Με επιστράτευση απειλεί η κυβέρνηση τους απεργούς της ΔΕΗ – επανάληψη της ίδιας γνώριμης ιστορίας

Μετά την απόφαση της κυβέρνησης για το ξεπούλημα της ΔΕΗ και τη δημιουργία της «μικρής» ΔΕΗ, οι εργαζόμενοι της επιχείρησης έχουν προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις και ετοιμάζουν και καταλήψεις κτιρίων όπου κτυπά η καρδιά της ηλεκτρικής ενέργειας.

Αυτή η εξέλιξη σημαίνει ότι η αντιπαράθεση των συνδικάτων της ΔΕΗ με την κυβέρνηση σκληραίνει από τη στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να τους επιστρατεύσει.

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη – όπως δηλώνεται από κύκλους της κυβέρνησης -  έχει έτοιμο επιχειρησιακό σχέδιο προκειμένου η ΔΕΗ «να παραμείνει ανοικτή και να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον». Για αυτό το λόγο σε όλες τις μονάδες ηλεκτρικής ενέργειας υπάρχουν αστυνομικές δυνάμεις.

Η ίδια παλιά γνωστή ιστορία. Αυταρχισμός και αντιδημοκρατική επιβολή απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων. Προκλητική εύνοια και χαριστικές παροχές στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Και όλα αυτά πάντα να γίνονται για την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος!

Νωρίτερα την συνέχιση των κινητοποιήσεων αποφάσισε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ παρά την χθεσινοβραδινή απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών που κήρυξε τις απεργίες της ΓΕΝΟΠ και του «Σπάρτακου» ως παράνομες και για τις οποίες διέταξε την άμεση διακοπή τους.

Το Πρωτοδικείο αργά χθες το βράδυ έκανε δεκτή την αγωγή της ΔΕΗ και κήρυξε τις απεργίες της ΓΕΝΟΠ και του Σπάρτακου ως παράνομες διατάσσοντας την άμεση διακοπή τους. Μάλιστα το δικαστήριο κήρυξε και καταχρηστικά κάποια από τα αιτήματα της κινητοποίησης των εργαζομένων.

Στην περίπτωση που οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ δεν επιστρέψουν στις εργασίες τους, τότε η κυβέρνηση θα τους επιστρατεύσει.

Για το ενδεχόμενο της επίταξης η κυβέρνηση κρατά ανοιχτό για το Σαββατοκύριακο το Εθνικό Τυπογραφείο.

Αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης του Πρωτοδικείου η ΔΕΗ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει πως «αναμένει την πλήρη συμμόρφωση προς τη δικαστική απόφαση».

Ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, Σταμάτης Ρέλλιας, πριν την έκδοση της δικαστικής απόφασης και αναφερόμενος στο ενδεχόμενο της επιστράτευσης είχε δηλώσει: «Θα εξαντλήσουμε κάθε νόμιμο μέσο».

Παράλληλα, η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ-ΚΗΕ επέβαλε νέα μείωση της παραγόμενης θερμικής ισχύος, με αποτέλεσμα οι εκτός λειτουργίας θερμικές μονάδες (λιγνιτικές και Φυσικού Αερίου) να ανέρχονται πλέον σε 14 συνολικής ισχύος περίπου 3.700 MW, ενώ η Υδροηλεκτρικής ισχύς που έχει τεθεί εκτός λειτουργίας παραμένει στα 900MW περίπου.

Για να θυμηθούμε σύντομα:

«Το 1889 φτάνει το "ηλεκτρικό" στην Ελλάδα. Η Γενική Εταιρεία Εργοληψιών, κατασκευάζει στην Αθήνα, στην οδό Αριστείδου, την πρώτη μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Το πρώτο κτίριο που φωτίζεται είναι τα Ανάκτορα και πολύ σύντομα ο ηλεκτροφωτισμός επεκτείνεται στο ιστορικό κέντρο της Πρωτεύουσας. Τον ίδιο χρόνο η τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη θα δει κι αυτή το ηλεκτρικό φως καθώς Βελγική Εταιρία αναλαμβάνει απ' τις Τουρκικές αρχές το φωτισμό και την τροχιοδρόμηση της Πόλης με την κατασκευή εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Δέκα χρόνια αργότερα οι πολυεθνικές εταιρίες ηλεκτρισμού κάνουν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα. Η αμερικανική εταιρία Thomson-Houston με τη συμμετοχή της Εθνικής Τράπεζας θα ιδρύσει την Ελληνική Ηλεκτρική Εταιρία που θα αναλάβει την ηλεκτροδότηση κι άλλων μεγάλων Ελληνικών πόλεων. Μέχρι το 1929 θα ηλεκτροδοτηθούν 250 πόλεις με πληθυσμό πάνω από 5.000 κατοίκους.

Στις πιο απόμακρες περιοχές, που ήταν ασύμφορο για τις μεγάλες εταιρίες να κατασκευάσουν μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, την ηλεκτροδότηση αναλαμβάνουν ιδιώτες ή δημοτικές και κοινοτικές αρχές κατασκευάζοντας μικρά εργοστάσια.

Το 1950 υπήρχαν στη Ελλάδα 400 περίπου εταιρείες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούσαν ήταν το πετρέλαιο και ο γαιάνθρακας που φυσικά εισάγονταν από το εξωτερικό.

Η κατάτμηση αυτή της παραγωγής, σε συνδυασμό με τα εισαγόμενα καύσιμα, εξωθούσε την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στα ύψη (τριπλάσιες ή και πενταπλάσιες τιμές απ' αυτές που ίσχυαν στις Ευρωπαϊκές χώρες). Το ηλεκτρικό λοιπόν ήταν ένα αγαθό πολυτελείας, αν και τις περισσότερες φορές παρεχόταν με ωράριο και οι ξαφνικές διακοπές ήταν σύνηθες φαινόμενο.

