Ονόματα σε λίστα προγραφών απαιτεί η τρόικα – νέοι εκβιασμοί και η δόση … που θα ερχόταν ως μάνα εξ ουρανού παραπέμπεται στο αόριστο μέλλον !!!

Λίστα με ονοματεπώνυμα προς απόλυση υπαλλήλων στο ελληνικό δημόσιο, φέρεται να θέτει ως όρο η Τρόικα για τη συνέχιση της βοήθειας προς την Ελλάδα, σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

«Η Τρόικα αναμένει μέχρι τα τέλη του χρόνου την απόλυση 2.000 εργαζομένων του Δημοσίου και δεν ικανοποιείται πλέον μόνον με αριθμούς - θέλουν ονόματα και επώνυμα». Αυτό αναφέρει κυβερνητικός υπάλληλος που γνωρίζει καλά τα των διαπραγματεύσεων, σύμφωνα με δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης του Spiegel. Συνδικαλιστικός εκπρόσωπος που επίσης δεν κατονομάζεται, φέρεται μάλιστα να επιβεβαιώνει το αίτημα περί λίστας με τα ονόματα των προς απόλυση δημοσίων υπαλλήλων.

 Εντάξει θα το δούμε και αυτό – λίστα προγραφών με ονόματα Ελλήνων πολιτών στα χέρια των τοκογλύφων δανειστών και των υπερ-κυβερνητών της κατά τα άλλα «ανεξάρτητης» Ελλάδας.

Πόσο πικρά ηχούν όλα αυτά, μια τέτοια περίοδο.

Αλήθεια, οι δοσίλογοι και συνεργάτες των δυνάμεων Κατοχής κάποιες λίστες με ονόματα Ελλήνων δεν παρέδιδαν;

Κατά τα άλλα, σύμφωνα με ανώτερο αξιωματούχο της ευρωζώνης, στο Eurogroup της Δευτέρας δεν θα υπάρξει συνολική απόφαση για την Ελλάδα. Ωστόσο, όπως ο ίδιος διευκρίνισε, αναμένεται θα διεξοδική συζήτηση με βάση την έκθεση της τρόικας, η οποία αναμένεται να κατατεθεί μέχρι την Κυριακή και θα δρομολογηθεί το χρονοδιάγραμμα για τη λήψη των αποφάσεων.

 Θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο αξιωματούχος της ευρωζώνης διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ότι η καθυστέρηση στην εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου για την Ελλάδα δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να θέσει σε κίνδυνο τη ρευστότητα της Ελλάδας, δηλαδή να την οδηγήσει σε στάση πληρωμών «ούτε εξ’ ατυχήματος, ούτε εκ προμελέτης», είπε χαρακτηριστικά. Ο αξιωματούχος της ευρωζώνης εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι οι υπουργοί Οικονομικών της ζώνης του κοινού νομίσματος θα βρουν λύση σε σχέση με τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες της Ελλάδας.

Τώρα, βέβαια, ησυχάσαμε!

Τόσες διαβεβαιώσεις και δηλώσεις έχουν γίνει μέχρι σήμερα …

Μόνο που το δημόσιο χρέος μέχρι το 2014 θα κτυπήσει «κόκκινο» φτάνοντας στο 190% του ΑΕΠ και βλέπουμε!

  Έτσι, λοιπόν, στο Eurogroup της Δευτέρας θα γίνει «διεξοδική» συζήτηση για τα ανοιχτά ζητήματα, δηλαδή τη χρηματοδότηση της επιμήκυνσης της δημοσιονομικής προσαρμογής –η οποία εκτιμάται μεταξύ 18-30 δισ. ευρώ- καθώς επίσης και το θέμα της «βιωσιμότητας» του χρέους. Αφού η τρόικα διαβεβαιώσει τους υπουργούς με την έκθεσή της ότι η Ελλάδα τήρησε τις δεσμεύσεις της, τότε το «μπαλάκι» περνά στην πλευρά των εταίρων, οι οποίοι θα συζητήσουν διεξοδικά, τα ζητήματα της βιωσιμότητας και της επιμήκυνσης.

