Μπορεί μια επιστημονική ανακάλυψη να αποτελέσει μια πραγματική επανάσταση; Ορισμένοι προβληματισμοί για το «σωματίδιο του Θεού»

Μπορεί μια επιστημονική ανακάλυψη να αποτελέσει μια πραγματική επανάσταση;

Να επιφέρει σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο σκέψης, στις ιδέες, αλλά και στον τρόπο ζωής μας;

Η ιστορία έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό.

Μόνο που για να συνειδητοποιήσουν πλήρως  οι άνθρωποι, η ανθρώπινη κοινωνία τις πλήρεις συνέπειες  ορισμένων καθοριστικών επιστημονικών ανακαλύψεων, χρειάστηκε πολύς καιρός – ορισμένες φορές και σκληροί αγώνες.

  Η ανακοίνωση, λοιπόν, της φράσης  χθες το πρωί στη Γενεύη, στο μικρό, κατάμεστο αμφιθέατρο του CERN από το  γενικό διευθυντή Ραλφ Χόγερ  «Επιτέλους, το ’χουμε!», για τον εντοπισμό του «σωματιδίου του Θεού» ή «μποζονίου Χιγκς» -  ίσως, σηματοδοτεί μια νέα στροφή στην πορεία της επιστημονικής σκέψης με ανυπολόγιστες ακόμη προοπτικές τόσο στο επιστημονικό πεδίο όσο  - κάπως αργότερα – και στο πεδίο των πρακτικών εφαρμογών.

Η κορυφαία ανακάλυψη που επιτεύχθηκε στα εργαστήρια του CERN, μετά από πολύχρονη έρευνα στην οποία συμμετείχαν και τρεις Έλληνες επιστήμονες, αποτέλεσε το επιστέγασμα μιας 45χρονης επίμονης προσπάθειας για να ερμηνευθεί πώς η ύλη αποχτά τη μάζα της.

 Στην ανακοίνωση των ερευνητικών αποτελεσμάτων παρευρέθηκε και ο καθηγητής Πήτερ Χιγκς, από τον οποίο το σωματίδιο πήρε το όνομά του, και ο οποίος δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του.

Ο Στίβεν Χόκινγκ χαιρέτισε την ανακοίνωση και δήλωσε στο BBC ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην απονομή του Νόμπελ Φυσικής στον καθηγητή Χιγκς.

Η επιστημονική μάδα του CVS  ανακοίνωσε ότι διαπίστωσε ένα «κτύπημα» στα επιστημονικά της δεδομένα που αντιστοιχούσε σ’ ένα σωματίδιο με βάρος 125,3 γιγαηλεκτροβολτς (GeV) – περίπου 133 φορές βαρύτερο από τα πρωτόνια που βρίσκονται στην καρδιά κάθε ατόμου.

 Οι επιστήμονες υποστήριξαν ότι με το συνδυασμό δύο συνόλων δεδομένων, πέτυχαν ακριβώς ένα επίπεδο αξιοπιστίας στο  σημείο "πέντε-σίγμα"  -  που αντιστοιχεί σε μια πιθανότητα περίπου στις 3.500.000 ότι το σήμα, που είδαν, θα εμφανιζόταν αν δεν υπήρχε το σωματίδιο Higgs.

Ωστόσο, ο πλήρης συνδυασμός των δεδομένων CMS φέρνει τον αριθμό αυτό στο επίπεδο 4,9 σίγμα - μια πιθανότητα σε ένα-δύο εκατομμύρια.

(Ο αριθμός των sigmas μετρά πόσο απίθανο είναι να θεωρηθεί ένα συγκεκριμένο πειραματικό αποτέλεσμα ως θέμα της τύχης και όχι ότι οφείλεται σε πραγματική δράση και γεγονότα).

Ο καθηγητής Τζο Incandela, εκπρόσωπος για το CMS, ήταν κατηγορηματικός: ". Τα αποτελέσματα είναι προκαταρκτικά, αλλά  το σήμα σίγμα στο επίπεδο πέντε και σε περίπου 125 GeV που διαπιστώσαμε  αποτελούν μια  δραματική εξέλιξη. Αυτό είναι πράγματι ένα νέο σωματίδιο», είπε στη συνάντηση της Γενεύης.

