Παρελάσεις σε άλλο κλίμα και άλλο τόνο.
Με μέτρα που θυμίζουν δικτατορία.
Με ακροβολισμένους αστυνομικούς, κιγκλιδώματα και φράγματα για να εμποδίσουν τον κόσμο – δηλαδή τους γονείς των μαθητών που παρέλαυναν καθώς και όποιον πολίτη ήθελε να παρακολουθήσει.
Με … «πυροτεχνουργό» δίπλα στην εξέδρα των «επισήμων» για να αποτρέψει … τυχόν τρομοκρατική ενέργεια.
Ακόμη – σύμφωνα με κάποιες δημοσιογραφικές πληροφορίες – με ελεύθερους σκοπευτές στα γύρω κτίρια.
Τελικά, παρελάσεις με «επίσημη» κρατική τρομοκρατία.
Όπου «επίσημοι» είναι αυτοί που «εθελοντικά» και «εκουσίως» έχουν εκχωρήσει κυριαρχικά εθνικά δικαιώματα και έχουν εργολαβικά αναλάβει το ρόλο του τοποτηρή του μνημονιακού καθεστώτος.
Κατά τα άλλα ο νέος υπουργός Παιδείας δήλωσε …"δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ρόλο της παιδείας στην επανάσταση του 21, τον ελληνικό διαφωτισμό με τους λογίους, τους απλούς δασκάλους και τους ιερωμένους", ενώ υπογράμμισε ότι "η οποιαδήποτε υπέρβαση της σημερινής οικονομικής κρίσης, πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει την παιδεία".
Παιδεία υπό ασφυκτικό έλεγχο βεβαίως ακόμη και αστυνομικό. Και τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς να πειθαναγκάζονται να φέρονται υπάκουα απέναντι στην αλαζονική εξουσία.
Κοντά στο κλίμα αυτό και η δήλωση της Όλγας Κεφαλογιάννη, βουλευτίνας και εκπροσώπου της ΝΔ: "η ιστορική μνήμη, αφυπνίζει, εμπνέει και ξεσηκώνει. Η Ελλάδα έρχεται από μακριά και μπορεί να πάει μακριά. Δεν πρέπει όμως να αφήσουμε την κρίση να μας εμποδίσει".
Σε ερώτηση για τα αυξημένα μέτρα ασφαλείας, απάντησε: "πρέπει να κρατήσουμε την εθνική μας μνήμη και να τη διαφυλάξουμε".
«Εθνική μνήμη», όμως, ελεγχόμενη και πειθαρχημένη υπό το κράτος της αστυνομικής καταστολής.
Αυτό που πέτυχαν οι μυωπικοί και δειλοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης είναι να ευτελίσουν ακόμη περισσότερο ένα θεσμό που εδώ και καιρό δεν εμπνέει.
Που προκάλεσε, όμως, ζωηρό ενδιαφέρον και συζήτηση ύστερα από το λαϊκό ξεσηκωό στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Γιατί – κατά την άποψή μας – οι τελετές αυτού του τύπου μικρή ή καμία σχέση δεν είχαν με την «εθνική» ή πολύ περισσότερο με την «ιστορική μνήμη».
Αποτέλεσαν εφεύρημα του μεταξικού καθεστώτος στα πρότυπα ανάλογων εκδηλώσεων του χιτλερισμού και του φασισμού.
Υπήρξαν για δεκαετίες η εύκολη «αγορά» για την έκφραση δήθεν υπερπατριωτικών λόγων και αισθημάτων από το ενοχικό μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς.
Και συνεχίστηκαν και μεταδικτατορικά δίνοντας ευκαιρία σε αγοραίους πολιτευτές, βλαχοδήμαρχους κάθε λογής, εκμεταλλευτές εθνικών και πατριωτικών συναισθημάτων να εξαπολύουν ανέξοδες κορώνες για το «μεγαλείο της πατρίδας και του έθνους».
Πολλές φορές διανθισμένες με έντονο εθνικιστικό ή και ρατσιστικό φορτίο.
Ο απλός κόσμος συμμετείχε σ’ αυτές, χαίρονταν εύκολα – κυρίως για την εμφάνιση της μαθητικής ή στρατεύσιμης νεολαίας. Ανυποψίαστος συνήθως για το είδος της εκμετάλλευσης στην οποία γίνονταν θύμα.
