Για τη «δημόσια ηθική» στη Γερμανία και πάλι: αντιμέτωπη με την αμερικανική δικαιοσύνη η Deutsche Bank

 Αντιμέτωπη με την αμερικανική δικαιοσύνη είναι η Deutsche Bank στα συμφραζόμενα της κρίσης στην αγορά ακινήτων. Ένας ακόμη σημαντικός «πονοκέφαλος» για τη γερμανική τράπεζα.

 Η γερμανική τράπεζα, όπως η Goldman Sachs και άλλες, κατηγορούνται ότι κατά τη διάρκεια της στεγαστικής φούσκας παραπλάνησαν τους επενδυτές με τις τιτλοποιήσεις ενυπόθηκων δανείων. Μεταξύ άλλων, αγωγές έχουν καταθέσει το συνταξιοδοτικό ταμείο των εκπαιδευτικών, το συνδικάτο των σιδηροδρομικών υπαλλήλων, η συνεταιριστική τράπεζα του Σαν Φραντσίσκο και άλλοι. Στις έρευνες συμμετέχουν πολλές εισαγγελίες των ΗΠΑ. Και τα κατηγορητήρια έχουν όλα την ίδια επωδό: Η Deutsche Bank παραπλάνησε και εξαπάτησε.

 Η γερμανική τράπεζα διαχειρίζεται καταπιστευτικά περίπου ένα εκατομμύριο κατοικίες. Πολλές από αυτές ήδη έχουν βγει στο σφυρί. Υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές με άδεια σπίτια, εγκαταλελειμμένα. Οι δήμοι και οι ιδιοκτήτες τους προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους καταθέτοντας αγωγές εναντίον των τραπεζών και μεταξύ αυτών της Deutsche Bank. Και όπως παρατηρεί ο καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο New York University, Λόρενς Γουάιτ: «Συνταξιοδοτικά ταμεία που επένδυσαν τα χρήματα των ασφαλισμένων τους καταθέτουν αγωγές και εναντίον των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης. Αλλά αυτές οι διαδικασίες διαρκούν πολύ. Ακόμη και εάν δεν προστεθούν νέες αγωγές, εκκρεμούν η επεξεργασία και επίλυση των παλαιοτέρων».

 Τώρα και η αμερικανική επιτροπή κεφαλαιαγοράς SEC έχει βάλει στο στόχαστρο την Deutsche Bank, την οποία κατηγορεί ότι διέθεσε σε ανύποπτους επενδυτές τοξικά πακέτα.

Από το Abacus στο Start

 Μια τέτοια υπόθεση στοίχισε πριν από δύο χρόνια στην Goldman Sachs περίπου 550 εκατομμύρια δολάρια. «Δημιούργησαν ένα χρηματοπιστωτικό προϊόν, στο οποίο ενσωμάτωσαν ενυπόθηκους τίτλους, τους οποίους επέλεξε μια τρίτη πλευρά για να στοιχηματίσει σε βάρος τους. Ήταν o μάνατζερ των Hedge funds Τζον Πόλσον. Οι επενδυτές δεν είχαν ιδέα για αυτό», λέει ο κ. Γουάιτ.

 Το εν λόγω ενυπόθηκο παράγωγο έφερε το όνομα Abacus. Σύμφωνα με τη σχετική φημολογία και η Deutsche Bank δημιούργησε ένα παρόμοιο προϊόν. Προς το παρόν η αμερικανική επιτροπή κεφαλαιαγοράς αρνείται να τοποθετηθεί επ` αυτού επισήμως.

  Σύμφωνα με την χρηματοοικονομική σύμβουλο Υβ Σμιθ το εν λόγω παράγωγο έφερε το όνομα Start. «Γιατί όμως δεν διώκεται για το προϊόν αυτό η Deutsche Bank», διερωτάται ρητορικά η κυρία Σμιθ. Μήπως επειδή η Deutsche Bank διαχειρίστηκε πιο επιδέξια το θέμα; Τίποτε από αυτά, θα πει η συγγραφέας του «Γυμνού Καπιταλισμού».

«Μόνο και μόνο εξαιτίας του Ρόμπερτ Κουζάμι. Η Deutsche Bank είχε την τύχη ο σημερινός ανώτατος επιθεωρητής της SEC να ήταν την κρίσιμη εξαετία 2004-2009 επικεφαλής του νομικού τμήματος της Deutsche Bank. Σε διαφορετική περίπτωση ως ξένη τράπεζα η Deutsche Bank θα ήταν από τις πρώτες στο επίκεντρο των ερευνών».

 Ένα συμβιβαστικό πρόστιμο της τάξεως των 500 εκατ. δολαρίων θα μπορούσε άνετα να αντέξει η Deutsche Bank, όπως έγινε άλλωστε και με την Goldman Sachs. Άλλωστε μεγαλύτερα πρόστιμα δεν είναι σε θέση να επιβάλει η επιτροπή κεφαλαιαγοράς, η οποία δεν έχει ούτε τα μέσα ούτε τις αντοχές για τόσο μεγάλες και σύνθετες υποθέσεις. Και όσο περισσότερο διαρκεί η εκδίκαση μιας υπόθεσης τόσο λιγότερες είναι και οι πιθανότητες της SEC να την κερδίσει.

 Η πηγή μας για το τελευταίο αυτό γεγονός ήταν η Deutsche Welle.

