Η Αριστερά στο … προσκήνιο μέσα και από τις αντιφάσεις της

Σε δύο σημερινά δημοσιεύματα των «Νέων» παρουσιάζονται δύο πτυχές της παρουσίας και της ιστορίας της Αριστεράς.

Το ένα με τίτλο «ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ - ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ, Από την υιοθεσία στην αποκλήρωση» αναφέρεται στην πρόσφατη ιστορία της  και συγκεκριμένα στην αδυσώπητη αντιπαράθεση μεταξύ Αλέκου Αλαβάνου και Αλέξη Τσίπρα, που απειλεί να τινάξει στον αέρα τον Συνασπισμό και τη συμμαχική έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά το ότι δεν παρουσιάζει όλη τη σύνθετη πορεία των σχέσεων μεταξύ των δύο πολιτικών προσώπων, καθώς και το πολιτικό φορτίο που σηματοδοτεί αυτή η σχέση το δημοσίευμα είναι αρκετά ενδιαφέρον.

Το άλλο με τίτλο « Μιλάει ο Νίκος Μπελογιάννης...», ο γιος της Έλλης Παππά  για τον πατέρα του Νίκο και την Αριστερά, παρουσιάζει μια συνέντευξη του για μια από τις πιο δραματικές περιόδους της νεότερης ελληνικής πολιτικής ιστορίας και της Αριστεράς, καθώς και τις προσωπικές του σκέψεις για την Αριστερά.

Έτσι η Αριστερά μέσα από την αντιφατικότητά της, προκαλεί και συγκινεί. Η ιστορία της παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον και πολλαπλές αναγνώσεις και προσεγγίσεις.

Παρουσιάζουμε  και τα δύο αυτά δημοσιεύματα – που αναφέρονται σε διαφορετικές χρονικές συγκυρίες – στη σελίδα μας «Αριστερά και Ιστορία», χωρίς άλλα σχόλια.

Στη συνέχεια θα δημοσιεύσουμε και άλλες απόψεις, σκέψεις και προσεγγίσεις  τόσο για την σύγχρονη όσο και για την παλαιότερη ιστορία της Αριστεράς.

Ανασχηματισμός ήταν και … πάει;

Το είδαμε λοιπόν και αυτό.

Στο «πνεύμα» των πρώτων κυβερνητικών εξαγγελιών.

Για «μικρό» και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα.

Αντί γι’ αυτό προέκυψε βεβαίως μια κυβέρνηση μαμούθ.

Ένας ανασχηματισμός στην προσπάθεια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να βρεθούν νέες ισορροπίες στην κυβερνητική παράταξη.

Να ικανοποιηθούν «νέοι» αλλά και «παλαιότεροι».

Με σημαντικό, όμως, κόστος από την αναγγελία του.

Έτσι ο «δομικός» ανασχηματισμός προκάλεσε και δομική … σύγχυση.

Σε αρμοδιότητες και ευθύνες.

Αλήθεια οι 7 αναπληρωτές υπουργοί πόσες φορές θα «σκοντάφτουν» πάνω στους αντίστοιχους υπουργούς;

Ένας ανασχηματισμός που αποτελεί έμμεση ομολογία αποτυχίας των πρώτων κυβερνητικών επιλογών..

Υπουργεία που διαλύθηκαν, ενσωματώθηκαν σε άλλα και επαναφέρονται, χωρίς, όμως, οι υπουργοί τους να έχουν αναλάβει ακόμα τις αρμοδιότητές του;!

Ένας ανασχηματισμός με σημαντικό κόστος – πέρα από το πολιτικό – και οικονομικό, αφού απαιτούνται σημαντικές δαπάνες και σε νέους υπαλλήλους και στελεχικό δυναμικό, όσο και για την αναδιοργάνωση και λειτουργία των υπουργείων.

Ένας ανασχηματισμός που δεν μπορεί να κρύψει τον κρυφό ή ανοικτό πόλεμο μεταξύ κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης για ρόλους, αρμοδιότητες και θέσεις.

Που δεν μπορεί να κρύψει τη δυσαρέσκεια σ’ ένα μέρος της κυβερνητικής παράταξης – παρά το γεγονός ότι το 1/3 περίπου της κυβερνητικής πλειοψηφίας  «απασχολείται» σε κυβερνητικές θέσεις.