 Η οριστική  επιβεβαίωση ότι αυτό είναι το μποζόνιο Higgs θα αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες επιστημονικές ανακαλύψεις του αιώνα. Το κυνήγι για το μποζόνιο έχει συγκριθεί από μερικούς φυσικούς με το πρόγραμμα Απόλλων, που οδήγησε στη σελήνη το 1960.

Οι επιστήμονες θα πρέπει στη συνέχεια να εκτιμήσουν αν το σωματίδιο που βλέπουν συμπεριφέρεται όπως προβλέπεται η εκδοχή του σωματιδίου Higgs από το Καθιερωμένο Μοντέλο, η τρέχουσα καλύτερη θεωρία για την ερμηνεία της λειτουργίας του Σύμπαντος. Ωστόσο, θα μπορούσε επίσης να είναι κάτι ακόμη πιο «εξωτικό».

Αφού όλη η ύλη που μπορούμε να δούμε φαίνεται να αποτελεί μόλις το 4% του Σύμπαντος, ενώ το υπόλοιπο αποτελείται από μια μυστηριώδη σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια!

Μια περισσότερη εξωτική εκδοχή του Higgs θα μπορούσε να αποτελέσει τη γέφυρα για την κατανόηση του 96% του Σύμπαντος, που σήμερα παραμένει ακόμη άγνωστο.

"Φθάνουμε στον καμβά δημιουργίας του Σύμπαντος σε ένα επίπεδο που δεν έχουμε φθάσει ποτέ πριν", δήλωσε ο καθηγητής Incandela.

"Είμαστε στα σύνορα σήμερα, στην άκρη μιας νέας έρευνας. Αυτό θα μπορούσε να είναι το ένα μόνο μέρος της ιστορίας που έχει απομείνει, ή θα μπορούσε να ανοίξει μια ολόκληρη νέα σφαίρα ανακαλύψεων".

Γιατί θεωρείται επομένως τόσο σημαντική η ανακάλυψη του σωματιδίου;

Επειδή αποδεικνύει και κυρίως συμπληρώνει την αξιοπιστία μιας θεωρίας της σύγχρονης Φυσικής που ονομάζεται Καθιερωμένο Μοντέλο και η οποία μας βοηθά να ερμηνεύσουμε πράγματα που γίνονται πάνω στη Γη αλλά και πολύ πιο μακριά, στο αχανές Σύμπαν. Το Καθιερωμένο Μοντέλο πρεσβεύει ότι το Σύμπαν αποτελείται από 12 δομικά συστατικά που λέγονται στοιχειώδη σωματίδια και «διοικείται» από τέσσερις κυρίαρχες δυνάμεις. Ομως αυτή η θεωρία, το καλύτερο δηλαδή ερμηνευτικό εργαλείο που έχουμε, δυστυχώς δεν αρκεί για να κατανοήσουμε τα πάντα στο Σύμπαν.

Ποιο είναι το κομμάτι του παζλ που έλειπε από το Καθιερωμένο Μοντέλο και συμπληρώθηκε με τη χθεσινή ανακάλυψη;

Είναι η προέλευση της μάζας. Η μάζα που αποτελεί εμάς τους ίδιους, τα ζώα, τα φυτά, ό,τι πιάνουμε και βλέπουμε στη Γη και στο Σύμπαν. Το σωματίδιο του Χιγκς και το αντίστοιχο ομώνυμο πεδίο που αναφέραμε πιο πάνω μάς εξηγούν πώς τα σωματίδια αποκτούν τη μάζα τους και στη συνέχεια ξεχύνονται στο Σύμπαν κατευθυνόμενα από διάφορες δυνάμεις για να δημιουργήσουν με τη συμπεριφορά τους τον κόσμο. Αν δεν υπήρχε η μάζα όλα τα σωματίδια, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, θα περιφέρονταν με ταχύτητα του φωτός χωρίς να υπάρχει τίποτα το υλικό, χειροπιαστό στο Σύμπαν.

Ποια πράγματα μπορούμε να καταλάβουμε χρησιμοποιώντας το Καθιερωμένο Μοντέλο;

Το Καθιερωμένο Μοντέλο περιγράφει τον φυσικό κόσμο χρησιμοποιώντας σωματίδια και τέσσερις αλληλεπιδράσεις. Αυτές είναι η βαρύτητα, ο ηλεκτρομαγνητισμός, η ασθενής και η ισχυρή πυρηνική αλληλεπίδραση. Αυτά χρειάζονται όλα κι όλα οι φυσικοί, προκειμένου να εξηγήσουν κάθε φυσικό φαινόμενο πάνω στη Γη, καθώς και τις διεργασίες που συμβαίνουν στον Ήλιο και σε κάθε αστέρα που βλέπουμε στον νυχτερινό ουρανό.