Δεν προλάβαμε να γράψουμε το σχόλιο για τη «δημόσια ηθική» στη Γερμανία – την τόσο ωμή και υποκριτική -  και στο φως έρχεται ένα ακόμη οικονομικό σκάνδαλο.

 Θα μας πείτε φαινόμενα σαν και αυτό δεν αφορούν απλά την «ηθική» της επίσημης Γερμανίας ή των γερμανικών τραπεζών.

Στην ουσία είναι η ηθική του καπιταλισμού.

Που στις μέρες μας «θυμήθηκε» το πιο ωμό, βάρβαρο και απάνθρωπο πρόσωπό του.

 Σίγουρα έτσι είναι.

Απλά σαν τελευταίο σχόλιο καταθέτουμε και το αφελές ερώτημα:

Με αντίστοιχα σκάνδαλα γερμανικών εταιρειών που αφορούν την Ελλάδα, τι γίνεται;

  Οι  διεκδικήσεις του ελληνικού δημοσίου έναντι της Siemens που κυμαίνονται μεταξύ 125 και 250 εκατομμυρίων ευρώ, θα προωθηθούν ποτέ;

 Στη μέση της βαρύτατης κρίσης, όπου ο Έλληνας πολίτης και φορολογούμενος καλείται να υποστεί αδιανόητες θυσίες και να πληρώσει αυτός μόνο το τίμημα της, ενώ καθημερινά βιάζεται και η προσωπική και εθνική του αξιοπρέπεια, θα πληρώσουν - έστω αυτά τα ελάχιστα -  οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί για τα όσα «νόμιμα» και «ηθικά» έχουν διαπράξει;

Στοιχήματα θανάτου και ποινή ευνουχισμού: η «δημόσια ηθική» της νέας Γερμανίας

Η  Γερμανία αποτελεί σήμερα την «ηγετική» δύναμη στην Ευρώπη.

Για κάποιους  αποπειράται να εγκαθιδρύσει το «Τέταρτο Ράιχ» με οικονομικούς όρους αυτή τη φορά.

Το σίγουρο είναι ότι οι δυνάμεις που έχουν την εξουσία αυτή τη στιγμή στη Γερμανία και που εκπροσωπούνται από την καγκελάριο Μέρκελ και το συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελευθέρων , εφαρμόζουν μια πολιτική με ακραίο νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό και ταυτόχρονα αξιοποιούν την πιο τυφλή λαϊκιστική προπαγάνδα, «παίζοντας» με τα συντηρητικά  αντανακλαστικά μεγάλου τμήματος της κοινής γνώμης.

Το μοντέλο αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, περιορισμού ως στραγγαλισμού των δημοσίων και ιδιαίτερα των κοινωνικών δαπανών που επέβαλαν σε όλη την ΕΕ, εκείνο που κυρίως μέχρι στιγμής έχει εξασφαλίσει είναι η ενίσχυση της πλεονεκτικής θέσης της ίδιας της Γερμανίας. Και ακριβέστερα των οικονομικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, των τραπεζών αυτής της χώρας.

Αυτά όλα θα τα αναλύσουμε και σε επόμενες δημοσιεύσεις.

Δύο μόνο αναφορές θα επισημάνουμε  σήμερα οι οποίες – χωρίς να είναι οι κύριες ή οι μοναδικές - δείχνουν  σε τι είδους ζητήματα έχει «εθιστεί» και η ηγετική οικονομική και πολιτική ομάδα της συγκεκριμένης χώρας όσο και το σημαντικό – ως και πλειοψηφικό -τμήμα της κοινωνίας που επηρεάζεται από το λαϊκισμό και τις ακραίες οικονομικές, κοινωνικές,   πολιτικές και πολιτιστικές  πρακτικές. Το κοινό με άλλα λόγια των φυλλάδων τύπου Bild και Die Welt, που αποτελούν και τα έντυπα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στην Ευρώπη.

Το πρώτο γεγονός που το ανασύραμε από τη γαλλική εφημερίδα Monde στις 22/2 και το οποίο αναπαρήγαγε και το «Έθνος» την επόμενη μέρα, αφορά ένα αμοιβαίο κεφάλαιο που είχε αναπτύξει η Deutsche Bank, το επονομαζόμενο  Life Kompass 3.

Περίπου 10.000, κυρίως μικροεπενδυτές, είχαν επενδύσει κεφάλαια 200 εκατομμυρίων ευρώ σ’ αυτό το χρηματοπιστωτικό προϊόν  που αποτελούσε στην ουσία ένα «στοίχημα θανάτου».

Οι αποδόσεις του Life Kompass 3 εξαρτώνται από το προσδόκιμο ζωής μιας ομάδας 500 ανθρώπων και ανώνυμων εθελοντών  που ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσο  πιο γρήγορα αυτοί πεθάνουν (!), τόσο περισσότερα κέρδη θα αποδοθούν στους «επενδυτές». Αν, αντίθετα, οι θάνατοι συμβούν αργότερα, η τράπεζα θα μείωνε σημαντικά τα κεφάλαια που θα απέδιδε.

Η ουσία, λοιπόν, αυτού του ειδικού προϊόντος ήταν ο μαζικός στοιχηματισμός κάποιων που θα κερδοσκοπούσαν ποντάροντας στο θάνατο ορισμένων ανθρώπων.

 Ύστερα από την αποκάλυψη του γεγονότος από το Der Spiegel και το θόρυβο που προκλήθηκε, η Deutsche Bank ανακοίνωσε ότι θα αποσύρει το συγκεκριμένο προϊόν.

