Η «κρίση της Νομικής» τελείωσε.
Η διαρκής κρίση της ελληνικής κοινωνίας, όμως, είναι παρούσα και διογκώνεται.
Με ένα πλεόνασμα υποκρισίας, υστερικής αντίδρασης και αναδρομής στα πιο συντηρητικά και αταβιστικά σύνδρομα.
Εντοπίστηκε, λοιπόν, ο νέος «εχθρός» εντός των πυλών.
Κάθε μετανάστης, πολιτικός πρόσφυγας είναι «απειλή» για την «ασφάλεια» του κράτους.
Ας δούμε, όμως, κάποια πράγματα από την αρχή.
Η κατάληψη της Νομικής ως μέσο για την προβολή των αιτημάτων των μεταναστών δεν ήταν ως έμπνευση επιτυχής. Η αυθαιρεσία και η καιροσκοπική δημιουργία εντυπώσεων δεν οδηγεί πουθενά. Συνήθως μάλλον καταλήγει στα αντίθετα αποτελέσματα. Και δεν εννοούμε τους ίδιους τους μετανάστες, αλλά πολλούς «αυτόκλητους» υπερασπιστές τους οι οποίοι μέσω αυτής της πράξης διεκδικούν και τη δική τους προβολή. Τελικά, εκείνο που πέτυχαν είναι να δώσουν την ευκαιρία σε ό,τι πιο αντιδραστικό να επιτεθεί όχι μόνο στα δικαιώματα των μεταναστών αλλά και σε ευρύτερες δημοκρατικές κατακτήσεις.
Από το σημείο αυτό, όμως, και μετά δεν δικαιολογείται όλη η υστερική αντίδραση από την πολιτική ηγεσία, πολλά κόμματα, τους εθναμύντορες και «προστάτες της τάξεως» επώνυμους δημοσιογράφους των μεγαλοκαναλιών. Η εικόνα που περνούσε είναι ότι από αυτό το γεγονός απειλείται η «εθνική ασφάλεια της χώρας». Στόχος η δημιουργία στο τηλεοπτικό καταναλωτικό κοινό, στον ανώνυμο μέσο πολίτη αισθημάτων φόβου, μισαλλοδοξίας απέναντι στους ξένους. Και σ’ ένα μεγάλο βαθμό το πέτυχαν.
Γιατί οι φωνές της λογικής ήταν λίγες. Αλλά ευτυχώς υπήρξαν.
Όπως, η στάση των πρυτανικών αρχών που δεν υπέκυψαν στις λυσσαλέες πιέσεις για άρση του ασύλου. Ακόμη και από την υπουργό Παιδείας για να μη μιλήσουμε για τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΛΑΟΣ και άλλων υπερπατριωτών και ξενοφάγων κύκλων. Στην ανακοίνωση της η Πρυτανεία τόνισε ότι «η ειρηνική αποχώρηση ήταν η μόνη δυνατή και επιτεύξιμη λύση».
Γι’ αυτό και λοιδορήθηκε ασύστολά τόσο ο πρύτανης όσο και το σύνολο των πρυτανικών αρχών από πολλά ‘παπαγαλάκια’ των media.
Κάτι που και ορισμένοι κύκλοι μέσα στην κυβέρνηση δεν ήθελαν επιδιώκοντας να δείξουν ένα δυναμικό προφίλ με μια έντονη πράξη καταστολής διεκδικώντας κάποιους εύκολους πόντους μέσα στο θολό τοπίο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Σύμφωνα και με τον υπουργό Εσωτερικών κ. Ραγκούση «… η Αστυνομία είχε τη δυνατότητα να συντρίψει (!) τους 300 μέσα στη Νομική». Κάτι που ζήτησε μετά να διαγραφεί. ( Αλήθεια, πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι «ναπολεοντίσκοι» και πόσο απόθεμα αυταρχισμού κρύβουν ακόμη;).
