Φτάσαμε, λοιπόν, στο παρά πέντε για το Δημοψήφισμα που από τη μια πραγματοποιείται μέσα σε μια ασφυκτικά περιορισμένη χρονική περίοδο και στην ουσία με μη ερωτήματα αφού και οι οπαδοί του ΝΑΙ και η κυβέρνηση που εισηγείται το ΌΧΙ υποστηρίζουν την επίτευξη μιας "Νέας Συμφωνίας" - στην πραγματικότητα ενός Νέου Μνημονίου - με σαφώς βαρύτερους όρους από αυτούς που περιέχονται στα ερωτήματα του Δημοψηφίσματος.
Από την άλλη, όμως, μπορεί το Δημοψήφισμα αυτό να έχει κρίσιμη σημασία για το μέλλον του τόπου.
Διεξάγεται μέσα στη χειρότερη φάση της κρίσης που μαστίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Μέσα σ' ένα απειλητικό κλίμα, γεμάτο από εκβιασμούς και ωμές παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας από τους Ευρωπαίους "εταίρους" και τους δανειστές.
Βιώνουμε την ολική επαναφορά των Fear Politcs ( Πολιτικής του Φόβου) όπου το ΟΧΙ ισοδυναμεί με τον σύγχρονο Αρμαγεδδώνα, την Ολική Καταστροφή.
Κι όλα αυτά σε μια Ελλάδα που συστηματικά καταστρέφεται μετά από πέντε χρόνια εφαρμογής των πιο βάρβαρων πολιτικών λιτότητας και Μνημονίων.
Με όρους και "συμφωνίες" που ούτε στους ηττημένους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν είχαν επιβληθεί.
Με μια συνεχιζόμενη ύφεση που πάλι με καταστάσεις χώρας υπό κατοχή μπορεί να παρομοιαστεί.
Η χώρα είναι εγκλωβισμένη στη θηλιά ενός Χρέους πλασματικού, εν πολλοίς εικονικού, το οποίο οι εξοντωτικές αλλά και αναποτελεσματικές πολιτικές των Μνημονίων, παρά τα haircuts, μόνο να διογκώσουν πέτυχαν και το κατέστησαν "χρέος εις το διηνεκές", μετατρέποντας την Ελλάδα σε χώρα τριτοκοσμική, μια αποικία χρέους, βορά στα χέρια αρπακτικών και ληστών των διεθνών αγορών.
Οι ληστρικές πολιτικές εκμετάλλευσης της χώρας μας βρήκαν τη φυσική τους προέκταση στις παρεμβάσεις στην πολιτική μας ζωή που βλέπουμε και τις τελευταίες ημέρες.
Ωμή απόδειξη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο πάνω στη Δημοκρατία δεν στηρίζεται.
Ότι αποτελεί την Ένωση των κυρίαρχων συμφερόντων των μονοπωλίων, των Τραπεζών, των ληστρικών funds.
Κι ότι έχει μετεξελιχθεί σε μια "Ένωση" υπό την ηγεμονία της Γερμανίας την οποία κανείς δεν "δικαιούται" να αμφισβητήσει.
Απέναντι σ' όλα αυτά είχαμε και την ενορχήστρωση της εκστρατείας του ΝΑΙ μέσα στη χώρα.
Γύρω από "ηθικοπλαστικά" εφευρήματα για την "Ευρώπη - το κοινό μας σπίτι", τις "κοινές αξίες" και άλλα ομοειδή.
Και ταυτόχρονα με την εντεινόμενη κινδυνολογία και τον εκφοβισμό.
Και υπό το ασφυκτικό καθεστώς του κλεισίματος των Τραπεζών, την απειλή - που δεν πλέον μόνο απειλή - του οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας, τις ουρές των συνταξιούχων και των πολιτών στα ΑΤΜ.
Το αποκορύφωμα ήταν η επανεμφάνιση των πολιτικών βρικολάκων - όλων εκείνων που έχουν τις πρώτιστες και τις βαρύτερες ευθύνες για την κατάντια της χώρας και την κρίση στην οποία βρισκόμαστε - από τον ΓΑΠ και το Κωστάκη τον Καραμανλή μέχρι τον Σημίτη και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (!).
Από την άλλη, το ΟΧΙ το πρότεινε και το υποστηρίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το επωμίζεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Ποιο ΟΧΙ, όμως, και με ποια προοπτική;
Ένα ΟΧΙ εξαιρετικά ασαφές και αμφίσημο.