 Το αξιοπερίεργο δεν είναι μόνο ο απίστευτος αμοραλισμός της γερμανικής τράπεζας, αλλά το εξής:

Μερικοί μικροί επενδυτές κατέληξαν να  διαμαρτύρονται ... όχι για ηθικούς λόγους, αλλά γιατί το ταμείο δεν τους απέδιδε ικανοποιητικά κέρδη, προσφέροντας μια  απόδοση 3% ετησίως μεταξύ 2009 και 2011!!!

Κατά τα άλλα ο συνήγορος του πολίτη ο αρμόδιος για τις ιδιωτικές τράπεζες δήλωσε στις αρχές Φεβρουαρίου ότι «το χρηματοοικονομικό προϊόν ήταν δύσκολο να συμφιλιωθεί με τις αξίες μας, ιδιαίτερα στον τομέα του απαραβίαστου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

Κάπως καθυστερημένα, βέβαια. Και μετά τη δημοσιοποίηση του θέματος.

Το άλλο γεγονός που καταγράψαμε ως «Νέος Μέτοικος»  αφορά την καταδίκη της Γερμανίας από το Συμβούλιο της Ευρώπης, βασικό ευρωπαϊκό θεσμό για την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που  κάλεσε τη Γερμανία να τερματίσει την πρακτική του χειρουργικού ευνουχισμού (!) δραστών σεξουαλικών αδικημάτων.

Το γεγονός ανασύραμε από το BBC σε προχτεσινή του δημοσίευση.

Μάλιστα εν έτει 2012 και σε ένα κράτος, που επαίρεται για τον … πολιτισμό του και δεν ανήκει στο φονταμενταλιστικό ισλαμικό μπλοκ, ισχύει η ποινή του … ευνουχισμού.

Επειδή μας ήταν δύσκολο να το πιστέψουμε καταφύγαμε και τελικά το διασταυρώσαμε στο ίδιο το Συμβούλιο της Ευρώπης και ειδικότερα σε δημοσίευμα της Επιτροπής εναντίον των Βασανιστηρίων, που μπορείτε να προσεγγίσετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.cpt.coe.int/documents/deu/2012-06-inf-eng.htm#_Toc299972305.

Η Επιτροπή, λοιπόν, αναφέρει  ότι τέτοιου είδους «εθελοντική» θεραπεία, αν και σπάνια στη Γερμανία,  είναι "εξευτελιστική" για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

 Πράγματι, στη Γερμανία  έχουν αναφερθεί ότι  πέντε δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων σ’  ένα χρόνο είχαν την επιλογή για  ευνουχισμό, ελπίζοντας ότι θα περιορίσουν τις σεξουαλικές τους ορμές και να μειώσουν την ποινή φυλάκισης τους.

Οι συστάσεις της επιτροπής δεν είναι δεσμευτικές, αλλά ασκούν μεγάλη επιρροή και έχουν ηθική βαρύτητα.

Ο επίσημος τίτλος της επιτροπής είναι  Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων και της Απάνθρωπης ή Ταπεινωτικής Μεταχείρισης ή Τιμωρίας (CPT).

«Ο χειρουργικός ευνουχισμός είναι ένας ακρωτηριασμός,  αποτελεί μη αναστρέψιμη επέμβαση και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ιατρική ανάγκη, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης των σεξουαλικών δραστών", αναφέρει η έκθεση της CPT. Βασίστηκε σε μια έρευνα στη Γερμανία που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2010.

O ανταποκριτής του BBC, Stephan Evans,  στο Βερολίνο μετέδωσε ότι οι γερμανικές αρχές υποστηρίζουν πως ο ευνουχισμός δεν είναι «τιμωρία», αλλά μια θεραπεία που επιτρέπει, όπως δήλωσε εκπρόσωπος της κυβέρνησης, "σε κάποιον που υποφέρει εγκλωβισμένος σε σε μια μη φυσιολογική σεξουαλική ορμή ... να θεραπευτεί, ή τουλάχιστον να τη μετριάσει».

Όμως, η CPT προβάλλει αντιρρήσεις για την πρακτική, λέγοντας:

Οι φυσικές συνέπειες είναι μη αναστρέψιμες και μπορεί να έχουν σοβαρές σωματικές και ψυχικές συνέπειες.

 Ο χειρουργικός ευνουχισμός δεν συμμορφώνεται προς τα αναγνωρισμένα διεθνή πρότυπα και δεν αναφέρεται στις κατευθυντήριες γραμμές που καταρτίζονται από την Διεθνή Ένωση για τη θεραπεία των σεξουαλικών δραστών (IATSO)

Δεν υπάρχει καμία εγγύηση για μια διαρκή μείωση του επιπέδου της τεστοστερόνης στο δράστη ενός σεξουαλικού εγκλήματος.

Είναι «αμφισβητούμενο», επίσης,  εάν και κατά πόσο η συναίνεση για το χειρουργικό ευνουχισμό "θα είναι πάντα αληθινά ελεύθερη και εν πλήρη συνειδήσει».

Τον Φεβρουάριο του 2009, το Συμβούλιο της Ευρώπης προέβη σε ανάλογη καταγγελία σχετικά με τη χρήση χειρουργικού ευνουχισμού στην Τσεχία.

Παρά τις επικρίσεις, η Τσεχική Δημοκρατία εξακολουθεί να διατηρεί  την επιλογή του χειρουργικού ευνουχισμού σε κρατούμενους.

