Μένει η κυβέρνηση που … φεύγει και έρχεται η κυβέρνηση που … θα φύγει κακήν κακώς. Ή μήπως όχι;

Το είδαμε κι αυτό …

Ο Γιώργος που δεν είναι … γαντζωμένος στην εξουσία (είναι και αντιεξουσιαστής) να διεκδικεί με περισσό πάθος αλλά και θρασύτητα  τη δικαίωση της πολιτικής του …

Ο Μπένυ δίκην αρχηγού να κλείνει τη συζήτηση (ας περιμένει κι αυτός …)

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που έκραζαν τον αρχηγό τους και τις ολέθριες επιλογές του, του έδωσαν την ψήφο εμπιστοσύνης ενώ τον χειροκρότησαν με φανατισμό (και ανακούφιση αφού διασώζουν για κάποιο διάστημα τις καρέκλες τους).

Η αξιωματική αντιπολίτευση να απέχει από τη διαδικασία και να εμφανίζεται στην αίθουσα της Βουλής μόνο για να ψηφίσει, χωρίς ο αρχηγός της να αρθρώσει ούτε μια κουβέντα – άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία. Για να δηλώσει λίγο αργότερα στους δημοσιογράφους – κι όχι από το υπεύθυνο βήμα της Βουλής – ότι δεν δέχεται μετά την τοποθέτηση του Παπανδρέου «ενωτικό» κυβερνητικό σχήμα. Ο κ. Σαμαράς δήλωσε μάλιστα ότι «οι μάσκες έπεσαν …»

Λάθος, κ. Σαμαρά. Οι μάσκες τώρα ξεσκονίζονται για να φορεθούν …

Με νέα ταυτότητα – την κυβέρνηση της δήθεν «εθνικής ενότητας» και «σωτηρίας».

Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ, αφού απέρριψε την πρόταση για σχηματισμό κυβέρνησης υπηρεσιακών παραγόντων και τεχνοκρατών, ζήτησε το σχηματισμό «ισχυρής κυβέρνησης» με πολιτικά στελέχη. Στην ουσία, λοιπόν, είπε: βρείτε μια θέση για το ΛΑΟΣ και για μένα …

Η κ. Μπακογιάννη και ο κ. Κουβέλης ζητούν εκλογές αλλά από την άλλη κρατούν την πόρτα ανοιχτή σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο. Εδώ και καιρό άλλωστε ανήκουν στην ευρεία ομάδα των «προθύμων» να προσφέρουν χείρα βοήθειας ώστε να σωθεί η πατρίδα …

Ήταν μια νύχτα απίστευτης ιλαροτραγωδίας. Ένα κακόγουστο θέατρο σκιών. Μια ακόμη συρρίκνωση των όποιων κοινοβουλευτικών, δημοκρατικών και συνταγματικών κανόνων μπορούν να υπάρχουν ακόμη.

Μια ψήφος εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που σήμερα πιθανόν να μην υπάρχει …

Για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εξοντωτικών μέτρων ερήμην του ελληνικού λαού …

Ο Παπανδρέου μίλησε για «βυζαντινισμούς» την ώρα που οργιάζει το παρασκήνιο. Όπου η Βουλή, η εθνική αντιπροσωπεία έχει μετατραπεί σε  ακροατήριο χειροκροτητών και κομπάρσων.

Όταν οι παρασκηνιακές συναλλαγές δίνουν και παίρνουν ανάμεσα σε βουλευτές και στελέχη των δύο κομμάτων, τους αρχηγικούς αυλικούς και πολλά εξωθεσμικά κέντρα. Υπό την ψιλή εποπτεία της τρόικα και των ευρωπαϊκών «ανακτοβουλίων».

Και οι ηγέτες, όμως, της Αριστεράς φάνηκαν – μάλλον – κατώτεροι των περιστάσεων. Σωστά καταγγέλλουν τις μεθοδεύσεις, το χαρακτήρα που θα έχει η υπό εκκόλαψη κυβέρνηση και η πολιτικής. Σωστά ζητούν εκλογές εδώ και τώρα.

Η κοινωνία και οι πολίτες, η κοινωνική βάση της Αριστεράς χρειάζεται και κάποια βήματα πιο μπροστά. Πώς μπορεί να αναπτυχθεί πιο ουσιαστικά και ενιαία ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Γιατί όχι και μια κυβερνητική πρόταση της Αριστεράς και των εναλλακτικών δυνάμεων.

Μια υπέρβαση των σημερινών δεδομένων προκειμένου να δυναμώσει  ο ρόλος και η παρέμβαση αυτών των δυνάμεων στη ροή των πολιτικών εξελίξεων, για την ουσιαστική υπεράσπιση των κοινωνικών, πολιτικών, εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων όπως και της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Σήμερα στις 12 ο πρωθυπουργός προσέρχεται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής ενότητας».

Σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία.

Γιατί αυτή τη λύση την έχουν ήδη τελεσιγραφικά επιβάλλει οι ισχυροί της Ευρώπης, Μέρκελ και Σαρκοζί. Γιατί ήδη το Βερολίνο και το Παρίσι, καθώς και άλλοι ηγετικοί παράγοντες της ΕΕ,  έχουν διαμηνύσει ότι πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», αλλιώς μην περιμένετε την 6^η δόση, την 7^η δόση … μην περιμένετε την υλοποίηση της δανειακής σύμβασης. Αλλιώς, θα φύγετε από την ευρωζώνη, θα φύγετε από την ΕΕ.

Είναι η πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά ξένες δυνάμεις επιβάλλουν απολύτως τη μορφή της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί.

Το επόμενο βήμα είναι – αφού μας καταλογίζουν πλήρη ανικανότητα – είναι να μας πουν ότι δεν χρειαζόμαστε καν κυβέρνηση και ότι θα μας κυβερνούν απευθείας από τις πρωτεύουσές τους.

Αυτό είναι το ένα βάθρο πάνω στο οποίο «στηρίζεται» αυτή η περίφημη προσπάθεια «εθνικής συνεννόησης»

Το άλλο είναι οι επιδιώξεις και οι σκοπιμότητες της εγχώριας ολιγαρχίας. Είναι χαρακτηριστικό από αυτή την άποψη σημερινό δημοσίευμα του βρετανικού Guardian με τίτλο “ Greek business community eager for government of national unity”, όπου παρουσιάζονται απόψεις οικονομικών παραγόντων για το θέμα του σχηματισμού μιας τέτοιου είδους κυβέρνησης.

