Ιρλανδία. Άμεση αναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου;

Την ώρα που το Fianna Fail προσπαθεί να συνέλθει μετά το εκλογικό Βατερλό, ο Έντα Κένι προαναγγέλλει την άμεση αναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου που ήταν άλλωστε βασική προεκλογική του υπόσχεση

 Ολοκληρώνεται σήμερα το βράδυ η καταμέτρηση των ψήφων των εκλογών της Παρασκευής στην Ιρλανδία.

 Σύμφωνα με το έγκυρο exit poll της κρατικής τηλεόρασης πρώτο κόμμα αναδεικνύεται το κεντροδεξιό Fine Gael (Φίνε Γκέιλ) με 36,1% ακολουθούμενο από το αριστερό Εργατικό Kόμμα που βλέπει τα ποσοστά του να διπλασιάζονται αγγίζοντας το 22%.

 Το απερχόμενο Fianna Fail (Φιάνα Φόιλ) που μονοπωλεί την εξουσία τα τελευταία 30 χρόνια, χάνει τα 2/3 της δύναμής του και έρχεται τρίτο με μόλις 15,5% ενώ τέταρτο αναδεινύεται το εθνικιστικό Sinn Fein (Σιν Φέιν) του Τζέρι Άνταμς που επίσης σημειώνει σημαντική άνοδο αποκομίζοντας πάνω από το 10% των ψήφων.

Οι προτεραιότητες του Κένι

 Η πανωλεθρία που υπέστη το μεγαλύτερο ιστορικά κόμμα της Ιρλανδίας, το Φιάνα Φόιλ, οφείλεται στους κακούς χειρισμούς της οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα στην ολέθρια απόφαση της κυβέρνησης να εγγυηθεί τα κολοσσιαία τοξικά χρέη των τραπεζών που οδήγησαν την κέλτική τίγρη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και στην αγκαλιά του ΔΝΤ.

 Στην πρώτη συνέντευξη του μετά τις εκλογές, ο βέβαιος νικητής των εκλογών, ηγέτης του Φίνε Γκέιλ Εντα Κένι, ήταν σαφής πως άμεση προτεραιότητα του ως πρωθυπουργός είναι η αναδιαπραγμάτευση των όρων του δανείου των 85 δις. ευρώ από την ΕΕ και το ΔΝΤ. “Είναι αδήριτη απόφαση όλων των Ιρλανδών η αναδιαπραγμάτευση των όρων του δανείου και κυρίως η μείωση του επιτοκίου 5,8% που κάνει αδύνατη την αποπληρωμή του. Προτεραιότητά μου είναι να αναζητήσω συμμαχίες μέσα στην Ευρώπη, στις χώρες που έχουν ανάλογο πρόβλημα χρέους με μας”, υπογράμμισε ο Εντα Κένι.

“Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι οι όροι του δανείου είναι σκληροί και υπάρχει άπλετος χώρος για μια νέα διαπραγμάτευση”, υποστήριξε ο ηγέτης του Φίνε Γκέιλ ανακοινώνοντας πως την ερχόμενη εβδομάδα θα μεταβεί στο Ελσίνκι για την Σύνοδο του Λαϊκού Κόμματος όπου θα έχει συναντήσεις με την Αγκελα Μέρκελ και τον Νικολά Σαρκοζί. Αμέσως μετά θα μεταβεί στις Βρυξέλλες όπου και θα ανακοινώσει επίσημα την πρόθεση του να θέσει το θέμα της επαναδιαπραγματευσης των όρων του δανείου στην Σύνοδο Κορυφής στα τέλη Μαρτίου.

Οδός Μνημονίου αριθμός μηδέν. Όταν ο κατήφορος δεν έχει τέλος

 Διαβάσαμε σήμερα στην «Ελευθεροτυπία» τα εξής:

 " Απλήρωτα χρέη του Δημοσίου, τα οποία μπορεί να φτάνουν έως και 3 δισ. ευρώ, αναγκάζουν το υπουργείο Οικονομικών να θεσπίσει νέο πακέτο μέτρων μακράς διαρκείας

 Δέκα μήνες μετά την ψήφιση του μνημονίου, και ενώ έχουν μεσολαβήσει τρεις αναθεωρήσεις, η ελληνική οικονομία βρίσκεται ακόμη στο... σημείο μηδέν. Τα πακέτα μέτρων διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς η κυβέρνηση να μπορεί να κλείσει έστω και ένα από τα μεγάλα μέτωπα (εργασιακό, ασφαλιστικό, κλειστά επαγγέλματα, εισπρακτικά μέτρα).