Το CPT  αναφέρει  ότι πολύ λίγες ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθούν να διατηρούν αυτή  τη διαδικασία  σχετικά με  δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων.

 Το ζήτημα  είναι ότι και τα δύο αυτά περιστατικά  αναδεικνύουν  πολύ παραστατικά και ανάγλυφα ορισμένες βασικές πλευρές για  το «δημόσιο ήθος» που κυριαρχεί σε αυτή τη χώρα και δυστυχώς αντανακλά και τα αταβιστικά σύνδρομα που υπάρχουν σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης. Σύνδρομα που σπεύδουν να αξιοποιήσουν για τους δικούς τους λόγους οι πολιτικοί εκπρόσωποι των πιο συντηρητικών και αντιδραστικών τάσεων, τα λαϊκιστικά έντυπα και μέσα και πίσω από την επιφάνεια τα μεγάλα συμφέροντα της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας.

 Δεν μπορούμε να μην κάνουμε ορισμένους πικρούς συνειρμούς για το πώς αυτή η συγκεκριμένη μερίδα του γερμανικού τύπου, η πολιτική ηγεσία υπό τη Μέρκελ αντιμετωπίζει τη … μικρή Ελλάδα.

Άραγε πόσοι «στοιχηματίζουν» στο … θάνατό της – οικονομικό και κοινωνικό;

Πόσοι θέλουν να της επιβάλλουν την ποινή του «εκούσιου» ευνουχισμού για τα «οικονομικά της εγκλήματα», για το δημόσιο χρέος – που οι ίδιοι οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι είχαν ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του;

Και πόσοι «Έλληνες» πολιτικοί έχουν αποδεχτεί αυτό τον φυσικό, οικονομικό και κοινωνικό ευνουχισμό;

Κατά τα άλλα η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ , ζήτησε "συγγνώμη" την Πέμπτη από τις οικογένειες των θυμάτων από μια σειρά νέο-ναζιστικά εγκλήματα που συνέβησαν στη Γερμανία μεταξύ του  2000 και 2007, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας «εθνικής μνήμης».

Για το δημόσιο, βαθιά ρατσιστικό και προσβλητικό τρόπο που αντιμετωπίζεται καθημερινά η Ελλάδα και οι Έλληνες πολίτες από κορυφαία γερμανικά μέσα ενημέρωσης και εκπροσώπους της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας, πότε άραγε θα ζητήσει συγγνώμη;

Παίζουν με τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού: για μια ακόμη φορά εξασφαλίζουν τη σωτηρία» της Ελλάδας, υποθηκεύοντας μακροπρόθεσμα το μέλλον της χώρας

 Για μια ακόμη φορά μας «σώζουν» από τη χρεοκοπία.

Για πολλοστή φορά από το Μάιο του 2010 που μπήκε στη ζωή μας το Μνημόνιο.

Για τέταρτη φορά μέσα σ’ ένα χρόνο περίπου.

Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει να χρεοκοπήσει – όπως υποστηρίζουν.

Ούτε να βγει εκτός της ευρωζώνης.

Μόνο που, αυτούς τους εκβιασμούς, αυτά τα εκβιαστικά διλήμματα, τα είχαν επιβάλει οι ίδιοι σε βάρος του ελληνικού λαού.

Μας σώζουν αφαιρώντας – λένε – 107 δις. ευρώ από το χρέος.

Επιβάλλοντας, όμως, δάνεια ύψους 130 δις. ευρώ τα οποία ούτε καν θα τα δούμε. Θα χρησιμεύουν απλώς ως μέσο για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων.

Μας «σώζουν» εκποιώντας την εθνική μας κυριαρχία.

Αφού ενισχυμένος είναι ο ρόλος της τρόικα και της «Task force», της επιτροπείας του Ράιχενμπαχ.

Όταν απεμπολούν το δικαίωμα της δημοσιονομικής πολιτικής και προγραμματισμού σε εξωεθνικά κέντρα.

Όταν τα «δάνεια» και η «βοήθεια» θα τίθενται στον ειδικό λογαριασμό που τον διευθύνουν οι δανειστές μας.

Όταν εκχωρούν στοιχεία της δημοκρατικής νομιμότητας και του κράτους δικαίου. Αποδέχονται την εισαγωγή ρύθμισης στο Σύνταγμα από το 2013 που θα προβλέπει την προτεραιότητα εξυπηρέτησης του χρέους και των δανειστών έναντι οποιαδήποτε άλλης δημόσιας δαπάνης ή υποχρέωσης.

Αυτό πραγματικά σημαίνει ότι κάποια στιγμή – όχι πολύ μακρινή – στο όνομα εξυπηρέτησης των δανειστών θα μπορούσε να μην πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, να μην καταβληθούν οι δαπάνες για τα σχολεία, τα νοσοκομεία και άλλα πολλά.

 Στην  ουσία πρόκειται για στάση πληρωμών  απέναντι στους μισθωτούς, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, απέναντι στην κοινωνία. Πρόκειται για μια εσωτερική πτώχευση προκειμένου να «διασωθούν» οι τράπεζες και να εξυπηρετηθούν οι δανειστές.

Η νέα συμφωνία δίνει πρόσθετο χρόνο όχι στην Ελλάδα αλλά στους μεγάλους της Ευρώπης και ειδικότερα στη Γερμανία να απεμπλακούν από όσα τοξικά ελληνικά ομόλογα διαθέτουν ακόμη. Να μετακυλήσουν τα βάρη της κρίσης στον ελληνικό λαό και στους άλλους λαούς της Ευρώπης, ιδίως στον ευρωπαϊκό Νότο.