Γιατί σ’ αυτή τη χώρα περίσσεψαν η μεγαλοστομία, η δημαγωγία, η πατριδοκαπηλία, ο εύκολος υπερπατριωτισμός – από εκείνους συνήθως που ενέχονταν σε πράξεις εθνικής ευτέλειας και ταπείνωσης.
Όλα αυτά δεν μας έσωσαν και από τον τελευταίο κύκλο συστηματικής ταπείνωσης και ευτελισμού που δέχεται η χώρα μας και ο ελληνικός λαός.
Μια από τις αιτίες γι’ αυτό είναι ότι υστερούμε πραγματικά στην ιστορική μνήμη και στην ουσιώδη γνώση της ιστορίας μας.
Ας είναι οι τελευταίες εξελίξεις ένα σημείο ιστορικής αφύπνισης και ανάτασης των Ελλήνων πολιτών.
Στη συνέχεια παρουσιάζουμε ένα σύντομο χρονικό των σημερινών γεγονότων.
Και ορισμένα κείμενα που συμβάλλουν στον προβληματισμό για το θεσμό των παρελάσεων.
Η μαθητική παρέλαση στο Σύνταγμα ολοκληρώθηκε μέσα σε 40 λεπτά και κάτω από πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας. Χωρίς την παρουσία κόσμου και με χιλιάδες αστυνομικούς να έχουν αποκλείσει τους δρόμους που οδηγούσαν στο κέντρο της Αθήνας.
Κατά την διάρκεια της παρέλασης αρκετοί μαθητές αγνόησαν τους πολιτικούς και δεν έστρεψαν το κεφάλι τους προς την εξέδρα των επισήμων.
Στην συμβολή της Βουκουρεστίου με την Πανεπιστημίου δεκάδες καθηγητές, δάσκαλοι και πολίτες φώναζαν συνθήματα όπως «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Η Χούντα δεν τελείωσε το 73’» ενώ σήκωσαν και πανό.
Νωρίτερα, πριν ξεκινήσει η παρέλαση, τα μέλη της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ έκαναν πορεία στη Σταδίου. Η αστυνομία τους σταμάτησε στη συμβολή με την Βουκουρεστίου. Προκλήθηκαν μικροεπεισόδια ανάμεσα στους συγκεντρωμένους και τις δυνάμεις των ΜΑΤ καθώς δεν τους άφηναν να περάσουν μπροστά.
«Οι μαθητικές παρελάσεις, που κληρονομήσαμε από τον Μεταξά, δεν έχουν νόημα. Πουθενά αλλού δεν γίνονται. Τη 14η Ιουλίου, οι Γάλλοι πολίτες βγαίνουν και χορεύουν στους δρόμους. Πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους γιορτής, πιο ζωντανούς. Όμως εμείς φανατιζόμαστε. Φοβόμαστε μη χάσουμε τη σημαία μας...».
Λόγια της Αλκης Ζέη, πριν από λίγα χρόνια, αναφορικά και με τις μαθητικές παρελάσεις, μια επινόηση του Φρειδερίκου της Πρωσίας, όταν ήταν υπό διαμόρφωση τα εθνικά κράτη, που αποθεώθηκε στη χιτλερική Γερμανία και η οποία καθιερώθηκε στην Ελλάδα επί Μεταξά και ήταν εθνικό πρόταγμα της δικτατορίας του. Την παλιά τους «αίγλη» αναστήλωσε το 1967 η δικτατορία του Παπαδόπουλου.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ι. ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ
«Γελοιοποίηση αντί για μέθεξη»
«Τείνω να διαμορφώσω την άποψη ότι οι μαθητικές παρελάσεις στις εθνικές και τοπικές εορτές, όπως βλέπουμε να έχουν εξελιχθεί και να γίνονται, ουδέν εξυπηρετούν, δεν βοηθούν στη διατήρηση μνημών και δεν δημιουργούν ανάταση.
