neosmetoikos: Ο θάνατος του φιλάθλου του Εθνικού, Κώστα Κατσούλη και η αντανάκλαση του στον αθλητικό τύπο αλλά και στην κοινωνία

Ένα από τα συγκλονιστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι ο θάνατος του άτυχου φιλάθλου του Εθνικού, Κώστα Κατσούλη, που προήλθε από άγριο ξυλοδαρμό στο παιχνίδι της ομάδας του με τον Ηρόδοτο στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Σύμπτωμα της τυφλής και ανεξέλεγκτης οπαδικής βίας – και για μας μιας βίας που είναι συνώνυμη, για να μην πούμε, ταυτόσημης με τη φασιστική βία που έχει απλώσει τα πλοκάμια της και δηλητηριάζει πολλές πλευρές της κοινωνίας μας.

Σταχυολογήσαμε ορισμένα σχόλια δημοσιογράφων από αθλητικά sites που αναφέρονται και στο συγκεκριμένο γεγονός αλλά και στην … αντίδραση των ομάδων, των (άρρωστων) … “φιλάθλων” καταγράφοντας και την ισχυρή παθογένεια σε ένα ευρύ φάσμα του κοινωνικού ιστού.

Το πρώτο άρθρο είναι του Μιχάλη Τσόχου ο οποίος παρατηρεί την αντίδραση του Τύπου, αλλά και του κοινού στα social media και διαπιστώνει ότι με τον θάνατο ενός ανθρώπου ελάχιστοι ενοχλήθηκαν, με την αναβολή των αγώνων σχεδόν όλοι!

Δεν συγκλονίζει ο θάνατος, συγκλονίζει η αναβολή...

του Μιχάλη Τσόχου

Αν κάνεις ένα γκάλοπ μεταξύ των φιλάθλων και όχι μόνο, ακόμη και μεταξύ των υπευθύνων ή των εμπλεκόμενων, άμεσα ή έμμεσα, με τον επαγγελματικό αθλητισμό και ρωτήσεις ποια είναι η βασικότερη αιτία για την βία στα γήπεδα θα πάρεις πολλές διαφορετικές απαντήσεις.

Φταίει η έλλειψη αυστηρών μέτρων προστασίας. Φταίνε οι ελαστικοί νόμοι και η μη επιβολή αυστηρών ποινών στους παραβάτες. Φταίνε οι... στρατοί οπαδών που δημιουργούν κάποιοι σύλλογοι προκειμένου να εξυπηρετούνται από την παρουσία τους.

Φταίνε οι σύλλογοι που δεν κάνουν κάτι για να σταματήσουν ή έστω να μετριάσουν το φαινόμενο. Φταίει ο οπαδικός Τύπος που δυναμιτίζει το κλίμα και οι δημοσιογράφοι – οπαδοί με τα... εμπρηστικά σχόλια τους. Ακούς κι άλλα. Οπως ότι η βία στα γήπεδα είναι ευρύτερο κοινωνικό φαινόμενο και φταίει για αυτό η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, ακόμη και η κρίση των τελευταίων ετών (λες και πριν δεν υπήρχαν φαινόμενα βίας).

Δεν θα διαφωνήσω με τις περισσότερες από τις παραπάνω απαντήσεις, ή αιτιάσεις αν προτιμάτε, του φαινομένου της βίας στα γήπεδα. Προφανώς και ισχύουν, προφανώς και όλες αποτελούν μέρος του προβλήματος. Και μάλιστα σημαντικό. Η αλήθεια όμως είναι ότι καμία από τις παραπάνω δεν είναι ικανή να εξηγήσει γιατί κάποιος οπαδός του Ηροδότου, σκοτώνει έναν οπαδό του Εθνικού σε ένα γήπεδο της Γ' Εθνικής. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο κενό...

Τι να πεις δηλαδή; Οτι όλα αυτά έγιναν γιατί στο γήπεδο δεν είχε δύο κλούβες με ΜΑΤ. Μα αν θέλουμε για το Ηρόδοτος – Εθνικός καμιά 50 αστυνομικούς για να μην έχουμε νεκρό, τότε δεν έχει κανένα νόημα να διεξαχθεί αυτό το ματς.

