Τι να κάνουμε στην Ευρώπη; Προτάσεις από την Αριστερά

από τον Μ ...

Κείμενο πολιτικών θέσεων που συνυπογράφουν οι συμμετέχοντες στο Διεθνές Συνέδριο του ΕΔΕΚΟΠ με τίτλο «Η Γαλλία και η Ευρώπη μετά το Brexit».

Για την Ευρώπη οι στιγμές είναι καίριες. Είναι σαφές ότι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση έχουν αμετάκλητα αποτύχει, οι οικονομίες της περιφέρειας της Ευρώπης παραμένουν σε σοβαρή κρίση και οι οικονομίες του πυρήνα δεν παρουσιάζουν καμία δυναμική. Το κοινό νόμισμα έχει μετατραπεί σε εργαλείο που επιτρέπει στη Γερμανία να εφαρμόσει μερκαντιλιστικές πολιτικές μέσω του μισθολογικού ντάμπινγκ και -με την υποστήριξη των άλλων οικονομιών του πυρήνα της ΟΝΕ- να υπαγορεύσει «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», που δημιουργούν οικονομική στασιμότητα, φτώχεια και ανεργία. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού εκμεταλλεύονται την κρίση για να εντείνουν την επιθετική τους στάση ενάντια στις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του εικοστού αιώνα.

Η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι τόσο η ΕΕ όσο και η ΟΝΕ αποτελούν σημαντικά εμπόδια σε οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης ατζέντας στην Ευρώπη. Η λιτότητα, ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές ελεύθερου εμπορίου, σε συνδυασμό με την περιφρόνηση των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων για τα στοιχειώδη δικαιώματα και τη δημοκρατία έχουν οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου κρίση νομιμοποίησης της ΕΕ.

Ας αναλογιστούμε τα αποτελέσματα των τριών τελευταίων δημοψηφισμάτων που συνδέονται με ευρωπαϊκά ζητήματα.

Στην Ελλάδα, στις 5 Ιουλίου 2015, μια μεγάλη πλειοψηφία αποφάσισε να απορρίψει τους όρους που συνοδεύουν το τρίτο πακέτο διάσωσης που προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις 23 Ιουνίου 2016, η πλειοψηφία επέλεξε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και απαίτησε να αντιστραφεί η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Στην Ιταλία, στις 4 Δεκεμβρίου 2016, μια ευρεία πλειοψηφία απέρριψε τις αντιδημοκρατικές και υπέρ της αγοράς συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, παρά την ανοιχτή και ομόφωνη υποστήριξη των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, αναγκάζοντας τον φιλοευρωπαϊστή πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι να παραιτηθεί.

Η απόρριψη των ευρωπαϊκών θεσμών δεν ήταν ποτέ σαφέστερη από τους λαούς των κρατών-μελών της ΕΕ. Ο θυμός και η αγανάκτηση των λαϊκών ευρωπαϊκών στρωμάτων διογκώνονται συνεχώς. Δυστυχώς όμως ο κερδισμένος για την ώρα είναι η αυξανόμενη ξενοφοβία, η σκληρή Δεξιά, ακόμη και ο φασισμός. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά πληρώνει ακριβά την εσφαλμένη προσκόλλησή της στην ΟΝΕ. Πληρώνει ακόμη το ταμπού της αποφυγής ρήξης με το πλαίσιο διακυβέρνησης της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου και του νεοφιλελεύθερου τρόπου ενσωμάτωσης των κρατών μελών. Για να μην κυριαρχείται το μέλλον της Ευρώπης από το νεοφιλελευθερισμό και τη σκληρή Δεξιά, η απάντηση είναι η απελευθέρωση, σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, από τον σιδερένιο κλωβό των πολιτικών και των συνθηκών που επιβάλλονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Τι θα πρέπει να κάνει η Αριστερά;

Στη βάση των προτάσεων που συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια του δεύτερου διεθνούς συνεδρίου του ΕΔΕΚΟΠ και μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής για ένα Σχέδιο Β στην Ευρώπη, προκύπτει ότι υπάρχουν τρεις βασικοί στόχοι που πρέπει να επιδιώξει σήμερα η Αριστερά στην Ευρώπη:

1. Η κύρια προτεραιότητα είναι να δοθεί ένα τέλος στη λιτότητα και να δημιουργηθούν ποιοτικές θέσεις εργασίας. Αυτός πρέπει να είναι ο πυρήνας της οικονομικής πολιτικής της Αριστεράς. Ωστόσο, δεν θα καταφέρουμε να πείσουμε για την ικανότητά μας να επιτύχουμε αυτό το στόχο, αν δεν παρουσιάσουμε μια συγκεκριμένη στρατηγική που να αντιμετωπίζει τις μεγάλες ανισορροπίες των οικονομιών της Ευρώπης, δημιουργώντας έτσι το έδαφος για έναν οικολογικό και δημοκρατικό μετασχηματισμό του βιομηχανικού και αγροτικού τομέα.

Η αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών των λαών της Ευρώπης και των οικολογικών προκλήσεων στην ευρωπαϊκή ήπειρο θα είναι αδύνατη χωρίς μια τέτοια σαφή και εφικτή στρατηγική. Πάνω απ ‘όλα, χρειαζόμαστε μαζικές δημόσιες επενδύσεις για να τονώσουμε τη ζήτηση και να ανακτήσουμε τον έλεγχο των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Αυτή θα είναι η βάση πάνω στην οποία θα ανοικοδομηθεί μια διευρυμένη κοινωνική πρόνοια και θα αντιμετωπιστούν οι εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες.

2. Ριζοσπαστική πολιτική είναι αδύνατη χωρίς νομισματική κυριαρχία. Ο ζουρλομανδύας των ευρωπαϊκών συνθηκών και οδηγιών, καθώς και οι μηχανισμοί της ΟΝΕ έχουν φτιαχτεί για να αποκλείσουν κάθε άλλη στρατηγική πέραν της λιτότητας και της φιλελευθεροποίησης. Για να δώσουμε τέλος στη λιτότητα είναι απαραίτητο να ανακτήσουμε τον δημοκρατικό έλεγχο στη δημιουργία του χρήματος και στις τράπεζες. Κάθε Αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να ξεκινά με ανυπακοή προς τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, να προετοιμάζεται για αντιπαράθεση διαρκείας με τις ευρωπαϊκές αρχές, και παράλληλα θα πρέπει να αναπτύσσει μια ολοκληρωμένη οικονομική στρατηγική προκειμένου να διαχειριστεί τη σύγκρουση.

Η Αριστερά θα πρέπει να προετοιμαστεί για τη δημιουργία νέων νομισμάτων και δεν θα πρέπει να φοβάται να απαιτήσει διαγραφή του δημοσίου χρέους όταν μια τέτοια διαγραφή είναι πολιτικά θεμιτή και οικονομικά αναγκαία. Θα πρέπει να προτείνει την εθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση των τραπεζών προκειμένου να ανακτήσει τον δημοκρατικό έλεγχο της οικονομίας. Θα πρέπει επίσης να προτείνει ένα νέο πλαίσιο για τον έλεγχο των ροών κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη, αλλά και για την αμοιβαία διαχείριση των συναλλαγματικών ισοτιμιών, καθώς και των εμπορικών πλεονασμάτων και ελλειμμάτων μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

Πρόκειται για μέτρα απολύτως εφικτά, τα οποία η Αριστερά θα πρέπει να επιδιώξει με αυτοπεποίθηση. Το πλέον σημαντικό είναι να αναπτύξει μια στρατηγική η οποία θα δώσει ένα τέλος στη λιτότητα και θα ενισχύσει την αλληλεγγύη μεταξύ των κινημάτων σε κάθε χώρα, ενώ θα ριζώσει ταυτόχρονα στο εθνικό πλαίσιο κάθε χώρας και θα προτείνει εναλλακτικές λύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν δεν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αυτά τα βήματα, στη βάση της εθνικής πραγματικοτήτας σε κάθε χώρα και με την υποστήριξη μιας συμμαχίας Αριστερών δυνάμεων σε κάθε χώρα, θα είναι αδύνατο να ξεφύγουμε από τη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό.

