Σε νέα ιστορικά ρεκόρ το spread

Κι ο χορός καλά κρατεί. 


 Πιέζοντας για ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης και στην ουσία άμεση παρέμβαση του ΔΝΤ οι αγορές οδήγησαν το spread σε νέο ιστορικό ρεκόρ έναντι των γερμανικών Bunds – στις 481 μονάδες βάσης. Ας θυμίσουμε ότι την Παρασκευή  είχε διαμορφωθεί στις 443 μονάδες βάσης.

  Αυτή η εξέλιξη καταγράφεται μία μέρα πριν την έκδοση τριμήνων εντόκων γραμματίων  από τον ΟΔΔΗΧ ύψους τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ, με δεδομένο ότι  οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου για τον Μάιο απαιτούνται περί τα 8 δισ. ευρώ.

  Αντίστοιχα, το Χρηματιστήριο  ο γενικός δείκτης τιμών έκλεισε με πτώση 2,56% στις 1.944,11  μονάδες.

  Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ναυτεμπορικής  το Φεβρουάριο σε ετήσια βάση,  μειώθηκαν κατά 5,7% οι νέες παραγγελίες στη βιομηχανία. Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο μέσος Γενικός Δείκτης του δωδεκάμηνου Μαρτίου 2009 - Φεβρουαρίου 2010, σε σύγκριση με τον ίδιο Δείκτη του δωδεκάμηνου Μαρτίου 2008 - Φεβρουαρίου 2009, παρουσίασε μείωση 24,2%, έναντι μείωσης 6,3% που σημειώθηκε από τη σύγκριση των αντίστοιχων προηγούμενων δωδεκαμήνων.

  Ταυτόχρονα δημοσίευμα των Financial Times  παρουσιάζει υπολογισμούς στελεχών των αγορών και του ΔΝΤ σχετικά με τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Σύμφωνα με τους FT η πρόσφατη ιστορία παρέχει δύο παραδείγματα που μπορούν να σχετιστούν με την ελληνική κρίση. Ένα “ενθαρρυντικό” και ένα “απαισιόδοξο”.

 Το “ενθαρρυντικό” υπόδειγμα έχει να κάνει με τη Βραζιλία, όπου το πακέτο του ΔΝΤ ύψους 30 δισ. δολαρίων το 2002, βοήθησε – κατ’ αυτούς πάντα – και οδήγησε μέσα από τη δημοσιονομκή αυστηρότητα στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών και στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους.

Το αρνητικό παράδειγμα είναι η Αργεντινή που παρά τα εκτεταμένα δάνεια και τις παρεμβάσεις του ΔΝΤ η χώρα οδηγήθηκε σε μια πρωτοφανή κρίση και σε τελικά σε μια εξίσου πρωτοφανή πτώχευση και στην ουσία απώλεια εθνικής κυριαρχίας.

 Κατά τους FT – που απηχούν τις σκέψεις των κύκλων του ΔΝΤ – το πρόβλημα είναι η δύσκολη ισορροπία ανάμεσα σε μια αυστηρή, οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη των αγορών και θα μειώσει τα επιτόκια δανεισμού που αφορούν τις ανάγκες εξυπηρέτησης του ελληνικού Δημόσιου Χρέους, χωρίς ταυτόχρονα να οδηγήσουν τη χώρα σε μια τόσο βαθιά ύφεση  που θα μείωνε δραματικά τα φορολογικά έσοδα τα αναγκαία για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Ο Σάιμον Τζόνσον, ένας πρώην αξιωματούχος του ΔΝΤ, εκτιμά ότι το σχέδιο διάσωσης έχει μικρή πιθανότητα να λειτουργήσει.  Συγκρίνοντας την ελληνική κρίση με την αντίστοιχη της Αργεντινής αναφέρει ότι “ κατά τη διάρκεια της κρίσης η σχέση του χρέους της Αργεντινής με το ΑΕΠ ήταν 62%, ενώ της Ελλάδας είναι τουλάχιστον υπερδιπλάσιο. Το δημοσιονομικό έλλειμμα της Αργεντινής ήταν  6,4% σε σχέση με το ΑΕΠ, ενώ της Ελλάδας φθάνει στο 12,7%.”

 Ο Τζόνσον υπολογίζει ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα πακέτο διάσωσης  που θα φτάσει στα 200 δισ. ευρώ τα τρία επόμενα χρόνια. Αλλά, αναφέρει ότι πιθανόν και με μικρότερα δάνεια ύψους 40 – 45 δισ. ευρώ, θα μπορούσε η χώρα να οδηγηθεί στη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος από 7,7 σε 6% μέσα σε μια διετία, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα ασκηθεί μια ασφυκτική οικονομική πολιτική με  δραματική μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα και στη μείωση των δαπανών για τις δημόσιες υπηρεσίες.

 Οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ αναφέρουν ότι κάποιες  χώρες είχαν πιεστεί σε υιοθέτηση τόσο δραματικών περικοπών – όπως η Τζαμάικα στις αρχές του 1970 (sic!) – αλλά λίγες σε τόσο βραχυπρόθεσμο διάστημα. Τέτοιες απαιτήσεις – υποστηρίζουν – είναι δύσκολο να εφαρμοστούν σε μια χώρα όπου και πιο “ήπια” μέτρα προκαλούν σοβαρή κοινωνική αναταραχή.  

 Η εναλλακτική λύση για την Ελλάδα θα μπορούσε να είναι η αναδιάρθρωση – και η επαναδιαπραγμάτευση – του χρέους της, πριν οι αγορές την εξωθήσουν σε χρεωκοπία. Αλλά αυτό θα επηρέαζε τους ισχυρούς δικαιούχους του ελληνικού δημόσιου χρέους – και μεταξύ αυτών τις Γερμανικές και Γαλλικές  τράπεζες – οι οποίες θα σημείωναν απώλειες και στα κεφαλαιακά τους αποθέματα.  Γεγονός  που θα προκαλούσε την αντίδραση των κυβερνήσεων των κρατών της ευρωζώνης, τα οποία καλούνται να συγχρηματοδοτήσουν  το σχέδιο διάσωσης.

   Και καταλήγει το άρθρο “… οι ελπίδες του ΔΝΤ είναι ότι θα η περίπτωση της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι μια άλλη Βραζιλία.  Αλλά οι φόβοι ότι θα μπορούσε να ξανασυμβεί ό,τι και στην Αργεντινή, ρίχνουν τη βαριά σκιά τους …”.

 Αυτά όλα βεβαίως λέγονται και γράφονται εν όψει και της επίσκεψης των παραγόντων του ΔΝΤ στην Ελλάδα,   της διαμόρφωσης των νέων πιο σκληρών και επώδυνων μέτρων που θα καλεστεί να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση στα πλαίσια του “σχεδίου διάσωσης”.

 Προεξοφλούν και επενδύουν στη χρεωκοπία της χώρας πιέζοντας την κυβέρνηση να αποδεχθεί τους πλέον επαχθείς όρους, εκφοβίζοντας την κοινωνία προλαμβάνοντας τις κοινωνικές αντιδράσεις και βεβαίως θέλουν να εξασφαλίσουν το μέγιστο κέρδος για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.

  Το ζήτημα είναι αν η ελληνική κυβέρνηση συνεχίσει να πορεύεται σ’ αυτόν τον ολισθηρό και αδιέξοδο δρόμο, χορεύοντας στο σκοπό που επιβάλλουν αυτοί οι κύκλοι ή θα μπορέσει να αλλάξει την πολιτική της.

 Κι αν αυτή δεν είναι διατεθειμένη να το κάνει, το ερώτημα είναι ποια μπορεί να είναι η αντίδραση των κοινωνικού και συνδικαλιστικού κινήματος και ποια μπορεί να είναι η πολιτική απάντηση σ’ αυτή την κατάσταση.