Η θεσμική σύγχυση που προκαλείται από την υπερσυσσώρευση παράλληλων δομών, χρεώσεων και αρμοδιοτήτων, σύγχυση που προήλθε από τα «ευρήματα» του πρωθυπουργικού, κυρίως, επιτελείου απειλεί να οδηγήσει σε λειτουργικό και πολιτικό μπλακάουτ.

Μια κυβέρνηση που για να «συντονιστεί» θέλει έναν αντιπρόεδρο, έναν υπουργό Εσωτερικών Προεδρίας – Εσωτερικών με διευρυμένες αρμοδιότητες, ένα Γραφείο ενίσχυσης του «έργου» του πρωθυπουργού, έναν υπουργό Επικρατείας που θα «φέρει» ξένες επενδύσεις, και μια στρατιά πρωθυπουργικών συμβούλων – ξένων κατά βάση – με παχυλές απολαβές και άλλα ακόμη για να «πετύχει» (;) το βούλιαγμα της οικονομίας.

Μαζί με την πολιτική της άκριτης υποταγής στη λογική του Μνημονίου, η οποία συσσωρεύει αδιέξοδα, οι ταχυδακτυλολειτουργικές επινοήσεις για την κυβερνητική σύνθεση οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερες εμπλοκές.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο η κυβέρνηση εξάντλησε τα πολιτικά της αποθέματα και οδηγείται – μέχρι στιγμής – σε έμμεση αναγνώριση της αποτυχίας της.

Έπονται και άλλα …

Για ένα μακρύ … θερμό φθινόπωρο

Το  φθινόπωρο που έχουν μπροστά τους οι Έλληνες πολίτες είναι ιδιαίτερα βαρύ και … θερμό.

Μετά την καταιγίδα των μέτρων  που έχουν ληφθεί από την κυβέρνηση του Μνημονίου  όλες οι προβλέψεις  είναι ιδιαίτερα  οδυνηρές.

Βέβαια, το φθινόπωρο ξεκίνησε με τις μηχανές της πολιτικής αντιπαράθεσης στο φουλ …

Και ανασχηματισμός – μαμούθ με ένα βαρύ, δύσκαμπτο και αντιφατικό κυβερνητικό σχήμα στην προσπάθεια να διορθώσει (;) τις εντυπώσεις η κυβέρνηση και να κερδίσει κάποιους πολιτικούς πόντους.

Και με τη διαμόρφωση του σκηνικού για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές που είναι η πιο σημαντική πολιτική μάχη του φθινοπώρου.

Αλλά πάνω απ’ όλα με τους πολίτες αντιμέτωπους με μια πολύ σκληρή πραγματικότητα.

• Την ακρίβεια και τον πληθωρισμό στο 6% περίπου καταγράφοντας πανευρωπαϊκή πρωτιά.
• Την ανεργία να καλπάζει στο 12% και με την πρόβλεψη για κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων το φθινόπωρο και την αντίστοιχη απώλεια θέσεων εργασίας.
• Την ύφεση και τη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας κατά 3,7% το δεύτερο τρίμηνο του έτους, ως αποτέλεσμα και της  … κατάψυξης που έχει θέσει την οικονομία της χώρας η πολιτική του Μνημονίου.
• Το Μνημόνιο που σηκώνει τη δαμόκλεια σπάθη του πάνω από τους Έλληνες εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα  με νέα εφιαλτικά μέτρα.
• Τη «θερμή» σύγκρουση για το πετρέλαιο θέρμανσης – με την υψίστης ευρηματικότητας και οικονομικής και πολιτικής έμπνευσης επινόηση  να αυξηθεί η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης  στο ύψος αυτού της κίνησης για να βρεθούν πρόσθετοι πόροι για τα μονίμως υστερούντα δημόσια έσοδα. Κι αυτό με τη λογική (;) να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ σε πολλά είδη από το 11 στο 23% και βάλε. (Αλήθεια και στη μια και την άλλη περίπτωση ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Αν όχι οι έλληνες εργαζόμενοι και τα ασθενέστερα κοινωνικά και οικονομικά  στρώματα; ).

Ο πρώτος κύκλος αντιπαράθεσης εγκαινιάζεται αυτή τη βδομάδα στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια  της ΔΕΘ.

Θα ακούσουμε τις νέες κυβερνητικές «υποσχέσεις»  και εξαγγελίες για την εξασφάλιση της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και τη «σωτηρία»  της χώρας.

Ενώ το προσεχές Σάββατο εγκαινιάζεται  η φθινοπωρινή κοινωνική και πολιτική αναμέτρηση μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων με το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη.

Ίδωμεν …