Όπως ήταν άλλωστε και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα.
Από την προεκλογική περίοδο με τον πληθωρισμό των υποσχέσεων, την "ευκολία" με την οποία περιέγραφε το πώς θα "έσκιζε" τα Μνημόνια ή θα τα καταργούσε τα Μνημόνια με μια πράξη, το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης", με τις "αγορές που θα χορεύανε πεντοζάλη" και άλλα παρόμοια.
Όλα αυτά μετεκλογικά μεταφράστηκαν σε μια πορεία συμβιβασμών και αλλεπάλληλων αντιφάσεων και παλινωδιών.
Έτσι φτάσαμε στη "συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου", τη "δημιουργική ασάφεια", τις ατελείωτες διαπραγματεύσεις που κάθε βδομάδα έφταναν στη συμφωνία η οποία ανατρέπονταν πό τους δανειστές οι οποίοι εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τις τραγικές ανεπάρκειες της κυβέρνησης και κυρίως τη σαφή έλλειψη σχεδίου και προοπτικής.
Γιατί - δυστυχώς - αποδείχτηκε ότι η κυβέρνηση όχι Σχέδιο Β δεν είχε, αλλά ούτε καν σχέδιο Α.
Έτσι φτάσαμε την προηγούμενη βδομάδα την Παρασκευή το πρωί η κυβέρνηση να είναι έτοιμη να υπογράψει μια συμφωνία με βάση ένα 47σελιδο κείμενο προτάσεων που περιλάμβανε βαρείς φόρους και μέτρα ύψους 8 δισ ευρώ που θα έπρεπε να τα πληρώσει ο λαός.
Και το βράδυ ο πρωθυπουργός να εξαγγέλλει το δημοψήφισμα.
Που κυρίως προτάθηκε - όπως με ειλικρίνεια ή "αφέλεια" παραδέχτηκε ο κ. Τσακαλώτος χτες - γιατί η συμφωνία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα περνούσε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή τη Βουλή.
Προκειμένου με απλά λόγια να διατηρήσουν δηλαδή την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τις κυβερνητικές καρέκλες.
Τελικά, όμως, ποιο είναι το ΟΧΙ της κυβέρνησης πέρα από ένα ασαφές μήνυμα κατά της λιτότητας και της καταγγελίας των δανειστών;
Περικλείνεται μήπως στην επιδίωξη της Νέας Συμφωνίας που κατά την άποψη κορυφαίων στελεχών της μπορεί να υπογραφεί σε 48 ώρες;
Και που όπως όλοι ομολογούν θα είναι κατά πολύ χειρότερη και από αυτή την τελευταία πρόταση των δανειστών η οποία εξέπνευσε την Παρασκευή;
Ποιο είναι το ΟΧΙ, λοιπόν;
Μήπως τελικά και η στάση της κυβέρνησης οδηγεί σ' ένα μασκαρεμένο ΝΑΙ με βαρύτατες συνέπειες για το λαό μας;
Ο οποίος υφίσταται ήδη τις πρωτόγνωρες για τα μεταπολεμικά ιστορικά δεδομένα συνέπειες της οικονομικής κρίσης που πήρε εκρηκτικές συνέπειες αυτές τις ημέρες, πρωτίστως λόγω των πολιτικών και των επιλογών των μνημονιακών κυβερνήσεων αλλά και στη συνέχεια των τραγικών ανεπαρκειών και λαθών και της παρούσας κυβέρνησης;
Ένα ΟΧΙ στο οποίο συναθροίζονται δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά το οποίο στηρίζουν και δυνάμεις της Ακροδεξιάς, οι ΑΝΕΛ, με αποκορύφωμα τη Χρυσή Αυγή και τον αλήστου μνήμης, Μπαλτάκο.
Και το οποίο οδηγεί το λαό σε μια πρωτοφανή πόλωση η οποία όμως δεν αντιστοιχεί σε πραγματικά οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά προτάγματα και διακυβεύματα.
Το δικό μας ΟΧΙ έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Περιλαμβάνει το ΟΧΙ στις μνημονιακές πολιτικές, στη βάρβαρη λιτότητα.
Σ' αυτή την Ευρώπη του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού, των κερδοσκόπων δανειστών και τοκογλύφων, των τραπεζών και των μεγάλων πολυεθνικών, της γερμανικής ηγεμονίας και μονοκρατορίας.
