Στην πρέσα των περικοπών και η Παιδεία

Στις “απελπισμένες” και σπασμωδικές προσπάθειες να υλοποιήσει το Πρόγραμμα Σταθερότητας και να εξοικονομήσει χρήματα η κυβέρνηση εντάσσει και τα νέα μέτρα για την Παιδεία έτσι όπως παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας με τον τίτλο «Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού …» κλπ κλπ. Χαρακτηρίζουμε αποσπασματικά και σπασμωδικά αυτά τα μέτρα γιατί καμία ευρύτερη προοπτική δεν διαθέτουν ενώ με πρόχειρο τρόπο προσπαθούν να απαντήσουν σε συσσωρευμένα προβλήματα της Παιδείας.

Εξαντλούνται σε μια “λογιστική” περιοριστική προσέγγιση ενώ μάλλον θα οξύνουν την κατάσταση σ’ αυτόν τον ευαίσθητο χώρο.

Σταχυολογούμε ορισμένες από αυτές τις ρυθμίσεις, έτσι όπως παρουσιάστηκαν από τις σελίδες του τύπου.

 “ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ εκπαίδευση μόνο τα επόμενα δύο χρόνια θα προσληφθούν περίπου 30.000 λιγότεροι μόνιμοι, αναπληρωτές και ωρομίσθιοι (ή με τη νέα ονομασία αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου). Μόνο το νέο σχολικό έτος, οι προσλήψεις εκπαιδευτικών θα είναι μειωμένες κατά 17.000! ”

  Αυτό σε συνδυασμό με το ότι “ … το υπουργείο Παιδείας μελετά τη μετάθεση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ κατά έναν χρόνο” σημαίνει πρακτικά ότι τα σχολεία τη νέα χρονιά θα αντιμετωπίσουν σοβαρά κενά στη λειτουργία τους, στην κάλυψη των αναγκών τους.

  Οι συγκεκριμένες αυτές επιλογές που γίνονται σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για περιορισμό του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, οδηγούν στα όρια του το εκπαιδευτικό σύστημα. Ταυτόχρονα διογκώνουν το πρόβλημα της ανεργίας ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους εκείνους που η επιστημονική τους κατάρτιση σχετίζεται με την εκπαίδευση.

  “ Πώς σκοπεύει το υπουργείο Παιδείας να καλύψει τα κενά που θα δημιουργηθούν λόγω της μεγάλης μείωσης μόνιμων αλλά ιδιαίτερα αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών; Το υπουργείο Παιδείας θα χρησιμοποιήσει τρεις βασικούς τρόπους με τους οποίους πιστεύει ότι θα ελαχιστοποιήσει τα κενά:

Πρώτον δείχνει τον δρόμο της επιστροφής στα σχολεία σε πάνω από 5.000 εκπαιδευτικούς που μέχρι πέρσι τους χρησιμοποιούσε για να καλύπτει πραγματικές ή πλασματικές ανάγκες σε διάφορους φορείς του υπουργείου, όπως την Κεντρική Υπηρεσία, τις Διευθύνσεις και τα Γραφεία Εκπαίδευσης, τον ΟΕΕΚ, την Ακαδημία Αθηνών, τις βιβλιοθήκες, τα πανεπιστήμια, κ.λπ.”

  Με τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών είναι αλήθεια υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ωστόσο δημιουργείται ένα νέο ζήτημα πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες στο μηχανισμό του Υπουργείου, με την πρόσληψη ή μετάταξη – πιθανόν – ατόμων με υποδεέστερα προσόντα σε τομείς ιδιαίτερα κρίσιμους και σημαντικούς;

  “Εξοικονόμηση εκπαιδευτικών θα υπάρχει και με τη συγχώνευση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου με το Κέντρο Εκπαιδευτικής Ερευνας και τον Οργανισμό Επιμόρφωσης (ΟΕΠΕΚ)”.

 Φαίνεται ότι έχουμε καλύψει τις ανάγκες σε εκπαιδευτική έρευνα και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και μπορούμε να τις συμπιέσουμε και να τις συρρικνώσουμε.

 “ Ο δεύτερος τρόπος είναι η συγκρότηση τμημάτων με πάνω από 25 μαθητές στην τάξη. Η πλειονότητα των σχολείων σήμερα λειτουργεί με τμήματα που έχουν 22-25 μαθητές, οπότε είναι σίγουρο ότι με τη νέα διάταξη σε κάποια σχολεία θα γίνει συγχώνευση τμημάτων, με συνέπεια την εξοικονόμηση εκπαιδευτικών. Η προοπτική των πληθωρικών τάξεων έχει ανησυχήσει τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι επισημαίνουν ότι θα δυσκολέψει η εκπαιδευτική διαδικασία.”

 Αυτή η επιλογή δεν χρειάζεται πολλά σχόλια. Ολοταχώς προς τα πίσω, λοιπόν, αδιαφορώντας για την ποιότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας με εκπαιδευτικούς και μαθητές να στοιβάζονται σωρηδόν στις τάξεις. Κατά τα άλλα οι διακηρύξεις για διαδραστικούς πίνακες μας μαράνανε.

  “ Ο τρίτος τρόπος είναι η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, οι μετακινήσεις από τη Δευτεροβάθμια στην Πρωτοβάθμια (π.χ. καθηγητές ειδικοτήτων) και η καθιέρωση δεύτερης ειδικότητας του εκπαιδευτικού (π.χ. ένας κοινωνιολόγος που έχει και πτυχίο Φιλολογίας να παίρνει ως δεύτερη ανάθεση φιλολογικά μαθήματα)..”

 Την εποχή που οι γνώσεις αλλάζουν καθημερινά το υπουργείο προωθεί τη λύση καθηγητών – “πασπαρτού”, εργαλείων για πολλές δουλειές, προκειμένου να καλύπτουν τρύπες και όχι να προωθήσει την ποιοτική αναβάθμιση του περιεχομένου όσο και της μορφής των μαθημάτων.