Είναι κακώς προετοιμασμένες, οι αρχηγοί των παρελαυνόντων τμημάτων δεν ενδιαφέρονται να δώσουν παλμό, ο βηματισμός είναι άναρχος, πολλοί από τους συμμετέχοντες/ουσες ενδύονται κατά τρόπο έως και προκλητικό και γενικώς προκαλείται θυμηδία. Μάλλον συμβάλλουν σε υποβάθμιση και γελοιοποίηση ιστορικών μνημών και επιτυχιών του λαού μας, παρά σε μέθεξη. Χαρακτηριστική δε βολή τούς δόθηκε στο πρόσφατο παρελθόν από τις καταδικαστέες αντιδράσεις στην αξιέπαινη αρίστευση αλλογενών μαθητών, στους οποίους ακραίοι συμπατριώτες μας αρνήθηκαν να τους το αναγνωρίσουν με τη σημαιοφορία τους στην παρέλαση. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να χαιρόμαστε γι' αυτούς τους νέους συνέλληνες, παρά να αντιδρούμε.
Σε μια περίοδο απομυθοποιήσεως των πάντων, εξασθενήσεως μνημών και παγκοσμιοποιήσεως, μάλλον επέστη ο χρόνος να παύσουμε να γελοιοποιούμε τις εθνικές εορτές και με τις μαθητικές παρελάσεις»
Πρύτανης ΕΜΠ
ΣΥΖΗΤΗΣΗ
«Μας αρέσει να γιορτάζουµε τις εξεγέρσεις, όχι το τέλος τους»
Όλη η Ευρώπη γιορτάζει την απελευθέρωση από τους Ναζί στις 8 Μαΐου, ηµεροµηνία που το ελληνικό κράτος συστηµατικά αγνοεί, αρκούµενο στον εορτασµό της 28ης Οκτωβρίου.
Το γιατί συζητήθηκε από γνωστούς ιστορικούς στη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών του Ωνασείου Ιδρύµατος το Μάιο του 2011.
«Η Ελλάδα είναι η µόνη χώρα που έχει καθιερώσει ως εθνική εορτή την εµπλοκή της στον πόλεµο, ενώ σχεδόν αγνοεί τη λήξη του, την κατατρόπωση της ναζιστικής Γερµανίας», έλεγε ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ σε εκδήλωση της Στέγης Γραµµάτων και Τεχνών, στο πλαίσιο της σειράς «Λέξεις και Σκέψεις».
Το αξιοπρόσεκτο γεγονός έγινε αντικείµενο ανάλυσης στην εκδήλωση που είχε για τίτλο ακριβώς αυτό: «Γιατί γιορτάζουµε την είσοδο της χώρας στον πόλεµο και όχι το τέλος του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου;» Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχει καθιερωθεί ως ηµέρα εορτασµού η 8η Μαΐου, που θεωρείται γενικά – αν και όχι καθολικά – ως Ηµέρα της Απελευθέρωσης. Και ενώ στην Ελλάδα η µέρα αυτή πέρασε και πάλι απαρατήρητη, στο εξωτερικό νέες µελέτες κατέκλυζαν την αγορά και εκατοντάδες επιστηµονικά συνέδρια είχαν οργανωθεί στο πλαίσιο της επετείου. Στις δε «στρογγυλές» επετείους του 1995 (50 χρόνια), 2005 (60 χρόνια), 2010 (65 χρόνια) φρενήρεις επιµνηµόσυνοι εορτασµοί πραγµατοποιούνταν παντού στον κόσµο – η Ελλάδα πάντοτε ήταν εξαίρεση.
«Πρέπει να εξετάσουµε την ιστορικότητα της επετείου και πώς αυτή εγκαθιδρύθηκε», λέει ο ιστορικός (καθηγητής στο Πανεπιστήµιο Αθηνών) Αντώνης Λιάκος, που επίσης συµµετείχε στην εκδήλωση. «Βασικό, κατά τη γνώµη µου, στοιχείο είναι ότι η 28η Οκτωβρίου άρχισε να γιορτάζεται πριν ακόµη τελειώσει ο πόλεµος.
Ο πρώτος εορτασµός πραγµατοποιήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1941 στο Πανεπιστήµιο Αθηνών. Στο Κεντρικό Κτίριο και στον προαύλιο χώρο. Οι φοιτητές έβγαζαν λόγους, ενώ λόγο πατριωτικό έβγαλε και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος που αρνήθηκε να κάνει µάθηµα εκείνη τη µέρα και απολύθηκε από το Πανεπιστήµιο. Την επόµενη χρονιά πραγµατοποιήθηκε εορτασµός στην Πλατεία Συντάγµατος από τις οργανώσεις ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ». Οι διαδηλωτές φοβήθηκαν την αντίδραση των Ιταλών, οι οποίοι εν τέλει απέφυγαν να συγκρουστούν. Την ίδια µέρα έγιναν διαδηλώσεις και σε άλλες πόλεις. Στον Πειραιά µικρές µικρές οµάδες συγκεντρώνονταν, όπου κάποιοι ανέβαιναν σε µια καρέκλα, µιλούσαν δύο - τρία λεπτά και µετά διαλύονταν για τον φόβο των καραµπινιέρων.