3. Η ριζοσπαστική οικονομική πολιτική είναι επίσης άρρηκτα συνδεδεμένη με το αίτημα για λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία. Οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπήρξαν ποτέ δημοκρατικοί και δεν σχεδιάστηκαν ποτέ για να υπηρετήσουν τους λαούς της Ευρώπης. Είναι μέρος ενός πολιτικού μηχανισμού που σχεδιάστηκε για να εφαρμόσει μια οικονομική τάξη πραγμάτων που ευνοεί τις πολυεθνικές εταιρίες, τη συστηματική ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και άλλων δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, καθώς και τη διάβρωση της κοινωνικής πρόνοιας.

Το νεοφιλελεύθερο καθεστώς ελεύθερου εμπορίου που προωθείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθιστά αδύνατη οποιουδήποτε είδους λαϊκή κυριαρχία. Είναι απαραίτητο να σπάσουν οι συμφωνίες και συνθήκες ελεύθερου εμπορίου που έχουν αναπτυχθεί και επιβληθεί στις ευρωπαϊκές χώρες. Η απόρριψη της ΟΝΕ και η άρνηση εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων οδηγιών και συνθηκών είναι αναγκαία μέσα για την εφαρμογή προοδευτικών οικονομικών πολιτικών και την ανάκτηση του δημοκρατικού ελέγχου.

Είναι επίσης αναγκαία μέτρα για την ανάπτυξη της νέας πολιτικής συνεργασίας που χρειαζόμαστε στην Ευρώπη στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης, της διεθνούς αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της βιωσιμότητας του περιβάλλοντος. Είναι απαραίτητο να δρομολογήσουμε τις αναγκαίες διαδικασίες για την οικοδόμηση αυθεντικά δημοκρατικού πολιτικού καθεστώτος. Θα πρέπει επίσης να ενθαρρύνουμε τη λαϊκή αυτοοργάνωση και κινητοποίηση.

Τα σύννεφα μαζεύονται πάνω από την Ευρώπη. Υπάρχει ακόμα χρόνος για την Αριστερά να διαμορφώσει τις εξελίξεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα ανακτήσει το πολιτικό θάρρος της. Η Αριστερά θα πρέπει να ανανεώσει και να ενισχύσει τις προτάσεις της για την οικονομία, την κοινωνία και την πολιτική. Θα πρέπει να θυμηθεί ότι η δύναμή της προέρχεται από την προάσπιση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και των συμφερόντων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων. Και θα πρέπει να προετοιμαστεί για ριζική ρήξη με το νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα που επιβάλλουν οι Συνθήκες της ΕΕ και η ΟΝΕ.

---

Το δεύτερο διεθνές συνέδριο του ΕΔΕΚΟΠ, «Η Γαλλία και η Ευρώπη μετά το Brexit», πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι στις 2 και 3 Δεκεμβρίου 2016

---

Υπογράφουν οι:

Josep Maria Antentas (Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, Ισπανία)
Jeanne Chevalier (Parti de gauche, εκπρόσωπος οικονομικών θεμάτων, Γαλλία)
Eric Coquerel (Parti de Gauche, Συμπρόεδρος, Γαλλία)
Alexis Cukier (Ensemble!, Εθνική Επιτροπή, Γαλλία)
Fabio De Masi (Ευρωβουλευτής, Die Linke, Γερμανία)
Sergi Cutillas (Οικονομολόγος Ερευνητής στο Ekona Research Center, μέλος της Πλατφόρμας των Πολιτών για τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους, Ισπανία)
Cédric Durand (Ανώτερος Λέκτορας Οικονομικών στο University Paris XIII, Γαλλία)
Guillaume Etiévant (Parti de gauche, πρώην εκπρόσωπος οικονομικών θεμάτων, Γαλλία)
Stefano Fassina (Βουλευτής και πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών, Sinistra Italiana, Ιταλία)
Heiner Flassbeck (Επίτιμος καθηγητής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, Γερμανία)
Κωνσταντίνος Γαβριηλίδης (Περιφερειακός Σύμβουλος και μέλος της Οικονομικής Επιτροπής της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας)
Marlène Grangé (Ensemble!, Γαλλία)
Sabina Issehnane (Ανώτερη Λέκτορας Οικονομικών στο University of Rennes 2, Γαλλία)
Κώστας Λαπαβίτσας (Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ελλάδα)
Moreno Pasquinelli (Programma 101, Ιταλία)
Jean-François Pellissier (Ensemble!, κομματικός εκπρόσωπος, Γαλλία)
Laura Raim (Ανεξάρτητη Δημοσιογράφος, Γαλλία)
Patrick Saurin (Εκπρόσωπος του Sud BPCE, CADTM, Γαλλία)
Eric Toussaint (Εκπρόσωπος του CADTM International, Βέλγιο)
Aurélie Trouvé (Ανώτερη Λέκτορας Οικονομικών, Agrosup Dijon, Γαλλία)
Miguel Urbán (Ευρωβουλευτής, Podemos, Ισπανία)
Christophe Ventura (Ερευνητής Διεθνών Σχέσεων, μέλος του Chapitre 2, Γαλλία)
Frédéric Viale (Διδάκτωρ Νομικής, μέλος του Chapitre 2, Γαλλία)
Sébastien Villemot (Οικονομολόγος στο OFCE, Γαλλία)
Γρηγόρης Ζαρωτιάδης (Αναπληρωτής Καθηγητής στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ελλάδα)