  Όσον αφορά τον τρόπο διορισμού “για να συμμετέχει υποψήφιος εκπαιδευτικός σε πανελλήνιο διαγωνισμό για την είσοδό του στην εκπαίδευση θα πρέπει να διαθέτει πιστοποιητικό παιδαγωγικής κατάρτισης. Είναι φανερό ότι με αυτό τον τρόπο καθιερώνεται η αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα, καθώς όσοι πλέον θα ολοκληρώνουν π.χ. τη Φιλολογία ή το Μαθηματικό ή το Φυσικό κ.λπ. δεν θα έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν θέση στη σχολική εκπαίδευση εάν δεν παρακολουθήσουν έξτρα και ένα πρόγραμμα 8-10 μαθημάτων Παιδαγωγικών και Διδακτικής. Το νέο σύστημα προσλήψεων και διορισμών βασίζεται στον κανόνα ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί που θα προσλαμβάνονται σε όλα τα σχολεία και τις δομές εκπαίδευσης οφείλουν να έχουν συγκεντρώσει τη βαθμολογική βάση σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.”

  Οι ρυθμίσεις αυτές υψώνουν νέα φράγματα στους αποφοίτους των καθαρά “καθηγητικών” σχολών ενώ ωθούν στα όρια της απόγνωσης χιλιάδες καθηγητές από τους πίνακες των αναπληρωτών και ωρομισθίων.

  Εμείς θα θέλαμε να σχολιάσουμε και την κατάργηση της βαθμολογικής βάσης του 10. Δηλαδή από τα πολύ σημαντικά προβλήματα και από την ανάγκη της ριζικής αλλαγής του εξεταστικού συστήματος και του τρόπου πρόσβασης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, αυτό μπόρεσε να “δει” και να προκρίνει η κυβέρνηση;

  Θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη επιλογή εντάσσεται στη λογική ενός “εκπαιδευτικού λαϊκισμού”, προκειμένου να επιδειχθεί μια διάθεση διευκόλυνσης πολλών νέων να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε σχολές όμως, ειδικά κάποιων ΤΕΙ, που έτσι κι αλλιώς φυτοζωούν, που είναι αμφίβολο κατά πόσο εξυπηρετούν εκπαιδευτικές και αναπτυξιακές ανάγκες, που έχουν δημιουργηθεί με κύριο κριτήριο κάποιες πελατειακές σχέσεις, για να “αναζωογονηθούν” δήθεν τοπικές κοινωνίες. Σχολές που συνήθως ασύνδετες είναι και με την αγορά εργασίας προσφέροντας ένα τελείως αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον στους αποφοίτους τους και παρά την είσοδο κάποιων σπουδαστών, πάλι μένουν χωρίς παρακολούθηση από τη μεγάλη πλειοψηφία τους. Εκεί δεν υπάρχει ζήτημα σπατάλης του δημόσιου χρήματος και ανάγκη εξοικονόμησης πόρων;

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση υιοθετεί τη λογική του Προκρούστη και για το χώρο της Παιδείας σε αντίθεση με τις προεκλογικές της εξαγγελίες.

  Προφανώς υπάρχει ανάγκη και δυνατότητα και για εξορθολογισμό της διοίκησης της εκπαίδευσης, για αποτελεσματικότερη αξιοποίηση του εκπαιδευτικού δυναμικού, άρα και για εξοικονόμηση χρημάτων και πόρων. Όμως, οι παρεμβάσεις στο χώρο της Παιδείας έπρεπε να αγγίξουν επιτέλους και τα ζωτικά της θέματα και προβλήματα, από αυτά που κατά καιρούς εξαγγέλλονται με τη μορφή “εθνικών διαλόγων’ αλλά που ποτέ δεν καταλήγουν πουθενά.

 Εκείνο επίσης που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι η Παιδεία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο σαν μια άλλη δημόσια γραφειοκρατική υπηρεσία. Πέρα από δημόσιο αγαθό, συνταγματικό δικαίωμα και αξία καθαυτή, η ανάπτυξη της Παιδείας και οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να είναι σοβαρή παραγωγική δύναμη και εφεδρεία της χώρας και στην ουσία να γίνει βασικός μηχανισμός για την οικονομική αναδιάρθρωση, άρα και την υπέρβαση της οικονομικής κρίσης.

  Αυτό, βεβαίως, απαιτεί μια άλλη λογική και προσέγγιση και αυξημένες επενδύσεις στο χώρο της Παιδείας.

  Ορισμένοι βεβαίως μπορεί να αδιαφορούν για την κατάσταση της Δημόσιας Παιδείας. Άλλωστε υπάρχουν και τα κολλέγια και τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία που μπορούν να φιλοξενήσουν τα παιδιά εκείνων των κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται σε πλεονεκτική οικονομική θέση.

Με τα άλλα, όμως, παιδιά τι γίνεται; Μήπως αυτού του είδους τα μέτρα οδηγούν σε μια πιο αυστηρά “ταξική” και οριοθετημένη εκπαιδευτική πραγματικότητα;

  Κλείνουμε αυτή την παρέμβαση κάνοντας μια σύγκριση ανάμεσα στα θέματα της εκπαιδευτικής επικαιρότητας σε Ελλάδα και Γαλλία. Αξιοποιούμε ένα χθεσινό δημοσίευμα της Liberation, σύμφωνα με το οποίο ασκείται κριτική στο Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, επειδή προωθεί την περικοπή των οικογενειακών επιδομάτων σ’ εκείνες τις οικογένειες που τα παιδιά τους απουσιάζουν συστηματικά από το σχολείο.

   Εκπρόσωποι εκπαιδευτικών και γονέων αναφέρουν ότι οι απουσίες στο σχολείο οφείλονται σε ευρύτερα αίτια, θα πρέπει να αναζητηθούν και στην παθολογία του εκπαιδευτικού συστήματος, ενώ το μέτρο αυτό θα πλήξει τους οικονομικ΄ασθενέστερους.