Μιλούν για σωτηρία όταν σύμφωνα και με τους προχθεσινούς Financial Times η Ελλάδα μετατρέπεται σε οικονομική αποικία της Γερμανίας και ότι πρέπει να επιλέξει τη διλασωση της δημοκρατίας της μέσω της πτώχευσης ή την παραμονή στην ευρωζώνη. Όταν ο εθνικός και ο δημόσιος πλούτος εκχωρείται σε εξευτελιστικές τιμές και η χώρα ολόκληρη ωθείται να γίνει μια ΕΟΖ – Ειδική Οικονομική Ζώνη – με μισθούς, αμοιβές και κοινωνικές παροχές που να τείνουν στο επίπεδο της Εσθονίας (οι πιο «φιλόδοξοι» ονειρεύονται και συνθήκες Πακιστάν).

Μήπως με όλα αυτά  θα επιτευχθεί ο στόχος για τιθάσευση του δημόσιου χρέους και για περιορισμό του στο επίπεδο του 120% μέχρι το 2020;

Θα έχουν κάποιο νόημα οι ανείπωτες θυσίες του ελληνικού λαού;

Όλα δείχνουν ότι ούτε και η πιο τολμηρή επιστημονική φαντασία δεν μπορεί να δεχτεί κάτι τέτοιο.

Όπως άλλωστε έχει διαρρεύσει στο διεθνή τύπο, εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ ύστερα και από μυστική έκθεση της τρόικα και του Τόμσεν, αμφιβάλλουν έντονα ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

Πληροφορίες αυτού του είδους καταγράφηκαν στο Bloomberg, στο Reuter, στη Wall street Journal και στο βρετανικό Guardian από το βράδυ της Κυριακής και τη Δευτέρα.

Αναδημοσιεύονται και από τους Financial Times σήμερα.

Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, το ελληνικό χρέος ενδέχεται να κυμαίνεται το 2020 γύρω στο 129%, ενώ κάποιοι κάνουν λόγο και για 132 – 135%. Ενώ το απαισιόδοξο σενάριο κάνει λόγο και για πιθανότητα χρέους που θα φτάνει στο 160%!

Ενώ κάνουν λόγο και για την ανάγκη ενός νέου «Μνημονίου» μέχρι το 2015.

Η συμφωνία, που επιβάλλεται από τους δανειστές και προσυπογράφεται από την κυβέρνηση Παπαδήμου, και για την οποία θριαμβολογούν οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης, αποτελεί «θηλιά» στο λαιμό του ελληνικού λαού.

Ο οποίος δεν την αναγνωρίζει και έχει ως μοναδική επιλογή να την ανατρέψει.

Η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή από ορισμένους "αξιοσέβαστους" φανατικούς

 Μπορεί οι κυβερνητικοί κύκλοι και τα ΜΜΕ που στηρίζουν τη δοτή συγκυβέρνηση να καλλιεργούν ένα κλίμα «αισιοδοξίας» για τη συνεδρίαση του Eurogroup που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή.

Όμως, οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ εν όψει των τελικών αποφάσεων σχετικά με την εφαρμογή του PSI και την παροχή του «δανείου» 130 δις. ευρώ προς την Ελλάδα, κάνουν λόγο για πιθανή αποτυχία επίτευξης του στόχου για ένα «βιώσιμο» έλλειμμα του ελληνικού χρέους το 2020 της τάξης του 120%!

Οι νέοι υπολογισμοί μιλούν για ένα χρέος το 2020 που θα φτάνει στο 129% (και στα κρυφά κάποιοι υπολογίζουν και ένα χρέος στα 132% και πλέον)!

 Ο ελληνικός λαός δηλαδή μετά από ένα ανείπωτο μαρτύριο μιας δεκαετίας θα βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα θηριώδες χρέος.

 Οι τελευταίες πληροφορίες επίσης αναφέρουν ότι δεν είναι και τόσο «αισιόδοξα» τελικά τα πράγματα στο Eurogroup, αφού οι «δορυφόροι» της Γερμανίας – Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία – παρουσιάζονται «δύσπιστοι» και θέλουν νέους πιο σκληρούς όρους.

 Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο πληθαίνουν οι φωνές τόσο στο ευρωκοινοβούλιο όσο και στο διεθνή τύπο που καταγγέλλουν τα αδιέξοδα της ακολουθούμενης πολιτικής.

Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Nick Cohen  που δημοσιεύτηκε στο χθεσινό Guardian με τον τίτλο «Greece is being destroyed by 'respectable' fanatics».

 Στο άρθρο επισημαίνεται:  

 Η ΕΕ, η οποία μπορεί να υπερηφανεύεται ότι η αλληλεγγύη αποτελεί θεμελιώδη αρχή της, αναγκάζει την Ελλάδα σε ένδεια και χάος

 Η Ελληνική δημοκρατία καταστρέφεται. Όχι από τους στρατιώτες κατακτητές που παρελαύνουν με συνθήματα στα χείλη τους σχετικά με την αναπόφευκτη νίκη της γερμανικής φυλής, ή του διεθνούς προλεταριάτου και της παγκόσμιας τζιχάντ, αλλά από «μετριοπαθείς» συντηρητικούς άνδρες και γυναίκες που σκέφτονται ότι έχουν ανοσία στον ιδεολογικό παροξυσμό. Οι  εχθροί της  Ελλάδας μπορεί να μοιάζουν με μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι λιγότερο επίφοβοι  γι’ αυτό: είναι εξτρεμιστές από το χώρο του κέντρου.