Μήπως να υποστηρίξεις ότι ο οπαδικός Τύπος έπαιξε τον γνωστό ρόλο του και έφτιαξε κλίμα ενόψει του αγώνα Ηροδότου – Εθνικού;

Μήπως φταίνε οι στρατοί των οργανωμένων οπαδών που προκάλεσαν τα επεισόδια στο εν λόγω ματς;

“Δυστυχώς” δεν υπάρχει κάποια καλή... δικαιολογία για αυτό που συνέβη στο γήπεδο του Ηροδότου. Μιλάμε για ματς Γ' Εθνική με δύο... χούφτες οπαδών να είναι όλες κι' όλες στο γήπεδο. Καμία αντιπαράθεση, καμία βεντέτα, κανένα προηγούμενο.

Και πώς υποδέχεται η ελληνική κοινωνία αυτό το περιστατικό. Είτε αδιάφορα, είτε με έναν σχολιασμό του τύπου “κρίμα”, “εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας...” κι' έξω από την πόρτα. Παρακολουθούσα τα social media χθες το μεσημέρι και διαπίστωσα ότι ο θάνατος ενός φιλάθλου σε αγώνα Γ' Εθνικής από φαινόμενο καθαρής βίας, δεν ήταν ένα θέμα που απασχολούσε τους περισσότερους χρήστες. Και ξαφνικά, το απόγευμα το twitter και το facebook πήραν φωτιά. Αρκετοί ήταν αυτοί που τότε κατάλαβαν ότι είχε υπάρξει νεκρός.

Όταν έμαθαν ότι αναβάλλονται τα πρωταθλήματα του ερχόμενου Σαββατοκύριακου. Η αναβολή προκάλεσε μεγαλύτερο σοκ από τον ίδιο τον θάνατο ενός ανθρώπου. Τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν για το αν ήταν μία σωστή απόφαση ή όχι. Αυτό είναι που καίει τον περισσότερο κόσμο, τον Ελληνα φίλαθλο. Το αν θα γίνει το Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ την Κυριακή και ποιόν ευνοεί περισσότερο τυχόν αναβολή του και όχι το ότι σκότωσαν έναν άνθρωπο μέσα σε ένα γήπεδο. Σας κάνει εντύπωση; Εμένα πάντως καμία.

Φυσικά και υπάρχει εξήγηση. Φυσικά και υπάρχει αιτία. Και δεν είναι ούτε η αστυνόμευση, ούτε οι νόμοι, ούτε τίποτα από τα παραπάνω. Είναι ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ! Στην Ελλάδα μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε γενιές παιδιών με την λογική ότι δεν υπάρχει αντίπαλος, υπάρχει εχθρός. Οποιοσδήποτε είναι αντίπαλος είναι και εχθρός. Ναι υπάρχουν μικροί και μεγάλοι, αλλά όχι αντίπαλοι, ΕΧΘΡΟΙ...

Ακόμη και μέσα στα σπίτια μας, μεγαλώνουμε με... εχθρούς σε ότι έχει να κάνει με τον αθλητισμό. Πόσες φορές δεν έχετε δει την εικόνα που θα σας περιγράψω ευθύς αμέσως και κυρίως ποιός είναι αυτός που δεν την εκτίμησε ως χαριτωμένη.

Μπαμπάς καμαρώνει στην παρέα για τον μικρό τρίχρονο γιο, ο οποίος μόλις έχει αρχίσει να μιλάει καθαρά, όταν στην ερώτηση “Τι είναι Κωστάκη οι Ολυμπιακοί ή οι Παναθηναϊκοί;” ο μικρός απαντάει “Είναι οι κακοί”. Και ο περίγυρος χειροκροτεί όταν στην επόμενη ερώτηση “και τι τους κάνουμε αγόρι μου;”, ο μικρός Κωστάκης χτυπάει με δύναμη το ποδαράκι του στο πάτωμα και φωνάζει “τους πατάμε κάτω μπαμπά”. Τότε είναι που ακούς και το σχόλιο από κάποιον του περίγυρου “Μπράβο το παιδί έχει πάρει τον σωστό τον δρόμο”.

Αυτό το παιδί μεγαλώνει με το αθώο αστειάκι ότι τους κακούς αντιπάλους τους πατάμε κάτω... Αμέσως μετά πηγαίνει, στα έξι, στα επτά χρόνια του στο γήπεδο και ακούει ότι ακούει σε μία κερκίδα. Μετά παίρνει και την κατάλληλη παιδεία από το ελληνικό σχολείο και ακολουθεί η εικόνα στην τηλεόραση όπου για να συνυπάρξουν οι οπαδοί των δύο ομάδων στο γήπεδο πρέπει ανάμεσά τους να υπάρξει ένα τεράστιο κενό και εκατοντάδες αστυνομικοί. Όταν ρωτήσει “γιατί μπαμπά συμβαίνει αυτό;” παίρνει την απάντηση “μα για να μην σκοτωθούν αγόρι μου” και μετά είναι έτοιμος...

