Περί «αιωνίων» φοιτητών και της «αναβάθμισης» των Πανεπιστημίων

Πολλή συζήτηση έγινε τις τελευταίες ημέρες για την απόφαση του υπουργείου Παιδείας να ενεργοποίηση τη διάταξη  για τη διαγραφή των φοιτητών που παραμένουν στα ΑΕΙ και ΤΕΙ για πολλά χρόνια.

Από την πλευρά της κυβέρνησης αλλά και από τα γνωστά συνοδοιπορούντα και αλαλάζοντα Μέσα Ενημέρωσης – καλύτερα παραπληροφόρησης – αυτή απόφαση συνοδεύτηκε από ισχυρισμούς για την αναβάθμιση της ποιότητας της Ανώτατης Εκπαίδευσης, για αυστηροποίηση των σπουδών, για τους «τεμπέληδες» φοιτητές και με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για όσους αντιδρούν σ’ αυτό το μέτρο, ακόμη και για τους πρυτάνεις των ΑΕΙ.

Πρόκειται σαφώς για έναν ιδιότυπο λαϊκισμό που συμπληρώνει τα νεοφιλελεύθερης επιλογής μέτρα και έχουν έντονα αυταρχικό χαρακτήρα.

Ας αφήσουμε το κοινωνικό πρόβλημα που αφορά άμεσα 180.000 φοιτητές που ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που φοιτούν στην ανώτατη εκπαίδευση πριν το 2006 αλλά και τις οικογένειές τους.

Ας αφήσουμε ακόμη ότι με αυτά τα νομοθετήματα και τα αντίστοιχα μέτρα συνδέονται δύο κατεξοχήν «παιδειοκτόνοι» υπουργοί – η Αννούλα Διαμαντοπούλου, που επί υπουργίας της ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος και ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ο υπουργός των επιστρατεύσεων των καθηγητών και των ποινικών διώξεων σε βάρος αγωνιζόμενων μαθητών.

Και ας έρθουμε να εξηγήσουμε γιατί να είναι λαϊκιστικό και αυταρχικό μέτρο , κενό ουσιαστικού περιεχομένου και αποσκοπεί στο να δείξει στη κοινή γνώμη ότι «κάτι κάνουμε και στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης».

ü  Καταρχάς, το μέτρο λειτουργεί αιφνιδιαστικά και δεν δίνει ένα εύλογο χρονικό διάστημα στους υπόχρεους φοιτητές ώστε να ταχτοποιήσουν τις εκκρεμότητές τους.

ü  Όπως έχει ήδη διατυπωθεί και από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα, τους ίδιους τους πρυτάνεις των κορυφαίων ΑΕΙ αλλά και εκπροσώπους των φοιτητών, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, όπου πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να εργάζονται για να συμβάλλουν στα πενιχρά οικονομικά των οικογενειών τους ή μένουν μακριά από τις σχολές τους, επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα έξοδα διαμονής, το μέτρο αυτό λειτουργεί κατεξοχήν κοινωνικά άδικα και εξοντωτικά.

ü  Άραγε, οι «αιώνιοι φοιτητές» επιβαρύνουν οικονομικά τις σχολές τους; Μα ήδη με την υπάρχουσα νομοθεσία μετά το πέμπτο έτος δεν τους χορηγείται πάσο για τα μέσα συγκοινωνίας, συγγράμματα και κανονικά δεν μπορούν να μένουν στις φοιτητικές εστίες. Συνεπώς, πώς επιβαρύνονται οικονομικά τα ΑΕΙ και ΤΕΙ από αυτούς τους φοιτητές;

ü  Είναι αστείο να μιλάμε για «αναβάθμιση» της Ανώτατης Παιδείας και για οικονομική ανακούφιση των ΑΕΙ και ΤΕΙ, όταν

-          Η χώρα μας έχει καταντήσει να είναι η τελευταία στην ευρωζώνη από την άποψη των δαπανών για την παιδεία και μια από τις τελευταίες ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ;