Όπως επισημαίνεται σ’ αυτό: «για την ελληνική βιομηχανία και το εμπόριο, όσο πιο γρήγορα ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτηθεί από πρωθυπουργός τόσο το καλύτερο. Για χάρη της  οικονομίας που βρίσκεται  σε ελεύθερη πτώση  τα δύο τελευταία χρόνια,  θα ήθελαν να δουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή σωτηρίας που θα διευθύνεται από ένα μη πολιτικό πρόσωπο».

"Αυτό θα ήταν ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα," δήλωσε.«Είμαι σίγουρος ότι ολόκληρη η επιχειρηματική κοινότητα θα έβλεπε πολύ θετικά το σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας."

Ποιος;

Μα ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ,  που «απογοητευμένος» περιέγραψε πρόσφατα τις εξελίξεις ως «την κάθοδο στην σύγχρονη εκδοχή της κόλασης» - αφού η οικονομία θα συρρικνωθεί κατά 5,5 % ετησίως εν μέσω μιας  οικονομικής στρατηγικής που υιοθετήθηκε μετά και τον Ιούλιο, ενώ εντείνεται η κοινωνική αναταραχή.

Ο Κωνσταντίνος Μίχαλος, Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αθηνών, δήλωσε στο ραδιόφωνο του BBC: «Νομίζω ότι σύντομα εντός των επόμενων 10 ημερών θα έχουμε αυτή τη μεταβατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα πρέπει να διασφαλίσει τα συμφέροντα της ελληνικής οικονομίας και της ευρωπαϊκής οικονομίας . "

Η «Ελληνική βιομηχανία» - παρουσιάζεται στο δημοσίευμα - ως απελπισμένη για το αν η χώρα θα παραμένει μέλος του ευρώ και θα χαιρέτιζε το διορισμό του, ας πούμε, του Λουκά Παπαδήμου, πρώην αντιπρόεδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ως προσωρινού επικεφαλής μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών.

Εκφράζεται η ελπίδα, πάνω απ 'όλα, ότι  έτσι, αυτό που το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) ονομάζεΙ "εξαιρετικά κρίσιμη" κατάσταση της οικονομίας, μπορεί να αρχίσει να αντιμετωπίζεται με ένα «πιο συστηματικό πρόγραμμα  ιδιωτικοποιήσεων και  απελευθέρωσης των υπηρεσιών». Στα δύο χρόνια από τις εκλογές του 2009 δεν έχει πραγματοποιηθεί (σύμφωνα με αυτούς τους κύκλους) ούτε  μία ιδιωτικοποίηση - εκτός από το ξεπούλημα των υπόλοιπων μετοχών της κρατκής συμμετοχής στον ΟΤΕ στην Deutsche Telekom. Η  στρατηγική του Βενιζέλου για το διάστημα 2011 - 2015, ζητεί, ωστόσο, € 50 δισ. από τις κρατικές μεταβιβάσεις.

Ο Δασκαλόπουλος κατήγγειλε, επίσης, την επέκταση του δημόσιου τομέα καθώς και τη δημόσια και εθνική "σπατάλη" με διάφορους τρόπους. Αλλά, υποστηρίζει, επίσης ότι η τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ και ΔΝΤ) "υποτιμά σοβαρά το βάθος και τη διάρκεια της ύφεσης".

Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Guardian φαίνονται καθαρά και οι επιδιώξεις των κύκλων της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας.

Αυτή τη στιγμή όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά.

Για το αν σχηματιστεί αυτή η απίθανη κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και «εθνικής σωτηρίας».

Για τη σύνθεσή της – αν θα είναι κυβέρνηση με τεχνοκράτες ή και με πολιτικά στελέχη.

Για τον επικεφαλής της  - αν θα είναι ο Παπαδήμος, άλλος τεχνοκράτης.

Μήπως θα είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος όπως περίμεναν κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Ή μήπως, τελικά, ο «αντιεξουσιαστής» Γιωργάκης παραμείνει όσο περισσότερο  μπορεί στο πρωθυπουργικό θώκο;

Ή όλα αυτά τελικά, αυτοί οι σχεδιασμοί και οι μηχανορραφίες, καταρρεύσουν σα χάρτινος πύργος, κάτω από την πίεση ενός και μόνο παράγοντα.

Την ασίγαστη ενότητα και πάλη του λαού μας, την αποφασιστικότητα και ωριμότητά του.

Ιδού η Ρόδος, λοιπόν …….

Το ιστορικό ανέκδοτο του Γιώργου Παπανδρέου, οι προσδοκίες του Μπένυ, ο νέος – δοτός – πρωθυπουργός και η κυβέρνηση εθνικής υποταγής

Τις τελευταίες ώρες γινόμαστε μάρτυρες δραματικών εξελίξεων που αφορούν την τύχη της Ελλάδας, ενώ βιώνουμε ταπεινωτικές παρεμβάσεις των Ευρωπαίων «εταίρων» οι οποίοι απαιτούν να καθορίσουν ερήμην των Ελλήνων πολιτών τη μορφή και την πορεία των γεγονότων θέτοντας διαρκώς τελεσιγραφικούς όρους.

Αν δεν είχαν ένα τραγικό χαρακτήρα όλα αυτά θα λέγαμε ότι θα ήταν μια απίστευτη φαρσοκωμωδία.

Παραθέτουμε ορισμένα βίντεο τα οποία πλέον αποτελούν ντοκουμέντα της ιστορίας μας, της Δημόσιας Ιστορίας μας (Public History) και τα οποία θα συζητούν για πολλά χρόνια οι Έλληνες και όχι μόνο.

Το πρώτο που έχει και το χαρακτήρα ιστορικού ανέκδοτου είναι η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου «Δεν είμαι γαντζωμένος σε καμία καρέκλα …» και ότι «… φορτώνομαι το πολιτικό κόστος που εγώ προσωπικά δεν δημιούργησα …». Αντίθετα τον ενδιαφέρει πώς θα «σώσει την πατρίδα».