Για το 1943 οι πληροφορίες είναι λίγες, λέει ο Αντώνης Λιάκος. Ο Ηλίας Βενέζης αναφέρει µόνο – ήταν υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα – ότι έγινε εορτασµός στο κτίριο της Εθνικής στην Πλατεία Κοτζιά, το οποίο όµως περικυκλώθηκε από τους Γερµανούς που είχαν πλέον αναλάβει την αστυνόµευση. Οι τελευταίοι υποχρέωσαν τους συµµετέχοντες στην εκδήλωση να µείνουν µε τα χέρια ψηλά µέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν είκοσι περίπου από αυτούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. ∆εν γύρισαν όλοι πίσω. Το 1944 πραγµατοποιήθηκε ο πρώτος επίσηµος εορτασµός µε παρέλαση παρόντος του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. «Η Πολιτεία επικύρωσε έναν εορτασµό που είχε καθιερωθεί από τα κάτω και είχε πραγµατοποιηθεί ήδη ανεπίσηµα τα προηγούµενα χρόνια», λέει ο κ. Λιάκος.
Ήταν όµως αυτή η µοναδική αιτία τούτης της καθιέρωσης; «Όλες οι µεγάλες εθνικές επέτειοι στην Ελλάδα συνδέονται µε την έναρξη και όχι µε το αποτέλεσµα ενός αγώνα, µε την ικανότητα δηλαδή του έθνους να εξεγείρεται απέναντι στη σκλαβιά (25η Μαρτίου) ή τον φασισµό (28η Οκτωβρίου)», είπε η Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Νεώτερης Ιστορίας στο Πανεπιστήµιο Πελοποννήσου. «Και η ξεχασµένη επέτειος της 3ης Σεπτεµβρίου, που γιορταζόταν από το 1844 µέχρι το 1862, συνδεόταν µε την εξέγερση για το Σύνταγµα και όχι µε την ψήφισή του. Ακόµη και η 17η Νοέµβρη παραπέµπει σε αντίσταση και εξέγερση και όχι στην πτώση της χούντας», είπε.
Η γιορτή της «απόλυτης σύµπνοιας»
Όλοι συμφώνησαν ότι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέµου βρίσκει την Ελλάδα στο µέσο µιας τραγωδίας (Εµφύλιος) και όχι µιας γιορτής. Αντανακλαστικά, η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου – που είναι τριπλή γιορτή για τη Θεσσαλονίκη – «συµβολίζει τη σχεδόν απόλυτη σύµπνοια των Ελλήνων, συµπεριλαµβανοµένου ακόµη και του Μεταξά», όπως λέει ο καθηγητής Νεώτερης Ιστορίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ. Όσο για τα υπόλοιπα, ίσως απλώς έπρεπε να παραλειφθούν. Κατά την έκφραση της Χριστίνας Κουλούρη, «η 28η Οκτωβρίου ήταν το βολικό. Ο πόλεµος εναντίον των Ιταλών. Και εκεί εξαντλείτο η συζήτηση».
Συνεπώς, στην Ελλάδα, ένας από τους λόγους που αυτοί οι Πόλεμοι της μνήμης (βλ. Χάγκεν Φλάισερ: Οι Πόλεμοι της Μνήμης.Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στη δημόσια ιστορία. Αθήνα: Νεφέλη, 3η εκδ. 2009) συνεχίζονται, είναι επειδή το νικηφόρο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε νέα δεινά για τον τόπο- την εμφύλια σύγκρουση που εξακολουθεί να προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις. Κατά συνέπεια ζούμε στη μοναδική χώρα που γιορτάζει την εμπλοκή της στον Πόλεμο, ενώ σπανίως συνεορτάζει τη- νικηφόρα για το Συμμαχικό στρατόπεδο- λήξη του.