Για να εξαπλωθεί η ηλεκτρική ενέργεια ομοιόμορφα σε όλη τη χώρα και για να αξιοποιηθεί αποτελεσματικά τόσο στη βιομηχανία όσο και στην ύπαιθρο, έπρεπε να υπάρξουν οι εξής προϋποθέσεις:

- Αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πόρων, που απαιτούσε όμως τεράστιες επενδύσεις, οι οποίες δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν από τους μεμονωμένους βιομηχάνους παραγωγής ενέργειας.

- Ενοποίηση της παραγωγής σε ενιαίο διασυνδεδεμένο δίκτυο, ώστε τα φορτία να επιμερίζονται σε εθνική κλίμακα.

- Ύπαρξη ενιαίου φορέα που θα επέτρεπε τον επιμερισμό του κόστους ανάμεσα στις κερδοφόρες και ζημιογόνες περιοχές.

Τις προϋποθέσεις αυτές κάλυψε η ΔΕΗ με τον πλέον επιτυχή τρόπο.

Έτσι τον Αύγουστο του 1950 ιδρύεται η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, για να λειτουργήσει "χάριν του δημοσίου συμφέροντος" με σκοπό τη χάραξη και εφαρμογή μιας εθνικής ενεργειακής πολιτικής, η οποία μέσα από την εντατική εκμετάλλευση των εγχώριων πόρων, να κάνει το ηλεκτρικό ρεύμα κτήμα και δικαίωμα του κάθε Έλληνα πολίτη, στη φθηνότερη δυνατή τιμή.

Αμέσως με την ίδρυσή της, η ΔΕΗ στρέφεται προς την αξιοποίηση των εγχώριων πηγών ενέργειας ενώ ξεκινά και η ενοποίηση των δικτύων σε ένα εθνικό διασυνδεδεμένο σύστημα. Τα πλούσια λιγνιτικά κοιτάσματα του ελληνικού υπεδάφους που είχαν νωρίτερα εντοπισθεί, άρχισαν να εξορύσσονται και να χρησιμοποιούνται ως καύσιμη ύλη στις λιγνιτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής που δημιουργούσε. Παράλληλα, η Επιχείρηση ξεκίνησε την αξιοποίηση της δύναμης των υδάτων με την κατασκευή υδροηλεκτρικών σταθμών στα μεγάλα ποτάμια της χώρας.

Αρκετά νωρίς, το 1956, αποφασίστηκε η εξαγορά όλων των ιδιωτικών και δημοτικών επιχειρήσεων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ώστε να υπάρχει ένας ενιαίος φορέας διαχείρισης. Σιγά-σιγά, η ΔΕΗ εξαγόρασε όλες αυτές τις επιχειρήσεις και ενέταξε το προσωπικό τους στις τάξεις της.

Σ' όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας της, αγωνίστηκε και πέτυχε την ενεργειακή αυτονομία της χώρας και έφερε σε πέρας το σπουδαίο έργο του εξηλεκτρισμού της δημιουργώντας ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος της βαριάς ελληνικής βιομηχανίας.

Το ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε με επάρκεια σε κάθε άκρη της ελληνικής γης. Από τα μικρά ακριτικά νησιά μας ως τους πιο απόμακρους οικισμούς της ορεινής Ελλάδας.»

Αυτά καταγράφονται στην ιστορική αναδρομή που παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα της ΔΕΗ Α.Ε.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το 1950 – 64 χρόνια πριν – η ΔΕΗ δημιουργήθηκε χάριν του «δημοσίου συμφέροντος» και προχώρησε στην εξαγορά των πολυάριθμων ιδιωτικών επιχειρήσεων που δρούσαν στο χώρο της ηλεκτρικής ενέργειας η τιμή της οποίας έφτανε στο διπλάσιο ή τριπλάσιο ύψος από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Στόχος της νέας – τότε – δημόσιας επιχείρησης ήταν «να κάνει το ηλεκτρικό ρεύμα κτήμα και δικαίωμα του κάθε Έλληνα πολίτη, στη φθηνότερη δυνατή τιμή».

Σήμερα – χάριν πάλι του «δημόσιου συμφέροντος» επιχειρείται μια πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας.

Το ξεπούλημα του δημόσιας επιχείρησης αλλά και του ενεργειακού πλούτου της χώρας σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα – εγώρια και ξένα, κυρίως γερμανικής προέλευσης.

Και φυσικά μαζί με την καταλήστευση των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, των αποθεμάτων σε λιγνίτη και άνθρακα, θα ακολουθήσει η αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και στο χώρο της ενέργειας αλλά και η  επιβολή εξοντωτικών, έως και απαγορευτικών τιμών στο ηλεκτρικό ρεύμα για το μέσο Έλληνα πολίτη.

Αλλά ξεχάσαμε … σύμφωνα και με τον ανεκδιήγητο Ταμίλο … το ηλεκτρικό ρεύμα δεν αποτελεί κοινωνικό αγαθό …

Σε όλα αυτά, όμως, θα επανέλθουμε σύντομα …

Παρουσίαση Γλέζου σε δημοσίευμα της αυστριακής εφημερίδας «Βίνερ Τσάιτουνγκ»

Τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο αντίπαλος του Χίτλερ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» έχει εκτενές αφιέρωμα στον Μανώλη Γλέζο, στο χθεσινό φύλλο της αυστριακής εφημερίδας «Βίνερ Τσάιτουνγκ», στον υπότιτλο του οποίου σημειώνεται πως «με τα 91 χρόνια του ο Μανώλης Γλέζος θα εκπροσωπήσει και πάλι την Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο».

Στην αρχή του αφιερώματος αναφέρεται πως ο πρώτος αντίπαλός του ήταν ο Χίτλερ ο οποίος φέρεται να τον καταδίκασε ο ίδιος σε θάνατο, αλλά ο Μανώλης Γλέζος επέζησε και σήμερα, παρά τα 91 χρόνια του, συνεχίζει τον αγώνα του, όπως τότε, για μια καλύτερη Ευρώπη.

