Σάλο έχουν προκαλέσει οι χθεσινές δηλώσεις της ελληνίδας επιτρόπου κ. Μαρίας Δαμανάκη σύμφωνα με τις οποίες: «Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι, καθώς και η μεθόδευσή του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοιχτά. Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας, ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες».
Βέβαια, ο αρμόδιος επίτροπος για την Οικονομία Ολι Ρεν διέψευσε μέσω του εκπροσώπου του Αμαντέο Αλταφάζ ότι γίνεται στην Ευρώπη τέτοια συζήτηση. Ο κ. Αλταφάζ είπε ότι «δεν έχει συζητηθεί ποτέ σε επίπεδο ευρωζώνης θέμα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, επιπλέον δεν έχει τεθεί από κανένα κράτος-μέλος και ο επίτροπος Ολι Ρεν δεν έχει ακούσει καν να γίνεται λόγος για τέτοιου είδους συζήτηση». Επί της ουσίας διαψεύδει ότι γίνονται επίσημες συζητήσεις ενός τέτοιου ενδεχομένου. Ομως, συνεργάτες της επιτρόπου έλεγαν στην «Ε» ότι αυτές οι συζητήσεις είναι ανεπίσημα στο τραπέζι από τους δανειστές της χώρας. «Αν ήταν επίσημες συζητήσεις, το θέμα θα είχε λήξει...».
Σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές οι δηλώσεις της κ. Δαμανάκη εντάσσονται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της ιδεολογικής, πολιτικής και ψυχολογικής τρομοκρατίας, εκφοβισμού και χειραγώγησης των Ελλήνων πολιτών από την πλευρά της κυβέρνησης και των εταίρων της.
Ένας ακόμη ανοικτός εκβιασμός προκειμένου να πειθαναγκαστούν οι Έλληνες εργαζόμενοι και πολίτες να δεχτούν τους όρους της τρόικα και των δανειστών, κάτι που παρουσιάζεται ως εθνικό και ιστορικό χρέος.
Τη στιγμή μάλιστα που φουντώνουν οι λαϊκές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις.
Είπε και άλλα η κ. Δαμανάκη.
“Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι σε κίνδυνο.»
Μαθήματα ιστορία, λοιπόν, από τη κ. Δαμανάκη ή απώλεια – για να μην πούμε σκόπιμη παραχάραξη – της ιστορικής μνήμης;
Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι το ευρώ;
Αγνοώντας το πώς και με ποιες συνθήκες μπήκαμε σ’ αυτό;
Με την «αμαρτωλή» πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη, με παραχάραξη των οικονομικών στοιχείων σε συνεργασία με τη ληστρική Goldman Sachs;
Ενώ ήδη είχε προχωρήσει η λεηλασία και το μέγα σκάνδαλο του χρηματιστηρίου;
Να αγνοήσουμε ότι κατά τη δεκαετία της ένταξής μας στο ευρώ χειροτέρευσε δραματικά το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων; Ότι η περίφημη «σύγκλιση» με την Ευρώπη δεν ήρθε ποτέ;
Ότι η ίδια η Ευρώπη μετεξελίχθηκε ταχύτατα σε μια λέσχη πολλών ταχυτήτων, με τις πλούσιες χώρες του Βορρά να καρπούνται τα οφέλη από τις σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές;
Μια Ευρώπη που περιστέλλει καθημερινά κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα, που γεννά την ανισότητα, την αδικία, τη ξενοφοβία και το ρατσισμό.
Όπου οι πολιτικοί της εκπρόσωποι λειτουργούν ως υπαλληλίσκοι των μεγάλων εταιρειών, τραπεζών και κερδοσκόπων.
Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας …(!)
Έτσι διαγράφονται αγώνες όπως εκείνοι της μετεμφυλιακής Ελλάδας για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Ο αντιδικτατορικός αγώνας με την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας. Οι κοινωνικοί αγώνες για μια Ελλάδα που απολάμβανε την εθνική της ανεξαρτησία, την οικονομική ανάπτυξη και πιο δίκαιη κατανομή των οικονομικών και κοινωνικών αγαθών.
Ίσως, κάποτε η κ. Μαρία Δαμανάκη να έδινε μεγαλύτερη σημασία σε κάτι τέτοιες … λεπτομέρειες.
Μάλλον, όμως, δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια ακριβώς ημέρα εμφανίστηκε και ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης σε επετειακή εκδήλωση για την 38η επέτειο από το Κίνημα του Ναυτικού, το Μάιο του 1973, στο αντιτορπιλικό Βέλος.
