Συγκρούσεις απεργών - αστυνομίας στο Σάο Πάολο λίγες μέρες πριν την έναρξη του Μουντιάλ

Σε πέντε μέρες ξεκινά η μεγάλη γιορτή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου – το Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Οι εικόνες, όμως, και οι ειδήσεις που έρχονται από αυτή τη μεγάλη χώρα μόνο γιορτινές δεν είναι.

Με την ανεργία και τη φτώχεια να εκτινάσσεται στα ύψη, μόνο γιορτινό δεν είναι το κλίμα στη Βραζιλία.

Έντονες κινητοποιήσεις εργαζομένων, πολιτών που διαμαρτύρονται για τα εκρηκτικά τους προβλήματα όπως και για τις τεράστιες δαπάνες που συνεπάγεται η  διοργάνωση.

Μόλις χτες η αστυνομία στη Βραζιλία χρησιμοποίησε δακρυγόνα για να διαλύσει τους διαδηλωτές στην δεύτερη ημέρα της απεργίας του μετρό που έχει οδηγήσει τη συγκοινωνία του Σάο Πάολο στο χάος.

Σχεδόν οι μισοί από τους σταθμούς έκλεισαν και δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο στους δρόμους της μεγαλύτερης πόλης της Βραζιλίας, η οποία θα φιλοξενήσει τον εναρκτήριο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου την ερχόμενη Πέμπτη.

Οι εργαζόμενοι απαιτούν αύξηση μισθού τουλάχιστον 10%.

Ένας νέος γύρος διαπραγματεύσεων έχει ήδη αποτύχει και έτσι η απεργία θα συνεχιστεί.

Το ένα τρίτο των σταθμών του μετρό Σάο Πάολο έκλεισαν την Παρασκευή το πρωί, και περισσότερα από 200 χλμ (125 μίλια) σε όλη την πόλη σε ώρα αιχμής οδηγήθηκαν σε κυκλοφοριακή συμφόρηση.

Η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων και χρησιμοποίησε γκλομπ και ασπίδες σε μια διαδήλωση έξω από το σταθμό Ana Rosa στο κέντρο του Sao Paulo.

Ένας εκπρόσωπος της αστυνομίας δήλωσε ότι οι αστυνομικοί παρενέβησαν μετά από συγκρούσεις που ξέσπασαν μεταξύ των απεργών και των επιβατών ν που προσπάθησαν  να εισέλθουν στο σταθμό.

Η Βραζιλία νίκησε 1-0 τη Σερβία την Παρασκευή το απόγευμα σε ένα φιλικό αγώνα που παίχτηκε στο γήπεδο του  Sao Paulo, Morumbi, που δεν πρόκειται  να χρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Η απεργία στο μετρό και μια επίμονη βροχή δοκίμασαν την υπομονή των περίπου 60.000 οπαδών που παρακολούθησαν τον τελευταίο αγώνα της Βραζιλίας πριν από την έναρξη του τουρνουά.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο θα ξεκινήσει στις 12 Ιουνίου με έναν αγώνα μεταξύ της οικοδέσποινας Βραζιλίας και της Κροατίας στο γήπεδο Itaquerao ή Arena Corinthians, στα περίχωρα του Σάο Πάολο.

Οι εκπρόσωποι της παγκόσμιας ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, της FIFA, δήλωσαν την Πέμπτη ότι ήταν βέβαιοι πως το Παγκόσμιο Κύπελλο θα σημειώσει επιτυχία.

«Είμαι αισιόδοξος. Μετά το εναρκτήριο λάκτισμα του τουρνουά, πιστεύω ότι θα υπάρξει μια καλύτερη διάθεση», δήλωσε ο πρόεδρος της Fifa, Sepp Blatter, την Πέμπτη.

Η κυβέρνηση της Βραζιλίας βρίσκεται  κάτω από τεράστια πίεση καθώς ο μόνος ουσιαστικός τρόπος για τους οπαδούς να φτάσουν στο γήπεδο Itaquerao για το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ανέφερε χαρακτηριστικά  η αντιπρόσωπος του BBC στο Σάο Πάολο, Katy Watson.

Η Πρόεδρος Ντίλμα Ρούσεφ υπερασπίστηκε την προετοιμασία της χώρας για το Παγκόσμιο Κύπελλο.

«Παντού στον κόσμο, τα μεγάλα έργα πάντα ετοιμάζονται κοντά στο νήμα" είπε σε δημοσιογράφους την Παρασκευή.

«Οι διαδηλώσεις δεν θα πρέπει να διαταράξουν το τουρνουά», πρόσθεσε.

Η Βραζιλία, ωστόσο, αντιμετωπίζει εδώ και ένα χρόνο ένα κύμα διαδηλώσεων κατά της κακής διακυβέρνησης και των υπερβολικών δαπανών στις προετοιμασίες για το Παγκόσμιο Κύπελλο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που θα φιλοξενήσει το Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016.

Απέναντι σ’ αυτή την κριτική προσπάθησε να απαντήσει πάλι η πρόεδρος, Ντίλμα Ρούσεφ:

«Έμεινα πολύ χαρούμενη όταν είδα ένα όργανο του Τύπου να αναφέρει πως τα έξοδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο αντιστοιχούν με έναν μήνα αυτών της παιδείας μας. Υπάρχει μια μανία στη Βραζιλία να κοιτάνε το Παγκόσμιο Κύπελλο και να ασκούν κριτική. Δεν φτιάχνουμε αεροδρόμιο μόνο για τη FIFA ή για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Φτιάχνουμε για τους Βραζιλιάνους».

Αν κρίνουμε, βεβαίως, και από την περίπτωση της Ελλάδας θα θέλαμε να δούμε σε μερικά χρόνια τι θα γίνεται σ’ αυτή την πολύ σημαντική χώρα με τα κολοσσιαία, όμως, κοινωνικά προβλήματα και αντιθέσεις.

Τις επόμενες μέρες θα παρακολουθήσουμε το Μουντιάλ μαζί με τα απαραίτητα σχόλια και παρατηρήσεις. 

Κράτος δικαίου: ανυπαρξία δικαίου και κράτος σε διάλυση...

του Μ …

  Η Αναστασία Σταροκόλτσεβα δεν θα κηδευτεί. Πέθανε την Τρίτη, την ώρα των σχολικών εκδηλώσεων, επειδή η μητέρα της, Κοσμάν Ολένα Νικολάου, δεν είχε αρκετά χρήματα για να αγοράσει τα ακριβά φάρμακα για την αντιεπιληπτική αγωγή που έπρεπε να ακολουθεί το κορίτσι. Η τραγωδία διπλή. Τώρα η μητέρα δεν μπορεί να καλύψει ούτε τα έξοδα της κηδείας της 12άχρονης κόρης της. Ειρωνεία αρχαίας τραγωδίας...

  «Βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι η μαθήτρια της Στ’ τάξης, Αναστασία Σταροκόλτσεβα απεβίωσε λόγω καρδιοαναπνευστικής ανακοπής. Το σχολείο μας θα παραμείνει κλειστό», αναφέρει η θλιβερή ανακοίνωση, έχοντας πλέον μια λιγότερη μαθήτρια...

  Ακόμα ένα τραγικό συμβάν για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα σχολεία της χώρας των μνημονίων και των περήφανων δανειζόμενων. Ακόμη ένα θύμα, η οικογένεια του οποίου πάλευε μόνη της. Ένα επιπλέον παράδειγμα της αδυναμίας του κράτους ''δικαίου''. 