Οικογένεια Φύσσα: Επιχειρείται ξεδιάντροπο ξέπλυμα του φασισμού

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Για μία ακόμη φορά, έγινε σαφές σε όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους, ότι η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από το πολιτικό σκηνικό το οποίο διαμορφώνουν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Η δίκη, η οποία ξεκίνησε στις 20 Απριλίου 2015, έχει καταδείξει μέχρι σήμερα με απόλυτη ευκρίνεια την δράση της εγκληματικής οργάνωσης επί 30 χρόνια τώρα. Η δράση αυτή, η οποία ενισχύθηκε από την ανοχή του κράτους, της Αστυνομίας και άλλων συγκεκριμένων παραγόντων, είχε αποτυπωθεί στην πληθώρα των δικαστικών αποφάσεων για τα διάφορα εγκλήματα των στελεχών αυτής της οργάνωσης, αλλά η μεγάλη διαφορά είναι ότι επιτέλους είναι κατηγορούμενη και η ηγεσία της, δηλαδή οι άνθρωποι που διευθύνουν, διατάζουν και κατευθύνουν την εγκληματική οργάνωση αυτή.

Προφανώς αυτό κάποιους ενοχλεί και για τον λόγο αυτό παρατηρούμε ότι στη πολιτική σκηνή επιχειρείται ένα ξεδιάντροπο ξέπλυμα του φασισμού και των ηττημένων του 1945, αφού σύμφωνα και με την ομολογία του αρχηγού της εγκληματικής οργάνωσης, οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών ναζί, είναι οι «παππούδες» και οι «πατεράδες» των χρυσαυγιτών, οι πρόγονοί τους ιδεολογικά, και ενίοτε κυριολεκτικά.

Οι πρόσφατες εμφανίσεις κυβερνητικών στελεχών αγκαλιά με νεοναζί βουλευτές, αλλά και δηλώσεις, προσβάλλουν την μνήμη των νεκρών και των υπολοίπων θυμάτων του φασισμού, νομιμοποιώντας ουσιαστικά τη δράση των ταγμάτων εφόδου και προτάσσοντας την λογική του «περασμένα, ξεχασμένα».

Για μας που μείναμε πίσω, και για τη μνήμη των δικών μας προγόνων, τίποτα δεν πέρασε, τίποτα δεν θα ξεχαστεί. Στον αγώνα κατά του φασισμού οι πολίτες είμαστε μόνοι.

Όποιοι πιστεύουν ότι οι θιασώτες του φασισμού και των νεοναζιστικών μορφωμάτων μπορούν να εκδημοκρατισθούν, είναι πολιτικά αφελείς και επικίνδυνα ανιστόρητοι, είτε σε συνδυασμό με αυτά, εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες.

Μπορεί ο φασισμός να μην είναι γονιδιακός, η ρήξη όμως μαζί του είναι η μόνη λύση, όπως η μάχη του σώματος απέναντι στον καρκίνο».

από τον Μ ...

Χωρίς ελπίδα οι Έλληνες μπροστά στο 2017 - ευρήματα σοκ έρευνας της MRB

Ανησυχία, φόβος, οργή και ντροπή είναι οι λέξεις που εκφράζουν σήμερα, ενόψει της νέας χρονιάς, τον Έλληνα πολίτη, που δίνει πλέον μεγάλο βάρος στην ανάπτυξη και αισθάνεται μεγάλη ανασφάλεια για την εργασία του.