Ας αρχίσουν, λοιπόν, οι … χοροί της συζήτησης για τη δημιουργία ενός «εθνικού σχήματος» μαζί με τη ΝΔ, το οποίο θα σώσει τη χώρα, αφού βεβαίως ψηφίσει και υλοποιήσει στο ακέραιο τις εξοντωτικές απαιτήσεις της νέας δανειακής σύμβασης. Αυτό το ονόμασε «ομαλή πορεία»  της χώρας και μετά βεβαίως ας πάμε και στις εκλογές …

Οποιοδήποτε σχόλιο χάνει τη σημασία του μπροστά σε τέτοια αναισθησία.

Ο πλήρης κυνισμός και αμοραλισμός από τον τραγικό απόγονο της παπανδρεϊκής δυναστείας που συνεχίζει μετά τον απίστευτο κατήφορό του να εκβιάζει σταθερά και συστηματικά τον ελληνικό λαό.

 Ο πρωθυπουργεύων Ευάγγελος (Μπένυ) Βενιζέλος αφού διαχώρισε τη θέση του για το δημοψήφισμα, εμφανίζεται ως ο αρχιτέκτονας της νέας «λύσης» - σύμφωνα με δημοσίευμα του Reuters – προσδοκώντας να γίνει στο άμεσο μέλλον ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, και ίσως μελλοντικός πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι χαρακτηριστική.

Απίστευτης γελοιότητας είναι οι δηλώσεις και οι παρεμβάσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

Οι οποίοι από ένθερμοι χειροκροτητές του Παπανδρέου – και τούμπαλιν – εμφανίζονται ως άτεγκτοι υπερασπιστές της  λύσης μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», λειτουργώντας ως φερέφωνα εντολών εγχώριων και ξένων κέντρων εξουσίας. Και φυσικά πάνω απ’ όλα αγωνιώντας να διασώσουν την «προνομιούχα» θεσούλα τους.

Θαυμάστε και το σχετικό βίντεο.

Η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» βρίσκεται προ των πυλών.

Μια κυβέρνηση στηριγμένη στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, τα δύο κατεξοχήν καθεστωτικά κόμματα, με συζήτηση για τη σύνθεσή της – αν έχει και πολιτικά στελέχη ή μόνο εξωκοινοβουλευτικά κοινής αποδοχής.

Με επικεφαλής, όπως τονίζουν και ξένες πηγές, μια προσωπικότητα  με «διεθνές κύρος». Σε πρώτη γραμμή βρίσκεται το όνομα του Λουκά Παπαδήμου, όπως ανέφεραν δημοσιεύματα του Reuters, του CNN και άλλων. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές η ίδια η Μέρκελ ανέφερε το όνομα του πρωθυπουργού που θα ήταν ανεκτός από τη γερμανική κυβέρνηση.

Στην ουσία, λοιπόν, μιλάμε για «δοτό» πρωθυπουργό και κυβέρνηση ανδρεικέλων που θα αναλάβουν να ικανοποιήσουν μέχρι τελευταίας γραμμής τις απαιτήσεις των ξένων αρπακτικών και δανειστών υλοποιώντας  τα πιο σκληρά μέτρα που έχει γνωρίσει ο ελληνικός λαός στη νεότερη πολιτική του ιστορία.

Στην ουσία, πλέον, δεν μιλάμε για απλή υποτέλεια. Αλλά για πλήρη υποταγή στα κελεύσματα και τα τελεσίγραφα των αγορών, των τραπεζιτών, των νεοαποικιοκρατικής νοοτροπίας Ευρωπαίων και των εγχώριων συνεργατών τους, της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής  ολιγαρχίας.

Είναι αδιανόητο και απίστευτα λυπηρό το γεγονός ότι ούτε ένας μέχρι στιγμής από τους βουλευτές και τα στελέχη των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ,  δεν έχει το πολιτικό και ηθικό ανάστημα να πει τα πράγματα με το όνομά τους.

Περιχαρακώνονται πίσω από το  μανδύα της κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας", "εθνικής συνεννόησης", μιλούν για την ανάγκη να δείξουμε καλό πρόσωπο στους ξένους και τους δανειστές, χωρίς να αναφερθούν ούτε κατ’ ελάχιστον στα δεινά που υφίσταται ο ελληνικός λαός.

Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν σαφή αντιδημοκρατική εκτροπή και έναν ξεκάθαρο βιασμό της βούλησης του ελληνικού λαού.

Το ισχυρό ΟΧΙ που εξέπεμψε ο ελληνικός λαός και στις τελευταίες παρελάσεις στην 28^η Οκτωβρίου ήταν ΟΧΙ στις πολιτικές του Μνημονίου, στις ληστρικές συμβάσεις που υπόγραψε η κυβέρνηση και τώρα υιοθετεί και η ΝΔ.

Με κανέναν τρόπο δεν αξίωναν τη συνέχιση της ίδιας βάρβαρης πολιτικής. Έστω και μασκαρεμένης.

Είναι αναγκαίο οι Έλληνες πολίτες να οργανώσουν την αντίσταση και τον αγώνα τους.

Ώρες ευθύνης είναι, όμως, και για τις ηγεσίες της Αριστεράς.

Που πρέπει να αναλάβουν το ιστορικό τους χρέος. Υιοθετώντας όχι μόνο συνθήματα ή τις συνηθισμένες μορφές πάλης, αναπαράγοντας περιχαρακώσεις, κλισέ και κομματικά στερεότυπα.

 Αλλά πρωτοστατώντας σε ένα παλλαϊκό αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. 

Το θέατρο του παραλόγου σε πλήρη εξέλιξη: φεύγει ή όχι ο Παπανδρέου και αν ναι, πώς; Ετοιμάζεται κυβέρνηση «εθνικού εμπαιγμού» κι όχι «σωτηρίας»

Η κυβέρνηση που φεύγει δεν φεύγει.

Ο Παπανδρέου που παραιτείται αλλά δεν παραιτείται …

Η κοινοβουλευτική ομάδα που θα καθαιρούσε τον αποτυχημένο πρωθυπουργό αλλά – τουλάχιστον κατά ένα μεγάλο μέρος της – τον χειροκροτεί …

Οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ που εμφανίζονται δειλά – δειλά αλλά για να συνεχίσουν την ίδια πολιτική …

Που τολμούν – μαζί με τον ανεκδιήγητο πρωθυπουργό -  να θριαμβολογούν για τη σύναψη της επαίσχυντης συμφωνίας της 27^ης Οκτωβρίου, «μαλώνοντας» πάλι τους Έλληνες που τόλμησαν να εκφράσουν την καθολική τους αντίθεση …

Ο Σαμαράς και η ΝΔ που «συναινούν» για να «σώσουν» τη χώρα ώστε να υλοποιηθεί η συμφωνία – θηλιά για την Ελλάδα και τους Έλληνες, συμφωνία που είχαν καταγγείλει …

Από κοντά και άλλοι επίδοξοι σωτήρες και «υπεύθυνοι» ηγέτες, τύπου Ντόρας Μπακογιάννη, που σπεύδουν να δηλώσουν την ετοιμότητά τους για συμμετοχή σε «εθνικά» σχήματα.