    Ας σημειωθεί ότι στη Γαλλία τα οικογενειακά επιδόματα καταβάλλονται αυτόματα σε οικογένειες με δύο παιδιά. Στα τέλη του 2009, υπήρχαν 4,7 εκατομμύρια δικαιούχοι. Το ύψος αυτών των παροχών διαφέρει από το ένα έτος στο άλλο. Για το 2010, οι γονείς δύο παιδιών λαμβάνουν € 123.92 ανά μήνα, 282,70 για 3 παιδιά. € 441.48 για τέσσερα παιδιά. Συνολικά, 12 δισεκατομμύρια καταβάλλονται κάθε χρόνο.

   Άλλες κοινωνίες, βέβαια, άλλες παραδόσεις, άλλες εκπαιδευτικές πραγματικότητες. Κοινή επιδίωξη, ίσως, η περικοπή κοινωνικών δαπανών. Εν πάσει περιπτώσει, όμως, και έτσι υπάρχουν αβυσσαλέες διαφορές.

  Εμείς παρουσιάζουμε τη φωτογραφία μιας σύγχρονης τάξης σε γαλλικό σχολείο …

Και την εικόνα από το προσεχές  … μέλλον μιας τάξης του ελληνικού σχολείου σύμφωνα με τις προϋποθέσεις και προτεραιότητες που θέτει η κυβέρνηση

Απάντηση στο ΔΝΤ και στην πολιτική της κυβέρνησης οι κινητοποιήσεις

  Εντείνονται οι  κινητοποιήσεις των εργαζομένων  απέναντι στα μέτρα της κυβέρνησης αλλά και στην άμεση ανάμιξη του ΔΝΤ που προοιωνίζεται και νέα πιο επώδυνα μέτρα.

 

  Σήμερα απεργούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, με την ΑΔΕΔΥ, καθηγητές και δάσκαλοι, δημοτικοί υπάλληλοι με την ΠΟΕ ΟΤΑ, και άλλοι κλάδοι.

 

  Ολοκληρώνεται σήμερα και η διήμερη απεργία του ΠΑΜΕ.

 

 Συγκεντρώσεις πραγματοποιούνται από την ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Κλαυθμώνος στις 11 π.μ. και από το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα  στις 12.

 

  Φαίνεται ότι υπάρχει μια πιο αυξημένη συμμετοχή σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις. Γνωρίζουμε βέβαια ότι σ’ ένα σημαντικό τμήμα των εργαζομένων υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις και αμφιβολίες για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, για την αξιοπιστία των ηγεσιών του, για την δυνατότητα επιτυχίας των στόχων του ή και για το κατά πόσο υπάρχει μια επεξεργασμένη στρατηγική απέναντι στις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης.

 

 Θα θέλαμε να πούμε ότι οι ενστάσεις αυτές έχουν ισχυρή βάση. Ωστόσο σε μια κατάσταση όπου διαμορφώνονται οι συνθήκες για μια στρατηγική ήττα του συνδικαλιστικού κινήματος, όπου προβάλλει απειλητικά η εξάρθρωση βασικών εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων των τελευταίων πενήντα χρόνων, είναι αναγκαία η μέγιστη συμμετοχή εργαζομένων και πολιτών στις κινητοποιήσεις.

 

  Και για να ανατραπούν πολιτικές και μεθοδεύσεις όπως αντίστοιχα είχε συμβεί με το ασφαλιστικό Γιαννίτση.

 

  Αλλά επιπλέον για να αλλάξουν καταστάσεις και στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, στη δομή και λειτουργία του, να αναιρεθούν διαχωριστικές γραμμές που θέτουν μικροπαραταξιακά συμφέροντα.

  Κι αυτό μπορεί να συμβεί κυρίως με τη συμμετοχή, την πρωτοβουλία και την ενεργητική παρέμβαση των ίδιων των εργαζομένων.

Ποια Νέα Μεταπολίτευση ;

In memoriam … και όχι μόνο

Κλείνουν σήμερα 43 χρόνια από την 21 Απριλίου 1967 όπου επιβλήθηκε στη χώρα μας η επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών.

Σήμερα 43 χρόνια μετά η Ελλάδα σύρεται στο ΔΝΤ και σε μια ιδιότυπη οικονομική και πολιτική ομηρία.

Η πτώση της δικτατορίας άνοιξε τον κύκλο της Μεταπολίτευσης, μια εποχή – θα λέγαμε – υψηλών προσδοκιών, με οράματα, ιδέες, κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Στη διάρκειά της υπήρξαν και πολιτικές μεταβολές οι οποίες οδήγησαν στην παγίωση ενός δικομματικού συστήματος με ορισμένες παραλλαγές. Θα λέγαμε ότι την τελευταία δεκαετία έχει παγιωθεί το δικομματικό σύστημα με μία λίγο πολύ σταθερή σύνθεση μιας πεντακομματικής βουλής και ένα πολιτικό παιχνίδι που κινείται σ’ αυτό το πλαίσιο.

Όλα δείχνουν ότι αυτό το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο αγκομαχάει και είναι αναντίστοιχο με τις αναγκαιότητες της εποχής ενώ τα περισσότερα κόμματα μιλούν για την ανάγκη μιας νέας Μεταπολίτευσης.

Νέα Μεταπολίτευση, ωστόσο, με ποια υλικά, με ποιον και για ποιον;

Θεωρούμε ότι, πριν προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας πολιτικής εποχής, είναι σκόπιμο να θυμηθούμε ορισμένα από τα στοιχεία που οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση.

Το οικονομικό μοντέλο που υιοθετήθηκε οδήγησε σε πλήρη αποτυχία. Η Ελλάδα κινδυνεύει να ξεκινήσει τον 21ο αιώνα όπως τελείωσε … τον 19^ο. με μια οικονομική χρεοκοπία και με μια εθνική ταπείνωση.