  Μαζί με την ντροπή, την οργή και τη θλίψη για το χαμό του παιδιού απέμειναν τα χαμόγελά της και ένας τραπεζικός λογαριασμός. (Εθνική Τράπεζα, 307/613959-01, Κοσμάν Ολένα Νικολάου). Η Αναστασία τον πλήρωσε με τη ζωή της... Όσο μεγάλο και αν είναι το ποσό που θα μαζευτεί  η Κοσμάν Ολένα θα παραμείνει μόνη της έχοντας χάσει την μικρή κορούλα της, αδυνατώντας να της παρέχει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που χρειαζόταν.


  Κατά τα άλλα, μια ανθρώπινη Ελλάδα, ο περιχαρής υπουργός Υγείας Άδωνις, υπεύθυνο κράτος δικαίου και ένα ακόμα όνομα στη μακροσκελή λίστα των θυμάτων της μνημονιακής Ελλάδας. Μια άδεια θέση στη σχολική αίθουσα, χαμένα όνειρα και ένα σπίτι βουβό από γέλια. Πού πήγαν οι 300 του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά; Ηλεκτρικός Θησέας και τα λοιπά...

Federico Garcia Lorca: το στερνό στην Cordova ταξίδι..

του Μ…

  Σαν χθες, στις 5 Ιουνίου 1898, γεννήθηκε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο οποίος γνωστοποίησε μια διαφορετική Ισπανία, εκείνη της αντίστασης και του αγώνα. Εραστής της ποίησης, του θεάτρου και της μουσικής, ταξίδευε, για την Κόρδοβα, τον τόπο της ελεύθερης χώρας του. Πάνω στο μαύρο άλογο του, εμπνευσμένος από περιθωριακές μορφές, κυρίως τις τσιγγάνες (τα ουσιωδέστερα στοιχεία της ανδαλουσιανής ψυχής), εμπρός για μια μαχόμενη, δημοκρατική Ισπανία γράφοντας το No Pasaran.

    Γιος μιας προνομιούχας και μορφωμένης οικογένειας του Φουέντε Βακέρος της Ανδαλουσίας, γρήγορα απέκτησε συνείδηση της κοινωνικής του θέσης, συνειδητοποιώντας ότι υπήρχε και μια άλλη ζωή - εκείνη των πολλών - βουτηγμένη στον πόνο και τη φτώχεια. Όλες οι ανδαλουσιανές «φιγούρες», όλα τα πρόσωπα του χωριού και το δράμα τους πήραν αργότερα θέση στα έργα του.

  Το Φεβρουάριο του 1915 παρά την επιθυμία του να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική, γράφτηκε ταυτόχρονα στη Φιλοσοφική και στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου της Γρανάδα. Εκεί συνδέθηκε με μια ομάδα νέων διανοουμένων που αργότερα θα δόξαζαν τη Γρανάδα και την Ισπανία στην Τέχνη και το Πνεύμα.

  Ο Λόρκα αρχίζει να γράφει, και από τα πρώτα του έργα φαίνεται η απέχθειά του προς την Καθολική Εκκλησία και το μιλιταρισμό. Η συμμαχία «σταυρού και ξίφους» τον τρόμαζε.

  Στα 1929 ο ποιητής βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, όπου για πρώτη φορά θα προσεγγίσει, από μαρξιστική σκοπιά, τον ανθρώπινο πόνο που τον αντίκρισε σε αφάνταστη κλίμακα στην κατάσταση των έγχρωμων πολιτών των ΗΠΑ.

  Το 1931 επέστρεψε στη δημοκρατική - πλέον - Ισπανία και έδωσε τη μάχη για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, περιοδεύοντας με τον θίασο «Μπαράκα» σε όλη τη χώρα. Το Δεκέμβρη του 1934, το ανέβασμα της «Γέρμα» προκάλεσε την αντίδραση της δεξιάς. Στο θέατρο, ομάδες φασιστών προκάλεσαν φραστικά επεισόδια, ενώ ο ποιητής μπήκε στο στόχαστρο της αντίδρασης.

  Στις 18 Ιουλίου 1936 με επικεφαλής τον στρατηγό Φράνκο έγινε πραξικόπημα κατά της δημοκρατικής κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου, που είχε εκλεγεί το Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς. Γύρω από το φασιστικό πρόγραμμα του Φράνκο συσπειρώθηκαν οι γαιοκτήμονες, ο στρατός, οι βιομήχανοι και η καθολική Εκκλησία.

  Το καλοκαίρι του 1936, ο Λόρκα σχεδίασε να πάει στη Γρανάδα να δει τους γονείς του. Όταν κατάλαβε τον κίνδυνο, ήταν πια αργά. Οι φασίστες απήγαγαν τον ενοχλητικό, αντικαθεστωτικό Λόρκα και τον δολοφόνησαν, πυροβολώντας τον πισώπλατα, στις 19 Αυγούστου. Άφησε την τελευταία του πνοή κοντά σε μια πηγή που οι Ισπανοί την ονόμαζαν Φουέντε Γκράντε, (Μεγάλη Πηγή) και οι Αραβες Αϊναδαμάρ (Πηγή των Δακρύων).

  Αυτός είναι ο φόρος τιμής που του απέμεινε ο δικός μας ποιητής Νίκος Καββαδίας:  Federico Garcia Lorca

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Το ποίημα ωστόσο αποτελεί μια ρεαλιστική απεικόνιση της εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών, έγκλειστων στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, από τους Γερμανούς (1/5/1944), της ομαδικής σφαγής των κατοίκων του Διστόμου Βοιωτίας απ' τους ναζιστές και ταγματασφαλίτες (10/6/1944).

“Ρομάντσα της ισπανικής πολιτοφυλακής”

Μαύρα τ’ άλογά τους είναι./Και τα πέταλά τους μαύρα./Πάνω στις κάπες τους γυαλίζουν/κεριού και  μελανιού  λεκέδες.[ ] Μα η Χωροφυλακή/ προχωράει σπέρνοντας φλόγες,/όπου πια γυμνή και νέα καίγεται η φαντασία./Η Ρόσα δε  λος  Καμπόριος,/κλαίει  στην πόρτα καθισμένη/ με τα  δυο  στήθη  κομμένα/και  βαλμένα σ’ ένα δίσκο./Κι άλλα τρέχανε κορίτσια/να τ’ακολουθάν χωρίστρες/σ’ έναν αέρα όπου σκάγαν/ρόδα από  μπαρούτι  μαύρο..

Η  εμμονή  του  θανάτου  συναντά τις εμμονές  της  πραγματικότητας

ή

“ δολοφονημένος  απ’  τον  ουρανό ”

Δολοφονημένος απ’ τον ουρανό.

Ανάμεσα  στα  οχήματα  που  παν ως  το  ερπετό

και  στα  σχήματα  που  ψάχνουνε το  κρύσταλλο,

θ’ αφήσω  να  μακρύνουν  τα  μαλλιά  μου.

Με  το  κουτσουρεμένο  δέντρο  που δεν  τραγουδά

και το  παιδί  με  το  λευκό  από  αυγό  πρόσωπο.

Με  τα ζωάκια που  έχουνε  σπασμένο  το  κεφάλι

και  το  νερό κουρελιασμένο  απ’  τα  ξερά τα  πόδια.

Με  όλα  εκείνα που  έχουνε  μια  κούραση  κωφάλαλη

και  μια  πνιγμένη  πεταλούδα  μες  στο  μελανοδοχείο.