Στο αφιέρωμα γίνεται ιστορική αναδρομή στην ενεργό δράση του Μανώλη Γλέζου στην αντίσταση στην πατρίδα του κατά των ναζιστών πριν από 73 χρόνια, όταν το Μάιο του 1941, σε ηλικία 18 χρονών, είχε ανέβει στην Ακρόπολη και είχε κατεβάσει τη ναζιστική σημαία, σύμβολο της εξόντωσης δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, ενώ αργότερα αγωνίστηκε κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, μένοντας για χρόνια έγκλειστος στις φυλακές για να απελευθερωθεί μόνον έπειτα από διεθνείς παρεμβάσεις διανοούμενων και καλλιτεχνών.

Από τότε είναι στρατευμένος στην πολιτική και τώρα βρίσκεται και πάλι στο Ευρωκοινοβούλιο ως ο μεγαλύτερος σε ηλικία ευρωβουλευτής, ζητώντας, μαζί με τους συναδέλφους του αριστερού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση την εγκατάλειψη της πολιτικής λιτότητας, ενώ μάχεται με πάθος για τις αποζημιώσεις από τη Γερμανία στα θύματα των ναζιστών στην Ελλάδα, λέγοντας πως τότε η Ελλάδα υπέφερε και έως σήμερα δεν έχει υπάρξει δικαιοσύνη.

Στο δημοσίευμα της «Βίνερ Τσάιτουνγκ» γίνεται εκτενής αναφορά στην πρόσφατη συνομιλία του Μανώλη Γλέζου με δημοσιογράφους στο Στρασβούργο, που ανατρίχιασαν ακούγοντας από τον ίδιο ότι ο λόγος που δεν εγκαταλείπει την πολιτική είναι το κάλεσμα των συντρόφων του που έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα και σε διαδηλώσεις, όπως επίσης εκείνων που εκτελέστηκαν και με τους οποίους είχε υπάρξει η υπόσχεση πως ο ένας δεν θα ξεχάσει τον άλλο.

Στη συνάντησή του με τους εκπροσώπους του Τύπου ο Μανώλης Γλέζος προειδοποίησε πως «στην Ελλάδα αποδομείται το κοινωνικό κράτος, απειλείται η δημοκρατική ελευθερία» και πως τα προωθούμενα από τη Γερμανία μέτρα λιτότητας όπως επίσης η αυξανόμενη επιρροή της κυβέρνησης του Βερολίνου βλάπτουν την ενότητα των ευρωπαϊκών κρατών, προσθέτοντας ότι «δεν θέλουμε μια γερμανική ούτε μια βρετανική Ευρώπη και οπωσδήποτε όχι μια υπερατλαντική», καθώς, όπως πρόσθεσε, η Ευρώπη δεν απελευθερώθηκε για αυτό τον σκοπό.

Στο αφιέρωμα σημειώνεται, μεταξύ άλλων, πως στη δεκαετία του 1980, από τον συνειδητοποιημένο κομμουνιστή Μανώλη Γλέζο, που μετά τον Πόλεμο είχε τιμηθεί στη Μόσχα με το Βραβείο Λένιν, προέκυψε ένας πολιτικός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που το 1984 εξελέγη με την Αριστερά ευρωβουλευτής.

Τονίζεται επίσης πως τις πεποιθήσεις του ο Μανώλης Γλέζος τις εκφράζει και στο δρόμο, όπου, το 2010 σε διαδήλωση δέχθηκε επίθεση με δακρυγόνα στο πρόσωπο από αστυνομικούς και εκείνες οι εικόνες του τραυματισμένου πολιτικού προκάλεσαν ευρεία αγανάκτηση αλλά και μια επιπλέον απόδειξη για τις ακλόνητες πεποιθήσεις του που δεν εγκαταλείπει ποτέ.

Προστίθεται ακόμη ότι ο 91χρονος πολιτικός ζητάει να γίνει η Ευρώπη πιο «πλουραλιστική» και να μπορεί να προσφέρει σε όλους, ενώ θεωρεί ότι η Ελλάδα προσφέρεται ως έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και θα μπορούσε να γίνει μία από τις τρεις έδρες του.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Χαρτογραφώντας» την ακροδεξιά στην Ελλάδα - έρευνα Ελλήνων επιστημόνων για τη διασύνδεση του ακροδεξιού φαινομένου με καίριους κρατικούς θεσμούς

Ο προβληματισμός για την ακροδεξιά στην Ελλάδα εντείνεται, στη σκιά των εξελίξεων στο θέμα της Χρυσής Αυγής. Έρευνα Ελλήνων επιστημόνων θεωρεί ότι το φαινόμενο έχει ρίζες και ερείσματα σε καίριους κρατικούς θεσμούς.

«Χαρτογραφώντας θύλακες ακροδεξιού εξτρεμισμού, ρατσισμού και ξενοφοβίας στο ελληνικό κράτος» είναι ο τίτλος της έρευνας αυτής. «Πρόκειται για την πρώτη έρευνα που πραγματοποιείται με στόχευση σε μηχανισμούς που λειτουργούν μέσα στο κράτος, σε σχετική αυτονομία από αυτό και με πρόσχημα έναν ακραίο συντηρητισμό που φτάνει στα όρια του ακροδεξιού λόγου και πρακτικής», ανέφερε στη Deutsche Welle ο αναπληρωτής καθηγητής Θεωρίας του Κράτους και του Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Δημήτρης Χριστόπουλος.