Οι Έλληνες υποδέχονται το νέο έτος με μεγάλη απογοήτευση και απαισιοδοξία και με πολύ χαμηλές προσδοκίες, όπως προκύπτει από το «Βαρόμετρο», που δημοσιεύει για δεύτερη χρονιά η Realnews σε συνεργασία με την MRB. 

Το 63,1% των πολιτών αισθάνεται ενόψει της νέας χρονιάς ανησυχία, το 47,9% φόβο, το 29,7% οργή και το 24,3% ντροπή, ενώ το 12% το εκφράζει το συναίσθημα της ελπίδας, το 1,6% η αυτοπεποίθηση, το 1,2% η περηφάνια και το 0,7% η σιγουριά. Μέσα σε έναν χρόνο οι Ελληνες εμφανίζονται πολύ πιο απαισιόδοξοι, καθώς πέρυσι τον Δεκέμβριο, σύμφωνα με την αντίστοιχη δημοσκόπηση της «R», ανησυχία ένιωθε το 42,8%, οργή το 32,4% και φόβο το 18,8%, ενώ ελπίδα το 24,4%. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι ελπίδα αισθάνονται κυρίως οι ψηφοφόροι των κομμάτων της συγκυβέρνησης και συγκεκριμένα το 24,4% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 13,5% των ψηφοφόρων των ΑΝΕΛ και ακολουθούν με... 7% οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, όμως, αισθάνονται ανησυχία (63,1% και 66,7% αντίστοιχα), φόβο (42,6% και 43,1%), οργή (23,6% και 26,2%) και ντροπή (17,6% και 29,3%). 

Ανησυχία αισθάνονται περισσότερο οι γυναίκες (65,7%) έναντι των ανδρών (60,4%), οι ηλικίες 55-64 ετών (65,4%) και 35-44 ετών (64,9%), καθώς και οι κάτοικοι των Αθηνών (62,6%) έναντι της Θεσσαλονίκης (57,9%). 

Φόβο αισθάνονται περισσότερο οι ηλικίες 65 ετών και άνω (52,3%), ενώ οργή οι ηλικίες 25-34 ετών (37%) και 35-44 (31,3%).

Ο δείκτης αισιοδοξίας συγκρίνεται μόνο με την περίοδο του 2012 και των αρχών του 2015, καθώς το 81,2% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας θα χειροτερέψει σημαντικά και το 77,7% ότι κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με την προσωπική οικονομική κατάσταση του καθενός.

Περίεργο ατύχημα με τουρκικό πλοίο στην Κω – 100 μ. από την ακτή!

Το πλοίο «ALCATRAS» με σημαία Τουρκίας προσάραξε χθες το πρωί σε αβαθή νερά στη νήσο Κω και σε απόσταση περίπου 100m από την ακτή, με αποτέλεσμα να ξυπνήσουν μνήμες… Ιμίων, καθώς τις ίδιες μέρες τον Δεκέμβρη του 1995, είχε συμβεί ανάλογο περιστατικό με τουρκικό πλοίο που οδήγησε στην κρίση, στο τέλος Ιανουαρίου του 1996. 

Σύμφωνα με δήλωση του πλοιάρχου, στο πλοίο, το οποίο είχε αποπλεύσει από το λιμένα Τούζλα της Τουρκίας με προορισμό το λιμένα Αττάλειας της Τουρκίας μεταφέροντας τεχνικό εξοπλισμό, επιβαίνουν συνολικά πέντε αλλοδαποί μέλη πληρώματος, καλά στην υγεία τους, ενώ αιτία της προσάραξης είναι βλάβη πηδαλίου.

Από το περιστατικό προκλήθηκε ελεγχόμενη εισροή υδάτων στην πρύμνη του πλοίου, ενώ περιπολικό σκάφος του Λιμενικού και Ρ/Κ κατευθύνθηκαν στο σημείο προς παροχή συνδρομής, η οποία όμως δεν κατέστη δυνατή, λόγω των καιρικών συνθηκών. Αυτή είναι η κυβερνητική εκδοχή. 

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, που προέρχεται από την Κω, ο πλοίαρχος απέρριψε κάθε βοήθεια από την Ελλάδα. Το ”ALCATRAS” παραμένει προσαραγμένο χωρίς να έχει παρατηρηθεί θαλάσσια ρύπανση. 