Σκοντάφτοντας

στο  διαφορετικό  μου  πρόσωπο της κάθε  μέρας

Δολοφονημένος  απ’  τον  ουρανό!

Η Γεωπολιτική της Ενέργειας (σύντομη παρουσίαση μέσα από 7 γραφικά)

Σε συνάρτηση με το προηγούμενο θέμα παρουσιάζουμε ένα σύντομο αφιέρωμα στη Γεωπολιτική της Ενέργειας – έτσι όπως δόθηκε από το γαλλικό Monde – το οποίο με ορισμένα χαρακτηριστικά γραφήματα εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση του περιβάλλοντος στον πλανήτη, τις ευθύνες των οικονομικά ισχυρών κρατών γι’ αυτήν όπως και δείχνει και πλευρές του παγκόσμιου ανταγωνισμού γα τις ενεργειακές πηγές.

Ποια χώρα έχει τη μεγαλύτερη κατανάλωση  ενέργειας στον κόσμο;

Ο πλανήτης αυτή την περίοδο  κινητοποιείται πραγματικά και ουσιαστικά για την καταπολέμηση των εκπομπών  CO2 (διοξειδίου του άνθρακα) το οποίο έχει τη βασική ευθύνη για την αύξηση της θερμοκρασίας;

Ποιες είναι οι επιπτώσεις της από τη μαζική εκμετάλλευση του σχιστολιθικού πετρελαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Ποια είναι η τιμή του φυσικού αερίου; ...

Η  «Global Energy Balance 2013" Enerdata, η γαλλική εταιρεία συμβούλων που ειδικεύεται στον τομέα της ενέργειας, και η οποία έχει διαμορφώσει μια βάση δεδομένων εδώ και τριάντα χρόνια παρουσίασε στις 27 Μαΐου επτά πίνακες γραφικών με τις μεγάλες ανακατατάξεις Φυσικά.

Η Ενέργεια στις αναπτυγμένες  χώρες των G20

Κίνα, η μηχανή της παγκόσμιας ανάπτυξης ενέργειας. | Enerdata

Το 2013, η κατανάλωση ενέργειας αυξήθηκε κατά 2,1% στις χώρες των G20 (που αντιπροσωπεύει το 80% της παγκόσμιας κατανάλωσης ενέργειας), ένα ποσοστό που μπορεί να τεθεί παράλληλα με την οικονομική ανάπτυξη της τάξης του 2,8% ( ισοτιμία στην αγορά).

Παρόλο που η κινεζική δραστηριότητα επιβραδύνεται, είναι εκείνη που συνεισφέρει στο 75% αυτής της αύξησης της ζήτησης. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι μεταξύ του 2000 και του 2013, αντικαθιστά την Ευρώπη στον «αγώνα δρόμου»  με τις Ηνωμένες Πολιτείες για το ποιος θα είναι επικεφαλής στην παγκόσμια κατανάλωση ενέργειας.

Η  μεγαλύτερη χρήση  Άνθρακα

Αν  παγκόσμια το πετρέλαιο κυριαρχεί, ο άνθρακας, ωστόσο, προηγείται στους G20.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, το πετρέλαιο εξακολουθεί να κυριαρχεί, αλλά πολλές χώρες των G20 παραμένουν πιστές στη χρήση άνθρακα, που συνιστά το ήμισυ της αύξησης στην κατανάλωση ενέργειας. Ο άνθρακας ευρέως εξάγεται σε φθηνή τιμή από τις ΗΠΑ οι οποίες  έχουν αναπτύξει αντισυμβατικού υδρογονάνθρακες.

Ακόμη και αν η Κίνα στραφεί όλο και περισσότερο σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας - η αγορά των φωτοβολταϊκών αναπτύσσεται πιο γρήγορα με επιπλέον 11 GW εγκατεστημένες το 2013 - η χώρα παραμένει ο μεγαλύτερος καταναλωτής άνθρακα στον κόσμο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ζήτηση ανέκαμψε ελαφρά (+3,9% έναντι - 10,7% το 2012) γεγονός που οφείλεται στην μικρή αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου: 2, $ 7 δολάρια / MBTU το 2012 έναντι 3,7 το 2013.

Πετρέλαιο: οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτάρκεις το 2020;

Το σχιστολιθικό  πετρέλαιο  μειώνει τις εισαγωγές μαύρου χρυσού στις ΗΠΑ από τις χώρες της Μέσης Ανατολής.| Enerdata

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η έκρηξη του σχιστολιθικού πετρελαίου θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα στο να είναι αυτάρκης, και έτσι να «περάσει» τις εξαγωγές των μοναρχιών του Κόλπου, το 2020.

Το σενάριο έχει ήδη αναφερθεί από τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας και επιβεβαιώθηκε από τον Sylvain Chateau, αναπληρωτή Γενικό Διευθυντή της Enerdata. Το 2005, η κατανάλωση πετρελαίου στη χώρα ήταν τρεις φορές μεγαλύτερη από την παραγωγή. Το 2013, μικρότερη  από μιάμιση φορά.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες σύντομα μεγάλος παράγοντας στην  Αγορά  Υγροποιημένου Φυσικού  Αερίου

Υπάρχουν τρεις ζώνες τιμών στην αγορά φυσικού αερίου. | Enerdata

 Οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να αναπτύσσουν τις μονάδες υγροποιημένου φυσικού αερίου ώστε να τροφοδοτήσουν τις εξαγωγές - κυρίως στην Ασία - τη παραγωγή σχιστολιθικού φυσικού αερίου, των οποίων η τιμή είναι η χαμηλότερη στον κόσμο.

  Σύμφωνα με τον Sylvain Chateau, "η χώρα θα καταστεί σημαντικός παίκτης στο εμπόριο  φυσικού αερίου κατά τα επόμενα χρόνια. " Αυτά τα σχέδια δεν θα πρέπει να αμφισβητηθούν από την μικρή αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου των ΗΠΑ, που προκαλείται από τη στασιμότητα των συμβατικών γεωτρήσεων παραγωγής.

 Σήμερα, ωστόσο,  η αγορά του φυσικού αερίου συνεχίζει να χωρίζεται σε τρεις ζώνες τιμών:

πολύ χαμηλών στις Ηνωμένες Πολιτείες

πολύ υψηλών στην Ιαπωνία μετά την Φουκουσίμα και το κλείσιμο των πυρηνικών αντιδραστήρων

 μέσου επιπέδου στην Ευρώπη που τροφοδοτείται από τη Νορβηγία, την Ολλανδία, τη Ρωσία και την Αλγερία.

Η ροή και οι ανταλλαγές μεταξύ των τριών περιοχών παραμένει περιορισμένη παρά την ανάπτυξη του υγροποιημένου φυσικού αερίου.

Η Γερμανία  πιέζεται  για την αύξηση του Άνθρακα

Η απότομη διακοπή της πυρηνικής ενέργειας στη Γερμανία, έχει αναβιώσει τη χρήση κάρβουνου. | Enerdata

Η απόφαση του Βερολίνου να σταματήσει τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας μέχρι το 2022, μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα το Μάρτιο του 2011, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της χρήσης του άνθρακα, περισσότερο και από το ευρωπαϊκό φυσικό αέριο. Οι γερμανικές προσπάθειες για την ενεργειακή αποδοτικότητα και την ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δεν ήταν αρκετές για να περιορίσουν αυτή τη  χρήση.