Το ίδιο κάθε εθνική επέτειος έδινε την ευκαιρία στους εκάστοτε πολιτικούς ταγούς αυτής της χώρας για ανέξοδη πατριωτική ρητορεία ακόμη και για παραποίηση της ιστορικής μνήμης.
Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα κείμενο του Στάθη που το ανασύραμε χθες από το enikos.gr
Ενύπνιον 25ης Μαρτίου
Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή
απ’ τον εσπερινό ήδη του Σαββάτου, βάζουν τα καλά τους τα ξωκλησάκια του Αιγαίου για να ανάψουν, στο λιόγερμα της παραμονής, το πρώτο κεράκι της γιορτής.
Μεγάλη Γιορτή η 25η Μαρτίου κάθε χρονιάς, μεθυσμένη απ’ το «αθάνατο κρασί του 21» - σιγά σιγά κι από νωρίς αθροίζονται οι άρχοντες του Ρωμαίικου στις πλατείες,
ανάρια - ανάρια καταφθάνουν στίχοι του Ομήρου απ’ τις παραλίες κι «άγγελοι με έντεκα σπαθιά» αρχίζουν το τελετουργικό, πρώτες να σταθούν μπροστά - μπροστά στο Κάθισμα των Ποιητών μας οι Μανάδες απ’ το Δίστομο
τα μικρά σκοτωμένα παιδιά απ’ τα Καλάβρυτα
και οι Κρήτες αητοί από την Κάνδανο.
Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή και κατεβαίνουν οι θεοί απ’ τον Ολυμπο να κατοικήσουν τους ερειπιώνες τους στους Δελφούς και στο Ακρον Ταίναρο, να κατοικήσουν και την ψυχή του Κολοκοτρώνη - «ωρέ, Ελληνες» να φωνάζει ο Γέρος και να τρέχουν να χαϊδέψουν τη φουστανέλα του ο Ρωμιός έμπορος απ’ την Τεργέστη, ο Μυροβλύτης Εσφιγμένος απ’ τη Θεσσαλονίκη και οι ιστορίες της γιαγιάς για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά
αγκαλιά με τα γράμματα απ’ τη Φραγκιά, και του Ρήγα τους ντελικάτους στίχους.
Μεγάλη Γιορτή σήμερα και το Ρωμαίικο συρρέει στην Αγορά από παντού, στην Πύλη του Αδριανού ο Παληκαράς απ’ τον Πόντο που έβγαινε τις νύχτες, μαύρος αέρας, στα βουνά «βαστώντας στο ένα χέρι το σπαθί και στ’ άλλο το Βαγγέλιο» παρέα
με τους Μαυροσκούφηδες του Αρη να παρασταίνουν στο Αγιο Λείψανο του Αθανασίου Διάκου πώς φίλησε ο Ιμπραήμ στο μάγουλο το λείψανο του Παπαφλέσσα,
του πιο μεγάλου ψευταρά παπά που άκουσαν ποτέ οι Γραικοί να μολογάει αρχαίες λέξεις για του φτωχού τ’ αρνί και το δίκιο του ξωμάχου.
Να παρασταίνουν οι Μαυροσκούφηδες, και να ανθίζει απ’ την αγαλλίασή του το σκήνωμα του Διάκου κι εύγε να
εύχεται ο πρωτομάρτυρας
στον κολίγο που έστελνε τα παιδιά του να μάθουν γράμματα να γίνουν «πρώτα στα γρόσια και τα άρματα» εύγε να
ψιθυρίζει ο σουβλισμένος στους πειρατές και καραβοκυραίους με τα πυρπολικά και την αποκοτιά των σαλών και των αλλοπαρμένων - όμως
Μεγάλη η Γιορτή
κι όσο πάει και μεγαλώνει το εορταστικό πλήθος, δύσκολα χωράνε στη Μέση Οδό 3.000 χρόνια ιστορίας, τόσες χιλιάδες τραγούδια, τόσα εκατομμύρια βίοι ανθρώπων και ονείρων.