 Όποιο δρόμο και να  ακολουθήσει, η  Ελλάδα δεν μπορεί να κερδίσει. Το πρώτο «πακέτο διάσωσης» της ΕΕ  δεν μπόρεσε να επιτελέσει τη λειτουργία της διάσωσης και να σώσει τον πάσχοντα από τη δυστυχία.

 Οι Γερμανοί, με την ολλανδική και φινλανδική συνδρομή, ωθούν την Ελλάδα σε ένα φαύλο κύκλο θανάτου.

 Η ΕΕ απαιτεί  η Ελλάδα να περικόψει 150.000 θέσεις εργασίας στο δημόσιο μέσα σε  τρία χρόνια – που ισοδυναμεί όσον αφορά τον πληθυσμό του Ηνωμένου Βασιλείου, με περικοπή 800.000 θέσεων εργασίας από το δημόσιο τομέα. Οι Έλληνες πολιτικοί αποδέχτηκαν χωρίς ενδοιασμούς την περικοπή κατά 22% του κατώτατου μισθού και τη μείωση του κράτους πρόνοιας.

  Η Ελλάδα είναι σε διαρκή ύφεση. Η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 7% κατά τους τρεις τελευταίους μήνες ως τον Δεκέμβριο του 2011. Δεκάδες χιλιάδες των οικογενειακών επιχειρήσεων έχουν κλείσει.

 Η Ευρώπη προσφέρεται τώρα να «διασώσει» την Ελλάδα οδηγώντας την στην εξαθλίωση, να τη  θεραπεύσει προξενώντας της θανάσιμες βλάβες. Όπως είπε ο Τάκιτος σχετικά με την  παλαιότερη προσπάθεια των ρωμαϊκών λεγεώνων να επιβάλουν μια πρώιμη  «ευρωπαϊκή ένωση»:  «δημιουργούν μια έρημο και την αποκαλούν ειρήνη».

 Εάν η  ελληνική κοινωνία μπορέσει να αντέξει την πίεση, παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα. Τα κόμματα της άκρας δεξιά και η αριστερά ακμάζουν στις δημοσκοπήσεις, καθώς το κοινό αντιμετωπίζει τους κεντρώους πολιτικούς του ως προδότες εξαιτίας της προσπάθειας να κατευνάσουν μια εχθρική Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Στο άρθρο επισημαίνεται η εχθρική στάση μεγάλου τμήματος πολιτών προς την ΕΕ γεγονός που ευνοεί τα πολιτικά «άκρα». Επειδή είναι αντίθετοι με την ΕΕ, αριστεροί ακραίοι και ρατσιστές από την άκρα δεξιά φαίνονται πλέον περισσότεροι λογικοί  για τους Έλληνες από τους mainstream πολιτικούς. Οι παραλληλισμοί με τη δεκαετία του 1930 είναι πολύ προφανείς.

 Όποιες και αν είναι οι πολιτικές συνέπειες, κάθε λογικός οικονομικός σχολιαστής κατανοεί ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αντέξει περισσότερο. Η "διάσωση" απλώς θα την ωθήσει ακόμη  πιο βαθιά στο βούρκο.

 Οι όροι της ΕΕ, δεν ταιριάζουν με τον αλτρουισμό που έδειξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες απέναντι στους Γερμανούς μετά την ήττα το 1945. Η Αμερική δεν οδήγησε στην φτωχοποίηση τους Δυτικογερμανούς όπως ζητούσαν πολλοί στη Γαλλία ακόμη και στην ίδια την Ουάσιγκτον. Η Αμερική εγγυήθηκε την ασφάλειά τους, κατόπιν τους έδωσε δάνεια από το Σχέδιο Μάρσαλ που επέτρεψαν να ξεκινήσει το οικονομικό θαύμα της Δυτικής Γερμανίας.

 Η Ελλάδα, όμως, δεν έχει εισβάλει σε κανέναν και δεν κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ωστόσο, η ΕΕ, η οποία μπορεί να υπερηφανεύεται ότι η αλληλεγγύη αποτελεί θεμελιώδη αρχή της, είναι αυτή που την εξαναγκάζει σε εξαθλίωση και χάος.

 Η εναλλακτική λύση να υποκύψει στις απαιτήσεις των γερμανικών αφεντικών  δεν είναι αισθητά καλύτερη. Εάν η Ελλάδα πρόκειται να εγκαταλείψει το ευρώ, θα υπάρξουν εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια, από αγωγές, καθώς τα συμβαλλόμενα μέρη θα υποστηρίξουν ότι οι συμβάσεις θα πρέπει να τηρηθούν με το παλιό ή το νέο νόμισμα. Ο υπερπληθωρισμός θα μπορούσε να έρθει ως συνέπεια αυτών των εξελίξεων.

Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα μπορούσε να καταρρεύσει. Όπως λέει ο William Hague, το ευρώ είναι ένα φλεγόμενο κτίριο  χωρίς εξόδους.