Θα συμπληρώναμε ότι τέτοιου είδους ανακαλύψεις πέρα από το καθαρά επιστημονικό ενδιαφέρον, μπορούν να συμβάλλουν στην πνευματική χειραφέτηση της ανθρωπότητας.

Μόνο που συχνά συναντούν τα δεσμά των προκαταλήψεων, του νεοσκοταδισμού, της προσπάθειας διατήρησης της ιδεολογικής και ψυχολογικής χειραγώγησης από δυνάμεις που επιδιώκουν τον έλεγχο της συνείδησης και της γνώμης των ανθρώπων.

Χαρακτηριστικός είναι ο πόλεμος που είχε ξεσπάσει στις ΗΠΑ εναντίον της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου και η προσπάθεια να εκδιωχθεί από τα σχολεία και την εκπαιδευτική διαδικασία.

Ο δρόμος, λοιπόν, προς το μέλλον και την ουσιαστική απελευθέρωση των ανθρώπων από τα δεσμά της άγνοιας, της προκατάληψης, του φανατισμού, του μυστικισμού – που εν τέλει οδηγούν στη μοιρολατρική αποδοχή της υποταγής τους σε «ανώτερες» δυνάμεις – είναι μακρύς και δύσκολος.

Ωστόσο αυτού του τύπου οι ανακαλύψεις μπορούν να συμβάλλουν σ’ αυτή την πορεία. 

Βρε … καλώς τα παιδιά! Η επάνοδος της τρόικα, η αόρατη «επαναδιαπραγμάτευση» της κυβέρνησης και οι νέες ιταμές απαιτήσεις των δανειστών.

 Για όσους είχαν αμφιβολίες, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν με γοργό ρυθμό.

Η τρόικα είναι εδώ και θέτει νέες απαιτήσεις.

Τη στιγμή που η Λαγκάρντ ειρωνεύεται για μια ακόμη φορά την Ελλάδα, ενώ οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών μαζί με τα αφεντικά από τη Γερμανία σπεύδουν να διακηρύξουν σε όλους τους τόνους ότι όλα όσα ισχύουν για την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν ισχύουν για την Ελλάδα.

Η οποία έχει μετατραπεί σε κράτος – παρία και το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης.

Και η οποία  καλείται να εφαρμόσει στο ακέραιο όλα όσα υπέγραψαν οι εθελόδουλοι πρώην και νυν κυβερνήτες της.

Έτσι, την ώρα που η νέα τριμερής συγκυβέρνηση συσκέπτεται για να διαμορφώσει το πλαίσιο των προγραμματικών της δηλώσεων και να θέσει – υποτίθεται – τις «κόκκινες γραμμές» έναντι των εκπροσώπων της τρόικα, έρχονται στο φως οι νέες απαιτήσεις των πραγματικών επικυρίαρχων της χώρας μας.

Η τρόικα απαιτεί,  λοιπόν, νέα μείωση του κατώτατου μισθού από τα 586 ευρώ (μεικτές αποδοχές) στα 450 ευρώ!!!

Λίγες ώρες πριν ξεκινήσουν οι επίσημες συζητήσεις με τους δανειστές μας, διαρροές από τα κλιμάκια της τρόικας ανοίγουν ξανά θέμα αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα και περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού.

Όπως δημοσιεύει ο σημερινός τύπος, πρόκειται για μία ακόμη επίθεση που εξαπολύεται στα εισοδήματα των μισθωτών, την ώρα που η νέα κυβέρνηση, βάσει της προγραμματικής συμφωνίας, έχει δεσμευτεί να μην υπάρξουν νέες μειώσεις μισθών.

Πώς διαμορφώνονται οι μεικτές αποδοχές μετά το νέο Μνημόνιο:

Για τον άγαμο χωρίς προϋπηρεσία στα 586,08 ευρώ από 751,39 ευρώ, με 1 τριετία στα 634,91 ευρώ από 813,99 ευρώ, με 2 τριετίες 692,63 ευρώ από 887,99 ευρώ και με 3 τριετίες στα 750,35 ευρώ από 961,99 ευρώ.