Ο συνδυασμός ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κυριαρχεί για πρώτη φορά στην Ευρώπη

Ο συνδυασμός ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κυριαρχεί για πρώτη φορά στην Ευρώπη| Enerdata

 Στην Ευρώπη, για πρώτη φορά, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας - συμπεριλαμβανομένης της υδροηλεκτρικής και της βιομάζας - έχουν κυριαρχήσει στο ενεργειακό μείγμα κατά το 2013, υπερβαίνοντας έστω και πολύ λίγο τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια. Το αέριο εμφανίζει απότομη πτώση – μονάδες με ισχύ  πάνω από 20 GW έχουν κλείσει ή βρίσκονται σε αδράνεια από το 2010, εξαιτίας της αύξησης της ανταγωνιστικότητας του άνθρακα, της μείωσης της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας και της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Η  «χαμηλή χρήση  άνθρακα» στην οικονομία καθυστερεί ακόμα πολύ

Ανά κάτοικο, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν οι μεγαλύτεροι ρυπαντές.

Ανά κάτοικο, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν οι μεγαλύτεροι ρυπαντές. | Enerdata

Η αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας το 2013 (+ 2,1%) στην ομάδα των G20, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των εκπομπών CO2 που ισοδυναμεί σχεδόν με 2%:

"Σαφώς, σημειώνει ο  Sylvain Chateau, οι χώρες που ανακοινώνουν την «απο-καρβουνοποίηση» των οικονομιών τους, δεν το κάνουν. "

Η Κίνα η οποία είχε δηλώσει ότι θα επισπεύσει το κλείσιμο εγκαταστάσεων με το πιο ρυπογόνο άνθρακα, συνεχίζει να εκπέμπει όλο και περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα κατά κεφαλήν - τώρα σχεδόν όσο και στην Ευρώπη – παρόλο που ένας ευρωπαίος  καταναλώνει 1,5 φορές περισσότερη ενέργεια από ένα  κινέζο. 

Ποιοι απειλούν το περιβάλλον; Οικολογικές οργανώσεις κατά Deutsche Bank

Χτες ήταν η παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος.

Λίγα πράγματα ακούστηκαν ή προβλήθηκαν στη χώρα μας.

Να μας πείτε «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια» …

Σε μια χώρα που βιώνει την πιο βαθιά οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, περισσεύει χρόνος και χώρος για το περιβάλλον;

Κι όμως …

Μια σοβαρή διάσταση της κρίσης που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι και η καταλήστευση των φυσικών πόρων της χώρας, ο βιασμός του περιβάλλοντος, το ξεπούλημα ακτών, ζωτικών χώρων για το φυσικό περιβάλλον.

Τα παραδείγματα του Ελληνικού, της «προσφοράς» ακτών και χώρων σπάνιας φυσικής ομορφιάς σε ληστρικά κερδοσκοπικά συμφέροντα …

Τα γεγονότα στη Χαλκιδική – είναι πλευρές μόνο του συνολικού προβλήματος;

 Έτσι, μαζί με το οικονομικό παρόν και μέλλον της χώρας υποθηκεύεται και απειλείται με καταστροφή και το πλούσιο περιβάλλον της.

Επετειακές αναφορές, μισόλογα και ανούσιες εκδηλώσεις ή  ανακοινώσεις δεν έχουν κανένα νόημα.

Ρίχνουν μόνο στάχτη στα μάτια αποπροσανατολίζοντας από τα πραγματικά προβλήματα …

Ποιοι, όμως, απειλούν το περιβάλλον;

Τι είδους συμφέροντα;

Ας δούμε ένα άρθρο της Deutsche Welle για το ρόλο πχ της πολύ «αθώας» τράπεζας της  Deutsche Bank

Για επενδύσεις με σημαντικά αρνητικές επιπτώσεις για το παγκόσμιο κλίμα κατηγορούν οι WWF και Campact την Deutsche Bank και διαδηλώνουν στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της στην Φρανκφούρτη.

Την έντονη αντίδραση οικολογικών οργανώσεων, όπως του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση WWF και της Campact, έχει προκαλέσει η Deutsche Bank. Οι οργανώσεις αυτές επικρίνουν τη μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα για τη χρηματοδότηση λιμανιού φορτοεκφόρτωσης άνθρακα στην Αυστραλία. Επενδύσεις που, όπως υποστηρίζουν οι οικολογικές οργανώσεις, θα πλήξουν το Great Barrier Reef, το μεγαλύτερο σύστημα κοραλλιογενών υφάλων του κόσμου και θα συμβάλλουν στην άνοδο της παγκόσμιας θερμοκρασίας.

Μπροστά από την αίθουσα όπου πραγματοποιήθηκε η Γενική Συνέλευση των μετόχων της τράπεζας στην Φρανκφούρτη οι ακτιβιστές πραγματοποίησαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και παρέδωσαν στους υπεύθυνους της τράπεζας περισσότερες από 200.000 υπογραφές κατά της επένδυσης στο λιμάνι του Abbot Point στο κρατίδιο Queensland.

Ο ακτιβιστής Κρις Μέτμαν, μέλος της Campact μίλησε στην DW για τις οικολογικές επιπτώσεις που θα είχε το λιμάνι άνθρακα για το μοναδικό στον κόσμο σύστημα υφάλων: «Σε περίπτωση που ολοκληρωθεί το έργο θα είναι το μεγαλύτερο λιμάνι άνθρακα του κόσμου με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στο κλίμα και το Great Barrier Reef, που συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς. Η επένδυση θα επηρεάσει και το παγκόσμιο κλίμα. Με το νέο λιμάνι ανοίγει στην ουσία ο δρόμος για την εντατική αξιοποίηση των τεράστιων αποθεμάτων άνθρακα της Αυστραλίας. Αν αυτά τα αποθέματα διοχετευθούν στην αγορά δεν θα είναι πλέον εφικτός ο περιορισμός της ανόδου της παγκόσμιας θερμοκρασίας στους δύο βαθμούς κελσίου. Καλούμε την Deutsche Bank να εγκαταλείψει την χρηματοδότηση του έργου», τόνισε ο Κρις Μέτμαν.

Η Deutsche Bank προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες

Αντιδρώντας στις κατηγορίες των οικολογικών οργανώσεων και ακτιβιστών η Deutsche Bank υπόσχεται ότι θα συνεχίσει την χρηματοδότηση της κατασκευής μόνο υπό την προϋπόθεση ότι η UNESCO θα αποφανθεί ότι το λιμάνι δεν συνιστά απειλή για το Great Barrier Reef.

Όμως ο γερμανός ακτιβιστής Κρις Μέτμαν κατηγορεί την τράπεζα ότι προσπαθεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, και εξηγεί το γιατί: «Στην αξιολόγηση του κατασκευαστικού έργου η UNESCO ασχολείται μόνο με ένα μέρος του προβλήματος: την διαπλάτυνση του λιμανιού. Υπάρχουν όμως και άλλα προβλήματα, όπως η αύξηση της κυκλοφορίας εμπορικών πλοίων κοντά στο σύστημα κοραλλιογενών υφάλων. Η εντατική χρήση του νέου αυτού θαλάσσιου δρόμου θα έχει άμεσες επιπτώσεις στο παγκόσμιο κλίμα, λέει ο ακτιβιστής. Η UNESCO δεν λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα αυτά στην αξιολόγησή της. Η τακτική της Deutsche Bank είναι εντελώς ανεύθυνη διότι προσπαθεί να αποποιηθεί την ευθύνη παραπέμποντας στην UNESCO», δηλώνει ο γερμανός ακτιβιστής.