-          Πολύ περισσότερο, όταν η έρευνα έχει εξοβελιστεί και στραγγαλιστεί στα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

ü  Γιατί  η «εξυγίανση» των ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν αρχίζει από τον τρόπο ανάδειξης και προώθησης του διδακτικού προσωπικού – που συνήθως γίνεται μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες και μέσα από ένα δίκτυο συναλλαγής όπου εμπλέκεται και η πολιτική εξουσία;

  Καθώς και μέσα από την επανεξέταση του προγράμματος σπουδών το οποίο, συνήθως πάλι, στις περισσότερες σχολές «φορτώνεται» με έναν υπερβολικό όγκο μαθημάτων και ύλης, προκειμένου να «βολευτούν» οι ημέτεροι με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται οι φοιτητές  με αμφίβολης χρησιμότητας και σκοπιμότητας μαθήματα, με πολύ χαμηλό επίπεδο και αδιάφορα στην πλειοψηφία τους.

  Αυτό είναι άλλωστε που οδηγεί στο φαινόμενο πολλοί νέοι και αξιόλογοι άνθρωποι που έχουν εισαχθεί ακόμη και σε σχολές με υψηλή ζήτηση να απογοητεύονται, να εκφράζουν διαθέσεις παραίτησης ακόμη και από το πρώτο έτος.

ü  Μα – ισχυρίζονται οι υπέρμαχοι του μέτρου και πολλοί που τους ακολουθούν, όπως μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης – και στα πανεπιστήμια της Ευρώπης υπάρχουν αυστηρά μέτρα και όροι και οι φοιτητές έχουν σαφείς υποχρεώσεις.

    Φυσικά και οι φοιτητές πρέπει να έχουν υποχρεώσεις, ούτε το πανεπιστήμιο να είναι ξέφραγο αμπέλι.

  Μπορούμε, όμως, στα σοβαρά να μιλήσουμε γι’ αυτά τα θέματα, παραγνωρίζοντας:

-          Τις κοινωνικές υποδομές, τα δίκτυα υποστήριξης και τις διευκολύνσεις που παρέχονται στους φοιτητές σε μια σειρά προηγμένες χώρες;

-          Τις υποδομές μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται το διδακτικό και μορφωτικό έργο;

  Και επειδή – είναι πάγια τακτική των κυβερνώντων και των χειριστών της κοινής γνώμης – να στηρίζονται και να αξιοποιούν την άγνοια ή την ημιμάθεια που διακρίνει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, μπορούμε άραγε να αγνοήσουμε ζητήματα, όπως:

-          Τις σαφώς πιο εξελιγμένες και ευέλικτες δομές που υπάρχουν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε μια σειρά χώρες.

-          Τη δυνατότητα που έχουν οι φοιτητές στη διάρκεια των σπουδών τους να αλλάζουν σχολή, περισσότερο από μία φορές, στο βαθμό που η πρώτη τους επιλογή δεν τους ικανοποιεί.

-          Πόσο αυτό μοιάζει με το δικό μας άκαμπτο, συγκεντρωτικό, μονοδιάστατο και εν τέλει αναχρονιστικό θεσμικό πλαίσιο των ΑΕΙ και ΤΕΙ;

-          Για να μην πάμε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού – αλλά και σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης – όπου οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να δομήσουν το βασικό τους πτυχίο αξιοποιώντας μαθήματα και κατευθύνσεις από διαφορετικές σχολές ή αντικείμενα.