Ένα γαϊτανάκι υποκρισίας, μηχανορραφιών παρασκηνίων, πολιτικών δοσοληψιών, όπου στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, εγγράφονται προσωπικές στρατηγικές, οι επιδιώξεις διατήρησης με μια ορισμένη αναδιάταξη και «μασκάρεμα» του πολιτικού προσωπικού.

Και πάνω απ’ όλα η διασφάλιση εφαρμογής της ιταμής πολιτικής, των συμφωνιών υποτέλειας και υποδούλωσης του ελληνικού λαού, και της διατήρησης των θεμελιακών συμφερόντων των ντόπιων και ξένων ολιγαρχών και κερδοσκόπων.

Με ένταση των εκβιαστικών διλημμάτων και της προσπάθειας παγίδευσης των Ελλήνων πολιτών.

Το πολιτικό  σύστημα σε σήψη.

Που στην προσπάθειά του να διασωθεί είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει τη χώρα σε μεγαλύτερες περιπέτειες και θα υποθηκεύσει το μέλλον των Ελλήνων για πολλές γενιές.

Μοναδική λύση ο λαός, οι Έλληνες πέρα από πολιτικές διαφορές να πάρουν την τύχη στα χέριά τους.

Να επαγρυπνούν και να μην αφεθούν να παγιδευτούν στα νέα διλήμματα και εκβιασμούς.

Μέχρι αυτή «σκουριά» και σαπίλα να μας αδειάσει τον τόπο και να ανοίξει  προοπτική για μια διαφορετική πορεία της Ελλάδας.

Παρουσιάζουμε συμβολικά ορισμένες σημερινές εικόνες έξω από τη Βουλή την ώρα που μέσα προχωρούσε η συζήτηση για την «ψήφο εμπιστοσύνης».

Πόση ακόμη υποκρισία, ταπείνωση και αθλιότητα μπορεί να κλείνει μέσα της;

Σήμερα λίγοι σχετικά ήταν οι συγκεντρωμένοι έξω από αυτήν.

Οι μέρες όμως για νέο παλλαϊκό ξεσηκωμό βρίσκονται πολύ κοντά. 

Τελεσίγραφο vs δημοψηφίσματος – σημειώσατε 1. Πώς η τραγικά ανεύθυνη στάση του Παπανδρέου οδήγησε σε μια ακόμη εθνική ταπείνωση

Το ιταμό τελεσίγραφο της Μέρκελ – Σαρκοζί – Λαγκάρντ που με ειρωνικό και απολύτως ηγεμονικό τρόπο έθεσαν στον «πρωθυπουργό» της χώρας και ευρύτερα στους Έλληνες εκβιαστικά διλήμματα – «ή δέχεστε τη συμφωνία και μένετε στην ευρωζώνη ή είστε εκτός» -  οδήγησε σε ραγδαίες εξελίξεις.

Στην ουσία της διάλυσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας, σε κρίση της πολιτικής ηγεσίας και σε αγωνιώδεις προσπάθειες πολλών να διασώσουν τις πολιτικές τους καρέκλες και ευρύτερα το σάπιο οικοδόμημα του αλυσοδέματος της χώρας στις επιλογές του Μνημονίου, του «κουρέματος» και στις ανεξέλεγκτες διαθέσεις των αγορών και της τρόικα.

Πριν να έρθουμε στην εσωτερική πτυχή του προβλήματος, θα θέλαμε να τονίσουμε και την ευρωπαϊκή της διάσταση.

Είναι αλήθεια ότι κινδύνευε η ευρωζώνη από τη στάση της Ελλάδας;

Ο καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Κλέμενς Φουστ, ο οποίος είναι και σύμβουλος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, ανέφερε:

«Ναι, είναι ριψοκίνδυνη η απόφαση του κ. Παπανδρέου και αυτό γιατί είναι πιθανό ο ελληνικός λαός να πει «όχι» στο πακέτο διάσωσης και το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα γίνει στην περίπτωση αυτή».

Δύο δυνατότητες διακρίνει ο οικονομολόγος: «Η πρώτη είναι να επιστρέψουν οι Ευρωπαίοι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, κάτι που θεωρώ δύσκολο να γίνει, κυρίως στη Γερμανία που θα αισθάνεται ότι εκβιάζεται και η άλλη να σταματήσει η χορήγηση βοήθειας. Αυτό θα σήμαινε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα είχε πόρους. Οι τράπεζες δεν θα ενισχύονταν πλέον από την ΕΚΤ και θα ακολουθούσε μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, την οποία όλοι φοβούνται. Στην περίπτωση αυτή η ελληνική κυβέρνηση θα υιοθετούσε ένα δικό της νόμισμα προκειμένου να αποτρέψει το οικονομικό χάος και αυτό θα ήταν η απαρχή της κατάρρευσης της ευρωζώνης. Εύλογες λοιπόν οι ανησυχίες».

Μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα σήμαινε κατ` αρχήν τη διαγραφή των απαιτήσεων των δανειστών της. Και όχι μόνο, όπως εξηγεί ο καθηγητής Φουστ. «Θα μπορούσε κανείς να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό με δεδομένο ότι η Ελλάδα δεν έχει μεγάλο βάρος στην ευρωζώνη. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι -για παράδειγμα στις χώρες όπως η Πορτογαλία- ότι θα μπορούσαν οι άνθρωποι να μπουν σε σκέψεις για την έκβαση του δικού τους προβλήματος. Θα είχαμε τότε ένα Bank-Run, δηλαδή οι πολίτες δεν θα εμπιστεύονται τις τράπεζες και θα τρέξουν πιθανότατα να βγάλουν τα χρήματά τους. Και η Πορτογαλία θα μπορούσε να εγκαταλείψει το ευρώ και ίσως η Ισπανία και η Ιταλία. Αυτές οι αλυσιδωτές αντιδράσεις είναι επικίνδυνες», λέει ο οικονομολόγος.