Η χώρα μας διήνυσε μια περίοδο με ηχηρές υποσχέσεις και εξαγγελίες. Ένταξη στην Ευραπαϊκή Ένωση, ο πακτωλός (;) των ευρωπαϊκών κονδυλίων και επιχορηγήσεων, στη συνέχεια συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ. Νέες “Μεγάλες Ιδέες” όπως αυτή της Ολυμπιάδας του 2004.

Ποια ήταν, όμως, η διαχείριση σε όλα αυτά και ποια τα αποτελέσματά τους;

Για να φθάσει η Ελλάδα στο 2010 και να παρομοιάζεται από κύκλους του ΔΝΤ με την Αργεντινή και την … Τζαμάικα, ενώ αντιμετωπίζει την προοπτική που ήδη έχουν βιώσει χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού – Ουγγαρία, Ρουμανία, Λετονία και άλλες, οι οποίες είχαν τη γνωστή ιστορική διαδρομή και τελικά γνώρισαν έντονη οικονομική και κοινωνική κρίση και λόγω των πολιτικών που τους επιβλήθηκαν από το … κοινωφελές αυτό ίδρυμα;

Ήθελε πολύ μεγάλη ικανότητα και … έμπνευση από τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου μας για να οδηγηθούμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα.

Και ποιοι πληρώνουν όλα αυτά τα χρόνια το “λογαριασμό” από αυτές τις πολιτικές επιλογές και τη διαχείρισή τους;

Μα φυσικά οι γνωστοί “ένοχοι” μισθωτοί, συνταξιούχοι, νέοι, μικρομεσαίοι επαγγελματίες και άλλοι οι οποίοι, κατά κανόνα, με συνέπεια εκπληρώνουν μεταξύ των άλλων και τις φορολογικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος. Γιατί “οι άλλοι” οι ημέτεροι, οι τακτοποιημένοι, οι βολεμένοι στα πολύμορφα δίκτυα των πελατειακών σχέσεων, οι μονίμως φοροδιαφεύγοντες, όσοι είναι καλά δικτυωμένοι μέσα στο κρατικό και κομματικό σύστημα, συνήθως βρίσκουν την άκρη.

Να θυμίσουμε ότι από το 1985, με υπουργό τότε Εθνικής Οικονομίας τον Σημίτη, εξαγγέλθηκε ένα διετές πρόγραμμα σταθερότητας και τελικά παρατεταμένης λιτότητας για τους εργαζομένους. 25 χρόνια μετά, ποια είναι τα αποτελέσματά αυτών των πολιτικών;

Γιατί με μικρά διαλείμματα η οικονομική πολιτική των περισσότερων κυβερνήσεων αυτής της περιόδου κινούνταν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Έτσι, μετά τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου, είχαμε την βραχύβια, αντιφατική και αναποτελεσματική Οικουμενική, την κυβέρνηση Μητσοτάκη όπου υιοθετήθηκαν καίριες νεοφιλελεύθερες επιλογές, τη νέα διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα την οκταετία Σημίτη, όπου το “εκσυγχρονιστικό” εγχείρημα διανθίστηκε με έντονες σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές. Για να φθάσουμε στην επταετία της ΝΔ κατά τη διάρκεια της οποίας εκτοξεύθηκε το Δημόσιο Χρέος και να καταλήξουμε στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που δεν “γνώριζε”, δεν “είδε”, δεν “κατάλαβε” αυτές τις εξελίξεις και οδηγεί τώρα τη χώρα δέσμια προς το ΔΝΤ και σε ένα πλαίσιο σκληρότατων οικονομικών και κοινωνικών μέτρων.

Όλη αυτή την περίοδο οι Έλληνες βίωσαν τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, την εξάρτηση της δημόσιας διοίκησης από τις κομματικές και πελατειακές σχέσεις, την αποδιάρθρωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, την κυριαρχία της “μίζας” των κάθε λογής Ζίμενς. Γνώρισαν το σκάνδαλο και τη λεηλασία του Χρηματιστήριου τη διετία 1998 – 2000, την ένταξη στη ζώνη του ευρώ – με “πειραγμένα” τα στοιχεία και με τη βοήθεια της υπόδικης Goldman Sachs - το μεγάλο φαγοπότι της Ολυμπιάδας, της οποίας τον τελικό απολογισμό ακόμα αγνοούμε. Συνάντησαν τα “τοξικά” ομόλογα που διέλυσαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

Και τώρα γνωρίζουν το όργιο της διεθνούς κερδοσκοπίας και την αναλγησία των Ευρωπαίων “εταίρων” αλλά και των ελληνικών κυβερνήσεων που τοποθετούν την Ελλάδα στη θέση του “πειραματόζωου’ για επιλογές και μέτρα σε βάρος και άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών, ειδικότερα στον ευρωπαϊκό Νότο.

Για ποια Μεταπολίτευση λοιπόν και με ποια “υλικά” αυτή θα πραγματοποιηθεί;

Με το πολιτικό και κομματικό κατεστημένο “βολεμένο” σ’ ένα πολιτικό παιχνίδι οριοθετημένο, αρκετά “σικέ”, όπου θέση έχουν όσοι ανήκουν στους δυο μεγαλύτερους πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά και με αναλογικές “πάσες’ και μερίδιο και στις άλλες εντός της Βουλής πολιτικές δυνάμεις.