  Τι από όλα αυτά – και άλλα πολλά – υπάρχει στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα;

Τι εξυπηρετεί, λοιπόν, αυτό το μέτρο;

ü  Τελικά, την επίδειξη του «ότι κάτι κάνουμε» χωρίς στην ουσία να κάνουμε τίποτα στην ουσία;

ü  Την επίδειξη πυγμής, δύναμης, αυταρχισμού σε μια κοινωνία που αρέσκεται σε μεγάλο βαθμό να παρακολουθεί παθητικά σχεδόν μοιρολατρικά ή και να αισθάνεται ως συνένοχη σε όσα σε βάρος της γίνονται;

ü  Μήπως, τελικά, είναι μια άλλη σκληρή ταξική επιλογή που περιορίζει – ειδικά στην εποχή μας – τη δυνατότητα των νέων ανθρώπων να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον με καλύτερες προϋποθέσεις και δυνατότητες. Ενισχύοντας ένα πολύ πιο κλειστό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης που θα ευνοεί εξ αντικειμένου τους οικονομικά πιο ισχυρούς;

ü  Άλλωστε το ζητούμενο στην Ελλάδα – πειραματόζωο, της ζώνης του μνημονίου και της πλήρους υποτέλειας, είναι να έχουμε μια μάζα φτηνού και πρόχειρου εργατικού δυναμικού των 200 – 300 ευρώ που δεν θα μπορεί να διεκδικεί και κάτι καλύτερο. Όπου, ειδικά οι νέοι, θα είναι οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι.

  Έτσι κι αλλιώς τα τέκνα της ολιγαρχίας και της μικρής εκείνης μειοψηφίας των οικονομικά ισχυρών μπορούν να απολαμβάνουν τις σπουδές τους στα  κολέγια με τις υψηλές αμοιβές αλλά και στην τελική τα εύκολα – για να μην πούμε, προπληρωμένα πτυχία.

ü  Ας αναζητήσουμε, τέλος, τη διασύνδεση τέτοιων μέτρων με την βαθμιαία ενίσχυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων και κολεγίων στη χώρα μας αλλά και της εμφάνισης – ήδη υπάρχει βέβαια – σε πολύ μεγαλύτερη έκταση μιας φροντιστηριακής παραπαιδείας για τους φοιτητές των ανώτερων και ανώτατων σχολών.

Και όλα αυτά σε μια εποχή που η κοινωνία μας αιμορραγεί από την έξοδο του πιο ζωντανού κομματιού της, των νέων ανθρώπων, σε άλλες χώρες.

 Μήπως τελικά τέτοιου είδους μέτρα ευνοήσουν ακόμη μεγαλύτερες τάσεις φυγής;

Αυτά για αρχή και θα επανέλθουμε … 

Η επίσκεψη του Γερμανού Προέδρου και η αστυνομική βία σε βάρος διαδηλωτών

 Ο Γερμανός πρόεδρος, Γιόακιμ Γκάουκ επισκέπτεται την Ελλάδα.

Ο δικός μας πρόεδρος – που έχει στηρίξει και προσυπογράψει όλα τα μνημονιακά και αντιδημοκρατικά μέτρα – θυμήθηκε να ψελλίσει ότι έθεσε «στον κ. Γκάουκ το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε ποτέ των διεκδικήσεών της και απαιτείται η επίλυση του προβλήματος με την ταχύτερη δυνατή έναρξη των συνομιλιών».

Έτσι για το … ξεκάρφωμα.

Κατά τα άλλα η χώρα και ειδικά η πρωτεύουσα έπρεπε να δείξει τη γνωστή νομιμοφροσύνη προς τον υψηλό επισκέπτη και τον εκπρόσωπο της κυρίαρχης στην Ευρωπαϊκή Ένωση δύναμης.

Γι’ αυτό επιστρατεύτηκε το γνωστό  - χουντικής έμπνευσης – μέτρο, της απαγόρευσης των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας.

Και με το γνωστό «δυναμικό» τρόπο τα ΜΑΤ επιτέθησαν και ξυλοκόπησαν διαδηλωτές του ΠΑΜΕ.

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε και για να καταλαβαίνουμε σε τι χώρα και σε τι καθεστώς ζούμε …

Αποκάλυψη - σοκ για τους σκοπευτές στο Κίεβο: πληρωμένοι από τους υποκινητές των διαδηλώσεων!