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα έσπευσαν να κάνουν ένα αγώνα δρόμου μισαλλοδοξίας, υστερικής ξενοφοβίας, αντιδραστικού παραληρήματος και στροφής σε αντιδημοκρατικά μέτρα τόσο η αξιωματική αντιπολίτευση, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και άλλοι κύκλοι έως και τηλεοπτικοί μαϊντανοί. Ζητήθηκε η κατάργηση του ασύλου στα ΑΕΙ και σκλήρυνση της στάσης απέναντι στους μετανάστες και ό,τι άλλο ήθελε να … προκύψει. ( κοινώς «θέλει η π … να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει»).
Γιατί, λοιπόν, αυτή συντονισμένη και κλιμακούμενη ομοβροντία ρατσιστικής ρητορείας; Γιατί αυτή τη στιγμή;
Η κατάληψη της Νομικής ήταν σοβαρό ζήτημα. Μπορούσε, όμως, να λυθεί μέσα σε χαμηλούς τόνους και με διάλογο ( όπως και τελικά έγινε). Ούτε οι πράξεις των ανθρώπων που ζητούσαν άσυλο δικαιολογούσαν τέτοια αντίδραση. Κατά γενική ομολογία δεν προκλήθηκε καμιά καταστροφή στο κτίριο, ή δεν υπήρξε καμία άλλη απειλή.
Είναι τουλάχιστον, λοιπόν, υποκριτική η στάση όσων ενορχηστρώνουν αυτό το ξενοφοβικό κλίμα. Το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν είναι τωρινό. Υπήρχε και διογκωνόταν καθημερινά εδώ και είκοσι χρόνια. Μπορούσαν, όμως, να κάνουν τα στραβά μάτια και οι πολιτικές ηγεσίες και τα κρατικά όργανα, όσο και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, να επιτρέπουν την υπερεκμετάλλευση των μεταναστών, να μετέχουν πολλοί και σε παράνομα κυκλώματα ( αλήθεια πόσοι Έλληνες που συμμετέχουν σε δίκτυα παράνομης εκμετάλλευσης μεταναστών ή άλλες συναφείς έκνομες δραστηριότητες έχουν εντοπιστεί και συλληφθεί;).
Η υποκρισία και η σκόπιμη παραπλάνηση της κοινής γνώμης γίνεται κατανοητή αν δούμε ορισμένα ακόμη γεγονότα:
Την ώρα που η «εθνική ασφάλεια και τάξη» απειλούνταν από τους 300 απεργούς πείνας, τουρκική φρεγάτα πραγματοποιούσε ένα ανέμελο … περίπατο στο Αιγαίο κι έφτανε έξω από την … Εύβοια (!). Αυτό μάλλον δεν συνιστά κάποια πρόκληση για την εθνική ασφάλεια, γι’ αυτό και πέρασε στα ψιλά με μια απλή ανακοίνωση στα δελτία ειδήσεων.
Τη στιγμή που έχουν κλείσει άρον άρον την υπόθεση του Βατοπεδίου, που οδηγείται στην ουσία σε σφράγισμα το μεγα-σκάνδαλο της Siemens και ειδικότερα των διαδρομών του μαύρου πολιτικού χρήματος, η συγκάλυψη και η συνενοχή των πολιτικών κομμάτων βρήκε ένα … θείο δώρο αποπροσανατολισμού στα γεγονότα της Νομικής.
Άραγε, πάλι, οι μαζικές απολύσεις, η περικοπή όχι μόνο μισθών αλλά και στοιχειωδών δικαιωμάτων, την ώρα που ετοιμάζονται νέα επώδυνα μέτρα – όλα αυτά δεν αποτελούν έναν καθημερινό βιασμό εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών; Δεν αποτελούν απειλή για την κοινωνική συνοχή και προοπτική;
Δυστυχώς, αυτό που θέλουν να λεηλατήσουν τα προπαγανδιστικά επιτελεία των κυβερνητικών μηχανισμών, των κάθε λογής πολιτικών συνενόχων, είναι - πέρα από τα δικαιώματά μας – η ίδια η νοημοσύνη μας.