Στην ανακοίνωση του υπουργείου Ναυτιλίας αναφέρονται τα εξής: 

Προσάραξη πλοίου ”ALCATRAS” ξένης σημαίας στην Κω: Ενημερώθηκε η Λιμενική Αρχή Κω, πρωινές ώρες σήμερα, για την ύπαρξη σε δυσχερή θέση σκάφους, στη θαλάσσια περιοχή πλησίον Άκρας Σκανδαρίου ν. Κω. 

Στην ανωτέρω περιοχή έσπευσαν στελέχη Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. όπου διαπίστωσαν ότι το φερόμενο ως καταδυτικό πλοίο ”ALCATRAS” σημαίας Τουρκίας, είχε προσαράξει σε αβαθή και συγκεκριμένα σε απόσταση περίπου 100m από την ακτή Λάμπης. 

Σύμφωνα με δήλωση Πλοιάρχου, στο ως άνω πλοίο, το οποίο είχε αποπλεύσει από το λιμένα Τούζλα Τουρκίας με προορισμό το λιμένα Αττάλειας Τουρκίας μεταφέροντας τεχνικό εξοπλισμό, επιβαίνουν συνολικά πέντε (05) αλλοδαποί μέλη πληρώματος, καλά στην υγεία τους, ενώ αιτία της προσάραξης είναι βλάβη πηδαλίου. 

Από το περιστατικό προκλήθηκε ελεγχόμενη εισροή υδάτων στην πρύμνη του πλοίου, ενώ περιπολικό σκάφος Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. και Ρ/Κ ”ΠΑΝΑΓΙΑ ΦΑΝΕΡ” Ν.Π. 8481 με επιβαίνων στέλεχος Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ., κατευθύνθηκαν στο σημείο προς παροχή συνδρομής, η οποία όμως λόγω των τοπικών δυσμενών καιρικών συνθηκών, δεν κατέστη δυνατή. 

Το ”ALCATRAS” παραμένει προσαραγμένο χωρίς να έχει παρατηρηθεί θαλάσσια ρύπανση, ενώ εξελίξεις θα γνωστοποιηθούν με νεότερο Δελτίο Τύπου.

Φυσικά, με την Τουρκία και ειδικότερα σε περίοδο Ερντογάν με τις γνωστές διακηρύξεις για  τα "σύνορα της καρδιάς" του και την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης - κανείς δεν μπορεί να θεωρεί "απλό" οποιοδήποτε περιστατικό.

Πολύ περισσότερο όταν παραπέμπει αναλογικά στο θλιβερό περιστατικό των Ιμίων 21 χρόνια πριν.

Από την άλλη, από το ΓΕΕΘΑ η υπόθεση του τουρκικού πλοίου που έχει «κολλήσει» στην Αμμόγλωσσα της Κω, αντιμετωπίζεται με ψυχραιμία. 

Πηγές μεταδίδουν ένα κλίμα εφησυχασμού και επισημαίνουν ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ο Τούρκος καπετάνιος εμφανίζεται απολύτως συνεργάσιμος. 

Σύμφωνα με το militaire.gr το πλοίο μεταφέρει αντιπυραυλικό σύστημα που προορίζεται για τις φρεγάτες του τουρκικού ναυτικού.

Η πρώτη φωτογραφία δείχνει ότι όλη η πορεία του τουρκικού πλοίου, πριν πλησιάσει την Κω και προσαράξει, είναι σχεδόν όλη μέσα στα τουρκικά χωρικά ύδατα.

Στην δεύτερη φωτογραφία που το Alcatras βρίσκεται λίγο πριν το σημείο της προσάραξης του, έχει πορεία 158 και ταχύτητα 8,9 κόμβους.

Έχει "ξεφύγει" εντελώς από την πορεία του (όπου και να ήταν ο προορισμός του), δεν έχει δείξει να έχει βλάβη πηδαλίου, (αφού όλη η προηγούμενη πορεία και ταχύτητα του είναι σταθερή προς το σημείο προσάραξης του), διότι αν είχε βλάβη πηδαλίου θα είχε κάνει νωρίτερα κρατεί τις μηχανές του και θα είχε ζητήσει βοήθεια.