Σε αυτήν συμμετείχαν εκτός από τον Δ. Χριστόπουλο και άλλοι πέντε νέοι ερευνητές, (Δημήτρης Κουσουρής, Δημοσθένης Παπαδάτος-Aναγνωστόπουλος, Κλειώ Παπαπαντολέων και Αλέξανδρος Σακελαρίου), καθένας εκ των οποίων μελέτησε έναν καίριο κρατικό θεσμό, ανιχνεύοντας σε αυτόν στοιχεία ακραίας συντηρητικής ιδεολογίας ή πρακτικών. Μέσα από την καταγραφή περιστατικών, νομολογίας αλλά και δηλώσεων στον Τύπο, η έρευνα φωτίζει πτυχές της ανόδου της ακροδεξιάς, που είχαν αντιμετωπιστεί ως συγκυριακά ή περιθωριακά φαινόμενα, χωρίς να έχουν αποτελέσει αυτοτελές ως τώρα αντικείμενο επιστημονικής μελέτης.

Προβληματισμοί κυρίως για την αστυνομία και τη δικαιοσύνη    

      

 Ο τίτλος της έρευνας στα αγγλικά είναι: «Μapping ultra-right extremism, xenophobia and racism within the greek state apparatus»

Η μελέτη κινείται γύρω από τέσσερις άξονες: αστυνομία, δικαιοσύνη, στρατός, εκκλησία.

Ως πλέον προβληματικός τομέας θεωρείται η αστυνομία, η οποία φέρει «ένα συγκεκριμένο ιστορικό φορτίο, που έχει ως περιεχόμενο την καταστολή (…) με αποτέλεσμα να είναι ο πιο εκτεθειμένος κρατικός μηχανισμός σε αυτού του είδους την ιδεολογία», εκτιμά ο έλληνας καθηγητής.

Η έρευνα αναζητά τις ιστορικές ρίζες των ακροδεξιών τάσεων της αστυνομίας στον εμφύλιο, στις δεκαετίες του 1960 και 1970 αλλά και στη μεταπολίτευση. Έμφαση δίνεται στις τελευταίες δύο δεκαετίες, εστιάζοντας στις σχέσεις ειδικών τμημάτων της αστυνομίας, όπως των ομάδων ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, ΖΗΤΑ ή των ειδικών φρουρών και συνοριοφυλάκων, με τη Χρυσή Αυγή. Στο επίκεντρο βρίσκονται επίσης αμφιλεγόμενοι χειρισμοί της αστυνομίας σε θέματα μεταναστών, ήδη από τη δεκαετία του 1990, μετά τη μαζική άφιξη αλβανών μεταναστών. Τα περιστατικά που καταγράφει η έρευνα καταδεικνύουν μία «εν λευκώ» εξουσιοδότηση στην αστυνομία να αντιμετωπίζει τους μετανάστες συλλήβδην ως εγκληματίες.

Πιο σύνθετη είναι η περίπτωση της δικαιοσύνης. Μολονότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δικαστές διαπνέονται γενικά από δημοκρατικά αισθήματα, εντούτοις ο Δ. Χριστόπουλος εκτιμά ότι κατά καιρούς «έχουν υπάρξει νησίδες μέσα στη δικαιοσύνη -ποινική, αστική και κυρίως διοικητική- όπου αναπαράγονται κρίσεις που παραπέμπουν σε έναν πολύ ακραίο συντηρητισμό». Η έρευνα καταγράφει αμφιλεγόμενες δικαστικές αποφάσεις που επιτρέπουν ρατσιστικές πρακτικές ιδίως έναντι μεταναστών, ανέχονται πρακτικές ευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά και αποφάσεις που επιτρέπουν την εκφορά αντισημιτικού και νεοναζιστικού λόγου. Ως προς το σημείο αυτό εκτενής είναι η αναφορά στη δικαστική υπόθεση του Κωνσταντίνου Πλεύρη και του βιβλίου του «Εβραίοι. Όλη η αληθεια». Το επίμαχο βιβλίο, παρά το πρόδηλα αντισημιτικό και νεοναζιστικό του περιεχόμενο, θεωρήθηκε από τους δικαστές ως «επιστημονικό και ιστορικό». Η αθωωτική απόφαση του εφετείου (2009) για τον Κ. Πλεύρη στο πλαίσιο προστασίας της ελευθερίας της έκφρασης συγκεντρώνει μέχρι σήμερα έντονες αμφισβητήσεις.

Αναφορικά με το στρατό η μελέτη εκτιμά ότι πρόκειται για έναν θεσμό με μία επίσης φορτισμένη ιστορική κληρονομιά. Τα ερευνητικά πορίσματα δείχνουν όμως ότι, ακριβώς λόγω του ιδιαίτερου παρελθόντος, στο στρατό συναντάμε εν τέλει μία «πιο εδραιωμένη δημοκρατική κουλτούρα», σε αντίθεση με την αστυνομία, ιδίως μετά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για τον εκδημοκρατισμό του και την εκκαθάριση των αυταρχικών καταλοίπων της δικτατορίας. Αυτό βέβαια, σημειώνει ο κ. Χριστόπουλος, δεν σημαίνει πως και στον στρατό δεν ανιχνεύονται «φωλιές ακροδεξιού εξτρεμισμού, ιδίως στους απόστρατους».

Τέλος, εκτενές είναι και το κεφάλαιο για την Εκκλησία. Όπως σχολιάζει ο κ. Χριστόπουλος, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες η Εκκλησία στην Ελλάδα «συμπεριλαμβάνεται στους κρατικούς μηχανισμούς και (...) λόγω της ιδιαίτερης θέσης που έχει στο ελληνικό πολίτευμα δεν αυτολογοκρίνεται». Για παράδειγμα, ο κ. Χριστόπουλος αναφέρει δηλώσεις του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου κατά των ομοφυλόφιλων, καθώς και παλαιότερες αναφορές του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ για τους Εβραίους με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο.