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αλλά και πολιτικής και ηθικής εξαχρείωσης, είναι πολύ βολική η στοχοποίηση, η εύρεση ενός εξιλαστήριου θύματος. Κάποιου ή κάποιων που θα αποτελέσει τον ορατό ή φαντασιακό «εχθρό» και που θα αποτελέσει ένα αποτελεσματικό μέσο αποπροσανατολισμού, δημαγωγίας και συλλογικής εκτόνωσης.
Ιστορικά η μέθοδος είναι γνωστή και δοκιμασμένη. Στη δεκαετία του 1930 η προπαγανδιστική μηχανή του διαβόητου Γκαίμπελς έβρισκε ως κίνδυνο για το Γ΄ Ράιχ τους Εβραίους αλλά και κάθε άλλη μη «καθαρή» φυλετική ομάδα. Έκτοτε η ρατσιστική μισαλλοδοξία και η συστηματική ξενοφοβία αναβίωνε με διάφορους τρόπους παρά τις αντίθετες διακηρύξεις. Στις συνθήκες της σύγχρονης γενικευμένης κρίσης αρκετοί αναδεικνύονται ζηλωτές της «παλιάς δόξας». Ο Σαρκοζί εξαπέλυσε πογκρόμ εναντίον των Ρομά στη Γαλλία. Η Μέρκελ δήλωσε ότι το πολυπολιτισμικό μοντέλο της κοινωνίας μάλλον απέτυχε.
Αυτό είναι το «γοητευτικό» πρόσωπο της κατά τα άλλα δημοκρατικής, πλουραλιστικής και πολυπολιτισμικής Ευρώπης.
Για να συνοψίσουμε.
Το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι πραγματικό και τεράστιο.
Δεν λύνεται όμως με την ένταση του ρατσισμού και με κάθε είδους εκτροπή σε αντιδημοκρατικά και αυταρχικά μέτρα.
Όταν η περιφέρεια γύρω από την Ευρώπη βράζει και κυριολεκτικά αναφλέγεται –δείτε τα γεγονότα στην Αλγερία, Τυνησία, Αίγυπτο, Αλβανία και έπεται συνέχεια – πώς να μην προκληθούν κύματα μετανάστευσης ή και ανθρώπων που θα ζητούν πολιτικό άσυλο;
Η διάλυση κρατών όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας δεν μπορούσε να μην έχει παρόμοιες συνέπειες. (Αλήθεια, πάλι, στη χώρα μας κανείς δεν θα θέσει το θέμα της παρουσίας της ελληνικής στρατιωτικής δύναμης στο Αφγανιστάν; Πόσο κοστίζει αυτό στο ελληνικό κράτος; Θυμίζουμε ότι αντίστοιχα γεγονότα είχαν προκαλέσει την παραίτηση του Προέδρου της Γερμανίας και πτώση της κυβέρνησης στην Ολλανδία).
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη γεωγραφική και στρατηγική θέση. Συνορεύει με την κατά τα άλλα σύμμαχο Τουρκία, μια χώρα που διαθέτει την πρωτιά σε παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων και που ανέχεται το σύγχρονο δουλεμπόριο των μεταναστών. Η χώρα μας είναι βασική πύλη εισόδου ή προσπάθειας εισόδου δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στον ευρωπαϊκό χώρο.
Από όλες αυτές τις απόψεις προκύπτει ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν είναι στενά ελληνικό.
Είναι και ελληνικό με πολλαπλή σημασία και επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία.
Ταυτόχρονα είναι ευρωπαϊκό και διεθνές.
Μια υπεύθυνη κυβέρνηση όφειλε να απαιτήσει να απαντηθούν αυτά τα προβλήματα και μέσα από τα όργανα της ΕΕ, να συμβάλλουν και αυτά στην επίλυσή τους. Όφειλε επίσης να τα διεθνοποιήσει σε κάθε διεθνή ή ανθρωπιστικό οργανισμό που θα μπορούσε να δώσει την οποιαδήποτε βοήθεια.