Και όσοι βρίσκονται “εκτός των τειχών” – εκτός των δεδομένων κομματικών, πολιτικών και οικονομικών παιγνίων εξουσίας, ή που δεν θέλουν να συρθούν σ’ αυτά, πάνω σε ποιους θα βασιστούν;

Διαμορφώνεται, άραγε, σήμερα στη χώρα μας ένα κενό πολιτικής εκπροσώπησης;

Ίσως, από ορισμένους θα μπορούσε να αντιταχθεί ότι οι κριτικές αυτές επισημάνσεις είναι άδικες για τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς, ωστόσο, που σε συνθήκες εντονότατης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, είναι δυνατόν να αρκείται σε μεμονωμένες διαδρομές, στην αυταρέσκεια καταγραφής κάποιων επιπλέον ποσοστών στις εκλογικές αναμετρήσεις; Ή να αρκείται στενά στην άρνηση δίχως να αντιπαραθέτει τις δικές τηης καινοτόμες και ριζοσπαστικές προτάσεις και πρωτοβουλίες;

Νέα Μεταπολίτευση μπορεί να υπάρξει με μια κοινωνία σε λήθαργο;

Και μια μιλάμε για επετείους και μνήμες, θέλουμε να αναφερθούμε και στην περίφημη “γενιά του Πολυτεχνείου”, τα στελέχη της οποίας – ευτυχώς όχι όλα – μεταλλάχτηκαν και τακτοποιήθηκαν στους κυρίαρχους σχηματισμούς εξουσίας, ενώ σε κοινωνικό επίπεδο πολλοί πέρασαν από την κοινωνική αμφισβήτηση στον κοινωνικό κομφορμισμό, στο νεοπλουτισμό και στην αποδοχή των συντηρητικών στερεοτύπων. Άνθρωποι αυτής της γενιάς “ηγούνται” σε πολλά επίπεδα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, συνεπώς φέρουν και την ευθύνη για πολλές επιλογές που σήμερα διαμορφώνονται.

Μια άλλη γενιά, η νέα γενιά, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις προκλήσεις και τις δυσκολίες της εποχής. Και είναι η πρώτη γενιά – όπως τονίζουν ορισμένοι – όχι μόνο με χαμηλές ή διαψευσμένες προσδοκίες αλλά και σχεδόν με ψαλιδισμένες τις προοπτικές της πριν καλά καλά ξεκινήσει τη ζωή της. Γεγονός που προκαλεί τη συσσώρευση ενός κοινωνικού δυναμισμού και μιας κοινωνικής αγανάκτησης που θα τη δούμε να ξεσπά πολλαπλά. Το ερώτημα είναι με ποιες μορφές.

Τα παρακμιακά πολιτικά φαινόμενα συνδέονται εν πολλοίς και με μια εφησυχασμένη κοινωνία, μια κοινωνία, που έχει αποδεχτεί πολλές από αυτές τις πρακτικές που στα λόγια καταδικάζει. Μια κοινωνία που ανέχεται να χειραγωγείται από τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης, από την τηλεσαβούρα, να υιοθετεί την αισθητική τύπου Τζούλιας και μεσημεριανών εκπομπών.

Δεν θέλουμε να είμαστε μηδενιστές ή απαισιόδοξοι. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δυνάμεις στην κοινωνία και στην πολιτική που αντιστέκονται στη σήψη, που αναζητούν καινούργιους δρόμους.

Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι ότι για να ανατραπούν τα σημερινά αδιέξοδα απαιτούνται ρήξεις και ανατροπές. Απαιτείται ριζική αλλαγή στους συσχετισμούς σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό αλλά και σε πολιτισμικό και σε αισθητικό επίπεδο.

Για ποια Νέα Μεταπολίτευση, λοιπόν;

http://www.youtube.com/watch?v=qnwxxx2ikmM

http://www.youtube.com/watch?v=bnXEYibD3ZA

Προβάδισμα Ίντερ, νίκη επί της Μπαρτσελόνα με 3-1

Η ηφαιστειακή σκόνη από την Ισλανδία … θόλωσε το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα η οποία ηττήθηκε από την Ίντερ 3-1 στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι για τα ημιτελικά του Champion League.

Μακριά από τον καλό εαυτό της η Μπαρτσελόνα παγιδεύτηκε από μια ψυχωμένη και αποφασιστική Ίντερ η οποία εφάρμοσε τέλεια τις τακτικές επιλογές του προπονητή της.

Τα ατού της Μπάρτσα δεν έπιασαν τη συνηθισμένη απόδοσή τους σε αντίθεση με εκείνα της Ίντερ που στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού έδωσαν τις λύσεις.

Συνολικά ήταν και αυτό ένα πολύ ενδιαφέρον και όμορφο παιχνίδι.

Στο παιχνίδι των πάγκων ο Μουρίνιο επικράτησε κατά κράτος του Γκουαρντιόλα, οδηγώντας την ομάδα του ένα βήμα πιο κοντά στο μεγάλο τελικό της Μαδρίτης.

Έτσι, λοιπόν, Μουρίνιο vs Μέσι σημειώσατε 1.

Βέβαια μέσα στο Καμπ Νου όλα μπορούν να αλλάξουν, όμως η ίντερ με βάση το χθεσινό αποτέλεσμα πήρε σημαντικό προβάδισμα.

Τώρα, οτιδήποτε κι αν συμβεί, κάποιοι θα συνεχίσουμε να αγαπάμε τη Μπαρτσελόνα και για το ποδόσφαιρο που παίζει και για όσα αντιπροσωπεύει.

Γιατί … η Μπάρτσα είναι “ Més que un club " (περισσότερο από ένας σύλλογος )

http://www.youtube.com/watch?v=fr4GO8yU6Ic

Σε νέα ιστορικά ρεκόρ το spread

Κι ο χορός καλά κρατεί. 


 Πιέζοντας για ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης και στην ουσία άμεση παρέμβαση του ΔΝΤ οι αγορές οδήγησαν το spread σε νέο ιστορικό ρεκόρ έναντι των γερμανικών Bunds – στις 481 μονάδες βάσης. Ας θυμίσουμε ότι την Παρασκευή  είχε διαμορφωθεί στις 443 μονάδες βάσης.

  Αυτή η εξέλιξη καταγράφεται μία μέρα πριν την έκδοση τριμήνων εντόκων γραμματίων  από τον ΟΔΔΗΧ ύψους τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ, με δεδομένο ότι  οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου για τον Μάιο απαιτούνται περί τα 8 δισ. ευρώ.

  Αντίστοιχα, το Χρηματιστήριο  ο γενικός δείκτης τιμών έκλεισε με πτώση 2,56% στις 1.944,11  μονάδες.

  Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ναυτεμπορικής  το Φεβρουάριο σε ετήσια βάση,  μειώθηκαν κατά 5,7% οι νέες παραγγελίες στη βιομηχανία. Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο μέσος Γενικός Δείκτης του δωδεκάμηνου Μαρτίου 2009 - Φεβρουαρίου 2010, σε σύγκριση με τον ίδιο Δείκτη του δωδεκάμηνου Μαρτίου 2008 - Φεβρουαρίου 2009, παρουσίασε μείωση 24,2%, έναντι μείωσης 6,3% που σημειώθηκε από τη σύγκριση των αντίστοιχων προηγούμενων δωδεκαμήνων.

  Ταυτόχρονα δημοσίευμα των Financial Times  παρουσιάζει υπολογισμούς στελεχών των αγορών και του ΔΝΤ σχετικά με τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Σύμφωνα με τους FT η πρόσφατη ιστορία παρέχει δύο παραδείγματα που μπορούν να σχετιστούν με την ελληνική κρίση. Ένα “ενθαρρυντικό” και ένα “απαισιόδοξο”.

 Το “ενθαρρυντικό” υπόδειγμα έχει να κάνει με τη Βραζιλία, όπου το πακέτο του ΔΝΤ ύψους 30 δισ. δολαρίων το 2002, βοήθησε – κατ’ αυτούς πάντα – και οδήγησε μέσα από τη δημοσιονομκή αυστηρότητα στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών και στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους.

Το αρνητικό παράδειγμα είναι η Αργεντινή που παρά τα εκτεταμένα δάνεια και τις παρεμβάσεις του ΔΝΤ η χώρα οδηγήθηκε σε μια πρωτοφανή κρίση και σε τελικά σε μια εξίσου πρωτοφανή πτώχευση και στην ουσία απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

 Κατά τους FT – που απηχούν τις σκέψεις των κύκλων του ΔΝΤ – το πρόβλημα είναι η δύσκολη ισορροπία ανάμεσα σε μια αυστηρή, οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη των αγορών και θα μειώσει τα επιτόκια δανεισμού που αφορούν τις ανάγκες εξυπηρέτησης του ελληνικού Δημόσιου Χρέους, χωρίς ταυτόχρονα να οδηγήσουν τη χώρα σε μια τόσο βαθιά ύφεση  που θα μείωνε δραματικά τα φορολογικά έσοδα τα αναγκαία για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Ο Σάιμον Τζόνσον, ένας πρώην αξιωματούχος του ΔΝΤ, εκτιμά ότι το σχέδιο διάσωσης έχει μικρή πιθανότητα να λειτουργήσει.  Συγκρίνοντας την ελληνική κρίση με την αντίστοιχη της Αργεντινής αναφέρει ότι “ κατά τη διάρκεια της κρίσης η σχέση του χρέους της Αργεντινής με το ΑΕΠ ήταν 62%, ενώ της Ελλάδας είναι τουλάχιστον υπερδιπλάσιο. Το δημοσιονομικό έλλειμμα της Αργεντινής ήταν  6,4% σε σχέση με το ΑΕΠ, ενώ της Ελλάδας φθάνει στο 12,7%.”

 Ο Τζόνσον υπολογίζει ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα πακέτο διάσωσης  που θα φτάσει στα 200 δισ. ευρώ τα τρία επόμενα χρόνια. Αλλά, αναφέρει ότι πιθανόν και με μικρότερα δάνεια ύψους 40 – 45 δισ. ευρώ, θα μπορούσε η χώρα να οδηγηθεί στη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος από 7,7 σε 6% μέσα σε μια διετία, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα ασκηθεί μια ασφυκτική οικονομική πολιτική με  δραματική μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα και στη μείωση των δαπανών για τις δημόσιες υπηρεσίες.

 Οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ αναφέρουν ότι κάποιες  χώρες είχαν πιεστεί σε υιοθέτηση τόσο δραματικών περικοπών – όπως η Τζαμάικα στις αρχές του 1970 (sic!) – αλλά λίγες σε τόσο βραχυπρόθεσμο διάστημα. Τέτοιες απαιτήσεις – υποστηρίζουν – είναι δύσκολο να εφαρμοστούν σε μια χώρα όπου και πιο “ήπια” μέτρα προκαλούν σοβαρή κοινωνική αναταραχή.  

 Η εναλλακτική λύση για την Ελλάδα θα μπορούσε να είναι η αναδιάρθρωση – και η επαναδιαπραγμάτευση – του χρέους της, πριν οι αγορές την εξωθήσουν σε χρεωκοπία. Αλλά αυτό θα επηρέαζε τους ισχυρούς δικαιούχους του ελληνικού δημόσιου χρέους – και μεταξύ αυτών τις Γερμανικές και Γαλλικές  τράπεζες – οι οποίες θα σημείωναν απώλειες και στα κεφαλαιακά τους αποθέματα.  Γεγονός  που θα προκαλούσε την αντίδραση των κυβερνήσεων των κρατών της ευρωζώνης, τα οποία καλούνται να συγχρηματοδοτήσουν  το σχέδιο διάσωσης.

   Και καταλήγει το άρθρο “… οι ελπίδες του ΔΝΤ είναι ότι θα η περίπτωση της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι μια άλλη Βραζιλία.  Αλλά οι φόβοι ότι θα μπορούσε να ξανασυμβεί ό,τι και στην Αργεντινή, ρίχνουν τη βαριά σκιά τους …”.

 Αυτά όλα βεβαίως λέγονται και γράφονται εν όψει και της επίσκεψης των παραγόντων του ΔΝΤ στην Ελλάδα,   της διαμόρφωσης των νέων πιο σκληρών και επώδυνων μέτρων που θα καλεστεί να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση στα πλαίσια του “σχεδίου διάσωσης”.

 Προεξοφλούν και επενδύουν στη χρεωκοπία της χώρας πιέζοντας την κυβέρνηση να αποδεχθεί τους πλέον επαχθείς όρους, εκφοβίζοντας την κοινωνία προλαμβάνοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις και βεβαίως θέλουν να εξασφαλίσουν το μέγιστο κέρδος για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.