Τα μεγάλα κερδοσκοπικά και ληστρικά συμφέροντα προκαλούν ανυπολόγιστες καταστροφές στο περιβάλλον σε παγκόσμια κλίμακα …

Και η περίπτωση που παρουσιάσαμε ήταν μόνο μια «μικρή» περίπτωση …

Δηλώσεις με ''νόημα'' του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

                                                                                                      του Μ...

 Ο κ. Σόιμπλε, σε συνέντευξη που παραχωρεί στην γερμανική έκδοση του περιοδικού Focus, δήλωσε ότι η χώρα μας πιθανότατα θα χρειαστεί και τρίτο πακέτο βοήθειας, μικρότερο των 10 δισ. ευρώ. Εκτιμά ότι το ελληνικό χρέος δεν θα φτάσει σε βιώσιμο επίπεδο πριν το 2022, επομένως η χώρα μας θα χρειαστεί περιορισμένη βοήθεια, ενώ πρόσθεσε ότι πρέπει να συνεχίσει να «συμμορφώνεται» με τις απαιτήσεις της Τρόικας.

  Ο κ. Σόιμπλε εκφράζει μεν την κατανόησή του για τις θυσίες του ελληνικού λαού, αλλά τονίζει ότι, εάν η χώρα επιθυμεί να παραμείνει στο ευρώ, η μεταρρυθμιστική διαδικασία είναι απαραίτητη.

«Στα τέλη του 2012 ψηφίσαμε το δεύτερο πρόγραμμα για την Ελλάδα. Τότε ήταν σαφές ότι θα διαρκούσε δύο χρόνια και ότι η Ελλάδα και μετά από αυτό δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί πλήρως από τις αγορές. Το χρέος της Ελλάδας, σύμφωνα με τις προγνώσεις της τρόικας, θα φτάσει το 2022 σε ένα επίπεδο που θα μπορεί να χαρακτηρισθεί βιώσιμο. Γι' αυτό ενδεχομένως η Ελλάδα να χρειαστεί ακόμα μία φορά περιορισμένη βοήθεια. Προϋπόθεση θα ήταν βεβαίως να συνεχίσει να εκπληρώνει τους όρους του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ» δηλώνει ο κ. Σόιμπλε.

  Όσον αφορά την αντοχή των υπό κρίση χωρών σε νέες μεταρρυθμίσεις, ο κ. Σόιμπλε απαντά:  «Για τον ελληνικό λαό οι μεταρρυθμίσεις συνδέονται με μεγάλη επιβάρυνση, ακόμη και με δυσχέρειες, αυτό δεν αμφισβητείται. Γι αυτό θα πρέπει να έχουμε και πάρα πολλή κατανόηση. Αλλά αυτό δεν βοηθά σε κάτι: ο ελληνικός λαός πρέπει να περάσει αυτήν τη μεταρρυθμιστική διαδικασία, εάν η χώρα θέλει να παραμείνει στο ευρώ. Οι Έλληνες αποφασίζουν μόνοι τους για το μέλλον τους. Μια νομισματική ένωση όμως μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν όλοι τηρούν τους κοινούς κανόνες».

  Ο κ. Σόιμπλε ερωτηθείς εάν η ευρωκρίση έχει ξεπεραστεί, δηλώνει: «εάν με την ευρωκρίση αναφερόμαστε σε μια νευρική κατάσταση στις αγορές, τότε αυτή έχει ξεπεραστεί. Αν όμως εννοούμε τα διαρθρωτικά προβλήματα στην Ευρωζώνη, τότε, παρά τη μεγάλη πρόοδο που έχουμε σημειώσει, απομένουν ακόμη πολλά να γίνουν».

  Επομένως, τα διαπιστευτήρια της κυβέρνησης Σαμαρά για την οικονομική ανάπτυξη δεν είναι παρά προσπάθειες πίστωσης χρόνου και πολιτικές κατευνασμού του ελληνικού λαού, ο οποίος τον ανακήρυξε δεύτερο κόμμα για την εκπροσώπησή του στην ευρωβουλή.

  Οι δηλώσεις του κ. Σόιμπλε αποδεικνύουν ότι τα βάσανα του ελληνικού λαού όχι απλώς δεν τελείωσαν, αλλά αντίθετα, θα συνεχιστεί η αβάσταχτη πολιτική που ακολουθείται σε βάρος του ελληνικού λαού, με αμείωτη ένταση! Ότι οι πολίτες πρέπει να χειραφετήσουν το μέλλον τους στις αποφάσεις της Ε.Ε. Ένα μέλλον βασισμένο στις θυσίες τους, για την επιβίωση των τραπεζιτών και των βιομηχάνων.  

  Η ''αφαίμαξη'' των εργαζομένων και των συνταξιούχων θα συνεχιστεί, μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος του λαού, η ανεργία θα συνεχίσει την ανοδική πορεία της, ενώ όλα αυτά ''ευτυχώς'' αναγνωρίζονται από τους Ευρωπαίους εταίρους και την κυβέρνηση των θιασωτών, με κροκοδείλια δάκρυα.


  Μόνο που οι απάνθρωπες πολιτικές δεν αλλάζουν με απάνθρωπους πολιτικούς, ούτε με παρίες ενός σαθρού συστήματος. Αντίθετα, η αλλαγή απαιτεί την ανατροπή του υπάρχοντος σκηνικού και τη διαμόρφωση νέων ανθρώπινων δομών!  

25 χρόνια από τα γεγονότα στην πλατεία Τιεν Αν Μεν – Μνήμες και Ερμηνείες

4 Ιουνίου του 1989, Κίνα.

25 χρόνια πέρασαν από τα γεγονότα της πλατείας Τιεν Αν Μεν στο Πεκίνο.

 Σύμφωνα με τις εικόνες που μετέδωσαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αλλά και μέσα από τις αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων ο στρατός με τανκς στους δρόμους της κινεζικής πρωτεύουσας, ανοίγει πυρ σε συγκεντρωμένους φοιτητές στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν.

Οι διαδηλωτές φοιτητές είχαν καταλάβει την πλατεία αρκετές εβδομάδες πριν, με αίτημα μια δημοκρατική μεταρρύθμιση του καθεστώτος.

Το αποτέλεσμα  - σύμφωνα πάντα με τις ίδιες μαρτυρίες – πολλοί σκοτώθηκαν κατά τη «σφαγή της Τιανανμέν», όπως έχει πλέον μείνει στη συλλογική μνήμη, ενώ ο ακριβής αριθμός παραμένει άγνωστος.

Οι διαδηλώσεις στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν έχουν χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη πρόκληση κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας από την επανάσταση του 1949.

Είχαν περάσει έξι εβδομάδες από την πρώτη μέρα που οι φοιτητές είχαν καταλάβει την Τιενανμέν.

Επηρεασμένοι από τις εξελίξεις σε άλλες χώρες του τότε «υπαρκτού σοσιαλισμού» , από τα αιτήματα για «περεστρόικα» και περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα αλλά και λόγω των αλλαγών που δρομολογούνταν στο κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς μετά το θάνατο του «μεγάλου τιμονιέρη» του Μάο Τσε Τουνγκ, χιλιάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία του Πεκίνου από τα μέσα Απριλίου.