Την ώρα που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο διπλωματικός πόλεμος για τη μοίρα της Ουκρανίας, αίσθηση προκαλεί η δημοσιοποίηση μίας συνομιλίας του υπουργού Εξωτερικών της Εσθονίας με την Κάθριν Άστον,

στην οποία της αναφέρει ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που πυροβόλησαν διαδηλωτές κατά τις αιματηρές συμπλοκές στο κέντρο του Κιέβου, έχουν προσληφθεί από τους υποκινητές των διαδηλώσεων στην Μαϊντάν.

Η τηλεφωνική συνομιλία πραγματοποιήθηκε μετά την επίσκεψη του Εσθονού υπουργού στο Κίεβο, στις 25 Φεβρουαρίου, εν μέσω κλιμάκωσης των συγκρούσεων μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών στην ουκρανική πρωτεύουσα.

«Γίνεται πλέον όλο και πιο αντιληπτό ότι πίσω από τους ελεύθερους σκοπευτές δεν ήταν ο Γιανουκόβιτς, αλλά ήταν κάποιος από τη νέα κυβέρνηση συνασπισμού» ανέφερε ο Ούρμας Πάετ κατά τη διάρκεια της συζήτησης.

Ο Πάετ είπε στην επικεφαλής της διπλωματίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι διαδηλωτές και αστυνομικοί σκοτώθηκαν από τους ίδιους ανθρώπους.

«Νομίζω ότι θα πρέπει να το ερευνήσουμε», απάντησε η Κάθριν Άστον.

«Ο υπουργός Εξωτερικών Ούρμας Πάετ λυπάται πολύ για τη διαρροή αυτής της συνομιλίας με την εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής διπλωματίας Κάθριν Άστον, όμως επιβεβαιώνει την αυθεντικότητά της», δήλωσε η εκπρόσωπός του Πάετ.

Το ερώτημα είναι πώς η  Δύση, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Γερμανία και Ευρωπαϊκή Ένωση – που υποκριτικά πάντα «κόβονται» για την «ακεραιότητα»  της Ουκρανίας και για τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά όπως για το διεθνές δίκαιο – θα συνεχίσουν να παρέχουν υποστήριξη και θα έχουν σχέσεις με μια κυβέρνηση που προέκυψε με αυτό τον τρόπο και η οποία ενσωματώνει ακόμη και νεοναζιστές;

Σε διαρκή ένταση η κατάσταση στην Ουκρανία - αντιπαράθεση Δύσης - Ρωσίας και ο ρόλος των ακροδεξιών

Τις τελευταίες μέρες ζούμε τα δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία που απειλούν και την ενότητα αυτής της χώρας.

Και που συνδέονται με τα ζητήματα της παγκόσμιας στρατηγικής και οικονομικής αντιπαράθεσης για τον έλεγχο βασικών χώρων και πηγών ενέργειας.

Στο βάθος αυτών των εξελίξεων μπορεί να διαγράφεται η απόπειρα επαναχάραξης του παγκόσμιου χάρτη.

Και όπου οι βασικοί στρατηγικοί παίχτες – Ρωσία, ΗΠΑ και Γερμανία – σ’ αυτή τη φάση – αναμετρώνται πάνω στο έδαφος της Ουκρανίας.

Υπάρχουν και ορισμένα «γραφικά» στοιχεία – θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε έτσι, αν δεν συντελούνταν τα τραγικά γεγονότα του τελευταίου μήνα.

Όπως οι δηλώσεις του προέδρου Ομπάμα ότι η Ρωσία «βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας» και ότι «παραβιάζει τις αρχές του διεθνούς δικαίου».

