Διαδηλώσεις και απεργίες συγκλονίζουν όλη την Ευρώπη.
Σειρά είχε σήμερα η Γαλλία, η οποία γνώρισε μια γενική απεργία ως διαμαρτυρία για την επιλογή της κυβέρνησης να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια.
Σύμφωνα με υπολογισμούς ανάμεσα σε 800.000 με 2 εκατομμύρια διαδηλωτές σε 200 πόλεις της Γαλλίας - στο Παρίσι, στη Λυών, στο Στρασβούργο, στη Μασσαλία, στο Μπορντώ, στην Τουρ και αλλού - συμμετείχαν σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις.
Τις κινητοποιήσεις οργάνωσαν οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες CGT-CFDT-CFTC-FSU-Solidaires-UNSA και είχαν σημαντική επιτυχία στις μεταφορές, στο μετρό, στις αεροπορικές πτήσεις, στο χώρο της εκπαίδευσης και αλλού.
Οι απεργίες αυτές έρχονται ως συνέχεια σε παρόμοιες κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Ισπανία, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα όπου το συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα ακολουθήσει η γενική απεργία στις 29 Ιουνίου.
Ενώ το ΠΑΜΕ δρομολογεί τις δικές του κινητοποιήσεις.
Είναι η φυσιολογική αντίδραση των εργαζομένων της Ελλάδας και της Ευρώπης απέναντι στην καταιγίδα των μέτρων λιτότητας που προωθούν ΕΕ, ΔΝΤ και οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προκειμένου να «ξεπεράσουν την κρίση». Στο στόχαστρο βρίσκονται τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και ιδιαίτερα τα συστήματα ασφάλισης των ευρωπαϊκών κρατών.
Τους τελευταίους μήνες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν προχωρήσει σ’ ένα ιδιότυπο συναγωνισμό για την επινόηση «πακέτων» λιτότητας, μείωσης δηλαδή των δημοσίων δαπανών και αύξησης των φορολογικών τους εσόδων, για να «ορθολογικοποιήσουν» τα δημοσιονομικά τους μεγέθη. Βεβαίως η οικονομική λιτότητα ουδέποτε έγινε αδιαμαρτύρητα αποδεκτή από τις κοινωνίες. Πολύ περισσότερο όταν ακόμη και όταν οι συντηρητικοί «Financial Times» αποκάλεσαν το προτεινόμενο πρόγραμμα λιτότητας από τον υπουργό Οικονομικών της νέας βρετανικής κυβέρνησης, Τζορτζ Όσμπορν, «λουτρό αίματος».
Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων αποτελούν αυτή την στιγμή το μοναδικό τρόπο απάντησης σ’ αυτή την αντιλαϊκή λαίλαπα. Μάλιστα υπάρχουν ενδείξεις και για διεύρυνση και συντονισμό τους σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Πέρα από τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και τις απεργίες που πραγματοποιούν, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, τα εργατικά συνδικάτα, κινητοποιήσεις προτίθενται να διοργανώσουν τα ευρωπαϊκά συνδικάτα και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Πριν λίγες ημέρες ο επικεφαλής της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Εργατικών Συνδικάτων (ΕΤUC) Τζον Μονκς κατήγγειλε χθες την «επιστροφή ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου στη δεκαετία του 1930» και τόνισε ότι προχωρούν οι προετοιμασίες για τη διοργάνωση μιας πανευρωπαϊκής γενικής απεργίας στις 29 Σεπτεμβρίου του 2010.
Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη.
Ωστόσο καταγράφονται και αντιφατικά φαινόμενα.
Όπως είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς σε πολλές χώρες της Ευρώπης όπου έγιναν εκλογές. Στην Ουγγαρία πήρε 16,7% και βγήκε τρίτο κόμμα από 2,2% που είχε το 2006 το φιλοναζιστικό κόμμα. Στην Ολλανδία σχεδόν τριπλασίασε τις έδρες της και τις έκανε 24 από 9 που είχε αναδεικνυόμενη τρίτο κόμμα. Άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων παρουσιάστηκε στη Σλοβακία και τις εκλογές του Βελγίου.
Προκύπτει, λοιπόν, με εμφατικό τρόπο το πρόβλημα, αν η απάντηση μπορεί να είναι μόνο στο επίπεδο του κοινωνικού κινήματος ή αν θα πρέπει να αναπτυχθούν και οι πολιτικές προϋποθέσεις καθώς και οι εναλλακτικές προτάσεις εξόδου από την κρίση.
Προϋποθέσεις και προτάσεις τόσο στο επίπεδο της κάθε χώρας όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ετοιμότητα, η διάθεση και η ικανότητα των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων θα δοκιμαστεί και σε αυτό το επίπεδο.
Είναι ένα πρόβλημα άμεσα πολιτικό και πρακτικό, όσο και θεωρητικό.
Μέχρι να αναπτυχθούν αυτές οι προϋποθέσεις οι αγώνες των εργαζομένων αποτελούν τη μόνη δυνατή και ρεαλιστική απάντηση.
