TΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΑ ΙΕΡΑ

03/10/2014 · από Dimitris Plantzos · in ΙΣΤΟΡΙΚΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ

από τον Μ …

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του κυρίου Πλάντζου, καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας του τμήματος Ιστορικού - Αρχαιολογικού του Καποδιστριακού πανεπιστημίου, αναφορικά με την αρχαιολατρία γύρω από τον τάφο της Αμφίπολης. Δηλώνουμε την περηφάνια μας που μάς δίδαξε το εισαγωγικό μάθημα στο αντικείμενο, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και τον ευχαριστούμε που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το κείμενο του.

Ψευδο-ισόδομο σύστημα. Ταφικός περίβολος. Ορθοστάτες. Εμβάτες και αντιθήματα. Ανωδομή και επιστέψεις. Το τροπάριο της εξειδικευμένης ανασκαφικής ορολογίας άδεται εν χορώ από ένα αυτοσχέδιο εθνικό ιερατείο που όμως ξέρει καλά τη δουλειά του. Οι επιστημονικοφανείς πληροφορίες διοχετεύονται από τα μέσα με έκδηλη ανατριχίλα. 23 μέτρα. 158,40 μέτρα. 497 μέτρα. Διαστάσεις και συντεταγμένες, φιλολογικά χωρία και εκτιμήσεις των ειδικών, εγκυκλοπαιδικά στοιχεία και γαργαλιστικές εικασίες εξαπολύονται με ατιθάσευτη ανυπομονησία. Οι ανασκαφείς «τηρούν σιγή ιχθύος», πληροφορούμαστε. Ναι, καλά. Θέλει το έθνος να κρυφτεί κι η χαρά δεν το αφήνει. Οι ανασκαφείς έχουν ήδη πει πολλά και έχουν αφήσει να εννοηθούν πολλά περισσότερα. Ο τάφος είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από τον τάφο του Βασιλιά Φιλίππου στη Βεργίνα, σημειώνουν με νόημα. Φαντασιώνονται τον επιφανή νεκρό και τα πολύτιμα κτερίσματα που θα τον συνοδεύουν. Με μάτια χαμηλωμένα και αχνά χαμόγελα μιλούν στις κάμερες δίνοντας τόπο στη φαντασία του ακροατή. «Tώρα, έφτασε η ώρα η αρχαιολογική σκαπάνη να τα φέρει στο φως και να μάθουμε, μετά από 2311 χρόνια, τι υπάρχει στον τάφο» λέει με σπασμένη φωνή ο δημοσιογράφος του τηλεοπτικού ΑΛΦΑ Δράμας. Το έθνος ξανασυναντά τον φασματικό του προγονικό εαυτό, βγαλμένον «απ’ τα κόκκαλα» των μεγάλων ανδρών (άντε, και των γυναικών) του παρελθόντος.

«Ο ταφικός περίβολος χρονολογείται γύρω στο 325/300 π.Χ. και φέρεται να έχει την υπογραφή του φημισμένου την εποχή εκείνη αρχιτέκτονα Δεινοκράτη, στενού φίλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.» Ο Μεγάλος Άφαντος της ελληνικής ιστορίας, το ιερό εκείνο λείψανο της εθνικής μεγαλοσύνης, είναι που κρύβεται φυσικά πίσω από όλη αυτή τη βουβή υστερία. Κι αν οι φιλολογικές πηγές δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία – παρά μόνον στους πραγματικά απελπισμένους – για το ότι ο «Μακεδόνας στρατηλάτης» θάφτηκε στην Αίγυπτο, το παιγνίδι ανοίγει για όλους τους άλλους: από τη χήρα του και τον ανήλικο γιό του ώς τον ναύαρχο ή κάποιον από τους στρατηγούς που τον συντρόφευσαν στον … εκπολιτισμό της Ανατολής. «Αρχαιολογικό θρίλερ στην Αμφίπολη», δηλώνει η αγαπημένη καθημερινή εφημερίδα των Ελλήνων μεσοαστών που θέλουν να φαντάζονται τους εαυτούς τους ως καλλιεργημένους πολίτες του (δυτικού) κόσμου. «Ένας τάφος που κόβει την ανάσα», λέει άλλη – ξεχνώντας προς ώρας ότι ο τάφος δεν έχει ακόμη βρεθεί.

Ένας πρωτοετής φοιτητής αρχαιολογίας διδάσκεται πως οι υποθέσεις εργασίας είναι κρίσιμες στη δουλειά μας, καθώς μας επιτρέπουν να χαράσσουμε, ξανά και ξανά, τελειοποιώντας την, την ερευνητική μας στρατηγική. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει καμιά στρατηγική, εκτός από την επικοινωνιακή (που κι αυτή, μεταξύ μας, δεν διακρίνεται για την ευστοχία της). Το εύρημα είναι όντως σημαντικό, και ως εκ τούτου χρειάζεται όλη την προσοχή, τον χρόνο και τα χρήματα που μπορούν να διαθέσουν οι ανασκαφείς του. «Η οροφή θα μας πει αν έγινε ‘ριφιφί’», διατυμπάνιζε με μια κάπως σιβυλλική ρίμα ημερήσια εφημερίδα στις 23 Αυγούστου. Ο επιστημονικός λόγος ανταγωνίζεται τη μπαναλιτέ της ελληνικής δημοσιογραφίας: αν ο τάφος της Αμφίπολης, αναρωτιέται μια ρεπόρτερ «του πολιτιστικού», κρύβει τον γιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τότε ποιος βρίσκεται στον τάφο του Πρίγκιπα στη Βεργίνα; Έλα ντε! Πρόκειται, στην ουσία, για μια πλήρη αντιστροφή της αρχαιολογικής μεθόδου – όπου ο ερευνητής ανακαλύπτει αυτό που ήδη γνωρίζει.