Για τον έγγαμο χωρίς προϋπηρεσία 644,70 από 826,54 ευρώ, με 1 τριετία στα 693,52 ευρώ από 889,13 ευρώ, με 2 τριετίες 751,24 ευρώ από 963,13 ευρώ και με 3 τριετίες στα 808,96 ευρώ από 1.037,13 ευρώ.

Για το νεοπροσλαμβανόμενο, ηλικίας έως 25 ετών ο πρώτος μεικτός μισθός είναι από χθες στα 510,94 ευρώ, έναντι 751,39 ευρώ, για πλήρη απασχόληση. Η πρόσληψη νέων με το συγκεκριμένο μισθό δεν έχει περιορισμούς, δηλ. μπορεί να γίνεται ακόμη κι αν προηγούνται απολύσεις ή και σε υποκατάσταση παλαιότερων (και ακριβότερων) εργαζομένων.  

 Την ίδια στιγμή – σύμφωνα με δημοσίευμα το real.gr - προκηρύχθηκε και επίσημα η θέση του «επιτρόπου» επί του οικονομικού προγράμματος της Ελλάδας. Σε επιβεβαίωση προηγούμενου δημοσιεύματος του Real.gr που έκανε λόγο για κεντρικό επόπτη και συγχώνευση των εργασιών της τρόικας και της task force, η γενική διεύθυνση οικονομικών της Κομισιόν, η κατεξοχήν γραφειοκρατική δομή που εποπτεύει το ελληνικό πρόγραμμα, περιέλαβε και επίσημα τη θέση «επικεφαλής του γραφείου Ελλάδας» στο οργανόγραμμά της.

 Αυτές τις μέρες στο εσωτερικό της Κομισιόν τρέχει η άτυπη προκήρυξη για την στελέχωση του γραφείου και την κάλυψη της θέσης του επικεφαλής, αλλά το βασικό όνομα έχει κλειδώσει. Πηγή με γνώση των συζητήσεων, μας μετέφερε ότι «το έχουν ήδη αποφασίσει». Το ίδιο το όνομα, ωστόσο, παραμένει επτασφράγιστο μυστικό.

Παράλληλα αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι ο κ. Ράιχενμπαχ έχασε την κούρσα για τη θέση, παρά την ισχυρή υποστήριξη όλων εκείνων των στελεχών της ομάδας δράσης που είχαν φοβηθεί το «καπέλωμα».

Ο ανθύπατος, όπως τον χαρακτηρίζουν οι ίδιες πηγές, κάνοντας έναν αστεϊσμό σε σχέση με τα δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου, θα βρίσκεται θεσμικά δύο βαθμίδες πάνω από τον κ. Μορς στην ιεραρχία και θα δίνει λογαριασμό κατευθείαν στον γενικό διευθυντή της DGECFIN M. Μπούτι. Ο τελευταίος θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους οικονομολόγους σε ευρωπαϊκό έδαφος - κεφάλαιο για την Κομισιόν - και θα επωμιστεί την πολιτική απόφαση για την συνέχεια «ελληνικών δεσμεύσεων και νέων στοιχείων που θα προκύψουν από την αναδιαπραγμάτευση».

Η έδρα του λεγόμενου ανθύπατου θα είναι στην Αθήνα και όχι στις Βρυξέλλες, καθιστώντας την παρουσία της τρόικας μόνιμη στο ελληνικό έδαφος, τα υπουργεία και το γενικό λογιστήριο του κράτους. Με αυτόν τον τρόπο οι δημοσιονομικές αποκλίσεις θα ελέγχονται ευκολότερα, οι διορθώσεις θα ζητούνται πιο άμεσα και η διαδικασία των τριμηνιαίων εκθέσεων θα γίνεται «αναίμακτα και χωρίς περιττή δημοσιότητα», όπως ασφαλώς διευκρινίζουν οι ίδιες πηγές «αν όλα πηγαίνουν καλά». Στην αντίθετη περίπτωση η Κομισιόν δε θα διστάσει να βγει και να πει την άποψή της δημόσια «όπως ακριβώς έκανε πάντα».

Θα έχουμε, λοιπόν, και … ανθύπατο.