Μιλά γι’ αυτό ο ηγέτης της υπερδύναμης που έχει καταπατήσει τις τελευταίες δεκαετίες κάθε έννοια διεθνούς δικαίου – εισβολή στο Ιράκ, πόλεμος στο Αφγανιστάν κλπ.

Ενώ συναντάμε για μια ακόμη φορά τα κροκοδείλια δάκρυα της Δύσης που κατά τα άλλα δεν δείχνει να στεναχωριέται ιδιαίτερα για τη δράση και τη συμμετοχή των νεοναζιστών ακροδεξιών εθνικιστών στη νέα ουκρανική κυβέρνηση.

Ακροδεξιών εθνικιστών και νεοναζιστών που ούτε η ελληνική κυβέρνηση τολμά να καταγγείλει ανοικτά παρόλο που απειλούν και την ελληνική μειονότητα στην Ουκρανία.

Η Ρωσία υποστηρίζει ότι ενεργεί στην Ουκρανία για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών της.

Αλλά τι επιχειρήματα έχει στη διάθεσή της για την αποστολή στρατευμάτων στη Κριμαία;

Οι ιστορικοί δεσμοί της με τη χερσόνησο πηγαίνουν πίσω στη Μεγάλη Αικατερίνη τον 18ο αιώνα, όταν η Ρωσία κατέλαβε τη νότια Ουκρανία και την Κριμαία και τις απέσπασε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το 1954, η Κριμαία δόθηκε στην Ουκρανία ως «δώρο» από τον σοβιετικό ηγέτη, Νικήτα Χρουστσόφ, ο οποίος ήταν ο ίδιος ουκρανικής καταγωγής. Μόλις 10 χρόνια νωρίτερα, ο Ιωσήφ Στάλιν είχε απελάσει ολόκληρο τον πληθυσμό Τατάρων της Κριμαίας, περίπου 300.000 ανθρώπους, με τον ισχυρισμό για  συνεργασία με τη Γερμανία του Χίτλερ.

Όταν η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1991, ο Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν συμφώνησε ότι η Κριμαία θα μπορούσε να παραμείνει στην Ουκρανία, με τον στόλο της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα να παραμένει στη βάση της  Σεβαστούπολης με μίσθωση η οποία τα τελευταία χρόνια επεκτάθηκε μέχρι το 2042.

Υπάρχει νομική βάση για τις ενέργειες της Ρωσίας στην περιοχή;

Σύμφωνα με το Μνημόνιο της  Βουδαπέστης του 1994, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Ουκρανία και το Ηνωμένο Βασίλειο συμφώνησαν να μην απειλήσουν ή να κάνουν χρήση βίας εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας. Δεσμεύτηκαν, επίσης να μην χρησιμοποιήσουν οικονομικό καταναγκασμό για να υποτάξουν την Ουκρανία στα δικά τους συμφέροντα.

Η Ρωσία υποστηρίζει ότι η απόφασή της να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία είναι αναγκαία για την προστασία των Ρώσων πολιτών που βρίσκονται εκεί.

Υπάρχει μια εθνική πλειοψηφία στην ρωσική αυτόνομη δημοκρατία της Κριμαίας. Ο ρωσικός στόλο της Μαύρης Θάλασσας έχει βάση στη Σεβαστούπολη, όπου μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχουν ρωσικά διαβατήρια. Αλλά οι ΗΠΑ επιμένουν ότι δεν υπάρχει νομική βάση για τη ρωσική κίνηση, κατηγορώντας τη Μόσχα, ότι ενεργεί μονομερώς κατά παράβαση της δέσμευσής της για την ακεραιότητα της Ουκρανίας. Με τις ΗΠΑ συντάσσεται, φυσικά, η ομάδα G7 των πιο ισχυρών οικονομικά κρατών.

Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας της για την Ουκρανία, η Ρωσία έχει το δικαίωμα να έχει 25.000 στρατιώτες στη χερσόνησο και σήμερα 16.000 έχουν αναπτυχθεί στην περιοχή.

