“Αύξηση των αυτοκτονιών στη δοκιμαζόμενη από την κρίση Ελλάδα” - μια ανταπόκριση από το Reuters που αποκαλύπτει την τραγική πραγματικότητα στη χώρα μας

 Ενώ στην Ισπανία μετά από δύο αυτοκτονίες που έγιναν υπό την απειλή εξώσεων  οι Ισπανοί πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν και ο Ισπανός πρωθυπουργός αναγκάστηκε να κάνει δηλώσεις, στην Ελλάδα της κρίσης και των ατελείωτων Μνημονίων και καθημερινού πόνου, η εγχώρια παχύδερμη πολιτική ηγεσία δεν έχει ψελλίσει ούτε μια λέξη συμπάθειας.

Ακόμη και οι αντιδράσεις και η έμπρακτη αλληλεγγύη της κοινωνίας δεν είναι στο βαθμό που η δραματικότητα των συνθηκών απαιτεί.

Κατά τα άλλα το δημοσίευμα μιλά από μόνο του.

«23 Νοεμβρίου (Reuters) - Ο αριθμός των ανθρώπων στην Ελλάδα  που επιχειρούν να αυτοκτονήσουν αυξάνεται καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.

Υπήρξαν 677 απόπειρες αυτοκτονίας το 2009, 830 το 2010 και 927 το 2011,  όπως ανέφερε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας σε γραπτή απάντηση σε ερωτήσεις βουλευτών.

Ο αριθμός φαίνεται ότι θα παρουσιάσει αύξηση φέτος, αφού καταγράφονται  690 περιστατικά από την αστυνομία μέχρι τον Αύγουστο.  Τα στοιχεία δεν  διευκρινίζουν, ωστόσο,  πόσες απόπειρες αυτοκτονίας οδήγησαν στην απώλεια ζωής.»

 Το δημοσίευμα αναφέρει, επίσης:

«Ένας 77χρονος  συνταξιούχος φαρμακοποιός έγινε  σύμβολο της εθνικής αγωνίας, όταν ο ίδιος αυτοπυροβολήθηκε και σκοτώθηκε έξω από το κοινοβούλιο στην Αθήνα τον Απρίλιο,  αφήνοντας ένα σημείωμα στο οποίο έλεγε ότι αρνείται να ψάχνει για φαγητό στα σκουπίδια.

Η Ελλάδα οδηγείται το 2013 στον έκτο χρόνο της ύφεσης.

Η κρίση έχει οδηγήσει  έναν στους πέντε Έλληνες  στην ανεργία και το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν συρρικνώθηκε κατά το ένα πέμπτο. Πολλοί Έλληνες κατηγορούν  ως υπεύθυνους για τα δεινά τους - την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που επέβαλαν άγριες  περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων σύμφωνα με αυτά που ζητούν οι δανειστές».

Τάσεις αυτοκτονίας, μαζική και βίαιη φτώχεια, ανεργία, ύφεση για έκτο χρόνο …

Κατά τα άλλα οι πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας μπορούν να θριαμβολογούν και να υποστηρίζουν ότι διαρκώς «σώζουν» τη χώρα, ενώ ταυτόχρονα κινδυνολογούν για τις «συμφορές» που θα μας βρουν αν δεν ακολουθήσουμε το δικό τους «μονόδρομο».

Με μια μικρή διαφορά …

Η κόλαση με την οποία μας απειλούν βρίσκεται ήδη εδώ …

Και οφείλεται στη δική τους πολιτική …

Μέχρι να την ανατρέψουμε.

Το συγκλονιστικό γράμμα μιας μητέρας από την Πάτρα – χαρακτηριστικό δείγμα της καθημερινής τραγωδίας που βιώνουν χιλιάδες Έλληνες πολίτες. Με δύναμη, ωστόσο, και αξιοπρέπεια

   Μία συγκλονιστική επιστολή έφτασε στο nocomments –    και ως νέος Μέτοικος  την αναπαράγουμε χωρίς άλλα σχόλια -  από μία μητέρα 4 παιδιών, που βρίσκεται κυριολεκτικά σε απόγνωση. Η 34χρονη περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με την οικογένειά της τον τελευταίο χρόνο που πλέον δεν της έχουν αφήσει άλλα περιθώρια. Σας παραθέτουμε την επιστολή ως έχει:

« Ονομάζομαι Κ.Α. είμαι 34 ετών, παντρεμένη εδώ και 17χρόνια και έχω 4 παιδιά. Ένα κορίτσι 14 και τρία αγόρια 10, 9 και 6 ετών. Σήμερα το πρωί δεν είχα να δώσω στα παιδιά ούτε γάλα, πήγαν νηστικά στο σχολείο και δεν ήταν η πρώτη φορά. Το μεσημέρι για τέταρτη συνεχόμενη μέρα τους έφτιαξα μακαρόνια και το απόγευμα για Τρίτη φορά σύνδεσα παράνομα το ρεύμα στο σπίτι μου. Έσφιξα την γροθιά μου, κοίταξα τον άντρα μου στα μάτια και του ψιθύρισα «θα το παλέψουμε…». Αυτό λέω και στον εαυτό μου κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάω κάθε βράδυ που κοιμίζω τα παιδιά μου. ΘΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΩ!

Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές, που λυγίζω. Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω το βλέμμα των παιδιών μου όταν μου ζητούν τα βασικά… ένα πιάτο φαΐ  ένα κουλούρι για το σχολείο, ένα ζευγάρι παπούτσια… Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ανέβω στην ταράτσα και να δώσω τέλος στη ζωή μου και άλλες που θέλω να πάρω ένα όπλο και να σκοτώσω όλους αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτή την τραγική κατάσταση… Υπάρχουν στιγμές δύσκολες που όπως αυτή εδώ που αποφάσισα να σας γράψω για τον Γολγοθά που ανεβαίνουμε με την οικογένειά μου και φοβάμαι για το πιο θα είναι το τέλος.

Είμαστε δύο άνθρωποι νέοι, έτοιμοι να στύψουμε την πέτρα. Έχουμε πάει παντού για να βρούμε δουλειά, έχουμε ρωτήσει όλο τον κόσμο για μία θέση εργασίας, αλλά βρίσκουμε συνεχώς κλειστές πόρτες, και παίρνουμε μία και μόνο απάντηση, «Δεν χρειαζόμαστε άτομα».

Ο άντρας μου απολύθηκε από το εργοστάσιο που δούλευε στις αρχές του χρόνου. Μέχρι το περασμένο Πάσχα, κουτσά στραβά, τα βγάζαμε πέρα, έκανε λίγα μεροκάματα από εδώ και από εκεί. Από το Πάσχα μέχρι σήμερα όμως τα έσοδά μας είναι 100ευρώ το μήνα, που παίρνω εγώ, καθαρίζοντας ένα γραφείο και 320ευρώ το δίμηνο, το επίδομα των πολυτέκνων. 420ευρώ το δίμηνο. Με αυτά τα χρήματα, πρέπει να πληρώσω, φως, νερό, τηλέφωνο. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να φάμε. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να αγοράσω τα φάρμακα για το άσθμα που παίρνουν τα δύο μου αγόρια. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να καλύψω τις βασικές ανάγκες τις οικογένειάς μου, αλλά δυστυχώς, όπως θα καταλάβαινε και ο πιο χαζός άνθρωπος σε αυτή την χώρα 420ευρώ το δίμηνο, δηλαδή μόλις 210ευρώ το μήνα ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ!

Το σπίτι μας το έχουμε αγοράσει με δάνειο, το οποίο έχω σταματήσει να το πληρώνω εδώ και δύο χρόνια. Όταν δηλαδή η οικονομική κρίση χτύπησε και την δική μας πόρτα. Δεν θυμάμαι καν πόσο είναι το ποσό που χρωστάμε στην τράπεζα, έχω χάσει τον λογαριασμό και στη κατάσταση που βρίσκομαι αυτή την στιγμή έχει σταματήσει και να με απασχολεί.

Στις 29 Οκτωβρίου, ήρθε στο σπίτι μας το συνεργείο της ΔΕΗ και μας έκοψε το ρεύμα. Έτρεξα αμέσως στα γραφεία της ΔΕΗ, πήγα στον διευθυντή, τον παρακάλεσα να μου κάνει ένα διακανονισμό, με ένα ποσό που να μπορώ να πληρώσω. Μου ζητούσε 300ευρώ άμεσα, εδώ και τώρα. Μου είπε «δώσε 300ευρώ, δεν ξέρω που θα τα βρεις και δεν μ’ ενδιαφέρει. Αν δεν μας πληρώσεις δεν μπορούμε να σου συνδέσουμε το ρεύμα». Το γεγονός πως στο σπίτι έχω 4 ανήλικα παιδιά δεν νομίζω καν να τον άγγιξε. Απλά αδιαφόρησε. Ήταν ανένδοτος!

Έφυγα από την ΔΕΗ έχοντας χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου. Τι θα συνέβαινε όταν τα παιδιά θα επέστρεφαν από το σχολείο; Όχι αυτό δεν θα το άντεχαν ούτε αυτά, αλλά ούτε και εγώ. Έτσι αποφάσισα να αδιαφορήσω και εγώ για τους κανονισμούς της ΔΕΗ. Βρήκαν ένα κύριο, μάλλον ηλεκτρολόγος θα ήταν, ο οποίος μου είπε πως μπορεί να συνδέσει το ρολόι. Παράνομα! Είναι η πρώτη παρανομία που κάνω και εγώ στη ζωή μου! Του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη να το συνδέσει αμέσως. Έτσι και έγινε. Λίγο καιρό μετά το συνεργείο της ΔΕΗ ήρθε ξανά, μου το έκοψαν για δεύτερη φορά και φυσικά το σύνδεσα ξανά… έτσι ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος αυτοί να το κόβουν και εγώ να το συνδέω. Βέβαια κάθε φορά που συμβαίνει αυτό μου βάζουν και από ένα πρόστιμο αλλά πλέον λίγο με ενδιαφέρει και αυτό.