Όπως δήλωσε ο αξιωματούχος της ευρωζώνης, οι διαβουλεύσεις γίνονται σε «καλό κλίμα», αλλά θα χρειαστεί έναν νέος γύρος συζητήσεων. Κι αυτό διότι οι αποφάσεις που θα προετοιμαστούν θα πρέπει να κοινοποιηθούν και να εγκριθούν από 7 κοινοβούλια χωρών-μελών της ευρωζώνης, τα οποία πρέπει να δώσουν «πράσινο φως» προκειμένου να εκταμιευθεί η επόμενη δόση για την Ελλάδα.

Με άλλα λόγια θα υπάρξει μία ακόμη συνεδρίαση του Eurogroup, πιθανότατα μέσα στο Νοέμβριο για να γίνει η εκταμίευση του ποσού.

Βεβαίως, οι πιο ακριβείς ειδήσεις βγαίνουν αυτή την περίοδο στο Βερολίνο, αφού το «παιχνίδι» στην ευρωζώνη το κάνει η Γερμανία που φυσικά «νοιάζεται» πάρα πολύ για τα δεινά των Ελλήνων και τους συμπονά. 

  

Η Ελλάδα, λοιπόν,  δεν μπορεί να αναμένει ότι το Eurogroup θα δώσει τη Δευτέρα πράσινο φως για την επόμενη δόση. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από το σημερινό κυβερνητικό μπρίφινγκ στη γερμανική πρωτεύουσα.

Το θέμα «Ελλάδα» θα αποτελέσει σίγουρα το «εξέχον» θέμα της συνάντησης και οι προετοιμασίες γίνονται με «μεγάλη εντατικότητα», δήλωσε η εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών Μαριάνε Κοτέ. Όπως υποστήριξε στη συνέχεια η κ. Κοτέ, ως τη Δευτέρα το Eurogroup θα έχει μόνον τμήματα της έκθεσης της τρόικας, η οποία θα αποτελέσει τη βάση για την απόφαση αν θα δοθεί στην Ελλάδα η επόμενη δόση. Εκτός αυτού, για την δόση θα πρέπει να αποφασίσει άλλωστε και το γερμανικό κοινοβούλιο, κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί ως την Δευτέρα.

Έτσι, λοιπόν, πρέπει να περιμένουμε την απόφαση του γερμανικού κοινοβουλίου και φυσικά τις θεατρικές εμφανίσεις της Μέρκελ η οποία πρώτα απ’ όλα ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των γερμανικών τραπεζών και φυσικά για τα πολιτικά κέρδη στο εσωτερικό της χώρας της εν όψει και των εκλογών.

Εκτεταμένα σχόλια φιλοξενεί και ο γερμανικός τύπος για την κατάσταση στην Ελλάδα:

 «Στα όρια του εμφράγματος»

 «Στα όρια του εμφράγματος» είναι ο τίτλος του σχολίου που επιγράφει η Süddeutsche Zeitung. H εφημερίδα περιγράφει με σαφήνεια τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία με τους μισθούς και τις συντάξεις να κόβονται, τους άνεργους, τους ανασφάλιστους και τους νέους, οι οποίοι σκέφτονται μόνο να μεταναστεύσουν. Όσο για τα νέα μέτρα που ψηφίστηκαν η εφημερίδα επισημαίνει: «Η Ελλάδα με τα νέα μέτρα που ψήφισε έχει ικανοποιήσει τις περισσότερες απαιτήσεις των δανειστών. Άμεσα θα ισχύσουν αυξημένα φορολογικά μέτρα και μειώσεις μισθών. Εάν θα εφαρμοστούν όλες οι μεταρρυθμίσεις που αποφασίστηκαν αυτό είναι αμφίβολο. Διότι κάτι τέτοιο απαιτεί ελπίδα. Αλλά αυτή την ελπίδα δεν μπορούν οι Έλληνες να την δημιουργήσουν μόνοι τους».

Ψήφισαν τα μέτρα αλλά....