Το σχόλιο της κυβέρνησης απέναντι στη νέα αυτή εξέλιξη ήταν το … αμίμητο: «Κάθε τεχνική βοήθεια, είναι ευπρόσδεκτη» (!).

Και έπονται και άλλα – όπως η άρον άρον ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου  … και άλλα πολλά.

 Σύντομα θα δούμε και τους πολίτες στις συνήθεις … θέσεις τους.

Στους δρόμους για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και την υπεράσπιση της αξιοπρέπειάς τους.

Ίσως, μας καθυστερήσει κάπως το καλοκαίρι …

Αλλά όχι για πολύ …

«Νέα» κυβέρνηση και «παλιά προβλήματα - Καλπάζει η ανεργία στην Ελλάδα φτάνοντας στο 22%!

Ανοδικός ο δείκτης της ανεργίας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι αυξημένοι αριθμοί τρομάζουν. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Eurostat, η ανεργία στην Ελλάδα ανήλθε στο 21,9% του ενεργού πληθυσμού!

  Την ίδια στιγμή, νέο ιστορικό υψηλό κατέγραψε η ανεργία στην ευρωζώνη. Όπως προκύπτει από τα κοινοτικά στοιχεία, η μέση ανεργία στην ευρωζώνη το Μάιο αυξήθηκε στο 11,1% (11,0% τον Απρίλιο) του ενεργού πληθυσμού. Πρόκειται για το ψηλότερο ποσοστό από σύστασης Ευρωζώνης. Αύξηση σημειώθηκε στο σύνολο της ΕΕ στο 10,3% (10,2% τον Απρίλιο).

  Για την Ελλάδα, τα στοιχεία της Eurostat αφορούν το Μάρτιο, όπου πέρα από το γενικό ποσοστό της ανεργίας - στις επιμέρους κατηγορίες, το ποσοστό ανεργίας στους άνδρες ήταν 18,9%, στις γυναίκες 25,8% και στους νέους κάτω των 25 ετών στο 52,1%!

Η Ελλάδα – για πρώτη φορά -  είχε στις γυναίκες και τους νέους κάτω των 25 ετών τα ψηλότερα ποσοστά ανεργίας στην ΕΕ.

Σύμφωνα επιπλέον με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το α’ τρίμηνο του 2012, η ανεργία διαμορφώθηκε στο 22,6%, από 20,7% το τέταρτο τρίμηνο του προηγούμενου έτους.

Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας από το 1998. Στο πρώτο τρίμηνο του 2011, η ανεργία είχε ανέλθει στο 15,9%.

Όπως αναφέρει η ανακοίνωση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, κατά το α’ τρίμηνο του 2012 ο αριθμός των απασχολούμενων ανήλθε σε 3.837.950 άτομα και των ανέργων σε 1.120.097. Το ποσοστό ανεργίας ήταν 22,6%, έναντι 20,7% του προηγούμενου τριμήνου και 15,9% του αντίστοιχου τριμήνου 2011.

 Το Μάιο η ΕΕ είχε 24,868 εκατ. ανέργους, εκ των οποίων 17,561 εκατομμύρια αφορούσαν την Ευρωζώνη. Μέσα σε ένα μήνα η ανεργία αυξήθηκε κατά 151.000 στην ΕΕ των «27» και 88.000 στις χώρες της ευρωζώνης. Σε ένα έτος, δηλαδή το Μάιο του 2012 σε σχέση με τον ίδιο μήνα του 2011 η ανεργία αυξήθηκε κατά 1,952 εκατ. άτομα στην ΕΕ και στην ευρωζώνη 1,820 εκατ. άτομα.

Ο αριθμός των ανέργων ηλικίας κάτω των 25 ετών έφτασε στο σύνολο της ΕΕ τα 5,517 εκατομμύρια, εκ των οποίων 3,412 εκατ. άτομα αφορούσαν τις χώρες της Ευρωζώνης. Μέσα σε ένα έτος οι άνεργοι αυτής της κατηγορίας αυξήθηκαν κατά 282.000 στην ΕΕ και 254.000 στην Ευρωζώνη.