Από την πλευρά του ο γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του υπ. Δικαιοσύνης Γιώργος Σούρλας, σχολιάζοντας την έρευνα στην DW, υποστήριξε ότι πρόκειται για πορίσματα που σχετίζονται άμεσα με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεωρώντας ωστόσο ότι είναι υπερβολή να γίνεται λόγος για «θύλακες ακροδεξιών» στους παραπάνω θεσμούς, χωρίς όμως να αποκλείει τις εξαιρέσεις. «Αυτό το φαινόμενο έχει εκλείψει, χωρίς όμως να μπορώ να αποκλείσω ότι υπήρχαν κάποιες μεμονωμένες, ατομικές περιπτώσεις», σχολίασε χαρακτηριστικά ο Γ. Σούρλας, καταδικάζοντας παράλληλα τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Ο κ. Σούρλας εκτιμά, ειδικότερα για την αστυνομία, ότι «θα ήταν άδικο να της προσάψουμε την κατηγορία ότι εκεί υπάρχουν τάσεις που δεν υπηρετούν τη συνταγματικότητα και τη νομιμότητα». Αντιστοίχως εκτιμά ότι και «η δικαιοσύνη λειτουργεί εντελώς ανεξάρτητα και κάνει το καθήκον της», ενώ τόνισε ότι δεν υπάρχουν δικαστές με «ολοκληρωτικές» τάσεις.

«Μπορεί να έχουν υπάρξει υπερβολές και παραλείψεις, πιστεύω όμως ότι οι δικαστές με αίσθημα ευθύνης, σεβόμενοι το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, προχωρούν και εμείς τους βοηθάμε στην κατεύθυνση αυτή», ανέφερε o Γ. Σούρλας, αποτιμώντας θετικά τις προσπάθειες που καταβάλλονται σε νομοθετικό και δικαστικό επίπεδο στο θέμα της Χρυσής Αυγής και την αντιμετώπιση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Αναζητώντας τα αίτια για την άνοδο της ακροδεξιάς

 «Οι νέοι συσχετισμοί στο ευρωκοινοβούλιο ευνοούν την πολιτική διαίρεση και τον ανταγωνισμό», εκτιμά ο Δ. Χριστόπουλος

Η έρευνα για την ακροδεξιά στην Ελλάδα καταδεικνύει, σύμφωνα με τον Δ. Χριστόπουλο ότι η διατήρηση ακραία συντηρητικών στοιχείων μέσα στους θεσμούς του κράτους είναι υπαρκτή, αν και δεν αποτελεί «ελληνική πρωτοτυπία». «Το ιστορικό βάθος μαζί με τη συγκυρία, η οποία στην Ελλάδα της κρίσης διαλύει τους μηχανισμούς λογοδοσίας και ωθεί στα άκρα ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού κόσμου και της κοινής γνώμης προκαλούν ανησυχία», εκτιμά ο ίδιος.

Δεν έχουμε υπόψη το σύνολο της έρευνας.

Ωστόσο, σίγουρα παρουσιάζει ενδιαφέρον γιατί θίγει τους ευαίσθητους τομείς του «βαθέος» κράτους οι οποίοι ή διαπλέκονται με το φαινόμενο της ακροδεξιάς και του ανερχόμενου νεοναζισμού στη χώρα μας ή έχουν καίρια ευθύνη για τη μη έγκαιρη αντιμετώπισή του.

Δίνοντας το έναυσμα για να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος για το είδος και το βάθος των παρεμβάσεων που απαιτούνται τόσο σ’ αυτούς τους τομείς – που εν πολλοίς αποτελούν στεγανά σε μια κατά τα άλλα «δημοκρατική» κοινωνία και πολιτεία – όσο και ευρύτερα για την αντιμετώπιση του ακροδεξιού εξτρεμισμού.

Η απόδειξη ενός εγκλήματος ή το κοινό πρόσωπο του νεοναζισμού

Σε άμεση σχέση με το προηγούμενο δημοσίευμα παρουσιάζουμε ένα φωτορεπορτάζ που δημιούργησε η New Cruelty, νεοϋρκέζικη δημιουργική ομάδα, σχετικά με ένα πρότζεκτ που θα παρουσιάζει εικόνες της πραγματικής ζωής οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν σε μια μεγάλη νέα σειρά ντοκιμαντέρ που θα αφορά αληθινά εγκλήματα  και η οποία έχει προγραμματιστεί να βγει στον αέρα στις αρχές του 2015.

Η συλλογή που παρουσιάζουμε σήμερα διαθέτει μια επιλογή από φωτογραφίες από το επεισόδιο της πρεμιέρας της σειράς αυτής  στο οποίο αναφέρεται λεπτομερώς ο τραγικός θάνατος ενός αστυνομικού (!) στα χέρια μιας εξαιρετικά βίαιης νεοναζιστικής σέκτας.

Οι εικόνες αποτελούν μερικά μόνο από τα αποδεικτικά στοιχεία που βρέθηκαν στην κατοχή των δολοφόνων.

Δείτε κι εσείς κατά πόσο υπάρχουν ομοιότητες στο οπλοστάσιο των Αμερικανών νεοναζί με τα εγχώρια εκτρωματικά ομοιώματα τους. 

M4 Carbine (αντίγραφο)

Remington 870 χράπα-χρούπα κυνηγετικό όπλο (replica)

AK 47 Machine Gun με πτυσσόμενο κοντάκι  (αντίγραφο)  και δεσμίδα με 7,62 × 39 φυσίγγια χιλιοστών

Όπλα αποστάσεων: Flail, μαχαίρι της νεολαίας του Χίτλερ, σιδερογροθιά  και τηλεσκοπικό μπαστούνι

Φωτογραφίες της Χ. Αυγής με ναζιστικό περιεχόμενο;; Προβοκάτσια...

                                                                                                              του Μ…

Φωτογραφίες από τα πρώτα χρόνια της Χρυσής Αυγής που δείχνουν τον Νίκο Μιχαλολιάκο και τον Χρήστο Παππά να χαιρετούν ναζιστικά, να αποδίδουν τιμή στον Χίτλερ και να «γιορτάζουν» τα γενέθλιά του Φύρερ.