Έτοιμος με όλες αυτές τις παραστάσεις για να πάει στα 15 του μόνος του στο γήπεδο. Σε οποιοδήποτε γήπεδο. Ακόμη και σε αυτό του Ηροδότου όπου ο αντίπαλος, δηλαδή ο εχθρός είναι ο οπαδός του Εθνικού. Και μετά συμβαίνει ότι συμβαίνει και η ελληνική κοινωνία μένει άναυδη. Όχι γιατί σκοτώθηκε ένας άνθρωπος, ποιος χέστηκε άλλωστε, μένει άναυδη γιατί ο βλάκας ο Ανδριανός ανέβαλε τα ματς!

Το δεύτερο άρθρο είναι του Δήμου Μπουλούκου με τίτλο:

Δεν έχουμε καμιά σωτηρία!

του Δήμου Μπουλούκου

Για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι η χώρα αυτή, δεν έχει καμία τύχη. Ο θάνατος του οπαδού του Εθνικού και κυρίως όσα επακολούθησαν, πρόσφεραν μια απόδειξη ότι με τα μυαλά που κουβαλάμε, το μέλλον δεν είναι απλώς δυσοίωνο αλλά και προδιαγραμμένο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους απλούς φιλάθλους, αλλά επειδή το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά κυρίως στις ομάδες, στα πολιτικά κόμματα και τις ηγεσίες.

Διαβάζοντας τα σχόλια των οπαδών των ομάδων –ειδικά για το θέμα της αναβολής - απλώς ανατριχιάζεις. Ελάχιστοι μπήκαν στο πραγματικό νόημα της απόφασης, που λήφθηκε ως ύστατος φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο που δολοφονήθηκε. Δεν γίνεται να έχει πεθάνει κάποιος μέσα στο γήπεδο (ασχέτως αν άφησε την τελευταία του πνοή στο 401) και εσύ μετά 4-5 ημέρες να παίζεις μπάλα, σα να μην συνέβη το παραμικρό! Kι αυτή την απλή συμβολική κίνηση, αδυνατούν οι περισσότεροι να την καταλάβουν!

Αρκετοί οπαδοί του ΠΑΟΚ κραύγαζαν για την απόφαση του Ανδριανού ότι ευνοεί τον Ολυμπιακό επειδή τώρα δεν είναι στα φόρτε του κι όταν κάποια στιγμή γίνει το ντέρμπι, θα είναι σε καλύτερη κατάσταση. Και οι οπαδοί του Ολυμπιακού ζητούσαν να παίξουν, για να αποδείξουν ότι δεν φοβούνται τον ΠΑΟΚ, παρότι πέθανε ένας άνθρωπος. Οι υπόλοιποι οπαδοί ερμήνευαν την απόφαση κατά το δοκούν, ανάλογα με τα συμφέροντα τους, αδιαφορώντας για τον αδικοχαμένο 46χρονο! Αλλά είπαμε, όταν ο Χάρος δεν χτυπά την πόρτα μας ή την πόρτα της ομάδας μας, δεν υπάρχει λόγος προβληματισμού. Ενας οπαδός του Εθνικού ήταν, που ούτε τον ξέραμε, ούτε και θα τον θυμόμαστε μετά από κάποιους μήνες…

Η αναλγησία συνεχίζεται με τις ομάδες, που αντί να δώσουν το παράδειγμα, αγανακτούν με την αναβολή. Στον ΠΑΟΚ - όπως «βγήκε» από την ΠΑΕ - υποστηρίζουν πως «αυτή η αναβολή βολεύει τον Ολυμπιακό καθώς μετά το αρνητικό αποτέλεσμα με τον Ατρόμητο, το κλίμα στον Πειραιά δεν είναι καλό και ενόψει των αγώνων με Μάλμε και ΠΑΟΚ». Μάλλον δίκιο έχουν. Τι είναι η ανθρώπινη ζωή μπροστά στο αποτέλεσμα ενός ντέρμπι;