Ειδικότερα, μετά το θάνατο, στις 15 Απρίλη του 1989, του Χου Γιαομπανγκ, πρώην Γενικού Γραμματέα του ΚΚΚ , ενός πολιτικού που είχε τη φήμη του πολιτικά φιλελεύθερου, άρχισαν διαδηλώσεις στο Πεκίνο που αμέσως επεκτάθηκαν σε 11 ακόμα πόλεις.

Ήδη από την αρχή της χρονιάς με αφορμή την πολιτική και οικονομική κρίση στα πανεπιστήμια του Πεκίνου είχαν αρχίσει να γίνονται συγκεντρώσεις φοιτητών, οι οποίοι ζητούσαν περισσότερη δημοκρατία.

Η Κίνα, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να απέχει από αυτή την πραγματικότητα της δεκαετίας του ’80. Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις φάνταζαν επιτακτικές και ο Ζάο Ζιγιάνγκ πρωθυπουργός και Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ ήταν το πρόσωπο που ταυτίζεται με τον εκσυγχρονισμό (αργότερα θα απομακρυνθεί από την ηγεσία κατηγορούμενος για ανεκτική στάση απέναντι στους φοιτητές).

Στο πλευρό του τάσσεται όλο το κομουνιστικό κόμμα με την προϋπόθεση να μην υπάρξει αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος. Η προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας καπιταλιστικής οικονομικής δομής έχει δημιουργήσει μεγάλες οικονομικές αντιθέσεις και ανέχεια στο κινεζικό λαό. Αυτό όμως δεν αποτελεί το βασικό πρόβλημα. Ο λαός και κυρίως ο ασυμβίβαστος φοιτητικός κόσμος ασφυκτιούσε από την έλλειψη δημοκρατικών θεσμών και την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτά κατέβηκαν να διεκδικήσουν οι φοιτητές έναν Απρίλη, πριν από 20 χρόνια, και ήταν αποφασισμένοι να τα αποκτήσουν

Στις 17 Απρίλη, μερικές εκατοντάδες φοιτητές πήραν την πρωτοβουλία να συγκεντρωθούν στην πλατεία Τιενανμέν. Την επόμενη μέρα έγιναν χιλιάδες και στις 20 Απρίλη εκατοντάδες χιλιάδες. Οι διαδηλωτές απαιτούσαν το ελευθερία έκφρασης, το δικαίωμα για ίδρυση ανεξάρτητων συνδικάτων, το κτύπημα των προνομίων και της διαφθοράς. Ένα από τα συνθήματα των φοιτητών έλεγε: «Αυτοί που έπρεπε να έχουν πεθάνει, ζουν. Αυτοί που ζουν, έπρεπε να έχουν πεθάνει».

Το γραφειοκρατικό "κομουνιστικό" καθεστώς επέδειξε καταρχάς μια πρωτόγνωρη, για τα δεδομένα του, ανοχή. Πλέον οι φοιτητές δεν έχουν απέναντι τους έναν μεταρρυθμιστή, αλλά ένα σκληρό καθεστώς που αβάσιμα χαρακτηρίζει την εξέγερση τους ως "αντεπαναστατική αναταραχή".

Το απόγευμα της 3ης Ιουνίου, βγαίνει ανακοίνωση που ζητάει από τους πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους και τους ενημερώνει πως μια ομάδα αντεπαναστατών έχει εξεγερθεί στο κέντρο του Πεκίνου. Το βράδυ, στρατιώτες και άρματα κάνουν την εμφάνιση τους.

Τα μεσάνυχτα, 4 Ιουνίου του 1989, δίνεται η διαταγή για επέμβαση. Οι φοιτητές πιασμένοι σε αλυσίδες τραγουδούν τον ύμνο της "Τρίτης Διεθνούς" μπροστά από φλεγόμενα λεωφορεία και αυτοκίνητα που έχουν στηθεί για οδοφράγματα.

Ο δημοσιογράφος Richard Roth του CBS βρίσκεται στον αέρα "Ακούτε τους πυροβολισμούς! Πρέπει να φύγουμε από εδώ! Επιτίθενται και σε μας!". "Θα φύγω, θα φύγω!" Φώναξε σε έναν στρατιώτη. Οι ριπές διέκοψαν την σύνδεση. Η επέμβαση μόλις είχε αρχίσει. Οι σκηνές φρίκης που θα ακολουθήσουν θα στιγματίσουν για πάντα το καθεστώς της Κίνας και θα συγκλονίσουν την ανθρωπότητα.

Ο στρατός ρίχνει προς όλες τις κατευθύνσεις προκαλώντας το χάος. Κάποιοι διαδηλωτές οπλισμένοι με ό,τι βρίσκουν μπροστά τους πέτρες, ξύλα, σίδερα προσπαθούν να απαντήσουν, άλλοι τρέχουν να σωθούν και οι υπόλοιποι με αυτοσχέδια φορεία μαζεύουν τα πρώτα θύματα της τραγωδίας.

Χιλιάδες θα συλληφθούν, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός των νεκρών. Ο Ερυθρός Σταυρός της Κίνας κάνει λόγο για 2.400 νεκρούς, ενώ οι επίσημες αρχές αναφέρουν 241.

Εκείνο το βράδυ το καθεστώς έβαζε τέλος στα όνειρα των φοιτητών για εκδημοκρατισμό και αποκαθήλωση της νομεκλατούρας. Πάρα πολλοί διαδηλωτές καταδικάστηκαν σε βαρύτατες ποινές φυλάκισης. Μεταξύ αυτών και ο Ουάνγκ Γιουν Τάο, που καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλακή.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, κάποιες λίγες δεκάδες διαδηλωτών της Τιεν Αν Μεν εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να κρατούνται στις κινέζικες φυλακές.

 Η σφαγή του 1989 προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών στη Δύση, όμως πολύ γρήγορα οι θιασώτες της ελεύθερης αγοράς ανακάλυψαν στο πρόσωπο της Κίνας έναν προνομιακό εμπορικό εταίρο. Σήμερα, τα κινέζικα ΜΜΕ δεν κάνουν καμία αναφορά στη σφαγή του '89.

Η Κίνα, υπό την καθοδήγηση του κυρίαρχου Κομμουνιστικού Κόμματος, έχει οικοδομήσει έκτοτε έναν ιδιόμορφο «κρατικό καπιταλισμό», με ζώνες ελεύθερου εμπορίου, με πλήρη ανυπαρξία εργασιακών δικαιωμάτων,  καταγράφοντας ταυτόχρονα ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης.

 Σήμερα είναι η ανερχόμενη υπερδύναμη του 21^ου αιώνα αλλά και εμπορικός εταίρος των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και δυνάμεων – ΗΠΑ, ΕΕ – που θυμούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά το δοκούν και όποτε συμφέρει τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα.

Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για τα γεγονότα στην πλατεία Τιεν ΑΝ Μεν έχει παρουσιάσει η Τσαοχουα Ουανγκ η οποία ήταν, την άνοιξη του 1989, ηγετικό στέλεχος της επιτροπής του Αυτόνομου Συλλόγου Φοιτητών Πεκίνου.

Μετά την καταστολή της εξέγερσης των φοιτητών στην πλατεία Τιεν Αν Μεν, στις 4 Ιουνίου, η κινεζική κυβέρνηση τη συμπεριέλαβε στον κατάλογο των πλέον καταζητούμενων ατόμων. Έζησε ένα εξάμηνο στην παρανομία και στη συνέχεια διέφυγε στις ΗΠΑ. Είναι συνεργάτρια του London Review of Books, του New Left Review και το 2003 επιμελήθηκε τη συλλογή δοκιμίων One China, Many Path (εκδ. Verso).