  Το ζήτημα είναι αν η ελληνική κυβέρνηση συνεχίσει να πορεύεται σ’ αυτόν τον ολισθηρό και αδιέξοδο δρόμο, χορεύοντας στο σκοπό που επιβάλλουν αυτοί οι κύκλοι ή θα μπορέσει να αλλάξει την πολιτική της.

 Κι αν αυτή δεν είναι διατεθειμένη να το κάνει, το ερώτημα είναι ποια μπορεί να είναι η αντίδραση των κοινωνικού και συνδικαλιστικού κινήματος και ποια μπορεί να είναι η πολιτική απάντηση σ’ αυτή την κατάσταση. 

Η βία χτύπησε ξανά στα γήπεδα

 Αυλαία στο πρωτάθλημα της Super League με σοβαρά επεισόδια τόσο στο γήπεδο Γ. Καραϊσκάκης και στο ΟΑΚΑ.

 Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα ΝΕΑ  “ Στο Νέο Φάληρο λοιπόν, είχαμε συμπλοκές και πριν από τη σέντρα, όμως, η συνέχεια, ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων για να διώξει τους  οπαδούς του Ολυμπιακού με αποτέλεσμα, η ατμόσφαιρα να γίνει αποπνικτική και το ματς διακόπηκε (στο 18' ) για δέκα λεπτά, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που αποφάσισαν να φύγουν από το γήπεδο! Ήταν γύρω στους 150 οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι είχαν στήσει και οδοφράγματα, και έξι διμοιρίες των ΜΑΤ.  Οι πληροφορίες αναφέρουν δύο ελαφρά τραυματίες.” 

   Επίσης “ Στο  ΟΑΚΑ, όλα άρχισαν από τις έντονες αποδοκιμασίες των οπαδών της ΑΕΚ προς τη δοίκηση και ιδιαίτερα στον πρόεδρο, Σταύρο Αδαμίδη, ο οποίος μάλιστα αποχώρησε από το γήπεδο! Στη συνέχεια, κάποιος σεκιουριτι προσπάθησε να βγάλει εκτός κάποιον οπαδό της ΑΕΚ και έτσι, «άναψε» η φωτιά. Πάντως, εκεί που έγινε η πρώτη κίνηση των οπαδών της ΑΕΚ ήταν στο 65' όταν ο Μπάγεβιτς, αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Μαντούκα και έβαλε στο γήπεδο τον Σκόκο! Κάτι λοιπόν το ξενύχτι του του την Παρασκευή, μαζί με άλλους παίκτες, κάτι τα σενάρια για την αποχώρηση του από την ΑΕΚ, οδήγησαν στην έκρηξη, η οποία κορυφώθηκε πέντε λεπτά αργότερα σε βάρος της διοίκησης. 

  Ακολούθησε εισβολή τον ΜΑΤ στο πέταλο και συμπλοκή με τους οπαδούς, οι οποίοι με τη σειρά τους  μπήκαν στο ταρτάν γύρω από τον αγωνιστικό χώρο. Φυσικά, το ματς διακόπηκε.”

   Και η Ελευθεροτυπία αναφέρει “ ΦΩΤΙΕΣ, ΞΥΛΟ, ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΒΡΟΧΗ ΑΠΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΣΥΝΕΘΕΣΑΝ ΧΘΕΣ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ -  Αίμα, δάκρυα και χούλιγκανς” για να συμπληρώσει “Μεγάλης έκτασης επεισόδια δημιουργήθηκαν έξω από το φαληρικό γήπεδο μεταξύ εκατοντάδων οπαδών με την αστυνομία, πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια του αγώνα, τα οποία επεκτάθηκαν μέχρι την οδό Πειραιώς κι είχαν ώς αποτέλεσμα: Να τραυματιστούν δύο αστυνομικοί (μεταφέρθηκαν στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο), ένας οπαδός (πήγε στο Ασκληπιείο της Βούλας), να υπάρξουν σοβαρές υλικές ζημιές σε αυτοκίνητα στο πάρκινγκ του γηπέδου, αλλά και να διακοπεί το ματς (στο 18') για δέκα περίπου λεπτά, με τους παίκτες να φεύγουν... δακρυσμένοι για τα αποδυτήρια.

   Εικόνες ντροπής, που είχαν ως συνέπεια στη διακοπή του αγώνα, πολλοί γονείς να πάρουν τα παιδιά τους και να φύγουν αγανακτισμένοι από το γήπεδο. Παρεμπιπτόντως, χθες σημειώθηκε αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων σε παιχνίδι του Ολυμπιακού στο νέο Καραϊσκάκη (14.217), μετά τα 14.544 εισιτήρια, που είχαν κοπεί στο παιχνίδι με τον Εργοτέλη τον Φεβρουάριο του 2008. Και αυτό είναι ένα «μήνυμα» προς τη διοίκηση του Ολυμπιακού...

   Τα επεισόδια, λοιπόν, στον περιβάλλοντα χώρο του «Καραϊσκάκη» ξεκίνησαν ένα τέταρτο πριν την έναρξη του αγώνα, χωρίς όμως κανείς να καταφέρει να προσδιορίσει τους πραγματικούς λόγους. Άλλοι έλεγαν ότι κάποιοι οπαδοί χωρίς εισιτήρια προσπάθησαν να μπουν στις εξέδρες (5-6), κι άλλοι ότι έχει ανοίξει... «βεντέτα» μεταξύ οπαδών και της αστυνομίας! Ενθυμούμενοι, ότι επεισόδια είχαν συμβεί και πριν την έναρξη του αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα.”

  Η αυλαία που αρμόζει σ’ ένα πρωτάθλημα κι ένα ποδοσφαιρικό οικοδόμημα που “μπάζει” από παντού.

  Άλλωστε δεν ήταν τα μόνα – ας θυμίσουμε τα επεισόδια στους αγώνες Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού τόσο στον αγώνα των ανδρών όσο και σ’ εκείνον των νέων, στους αγώνες Καβάλας – Ολυμπιακού, Καβάλας -  Άρη, και σε πολλούς ακόμη αγώνες.