Κάτι ακόμα που είναι ενδιαφέρον είναι και οι κινητοποιήσεις και σε άλλες πλευρές του πλανήτη. Όπως για παράδειγμα στην Κίνα, σε μια χώρα όπου το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύστημα – κατ’ όνομα «κομμουνιστικό» και στην πράξη ένα μίγμα κρατικού καπιταλισμού με τη μονοκρατορία του ΚΚ Κίνας και με «ελεύθερες» ζώνες άγριου κερδοσκοπικού καπιταλισμού - δεν ήταν συνηθισμένο σε αυτές τις μορφές κινητοποίησης.
Ο κινεζικός Τύπος γράφει τελευταία όλο και πιο συχνά για απεργίες που αγγίζουν γνωστές εταιρείες διαφόρων επαρχιών, όπως τη Honda στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ, όπου οι εργαζόμενοι ζητούν αυξήσεις κι έχουν ξεκινήσει τις κινητοποιήσεις τους από τις 17 Μαΐου. Με σύνθημα «απεργία μέχρις εσχάτων», απαιτούν καλύτερες αμοιβές και νέες συμβάσεις εργασίας. Τέσσερα εργοστάσια της Honda στην Κίνα αναγκάστηκαν να διακόψουν προσωρινά την παραγωγή τους, ενώ ακολούθησαν διαπραγματεύσεις με τους εργαζομένους που οδήγησαν σε μισθολογικές αυξήσεις της τάξης του 35%.
Με αίτημα την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεών τους, από τις 28 Μαΐου ξεκίνησαν κινητοποιήσεις και οι εργαζόμενοι κινεζικής εταιρείας που προμηθεύει το εργοστάσιο της Hyundai στο Πεκίνο με σασί και ανταλλακτικά. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν οι μισθοί τους κατά 15%. Ανάλογες κινητοποιήσεις έγιναν και σε επιχειρήσεις στη Χενάν και τη Γιουνάν.
Κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν και σε εγκαταστάσεις της Toyota αλλά και σε άλλες βιομηχανίες.
Οι εργασιακές σχέσεις στην Κίνα έχουν πλήρως αναδιαρθρωθεί, εξηγεί ο Τσανγκ Κάι, καθηγητής εργασιακών σχέσεων στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, που έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εργαζομένους και τη διοίκηση της Honda. Οι συμβάσεις εργασίας από ατομικές γίνονται συλλογικές και οι εργαζόμενοι αναλαμβάνουν κοινή δράση για να διεκδικήσουν καλύτερα τα δικαιώματά τους. Αφού δεν υπάρχουν οργανώσεις ικανές να τους εκπροσωπήσουν, ούτε αποτελεσματικοί δίαυλοι επικοινωνίας, καταφεύγουν στη λύση της απεργίας.
Έντονες κινητοποιήσεις αναπτύχθηκαν και στο Μπαγκλαντές. όπου από το περασμένο Σάββατο βρίσκονταν σε εξέλιξη μαζικές διαδηλώσεις εργατών στις βιομηχανίες ενδυμάτων, οι οποίες οδήγησαν σε κλείσιμο επ' αόριστον 250 μονάδων.
Χθες οι κύριες βιομηχανικές ζώνες ξανάνοιξαν αφού η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να διασφαλίσει ότι δεν θα επιτρέψει στους διαδηλωτές να προκαλέσουν βανδαλισμούς. Η παραγωγή στην περιοχή της Ασούλια κοντά στην Ντάκα σταμάτησε την Τρίτη και αυτό είναι κάτι που μεταφράζεται σε τεράστιες ζημίες.
Χιλιάδες εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν, ύψωσαν ηχηρή φωνή διαμαρτυρίας σε σειρά διαδηλώσεων στην Ασούλια, η αστυνομία τούς αντιμετώπισε με λαστιχένιες σφαίρες και οι εργάτες απάντησαν με πέτρες ενώ πυρπόλησαν και αυτοκίνητα. Στην πραγματικότητα, ζητούν να τριπλασιαστεί ο ελάχιστος μισθός, που σήμερα είναι στα 25 δολάρια τον μήνα. Η κυβέρνηση του Μπανγκλαντές, μιας χώρας που βασίζεται στις εξαγωγές υφασμάτων και ενδυμάτων, ενέκρινε για τελευταία φορά αύξηση των αποδοχών των εργατών το 2006.
Μεταξύ των μονάδων που έκλεισαν ήταν και κάποιες που προμηθεύουν τις γνωστές φίρμες Walmart, Η&Μ, ZARA και Carrefour.
Το μεγάλο κύμα των αντιδράσεων αλλά γενικότερα οι συνθήκες εργασίας και οι αμοιβές των εργατών στις βιομηχανικές μονάδες του Μπανγκλαντές αποτελούν εδώ και καιρό πηγή ανησυχίας.
Απέναντι σ’ ένα ληστρικό και άδικο διεθνές οικονομικό σύστημα, του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ολοένα και περισσότερες φωνές σ’ όλες τις πλευρές του πλανήτη ακούγονται ζητώντας μια διαφορετική πορεία.
Αναρτήσεις