 Η συντηρητική Frankfurter Allgemeine Zeitung, με αφορμή τα επεισόδια που έγιναν με τους υπαλλήλους της βουλής σημειώνει για τη σχέση των Ελλήνων με το σύστημα: «Ας πάρουμε έναν Έλληνα και ας τον πάμε στο Σικάγο, στη Μελβούρνη, στη Φρανκφούρτη. Σαν δικηγόροι, γιατροί ή επιχειρηματίες, οι Έλληνες στο εξωτερικό είναι ιδιαίτερα επιτυχημένοι και ούτε περισσότερο ή λιγότερο διεφθαρμένοι από τους υπόλοιπους. Δεν είναι «οι Έλληνες» το πρόβλημα αλλά το σύστημα. Θα διαρκέσει χρόνια μέχρι αυτό να αλλάξει. Έχουν η Ευρώπη και η Ελλάδα την υπομονή για αυτό;»

Η Ελλάδα χρειάζεται αναπτυξιακά προγράμματα

Στα όριά του ο κόσμος

Η Kölner Stadt Anzeiger γράφει για την οικονομική πολιτική της Ελλάδας: «Η χώρα δεν χρειάζεται διαρκώς νέα πακέτα λιτότητας, τα οποία θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική ειρήνη και την πολιτική συναίνεση. Δεν χρειάζεται επίσης διαρκώς νέες πιστώσεις το οποίο αυξάνει το χρέος χωρίς αποτέλεσμα. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πρόγραμμα ανάπτυξης, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Διαφορετικά θα παρασυρθεί στο χάος και θα παρασύρει και άλλες χώρες μαζί της».

Η οικονομική Handelsblatt σημειώνει:

«H νέα οικονομική βοήθεια, στην οποία ελπίζει η Αθήνα, θα αλλάξει ελάχιστα αυτή την πολιτικά εκρηκτική κατάσταση. Εδώ και καιρό είναι προφανές ότι τα μέχρι σήμερα σχέδια σωτηρίας δεν λειτουργούν και οι λογαριασμοί δεν ξεπληρώνονται».

Την ίδια στιγμή έκθεση του ΔΝΤ στην ουσία αναγνωρίζει την αποτυχία του προγράμματος (χωρίς φυσικά να το αλλάζει).

Ενώ η ευρωζώνη ετοιμάζεται να εξετάσει την πορεία του προγράμματος αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζει η Ελλάδα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε έκθεσή του -που συντάχθηκε με αφορμή την πρόσφατη σύνοδο των υπουργών οικονομικών και των κεντρικών τραπεζιτών του G20 στο Μεξικό- εκφράζει ανησυχία ότι η λιτότητα που έχει επιβληθεί σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες της περιφέρειας θα γίνει «πολιτικά και κοινωνικά δυσβάσταχτη».

   Το Ταμείο προειδοποιεί ότι «θα χρειαστούν ακόμη πολλά χρόνια για να εφαρμοστούν οι δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» στις χώρες αυτές. Υπενθυμίζεται ότι στην πρόσφατη ετήσια σύνοδο του Ταμείου στο Τόκιο, ο επικεφαλής οικονομικών αναλύσεων του ΔΝΤ, Ολιβιέ Μπλανσάρ, είχε αναγνωρίσει σε σχετική έκθεσή του ότι υποτιμήθηκαν οι επιπτώσεις που θα είχαν τα μέτρα λιτότητας στην ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών που έχουν δεχτεί διεθνή οικονομική βοήθεια.

Παράλληλα, στην τελευταία έκθεσή του το Ταμείο εκτιμά ότι ορισμένες χώρες ενδέχεται να καθυστερήσουν την προσφυγή τους στους μηχανισμούς στήριξης «για πολιτικούς λόγους». Για παράδειγμα, η Ισπανία μέχρι στιγμής δεν το έχει πράξει φοβούμενη ότι θα χρειαστεί να πάρει νέα, υπερβολικά σκληρά μέτρα λιτότητας.

  Τέλος, στην έκθεση για τη Σύνοδο του G 20, το ΔΝΤ σημειώνει ότι «μια νέα επιδείνωση των εντάσεων στην ευρωζώνη θα υποχρέωνε τις κυβερνήσεις να επιταχύνουν τη δημοσιονομική προσαρμογή» κίνηση που πιθανώς να έπληττε ακόμη περισσότερο την προοπτική ανάπτυξης.