Και δεν είναι μόνο ο ΠΑΟΚ, αλλά και άλλοι σύλλογοι σκέφτηκαν το ίδιο, απλώς δεν το δημοσιοποίησαν ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η ΕΠΟ, με ανακοίνωση της: «Περιθώρια χρόνου δεν υπάρχουν πλέον για κανέναν. Συστρατευμένοι πρέπει να πούμε άμεσα με πράξεις ένα μεγάλο ΌΧΙ στη βία». Βέβαια όσο και να προσπάθησα να θυμηθώ πότε έκανε κάτι η ποδοσφαιρική ομοσπονδία για την καταπολέμηση της βίας, δεν τα κατάφερα. Ίσως να έχω ασθενή μνήμη…

Ακόμα πιο… ευφάνταστες είναι οι τοποθετήσεις των πολιτικών κομμάτων που δεν έχασαν καθόλου χρόνο κι αμέσως μοίρασαν συλλυπητήριες ανακοινώσεις (λες και τις είχαν έτοιμες σε κάποιο υπολογιστή) αλλά με διαφορετικό ύφος, ανάλογα με το εάν ανήκουν στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση.

Ο Υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ανδριανός είπε: «Η Πολιτεία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τη βία σε όλες της τις εκφάνσεις, σε συνεργασία με όλους όσοι έμπρακτα συστρατεύονται σ' αυτό το σκοπό, και έχοντας αμείλικτα απέναντι όσους με πράξεις και παραλείψεις τους την τρέφουν και τρέφονται από αυτή». Τώρα που τον είδε τον… πόλεμο, μόνο αυτός ξέρει. Τόσες επιθέσεις σε δημοσιογράφους έχουν γίνει και παρά τις επώνυμες καταγγελίες, οι ηθικοί αυτουργοί και οι δράστες είναι ελεύθεροι, όπως ελεύθεροι είναι και όσοι ρίχνουν βόμβες σε συνδέσμους, ή οργανώνουν στρατιές χούλιγκαν με το πρόσχημα των οργανωμένων οπαδών.

«Μνημείο» και η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ: «Είναι άμεση ανάγκη να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα για να πάρει τέλος μια μάστιγα της σύγχρονης εποχής που αμαυρώνει και αλλοιώνει τη σημασία του αθλητισμού, που είναι πρώτα και πάνω απ' όλα η ευγενής άμιλλα.» Μα καλά, θα ρωτήσω εγώ, τόσα χρόνια που ήταν κυβέρνηση τι ακριβώς μέτρα πήρε;

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο γνώριμο αντιπολιτευτικό του ύφος λέει στο μέσος της ανακοίνωσης: «Οι ευχές από τους πολιτικούς και αθλητικούς υπεύθυνους, δεν αρκούν». Και αφού δεν αρκούν οι ευχές, λέει να κλείσει την παρέμβαση του, με μια ευχή! «Ο αθλητισμός πρέπει να είναι εργαλείο πνευματικής και σωματικής υγείας. Αυτόν τον αθλητισμό πρέπει να οικοδομήσουμε για να μην ξαναθρηνήσουμε νεκρούς στα γήπεδα.»

Την τόσο προσφιλή τους λέξη για… ευχολόγια, χρησιμοποίησε και η ΔΗΜΑΡ: «Η πολιτεία και ο χώρος του ποδοσφαίρου οφείλουν να αντιμετωπίσουν επιτέλους με οργανωμένες δράσεις και όχι ευχολόγια την έκρηξη της βίας στα γήπεδα, βάζοντας τέλος στη συντήρηση του φανατισμού.»

Εκείνο, όμως, που έσπασε κάθε ρεκόρ ήταν το ΠΟΤΑΜΙ, που υποτίθεται ότι επαγγέλλεται κάτι νέο για τον τόπο βρήκε την ευκαιρία, μαζί με τα συλλυπητήρια, να πει και τις θέσεις του! Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά… Ορίστε ποιες είναι:

«Όποιος φίλαθλος εντοπίζεται από τις κάμερες να συμμετέχει σε επεισόδια, να του επιβάλλεται άμεσα, εξωδικαστικά, ποινή που θα τον αναγκάζει από 6 έως 12 μήνες, τις ημέρες και τις ώρες που παίζει η ομάδα του να παραμένει στο αστυνομικό τμήμα

· Να δοθεί 60 μέρες περιθώριο σε όλες τις αθλητικές εγκαταστάσεις να εξοπλιστούν με κάμερες που θα καλύπτουν όλους τους χώρους που συνωστίζονται φίλαθλοι

· Άμεση εγκατάσταση τουρνικέ συμβατά με τον έλεγχο ηλεκτρονικών εισιτηρίων που εδώ και χρόνια έχουν εξαγγελθεί και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν πληρωθεί από την ελληνική πολιτεία.