Στην ΕΥΔΑΠ τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο διευθυντής ευτυχώς είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Μου είπε πως κανένας δεν πρόκειται να μου κόψει το νερό, και να δίνω όσα μπορώ, έστω και 10 ευρώ. Και αυτό κάνω. Δεν μου περισσεύουν ούτε αυτά τα 10ευρώ, τα κόβω από τις βασικές ανάγκες των παιδιών μου, αλλά ευγνωμονώ έναν άνθρωπο που έδειξε κατανόηση και τα δίνω κάθε μήνα.

Στην γειτονιά δεν έχω δώσει δικαιώματα. Δεν ξέρει κανείς τι συμβαίνει πίσω από την πόρτα του σπιτιού μου. Προσπαθώ να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια των παιδιών μου. Δεν ζητιανεύω και δεν θέλω να δώσω το δικαίωμα σε κανέναν να με λυπηθεί. Δεν έχω ανάγκη από λύπηση, από δουλειά έχω ανάγκη. Μια δουλειά για μένα και μία για τον σύζυγό μου.

Κανένα δικαίωμα δεν έχουν δώσει ούτε τα παιδιά μου στο σχολείο. Δεν λένε σε κανένα τι συμβαίνει στο σπίτι μας και αν πήγαν νηστικά σήμερα για μάθημα. Κάποιες μέρες τους αγοράζω ένα κουλούρι και το μοιράζω στα τρία. Δεν τους δίνω κάθε πρωί γάλα. Την μία μέρα γάλα, την άλλη τσάι κάποιες μέρες ίσως και τίποτα. Το μεσημέρι μαγειρεύω ρύζι, μακαρόνια, όσπρια… κρέας τρώμε μία φορά στις 15 και αυτό κοτόπουλο.

Τα παιδιά δείχνουν κατανόηση, βλέπουν τις προσπάθειές μας και κάνουν υπομονή. Όσο μπορούν. Όμως και αυτά κάποιες στιγμές δεν αντέχουν. Βλέπουν τους συμμαθητές τους φίλους τους και αναρωτιούνται εμείς γιατί να μην έχουμε, εμείς γιατί να μην μπορούμε.

Αυτό που με τρομάζει είναι πως τα αγόρια μου αγριεύουν. Η συμπεριφορά τους αλλάζει, γίνονται επιθετικά ενώ δεν ήταν. Για μικρά πράγματα ανούσια, επαναστατούν. Φοβάμαι πως και αυτά έχουν φτάσει στα όριά τους.

Δυστυχώς ούτε εγώ, ούτε ο σύζυγός μας δεν έχουμε καμία βοήθεια από τις οικογένειες μας… Και αυτοί τα βγάζουν δύσκολα πέρα.

Ο λόγος που σήμερα έκατσα και έγραψα όλα αυτά είναι γιατί ζητάω μέσα από τα βάθη της καρδιά μου βοήθεια. Δεν ζητιανεύω, δεν θέλω από κανέναν να μου δώσει χρήματα ή φαγητό. Μια δουλειά ζητάω για μένα και για τον σύζυγό μου. Μία δουλειά για να σταθούμε στα πόδια μας. Μια δουλειά για να σηκώσουμε και πάλι κεφάλι. Γιατί δεν αντέχω αυτές τις μέρες, όπως την σημερινή, που στο πορτοφόλι μου δεν έχει ούτε ένα ευρώ για αγοράσω ένα ψωμί.

Ποτέ δεν πίστευα, ούτε εγώ ούτε ο σύζυγός μου ότι θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και ήμασταν ευτυχισμένοι. Η ζωή μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ένας καθημερινός αγώνας αλλά δεν παραπονιόμουν, μου έφτανε η αγκαλιά των παιδιών μου και η ικανοποίηση να τους παρέχω όσα χρειάζονται. Αυτό είναι, που με σκοτώνει σήμερα. Δεν με νοιάζει για μένα αλλά δεν μπορώ, δεν αντέχω να μην μπορώ να δώσω στα παιδιά μου όσα χρειάζονται. Κρατάω με νύχια και με δόντια την οικογένειά μου δεμένη. Με τον σύζυγό μου έχουμε γίνει ένα, είμαστε εγώ γι’ αυτόν και αυτός για μένα.