  Δυο αντίθετες ερμηνείες για το κίνημα της Τιεν Αν Μεν έχουν επικρατήσει τα τελευταία χρόνια, κυρίως στη Δύση, αλλά και στην Κίνα, έως ένα βαθμό.

Η πρώτη είναι κοινωνικοοικονομική.

  Στις αρχές του 1988, η κυβέρνηση άσκησε ισχυρή πίεση για την απελευθέρωση των τιμών, αλλά οι έντονες αντιδράσεις που προξένησε σε όλη τη χώρα η επακόλουθη άνοδος του πληθωρισμού την ανάγκασαν να επαναφέρει, τον Ιανουάριο του 1989,  τα δελτία τροφίμων  στις μεγάλες πόλεις. Μερικοί αμερικανοί μελετητές  υποστηρίζουν ότι αυτός υπήρξε ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στη μαζική κοινωνική αναταραχή, η οποία εκδηλώθηκε την άνοιξη του 1989. Στην ίδια την Κίνα, στοχαστές της Νέας Αριστεράς έχουν προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, θεωρώντας ότι η στρατιωτική καταστολή της 4ης Ιουνίου άνοιξε  ουσιαστικά τον δρόμο στην  ελεύθερη αγορά, τσακίζοντας την αντίσταση στην άρση των ελέγχων στις τιμές (που καταργήθηκαν ξανά, επιτυχώς τούτη τη φορά, στις αρχές της δεκαετίας του 1990). Σύμφωνα με την εν λόγω άποψη,  η κινητήρια δύναμη, ακόμα και η έμπνευση αυτού του μαζικού κινήματος, ήταν η άρνηση των μεταρρυθμίσεων που θα στερούσαν από τον πληθυσμό τα κεκτημένα του συλλογικού πλούτου. Οι πυροβολισμοί στο Πεκίνο συνέτριψαν τις τελευταίες ελπίδες για το "σιδερένιο μπoλ με ρύζι" του σοσιαλισμού,1 ανοίγοντας τον δρόμο για την πλήρη ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Κίνα.

  Μια άλλη σχολή σκέψης αντιστρέφει το προηγούμενο επιχείρημα. Όπως υποστηρίζει, η κινητοποίηση των μαζών, κάθε άλλο παρά γαντζωμένη στο σοσιαλιστικό παρελθόν, προσέβλεπε σαφώς σε ένα φιλελεύθερο μέλλον.

  Ο αυξανόμενος αριθμός πανό στα αγγλικά, καθώς και το   άγαλμα της "Θεάς της Δημοκρατίας", που φτιάχτηκε από πλαστικό, με πρότυπο το Άγαλμα της Ελευθερίας, και στήθηκε στην Τιεν Αν Μεν τις τελευταίες μέρες του Μαΐου,  δείχνουν ότι το πραγματικό όνειρο που ενέπνεε τους διαδηλωτές ήταν η Αμερική: όχι το "σιδερένιο μπολ με ρύζι", αλλά η αγορά και η κάλπη.

  Είναι αλήθεια ότι η κοινωνικοοικονομική δυσαρέσκεια, που διογκώθηκε ταχύτατα το καλοκαίρι του 1988, συνέβαλε σημαντικά στην ευρεία υποστήριξη προς τις φοιτητικές διαμαρτυρίες του επόμενου έτους. Ωστόσο, στο πλαίσιο του κινήματος του 1989, η οικονομική δυσπραγία μετασχηματίστηκε αδιαμφισβήτητα σε πολιτική διαμαρτυρία.

  Όσον αφορά την ιδεολογία του κινήματος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η τεράστια κοινωνική αναταραχή ξέσπασε πολύ γρήγορα. Όταν η κυβέρνηση, στα μέσα Μαΐου, αισθάνθηκε πιεσμένη από μια απεργία πείνας των φοιτητών, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης και της Λαϊκής Ημερησίας, απόλαυσαν μια εβδομάδα ελευθερίας του Τύπου πρωτοφανή στην ιστορία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

 Στους δρόμους, άνθρωποι με την πιο διαφορετική κοινωνική προέλευση ήταν ξαφνικά σε θέση να εκφράσουν δημόσια τις ιδέες τους και να αντιπαρατεθούν μεταξύ τους. Στο πανδαιμόνιο που ακολούθησε, ήταν εύκολο να υπερεκτιμήσει κανείς ορισμένα μεμονωμένα σύμβολα.  Οι δημοφιλείς εικόνες της Αμερικής είναι ένα παράδειγμα. Μια εξαιρετικά αφηρημένη εικόνα των ΗΠΑ, βασισμένη σε ελάχιστη γνώση, αποτέλεσε ένα μέσον --ή ένα κέλυφος, αν προτιμάτε-- στο οποίο επενδύθηκε η έκρηξη της φαντασίας των ανθρώπων.  Αυτό το κέλυφος, όμως, ήταν γεμάτο με  παραστάσεις --και κριτικές-- που αντλούνταν από τη ζωή στη σοσιαλιστική ή ημι-σοσιαλιστική κοινωνία των προηγούμενων δεκαετιών.

Στο μυαλό των ανθρώπων, ο σοσιαλιστικός λόγος ανακατευόταν με κάποιες διάσπαρτες εικόνες  μιας εξιδανικευμένης Αμερικής. Αυτό μπορεί να απογοητεύει τους σημερινούς διανοούμενους, οι οποίοι έχουν πολύ πιο σαφείς ιδεολογικές θέσεις, φιλελεύθερες ή αριστερές. Ωστόσο, κάτω από τ άγαλμα της "Θεάς της Δημοκρατίας", τα περιβραχιόνια στη γραμμή της περιφρούρησης ήταν κόκκινα. Η ιστορική σπουδαιότητα της αναταραχής του 1989 στο Πεκίνο, δεν έγκειται στο ένα ή το άλλο πολιτικό παράδειγμα, που εξέφρασαν ο ένας ή ο άλλος εκπρόσωπος ή ηγέτης· έγκειται  στον χώρο  ανάπτυξης της δημιουργικής φαντασίας που εξασφάλισε το κίνημα, καθώς και στις ευκαιρίες πειραματισμού που προσέφερε.  Στο επίκεντρο βρισκόταν πάντα το δικαίωμα των πολιτών να συμμετέχουν στη δημόσια ζωή της χώρας και οι τρόποι  με τους οποίους θα μπορούσαν να το κάνουν.

  Σήμερα μπορεί να βρει κανείς στο ίντερνετ πολλά βίντεο, τα οποία αναφέρονται στα γεγονότα του 1989 στην Κίνα. Το πιο εντυπωσιακό, σε όλα, είναι η έκφραση στα πρόσωπα  -- έξαψη, αγωνία, ελπίδα, αποφασιστικότητα, συμπόνια και αλληλεγγύη--, σε όλες τις ομάδες και γενιές. Αυτό το οποίο ενδιέφερε τους διαδηλωτές ήταν η δημοκρατία, όχι η ανατροπή της κυβέρνησης. Μονάχα αν το αντιληφθούμε, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς, κατά τη διάρκεια τόσων εβδομάδων με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, όσοι κινητοποιήθηκαν επέδειξαν τέτοια αυτοπειθαρχία. Και η αυτοπειθαρχία αυτή δεν πήγαζε από τον φόβο της κυβερνητικής αντεκδίκησης, αλλά από ένα ισχυρό αίσθημα υπερηφάνειας για την ικανότητά τους να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους -- μια φανερή κληρονομιά της Κινέζικης Επανάστασης και του σοσιαλιστικού παρελθόντος.