Αυτή είναι η μισή αλήθεια.

Γιατί η άλλη όψη βρίσκεται στο γεγονός ότι το οικοδόμημα της ευρωζώνης τρίζει επικίνδυνα από τις επιλογές και την μυωπική πολιτική που εφαρμόζουν οι ανίκανες πολιτικές ηγεσίες  της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια.

Σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές άγριας λιτότητας που πλήττουν τους πολίτες της Ευρώπης και υποθηκεύουν το μέλλον τους.

Οι όποιοι ατελείς πολιτικοί θεσμοί της ΕΕ έχουν υποκατασταθεί από τον άξονα Βερολίνου – Παρισιού και από ένα εσμό αξιωματούχων και υπαλληλίσκων που στην ουσία είναι έμμισθοι υπαλληλίσκοι των τραπεζών και των αγορών.

Δεν είναι δυνατόν αυτοί – όσο και οικονομική ή πολιτική ισχύ κι αν διαθέτουν – να λοιδορούν ολόκληρους λαούς, να προσβάλλουν την εθνική τους αξιοπρέπεια, να τους θέτουν ωμούς εκβιασμούς. Να εξαπολύουν το δικό τους ultimatum.

Αυτή η ωμή συμπεριφορά θα οδηγήσει σε οξύτατη κρίση σε όλη την Ευρώπη γιατί αυτό που στενά προσδιορίζεται ως «ελληνικό πρόβλημα» σύντομα θα εκραγεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Από την άλλη, η απίστευτη στάση εθνικής μειοδοσίας του ανεκδιήγητου  Παπανδρέου, που ανεχόταν να προπηλακίζεται από τους ξένους «ηγέτες», να του υπαγορεύουν όρους και τελεσίγραφα.

Τόλμησε να εμφανιστεί όταν τέλειωσε η συνάντηση στις Κάνες και αφού είχε υποστεί  το «φτύσιμο» που όμοιο του δεν έχει δεχτεί Έλληνας πολιτικός ηγέτης και να ψελλίσει κάποια λόγια – και αυτό σημειολογικά στα αγγλικά -   όχι βέβαια απευθυνόμενος προς τον ελληνικό λαό, αλλά στους ξένους πάτρωνές του.

Οι ραγδαίες εξελίξεις που ακολούθησαν καταγράφουν την αχαρακτήριστη ανευθυνότητα του Παπανδρέου και του κύκλου του, όπως και ολόκληρης της κυβέρνησης.

Έτσι, έχουμε τις παλινωδίες της ύστατης στιγμής προκειμένου να γαντζωθεί μέχρι τέλους στην εξουσία.

Υπήρξε η δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού οικονομικών, κ. Βενιζέλου, που στην ουσία οδηγούσε στην ανατροπή του Παπανδρέου και του δημοψηφίσματος.

Υπήρξαν οι πολλαπλές δηλώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ που ζητούσαν μέχρι και αντικατάσταση του πρωθυπουργού.

Ορισμένες είχαν και κάποια «γραφικότητα» - όπως, της κ. Διαμαντοπούλου που είπε ότι «δυσαρεστήθηκε» από το ύφος του Σαρκοζί και της Μέρκελ, αλλά πρέπει πάση θυσία να εφαρμοστεί η συμφωνία της 27^ης Οκτώβρη.

Του Λοβέρδου που έντεχνα έθεσε το δίλημμα ότι πρέπει να αποδεχτούμε τη θέση μας στην ευρωζώνη.

Μέχρι και του ανεκδιήγητου Ρέππα, που τόλμησε να μιλήσει και για την «προσφορά» του Γιώργου Παπανδρέου και άλλα πολλά.

Ήδη είχαμε χαρακτηρίσει την κυβέρνηση «σεσηπός πτώμα» - ένα πτώμα που σαπίζει και με την αποπνικτική του οσμή απειλεί να πνίξει όλη τη χώρα. Ότι αυτή αποτέλεσε την πιο ανίκανη και επικίνδυνη κυβέρνηση στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας.

Το ανησυχητικό είναι ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια αγωνιώδης προσπάθεια πολλών κύκλων προκειμένου

Να διασώσουν ορισμένοι το «πολιτικό τους τομάρι».

Κυρίως όμως να διασφαλίσουν τη διατήρηση του ίδιου καθεστώτος – της επιβολής πάνω στον ελληνικό λαό της πιο σκληρής και άγριας λιτότητας σύμφωνα με τις τελευταίες δεσμεύσεις.

Το πολιτικό «ένδυμα» που επιχειρείται να δοθεί σ’ αυτή την προοπτική είναι η επονομαζόμενη κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» - στην οποία συγκλίνουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, η Ντόρα Μπακογιάννη και άλλες δυνάμεις.

Η μασκαράτα αυτή δεν έχει καμιά πολιτική και ηθική νομιμοποίηση απέναντι στον ελληνικό λαό.

Η δημοκρατική διέξοδος είναι  προσφυγή στις κάλπες και άμεσες εκλογές ώστε να εκφραστεί με όσο το δυνατόν πιο άμεσο τρόπο ο ελληνικός λαός.

Αυτό διεκδικούν τα κόμματα της Αριστεράς – ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ – καθώς και άλλες πατριωτικές δυνάμεις.

Πέρα από αυτό απαιτείται καθημερινή αγωνιστική ετοιμότητα από τους πολίτες ώστε να αποτρέψουν κάθε είδους επικίνδυνες και βαθιά αντιλαϊκές  μεθοδεύσεις.

Η πρωτοβουλία των εξελίξεων είναι αναγκαίο να περάσει στα χέρια των ίδιων των πολιτών με τη δημιουργία άμεσα και των δικών τους πρωτότυπων μορφών ενότητας και αγώνα. 

Αποχαιρετισμός στο ευρώ – καλωσόρισμα στη δραχμή; Ή κατά τους New York Times: ψίθυροι για επιστροφή στη δραχμή εν μέσω ελληνικής κρίσης;

Ο κ. Σαρκοζί με αυστηρό τρόπο  - σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του γαλλικού Monde – προσδιόρισε ότι οι Έλληνες πρέπει να επιλέξουν αν επιθυμούν να παραμείνουν στο ευρώ ή όχι.

Η συζήτηση αυτή έχει ξεκινήσει άτυπα αλλά όλο και πιο ηχηρά τόσο σε επίπεδο παραγόντων της ΕΕ, όσο και σε επίπεδο οικονομικών αναλυτών.