Το ποσοστό της συνολικής ανεργίας επί του ενεργού πληθυσμού, που καταγράφηκε στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης το Μάιο ήταν το εξής: Αυστρία 4,1%, Ολλανδία 5,1%, Λουξεμβούργο 5,4%, Γερμανία 5,6%, Μάλτα 6,0%, Βέλγιο 7,2%, Φινλανδία 7,6%, Σλοβενία 8,2%, Ιταλία 10,1%, Γαλλία 10,1%, Κύπρος 10,8%, Εσθονία 10,9% (Α` τρίμηνο 2012), Σλοβακία 12,2%, Ιρλανδία 14,6%, Πορτογαλία 15,2%, Ελλάδα 21,9% (Μάρτιος 2012), Ισπανία 24,6%.

 Ωστόσο, αυτό δεν είναι το τέλος του εφιάλτη.

Οι άνεργοι θα ξεπεράσουν το 1.400.000, ενώ οι μισθοί θα συρρικνωθούν ακόμα περισσότερο, σύμφωνα με εκτιμήσεις του επιστημονικού διευθυντή του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, καθηγητή Σάββα  Ρομπόλη.

Ο κ. Ρομπόλης προβλέπει ότι η ανεργία θα φτάσει το 2012 στο 24%, ξεπερνώντας δηλαδή το 1.200.000 άτομα.

Το ποσοστό αυτό γίνεται ακόμα υψηλότερο υπολογίζοντας τους μη εγγεγραμμένους άνεργους, οι οποίοι ανέρχονται στο ποσοστό του 6%. Ο αριθμός έτσι θα εκτοξευθεί στο 1.400.000 άνεργοι.

Ο επιστημονικός διευθυντής της ΙΝΕ ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ υποστήριξε ακόμη ότι το μοναδιαίο κόστος εργασίας τα δύο τελευταία χρόνια έχει περιορισθεί κατά 8% και τόνισε ότι το Μνημόνιο προβλέπει πρόσθετη μείωση 15% για τη διετία 2012 – 2014.

Επίσης, σύμφωνα με τον κ. Ρομπόλη, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των μισθωτών -δηλαδή αυτό που απομένει μετά τους φόρους και τις μειώσεις των μισθών- μειώθηκε στο 50% από το 2009.

Έτσι η Ελλάδα – σε αριθμούς και ποσοστά ανεργίας και φτώχειας  - επέστρεψε σ’ εκείνους που αντιστοιχούν στα τέλη της δεκαετίας του `50 ή των αρχών του `60. Πενήντα και πλέον χρόνια πίσω …

Και ο κατήφορος συνεχίζεται …

 Ένα μακρύ ταξίδι στον εφιάλτη για εκατομμύρια Έλληνες.

Τόσο τους νέους που μπαίνουν για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας.

Αλλά και για τους μακροχρόνια ανέργους ιδιαίτερα αυτούς που βρίσκονται στην ηλικία άνω των 55 και που σχεδόν είναι αδύνατο να βρουν εργασία.

 Πέρα από τους λεονταρισμούς κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, τις θριαμβολογίες ή την αυτοϊκανοποίηση που νιώθουν ορισμένοι – αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα που πρέπει να απαντηθούν άμεσα.

Και που δεν μπορεί να περιμένει άλλο η ελληνική κοινωνία μεγάλα λόγια και υποσχέσεις.

Αλλά λύσεις και δράσεις εδώ και τώρα!

Αντισυνταγματική η μείωση μισθών –μια απόφαση δικαστηρίων που λέει πολλά

Αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) αλλά και αντίθετη στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας κρίθηκαν, με μια απόφαση των πολιτικών δικαστηρίων, που ανατρέπει τα έως σήμερα δεδομένα, οι δύο μνημονιακοί νόμοι 3833/2010 και 3845/2010 που επέβαλαν μείωση των αποδοχών, των επιδομάτων, κ.λπ. των εργαζομένων στο Δημόσιο τομέα.

Είναι η πρώτη απόφαση των πολιτικών δικαστηρίων που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε ότι οι μνημονιακοί περιορισμοί στις αποδοχές, δώρα, κ.λπ. των εργαζομένων είναι συμβατοί με τις επιταγές του Συντάγματος και την Ευρωπαϊκή και διεθνή νομοθεσία.

Ειδικότερα, η απόφαση αναφέρει ότι τόσο ο νόμος 3833/2010 που αφορά τα επείγοντα μέτρα αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, όσο και ο νόμος 3845/2012 για τα μέτρα εφαρμογής του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της Ζώνης του Ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο (ΔΝΤ), είναι αντίθετοι στα άρθρα 4, 22, 23, 25, 28 και 106 του Συντάγματος, στο άρθρο 11 της ΕΣΔΑ και στις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 151/1978 και 14/1981.