Έτσι ποια είναι η απάντηση της Ρωσίας;

Αρχικά, η Ρωσία αρνήθηκε ότι παραβίασε τη συμφωνία της Βουδαπέστης. Αλλά η Μόσχα υποστηρίζει ότι  τώρα η κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται στην Ουκρανία μετά την κατάληψη της εξουσίας από «ριζοσπάστες εξτρεμιστές», απειλώντας τις ζωές και την ασφάλεια των κατοίκων στην Κριμαία και σε άλλες νοτιοανατολικές περιοχές. Υπενθυμίζει επίσης το "ποδοπάτημα" από  της νέα κυβέρνηση της συμφωνίας της 21ης Φεβρουαρίου που υπογράφηκε από τον ανατραπέντα πρόεδρο, Βίκτορ Γιανουκόβιτς  και την αντιπολίτευση.

Όταν ο πρόεδρος εγκατέλειψε το Κίεβο, η αντιπολίτευση κινήθηκε για να καλύψει το κενό εξουσίας. Αλλά νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την κρίση, οι δύο πλευρές προχώρησαν σε μια συμφωνία για να αποκαταστήσουν το σύνταγμα του 2004 και να μειώσουν τις εξουσίες του προέδρου. Η εν λόγω συμφωνία υπεγράφη από τον κ. Γιανουκόβιτς και τους ηγέτες της αντιπολίτευσης, καθώς και από τρεις υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ. Δεν είναι σαφές εάν υπεγράφη ποτέ από  τη ρωσική πλευρά.

Τι γίνεται με το ρόλο των «ριζοσπαστών εξτρεμιστών»;

Η Μόσχα δήλωνε τακτικά ότι οι διαμαρτυρίες στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου ήταν αντικείμενο καπηλείας από την άκρα δεξιά, που επεδίωκε από τότε να πάρει την εξουσία σε μια νέα κυβέρνηση που θα περιλάμβανε «απροκάλυπτα ναζιστές». Δύο ομάδες, ο Δεξιός Τομέας και η Svoboda (Ελευθερία), συχνά αναφέρονται ότι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ταραχές και τώρα κατέχουν καίριες θέσεις στην προσωρινή κυβέρνηση. Υπάρχουν, επίσης, από τις δυνάμεις αυτές συχνές αναφορές στον εθνικιστή ουκρανό, Stepan Bandera, ο οποίος θεωρείται ως ήρωας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου από ορισμένους, ενώ κατηγορείται από τους άλλους ότι ήταν  συνεργάτης των Ναζί που συνδέεται με τις σφαγές Εβραίων και Πολωνών στην Ουκρανία.

Η ακροδεξιά ήταν μειοψηφικό στοιχείο στις διαδηλώσεις που προσέλκυσαν τη στήριξη από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στο Κίεβο και άλλες πόλεις. Εμπλέκονταν, όμως, συχνά στις πιο βίαιες αντιπαραθέσεις ενώ και εθνικιστικά σύμβολα ήταν συχνά ορατά στην πλατεία Ανεξαρτησίας.

Το εθνικιστικό κόμμα, Svoboda (Ελευθερία) διαθέτει τέσσερις θέσεις στη νέα κυβέρνηση.  Ο Oleksandr Sych είναι αναπληρωτής πρωθυπουργός και ο Oleh Makhnitsky ορίστηκε ως γενικός εισαγγελέας. Κατέχει, επίσης, τα υπουργεία γεωργίας και περιβάλλοντος, αλλά ο αρχηγός της, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για αντισημιτισμό, δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση.

 Ένας από τους βασικούς επικεφαλής των διαδηλώσεων, ο  Αντρέι Parubiy έχει οριστεί πρόεδρος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (NSC). Ένα από τους συνιδρυτές της Svoboda που χαρακτηρίζεται από τις εξτρεμιστικές θέσεις του ανατραπέντος προέδρου, και ένας από τους συνεργάτες του Parubiy στο NSC είναι οDmytro Yarosh, ο επικεφαλής της ακροδεξιάς παραστρατιωτικής ομάδας Δεξιός Τομέας.