· Καταγραφή των συλλόγων των οργανωμένων οπαδών, απαγόρευση μαζικής διακίνησης εισιτηρίων με άμεση καθολική εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου.»

Μα καλά κύριε Θεοδωράκη μου, τόσο γρήγορα μας κάνατε Ελβετία που δεν το πήραμε είδηση; Κάμερες, ηλεκτρονικά εισιτήρια και τουρνικέ σε γήπεδα Γ’ Εθνικής; ‘Η δεν σας είπαν ότι ο αγώνας Ηροδότου - Εθνικού ήταν τρίτης κατηγορίας και δεν είχε ούτε καν ασθενοφόρο;

Από όλους αυτούς λοιπόν, ζητάμε να μας σώσουν, πράγμα απίθανο! Αλλά είναι και ξεκάθαρο ότι ούτε και μόνοι μας, μπορούμε να σωθούμε. Αν σε αγώνα Γ΄ Εθνικής με 30 φιλάθλους από τη μία πλευρά και καμιά 150αριά από την άλλη, κάποιοι βγάζουν σιδερογροθιές και λοστούς, φυσικά και δεν έχουμε σωτηρία! Ούτε η ψήφιση νόμων θα μας σώσει, ούτε οι απαγορευτικές διατάξεις, ούτε και η εφαρμογή πιο σκληρών κανονισμών.

Και φυσικά δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, καθώς οι ανεγκέφαλοι παντού θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να τα κάνουν. Ξεχνάτε τον αγώνα χάντμπολ, ΑΕΚ – ΠΑΟΚ πριν από τέσσερα χρόνια στη Λαμία;

Μοναδική λύση είναι η Παιδεία. Αν δεν υπάρχει η κατάλληλη επιμόρφωση από τις οικογένειες και τα σχολεία, ώστε να μάθουν τα παιδιά από νωρίς, ότι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα με τον φίλαθλο της άλλης ομάδας, ότι να δίνεις ξύλο δεν είναι επίδειξη δύναμης και μαγκιάς, ότι δεν καταξιώνεσαι ανοίγοντας κεφάλια, είμαστε απλώς καταδικασμένοι! Ολα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση...

Υ. Γ. «Πνιγήκαμε» και από τα κροκοδείλια δάκρυα αρκετών συναδέλφων δημοσιογράφων, που πάντα κατηγορούν τους άλλους! Για αυτοκριτική σχετικά με την τεράστια ευθύνη που έχουν για αυτό το τερατούργημα που έχει δημιουργηθεί, ούτε λόγος!

Τα συμπτώματα, λοιπόν, είναι πολύ βαριά …

Οι αντιδράσεις της οργανωμένης πολιτείας ανύπαρκτες ή πολύ καθυστερημένες …

Άλλοι θεσμοί – κοινωνικοί, αθλητικοί – ή στρουθοκαμηλίζουν ή γίνονται συνυπεύθυνοι για τη συγκάλυψη και ακόμη χειρότερα για την ενθάρρυνση της βίας …

Υπάρχει, όμως, και μια ένδειξη αξιοπρέπειας και εξαιρετικής ανθρωπιάς: είναι η στάση της οικογένειας του άτυχου Κώστα Κατσούλη η οποία, ενώ την Τετάρτη κηδεύεται ο δικός τους άνθρωπος, στέλνει μέσω μιας πράξης της, συγκλονιστικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση

Έτσι, η οικογένεια του Κώστα Κατσούλη επέλεξε να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα κατά της βίας και κατά των φυλετικών διακρίσεων, με συμβολισμούς ότι ο αθλητισμός δεν πρέπει να χωρίζει, αλλά να ενώνει!

Ζήτησε αντί στεφάνων στην κηδεία που θα γίνει την Τετάρτη στα Χανιά, όσοι επιθυμούν να δώσουν χρήματα στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά ή σε οποιαδήποτε άλλη δομή στηρίζει αδύνατους.

Σε τόσο δύσκολες ώρες, αποδεικνύουν το μεγαλείο της ψυχής τους...