Υπογραμμίζεται στη δικαστική αυτή απόφαση ότι τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε βάρος των εργαζομένων πραγματοποιούν ανεπίτρεπτη επέμβαση στη συλλογική αυτονομία με αποτέλεσμα να καταλύουν τα άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος, ενώ δεν συνοδεύονται από αντισταθμιστικά μέτρα, όπως είναι η μείωση των τιμών και των φόρων. Αντίθετα, μάλιστα, προσθέτει η απόφαση, επιβλήθηκαν φοροεισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα. Ακόμη, σημειώνεται στην δικαστική απόφαση, ότι παραβιάζεται και το άρθρο 4 του Συντάγματος (περί ισότητας), καθώς έγινε μείωση ίδιου ύψους στις αποδοχές τόσο των υψηλόμισθών όσο και των χαμηλόμισθων.

  Η επίμαχη απόφαση δημοσιεύθηκε στο νομικό περιοδικό «Επιθεώρησης Εργατικού Δικαίου» (τεύχος 10/2012) και είναι του Ειρηνοδικείου Αθηνών (599/2012) με ειρηνοδίκη τη Σταυρούλα Κουτρουβίδα. Στη Δικαιοσύνη είχαν προσφύγει οι εργαζόμενοι στην Ανώνυμη Εταιρεία ΣΤΑΣΥ» (πρώην ΑΜΕΛ Α.Ε.) η οποία είναι θυγατρική της «Αττικόν Μετρό Α.Ε.» και ανήκει στον Δημόσιο τομέα.

 Κατ' αρχάς αναφέρεται στην απόφαση: «Συνεπάγεται ότι η επέμβαση στη συλλογική αυτονομία πρέπει να συνιστά μέτρο όλως εξαιρετικό και να μην υπερβαίνει μία εύλογη χρονική περίοδο, να συνοδεύεται δε από επαρκείς εγγυήσεις για την προστασία του επιπέδου ζωής των εργαζομένων, τηρουμένης, σε κάθε περίπτωση, της αρχής της αναλογικότητας, η οποία αποτελεί συνταγματικό περιορισμό των νομοθετικών περιορισμών των συνταγματικών θεμελιωδών δικαιωμάτων, επιτάσσοντας ότι μεταξύ του νόμιμου σκοπού που επιδιώκει ένας περιορισμός του δικαιώματος και του συγκεκριμένου περιορισμού πρέπει να υπάρχει εύλογη σχέση.

  Η εφαρμογή της αρχής αυτής θεμελιώνεται αφενός στο εσωτερικό μας δίκαιο, και συγκεκριμένα στο άρθρο 25 παράγραφος 1δ' του Συντάγματος, και αφετέρου στις διατάξεις της Ε.Σ.Δ.Α. για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, που έχει κυρωθεί από τη χώρα μας με τον Ν. 53/1979 και δυνάμει του άρθρου 28 παράγραφος 1 του Συντάγματος έχει υπερνομοθετική ισχύ. Έτσι, σε περίπτωση μείωσης αποδοχών και επιδομάτων, πρέπει να εξετάζεται η αναλογικότητα του μέτρου προς τον επιδιωκόμενο σκοπό δημοσίου συμφέροντος και να τηρείται η προϋπόθεση ότι τα μέτρα δεν επιφέρουν δυσανάλογη προσβολή, εν όψει του επιδιωκόμενου σκοπού, σε συνταγματικά δικαιώματα και αγαθά, σε καμία περίπτωση δε δεν δικαιολογείται να καταλύονται θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος (22 παρ. 2 και 23 παρ. 1)».

Στη συνέχεια η κα Κουτρουβίδα κάνει αναφορά στο άρθρο 106 του Συντάγματος που λέει ότι μπορεί χάριν του εθνικού συμφέροντος να περιοριστεί η συλλογική αυτονομία που καθιερώνεται με το άρθρο 22 του Συντάγματος για περιορισμένο και εύλογο όμως χρονικό διάστημα και πάντα τηρώντας την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας και τις διατάξεις της ΕΣΔΑ.