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, παρακαλάω όλο τον κόσμο να με βοηθήσει να βρω μια δουλειά. Αυτό θα με έκανε ευγνώμων… θα επέστρεφε το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών μου. Μια δουλειά για να μπορώ να ζήσω και εγώ, και τα παιδιά μου αξιοπρεπώς.

Σας ευχαριστώ!

Με εκτίμηση

Κ. Α.

Από Πάτρα»

Αυτή είναι η καθημερινή εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνουν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες.

Που την αντιμετωπίζουν με μεγάλη ψυχική δύναμη και αξιοπρέπεια.

Πολύ μακριά από τις φανφάρες και τα ψεύτικα λόγια των πολιτικών ηγεσιών.

Ή και από τις ανέξοδες δημαγωγικές καταγγελίες.

Αυτή την κατάσταση πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, οι Έλληνες πολίτες – με τον αγώνα και την αλληλεγγύη μας.

Γάζα: πάνω από 100 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τις ισραηλινές επιδρομές

Μια ανθρωπιστική τραγωδία συνεχίζεται στη λωρίδα της Γάζας με αμείωτες τις ισραηλινές αεροπορικές επιθέσεις.

Που σύμφωνα με την ισραηλινή ηγεσία στόχο έχουν αξιωματούχους της Χαμάς.

Αλλά συνήθως πλήττουν αμάχους με θύματα και πολλά παιδιά.

Τελευταία θύματα σ’ αυτή την ασύλληπτη τραγωδία τέσσερα μικρά παιδιά που σκοτώθηκαν σε μια πολυκατοικία ύστερα από ισραηλινό βομβαρδισμό.

Ενώ και το κτίριο όπου βρίσκονταν εκπρόσωποι και του διεθνούς τύπου βομβαρδίστηκε δύο φορές.

Η μεσολαβητική προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση της Αιγύπτου δεν αποδίδει μέχρι στιγμής καρπούς ενώ υπάρχουν φόβοι για ακόμη μεγαλύτερη κλιμάκωση της έντασης.

Κατά τα άλλα η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθεί ατάραχη τα όσα δραματικά και απάνθρωπα συμβαίνουν στη Γάζα.

Ο ΟΗΕ, μια καρικατούρα που υπερασπίζει – υποτίθεται - τη διεθνή ειρήνη δεν κάνει απολύτως τίποτε.

Αυτός είναι ο κόσμος που έχουν οικοδομήσει οι σύγχρονοι ισχυροί  και κατά τα άλλα «υπερασπιστές» των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν μιλούν από μόνες τους …

Νέο «Πραξικόπημα … Νομοθετικού Περιεχομένου» - Πώς η νέα μεθόδευση υποτάσσει τη χώρα τελείως στις εντολές της τρόικα και προχωρά σε μια ακόμη εκτροπή

  Τελικά με συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση προχώρησε σε μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου  η οποία υπογράφεται από τον πρωθυπουργό και όλους τους υπουργούς και αναπληρωτές υπουργούς και η οποία αφορά την ρήτρα επιβολής ποινών αν δεν εκπληρώνονται οι στόχοι.

Η Πράξη προβλέπει δρακόντεια μέτρα, που θέτουν τη χώρα σε μεγαλύτερη επιτήρηση σε βάθος χρόνου και ουσιαστικά οδηγούν σε σύντομο χρονικό διάστημα σε νέες απολύσεις, περισσότερους φόρους και νέα μέτρα σε μισθούς και συντάξεις, ενώ θέτουν την κυβέρνηση, και τους επικεφαλής των ΔΕΚΟ και των δήμων σε καθημερινή κρίση.

Περιλαμβάνει  τον ορισμό Επιτρόπων (Επόπτης οικονομικών υπηρεσιών ονομάζεται) σε κάθε υπουργείο αν δεν εκπληρώνονται οι στόχοι, ενώ στις κυρώσεις σε περίπτωση μη συμμόρφωσης περιλαμβάνεται και η περικοπή των προϋπολογισμών όταν οι αποκλίσεις υπερβαίνουν το 10% των συμφωνηθέντων στόχων και δεν λαμβάνονται μέτρα διόρθωσης.

Προβλέπεται η ίδρυση «Παρατηρητηρίου Οικονομικής Αυτοτέλειας» (!!!) στους ΟΤΑ, το οποίο σε περίπτωση που διαπιστώσει απόκλιση από τους τριμηνιαίους στόχους άνω του 10% επιβάλλει αύξηση των φόρων στους πολίτες, αύξηση του ανώτατου συντελεστή επιβολής ΤΑΠ για τα ακίνητα που βρίσκονται στην εδαφική περιφέρεια του δήμου σε ποσοστό μέχρι και 3 τοις χιλίοις, επιβολή υποχρεωτικών μετατάξεων προσωπικού, αύξηση του συντελεστή επιβολής του τέλους επί των ακαθάριστων εσόδων και παρεπιδημούντων από 0,5% μέχρι και 2%, περιορισμό δαπανών μόνο σε υποχρεώσεις μισθοδοσίας και λοιπές απολύτως ανελαστικές δαπάνες.