Είναι ΟΧΙ στους πολιτικούς και ιδεολογικούς εκπροσώπους της ολιγαρχίας, του πολιτικού κατεστημένου, τους κήρυκες της υποταγής και του εκφοβισμού.\
Είναι ΟΧΙ, όμως, και στα "μεταλλαγμένα" μνημόνια που αυτή τη φορά θα έχουν και "αριστερίζοντα" μανδύα.
Είναι ΟΧΙ στα ψευτοδιλήμματα, στον ψευδεπίγραφο φανατισμό και πόλωση,
ΟΧΙ στη χειραγώγηση των πολιτών από κάθε λογής οικονομικά, πολιτικά συμφέροντα, από μικροπολιτικές σκοπιμότητες διασφάλισης κάποιων σε υπουργικές, κυβερνητικές θεσούλες.
Περισσότερο είναι ένα ΟΧΙ σε κάθε τι το παλιό, το φθαρμένο, το παρακμιακό, σε οτιδήποτε υποδουλώνει το λαό μας σε παλιά και νέα δεσμά.
Και είναι ένα ΟΧΙ που θα ανιχνεύει μια διαφορετική προοπτική ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικονομικής ανάπτυξης για τη χώρα και το λαό μας.
Σ' ένα τέτοιο ΟΧΙ μπορούμε να συναντηθούμε άνθρωποι και πολίτες με διαφορετική προέλευση αλλά με κοινή αγωνία για το μέλλον.
Όποιο κι αν είναι το αυριανό αποτέλεσμα το ΟΧΙ του ο λαός και οι πολίτες θα το πουν όχι μόνο ή κυρίως με την ψήφο στο δημοψήφισμα ....
Αλλά με τη στάση και τους αγώνες του μέσα στις νέες τραγικά δύσκολες συνθήκες από τη Δευτέρα το πρωί!
Το αποκορύφωμα ήταν η επανεμφάνιση των πολιτικών βρικολάκων - όλων εκείνων που έχουν τις πρώτιστες και τις βαρύτερες ευθύνες για την κατάντια της χώρας και την κρίση στην οποία βρισκόμαστε - από τον ΓΑΠ και το Κωστάκη τον Καραμανλή μέχρι τον Σημίτη και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (!).
Από την άλλη, το ΟΧΙ το πρότεινε και το υποστηρίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το επωμίζεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Ποιο ΟΧΙ, όμως, και με ποια προοπτική;
Ένα ΟΧΙ εξαιρετικά ασαφές και αμφίσημο.
Όπως ήταν άλλωστε και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα.
Από την προεκλογική περίοδο με τον πληθωρισμό των υποσχέσεων, την "ευκολία" με την οποία περιέγραφε το πώς θα "έσκιζε" τα Μνημόνια ή θα τα καταργούσε τα Μνημόνια με μια πράξη, το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης", με τις "αγορές που θα χορεύανε πεντοζάλη" και άλλα παρόμοια.
Όλα αυτά μετεκλογικά μεταφράστηκαν σε μια πορεία συμβιβασμών και αλλεπάλληλων αντιφάσεων και παλινωδιών.
Έτσι φτάσαμε στη "συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου", τη "δημιουργική ασάφεια", τις ατελείωτες διαπραγματεύσεις που κάθε βδομάδα έφταναν στη συμφωνία η οποία ανατρέπονταν πό τους δανειστές οι οποίοι εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τις τραγικές ανεπάρκειες της κυβέρνησης και κυρίως τη σαφή έλλειψη σχεδίου και προοπτικής.
Γιατί - δυστυχώς - αποδείχτηκε ότι η κυβέρνηση όχι Σχέδιο Β δεν είχε, αλλά ούτε καν σχέδιο Α.
Έτσι φτάσαμε την προηγούμενη βδομάδα την Παρασκευή το πρωί η κυβέρνηση να είναι έτοιμη να υπογράψει μια συμφωνία με βάση ένα 47σελιδο κείμενο προτάσεων που περιλάμβανε βαρείς φόρους και μέτρα ύψους 8 δισ ευρώ που θα έπρεπε να τα πληρώσει ο λαός.
Και το βράδυ ο πρωθυπουργός να εξαγγέλλει το δημοψήφισμα.