 Τα ποσοστά της εγκληματικότητας στο Πεκίνο έπεσαν απότομα, ενώ δεν αναφέρθηκε ούτε ένα περιστατικό πλιάτσικου ή βανδαλισμού. Στο Πεκίνο και το Τσενγκτού, τουλάχιστον,  ακόμα και οι κλέφτες κατέβηκαν σε απεργία, διαμαρτυρόμενοι εναντίον της κυβέρνησης.  Αυθορμήτως, η τάξη επικράτησε παντού. Στις 17 Μαΐου, μέσα σε ατμόσφαιρα κρίσης, διεξήχθη μια τηλεοπτική συζήτηση ανάμεσα στον πρωθυπουργό Λι Πενγκ και μερικούς από τους ηγέτες των φοιτητών, σχετικά με την "αναρχία" του κινήματος. Άρχισαν να συζητάνε ποιος είναι υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν στην πλατεία, διακόπτοντας ένα από τα πατερναλιστικά λογύδρια του Λι: θυμάμαι το πρόσωπό του να γίνεται κατακόκκινο και μετά άσπρο σαν πανί, καθώς έσφιγγε τα μπράτσα της καρέκλας και με τα δυο του χέρια. Όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω, επέμεινα ότι οι φοιτητές διεκδικούν δικαιώματα που εγγυάται το Σύνταγμα της Κίνας και ότι αυτό που χαρακτήριζε το κίνημα ήταν το αντίθετο της αναρχίας: ηρεμία, τάξη, αυτοπεποίθηση και αυτοσυγκράτηση. Φυσικά, αυτό ακριβώς ήταν που φόβιζε την κυβέρνηση.

 Τρεις μέρες μετά κηρύχθηκε ο στρατιωτικός νόμος και τα τανκς εμφανίστηκαν στις παρυφές της πόλης. Για δυο βδομάδες, ο κόσμος ανακόπτει την προέλασή τους. Όποιος  βρέθηκε εκεί, δεν θα ξεχάσει ποτέ το πνεύμα που είχε συνεπάρει και εμψύχωνε τον λαό του Πεκίνου, κάνοντάς τον να αντιπαρατεθεί στον στρατό και τα τεθωρακισμένα.

 Όταν έφτασε η στιγμή της καταστολής, τη νύχτα της 3ης προς την 4η Ιουνίου, τα περισσότερα θύματα δεν ήταν φοιτητές, αλλά απλοί πολίτες. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους  βοηθούσαν ο ένας τον άλλο χωρίς περιττές ερωτήσεις, και μερικοί βρήκαν τον θάνατο  καθώς προσπαθούσαν να σώσουν κάποιους  άλλους.

Όλη η υφήλιος θυμάται την εικόνα ενός άντρα που στάθηκε ολομόναχος μπροστά σε μια φάλαγγα τανκς που προχωρούσε. Η πόλη ήταν γεμάτη από τέτοιους θαρραλέους ανθρώπους, εκείνο το βράδυ. Ο λόγος που μνημονεύουμε την 4η Ιουνίου, κάθε χρόνο, δεν είναι απλώς για να μη λησμονούμε την τραγωδία των ανθρώπινων ζωών που χάθηκαν, αλλά και για να ξαναζήσουμε εκείνο το συγκλονιστικό πνεύμα του κινήματος, κάτι σπάνιο στην κινεζική ιστορία των τελευταίων αιώνων.

Ο συνεχιζόμενος φόβος της κινέζικης κυβέρνησης απέναντι στο κίνημα του 1989 δείχνει ότι αυτό ήταν το αληθινό νόημά του.

·         Αν το κίνημα είχε πηγάσει κυρίως από οικονομικές διεκδικήσεις, τότε θα είχε  μικρή απήχηση στη σημερινή Κίνα, όπου το επίπεδο ζωής στις πόλεις είναι πολύ υψηλότερο από  τότε.

·         Αν το κίνητρο των διαδηλωτών ήταν η επιθυμία για τα αμερικάνικα αγαθά, και πάλι έχει ικανοποιηθεί με το παραπάνω: φαστ φουντ, χολυγουντιανές ταινίες και τηλεπαιχνίδια υπάρχουν παντού, ενώ οι αρχές της ελεύθερης αγοράς εφαρμόζονται  σε όλους τους τομείς της διοίκησης με μεγαλύτερη αυστηρότητα ακόμα και από τις ΗΠΑ.

  Ο λόγος που η ανάμνηση της 4ης Ιουνίου στοιχειώνει ακόμα την κρατική γραφειοκρατία είναι ότι το κίνημα αφορούσε κάτι που η ταχύρυθμη ανάπτυξη και ο ξέφρενος καταναλωτισμός δεν έχουν μεταβάλει. Γιατί, παρόλα τα οικονομικά της επιτεύγματα, η Κίνα σήμερα δεν πλέει σε μια θάλασσα κοινωνικής γαλήνης.

  Οι ραγδαία αυξανόμενες ανισότητες, η κατάρρευση του συστήματος πρόνοιας,  οι περιβαλλοντικές καταστροφές, η απαλλοτρίωση αγροτικών εκτάσεων, η κακομεταχείριση των μεταναστών, η ανηλεής εκμετάλλευση των εργαζόμενων, οι απαγωγές παιδιών και η καταναγκαστική παιδική εργασία, οι στρατιές των ανέργων και, τέλος  -- κι αυτό, από πολλές απόψεις,  είναι που προξενεί το μεγαλύτερο μίσος-- η ανεξέλεγκτη διαφθορά, όλα τα παραπάνω προκαλούν γενικευμένη δυσαρέσκεια.

 Τα ξεσπάσματα της λαϊκής οργής κατά τόπους  έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, ιδίως στην ύπαιθρο και τις μικρότερες πόλεις, όπου οι συνθήκες ζωής  είναι χειρότερες και ο αστυνομικός έλεγχος λιγότερο αυστηρός.      Σ' αυτό το νοσηρό κοινωνικό περιβάλλον, όπου η  αχαλίνωτη κερδοσκοπία των απατεώνων και των κρατικών αξιωματούχων, συνήθως σε αγαστή συνεργασία, αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα, η ρίζα  των δεινών είναι ολοφάνερη:  το μονοπώλιο της εξουσίας που διατηρεί το κυβερνών κόμμα.

 Μόνο τα δημοκρατικά δικαιώματα μπορούν να κάνουν τους κατόχους της εξουσίας να λογοδοτούν για τις πράξεις τους  και να απελευθερώσουν τη λαϊκή ενεργητικότητα, που είναι απαραίτητη  για την επίτευξη όλων εκείνων για τα οποία οι πρώτοι είναι ανίκανοι. Γι 'αυτό ακριβώς, ακόμη και σήμερα, όποτε η αγανάκτηση για την αδικία και τη διαφθορά ξεχειλίζει, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η συλλογική μνήμη του 1989, πλανιέται σαν φάντασμα τόσο στη σκέψη των κυβερνώντων όσο και --το πόσο συχνά μπορούμε μόνο να το μαντέψουμε-- στη σκέψη των κυβερνώμενων.

Το άρθρο "Remembering Tiananmen", στην πλήρη του μορφή, δημοσιεύθηκε στο "London Review of Books" στις 5.7.2007.