Έτσι, υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στη Δύση – ΗΠΑ και Γερμανία κυρίως – και τη Ρωσία πάνω στο χαρακτήρα της νέας κυβέρνησης και το ρόλο των ακροδεξιών έως και χιτλερικών στοιχείων.

Για τα οποία ελάχιστος λόγος γίνεται στα δυτικά μέσα ενημέρωσης.

Όπως και για το ρόλο των δυτικών μυστικών υπηρεσιών στην ενίσχυσή τους και καθ’ όλη τη διάρκεια των ταραχών.

Τόσο η Ρωσία όσο και η Δύση υποστηρίζουν ότι θέλουν μια ειρηνική επίλυση, αλλά είναι διαμετρικά αντίθετες στο θεμελιώδες ερώτημα για ποια είναι η νόμιμη εξουσία στην Ουκρανία.

Οι δυτικές δυνάμεις δέχονται τη νέα προσωρινή κυβέρνηση στο Κίεβο, που, όπως αναφέρουν, εγκρίθηκε από το ουκρανικό κοινοβούλιο.

Η Ρωσία, αντιθέτως, υποστηρίζει  ότι το Κίεβο είναι στα χέρια μιας παράνομης κυβέρνησης από «ακροδεξιούς εξτρεμιστές» με «ξενοφοβικές, αντισημιτικές και νεοφασιστικές» απόψεις, η οποία έχει επιβληθεί ως το αποτέλεσμα ενός "νεοφασιστικού πραξικοπήματος", που καθαίρεσε τον πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς παράνομα.

Ο  Πούτιν επιθυμεί η Δύση και το Κίεβο να δεχτούν τη συμφωνία που υπεγράφη με τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς στις 21 Φεβρουαρίου για συνομιλίες σχετικά με τη συνταγματική μεταρρύθμιση που ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις όλων των κομμάτων και των περιφερειών - μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να μετατρέψουν την Ουκρανία σε μια ομοσπονδία, με μεγαλύτερη αυτοδιάθεση των ρωσόφωνων περιοχών και της Κριμαίας.

Αλλά αυτό θα σήμαινε ουσιαστικά αναγνώριση ότι ο κ. Γιανουκόβιτς εξακολουθεί να είναι πρόεδρος και ότι συνεπώς η νέα ουκρανική κυβέρνηση είναι παράνομη.

Η Δύση δεν πρόκειται, φυσικά, να συμφωνήσει σε αυτό.

Είναι η κυβέρνηση αντι-ρωσική;

Μέρος του προβλήματος είναι ότι η κυβέρνηση που ορκίστηκε την περασμένη εβδομάδα, έχει ελάχιστη σχέση με το ρωσόφιλο πληθυσμό που ζει στα  ανατολικά της Ουκρανίας. Μία από τις πρώτες πράξεις της ήταν να καταργήσει το νόμο 2012 που αναγνώριζε τη ρωσική ως επίσημη τοπική γλώσσα. Η απόφαση επικρίθηκε ευρέως σε όλη την Ουκρανία.

Βρίσκονται οι Ρώσοι πολίτες σε κίνδυνο στην Κριμαία;

Την περασμένη εβδομάδα, υπήρξαν ταραχές στην πρωτεύουσα της Κριμαίας, τη Συμφερούπολη, όταν οι υπέρ της Μόσχας διαδηλωτές και οι υποστηρικτές των νέων ηγετών της Ουκρανίας αντιμετώπισαν ο ένας τον άλλο έξω από το κτίριο του τοπικού κοινοβουλίου. Μετά τις αναφορές αυτές προέκυψε η κατάληψη θέσεων από τα ρωσικά στρατεύματα σε όλη την Κριμαία, ενώ η Μόσχα κατηγόρησε το Κίεβο για την αποστολή ενόπλων ανδρών που είχαν στόχο να αποσταθεροποιήσουν τη χερσόνησο.