Παραθέτουμε τα ντοκουμέντα λοιπόν

                 

Φωτογραφίζονται μπροστά στο «ρούνο», το σύμβολο των ταξιαρχιών των Ες Ες που ευθύνονται για τις σφαγές σε Δίστομο και Κλεισούρα. «Στιγμιότυπο» και από το νεκροταφείο των Γερμανών στρατιωτών στον Διόνυσο, μαζεμένα πολλά πρωτοπαλίκαρα, μαζί και ο Κασιδιάρης.

 Να δείτε που είναι προβοκάτσια ή αποκριάτικο πάρτι! Μπορεί βέβαια να τους άρεσαν απλά οι σημαίες ή να μην κατάλαβαν τι σημαίνει το σύμβολο του ναζισμού. Δεν ξέρουν να διαβάζουν πολύ καλά μωρέ δείξτε λίγο κατανόηση! Πέρα από την ειρωνεία 1 στους 10 Έλληνες ψήφισε αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα δολοφόνων. Οι δικαιολογίες, δεν ήξερα-δεν έμαθα-ψήφος αντίδρασης, κρίνονται χαζές και αποδεικνύουν πολιτικά ανθρωπάρια, όχι σκεπτόμενα όντα.

  Τώρα καταλάβατε ποιοι είναι ή θέλετε παραπάνω τεκμήρια; Αυτούς στείλατε στην ευρωβουλή και τους αναδείξατε σε τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας! Τι διάολο, παππούδες στην Κατοχή ή γονείς στην επταετία της Χούντας δεν είχατε; Ανατρέψετε τους αλλιώς θα πέσουμε όλοι θύματα του νεοναζισμού. Εγώ πάντως προτιμώ να αντισταθώ στο μόρφωμα της Χρυσής Πορδής!

Έκθεση της Κομισιόν για την εργασία: 7 στις 10 θέσεις εργασίας είναι θέσεις προσωρινής απασχόλησης

τoυ M…

Σύμφωνα με αυτή την έκθεση, η εύθραυστη οικονομική ανάπτυξη δε δημιουργεί σταθερές θέσεις απασχόλησης, ενώ  εμφανίζεται  εξαιρετικά προβληματική η κατάσταση στο χώρο των νέων, κυρίως των ανειδίκευτων.

Στην Ελλάδα, την Ισπανία και τη Σλοβακία, οι προσλήψεις νέων μειώθηκαν στο μισό το 2012 σε σύγκριση με το 2008, ενώ 7 στις 10 θέσεις εργασίας είναι θέσεις προσωρινής απασχόλησης.

Όπως επισημαίνεται στην ίδια πάντα έκθεση, οι ανειδίκευτοι εργαζόμενοι βρίσκουν ολοένα και πιο δύσκολα δουλειά, ενώ περισσότερες ευκαιρίες εργασίας παρουσιάζονται για όσους έχουν υψηλή ειδίκευση, ιδιαίτερα δε στους τομείς των υπηρεσιών υγείας, της πληροφορικής και σε διάφορες ειδικότητες στις υπηρεσίες.

Στη διάρκεια της κρίσης, διαπιστώνει η έκθεση, αυξήθηκαν κάθετα οι θέσεις προσωρινής και μερικής απασχόλησης και η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης από τους ενδιαφερόμενους μπορεί να γίνει μόνο με την βελτίωση των δεξιοτήτων τους.

Το 2012 οι προσλήψεις εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου αυξήθηκαν σημαντικά, φθάνοντας το μέσο όρο στην Ένωση, στο 70%. Η Ελλάδα, που δεν ήταν συνηθισμένη σ’ αυτού του τύπου την εργασία, βρίσκεται και αυτή τώρα στο επίπεδο του μέσου κοινοτικού όρου, ενώ στην Ισπανία το ποσοστό συμβάσεων ορισμένου χρόνου έχει αγγίξει το 90%, τη Σλοβενία το 89% και στη Γαλλία το 88%.

Στην κατηγορία των νέων ηλικίας από 15 μέχρι 29 ετών οι μεγαλύτερες μειώσεις στις προσλήψεις καταγράφονται στην Ελλάδα, την Ισπανία και τη Σλοβενία, φθάνοντας σ’ αυτές τις τρεις χώρες στο 45%.

Η έκθεση κατατάσσει τις χώρες μέλη σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το βαθμό που επλήγησαν από την κρίση. Στην πρώτη ομάδα βρίσκονται οι χώρες που γνώρισαν την μεγαλύτερη ύφεση δηλαδή η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία, στις οποίες έχει διαπιστωθεί ότι οι νέοι τους αναγκάζονται να στραφούν σε θέσεις απασχόλησης με μικρές προοπτικές επαγγελματικής και μισθολογικής εξέλιξης. Στις άλλες δυο ομάδες, ενώ διαπιστώνεται μια οριακή μείωση των προσλήψεων αυτό δεν οδηγεί του νέους να αναζητούν εργασία κατώτερη των προσόντων τους.

Ο αριθμός των κενών θέσεων εργασίας μειώθηκε κατά 19% και οι προσλήψεις κατά 14%, κατά μέσο όρο, μεταξύ 2008 και 2012. Ειδικά στις χώρες του Νότου και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, σημειώθηκε απότομη πτώση των προσλήψεων σε ποσοστό 25%. Στα επαγγέλματα χαμηλής ειδίκευσης καταγράφεται η μεγαλύτερη μείωση της απασχόλησης μεταξύ του 2011 και του 2012. Ειδικά στις κατασκευές η μείωση της απασχόλησης έφθασε στο 50% στην Ελλάδα, την Ισπανία και τη Λιθουανία. 

Ζήτω η ΑΝΆΠΤΥΞΗ του Σαμαρά και της παρέας φερέφωνων του!!

Αναγκαία μια Διεθνής Σύμβαση κατά της Εμπορίας (trafficking) Ανθρωπίνων Οργάνων

Σε άρθρο που δημοσιεύουν στην έγκυρη ιατρική επιθεώρηση Nancet οι Μarta López-Fraga, Beatriz Domínguez-Gil, AlexanderM Capron, Kristof Van Assche, Dominique Martin και οι Emanuele Cozzif, Francis L Delmonico (όλοι έγκριτοι επιστήμονες και ερευνητές σε πολύ γνωστά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Αυστραλίας)  επισημαίνεται η ανάγκη για την ύπαρξη μιας Διεθνούς Σύμβασης κατά της Εμπορίας (trafficking) Ανθρωπίνων Οργάνων.

  Περισσότεροι από 114 000 μεταμοσχεύσεις οργάνων πραγματοποιούνται κάθε χρόνο σε περισσότερες από 100 χώρες.  Εκτιμώντας ότι το 5-10% των μεταμοσχεύσεων νεφρού προκύπτουν από εμπορικές συναλλαγές, η ΠΟΥ έχει επανειλημμένα μιλήσει ενάντια στο παγκόσμιο «κερδοσκοπικό εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων»,  το οποίο αμαυρώνει αυτή τη σωτήρια θεραπεία. Αν και υπάρχει νομοθεσία που απαγορεύει τις πωλήσεις οργάνων στις περισσότερες χώρες, η πρόοδος  σ’ αυτό το ευαίσθητο θέμα εμποδίζεται από την αδυναμία εφαρμογής και την απουσία ολοκληρωμένων δεσμευτικών διεθνών πράξεων για την εναρμόνιση των κανονισμών και τη βελτίωση της συνεργασίας σε διεθνικό επίπεδο.

Η σύμβαση κατά της εμπορίας ανθρώπινων οργάνων που πρόκειται να εγκριθεί σύντομα από το Συμβούλιο της Ευρώπης, μπορεί να προσφέρει μια λύση σε αυτά τα προβλήματα με τον προσδιορισμό των  ξεχωριστών δραστηριοτήτων που αποτελούν «εμπορία ανθρωπίνων οργάνων», τις οποίες τα κράτη που θα επικυρώσουν τη σύμβαση υποχρεούνται να ποινικοποιήσουν.

Η κεντρική ιδέα είναι «η παράνομη αφαίρεση οργάνων», η οποία συνίσταται από την αφαίρεση χωρίς την ελεύθερη, κατόπιν ενημέρωσης και ρητής συγκατάθεσης του ζώντος δότη, η απομάκρυνση από νεκρό δότη, εκτός από αυτήν που επιτρέπεται βάσει του εθνικού δικαίου, η  απομάκρυνση ζωτικών οργάνων από ένα ζωντανό δότη (ή τρίτο μέρος) όταν του έχει παρασχεθεί ή έχει ληφθεί οικονομικό όφελος ή ανάλογο πλεονέκτημα, ή η αφαίρεση από νεκρό δότη, όταν ένας τρίτος έχει αποκτήσει οικονομικό όφελος ή ανάλογο αντάλλαγμα.

Επιπλέον, η Σύμβαση ποινικοποιεί την χρήση, την προετοιμασία, τη συντήρηση, την αποθήκευση, τη μεταφορά, την παραλαβή, την εισαγωγή, την εξαγωγή των παράνομα ληφθέντων  οργάνων και την πρόσκληση ή την πρόσληψη των δωρητών οργάνων ή των ληπτών, όταν πραγματοποιείται για οικονομικό κέρδος ή ανάλογο οικονομικό όφελος. Η υπόσχεση, η προσφορά ή παροχή οποιουδήποτε αδικαιολόγητου πλεονεκτήματος  ή η απαίτηση και απαίτηση οποιουδήποτε αδικαιολόγητου πλεονεκτήματος από τους επαγγελματίες του τομέα της υγείας, δημόσιων υπάλληλων, ή ανθρώπων  που διευθύνουν ή εργάζονται για ιδιωτικά ιδρύματα για την παράνομη αφαίρεση οργάνων ή για τη χρήση των οργάνων που έχουν απομακρυνθεί παράνομα – όλες αυτές οι ενέργειες, επίσης, ποινικοποιούνται.

Η Σύμβαση καλεί τα κράτη να χρησιμοποιήσουν προληπτικά μέτρα, συντονίζοντας σε διεθνές επίπεδο την έρευνα και τη δίωξη (συμπεριλαμβανομένων την έκδοση κατηγορουμένων για παρόμοια αδικήματα), και την προστασία μαρτύρων και ιδίως των θυμάτων (μεταξύ άλλων και μέσω αστικών αποζημιώσεων). Η εφαρμογή θα παρακολουθείται και θα διευκολύνεται από μια επιτροπή των συμβαλλομένων μερών. Αξιοσημείωτο είναι ότι η σύμβαση έχει διεθνή εμβέλεια, διότι είναι ανοιχτή σε κάθε κράτος και δεν περιορίζεται στις 47 χώρες του Συμβουλίου των Κρατών Μελών της Ευρώπης.

Η Σύμβαση έχει ως στόχο να συμπληρώσει τις διατάξεις που περιλαμβάνονται σε άλλα διεθνή κείμενα ποινικοποίησης της εμπορίας ανθρώπων για την αφαίρεση οργάνων.

Το Πρωτόκολλο των Ηνωμένων Εθνών για την Πρόληψη, Καταστολή και Τιμωρία της Εμπορίας Ανθρώπων ορίζει την εμπορία ανθρώπων ως μια ενέργεια (όπως «η στρατολόγηση, μεταφορά, μεταβίβαση, υπόθαλψη ή παραλαβή προσώπων») που εμφανίζεται μέσω της "απειλής ή χρήσης βίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, απαγωγής, απάτης, εξαπάτησης, κατάχρησης εξουσίας ή ευάλωτης θέσης ή με την προσφορά ή την αποδοχή πληρωμών ή οφελών για να επιτευχθεί η συναίνεση προσώπου που έχει τον έλεγχο άλλου προσώπου».