Φαίνεται ότι με έντονη προσοχή παρακολουθούν τις εξελίξεις και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Έτσι, λοιπόν, σε σημερινό δημοσίευμα των New York Times αναφέρεται: η πολιτική αναταραχή στην Αθήνα θέτει ξαφνικά αυτό που μέχρι τώρα δεν έχει ειπωθεί – τη χρεωκοπία – ως μια διακριτή πιθανότητα.

Τώρα λοιπόν είναι η στιγμή να αναλογιστεί κανείς αυτό που φάνταζε πριν λίγο  αδιανόητο: ότι η Ελλάδα μπορεί να καταλήξει μετά από 10 χρόνια χρήσης του ευρώ  στην επιστροφή στο προηγούμενο νόμισμα, τη δραχμή.

Το άρθρο της εφημερίδας τονίζει ότι μια τέτοια κίνηση παραμένει ακόμα επίσημα «ανάθεμα» - όπως χαρακτηριστικά αναφέρει -  στην Αθήνα. Όμως ένα αυξανόμενο τμήμα οικονομολόγων υποστηρίζει ότι αυτό θα οδηγούσε σε μια καλύτερη πορεία, ανεξάρτητα από τις βραχυπρόθεσμες οικονομικές επιπτώσεις. Και τώρα, μπροστά σ’ ένα δημοψήφισμα για την ευρωπαϊκό σχέδιο «διάσωσης» στο οποίο θα εκφραστούν οι Έλληνες πολίτες, μια ηχηρή μειονότητα που έχει από καιρό ζητήσει την επιστροφή στη δραχμή θα μπορούσε να βρεθεί με ένα αυξανόμενο ακροατήριο.

 Μια επιστροφή στη δραχμή  - κατά την εφημερίδα - είναι απίθανο να προσφέρει μια γρήγορη θεραπεία για τα δεινά της Ελλάδας. Η χρεωκοπία σ’ ένα επίπεδο δημόσιου χρέους  500 δισεκατομμυρίων δολαρίων  θα μπορούσε να  μετατραπεί σε βεβαιότητα, οι καταθέτες θα τραβήξουν τα χρήματά τους από τις εγχώριες τράπεζες και, με μια απότομη υποτίμηση του νέου νομίσματος – της δραχμής -  που θα έφθανε και στα 50%, ο πληθωρισμός θα φούντωνε. Η επιστροφή στις διεθνείς πιστωτικές αγορές θα  μπορούσε να καθυστερήσει για χρόνια.

(Βεβαίως, και με το «κούρεμα» και με το σχέδιο «σωτηρίας» μιλάγαμε για μια δεκαετία και περισσότερο … ).

Αλλά οι υπερασπιστές της δραχμής υποστηρίζουν ότι είναι υπερβολικοί αυτοί οι  φόβοι. Ναι, υποστηρίζουν,  θα υπάρξει αναστάτωση και πανικός αρχικά. Αλλά, λένε, τονίζοντας την περίπτωση της Αργεντινής - που έσπασε την ισοτιμία της με το δολάριο το 2002 και  μεγάλη άνθηση των εξαγωγών εκτοξεύτηκε από ένα φθηνότερο νόμισμα - η ικανότητα της Ελλάδας να ελέγχει τη δραχμή θα μπορούσε ενδεχομένως να λειτουργήσει προς όφελός της.

"Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι λειτουργούμε κάτω από ένα ξένο νόμισμα," υποστηρίζει ο Βασίλης Σεραφημάκης, ανώτερο διευθυντικό στέλεχος στην Avin oil, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες πετρελαίου και διανομής φυσικού αερίου στην Ελλάδα, σχετικά με το ευρώ. «Αν είχαμε δικό μας νόμισμα, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να τυπώσουμε χρήματα," υποστήριξε  ο κ. Σερηφημάκης, αναφερόμενος στη δυνατότητα να υποτιμήσει το κράτος τη δραχμή. «Και ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που θα συμβεί αν το κάνουμε αυτό; Δεν θα πάρω ένα χριστουγεννιάτικο δώρο από έναν από τους τραπεζίτες μου.»

 Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση στην ελληνική εφημερίδα Καθημερινή, το 66% των Ελλήνων πιστεύουν ότι η επιστροφή στην δραχμή θα ήταν κάτι κακό. Αλλά οι υποστηρικτές της εξόδου από το ευρώ τονίζουν  ότι πέρα  από την επιφανειακή προσέγγιση, περισσότεροι Έλληνες αρχίζουν να αμφισβητούν το ευρώ.

«Η άποψη ότι η Ελλάδα θα πρέπει να βγεί από το ευρώ είναι πιο διαδεδομένη από ό, τι θα πίστευε κανείς», είπε ο Κώστας Lapavitsas, ένας Έλληνας οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ο οποίος ασκεί μεγάλη πίεση για την επιστροφή στη δραχμή. «Είναι ακριβές ότι η αντίθετη άποψη είναι  κυρίαρχη."

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα των New York Times: μέχρι τώρα, πολλοί Έλληνες ήταν προσκολλημένοι στην ιδέα μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας  που θα σφυρηλατούνταν  στην αγκαλιά του ευρώ και στον πλούτο που θα προέκυπτε από  αυτό.  Η συζήτηση  για την επιστροφή στη δραχμή είχε κυρίως παρουσιαστεί ως αποκαλυπτικό όραμα και όχι ως μια βιώσιμη επιλογή πολιτικής.

Αλλά για έναν αυξανόμενο αριθμό Ελλήνων, η κατάρρευση της οικονομίας της χώρας τους αποτελεί ήδη  μια αποκάλυψη.

Ο Πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου «έριξε το γάντι» στον ελληνικό λαό τη Δευτέρα, όταν εξέπληξε τον κόσμο, ανακοινώνοντας ένα δημοψήφισμα για το τελευταίο σχέδιο διάσωσης. Αλλά ήταν ο υπουργός Οικονομικών του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος την ίδια μέρα έθεσε ένα λεπτότερο σημείο σχετικά με το θέμα.