 Η ΕΕ δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της  για ό, τι έχει κάνει και να φανεί μεγαλόψυχη για λόγους που οι Βρετανοί αναγνώστες δεν μπορούν να κατανοήσουν. Μεγαλωμένοι σε μια ευρωσκεπτικιστική χώρα, δεν καταλαβαίνουμε πώς μια απόλυτη δέσμευση στο ευρωπαϊκό σχέδιο και την συγκεκριμένη προοπτική  αποτελεί ένα σημάδι «αξιοπρέπειας» και «αξιοπιστίας» στην ΕΕ. Όπως το να πας στην εκκλησία και να λες τις προσευχές για τις προγόνους, μια δημόσια επίδειξη και έκφραση της δέσμευσης και υποταγής στην ΕΕ, εξασφαλίζει το να σας αντιμετωπίσουν σαν «αξιοσέβαστο πολίτη».

 Αν ήθελε κανείς να «προοδεύσει» στα κυβερνώντα κόμματα, τη δικαστική εξουσία στην Ευρώπη, στις γραφειοκρατίες που διαχειρίζονται την εξουσία και στη βιομηχανία του πολιτισμού, θα έπρεπε να προσχωρήσει στην πεποίθηση ότι η ολοένα και μεγαλύτερη ένωση ήταν  κάτι ολοφάνερα αξιόλογο και   ότι άξιζε τον κόπο.

Η Νομισματική ένωση αποτελεί  – προφανώς - μια καταστροφή. Με την αποδοχή της οδηγεί σε πάρα πολύ μεγάλη απώλεια της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας για τις ευρωπαϊκές ελίτ. Για να πάρουμε  το πιο ηχηρό παράδειγμα: η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν επωφεληθεί πάρα πολύ από το ενιαίο νόμισμα, κρατώντας χαμηλά τη συναλλαγματική ισοτιμία για τα προϊόντα τους, ενώ επέβαλαν αποτελεσματικούς δασμολογικούς φραγμούς στη νότια Ευρώπη.

 Αντί να πουν: «Είμαστε πλούσιοι επειδή αυτοί είναι φτωχοί», η  Άνγκελα Μέρκελ και οι συνεργάτες της μιμούνται τον αυτάρεσκο, τοπικιστή, εγωιστή αναγνώστη της Bild, ο οποίος πιστεύει ότι τα προβλήματα των ξένων θα μπορούσαν να λυθούν μόνο αν και εκείνοι θα μπορούσαν να γίνουν σαν κι αυτόν.

 Η Γερμανία επιμένει ότι η ελληνική κρίση είναι το αποτέλεσμα της διαφθοράς της ελληνικής δημόσιας ζωής. Η ελληνική πολιτική ζωή είναι αναμφίβολα διεφθαρμένη, αν και θέλω να προσθέσω ότι τα πρώτα θύματα της διαφθοράς είναι φτωχοί Έλληνες που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τη δωροδοκία προς τους υπαλλήλους ή να γλιτώσουν τις αποταμιεύσεις τους από την εφορία.

 Αλλά η ελληνική διαφθορά δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί η Πορτογαλία βρίσκεται σε κρίση, ούτε και η ιταλική διαφθορά μπορεί να εξηγήσει γιατί η Ιρλανδία και η Ισπανία βρίσκονται σε κρίση.

 Και οι πέντε χώρες υποφέρουν - και η Γαλλία μπορεί να υποφέρει επίσης σύντομα - γιατί το ευρώ αποτελεί ένα μνημειώδες λάθος. Αντί να το διορθώσουν, οι ευρωπαίοι ηγέτες επιτίθενται στα κράτη πρόνοιας, στην προστασία της απασχόλησης και στις δημόσιες υπηρεσίες που οικοδομήθηκαν στην Ευρώπη μετά το 1945. Στο όνομα της διάσωσης του ευρώ, τα πάντα πρέπει να διαλυθούν.

 Καθώς αυξάνεται η διόγκωση της φτώχειας και δυναμώνουν οι διαμαρτυρίες, η εικόνα της ΕΕ θα αλλάζει - όχι προς το καλύτερο. Κάποτε η ΕΕ είχε θεωρηθεί ως καταφύγιο, το οποίο μπορούσε να προσφέρει τη διαφυγή των Ευρωπαίων από τους τρόμους του παρελθόντος. Η ΕΕ, έγραψε ο οξυδερκής Βρετανός διπλωμάτης, Ρόμπερτ Κούπερ, το 2002, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του «μεταμοντέρνου κόσμου». Οι Ευρωπαίοι είχαν επιτρέψει σε διαπραγματευτές και γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες να εξομαλύνουν τις συγκρούσεις και να ρυθμίζουν οτιδήποτε.

Η ΕΕ μπορεί να μην ήταν πολύ δημοκρατική. Αλλά η αποφυγή των συγκρούσεων πρόσφερε την εντύπωση μιας «ευχάριστης, ευημερούσας και ειρηνικής» ηπείρου.

 Η Ευρώπη δεν φαίνεται ευχάριστη, ευημερούσα και ειρηνική σήμερα. Όταν οι ιστορικοί γράψουν για το τέλος της μεταμοντέρνας ουτοπίας της, θα σημειώσουν ότι δεν καταστράφηκε από την εισβολή στρατευμάτων που επιδίωκαν τη λεηλασία του πλούτου της Ευρώπης ή εξαιτίας ολοκληρωτικών ιδεολογιών αποφασισμένων να εγκαταστήσουν κάποια δικτατορία, αλλά εξαιτίας των πολιτικών και γραφειοκρατών της, οι οποίοι φαίνονταν ότι ήταν «πυλώνες της υπευθυνότητας», αλλά αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν φανατικοί πάνω από όλα.