Όφειλε επίσης να εκσυγχρονίσει τόσο τη νομοθεσία της όσο και τις υποδομές της χώρας για την υποδοχή και ανθρώπινη μεταχείριση αυτών των ανθρώπων. Βεβαίως, η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί όλους τους μετανάστες του κόσμου όπως ανοήτως και δημαγωγικά ανέφερε ο ηγέτης του ΛΑΟΣ. Μπορεί όμως να συντελέσει και να γίνει μέρος μιας διεθνούς και ευρωπαϊκής προσπάθειας αντιμετώπισης και επίλυσης αυτών των προβλημάτων.
Σημασία, επίσης, έχει μέσα σε ποιο ιδεολογικό, πολιτικό και ψυχολογικό κλίμα θα υπάρξει αυτή αντιμετώπιση. Η στροφή σε ό,τι πιο αντιδραστικό, η καλλιέργεια μέσα στην κοινωνία των πιο καθυστερημένων ενστίκτων και αντανακλαστικών, η αίσθηση του φόβου και του ξενοφοβικού μίσους, η ρητορεία για την απειλούμενη δήθεν τάξη εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Η στροφή στην «εθνική μοναξιά» στη φυλετική καθαρότητα, στη λογική του «ius sanguinis»,στην «Ελλάδα Ελλήνων …καθαρών», αποτελεί μια φοβική αντίδραση απέναντι στις προκλήσεις της σύγχρονης κοινωνίας.
Στην αντίθετη θεωρητική, φιλοσοφική και πολιτισμική προσέγγιση είναι αναγκαίο να βρεθούν οι λύσεις. Μέσα από τις αξίες ενός δημοκρατικού, ανθρωπιστικού πλουραλισμού με ρήξεις με τις αυταρχικές και υπερσυντηρητικές προσεγγίσεις. Με την κατανόηση ότι και οι μετανάστες – μέσα βέβαια από τις θεσμικά κατοχυρωμένες νόμιμες διαδικασίες - μπορούν να συντελέσουν στην ανάπτυξη της κοινωνίας μας. Προσθέτοντας και το δικό τους ανθρώπινο, κοινωνικό και πολιτισμικό κεφάλαιο.
Και για κλείσιμο παραθέτουμε κάποιους σκόρπιους στίχους από τη «Μαρία Νεφέλη» του Οδυσσέα Ελύτη
Δεν είναι αυτός πλανήτης
στουμπωμένος δηλητηριώδη αέρια
έκθετος σε βροχές μετεωριτών
σε σκέψεις φιλοσόφων
σε μακρούς αγώνες για την ελευθερία
στουμπωμένος δηλητηριώδη αέρια
έκθετος σε βροχές μετεωριτών
σε σκέψεις φιλοσόφων
σε μακρούς αγώνες για την ελευθερία
(τη δική μας πάντοτε -ποτέ των άλλων).
Ένα σκάκι για κόρακες εξασκημένους
να κερδίζουν πάντοτε και από τις δύο πλευρές
«μαύρα πουλιά» που λεν «μαύρα μαντάτα».
Όχι όχι δεν είναι αυτός πλανήτης
μάλλον είναι μία πλάνη ήτις οδηγεί πολύ μακριά
στον Δία στον Χριστό στον Βούδα στον Μωάμεθ
που εδέησε κάποτε κι εκείνοι
ν' ατονήσουν ώστε όλοι εμείς
από μια κεκτημένη απλώς ταχύτητα
να μένουμε στη στάση του προσκυνημένου.
Η αντίστροφη μέτρηση ως τον τέλειο πλήρη αφανισμό.
Το μόνο πράγμα που θα μείνει ανέπαφο
μάλλον είναι μία πλάνη ήτις οδηγεί πολύ μακριά
στον Δία στον Χριστό στον Βούδα στον Μωάμεθ
που εδέησε κάποτε κι εκείνοι
ν' ατονήσουν ώστε όλοι εμείς
από μια κεκτημένη απλώς ταχύτητα
να μένουμε στη στάση του προσκυνημένου.
Η αντίστροφη μέτρηση ως τον τέλειο πλήρη αφανισμό.
Το μόνο πράγμα που θα μείνει ανέπαφο
…
Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες
θα' τανε αληθινή σωτηρία
….
Όταν ακούς «τάξη»
ανθρωπινό κρέας μυρίζει
Αναρτήσεις