Που κυρίως προτάθηκε - όπως με ειλικρίνεια ή "αφέλεια" παραδέχτηκε ο κ. Τσακαλώτος χτες - γιατί η συμφωνία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα περνούσε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή τη Βουλή.
Προκειμένου με απλά λόγια να διατηρήσουν δηλαδή την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τις κυβερνητικές καρέκλες.
Τελικά, όμως, ποιο είναι το ΟΧΙ της κυβέρνησης πέρα από ένα ασαφές μήνυμα κατά της λιτότητας και της καταγγελίας των δανειστών;
Περικλείνεται μήπως στην επιδίωξη της Νέας Συμφωνίας που κατά την άποψη κορυφαίων στελεχών της μπορεί να υπογραφεί σε 48 ώρες;
Και που όπως όλοι ομολογούν θα είναι κατά πολύ χειρότερη και από αυτή την τελευταία πρόταση των δανειστών η οποία εξέπνευσε την Παρασκευή;
Ποιο είναι το ΟΧΙ, λοιπόν;
Μήπως τελικά και η στάση της κυβέρνησης οδηγεί σ' ένα μασκαρεμένο ΝΑΙ με βαρύτατες συνέπειες για το λαό μας;
Ο οποίος υφίσταται ήδη τις πρωτόγνωρες για τα μεταπολεμικά ιστορικά δεδομένα συνέπειες της οικονομικής κρίσης που πήρε εκρηκτικές συνέπειες αυτές τις ημέρες, πρωτίστως λόγω των πολιτικών και των επιλογών των μνημονιακών κυβερνήσεων αλλά και στη συνέχεια των τραγικών ανεπαρκειών και λαθών και της παρούσας κυβέρνησης;
Ένα ΟΧΙ στο οποίο συναθροίζονται δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά το οποίο στηρίζουν και δυνάμεις της Ακροδεξιάς, οι ΑΝΕΛ, με αποκορύφωμα τη Χρυσή Αυγή και τον αλήστου μνήμης, Μπαλτάκο.
Και το οποίο οδηγεί το λαό σε μια πρωτοφανή πόλωση η οποία όμως δεν αντιστοιχεί σε πραγματικά οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά προτάγματα και διακυβεύματα.
Το δικό μας ΟΧΙ έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Περιλαμβάνει το ΟΧΙ στις μνημονιακές πολιτικές, στη βάρβαρη λιτότητα.
Σ' αυτή την Ευρώπη του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού, των κερδοσκόπων δανειστών και τοκογλύφων, των τραπεζών και των μεγάλων πολυεθνικών, της γερμανικής ηγεμονίας και μονοκρατορίας.
Είναι ΟΧΙ στους πολιτικούς και ιδεολογικούς εκπροσώπους της ολιγαρχίας, του πολιτικού κατεστημένου, τους κήρυκες της υποταγής και του εκφοβισμού.\
Είναι ΟΧΙ, όμως, και στα "μεταλλαγμένα" μνημόνια που αυτή τη φορά θα έχουν και "αριστερίζοντα" μανδύα.
Είναι ΟΧΙ στα ψευτοδιλήμματα, στον ψευδεπίγραφο φανατισμό και πόλωση,
ΟΧΙ στη χειραγώγηση των πολιτών από κάθε λογής οικονομικά, πολιτικά συμφέροντα, από μικροπολιτικές σκοπιμότητες διασφάλισης κάποιων σε υπουργικές, κυβερνητικές θεσούλες.
Περισσότερο είναι ένα ΟΧΙ σε κάθε τι το παλιό, το φθαρμένο, το παρακμιακό, σε οτιδήποτε υποδουλώνει το λαό μας σε παλιά και νέα δεσμά.
Και είναι ένα ΟΧΙ που θα ανιχνεύει μια διαφορετική προοπτική ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, οικονομικής ανάπτυξης για τη χώρα και το λαό μας.
Σ' ένα τέτοιο ΟΧΙ μπορούμε να συναντηθούμε άνθρωποι και πολίτες με διαφορετική προέλευση αλλά με κοινή αγωνία για το μέλλον.
Όποιο κι αν είναι το αυριανό αποτέλεσμα το ΟΧΙ του ο λαός και οι πολίτες θα το πουν όχι μόνο ή κυρίως με την ψήφο στο δημοψήφισμα ....
Αλλά με τη στάση και τους αγώνες του μέσα στις νέες τραγικά δύσκολες συνθήκες από τη Δευτέρα το πρωί!
Αναρτήσεις