 Μπορεί κανείς να μη συμφωνεί με όλα τα επιχειρήματα και τα συμπεράσματα που καταθέτει ο  Nick Cohen. Ούτε με ορισμένους πολιτικούς χαρακτηρισμούς του. Ωστόσο  είναι ενδεικτικά των τάσεων και προβληματισμών σε μια σειρά χώρες, μερίδα του τύπου, αλλά και σε διανοητές και οικονομολόγους διαφορετικών προελεύσεων.

Μια ανθρωποθάλασσα διαδήλωσε στην Ισπανία κατά των μέτρων λιτότητας και της μεταρρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας

Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στη Μαδρίτη στις 19 Φεβρουαρίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της μεταρρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας.

 Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, κυματίζοντας κόκκινες σημαίες, διαδήλωσαν στις πόλεις της Ισπανίας την Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου για να διαμαρτυρηθούν κατά της μεταρρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας.

Αυτή ήταν  η πρώτη μαζική απάντηση προς την κυβέρνηση, που προωθεί μια σειρά «μεταρρυθμίσεων» στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας που καλπάζει σχεδόν στο 23%.

Η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι  ενέκρινε στις 11 Φεβρουαρίου την μεγαλύτερη «ευελιξία» της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων μέτρων για μείωση των κατώτερων μισθών και  μέτρων για την «τόνωση» της απασχόλησης των νέων.

Οι δύο κύριες εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πραγματοποιήθηκαν στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη,  που ανταποκρίθηκαν στην έκκληση των συνδικάτων για να διαμαρτυρηθούν κατά της μεταρρύθμισης, η οποία πιστεύουν ότι θα «επιταχύνει την καταστροφή των θέσεων εργασίας».

Παρόμοιες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε 57 πόλεις της Ισπανίας κατά της μεταρρύθμισης που εξήγγειλε η κυβέρνηση των Συντηρητικών, προκειμένου – υποτίθεται -  να οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση και την ανεργία του 22,85%, που αποτελεί  ρεκόρ μεταξύ των βιομηχανικών χωρών.

Τα σωματεία μιλούν για μια δυναμική κινητοποίηση, ανακοινώνοντας ότι συμμετείχαν 500.000 διαδηλωτές στη Μαδρίτη, 400.000 στη Βαρκελώνη, 150.000 στη Βαλένθια, 50000 στη Σεβίλλη.

 Στη Μαδρίτη, οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν μετά το  κάλεσμα της UGT και των Comisiones Obreras (CCOO), των δύο κυριότερων  ισπανικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και πλημμύρισαν τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας με πανό και πλακάτ με συνθήματα όπως "όχι στην άδικη  άδικη, αναποτελεσματική, περιττή μεταρρύθμιση Εργασίας " ή "Όχι στις περικοπές του προϋπολογισμού και της μεταρρύθμισης. Γενική Απεργία".

"Απεργία, απεργία, απεργία» , φώναζαν οι διαδηλωτές, οι οποίοι κάλεσαν την κυβέρνηση να αρχίσει διαπραγματεύσεις για τη μεταρρύθμιση. «Πρέπει να συνεχίσουμε. Αφού και αυτοί θα συνεχίσουν μέχρι να αφαιρέσουν τα δικαιώματά μας » , δήλωσε ο Victor Ogando , ένας διαδηλωτής 44 ετών, που  φορούσε ένα μαύρο καπέλο διακοσμημένο με λευκά και κόκκινα διακριτικά της CCOO, πρώην εργαζόμενος στις κατασκευές και σήμερα άνεργος.

Ανάμεσα στο πλήθος υπήρχαν πολλοί εκπαιδευτικοί που  διαδήλωσαν φορώντας τη φανέλα της «πράσινης παλίρροιας», ενός κινήματος διαμαρτυρίας που γεννήθηκε το Σεπτέμβριο στην περιοχή της Μαδρίτης, ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση.

 Υπήρχαν και διαδηλωτές που ανήκαν στους «Αγανακτισμένους». «Είμαι εδώ για να διαδηλώσω εναντίον της μεταρρύθμιση της εργασίας, αλλά και ενάντια στις περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες» , δήλωσε ο Clemencia Alvarado , ένας δάσκαλος  54 ετών φορώντας το πράσινο μπλουζάκι με το σύνθημα "ένα δημόσιο σχολείο για όλους» .  "Η Διδασκαλία δεν είναι δαπάνη, είναι το μέλλον μας " , πρόσθεσε.

Οι νέοι Ισπανοί ήταν παρόντες σε μεγάλους αριθμούς για να διαμαρτυρηθούν κατά της μεταρρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας.

Εδώ στη Βαρκελώνη. ΑΡ / Emilio Morenatti

 Αυτοί άλλωστε πλήττονται από την ανεργία, με  ποσοστό 48,6% στην ομάδα 16-24 χρόνων. "Φοβάμαι ότι η γενιά μας έχει λιγότερα δικαιώματα από τους γονείς μας, πως δεν ζούμε καλά. Θεωρώ ότι η Ισπανία και η Ευρώπη γύρισε πίσω με αυτό το είδος των μεταρρυθμίσεων", ανέφερε ο Alsedo Jordi, ένας φοιτητής του Πολυτεχνείου, 23 ετών, ντυμένος στα μαύρα.

"Τραπεζίτες, κλέφτες, επιστρέψτε τα εκατομμύρια» , φώναζαν οι διαδηλωτές στη Βαρκελώνη.