Στην προκειμένη περίπτωση, υπογραμμίζει η ειρηνοδίκης, και αν ακόμη δεχθούμε ότι οι περιορισμοί αυτοί τέθηκαν χάριν του εθνικού συμφέροντος, εκτός του ότι δεν είναι συμβατοί με τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας, επιφέρουν «δυσμενείς για τους εργαζόμενους τροποποιήσεις, χωρίς να εγγυώνται ότι ο περιορισμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, ώστε να είναι συνταγματικά ανεκτή η επέμβαση στη συλλογική αυτονομία, με αποτέλεσμα να καταλύονται στην πραγματικότητα οι επίμαχες συνταγματικές διατάξεις των άρθρων 22 και 23 του Συντάγματος».

Ακόμη, αναφέρεται στην δικαστική απόφαση: «Η αιτιολογία της αναγκαιότητας για τη λήψη των επίδικων μέτρων που αφορούν τις μειώσεις των αποδοχών και επιδομάτων των εργαζομένων που προβλέπονται, χάριν του δημοσίου συμφέροντος, είναι προφανώς ελλιπής, λαμβανομένου υπ' όψιν ότι τα μέτρα αυτά καταργούν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ουσιαστικά την συνδικαλιστική ελευθερία και συλλογική αυτονομία, είναι δε αντίθετα με τις Διεθνείς Συμβάσεις, που έχει συνάψει η Ελλάδα και που δυνάμει του άρθρου 28 παράγραφος 1 του Συντάγματος έχουν αποκτήσει υπερνομοθετική ισχύ».

 Ως προς την μείωση των αποδοχών και τα φοροεισπρακτικά μέτρα αναφέρει η ειρηνοδικειακή απόφαση: «Κατά συνέπεια, με τα επίδικα μέτρα παραβιάζεται η αρχή της αναλογικότητας, καθώς, εκτός από την παραπάνω ανεπίτρεπτη μονιμότητα του χαρακτήρα τους, δεν βρίσκονται σε αντιστοιχία με τον επιδιωκόμενο σκοπό, ούτε συνοδεύονται με αντισταθμιστικά μέτρα (μείωση τιμών, άμεσων και έμμεσων φόρων κ.λπ.) και εγγυήσεις για την προστασία ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού της χώρας. Αντίθετα, όπως είναι γνωστό, επιβάλλονται στους πολίτες ταυτόχρονο με μία σειρά ιδιαίτερα σκληρών φοροεισπρακτικών μέτρων που προβλέπουν μείωση ή κατάργηση αφορολόγητων ορίων και τα οποία πλήττουν τις πλέον ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, την προστασία των οποίων έπρεπε να εγγυώνται και να διαφυλάττουν».

 Επιπρόσθετα, συνεχίζει η δικαστική απόφαση - «είναι προφανές ότι η διάταξη του άρθρου 1 παρ. 5 του Ν. 3833/2010, σύμφωνα με την οποία καθιερώνεται μείωση των αποδοχών των εργαζομένων που υπάγονται στη ρύθμιση του εν λόγω άρθρου κατά γενικευμένο ποσοστό 7%, καθώς και των επιδομάτων Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας κατά επίσης γενικό ποσοστό 30%, αντίκειται στο άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Η μείωση των αποδοχών και των ως άνω επιδομάτων κατά το ίδιο γενικό ποσοστό που καταλαμβάνει τόσο τους υψηλόμισθους όσο και τους χαμηλόμισθους εργαζομένους αντίκειται στην ανωτέρω διάταξη και οδηγεί τους μεν υψηλόμισθους στο να εξακολουθούν να διατηρούν ένα ικανοποιητικό και αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, ενώ τους χαμηλόμισθους, οι οποίοι αποτελούν ένα ιδιαίτερα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, το οποίο στο όνομα του γενικού συμφέροντος έπρεπε να προστατεύεται, τους οδηγούν στην κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, αφού εκμηδενίζουν στην ουσία τις αποδοχές τους και τους αναγκάζουν, κατά παράβαση της ως άνω διάταξης, να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη κατά φανερή αναντιστοιχία με τις δυνάμεις τους, ενισχύοντας δε την άποψη ότι η αιτιολογία της λήψης των οριζόμενων με τις ένδικες διατάξεις μέτρων που εδράζεται στο δημόσιο συμφέρον είναι προβληματική και ελλιπής».