Πέντε χρόνια πριν, ο νυν πρωθυπουργός, εγκαινιάζοντας, ως υπουργός πολιτισμού τότε, το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, πρωταγωνίστησε σε ένα ιδιότυπο δρώμενο: φορώντας, μπροστά στις κάμερες, τα λευκά γαντάκια του συντηρητή αρχαιοτήτων, τοποθέτησε στην τελική του θέση στην έκθεση ένα κεφαλάκι από τη ζωφόρο του Παρθενώνα. Το μικρό αυτό τελετουργικό προφανώς επινοήθηκε ώστε να υπενθυμίσει στο τηλεοπτικό κοινό της βραδιάς τον ρόλο του επίσημου ελληνικού κράτους ως «αρχαιολόγου – θεματοφύλακα» της εθνικής ιστορίας.[1] Σήμερα, ο ίδιος πολιτικός εμφανίζεται να ηγείται των ερευνών. Είναι εκεί, παρών, να συνομιλεί με τις σφίγγες που «φυλάσσουν τον τάφο», οραματιζόμενος το θαύμα παραμονές δεκαπενταύγουστου. Τα τοπικά κανάλια οργιάζουν. Οι δύο ακέφαλες σφίγγες μετατρέπονται σε γοργόνες αδελφές του Μεγαλέξαντρου. «Πόσο τυχαία μπορεί να είναι η παρουσία των δύο σφιγγών ως φύλακες στην είσοδο του μακεδονικού τάφου στην Αμφίπολη;», αναρωτιέται το Ράδιο Φλώρινα, συμπληρώνοντας: «εάν επιβεβαιωθεί ότι ο τάφος ανήκει στον βασιλέα των βασιλέων η ανακάλυψη από μόνη της θα “τελειώσει” ολοκληρωτικά την προπαγάνδα των Σκοπιανών και βέβαια θα φέρει ένα μεγάλο κύμα τουριστών στην χώρα στα επόμενα χρόνια, όταν θα καταστεί προσβάσιμος ο χώρος». Ιδού, λοιπόν, το όχι και τόσο κρυφό αντικείμενο της εθνικής ονείρωξης από καταβολής ελληνικού κράτους: ανάδειξη δια της αρχαιολογίας της πολιτισμικής και φυλετικής συνέχειας με το κλασικό παρελθόν, ενίσχυση του εθνικού εξαιρετισμού έναντι των αλλοφύλων που επιβουλεύονται όσα δικαιωματικά ανήκουν στον περιούσιο λαό, και οι πάντοτε χρήσιμοι τουρίστες για τους οποίους οργανώνεται η κάπως αυτοσχέδια, αλλά πάντως εντυπωσιακή αυτή επιτέλεση της εθνικής μοναδικότητας. Ήδη η αποκάλυψη των «εξαιρετικής τέχνης» Καρυατίδων αναθέρμανε την παραφιλολογία περί «μεσαίου δαχτύλου» και της ελληνικότητας που υποτίθεται ότι φανερώνει (κυρίως σε όσους θέλουν να αγνοούν ότι και οι Ρωμαίοι πολύ αγάπησαν αυτό το μοτίβο και πολύ το χρησιμοποίησαν στη γλυπτική τους).

Από την ανασκαφή, ο πρωθυπουργός δηλώνει: «Η γη της Μακεδονίας μας εξακολουθεί να μας συγκινεί και να μας εκπλήσσει αποκαλύπτοντας από τα σπλάχνα της μοναδικούς θησαυρούς, που συνθέτουν, υφαίνουν όλοι μαζί αυτό το μοναδικό μωσαϊκό της ελληνικής μας Ιστορίας, για το οποίο όλοι οι Έλληνες είναι πολύ υπερήφανοι». «Ένας μακεδονικός τάφος με αυτές τις διαστάσεις είναι κάτι μεγάλο και ακόμα μια επιβεβαίωση για την ελληνικότητα της Μακεδονίας», θα επαναλάβει στη Δ.Ε.Θ. Για άλλη μια φορά, η ιστορία μεταμφιέζεται σε υπερ-χρονική συγχρονία, οι εποχές και οι πολιτισμοί εξομοιώνονται, οι σύγχρονοι Έλληνες ταυτίζονται εξ ορισμού με τη γη που κατοικούν και την ιστορία της, τα διαδοχικά «μας» που εξακοντίζει ο μακεδονομάχος πολιτικός ισοπεδώνουν τις αποχρώσεις της ιστορικότητας, με τους ίδιους ρυθμούς που τα σκαπτικά μηχανήματα του Υπουργείου Πολιτισμού μας φέρνουν πιο κοντά στο όραμα. Κι αν μας δίδαξε κάτι η Βεργίνα, είναι ακριβώς αυτό: οι αρχαιολογικές αφηγήσεις μπορεί να επιτρέπουν στο έθνος να ονειρεύεται τον εαυτό του, η συγκρότησή τους όμως απαιτεί από τους αρχαιολόγους εκείνες ακριβώς τις αρετές που τόσο αγάπησε ο δέκατος ένατος αιώνας – επιστημονισμός, σχολαστικισμός, τυπολατρία – και που οι ίδιοι προβάλλουν μετ’ επιτάσεως στην προσπάθειά τους να συνεχίσουν και σήμερα να διεκδικούν τον ρόλο του εθνικού προφήτη. «Δύο τοίχοι χωρίζουν τους αρχαιολόγους από το εσωτερικό του Τάφου στην Αμφίπολη» έγραφαν οι εφημερίδες στις 13 Αυγούστου· κι από πίσω άκουγες κιόλας τους εκσκαφείς να βάζουν μπροστά τις μηχανές τους.

«Περιμέναμε 2.300 χρόνια για τον τάφο αυτό» δηλώνει ο Υπουργός Πολιτισμού. Η ανακομιδή των προγονικών λειψάνων ως κορύφωση του εθνικού χρόνου: η ιδέα δεν είναι καινούργια, το αναμάσημά της όμως από την ελληνική κυβέρνηση προδίδει τις χρήσεις για τις οποίες προορίζεται η θεσμική αρχαιολογία (και) στα χρόνια της κρίσης. Κι αυτό είναι, εν τέλει, που ενοχλεί περισσότερο με την εξελισσόμενη εποποιία της Αμφίπολης – πέρα από τον υπερβάλλοντα ζήλο των υπευθύνων και την μηντιακή έξαρση την οποία τροφοδοτεί (και αντίστροφα). Διαχρονικά, η ντόπια άρχουσα τάξη ενεργοποιεί συστηματικά το αρχαιολατρικό ήθος ως βιοπολιτικό εργαλείο, ως μηχανισμό οργάνωσης ατόμων και ομάδων ανάλογα με την προσήλωση που εμφανίζονται να διαθέτουν απέναντι στο νεοκλασικό ιδεώδες, επί του οποίου (ανα)στηλώθηκε η Ελλάς με τη μορφή εθνικού κράτους στις παρυφές της δυτικής νεωτερικότητας.[2] Επιστήμονες και καλλιτέχνες, εργάτες – αγρότες – φοιτητές, δεξιοί και αριστεροί (ιδίως οι τελευταίοι) υποχρεούνται να ομνύουν στο φάσμα της κλασικής αρχαιότητας, να επιτελούν την μνήμη ενός ένδοξου, αν και καθόλα επινοημένου, αρχαιοελληνικού παρελθόντος. Οι βιοπολιτικές εφαρμογές του (νεο)κλασικού ιδεώδους στα χρόνια της κρίσης προσλαμβάνουν διαστάσεις θανατοπολιτικής.[3] Στη χώρα όπου ο Ξένιος Δίας και ο Θησέας των αρχαίων επιστρατεύονται ως μηχανισμοί διάκρισης του ντόπιου πληθυσμού σε επιθυμητά υποκείμενα και σε ανεπιθύμητα μη-όντα, η Αμφίπολη (κατά το πρότυπο της Βεργίνας) προορίζεται να καταστεί για τους γηγενείς ό,τι και η Αμυγδαλέζα για τους αλλόφυλους: ένα δυστοπικό πεδίο σωματικής και ηθικής επιτήρησης. «Αυτή είναι η δύναμη του ελληνικού πολιτισμού και του ελληνισμού», θα επισημάνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος στη Δ.Ε.Θ.

Γιατί το πραγματικό διακύβευμα της Αμφίπολης δεν είναι ούτε η τήρηση της ανασκαφικής δεοντολογίας ούτε οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις πολιτικών και δημοσιογράφων στο έργο των αρχαιολόγων (αν πιστέψεις μάλιστα τους τελευταίους, την διενέργεια της ανασκαφής και την αξιολόγηση των ευρημάτων έχει αναλάβει αυτοπροσώπως ο πρωθυπουργός). Κι αν στην Βεργίνα προσπαθούν ακόμη, τόσα χρόνια μετά, να αποφασίσουν σε ποιον ανήκουν τα οστά που βρέθηκαν στον λεγόμενο «Τάφο του Φιλίππου»,[4] στην Αμφίπολη βλέπουμε ήδη να στήνεται ένα παρόμοιο νεκροπολιτικό σκηνικό. «Όποιος κι αν είναι θαμμένος στην Αμφίπολη, είναι Έλληνας», προφήτευσε από άμβωνος ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης στις 17 Αυγούστου. Θαμμένα, μισοκαμμένα, ή και επί του παρόντος λανθάνοντα, τα αρχαία κόκκαλα επιστρατεύονται ώστε να εξαγνιστεί «η γη της Μακεδονίας μας» και να αποδοθεί «η ελληνική μας Ιστορία» στους δικαιούχους της, την ίδια στιγμή που το νεοελληνικό κράτος, υποδυόμενο τον αρχαιολόγο κατά την προσφιλή του συνήθεια, σπεκουλάρει με τα αρχαία λείψανα επιδιώκοντας να εδραιώσει την εξουσία του επί του βίου των μοντέρνων υπηκόων του, γηγενών και μη.

________________________________

[1] Δ. Πλάντζος, «Η Κιβωτός και το Έθνος: ένα σχόλιο για την υποδοχή του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως», Σύγχρονα Θέματα 106 (Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2009), σελ. 14-18: Κατεβάστε το κείμενο εδώ.

[2] Βλ. και Δ. Πλάντζος, «Pourquoi la Grèce?», UNFOLLOW 18 (Ιούνιος 2013), σελ. 30-35. Βλ. αναδημοσίευση στο Τεχνηέντως.

[3] Δ. Παπανικολάου, «Καλή ζωή στην αποικία: σωφρονισμός, βιοπολιτική, θανατοπολιτική», UNFOLLOW 16 (2013), σελ. 24-29. Βλ. αναδημοσίευση στο Τεχνηέντως.

[4] Δ. Πλάντζος, «Τα ορφανά του Αλεξάνδρου», The Athens Review of Books 30 (Ιούνιος 2012), σελ. 51-54.

___

Δημοσιεύτηκε στο UNFOLLOW 33

Ως Νέος Μέτοικος θα θέλαμε να προσυπογράψουμε στα περισσότερα σημεία  τις διαπιστώσεις  του καθηγητή, Δημήτρη Πλάντζου.

Γιατί είναι γεγονός ότι στην – κατά τα άλλα σπουδαία – αρχαιολογική ανακάλυψη και ανασκαφή, επιχειρείται μια πολύπλευρη εκμετάλλευση.

 Ιδεολογική και πολιτική από το περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά (με το γνωστό ακροδεξιό και εθνικιστικό προφίλ), με μια αγοραία  ρητορική που τελείως απλοϊκά και αντιεπιστημονικά προσπαθεί να βρει νέες  «δάφνες» επιτυχίας, κάνει λόγο για «εθνικούς θριάμβους» και άλλα ηχηρά.

  Σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και καλλιέργειας ενός ψευδεπίγραφου κλίματος «εθνικής» ευφορίας.

 Συνεπικουρούμενος, όπως πάντα, από μια συγχορδία δημοσιογράφων και mainstream  μέσων ενημέρωσης, τα οποία συναγωνίζονται στο ποιο θα δώσει τη πιο ευφάνταστη  - και συνήθως ψευδοεπιστημονική – εκδοχή στην υπό εξέλιξη έρευνα.

Για μια ακόμη φορά, δηλαδή, … «Ελλάς, το μεγαλείο σου …»

Νέος αποκεφαλισμός Βρετανού ομήρου από τους τζιχαντιστές

του Μ ....

Στον αποκεφαλισμό ενός ακόμη Βρετανού υπηκόου προχώρησαν οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους όπως δείχνει βίντεο που έδωσαν στη δημοσιότητα την Παρασκευή.

Σύμφωνα με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αυτή τη φορά το θύμα ήταν ο 47χρονος  Άλαν Χένινγκ, ο οποίος επέβαινε σε μια ανθρωπιστική αυτοκινητοπομπή που μετέφερε ιατρικές προμήθειες σε ένα νοσοκομείο στη βορειοδυτική Συρία πέρυσι το Δεκέμβριο όταν ένοπλοι την σταμάτησαν και τον απήγαγαν.

Στο τέλος του βίντεο, του οποίου η αυθεντικότητα δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα, εμφανίζεται ένας μαχητής του Ισλαμικού Κράτους να κρατά έναν Αμερικανό πολίτη, τον Πίτερ Έντουαρτ Κάσινγκ και να απειλεί πως αυτό θα είναι το επόμενο θύμα εάν δεν σταματήσουν οι επιθέσεις των Δυτικών δυνάμεων εναντίον τους.

Ο Άλαν Χένινγκ, πατέρας δύο εφήβων που ζουν στο Μάντσεστερ ήταν οδηγός ταξί και είχε δηλώσει εθελοντής για να γίνει οδηγός σε αυτοκινητοπομπή ανθρωπιστικής βοήθειας για λογαριασμό μιας μουσουλμανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης.

Τον Σεπτέμβριο η σύζυγος του Χένινγκ σε μήνυμά της προς τους τζιχαντιστές ζητούσε την απελευθέρωση του συζύγού της.

«Ο Άλαν είναι ένας ειρηνικός άνθρωπος, ένας αλτρουιστής που άφησε την οικογένειά του και τη δουλειά του ως οδηγού ταξί στη Βρετανία για να οδηγήσει μια αυτοκινητοπομπή μέχρι τη Συρία μαζί με τους μουσουλμάνους συναδέλφους και φίλους του, για να βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη ...Όταν θα ακούσουν αυτό το μήνυμα, ικετεύω τα μέλη του Ισλαμικού Κράτους να κοιτάξουν μέσα στην καρδιά τους και να απελευθερώσουν τον σύζυγό μου», έλεγε τότε η Χένινγκ, μάταια όμως όπως αποδείχθηκε σήμερα.

Ο Χένινγκ είναι ο δεύτερος Βρετανός που εκτελείται από τους τζιχαντιστές. Ο πρώτος ήταν ο 44χρονος Σκωτσέζος Ντέιβιντ Χέινς, που απήχθη στη Συρία το Μάρτιο του 2013.

Με τον σημερινό αποκεφαλισμό οι Δυτικοί που έχουν χάσει τη ζωή τους κατ΄ αυτόν τον τρόπο από το Ισλαμικό Κράτος ανέρχονται στους τέσσερις. Είχε προηγηθεί ο βίαιος θάνατος των δύο Αμερικανών δημοσιογράφων, που είχαν επίσης απαχθεί στη Συρία, του Τζέιμς Φόλεϊ και του Στίβεν Σότλοφ.

Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα καταδίκασε την Παρασκευή τη δολοφονία του βρετανού πολίτη Άλαν Χένιγκ από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους που πολεμούν στο Ιράκ και τη Συρία και τόνισε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν ότι μπορούν για να παραδώσουν τους δολοφόνους του στη δικαιοσύνη.

Σαν σήμερα – δυο μαύροι «επέτειοι» για την ιστορία της χώρας μας …

Σαν σήμερα, λοιπόν, 4 Οκτωβρίου συμπίπτει η «επέτειος» για δύο γεγονότα που σημαδεύουν τη νεότερη ιστορία μας …

Καταρχάς, σήμερα είναι η επέτειος ίδρυσης της Νέας Δημοκρατίας το 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

 Επέτειο που σπεύδει να γιορτάσει σήμερα και η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά με τον έντονο ακροδεξιό προσανατολισμό της, την πρόσδεση στο Μνημόνιο και τα άρμα της Γερμανίας, σε μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης του δεξιού και στυντηρητικού χώρου.

H Νέα Δημοκρατία ιδρύθηκε, λοιπόν, στις 4 Οκτωβρίου 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως συνέχεια την προδικτατορικής Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ). Όπως προσδιόρισε το ιδεολογικό στίγμα του κόμματος στο συνέδριο της Χαλκιδικής το 1979, η Νέα Δημοκρατία ασπάζεται τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό που αναγνωρίζει «την ελευθερία της αγοράς με τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους χάρη της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά και την υπογραφή της συνθήκης ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ εγκαταλείπει την πρωθυπουργία και μεταπηδά στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 1980. Στις 8 Μαΐου 1980 η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος εκλέγει τον Υπουργό Εξωτερικών Γεώργιο Ράλλη ως τον νέο ηγέτη του κόμματος, ο οποίος αναλαμβάνει και την πρωθυπουργία της χώρας. Ο Γεώργιος Ράλλης λαμβάνει 88 ψήφους έναντι 84 του ανθυποψηφίου του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ.

Η πρωθυπουργία του Ράλλη θα σημαδευτεί από τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο το 1980 και την δολοφονία από τα ΜΑΤ, δύο νεαρών διαδηλωτών, της Σταματίνας Κανελλοπούλου, Ελληνίδας εργάτριας 20 ετών, και του Ιάκωβου Κουμή, Κύπριου φοιτητή, 26 ετών.

Ήταν τότε που επέπεσε επί των διαδηλωτών η «ρομφαία» των ΜΑΤ  … κατά τις δηλώσεις του Γεωργίου Ράλλη, γνήσιου απογόνου των συνεργατών των Γερμανών κατακτητών (παρά το «φιλελεύθερο» προσωπείο που συνήθιζε να πλασάρει τα τελευταία χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Η καραμανλική Νέα Δημοκρατία αποτέλεσε τον κύριο εκφραστή του αστικού κόσμου, των συντηρητικών δυνάμεων της χώρας, ενσωματώνοντας από στοιχεία της ακροδεξιάς, της παραδοσιακής δεξιάς μέχρι και κάποια στελέχη και απομεινάρια του ιστορικού Κέντρου, στις επανειλημμένες διευρύνσεις που επιχείρησε ο ιδρυτής της.

Μέσα από το προκάλυμμα του «ριζοσπαστικού φιλευθερισμού», εμπεδώθηκε το συντηρητικό, αυταρχικό καθεστώς των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης που έδεσε τη χώρα στο «ανήκομεν εις τη Δύσιν» και σε στρατηγικές επιλογές που η ελληνική ολιγαρχία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι αποκαλούν «σωτηρία της χώρας», όπως πχ την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τα επίχειρα της οποίας παρακολουθούμε και βιώνουμε σήμερα …).

Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας το 1981 και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου για πρώτη φορά στην εξουσία, προκαλεί κρίση στο κόμμα. Ο Γεώργιος Ράλλης με δική του πρωτοβουλία θέτει θέμα εμπιστοσύνης στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, η οποία τον καταψηφίζει. Νέος ηγέτης του κόμματος αναδεικνύεται στις 21 Οκτωβρίου 1981, ο Ευάγγελος Αβέρωφ με 67 ψήφους, έναντι 32 του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου και 12 του Ιωάννη Μπούτου.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ παρέμεινε στην ηγεσία μέχρι το 1984 σε συνθήκες ιδιαίτερα έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Παραιτήθηκε για λόγους υγείας, αφού προηγουμένως οδήγησε τη ΝΔ στις ευρωεκλογές, όπου το κόμμα κατόρθωσε να αυξήσει το ποσοστό του. Την 1η Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς εκλέγεται πρόεδρος του κόμματος από την Κοινοβουλευτική Ομάδα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επικρατώντας του Κωστή Στεφανόπουλου με ψήφους 70 έναντι 40.

Η Νέα Δημοκρατία χάνει τις εκλογές του Ιουνίου του 1985, ανεβάζοντας όμως το ποσοστό της. Λόγω του αρνητικού αποτελέσματος, ο Κώστας Μητσοτάκης ζητά την ανανέωση της εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας στις 24 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς. Πέντε μέρες αργότερα επανεκλέγεται στην ηγεσία του κόμματος. Ο Κωστής Στεφανόπουλος διαφωνεί με τη διαδικασία και αποχωρεί από το κόμμα για να ιδρύσει τη ΔΗΑΝΑ, το κόμμα της Δημοκρατικής Ανανέωσης.

Κατά την περίοδο της ηγεσίας Μητσοτάκη, η ΝΔ αποκτά πιο έντονα νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά ενώ μια σειρά νέων πολιτικών στελεχών της προωθούνται στο προσκήνιο που θα «διαπρέψουν» και την επόμενη δεκαετία πλασάροντας τα διάφορα νεοφιλελεύθερα δόγματα.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα παραμείνει στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έως τον Οκτώβριο του 1993, όταν θα χάσει τις εκλογές από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις 14 Οκτωβρίου θα παραιτηθεί από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και στις 3 Νοεμβρίου η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος θα εκλέξει νέο αρχηγό τον «καραμανλικό» Μιλτιάδη Έβερτ με 141 ψήφους, έναντι 37 ψήφων του επίσης «καραμανλικού» Ιωάννη Βαρβιτσιώτη.

Το κόμμα χάνει τις δεύτερες κατά σειράν εκλογές του 1996 από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη και παραμένει στην αντιπολίτευση. Ο Μιλτιάδης Έβερτ παραιτείται και δηλώνει πως δεν θα διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, απόφαση που αργότερα ανακαλεί. Στις 4 Οκτωβρίου 1997 επικρατεί αρχικά του Γιώργου Σουφλιά με ψήφους 103 έναντι 84, αλλά λόγω της εσωκομματικής κρίσης που έχει ξεσπάσει, υποχρεούται να συγκαλέσει έκτακτο συνέδριο του κόμματος, το Μάρτιο του 1997. Είναι η πρώτη φορά που το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας καλείται να εκλέξει νέο αρχηγό. Θα επικρατήσει ένας νέος ηλικιακά υποψήφιος: ο βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης και ανιψιός του ιδρυτή, Κώστας Καραμανλής, που θα επικρατήσει των ανθυποψηφίων του Μιλτιάδη Έβερτ και Γιώργου Σουφλιά.

Υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή το κόμμα θα επανέλθει στην εξουσία στις 7 Μαρτίου 2004 και θα κερδίσει και τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007. Υπό το βάρος των σκανδάλων, της τραγικής κατάστασης της οικονομίας και της απειλής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες λόγω της προεδρικής εκλογής, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής προκηρύσσει εκλογές για τις 4 Οκτωβρίου 2009, τις οποίες θα χάσει πανηγυρικά από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Το ίδιο βράδυ ανοίγει την κούρσα της διαδοχής του και στις 6 Νοεμβρίου το έκτακτο συνέδριο του κόμματος αποφασίζει για πρώτη φορά ο έβδομος κατά σειρά αρχηγός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας να εκλεγεί από τα μέλη του κόμματος.

Στις ανοιχτές εσωκομματικές εκλογές της 29ης Νοεμβρίου 2009 ο Αντώνης Σαμαράς εκλέγεται πανηγυρικά αρχηγός του κόμματος με το 50,06% των ψήφων, έναντι 39,72% της Ντόρας Μπακογιάννη και 10,22% του Παναγιώτη Ψωμιάδη. Η αποχώρηση του Δημήτρη Αβραμόπουλου από την προεκλογική κούρσα ήταν αυτή που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του Αντώνη Σαμαρά.

Η Νέα Δημοκρατία θα παραμείνει στην αντιπολίτευση έως τις 11 Νοεμβρίου 2011, οπότε θα επανέλθει στην εξουσία, στηρίζοντας τη μεταβατική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ. Τα δύο αυτά χρόνια η «γαλάζια παράταξη» στάθηκε απέναντι στο «Μνημόνιο» και αντιμετώπισε ουκ ολίγες κρίσεις, με αποκορύφωμα τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη στις 6 Μαΐου 2010, επειδή πήγε κόντρα στην κομματική γραμμή και ψήφισε τη δανειακή σύμβαση.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, αλλά με το μικρότερο ποσοστό της ιστορίας της (18,85%). Στις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 ανέβασε κατά πολύ τις δυνάμεις της (29,66%) και ο αρχηγός της Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε την πρωθυπουργία στις 20 Ιουνίου 2012, επικεφαλής τρικομματικής κυβερνήσεως (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ). Στις 21 Ιουνίου 2013 η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία έμεινε με δύο εταίρους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ).

Η Νέα Δημοκρατία, ένας από του βασικούς στυλοβάτες του δικομματισμού στη χώρα μας, βασικό κόμμα της ολιγαρχίας, των ξένων συμφερόντων και της συντηρητικής παράταξης, βαρύνεται με καίριες στρατηγικές επιλογές που καθόρισαν την πορεία της χώρας και επιβάρυναν και επιβαρύνουν την ελληνική κοινωνία. Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από το συγκεκριμένο κόμμα συνδέθηκε με την πορεία διάλυσης των οικονομικών δομών, με την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων, με την κακοδιαχείριση των δημόσιων οικονομικών, την επιδείνωση της πορείας του χρέους, με την κακοδιοίκηση, την αναξιοκρατία και τη διαιώνιση των δικτύων πατρωνίας.

 Παρά την αρχική ρητορεία του Αντώνη Σαμαρά αποτέλεσε και στυλοβάτη του μνημονιακού καθεστώτος ενώ έχει αποκτήσει έντονο ακροδεξιό προσανατολισμό συντελώντας και στη γιγάντωση των φαινομένων της ακροδεξιάς, ρατσιστικής και φασιστικής παρουσίας και βίας στη χώρα μας.

Το άλλο «επάρατο» γεγονός που συνέβη αυτή την ημερομηνία είναι οι εκλογές στις 4 Οκτωβρίου 2009 και η κατάκτηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας από το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη Παπανδρέου.

Ο οποίος ανήλθε στην εξουσία με την επαγγελία ότι «λεφτά υπάρχουν» για να οδηγήσει λίγο αργότερα τη χώρα στις ανακοινώσεις από το – γραφικό και πανέμορφο κατά τα άλλα – Καστελόριζο,  την υποδούλωση στο ΔΝΤ, την τρόικα και στα Μνημόνια …

Τραγική ειρωνεία!

Ίσως, αυτή η ημερομηνία συμπίπτει με την αρχή και το τέλος ενός πολιτικού  κύκλου …

Με τη θριαμβευτική ίδρυση του πρώτου πυλώνα του μεταπολιτευτικού δικομματικού συστήματος και την τραγική «νίκη» του Γιωργάκη Παπανδρέου που σηματοδοτεί το όριο για την εξουθένωση της χώρας και της κοινωνίας μας και την πτώση του άλλου μεταπολιτευτικού δικομματικού πυλώνα, του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, οι δυο άλλοτε «θανάσιμοι» αντίπαλοι βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένοι σ’ ένα σπιράλ θανάτου.

Πρώτα απ’ όλα βέβαια για την ίδια τη χώρα …

Αλλά και για τους ίδιους.

Το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια, εκπέμποντας τη θανάσιμη δυσωδία του και την τέλεια εικόνα παρακμής και αποσύνθεσης …

Η ΝΔ, ερωτοτροπώντας από τη μια με τον κυβερνητικό της εταίρο και από την άλλη με τους φαιούς σχηματισμούς, τύπου Χρυσή αυγή και όχι μόνο, προσπαθεί απεγνωσμένα να αποτελέσει εκ νέου το βασικό πόλο σε μια κυβερνητική πλειοψηφία που θα διαιωνίζει και θα διασφαλίζει το καθεστώς του μνημονίου, της πρόσδεσης στους ξένους δανειστές και την εγχώρια ολιγαρχία.

Μόνο που καθημερινά κατρακυλά στις δημοσκοπήσεις και νιώθει απέραντο εκνευρισμό με την επικείμενη … επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που βασικό ερωτηματικό παραμένει αν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέου τύπου δικομματισμό ή σε μια ριζοσπαστική στροφή και τομή στην πορεία της χώρας.

Ίδωμεν …

Σε πορεία αναδιάταξης το πολιτικό σκηνικό εν όψει της εκλογής Προέδρου και των προσεχών εκλογών

 Αναδιατάσσονται οι πολιτικές δυνάμεις εν όψει της Προεδρικής εκλογής και των διαφαινόμενων βουλευτικών εκλογών.

Ένα πρώτο επεισόδιο είναι η διαδικασία για την ψήφο εμπιστοσύνης που προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να δημιουργήσει εντυπώσεις «σταθερότητας», να συσπειρώσει το κυβερνητικό στρατόπεδο και κερδίσει πολιτικό χρόνο.

Στο βάθος, όμως, της στρατηγικής τους σκόπευσης οι βασικές πολιτικές δυνάμεις έχουν τις εξελίξεις γύρω από την προεδρική εκλογή οι οποίες μπορούν υπό προϋποθέσεις να οδηγήσουν σε πρόωρες εκλογές τον προσεχή Μάρτιο.

Στις συνθήκες αυτές οδηγούμαστε σε μια οξύτατη μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσα στους δύο κύριους πόλους της πολιτικής σκακιέρας, οι οποίοι επιδιώκουν να ενσωματώσουν ανεξάρτητους βουλευτές ή να αξιοποιήσουν δορυφορικά σχήματα.

Από τη μια η ΝΔ, σε διαρκή πτώση και συρρίκνωση, εισπράττει τη δυσαρέσκεια ακόμη και παραδοσιακών της ψηφοφόρων.

Βλέπει, επίσης, ταυτόχρονα τους «συμμάχους» της στην κυβέρνηση να συρρικνώνονται και να απειλούνται με εξαφάνιση.

Έτσι, ο Σαμαράς και η ακροδεξιά παρέα του προσπαθεί να βρει εφεδρείες κυρίως από το συντηρητικό και ακροδεξιό χώρο, επανασυσπειρώνοντας τις σκόρπιες και φυγόκεντρες δυνάμεις που αιωρούνται γύρω από τη ΝΔ, δημιουργώντας ένα «μέτωπο» της δεξιάς παράταξης με πάντα έντονα τα στοιχεία της ακροδεξιάς ρητορικής και πρακτικής.

Περιμένοντας ταυτόχρονα και κάποιο «δωράκι» από την τρόικα ή την προϊσταμένη τους Μέρκελ προκειμένου να το αξιοποιήσει προεκλογικά.

Ο άλλος «εταίρος» του κυβερνητικού μπλοκ – το ΠΑΣΟΚ, η «Ελιά» … ή όπως αλλιώς αυτοαποκαλείται περνά βαθιά κρίση και εμφανίζει τάσεις αποσυσπείρωσης, ενώ ορισμένα από τα στελέχη του «αλληθωρίζουν» και προς την Κουμουνδούρου …

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να συσπειρώσει … ό,τι κινείται …

Μέχρι και η Ραχήλ Μακρή, τέως βουλευτής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» φέρεται να οδεύει για συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ …

Κλείνει το μάτι στον Φώτη Κουβέλη και στη ΔΗΜΑΡ…

Ενώ συνομιλεί και με βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τάζοντάς τους βουλευτικές έδρες

Και ο αριθμός των νέων «προσκεκλημένων» δεν τελειώνει εδώ …

Αφού κρυφός – όχι και τόσο κρυφός, βέβαια, πια – πόθος είναι η επίτευξη της αυτοδυναμίας από το ΣΥΡΙΖΑ.

Με δεδομένο ότι όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις – κρυφές και φανερές – δείχνουν το ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται γύρω στις τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες της ΝΔ.

Όσοι πιστοί, προσέλθετε, λοιπόν …

Ενδιαφέρον τις τελευταίες ώρες παρουσιάζουν και οι εξελίξεις στη ΔΗΜΑΡ, αφού η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας ζήτησε από τον Κουβέλη να αποσυρθεί από την προεδρία  του κόμματος, κάτι που δεν δέχτηκε ο ίδιος …

Να μας πείτε, τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του …

Μιας και το κόμμα αυτό έχει κατέβει στα δημοσκοπικά  … άπατα, με ποσοστά που με δυσκολία αγγίζουν το 1%!

Α, και το ανέκδοτο των ημερών … ετοιμάζει κι ο Σπύρος Λυκούδης δικό του κόμμα …

Θα τρελαθούμε εντελώς, δηλαδή …

Για το «Ποτάμι» έτσι κι αλλιώς δεν συζητάμε αφού, ενώ ξεκίνησε  - υποτίθεται – ορμητικά για να κατακλύσει την πολιτική ζωή της χώρας και να αλλάξει το ρου της, κατέληξε σε χείμαρρο ή μάλλον σε  … ρυάκι!

 Αποτελώντας ένα συνονθύλευμα απολιτίκ τύπων,  σκόρπιων νεοφιλελεύθερων και υπολειμμάτων σημιτικών …

Ενώ το ΚΚΕ παραμένει στις γνωστές τους θέσεις και πρακτικές, περιχαρακωμένο, οριοθετημένο, δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά τα πολιτικά δεδομένα στη χώρα …

Το κυριότερο:

Μπορεί να γίνουμε μάρτυρες πολύ υψηλών τόνων, αντιπαράθεσης και ηχηρής ρητορικής  - χωρίς, όμως, νέες ιδέες και ουσιαστικές προτάσεις για να βγει η χώρα από τα αδιέξοδα και το τέλμα των μνημονίων.

Και οι πολίτες και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να μείνουν θεατές και παρατηρητές στο πολιτικό σόου που θα οργανωθεί από όλες τις πλευρές.

Αλλά, με τους αγώνες και την παρέμβαση τους να δώσουν το δικό τους τόνο στην πορεία που θα λάβουν τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας …

Μόλις τέσσερις χώρες συγκεντρώνουν τα 2/3 του πλούτου της ΕΕ Wealth Report

Μεγάλη ανισότητα ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ σε ό,τι αφορά τον πλούτο των νοικοκυριών καταγράφει έρευνα της ελβετικής ιδιωτικής τράπεζας Julius Baer για το 2013. Συγκεκριμένα η καθαρή περιουσία των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 28% στην Ισπανία και 23% στην Ελλάδα από το 2007 ενώ την ίδια ώρα αυξήθηκε κατά 68% στην Ελβετία και 18% στη Γερμανία.

Η έρευνα καταδεικνύει ότι μόλις τέσσερις χώρες συγκεντρώνουν μόνες τους τα δύο τρίτα και πλέον του καθαρού πλούτου στην Ευρώπη, με τη Γερμανία να συγκεντρώνει 13 τρισ. ευρώ, τη Βρετανία 9,6 τρισ. ευρώ, τη Γαλλία 9,5 τρισ. και την Ιταλία 8,3 τρισ. ευρώ.

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα το 10% των πλέον εύπορων νοικοκυριών στην Ευρώπη κατέχει το 50% και πλέον του πλούτου της Γηραιάς Ηπείρου.

Το 2013 η περιουσία των νοικοκυριών στην Ευρώπη έφθασε αθροιστικά σε επίπεδο ρεκόρ, σε ύψος 56 δισεκατομμυρίων ευρώ, καταγράφοντας αύξηση 1,7% σε σύγκριση με το 2012, σύμφωνα με την έκθεση, η οποία τιτλοφορείται Wealth Report Europe. Πριν από την οικονομική κρίση του 2007, το ύψος του πλούτου βρισκόταν στα 54,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

«Ωστόσο, η εξέλιξη των περιουσιακών στοιχείων μεταξύ των χωρών διαφέρει ουσιαστικά μετά την κρίση του 2007» τονίζουν οι συντάκτες της έκθεσης.

Η έρευνα δεν επικεντρώνεται μόνο στα ρευστά περιουσιακά στοιχεία των νοικοκυριών (όπως μετοχές, ομολογιακούς τίτλους ή κεφάλαια), αλλά στην καθαρή περιουσία (χρηματοοικονομικοί πόροι και ακίνητη περιουσία).

Ανά κάτοικο η καθαρή περιουσία ανέρχεται σε μέσο όρο στα 167.100 ευρώ. Το Λουξεμβούργο κατατάσσεται πρώτο με μια καθαρή περιουσία 432.000 ευρώ ανά ενήλικα, ακολουθεί η Ελβετία (394.900 ευρώ) και το Βέλγιο (241.0000 ευρώ).

Η Σλοβακία και η Ελλάδα βρίσκονται στο τέλος της κατάταξης με αντίστοιχα 33.000 ευρώ και 58.900 ευρώ ανά ενήλικα.

Αναφορικά με τις προβλέψεις για το μέλλον οι συντάκτες της έκθεσης εκτιμούν ότι η περιουσία των ευρωπαϊκών νοικοκυριών θα αυξηθεί κατά 40% και θα ανέλθει στα 79 τρισεκατομμύρια ευρώ έως το 2019. Η αύξηση αυτή θα είναι αποτέλεσμα της ανάκαμψης των μεγάλων ευρωπαϊκών οικονομιών μετά την ύφεση.

Το ερώτημα, βεβαίως, είναι τι θα γίνει με την Ελλάδα, την ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Το σίγουρο είναι ότι αυτό που διαπιστώνουμε καθημερινά είναι η αύξηση του χάσματος και οι μεγαλύτερες αποκλίσεις της χώρας μας σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αντί, λοιπόν, για την περίφημη «σύγκλιση» που επαγγέλονταν κάποτε οι ηγήτορες του αστικού κόσμου στην Ελλάδα κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, αυτό που βιώνουμε είναι τεράστιες αποκλίσεις, ιλιγγιώδη καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου της τεράστιας πλειοψηφίας των Ελλήνων, συντριβή των εργασιακών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων, ένταση των αντιδημοκρατικών πρακτικών με σαφή προσβολή των συνταγματικών και δημοκρατικών ελευθεριών.

Στοιχεία που εντάθηκαν κατακόρυφα στην περίοδο της κρίσης – μιας κρίσης που δεν βιώνεται με τον ίδιο τρόπο από όλους τους «εταίρους» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αφού τα ισχυρά κράτη, με πρώτη τη Γερμανία, μάλλον αποκομίζουν κέρδη ή καλύτερα περιορίζουν τια απώλειές της τους, μοιράζοντας και κάποια ψίχουλα στους εργαζόμενους και τους πολίτες τους, διευρύνοντας την απόσταση και το χάσμα σε σχέση με τα πιο αδύναμα κράτη.

Και φυσικά την Ελλάδα που σταθερά σε … ελεύθερη πτώση «κατακτά» μια από τις τελευταίες θέσεις όσον αφορά την οικονομική κατάσταση των πολιτών της.

ΕΚΤεταμένα επεισόδια στη Νάπολη – Διαδηλώσεις εναντίον της συνεδρίασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας

Ένταση σημειώθηκε στην πορεία των διαδηλωτών οι οποίοι διαμαρτύρονται εναντίον της συνεδρίασης του Διοικητικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σήμερα στην Νάπολη.

Μέρος των διαδηλωτών προσπάθησε να προσεγγίσει το σημείο της συνεδρίασης του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ, στο πρώην βασιλικό παλάτι του Καποντιμόντε.

Η αστυνομία προχώρησε σε μαζικές ρίψεις νερού υπό πίεση, ενώ μέρος των διαδηλωτών απάντησε πετώντας μπουκάλια και καπνογόνα.

Σημειώνουμε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής τράπεζας συνεδριάζει σήμερα στη Νάπολη με τον πρόεδρο της,  Μάριο Ντράγκι, να ασκεί πιέσεις προκειμένου να χαλαρώσουν οι όροι για την ποιότητα των τίτλων που θα αγοράζει η ΕΚΤ, ιδιαίτερα από τα υπερχρεωμένα κράτη – μέλη.