 Το μέγεθος του προβλήματος αποκαλύπτεται στην έκθεση, που συνέταξε η Επιτροπή για το συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών του Μαρτίου, όπου χρησιμοποιεί πιο σκληρή γλώσσα από αυτήν του αναθεωρημένου μνημονίου που δόθηκε τις τελευταίες μέρες στη δημοσιότητα.

Αναφέρει ότι η κυβέρνηση χάνει και πάλι το στόχο των εσόδων από τον πρώτο μήνα εκτέλεσης του προϋπολογισμού του 2011. Αποκαλύπτει «τρύπα» 1,5 έως 3 δισ. ευρώ του 2010 (το ακριβές ποσό θα οριστικοποιηθεί τον Μάρτιο), η οποία οφείλεται σε μια νέα γενιά από απλήρωτα χρέη ταμείων, δήμων, νοσοκομείων και άλλων φορέων του ευρύτερου Δημοσίου που ακόμη καταμετρώνται από την κυβέρνηση.

Εκτιμά, παράλληλα, ότι η Ελλάδα θα πληρώσει φέτος πιο πολλά από όσα υπολογίζει για τόκους εξυπηρέτησης του χρέους, τη στιγμή που δίδεται μάχη στο εξωτερικό για ευνοϊκή «επιμήκυνση» και το δικαίωμα επαναγοράς των παλαιών ομολόγων σε χαμηλότερες τιμές.

Η έκθεση αποτυπώνει σε αριθμούς τα νέα μέτρα έως το 2015 και ζητά να υπογραφούν από τους υπουργούς και την ελληνική πλευρά, ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της δόσης. Συμπληρώνει μια σειρά από κείμενα του αναθεωρημένου μνημονίου που δόθηκαν προσφάτως στη δημοσιότητα.

Σε όλα καταγράφεται το χωρίς τέλος «φούσκωμα» των μέτρων που πρέπει να λάβει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια έως το 2015 τα οποία φτάνουν περίπου τα 30 δισ. ευρώ:

*Παρά τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων, το 2010 δεν έχει «κλείσει». Παρατάθηκε για 1 μήνα έως το τέλος Μαρτίου το περιθώριο να ξεκαθαριστεί το «κουβάρι» των οφειλών των φορέων του Δημοσίου, οι οποίες προσωρινά υπολογίζονται από την Ε.Ε. μεταξύ 1,5 και 3 δισ. ευρώ. Κάθε απόκλιση σημαίνει πρόσθετα μέτρα φέτος.

*Γι' αυτόν το λόγο η τρόικα ζήτησε να δίδεται κάθε μήνα το 1/14 των πιστώσεων του προϋπολογισμού (εκτός από δαπάνες για μισθούς, συντάξεις και τόκους). Στόχος είναι να δημιουργηθεί μαξιλάρι αξίας 3 δισ. ευρώ περίπου που θα κριθεί τον Σεπτέμβριο αν θα διαγραφεί ή όχι.

*Επιπλέον, τον Μάιο θα θεσπιστούν με νόμο πρόσθετα μέτρα αξίας 1,741 δισ. ευρώ για φέτος, τα οποία ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί.

*Ο ίδιος νόμος, το «μεσοπρόθεσμο σχέδιο» θα περιλαμβάνει και το πακέτο μέτρων αξίας 17,86 δισ. ευρώ για την τριετία 2012-2014. Το πακέτο είναι δύσκολο, αφού τα πιο πολλά έσοδα αναζητούνται το 2012 (7,5 δισ. ευρώ). Θα περιλαμβάνει αυξήσεις ΦΠΑ, αντικειμενικών αξιών, επιβολή φόρων σε αυθαίρετα κ.λπ. που έχουν ήδη ανακοινωθεί, αλλά κυρίως ολική αναδόμηση του Δημοσίου. Ανατρέπονται μισθοί, δομή υπηρεσιών, περικόπτονται για χρόνια οι επενδυτικές δαπάνες, κόβονται επιδόματα (κατά 500 εκατ. ευρώ μόνο αυτό της ανεργίας), προωθούνται διά νόμου συγχωνεύσεις, λουκέτα και περικοπή προσωπικού στις ΔΕΚΟ και άλλους φορείς του Δημοσίου. Γίνονται επίσης πιο αυστηροί οι κανόνες πρόσληψης. Δεν θα αποκλείονται πλέον οι απολύσεις αν δεν ικανοποιείται ο κανόνας 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις, από τον οποίο δεν υπάρχουν πια εξαιρέσεις ούτε για κρίσιμους τομείς, όπως της υγείας και της παιδείας.