  Για να μη μιλήσουμε για τις μικρότερες κατηγορίες.

  Η βία συνεχίζει να είναι βασική παράμετρος στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό μας.

Και πώς να μην είναι

 Σ’ ένα “επαγγελματικό”  πρωτάθλημα

• Όπου οι ΠΑΕ στηρίζονται και στηρίζουν συλλόγους και ενώσεις “οπαδών” που λειτουργούν πολλές φορές ως ιδιωτικοί στρατοί και μηχανισμοί πίεσης.
• Με ΠΑΕ  υπερχρεωμένες που φοροδιαφεύγουν συστηματικά και ποτέ δεν λογοδοτούν.
• Με επαγγελματίες παράγοντες πολλοί εκ των οποίων είναι υπόδικοι ή έχουν ήδη καταδικαστεί για πολλές παραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου, όμως συνεχίζουν να ηγούνται αθλητικών σωματείων, ασκώντας έτσι πολλαπλή επιρροή στην κοινή γνώμη.
• Με άλλους παράγοντες – μάλιστα από εκείνους που ανήκουν σε τμήματα της οικονομικής ολιγαρχίας – οι οποίοι και αυτοί λειτουργούν ως χουλιγκανικοί ηγέτες επενδύοντας στο τυφλό φανατισμό.
• Με ηγετίσκους των οπαδικών ενώσεων οι οποίοι εμφανίζονται και ως μέτοιχοι των ΠΑΕ, αναπτύσσουν ένα λόγο και πρακτικές που καλλιεργούν το τυφλό μίσος και την μυωπική οπαδική οπτική, γνωρίζοντας την ασυδοσία αλλά και τη φιλοξενία σε πολυποίκιλα Μέσα Ενημέρωσης.
• Με ένα μεγάλο τμήμα του λεγόμενου “αθλητικού” τύπου που ευνοεί με κάθε τρόπο το μισαλλόδοξο και αδιέξοδο οπαδισμό.
• Με ομοσπονδία ( αλλά και ομοσπονδίες σε άλλα αθλήματα ) εγκλωβισμένη στα παιχνίδια εξουσίας και συσχετισμών τόσο με βάση τα συμφέροντα των μεγάλων ομάδων όσο και των εκάστοτε πολιτικών και κομματικών  υπολογισμών.
• Με κυβερνήσεις οι οποίες παραμένουν στη “βιτρίνα” του αθλητισμού, εξαγγέλλουν αλλά ποτέ δεν υλοποιούν την ουσιαστική μεταρρύθμιση του αθλητικού οικοδομήματος και φυσικά ποτέ δεν εναντιώνονται – παρά μόνο στα λόγια – σε όλες αυτές τις νοσηρές καταστάσεις, έστω εφαρμόζοντας τους υπάρχοντες νόμους.

 Η προοπτική δεν είναι πολύ αισιόδοξη στο βαθμό που δεν αλλάξουν ριζικά πολλές από αυτές τις καταστάσεις.

  Η βία όμως είναι και σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο η οποία ξεπηδά από πολλές πλευρές στη νοσούσα κοινωνία μας. Μια κοινωνία που συσσωρεύει αδιέξοδα, ιδιαίτερα απέναντι στους νέους, που συσσωρεύει οργή και αγανάκτηση, ένα εύκολο και βολικό για πολλούς μίσος, στηριγμένο σε αταβιστικά σύνδρομα, απέναντι σε ό,τι το διαφορετικό. Η βία -  ιδιαίτερα έτσι όπως αναπτύσσεται στους αθλητικούς χώρους – ως εκτόνωση και όχι βέβαια ως απάντηση στα όποια κοινωνικά προβλήματα ή στη ‘βία της εξουσίας”.

  Εκείνο που συνήθως δεν καταγράφεται στους σχολιασμούς ή στις δηλώσεις των ποικιλώνυμων υπεύθυνων ή και στα σχόλια του τύπου είναι η μακροπρόθεσμη στρέβλωση που προκαλείται στη συμπεριφορά, στις αξίες που υιοθετούν, στον κώδικα επικοινωνίας  ευρύτατα τμήματα των νέων  τα οποία θεωρούν ως κύρια μορφή εκτόνωσης ή έκφρασης  αυτά τα τυφλά ξεσπάσματα βίας.

 

   Γι’ αυτό ποιος ποτέ θα αναλάβει την ευθύνη;

Η ηφαιστειακή σκόνη αποδιοργανώνει τις αεροπορικές μεταφορές

Χιλιάδες πτήσεις έχουν αναβληθεί σ’ όλα τα αεροδρόμια της Ευρώπης αλλά και της Βορείου Αμερικής, καθώς η σκόνη από το ισλανδικό ηφαίστειο ταξιδεύει αργά νότια και ανατολικά. Περίπου 17.000 πτήσεις αναβλήθηκαν το Σάββατο ενώ χιλιάδες επιβάτες ταλαιπωρούνται στα αεροδρόμια.

Υπολογίζεται ότι το κόστος για τις αεροπορικές γραμμές φθάνει στα 180 – 200 εκατομμύρια δολάρια τη μέρα ενώ αναστάτωση και προβλήματα θα δημιουργηθούν και σε άλλους οικονομικούς τομείς αφού δυσχεραίνεται σημαντικά η μεταφορά προϊόντων και εμπορευμάτων για τη τροφοδοσία της αγοράς

Το ηφαίστειο ... Εϊγιαφιαλιοκούλ ( άντε να το πει κανείς ) μπήκε για τα καλά στη ζωή μας.

Για να δείξει πόσο μικρός και αλληλένδετος είναι ο κόσμος μας και πόσο απρόβλεπτα ή τυχαία γεγονότα που συνδέονται ιδιαίτερα με τις δυνάμεις της φύσης μπορούν να επηρεάσουν την οικονομία και την ιστορία.