Στις ΔΕΚΟ επίσης σε περίπτωση αρνητικών αποκλίσεων σε ποσοστό άνω του 10% μειώνεται ισόποσα ο προϋπολογισμός, περικόπτονται οι επιχορηγήσεις, ενώ αναστέλλεται η καταβολή των αμοιβών των μελών του διοικητικού συμβουλίου. Αν μάλιστα τα ετήσια οικονομικά αποτελέσματα αποκλίνουν σε ποσοστό μεγαλύτερο του 10% τότε η θητεία των εκτελεστικών μελών του ΔΣ του φορέα λήγει αυτοδίκαια εντός ενός μηνός.

Στην ουσία πρόκειται για Πράξη  υποτέλειας και για μια ακόμη σημαντική εκτροπή από την ομαλή δημοκρατική και κοινοβουλευτική διαδικασία.

 Εύλογα, λοιπόν, αναμένεται να αποτελέσει έντονο σημείο πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης ο τρόπος διακυβέρνησης με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και Πράξεις Υπουργικού Συμβουλίου, οι οποίες παρακάμπτουν το Κοινοβούλιο και θέτουν εκ των πραγμάτων θέμα Δημοκρατίας. Τελευταίο δείγμα οι Πράξεις για την αυτόματη επιβολή μέτρων, όχι λόγω του χρόνου που επικαλείται η κυβέρνηση, αλλά κυρίως γιατί δύσκολα θα περνούσαν στη Βουλή.

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ συμφωνούν, βεβαίως,  αφού κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν μεγεθύνονται τα εσωκομματικά τους προβλήματα στη Βουλή, με νέες διαφωνίες βουλευτών και δεν διακυβεύεται η κυβερνητική πλειοψηφία, ωστόσο χρεώνονται  απολύτως την  προσβολή της Δημοκρατίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόνο εντός του φθινοπώρου έχουν υπογραφεί 11 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ενώ εμπνευστής της όλης στρατηγικής εμφανίζεται ο Γραμματέας της κυβέρνησης Τάκης Μπαλτάκος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, προβληματίζεται να θέσει θέμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην υπογράψει την τελευταία Πράξη που αφορά τα δημοσιονομικά, ενώ την ίδια στιγμή που έχει ξεκινήσει η «φάμπρικα» των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου η ολομέλεια της Βουλής λειτουργεί ελάχιστα (όπως συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα) ή και καθόλου.

Πιο αναλυτικά το κείμενο της πράξης μπορεί να το δείτε:

http://news.in.gr/files/1/2012/%CE%A0%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B7.pdf

 Πρέπει να σημειώσουμε ότι η «λογική» της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου στηρίζεται στο άρθρο 44 παρ. 1 του Συντάγματος και επικαλείται την «έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας  και απρόβλεπτης ανάγκης».

Αυτό ελάχιστες μέρες μετά την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού.

Η τελευταία αυτή πράξη της κυβέρνησης συνεχίζει τον αντιδημοκρατικό κατήφορο που έχει ξεκινήσει με την ψήφιση του Μνημονίου και που έχει οδηγήσει σε καθεστώς πολιτικής ανωμαλίας.

 Παραπέμπει ευθέως στις πιο μαύρες σελίδες της πολιτικής και κοινοβουλευτικής μας ιστορίας.

Αφού στη συνταγματική περίοδο 1945 -1974 ήταν συχνή η έκδοση κανονιστικών πράξεων χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση, κυρίως πράξεων του υπουργικού συμβουλίου (ΠΥΣ). Την  ιδιαίτερα δύσκολη εκείνη ιστορική περίοδο, το μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό καθεστώς των αντιδραστικών δυνάμεων προχώρησε σε σωρεία τέτοιων πράξεων . Έτσι πέρα από τις  ΠΥΣ, που θεωρούνται ως ο άμεσος πρόγονος των ΠΝΠ, υπήρχαν τα νομοθετικά διατάγματα, κατ’ άρθρο 35 παρ. 2-5 Συντ/1952 (έκτακτη νομοθετική διαδικασία  όπως και οι αναγκαστικοί νόμοι.