Μήπως η Κριμαία δημιουργήσει προηγούμενο για άλλες πόλεις της Ουκρανίας;

Οι συνθήκες στις ανατολικές πόλεις της Ουκρανίας, το Ντόνετσκ και το Χάρκοβο είναι συγκρίσιμες με την κατάσταση στην Κριμαία. Υπήρξαν φιλορωσικές διαδηλώσεις σε δύο κυρίως ρωσόφωνες πόλεις.

Ανταποκριτές περιέγραψαν πως οι διαδηλωτές φώναζαν στο Ντόνετσκ, «Πούτιν, έλα». Τα ρωσικά στρατεύματα σταθμεύουν πέρα από τα σύνορα και ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει μιλήσει για την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων  «στο έδαφος της Ουκρανίας» χωρίς να διευκρινίζεται πού.

Σε σημερινή συνέντευξη τύπου ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, υποστήριξε ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη να στείλει ακόμη τα ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία, αλλά δεν έχει αποκλειστεί κάτι τέτοιο.

Η Ρωσία διατηρεί το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει "όλα τα μέσα" για να προστατεύσει τους πολίτες της Ουκρανίας, είπε στη συνέντευξη Τύπου.

 Τα ρωσικά και ουκρανικά στρατεύματα στην Κριμαία βρίσκονται σε μια τεταμένη στάση αναμονής.

Ο Πούτιν χαρακτήρισε την ανατροπή του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς στην πρωτεύουσα Κίεβο ως ένα «αντι-συνταγματικό πραξικόπημα και ένοπλη κατάληψη της εξουσίας».

 Υποστήριξε ότι ένοπλοι «μαχητές» βύθισαν τη χώρα σε «χάος». Είπε, επίσης, ότι Ουκρανοί "εθνικιστές" και "αντισημίτες" βρίσκονται  στους δρόμους του Κιέβου και σε άλλες πόλεις.

Ο Γιανουκόβιτς είχε συμφωνήσει σε όλα όσα η αντιπολίτευση ήθελε, υποστήριξε ο  Πούτιν. Επέμεινε ότι είναι ακόμη ο νόμιμος πρόεδρος. Υπάρχουν μόνο τρία νομικά μέσα για να καταργηθεί ένας πρόεδρος, είπε: ο θάνατος, η παραίτηση ή η υπερψήφιση μομφής από το κοινοβούλιο.

Είναι προφανές ότι στο «μέτωπο» της Ουκρανίας θα δούμε πολλά ακόμη επεισόδια με κλιμακούμενη και μεταβαλλόμενη ένταση.

Εικόνες Αποκριάς – ο Αντωνάκης, ο Γιωργάκης και το … τρελό ποτάμι

Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς και είπαμε να μην ασχοληθούμε με τα σοβαρά θέματα.

Σε λίγες ώρες, άλλωστε, ο βασιλιάς καρνάβαλος θα κάνει το τελευταίο του ταξίδι για να τυλιχτεί στις φλόγες – σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Προς τιμή της ημέρας, λοιπόν, και εμείς θα σας δείξουμε δυο βίντεο για το φυσικό … καρνάβαλο – που δεν είναι άλλος από τους πολιτικούς μας ηγέτες φυσικά: Αντωνάκης και Γιωργάκης να διασκεδάζουν μια χαρά στα 1989 (λίγο πριν ξεσπάσει το … βρώμικο κατά τα άλλα ’89).

Και ένα βίντεο που σατιρίζεται το … τρελό ποτάμι στου Σταύρου Θεοδωράκη που απειλεί να … παρασύρει όλη την πολιτική ζωή της χώρας (λέμε τώρα …).

Ή αλλιώς τα καρναβαλικά μασκαρέματα της σημιτικής και εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς …