Βάρκιζα τέλος ή Βάρκιζα 2.0;

Άρης Χατζηστεφάνου

Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί, μιλώντας την Παρασκευή στη Βουλή, υποστήριξαν ότι είχαν ραντεβού με την ιστορία. Πρέπει, όπως έλεγε και Θ.Μικρούτσικος, να είναι πολύ τσούλα αυτή η ιστορία, που βγαίνει ραντεβού με τόσο κόσμο.

Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, στη σχέση μαζί της είναι ότι σε καλεί σε ιστορικές συγκρίσεις. Και η συμφωνία, την οποία προσφέρει η κυβέρνηση στους δανειστές, παραπέμπει άμεσα στη Βάρκιζα.

Κάθε κείμενο συνθηκολόγησης αποτυπώνει τους όρους υποταγής του ηττημένου. Η ιδιαιτερότητα της Βάρκιζας είναι ότι αποτύπωνε τους όρους υποταγής μιας Ελλάδας που δεν είχε χάσει τη μάχη και δήλωνε έτοιμη να πολεμήσει.

Τηρουμένων όμως των αναλογιών αυτό δεν έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ; Είχε στα χέρια του αποδείξεις ότι δεν οφείλει να πληρώσει ένα παράνομο και απεχθές χρέος και κουβαλούσε στις αποσκευές του την πανίσχυρη λαϊκή εντολή ενός δημοψηφίσματος – αποφάσισε όμως να μη δώσει τη μάχη.

Η απάντηση που δίνουν κορυφαία στελέχη γύρω από τον πρωθυπουργό είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός και ο λαός δεν ήταν έτοιμοι για τη ρήξη, η οποία θα οδηγούσε με σχετική βεβαιότητα σε Grexit. Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτό το επιχείρημα με προσοχή.

Η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει άμεσα στο δημοσίευμα του mediapart.fr, στο οποίο ανώτατος σύμβουλος του Τσίπρα, υποστηρίζει ότι ο Σόιμπλε προσφέρθηκε να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από τη ζώνη του ευρώ. Το κείμενο του Βαρουφάκη στον Guardian φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι υπήρχε πίεση προ αυτή την κατεύθυνση.

Αν όμως η Ελλάδα μπορούσε να εγκαταλείψει τον «ζουρλομανδύα του ευρώ» έχοντας εξασφαλίσει τις «πλάτες» της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη, για ποιο λόγο έχασε την ιστορική ευκαιρία; Το παλιό πολιτικό κατεστημένο είχε κάθε λόγο να το κάνει γιατί είναι εξαρτημένο από τα χρηματοπιστωτικά κέντρα της ευρωζώνης. Ο «φρέσκος» ΣΥΡΙΖΑ γιατί; Μόνο οι ιδεοληψίες του ευρωλιγούρη μπορεί να εξηγήσουν τη στάση του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

Οι μεγαλύτεροι οικονομικοί αναλυτές του πλανήτη απορούν γιατί η κυβέρνηση μπήκε σε μια περιπέτεια που έφερε όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά ενός Grexit αλλά δεν θέλησε να απολαύσει κανένα από τα πλεονεκτήματα. «Ο Μεγαλύτερος λογαριασμός του Grexit πληρώθηκε ήδη» έλεγε ο Κρούγκμαν. «Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη τη ζημιά της εξόδου αλλά και τη ζημιά της παραμονής στην ευρωζώνη» συμπλήρωνε και η Washington Post.

Ως προς το δεύτερο επιχείρημα, ότι ο λαός δεν είναι έτοιμος, παραπέμπει στις μεσσιανικές δοξασίες του ΚΚΕ για την έλευση της επανάστασης στο απώτερο μέλλον.
Οι πρωτόγνωρα πολιτισμένες ουρές στα ΑΤΜ («so ungreek», όπως έλεγαν ξένοι ανταποκριτές) δεν ήταν δείγμα πραότητας αλλά της εσωτερικής δύναμης ενός λαού που μπορεί να υποστεί τα πάντα για να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά του και να σχεδιάσει ένα καλύτερο μέλλον. Το 61.3% που έδωσε στις κάλπες, όταν σύσσωμη η Ε.Ε, τα ΜΜΕ και η αντιπολίτευση εξίσωναν το ΟΧΙ με την έξοδο από το ευρώ, είναι μήνυμα ρήξης και όχι υποταγής.

Σε αυτή τη μάχη οι μόνοι που δεν ήταν έτοιμοι ήταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που περιστοιχίζουν τον πρωθυπουργό. Το να διαφημίζουν όμως την ανικανότητά τους επιρρίπτοντας την ευθύνη στους ψηφοφόρους τους αποτελεί προσβολή σε κάθε έννοια δημοκρατίας.

Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε μια κυβέρνηση στην ιστορία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που να έχει προδώσει τη λαϊκή εντολή σε διάστημα μικρότερο της μιας εβδομάδας. Έτσι όμως απελευθερώνει δυνάμεις τις οποίες ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαχειριστεί. Πιστεύουμε ότι θα είναι δυνάμεις της προόδου και όχι του φασισμού γιατί τότε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα έχει επιβεβαιώσει τη ρήση του Βάλτερ Μπένγιαμιν ότι κάθε φασισμός είναι μια χαμένη επανάσταση.

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι είναι καιρός για πεσιμισμό και ηττοπάθεια; Κάθε άλλο. Είμαστε ακόμη μεθυσμένοι από τη θριαμβευτική γιορτή του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Ένα ΟΧΙ με αδιαμφισβήτητα ταξικά χαρακτηριστικά. Ένα ΟΧΙ στο οποίο κυριάρχησε η νέα γενιά που επαναπροσδιορίζει τον ευρωπαϊσμό της σε υγιή βάση.

Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να συμμετέχει στη χαρά μας είναι δικό της πρόβλημα. Ούτως η άλλως ποτέ δεν θέλαμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

από τον Μ ...