Κορυφαίες  τραγικές περιπτώσεις: το περιώνυμο Γ' Ψήφισμα του Ιουνίου 1946  που απειλούσε με αυστηρότατες ποινές κάθε προσπάθεια, άμεση ή έμμεση, «προς διάδοσιν, ανάπτυξιν και εφαρμογήν ιδεών τεινουσών εις την απόσπασιν ή αυτονόμησιν μέρους της επικρατείας» και κυρίως ο αναγκαστικός νόμος 509/1947. Το διαβόητο αυτό νομοθέτημα έθετε εκτός νόμου το ΚΚΕ και ανέθετε στην κυβέρνηση ­ την εκάστοτε κυβέρνηση και όχι σε κάποιο δικαστήριο ­ να διαλύει κάθε κόμμα που κατά την κρίση της επεδίωκε «αμέσως ή εμμέσως την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος, του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικρατείας». Ακόμη, επαναλαμβάνοντας τη γνωστή διατύπωση του «ιδιώνυμου» - νόμου του Ελευθέριου Βενιζέλου - του 1929, «το άρθρο 2 του αυτού νόμου απειλούσε τώρα με ποινές που έφθαναν ως τη θανατική όσους επεδίωκαν την εφαρμογή των ιδεών που η διάδοσή τους απαγορευόταν. Βάσει του α.ν. 509 και του Γ' ψηφίσματος οι εκτελέσεις υπολογίζονται σε 4.000-5.000 και οι καταδίκες σε πολύ περισσότερες» ^(Ι).

 Στις συνθήκες, λοιπόν, του εμφυλίου πολέμου, στο ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς οι αντιδραστικές δυνάμεις πραγματοποίησαν εφαρμογή  «έκτακτων» πράξεων και ενεργειών.  

Φαίνεται ότι και το μνημονιακό καθεστώς αισθάνεται την ανάγκη να στηριχτεί σε παρόμοιες πρακτικές πολιτικής και νομοθετικής ανωμαλίας.

 Με τη συνενοχή αυτή τη φορά  και δυνάμεων της «Αριστεράς»!

Και η ημέρα που προχώρησε η κυβέρνηση των υπαλλήλων της τρόικα και των μνημονιακών ανδρεικέλων είναι κάπως συμβολική: μια μέρα μέτά την επέτειο του Πολυτεχνείου!

Ίσως, για να μας υπενθυμίσει αυτό που και χθες σημειώναμε ότι απαιτείται παλλαϊκός και πανδημοκρατικός ξεσηκωμός.

Και ότι απέναντι στο αδίστακτο αυτό καθεστώς δεν μπορεί να υπάρξει καμία επανάπαυση, κανένας εφησυχασμός, καμία ταλάντευση και συμβιβασμός.

⁽¹⁾       Για να μπορέσουν οι αναγνώστες να κάνουν ένα ιστορικό παραλληλισμό παραθέτουμε το άρθρο του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νίκου Αλιβιζάτου, στο Βήμα – 17/10/1999, με τίτλο:

Πώς το Σύνταγμα μπήκε στο περιθώριο

50 χρόνια μετά τον Εμφύλιο

Λιγότερο από δύο χρόνια μετά την απελευθέρωση, η έναρξη του εμφυλίου πολέμου, τον Μάρτιο του 1946, βρήκε το ελληνικό κράτος ανέτοιμο.

Με τον κοινοβουλευτισμό να έχει καταργηθεί από το 1936, τις υπηρεσίες του να έχουν αποδιοργανωθεί στα χρόνια της Κατοχής, χωρίς αξιόπιστη αστυνομία και με ένοπλες δυνάμεις κάθε άλλο παρά πειθαρχημένες και αξιόμαχες, το «κράτος των Αθηνών» ­ όπως το αποκαλούσαν οι αντίπαλοί του ­ δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει μια τόσο μεγάλη πρόκληση.

Σπασμωδική ως το τέλος του 1947, η κυβερνητική αντίδραση στην κομμουνιστική εξέγερση οργανώθηκε καλύτερα από το 1948 και εφεξής. Σε τούτο συνέβαλε πολύ η υλική, τεχνική και οργανωτική υποστήριξη του αμερικανικού παράγοντα, ο οποίος, μετά την εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν, εισέδυσε βαθιά στις ένοπλες δυνάμεις, στη διοικητική ιεραρχία και στους άλλους μηχανισμούς του κράτους.

Επηρέασε ο εμφύλιος πόλεμος την οργάνωση του κράτους και τη λειτουργία των θεσμών; Σε ποια επί μέρους πεδία η επίδραση που άσκησε ήταν εντονότερη; Χρειαζόταν, μετά τον εμφύλιο, να αποκοπεί η Ελλάδα επί τόσο μακρό χρόνο από την κοινή συνταγματική συνισταμένη των χωρών της Δυτικής Ευρώπης, στην οποία άλλοτε ανήκε;

Ο εμφύλιος, εν πρώτοις, ματαίωσε τον συνταγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Εξαιτίας του η Ελλάδα δεν κατάφερε να απαλλαγεί από μια μοναρχία, συνυπαίτια ­ αν όχι κυρίως υπαίτια ­ για την κατάλυση του Συντάγματος πριν από τον πόλεμο. Επιπλέον, αντίθετα με τις περισσότερες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να αποκτήσει νέο Σύνταγμα ούτε, το κυριότερο, να ενσωματώσει στους θεσμούς της το πνεύμα της εθνικής αντίστασης, με την απελευθερωτική δυναμική που αυτό ενέκλειε για μια μεταπολεμική κοινωνία διαφορετική, πιο δίκαιη και πιο δημοκρατική.