 Αν αυτό δεν είναι μια ξεκάθαρη ομολογία αποτυχίας της πολιτικής και του προγράμματος της πιο εξτρεμιστικής λιτότητας που έχει επιβληθεί σε δυτικοευρωπαϊκή χώρα τη μεταπολεμική περίοδο, τότε τι είναι;

 Και αν το πρόγραμμα είναι ξεκάθαρα αποτυχημένο, πρέπει να συνεχίζουμε να το υλοποιούμε ξεθεμελιώνοντας ό,τι υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα;

 Ή μήπως ήρθε η ώρα να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της υποτέλειας, της εθελοδουλίας και της οικονομικής και κοινωνικής αποσύνθεσης, ανατρέποντας το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του που πρωταγωνιστούν σ’ αυτή την πορεία καταστροφής;

Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της Αργεντινής διαδήλωσαν εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής, της λιτότητας και της διαφθοράς

Πιθανόν και επτακόσιες χιλιάδες πολίτες  της Αργεντινής βγήκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας, Μπουένος Άιρες, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την  πολιτική της κυβέρνησης της Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ.

Ακτιβιστές της αντιπολίτευσης χρησιμοποίησαν  τα social networks για να οργανώσουν τις κινητοποιήσεις και την πορεία, η οποία όπως είπαν ήταν μια από τις μεγαλύτερες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις την τελευταία δεκαετία.

Εκείνοι που συγκεντρώθηκαν  δήλωσαν ότι είναι θυμωμένοι με την αύξηση του πληθωρισμού, τα υψηλά επίπεδα εγκληματικότητας και ιδιαίτερα  με τις υποθέσεις διαφθοράς.

Η Πρόεδρος Fernandez επανεξελέγη σε μια δεύτερη θητεία το 2011.

Ωστόσο σήμερα έχει ενταθεί η κριτική και οι διαμαρτυρίες προς ορισμένες πολιτικές που εφαρμόζει.

Τα επίσημα στοιχεία λένε ο πληθωρισμός έφτασε στο 12%, αλλά οικονομικοί  αναλυτές υποστηρίζουν  ότι ίσως είναι πολύ υψηλότερος.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προειδοποίησε την Αργεντινή, τον Σεπτέμβριο ότι εάν δεν παράσχει αξιόπιστα στοιχεία  για την ανάπτυξη και τον πληθωρισμό μέχρι τον Δεκέμβριο, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κυρώσεις.

Οι διαδηλωτές εξέφρασαν επίσης τις αντιρρήσεις για τους περιορισμούς και τη λιτότητα που ξεκίνησε πέρυσι, και  που έγιναν ακόμη πιο  αιχμηρά φέτος.  Για  τη συναλλαγματική ισορροπία και αγορά με το δολάριο,  που δημιουργοί έντονη ανησυχία για ακόμη μεγαλύτερη ένταση του πληθωρισμού.

Η κυβέρνηση από την πλευρά της υποστηρίζει  ότι η επιβράδυνση της οικονομίας της Αργεντινής αποτελεί συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και όχι της πολιτικής της.

 Οι υποστηρικτές της προέδρου Φερνάντεζ  ισχυρίζονται ότι  οι διαμαρτυρίες καθοδηγούνται από ανθρώπους από τη μεσαία και ανώτερη τάξη που ανησυχούν για την απώλεια των προνομίων τους.

 Ορισμένα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τον τύπο της Αργεντινής:

Clarin: "Χθες το βράδυ ήταν μια διαμαρτυρία  που προέκυψε από τον πόνο, την αηδία, την ταπείνωση  ... το κυβερνών κόμμα έχει χάσει την υποστήριξη του δρόμου και χωρίς την υποστήριξη του δρόμου, ο αυταρχισμός μπορεί να γίνει  πιο άγριος... "

La Nacion : «Υπήρχε μια σιωπηλή Αργεντινή με έντονη κριτική διάθεση απέναντι στην κυβέρνηση. Η  χώρα αυτή, η οποία προηγουμένως ήταν κρυμμένη ... βγήκε στα ανοιχτά  χθες με ένα μέγεθος και εύρος χωρίς προηγούμενο στην ιστορία.  Η ιστορία των διαδηλώσεων θα γραφτεί με διαφορετικό τρόπο από τώρα και στο εξής... "