*Για το 2015 προβλέπεται νέο πακέτο μέτρων αξίας 2,5-3 δισ. ευρώ. Θα προσδιοριστεί αργότερα, αλλά θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι απομακρύνει το ενδεχόμενο να «ξεπαγώσουν» έστω και τότε συντάξεις και μισθοί.

*Επιπλέον όλων αυτών έρχονται τα 50 δισ. ευρώ αποκρατικοποιήσεων και «αξιοποίησης» της περιουσίας του Δημοσίου στον βωμό του χρέους. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να βρει το ποσό, χωρίς όμως ορόσημο το 2015. Υποχρεούται όμως να φέρει 15 δισ. ευρώ έως το 2013 αντί για 7 δισ. ευρώ που είχε «τάξει» τον Δεκέμβριο (βλέπε ρεπορτάζ στην «Οικονομία»).

*Παράλληλα ανοίγει ξανά το μέτωπο του ασφαλιστικού, ακόμη και για τις βασικές συντάξεις, αφού επανεξετάζεται η μεταρρύθμιση του 2010. Το ίδιο ισχύει για το εργασιακό, για το οποίο θα κριθεί τον Ιούλιο αν θα υπάρξουν νέες παρεμβάσεις. Εξάλλου, ανεπαρκείς κρίθηκαν οι έως τώρα αλλαγές στην υγεία και στα κλειστά επαγγέλματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μειώνεται στο 15% το περιθώριο κέρδους των φαρμακείων από το 2012, έρχονται προεδρικά διατάγματα για την άρση περιορισμών και κλαδικές παρεμβάσεις σε τουρισμό, εμπόριο.

Τέλος, δεν φαίνεται στον ορίζοντα: το 2012 θα οριοθετηθούν τα μέτρα του 2016, έναν χρόνο μετά αυτά του 2017 κ.λπ. έως ότου η χώρα να βγει από το μακρύ τούνελ του μνημονίου."

Η πολιτική του μνημονίου βουλιάζει τη χώρα.

Κάθε μέρα που περνάει.

Το ζήτημα είναι ότι δεν προτείνεται εναλλακτική λύση.

 Ούτε από την Αριστερά, η οποία αρκείται μόνο στις καταγγελίες και στη ρητορική της  άρνησης χωρίς τη δική της πρόταση.

Πρόταση τόσο προγραμματική όσο και στο επίπεδο της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

 Από την άποψη αυτή και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, τόσο στο εσωτερικό της, όσο και με βάση τα αδιέξοδα που συσσωρεύει η πολιτική της.

Οπότε αρχίζουν να διαμορφώνονται και διάφορα "σενάρια"

Από τα πιο «ήπια» - όπως αυτό του ανασχηματισμού.

Είτε και πιο εμφατικά – όπως αυτό των πρόωρων εκλογών, θέτοντας νέα εκβιαστικά διλήμματα μπροστά στους Έλληνες πολίτες.

 Σε εξέλιξη είναι η απόπειρα κατασκευής μιας νέας  «συναίνεσης» ώστε να επανανομιμοποιηθεί η πολιτική του μνημονίου.

Είτε ακόμη για μια πρόταση μιας πιο συντηρητικής επιλογής σε ένα κυβερνητικό σχήμα ΝΔ - ΛΑΟΣ.

Κι ό,τι άλλο ήθελε προκύψει …

Αρκεί να διατηρηθεί η υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων, έστω με διαφορετικό  προσωπείο.

 Το ερώτημα, ωστόσο, που δημιουργείται είναι οι κοινωνικοί αγώνες που αναπτύσσονται, η δυναμική που δημιουργείται, ποια τελικά έκβαση θα έχουν;

 Οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις – και μιλάμε για εκείνες που μιλούν για μια αντι – μνημονιακή διέξοδο – μπορούν να εκφράσουν αυτά τον κοινωνικό δυναμισμό;

Ή μήπως απαιτούνται αλλαγές και ανατροπές και σ’ αυτό  το φάσμα του πολιτικού χάρη, ώστε να εκφραστούν οι ανάγκες, οι αγωνίες και οι αναζητήσεις ενός ευρύτερου φάσματος κοινωνικών  και πολιτικών δυνάμεων και κινήσεων;