 Ωστόσο, η οικονομική κατάσταση στην ευρωζώνη είναι ανησυχητική, με το φάντασμα του αποπληθωρισμού να κάνει απειλητικά την εμφάνισή του. Τον περασμένο μήνα ο πληθωρισμός στην ευρωζώνη διαμορφώθηκε στο 0,3%. Οι οικονομικές προοπτικές στον χώρο του κοινού νομίσματος μόνο θετικές δεν είναι. Η μία κυβέρνηση μετά την άλλη, το ένα οικονομικό ινστιτούτο μετά το άλλο διορθώνουν επί τα χείρω τις προγνώσεις τους για την ανάπτυξη στην ευρωζώνη. Δεν είναι λίγοι οι οικονομολόγοι που χαρακτηρίζουν ακόμη και τις επικαιροποιημένες προγνώσεις «υπερβολικά αισιόδοξες».

Οι χώρες του Νότου στενάζουν κάτω από τις ασφυκτικές πολιτικές λιτότητας που έχουν οδηγήσει στα άκρα τα κοινωνικά προβλήματα με πρώτο εκείνο της ανεργίας, ειδικότερα των νέων.

 Επιπλέον, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα, με τα οποία είναι αντιμέτωπη η ΕΚΤ είναι η έλλειψη ρευστότητας στον ευρωπαϊκό Νότο. Οι τράπεζες χορηγούν με το σταγονόμετρο πιστώσεις στις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες. Χωρίς ρευστότητα, όμως, είναι αδύνατον να πάρει μπροστά η μηχανή της ανάπτυξης. Έτσι τον περασμένο μήνα, ο Μάριο Ντράγκι ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα αγοράς τιτλοποιημένων δανείων (ABS Asset-Backed Securities).

Σύμφωνα, μάλιστα, με τους Financial Times, o Μάριο Ντράγκι θα προτείνει τη χαλάρωση των κριτηρίων ποιότητας των περιουσιακών στοιχείων που επιτρέπεται να δέχεται η ΕΚΤ. Με τον τρόπο αυτόν θα ανοίξει ο δρόμος για την αγορά τιτλοποιημένων δανείων που έχουν στην κατοχή τους οι ελληνικές και κυπριακές τράπεζες. Όπως αναφέρει η εφημερίδα, η ΕΚΤ θέλει να αγοράσει τα πιο ασφαλή πακέτα, γνωστά ως senior tranches, από τα ABS της Ελλάδας και της Κύπρου.

Οι επιδιώξεις του Ευρωπαίου κεντρικού τραπεζίτη συναντούν την αντίθεση κυρίως του Γενς Βάιντμαν. Ο πρόεδρος της Bundesbank έχει εκφράσει επανειλημμένως τη διαφωνία του με την πολιτική του Ντράγκι, διακρίνοντας κινδύνους για την σταθερότητα και τον ισολογισμό της ΕΚΤ. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιούργκεν Σταρκ, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ, που παραιτήθηκε πριν από μερικά χρόνια και σήμερα προειδοποιεί ότι το κεντρικό χρηματοπιστωτικό ινστιτούτο της ευρωζώνης θα μετατραπεί σε Bad Bank, ακολουθώντας προγράμματα αγοράς ABS.

Με την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης που έχει υιοθετήσει η ΕΚΤ φέρεται να διαφωνεί και ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ωστόσο, και όπως αναφέρουν γνώστες της γερμανικής πολιτικής σκηνής στην Deutsche Welle, οι αντιρρήσεις του Σόιμπλε θα παραμείνουν «σε πολύ χαμηλή ένταση». Άλλοι πηγαίνουν ένα βήμα ακόμη πιο πέρα, υποστηρίζοντας ότι το Βερολίνο δεν διαφωνεί ουσιαστικά με την πολιτική Ντράγκι και διευκρινίζουν πως ο ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης έχει σιωπηρά το «πράσινο φως» από τη Γερμανία για τις πρωτοβουλίες του.

Η σιδερένια πολιτική του Βερολίνου στην ουσία δεν χαλαρώνει. Προσπαθεί να βρει νέο μανδύα και να προσαρμόσει τις μορφές της, με θύματα πάντα τους Ευρωπαίους πολίτες και εργαζομένους.

Απέναντι σε αυτά εύλογες είναι οι αντιδράσεις των πολιτών στη Νάπολη.

Μάλλον, εμείς στην Ελλάδα παραείμαστε υπομονετικοί … 

Έκτακτη είδηση – Η κυβέρνηση ζητά ψήφο εμπιστοσύνης - Ραγδαίες οι πολιτικές εξελίξεις.

Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές με το άνοιγμα της βουλής την Δευτέρα ο πρωθυπουργός θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας θα γίνει κανονικά τον Φεβρουάριο.

Σε εξέλιξη βρίσκεται αυτή την ώρα, η σύσκεψη Σαμαρά - Βενιζέλου στο Μαξίμου.

Η κίνηση αυτή μπορεί να είναι μια κίνηση φτηνού εντυπωσιασμού και μια προσπάθεια συσπείρωσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας η οποία παραπαίει καθημερινά.

Είναι φανερό ότι η άθλια συγκυβέρνηση βρίσκεται ιδιαίτερα στριμωγμένη κάτω από το βάρος της κοινωνικής αγανάκτησης και των αδιεξόδων που επισωρεύει η πολιτική υποταγής στην τρόικα και στις εντολές των ξένων και εγχώριων ολιγαρχών.

Προσπαθεί, λοιπόν, με αυτή την κίνηση να βρει «νομιμοποίηση» και  να κερδίσει πολιτικό χρόνο.

Υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Αντώνης Σαμαράς με την ακροδεξιά παρέα του μπορεί να επιχειρήσουν μια «ηρωική έξοδο» εκβιάζοντας και θέτοντας ακραία διλήμματα τόσο στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της συγκυβέρνησης, όσο – και κυρίως – στο λαό και τους πολίτες.

Μόνο που καμιά νομιμοποίηση δεν μπορεί να προκύψει από μια εκβιαζόμενη «ψήφο εμπιστοσύνης» από τη σημερινή πλαστή πλειοψηφία της Βουλής, η οποία με κανένα τρόπο δεν αντιστοιχεί στην πολιτική βούληση του ελληνικού λαού.

Είναι χρέος των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, ειδικότερα των δυνάμεων της Αριστεράς, αυτή τη φορά να μην αρκεστούν σε μια απλή ρητορική αποσκοπώντας στην προσέλκυση μόνο κάποιων εύκολων ψήφων.

Αλλά με αποφασιστικό και οργανωμένο τρόπο ωθήσουν στην ανατροπή της μνημονιακής συγκυβέρνησης.