«Είμαστε με την Ευρώπη, με τη ζώνη του ευρώ και το ευρώ;" ρώτησε. Ή, συνέχισε, η Ελλάδα θα επιστρέψει στη δραχμή;»

Σύμφωνα με το τελευταίο «σχέδιο διάσωσης» από την Ευρώπη, το ελληνικό χρέος που διακρατείται από ιδιωτικούς φορείς θα «κουρευτεί» κατά 50%. Σε αντάλλαγμα, όσο η Ελλάδα έμενε προσκολλημένη στη τροχιά εκτέλεσης επώδυνων μέτρων λιτότητας μέχρι το 2015, η Αθήνα θα συνέχιζε να λαμβάνει περισσότερα χρήματα για τη χρηματοδότηση του υπόλοιπου χρέους της.

Έξω από τη χώρα, ωστόσο, εν τω μεταξύ, πολλοί έχουν υποστηρίξει για περισσότερο από ένα χρόνο ότι είναι αδύνατο για την Ελλάδα να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά ενώ είναι προσκολλημένη στο ευρώ. Περιλαμβάνονται εξέχοντες οικονομολόγοι όπως ο Nouriel Roubini, ο Kenneth S. Rogoff και ο Martin Feldstein, καθώς και ο επενδυτής George Soros.

Τώρα, μια μικρή αλλά αυξανόμενη ομάδα Ελλήνων οικονομολόγων έχει αρχίσει να θέτει τον ίδιο προβληματισμό: δηλαδή, αν τα πλεονεκτήματα που θα έχει ένα φτηνό νόμισμα κάτω από ελληνικό έλεγχο θα υπερκαλύπτουν το κόστος της αθέτησης του χρέους  και την εγκατάλειψη το ευρώ.

Σε μια πρόσφατη δημοσίευση, ο  Στέργιος Skaperdas, ένας Έλληνας οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Irvine, υποστήριξε ότι μια φτηνότερη δραχμή θα ενίσχυε τις εξαγωγές και, κυρίως, θα δώσει στην Ελλάδα τη δυνατότητα να ελέγχει τη δική της νομισματική πολιτική και έτσι να πετύχει την άμβλυνση των επιπτώσεων της δημοσιονομικής περιχαράκωσης.

Ο κ. Skaperdas παραδέχθηκε ότι όλο αυτό παραμένει κάτι εξαιρετικά  δύσκολο, αφού πολλοί Έλληνες θεωρούν ανησυχητικό να δεχτούν ότι το «όνειρό» τους για το  ευρώ μπορεί να τερματιστεί.

"Για τους περισσότερους Έλληνες, συμπεριλαμβανομένων των οικονομολόγων, που υιοθετούν το ευρώ ήταν σαν να είχαν παντρευτεί μια σύζυγο «όνειρο» -. Όμορφη, έξυπνη, τρυφερή, ακόμα και πλούσια», είπε. «Και τώρα, μάλλον ξαφνικά, ο γάμος μετατράπηκε σε εφιάλτη"

Ένα διαζύγιο με το ευρώ θα έχει σημαντικό κόστος, που προφανώς πιο άμεσα θα υποστούν και οι ελληνικές τράπεζες. Αυτός είναι ο λόγος, που οι  mainstream οικονομολόγοι στην Ελλάδα,  επιμένουν ότι δεν είναι δυνατόν να οδηγηθεί η χώρα σε τέτοια αποτελέσματα.

"Δεν υπάρχει κανένας τρόπος  η Ελλάδα να αφήσει το ευρώ. - Αυτό θα μας πήγαινε πίσω πολλά χρόνια», δήλωσε ο Γιάννης Στουρνάρας.

Αλλά σε μια πρόσφατη μελέτη, ο Θεόδωρος Μαριόλης, οικονομολόγος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, υποστήριξε ότι το νο 1 πρόβλημα για την Ελλάδα στο πλαίσιο του ισχύοντος συστήματος – ενώπιον της βιωσιμότητας του χρέους, της ανεργίας και των προβλημάτων της κακοδιαχείρισης του δημόσιου τομέα - είναι η διεθνής ανταγωνιστικότητά της χώρας, που όπως είπε έχει μειωθεί 30% από τότε που η Ελλάδα εντάχθηκε χώρα στο ευρώ.

Ο κ. Μαριόλης υπολογίζει ότι μια  υποτίμηση  κατά 50% της νέας δραχμής θα σβήσει σύντομα αυτό το χάσμα ανταγωνιστικότητας.

Οι απόψεις του κ. Μαριόλη και του κ. Skaperdas έχουν παραμείνει στο στενό πλαίσιο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Άλλοι οικονομολόγοι, όπως ο Θεόδωρος Κατσανέβας, έχουν υιοθετήσει μια πιο επιθετική προσέγγιση, προωθώντας τη λύση της δραχμής σε εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση.

«Ένα δωμάτιο ελληνικού ξενοδοχείου είναι δύο φορές πιο ακριβό, από ένα αντίστοιχο στην Τουρκία», είπε, ενώ θεώρησε γελοία  την άποψη  ότι η απότομη μείωση μισθών, οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα που απαιτούνται από την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα μπορούσε να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα. «Είμαστε σχεδόν νεκροί τώρα.  Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ανάσταση" είπε χαρακτηριστικά.

Το σίγουρο είναι ότι η συζήτηση αυτή έχει ανοίξει για τα καλά.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι το ενδιαφέρον και των αμερικανικών κύκλων για το θέμα αυτό.

Εντύπωση μας κάνει η εμπλοκή στελεχών της Avin – γνωστής ιδιοκτησίας – στη συζήτηση με θέσεις για επιστροφή στη δραχμή.

Το δημοσίευμα της εφημερίδας εμπλέκει και το Γιώργο Κουρή με το συγκρότημά του στην προσπάθεια επιστροφής στη δραχμή, προκειμένου να γλιτώσει και από τα υπέρογκα χρέη του σε ευρώ. Κάτι που ο ίδιος έχει αρνηθεί.

Σοβαρά ερωτηματικά μας δημιουργεί και η εμπλοκή του γερακιού των χρηματαγορών και μετρ των οικονομικών συνομωσιών, Τζορτζ Σόρος, με τη συχνή του παρουσία στην Ελλάδα.

Είναι σίγουρο ότι όλα αυτά δημιουργούν ένα εκρηκτικό κουβάρι εξελίξεων.

Πολλά πρέπει να απαντηθούν και να έρθουν στο φως. Και για τις ευθύνες αυτής της κυβέρνησης και προσωπικά του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα.

Να αγνοήσει τους ωμούς εκβιασμούς που καθημερινά με εντεινόμενο βαθμό μπαίνουν μπροστά του.