Είτε επρόκειτο για τα κοινωνικά δικαιώματα και τον νέο ρόλο του κράτους που εμπλούτισαν, με κανόνες και αρχές, τα περισσότερα μεταπολεμικά Συντάγματα της Ευρώπης είτε για τις πολιτικές ελευθερίες, την αυτοδιοίκηση και τη θέση των κομμάτων, η Βουλή του 1946-1949 κώφευσε, διότι είχε άλλες προτεραιότητες.

Δεν μπόρεσε μα ούτε και θέλησε να κάνει τομές. Με αποτέλεσμα το Σύνταγμα του 1952 να μην αποτελέσει αφετηρία για ένα καινούργιο ξεκίνημα αλλά αυταρχική εκδοχή ενός ξεπερασμένου συνταγματικού προτύπου.

Οι νομικές ρυθμίσεις

Ωστόσο, αν κάτι χαρακτηρίζει το κράτος του εμφυλίου, αυτό δεν είναι η αποτυχία του να εκσυγχρονισθεί όσο η θεσμική οπισθοδρόμησή του.

Νομικά, σε επίπεδο ατομικών δικαιωμάτων, η πρώτη περίοδος του εμφυλίου ήταν υβριδική. Ενώ επισήμως το ΚΚΕ ήταν ακόμη νόμιμο και ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορούσε ελεύθερα, τουλάχιστον στην Αθήνα, το περιώνυμο Γ' Ψήφισμα του Ιουνίου 1946 απειλούσε με αυστηρότατες ποινές όχι μόνο τη συμμετοχή σε ένοπλη ομάδα ­ κάτι που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από τις περιστάσεις ­ αλλά και κάθε προσπάθεια, άμεση ή έμμεση, «προς διάδοσιν, ανάπτυξιν και εφαρμογήν ιδεών τεινουσών εις την απόσπασιν ή αυτονόμησιν μέρους της επικρατείας». Μετά τον πόλεμο ήταν η πρώτη απόπειρα να θεσπισθεί το λεγόμενο «αντεθνικό έγκλημα». Το νομοθέτημα αυτό προέβλεπε περαιτέρω την ίδρυση έκτακτων στρατοδικείων (τελικά, 25 συστάθηκαν σε όλη την επικράτεια τους μήνες που ακολούθησαν) και επέτρεπε την επ' αόριστον προφυλάκιση όσων παραπέμπονταν σε αυτά.

Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση Τσαλδάρη επανενεργοποίησε τον θεσμό της διοικητικής εκτόπισης «υπόπτων», η διάρκεια της οποίας, με νεότερη τροποποίηση του σχετικού νόμου, μπορούσε να παραταθεί επ' αόριστον «διαρκούσης της ανταρσίας». Με τη ρύθμιση αυτή, που παρέμεινε σε ισχύ ως το 1962, εκατοντάδες εκτοπισμένοι της περιόδου του εμφυλίου παρέμειναν εξόριστοι χωρίς δίκη επί 10 και πλέον χρόνια (βλ. πίνακα 1). Σε αυτό συνέτεινε και το Συμβούλιο της Επικρατείας, για το οποίο η «ανταρσία» δεν είχε δήθεν λήξει το 1949 αλλά συνεχιζόταν και μετά το 1960, αφού κανένας νόμος δεν είχε κηρύξει επισήμως το τέλος της(!)

Σταθμό εν τούτοις στην ιστορία των λεγομένων «εκτάκτων μέτρων» αποτέλεσε ο αναγκαστικός νόμος 509/1947, που εγκαινίαζε την περίοδο της κυβερνητικής αντεπίθεσης. Το διαβόητο αυτό νομοθέτημα έθετε εκτός νόμου το ΚΚΕ και ανέθετε στην κυβέρνηση ­ την εκάστοτε κυβέρνηση και όχι σε κάποιο δικαστήριο ­ να διαλύει κάθε κόμμα που κατά την κρίση της επεδίωκε «αμέσως ή εμμέσως την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος, του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικρατείας». Ακόμη, επαναλαμβάνοντας τη γνωστή διατύπωση του «ιδιώνυμου» του 1929, το άρθρο 2 του αυτού νόμου απειλούσε τώρα με ποινές που έφθαναν ως τη θανατική όσους επεδίωκαν την εφαρμογή των ιδεών που η διάδοσή τους απαγορευόταν. Βάσει του α.ν. 509 και του Γ' ψηφίσματος οι εκτελέσεις υπολογίζονται σε 4.000-5.000 και οι καταδίκες σε πολύ περισσότερες (βλ. πίνακα ΙΙ).