Σαν σήμερα, 25η Μαρτίου 1821, ημερομηνία που δεν υπήρξε ποτέ αυτό που ευτυχώς αποφασίσαμε να είναι, αναστήθηκε ο παλουκωμένος Σκυλόσοφος κι άλλες δέκα χιλιάδες νεομάρτυρες απ’ την Καππαδοκία ως τη Θράκη,
και σαν σήμερα, ημερομηνία που έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω να ευλογήσει το Γένος ως Εθνική Επέτειο της Παλιγγενεσίας, ανοίγει το κελί της στο Μοναστήρι η Αννα Κομνηνή να τρατάρει κουαντρώ και Βόσπορο τις Σουλιώτισσες που χόρεψαν στο Ζάλογκο για
να γεννήσουν τον Γκάτσο και τον Μίκη Θεοδωράκη, τις σελίδες που πάνω τους ο Καβάφης έγραψε τις ιστορίες των Πτολεμαίων και του Κλεομένη, του βασιλιά που πήγε καλιά του.
Σήμερα, κοντά μας στη Μεγάλη του Γένους Γιορτή γιορτάζουν και οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι, οι Αντωνίνοι από τη Ρώμη με τις λευκές τους τόγιες, η Βιβλιοθήκη του Χρυσολωρά από τη Βενετία, ο Γεώργιος Ουάσιγκτων και ο Αλέξανδρος Πούσκιν, ο Λόρδος Μπάιρον και οι πολιορκηθέντες στο Στάλιγκραντ - όλοι όσοι μίλησαν λέξεις ελληνικές γιορτάζουν σήμερα
για αυτούς αφιερωμένος εξαιρετικά ο παιάνας ελε λευ
ελε λευ
λέξη αγνώστου ετύμου η ελευθερία, αδέσμευτη και αδέσποτη με μια στάλα τρέλα, σαν τις νεράιδες που πρέπει να τους κλέψεις το μαντίλι για να τις κάνεις ταίρι σου, νύμφες
του νερού που τρέχει ιερό και καθαρό σαν το παιδάκι πριν να γίνει ήρωας, άγιος ή προδότης.
Γιορτάζουμε σήμερα, συμπατριώτες και συμπολίτες, τα πένθη και τις ήττες μας - τις νίκες αφήστε τες για άλλες πιο ήσυχες μέρες, σήμερα είναι σαν ψυχοσάββατο, των Αγνώστων Στρατιωτών και των επιστολών που δεν έφθασαν ποτέ
από τα μέτωπα πίσω στα προσφυγικά της Νέας Φιλαδέλφειας - ας πιούμε ένα ουζάκι στο ουζερί ακούγοντας Καζαντζίδη εις μνήμην όσων δεν γύρισαν ποτέ απ’ την Τροία, αλλά και εις μνήμην όσων Τρώων δεν έφθασαν ποτέ στη Ρώμη.
Και τώρα, καθώς ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά πάνω απ’ τον Πύργο του Ανεμά και γέρνει προς την Ακρόπολη, να μεσημεριάσει κατακόρυφα στον Παρθενώνα, τώρα που φουντώνει η τρανή Γιορτή
μνήσθητι κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τώρα που είναι δύσκολοι οι καιροί, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον γιο της Καλογριάς και του Φιλίππου του Ε’ της Μακεδονίας, να ορκίζεται στον μπούντζον του και να λέει στους Τούρκους για να ακούνε οι Αγγλογάλλοι: «αν ζήσω, θα τους γαμήσω! Αν με χαλάσουν, θα μου κλάσουν τον μπούτζον!»
Ελε λευ, ωρέ Ελληνες!
Έχετε «πολλά κρυμμένα τιμαλφή να σώσετε» και πολλά καινούργια να φτιάξετε. Αέρα, ωρέ Ρωμαίοι και Ρωμιοί μου! - τι κι «αν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί»; εσείς πάλι θα τους διώξετε. Γύρω γύρω απ’ τα τείχη γυρίζει ο Στρατηγόπουλος να βρει τη ρωγμή να κάνει το στρατήγημα!
Είναι η Ελλάδα μια Ελένη, μια Βασιλική, μια Σοφία, μια Χρύσα και μια Γεωργία, εκατομμύρια γυναίκες είναι η Ελλάδα, δεν χάνεται!
Γιορτάστε, λοιπόν, σύντροφοι Γραικοί τη στοιχειωμένη μας Γιορτήσ’ αυτόν τον χαλεπό καιρό με την πιο δυνατή ψυχή, δεν ξεμείναμε δα από Ηλιο και Διόνυσο, ούτε από αντάρτη Χριστό και των γονέων μας τις ευχές.
Καλύτερη από μας θα κάνουν την Ελλάδα τα παιδιά μας, έτσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται...
Αναρτήσεις