Ο βουλευτής, πλέον, του ΠΑΣΟΚ Μίμης Ανδρουλάκης, αναρωτήθηκε αν υπάρχουν σήμερα κάποιοι να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη, να κρατήσουν γερά το τιμόνι και σχολίασε ότι οι ηγέτες δεν γεννιούνται μέσα από κομματικούς σωλήνες, γεννιούνται όταν συγχρονίζονται με το ρολόι της ιστορίας όταν το εσωτερικό τους κάλεσμα συγχρονίζεται με το κάλεσμα της πατρίδας. Εκτίμησε δε ότι εάν έχουμε το 50% του κουράγιου και του θάρρους των στελεχών που έκαναν το Κίνημα του Ναυτικού, όλα θα πάνε καλά αλλιώς μπορεί να επιστρέψουμε στη ζώνη της λίρας και δεν θα είναι βρετανική, όπως χαρακτηριστικά είπε. Εάν δεν βάλουμε ζώνη ασφαλείας, η επόμενη κυβέρνηση δεν θα είναι ελληνική, συμπλήρωσε.
Επίσης παρατήρησε ότι η μεταπολίτευση έσπειρε σπέρματα της σημερινής κρίσης. Υπερεκτιμήσαμε τη διανομή του πλούτου και υποτιμήσαμε την παραγωγή νέου πλούτου, είπε μεταξύ άλλων.
Πάλι η κινδυνολογία για την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ. Μάλλον καθόλου τυχαία.
Και τα αφηρημένα καλέσματα για «εθνική συστράτευση» στα κελεύσματα της τρόικα και των δανειστών - τοκογλύφων. Όπου ως «σωτηρία» της χώρας βαπτίζονται τα ληστρικά κέρδη αυτών των κύκλων.
Με τη Μαρία και το Μίμη είχαμε συνταξιδέψει στους δρόμους της Αριστεράς και του κινήματος.
Κάποια άλλη εποχή. Κάποια – αρκετά χρόνια πίσω. Που απ’ ότι φαίνεται έχουν περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για ορισμένους.
Αν κάτι διδάσκει ο αντιδικτατορικός αγώνας, ο τότε ξεσηκωμός του πολυτεχνείου, η ιστορία του «Βέλους» και του κινήματος στο Ναυτικό, δεν είναι η άνευ όρων «εθνική συναίνεση». Με άλλα λόγια η υποταγή στη θέληση και στο σιδερένιο νόμο των κρατούντων, όσο πανίσχυροι κι αν φαίνονταν.
Αντίθετα εκείνο που διδάσκουν αυτές οι ιστορικές στιγμές είναι η
ΑΝΥΠΑΚΟΗ.
Η ανυπακοή σε ότι συντρίβει την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, το δικαίωμα στην ελευθερία και σε μια καλύτερη ζωή.
Μια ανυπακοή – μπορεί ξεροκέφαλη, μπορεί και κάπως ουτοπική, που ανοίγει όμως μέσα από θυσίες – αγωνιστικές θυσίες – το δρόμο για το μέλλον. Μια ανυπακοή ισοδύναμη με το δικαίωμα στο όνειρο και την απαίτηση για ένα καλύτερο μέλλον.
Εθνική «συστράτευση» γεννιέται σήμερα στις πλατείες της Ελλάδας, στους νέους δρόμους του αγώνα, στις συνειδήσεις που αφυπνίζονται, στις καθημερινές αγωνίες των Ελλήνων πολιτών.
Ίσως, όμως, κλείνει κι ένας ιστορικός κύκλος.
Η ηγεσία της περίφημης γενιάς του Πολυτεχνείου – στη μεγάλη της πλειοψηφία εντάχθηκε στους μηχανισμούς και στα κόμματα εξουσίας, επενδύοντας σε πολιτικές καριέρες και σε συναφείς πολιτικές θέσεις.
Μια νέα γενιά αγώνων, κοινωνικών συγκρούσεων, μια νέα κοινωνική και πολιτική δυναμική δημιουργείται σήμερα.
Στις πλατείες και στους δρόμους.
Που θα αναδείξει και νέες ηγεσίες και νέους πολιτικούς συσχετισμούς.
Μ’ αυτούς θ’ ανταμώσουμε όσοι από τη γενιά του Πολυτεχνείου, τη μεταδικτατορική γενιά των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, επιμένουμε να κρατάμε ακόμη εκείνες τις αξίες, τις ιδέες για τις οποίες βασικά θυσιάσαμε πολλά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας.
Με αισιοδοξία και χαρά γιατί κάτι καινούργιο μπορεί να γεννηθεί.
Σε πείσμα των κυρίαρχων και όσων έχουν υποκλιθεί μπροστά τους.
Καληνύχτα Μαρία. Καληνύχτα Μίμη.
Εμείς θ’ ανταμώσουμε σε άλλους δρόμους και σ’ άλλες πλατείες.
Αναρτήσεις