Η τιμωρία του φρονήματος

Κατά τη δεύτερη αυτή περίοδο του εμφυλίου τον κύκλο των «εκτάκτων μέτρων» συμπλήρωναν ο αμερικανικής εμπνεύσεως αναγκαστικός νόμος 516/1948 «περί ελέγχου νομιμοφροσύνης των δημοσίων υπαλλήλων κτλ.» και μια σειρά ψηφίσματα, όπως το ΛΖ´/1947 για τη στέρηση της ιθαγένειας «προσώπων αντεθνικώς δρώντων εις το εξωτερικόν», το Μ´/1948 για τη δήμευση των περιουσιών «των μετεχόντων εις τον συμμοριακόν αγώνα» και το ΟΓ´/1949 «περί μέτρων εθνικής αναμορφώσεως», που αφορούσε ειδικά τη Μακρόνησο.

Κοινό χαρακτηριστικό των μέτρων αυτών αλλά και του τρόπου με τον οποίο εφαρμόστηκαν είναι ότι τιμωρούσαν πρωτίστως το φρόνημα και δευτερευόντως μόνο την πράξη. Από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις καθιέρωναν την αρχή της συλλογικής ευθύνης. Για παράδειγμα, την έλλειψη «νομιμοφροσύνης» του πατέρα ή της μητέρας πλήρωναν ο άλλος σύζυγος και τα παιδιά, ενώ με ένα και το αυτό διάταγμα αφαιρείτο η ιθαγένεια των κατοίκων ενός ολόκληρου χωριού, χωρίς να επιχειρείται η παραμικρή εξατομίκευση της ευθύνης.

Ο εμφύλιος πόλεμος εξάλλου επηρέασε αρνητικά και το Σύνταγμα των εξουσιών, δηλαδή τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Αρκεί, για παράδειγμα, να αναφερθεί ότι από το 1946 ως το 1951 οι διαδοχικές κυβερνήσεις θέσπισαν χωρίς εξουσιοδότηση περισσότερους νόμους ως «αναγκαστικούς» παρ' όσους ψήφισε η Βουλή με την τακτική νομοθετική διαδικασία. Ακόμη, με τις εκτεταμένες εξουσίες που παρείχε στον Αλ. Παπάγο ­ «δικτατορικές» τις χαρακτήριζαν από τότε έγκριτοι σχολιαστές ­ ο νόμος 822/1949 για την αρχιστρατηγία δεν αποτελούσε τυχαίο περιστατικό. Συμβόλιζε με τον παραστατικότερο τρόπο την τάση προς αυτονόμηση των ενόπλων δυνάμεων από την πολιτική εξουσία, δηλαδή από την κοινοβουλευτικά υπεύθυνη κυβέρνηση. Συνέπεια της τάσης αυτής ήταν η ανάδειξη των ενόπλων δυνάμεων σε ανέλεγκτο πόλο εξουσίας τα χρόνια που ακολούθησαν, με αποκορύφωμα την επιβολή μιας ανοιχτής στρατιωτικής δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967.

Ένα από τα ασφαλέστερα διδάγματα της ιστορίας είναι ότι κατά τη διάρκεια ενός εμφύλιου πολέμου οι κρατούντες είτε παραμερίζουν είτε καταλύουν εντελώς το Σύνταγμα και τη νομιμότητα που αυτό εκφράζει. Στην περίπτωση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου συνέβη το πρώτο, όχι όμως και το δεύτερο. Διότι προφανώς κρίθηκε ότι, στο λυκαυγές του Ψυχρού Πολέμου και λίγα μόλις χρόνια μετά τη συντριβή του φασισμού και του ναζισμού, θα ήταν ανακόλουθο ο κομμουνισμός να αντιμετωπισθεί με την επιβολή μιας ανοιχτής δικτατορίας.

Τη διπλή αυτή επιδίωξη υπηρετούσαν τα «έκτακτα μέτρα» του εμφυλίου: να εξουδετερωθεί ο αντίπαλος χωρίς να καταλυθεί ο κοινοβουλευτισμός. Αν ο συλλογισμός αυτός ισχύει, τότε οι παρεκβάσεις της τριετίας 1946-49 δεν θα πρέπει καθαυτές να εκπλήσσουν. Θα πρέπει, αντίθετα, να εκπλήσσει η διατήρηση των μέτρων αυτών σε ισχύ και η συστηματική εφαρμογή τους πολύ μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου. Πρόκειται για ένα άλλο μείζον κεφάλαιο της συνταγματικής μας ιστορίας, το κεφάλαιο του Συντάγματος και του «παρασυντάγματος» της περιόδου 1950-1967, η ανάπτυξη του οποίου θα ξεπερνούσε τα όρια του παρόντος άρθρου.