Μεταξύ των σκοπών που προβλέπονται από το πρωτόκολλο είναι η «αφαίρεση οργάνων». Στην Ευρώπη, η εμπορία ανθρώπων για την αφαίρεση των οργάνων περιλαμβάνεται επίσης στη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Δράση κατά της Εμπορίας Ανθρώπων και την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2011/36/ΕΕ για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Εμπορίας Ανθρώπων και την προστασία των θυμάτων της.  Αυτά το νομικά εργαλεία είναι σημαντικά για την καταπολέμηση της χρήσης του ανθρώπινου σώματος ώστε να «δημιουργεί οικονομικό όφελος» - κάτι που απαγορεύεται ρητά σύμφωνα με τη Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Βιοϊατρική.

Ωστόσο, οι νομικές πράξεις που προορίζονται για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων για την αφαίρεση οργάνων παρουσίαζαν ορισμένα κενά, επειδή μερικές φορές οι τρεις συνιστώσες του προβλήματος αυτού (δράση, μέσα και σκοπός) είναι δύσκολο να αποδειχθούν. Η απόδειξη για τη  χρησιμοποίηση παράνομων μέσων μπορεί να είναι προβληματική, δεδομένου ότι η βία ή απάτη δεν χρησιμοποιείται πάντα και η «κατάχρηση της ευάλωτης θέσης» κάποιου είναι κάπως «θολή» έννοια. Ομοίως, όταν οι πωλητές αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία, επικοινωνώντας με τους ενδεχόμενους δικαιούχους ή μεσάζοντες, οι εισαγγελείς καλούνται να αγωνιστούν για να αποδείξουν ότι το άτομο είναι θύμα εμπορίας, ακόμη και αν ο πωλητής οδηγήθηκε να ενεργήσει από τη φτώχεια ή άλλε εξίσου πιεστικές ανάγκες. Επιπλέον, η εμπορία ανθρώπων για την αφαίρεση των οργάνων δεν περιλαμβάνει τις εμπορικές συναλλαγές που αφορούν τα όργανα από θανόντα, ούτε την εκτροπή νομότυπα αποκτημένων οργάνων για παράνομη χρήση από τους γιατρούς που παρέχουν υπηρεσίες μεταμόσχευσης σε ασθενείς οι οποίοι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να τα λάβουν στο πλαίσιο των εθνικών προγραμμάτων ή σε εγκαταστάσεις που εξυπηρετούν τους λεγόμενους  «τουρίστες» για μεταμόσχευση.

Η νέα σύμβαση καλύπτει αυτά τα κενά. Παρέχει μια σαφή βάση για τη δίωξη των διαμεσολαβητών, των μεσαζόντων ακόμη και αν τα μέσα που χρησιμοποιούν δεν ισοδυναμούν με την εμπορία ανθρώπων. Ποινικοποιεί τόσο τη δράση από  διεφθαρμένους αξιωματούχους οι οποίοι κάνουν κατάχρηση της θέσης τους εντός του συστήματος δωρεάς οργάνων και των επαγγελματιών του τομέα της υγείας και άλλων που συντελούν στην απομάκρυνση, τη μεταφορά, ή τη χρησιμοποίηση ενός οργάνου, εφόσον γνωρίζουν ότι ο δότης δεν έχει δώσει έγκυρη συγκατάθεση ή του προσφέρθηκε πληρωμή. Οι γιατροί έχουν, επίσης, ευθύνη – με βάση  τη Σύμβαση για την αφαίρεση οργάνων από νεκρούς δότες όταν γνωρίζουν ότι δεν δόθηκε έγκυρη άδεια ή ότι προσφέρθηκε πληρωμή ώστε να λάβουν την άδεια από την οικογένεια.

Σύμφωνα με τη νέα σύμβαση, τα κράτη μπορούν να επιλέξουν να μην ασκήσουν δίωξη σε παραλήπτες που έχουν αγοράσει ένα όργανο, αν και οι παραλήπτες θα είναι υπεύθυνοι σύμφωνα με τις διατάξεις σχετικά με την εμπορία ανθρώπων με σκοπό την αφαίρεση οργάνων, αν γνώριζαν ότι το όργανο προήλθε από ένα θύμα εμπορίας ανθρώπων. Οι άνθρωποι που πωλούν ένα όργανο τους σε συνθήκες  εμπορίας (trafficking) ανθρώπων με σκοπό την αφαίρεση οργάνων, δικαιούνται προστασία ως θύματα. Αν δεν εμπλέκεται η εμπορία ανθρώπων, τα κράτη μπορούν να επιλέξουν τη δίωξη των πωλητών στο πλαίσιο της σύμβασης.

Εν κατακλείδι, η Σύμβαση είναι μια δημιουργική διεθνής νομική πράξη η οποία για πρώτη φορά αγγίζει τις παράνομες πρακτικές για μεταμοσχεύσεις  που διαφεύγουν τη δίωξη μέχρι σήμερα. Με την αμοιβαία συμπλήρωση, η σύμβαση για την εμπορία ανθρωπίνων οργάνων και τα νομικά εργαλεία για την εμπορία ανθρώπων με σκοπό την αφαίρεση οργάνων, παρέχουν ένα ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο για την πρόληψη και τον αγώνα ενάντια στις δραστηριότητες που παραβιάζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στο κρίσιμο θέμα των μεταμοσχεύσεων.

Το παγκόσμιο πρόβλημα της εμπορίας οργάνων μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με συντονισμένη δράση σε παγκόσμιο επίπεδο. Ως εκ τούτου, καλούμε όλες τις χώρες να γίνει γρήγορα συμβαλλόμενα μέρη της Σύμβασης, τονίζουν οι επιστήμονες που υπογράφουν το άρθρο.

Επειδή θεωρούμε ότι το θέμα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο και για τη χώρα μας  - όπου έχουν καταγραφεί πολλά κρούσματα σε ανάλογες περιπτώσεις – δημοσιεύσαμε το παραπάνω άρθρο του Lancet.