Και να στείλει τη δική του ηχηρή και αποφασιστική απάντηση.

Τα «ζόμπι» των αγορών φωνάζουν: αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό!

«Χάος», «κραχ» και άλλα παρόμοια ηχηρά εμφανίστηκαν στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου τύπου με αφορμή τα γεγονότα στην Ελλάδα.

Μάλιστα στις γαλλικές «Liberation» και «Tribune» τοποθέτησαν αυτούς τους τίτλους με ελληνικούς χαρακτήρες!

Βουτιά, επίσης, στα διεθνή χρηματιστήρια με πτώση σε όλες τις βασικές χρηματιστηριακές αγορές.

Πανικός!

Και οργή απέναντι στους Έλληνες και στον ανεκδιήγητο Παπανδρέου.

Αυτό, λοιπόν, δεν είναι απαραίτητα κακό.

Δείχνει ότι το χρέος  αυτής της μικρής και ανυπόληπτης Ελλάδας αποτελεί ένα πρόβλημα που δεν είναι στενά «ελληνικό». Ότι αυτή η παλιά αλλά και τόσο γνωστή θεωρία του ντόμινο δεν απέχει πολύ από τα γνωρίσει την εφαρμογή της και στις άμεσες εξελίξεις.

Πανικός, λοιπόν, στις χρηματαγορές από τη Γουόλ Στριτ μέχρι το Τόκυο.

Πανικός και στο Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο.

Τρίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και η συνοχή της ευρωζώνης.

Το σημείωσε και ο εκλεκτός οίκος Fitch: «ένα όχι των Ελλήνων στο δημοψήφισμα θα έχει σοβαρές συνέπειες για την οικονομική σταθερότητα και τη βιωσιμότητα της ζώνης του ευρώ».

Απειλείται η Γαλλία που μπορεί να χάσει το χαρακτηρισμό της σε ΑΑΑ+, αφού οι τράπεζές της είναι πιο εκτεθειμένες σε ελληνικά ομόλογα.

Μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ιταλία που αποτελεί την 7^η οικονομία στον κόσμο …

Και έπονται και άλλα …

Αν, λοιπόν, το «ελληνικό πρόβλημα» μπορεί να δημιουργήσει αυτές ή και χειρότερες παρενέργειες, τότε γιατί οι ευρωπαίοι «ηγέτες» δεν έδειξαν μια διαφορετική αντιμετώπιση απέναντι στον ελληνικό λαό;

Οι λεονταρισμοί και «αγανακτισμένες» φωνές τους θα έπρεπε να στραφούν πρώτα απ’ όλα προς τους τραπεζίτες, τα αρπακτικά των αγορών, τους ποικιλώνυμους οίκους αξιολόγησης, που «παίζουν» στα δάκτυλά τους τις τύχες της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομίας.

Γιατί αυτή η μυωπική και  καθυστερημένη πολιτική ηγεσία της ΕΕ δεν κατανοεί ότι εκείνο που κρίνεται δεν είναι η τύχη της ταλαιπωρημένης Ελλάδας μόνο, αλλά και η τύχη του σαθρού οικοδομήματος που έχουν στήσει. Δεν έχουν κατανοήσει ότι γίνονται και αυτοί παίγνια στις διαθέσεις αυτών των αρπακτικών και επίδοξοι looser στον σκληρό οικονομικό πόλεμο που διεξάγεται.

Οπότε η απάντηση στο δίλημμα που – δήθεν οργισμένος – έθεσε ο Σαρκοζί προς τον ελληνικό λαό (και το οποίο, μάλλον, θα επιχειρήσει να αναπαράγει και η κυβέρνηση), ότι το ερώτημα που πρέπει να τεθεί στους Έλληνες είναι αν θα θέλουν να μείνουν στη ζώνη του ευρώ ή όχι, μπορεί να είναι:

Με την πολιτική σας σε λίγο μπορεί να μην υφίσταται η ζώνη του ευρώ. Οπότε δεν θα υπάρξει ανάγκη να απαντήσουν σ’ αυτό το θέμα μόνο οι Έλληνες.

Ο πανικός και η πτώση των χρηματιστηρίων δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι ορισμένοι κερδοσκοπούν αισχρά και σ’ αυτή τη συγκυρία.

Από την άλλη, δείχνει ότι η μικρή Ελλάδα μπορεί να έχει κάποια διαπραγματευτική δύναμη.

Παρά τις επιπλήξεις και τις απολυταρχικές διακηρύξεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί ότι το «σχέδιο διάσωσης» της Ελλάδας που συμφωνήθηκε στις 27 Οκτωβρίου  «δεν είναι διαπραγματεύσιμο».

Ότι η πραγματική της ισχύς βρίσκεται στην αγωνιστική ανάταση του λαού της.

Που ορθώνοντας το ανάστημά του θα στείλει το βροντερό του ΟΧΙ

Στα εκβιαστικά διλήμματα

Στους ξένους δανειστές και τοκογλύφους

Στους τοπικούς εκπροσώπους και μικροπράκτορές τους: στον Παπανδρέου και την παρέα του

Στην αλαζονική και αυταρχική ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία

Στα «ζόμπι» των παγκόσμιων αγορών που αλαλάζουν  προκειμένου να εκφοβίσουν το ελληνικό λαό – και όχι μόνο – προκειμένου να διασφαλίσουν τα ασύδοτα υπερκέρδη τους.

ΥΓ1 – Το σκίτσο με τα «Ζόμπι» των χρηματιστηρίων είναι του Caesar Perez, από το αμερικανικό αριστερό και εναλλακτικό περιοδικό  IN THESE TIMES. Δημοσιεύτηκε στις 12 Οκτωβρίου 2011, σε ένα άρθρο με τον τίτλο “Zombie Lobbyists Occupy Washington” και με υπότιτλο «σμήνη πεινασμένων για χρήμα εταιρικών ζόμπι πετούν πάνω από τους εγκεφάλους των  εκλεγμένων ηγετών στην πρωτεύουσα του έθνους» (μιλά για τις ΗΠΑ- τι να πούμε κι εμείς;).

ΥΓ2 – Κάποιοι αποκάλεσαν το Γιώργο Παπανδρέου ως «άρχοντα του χάους».

Λέτε ο Γιωργάκης να αποδειχτεί και ο πρώτος … μπαχαλάκιας;