Pagina 12 : Οι διαδηλωτές και τα πανό  τους πρόβαλαν τα αγαπημένα τους συνθήματα που ήταν "Όχι" και "Stop". Αυτό μπορεί να είναι αρκετό για να οδηγήσει τους ανθρώπους στη διαμαρτυρία, αλλά δεν αρθρώνουν ακόμη μια δύναμη με τη δυνατότητα να κυβερνήσει …”

Το ζήτημα είναι ότι οι πολίτες της Αργεντινής που μια δεκαετία πιο πριν είχαν βιώσει μια έντονη οικονομική κρίση και που σήμερα βλέπουν ν αναβιώνει το φάντασμα μιας νέας κρίσης, ξεχύθηκαν στους δρόμους και έστειλαν ένα συγκλονιστικό μήνυμα στην κυβέρνησή τους, στο ΔΝΤ και σ’ όλο τον κόσμο.

Εμείς, οι Έλληνες πολίτες που δεχόμαστε την καταιγίδα ακόμη σκληρότερων μέτρων, που έχουμε υποστεί αβάστακτες προσβολές στην αξιοπρέπειά μας και ταπεινωτικούς εκβιασμούς, θα απαντάμε ακόμη με υποτονικές και ελάχιστα μαζικές διαδηλώσεις και μορφές διαμαρτυρίας;

Ή θα περιμένουμε κάποιον Μεσσία που θα μας σώσει αφού δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να διεκδικήσουμε και αν επιβάλλουμε την αλλαγή στις συνθήκες ζωής και ύπαρξής μας;

Αριστερή ηγεσία: μια συνέντευξη με την ηγέτιδα του Die Linke, Katja Kipping που αναφέρει και τις θέσεις του κόμματος για την κρίση στην Ελλάδα

  Αναδημοσιεύουμε σήμερα τη συνέντευξη που δόθηκε από την Katja Kipping, ηγέτη του αριστερού γερμανικού κόμματος Die Linke, που δόθηκε στην  Emma Dowling από το βρετανικό εναλλακτικό περιοδικό,  Red Pepper, σχετικά με την ευρωπαϊκή κρίση και την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει  το κόμμα.

 Εντάσσεται και αυτή η δημοσίευσή μας στα πλαίσια της θεωρητικής και πολιτικής αναζήτησης για τη φύση της σημερινής κρίσης και τον προβληματισμό το σχετικό με την έξοδο από αυτήν.

Η συνέντευξη παρουσιάζει ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία για το πώς αντιμετωπίζεται η κρίση στη Γερμανία, ειδικότερα το ελληνικό πρόβλημα, από τη σκοπιά της Αριστεράς.

 Παρουσιάζει ενδιαφέρον και για το προβληματισμό σχετικά με τη θέση και το ρόλο της Αριστεράς στη σύγχρονη συγκυρία.

 Φυσικά επιδέχεται κριτική και διαφορετικές εκτιμήσεις και προσεγγίσεις.

Σ’ αυτό άλλωστε θέλουμε και να συμβάλλουμε.

    Με 76 έδρες στις 622 που διαθέτει το γερμανικό  κοινοβούλιο,  το κόμμα Die Linke είναι το τέταρτο μεγαλύτερο  της Γερμανίας. Ιδρύθηκε το 2007 ύστερα από  μια συγχώνευση μεταξύ του Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS) και της Εκλογικής Εναλλακτικής Συνεργασίας για την  Εργασία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη (WASG). Τα μέλη του PDS προέρχονταν κυρίως  από την Ανατολική Γερμανία και πολλοί ήταν επίσης μέλη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ενότητας, του πρώην κυβερνώντος κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας. Η WASG κατά κύριο λόγο  προέρχονταν από τη Δυτική Γερμανία και αποτελούνταν από συνδικαλιστές και ακτιβιστές κοινωνικών κινημάτων, καθώς και  σοσιαλδημοκράτες που είχαν εγκαταλείψει το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Από την ίδρυσή του, το Die Linke έχει αγωνιστεί για μια σειρά θεμάτων  κοινωνικής δικαιοσύνης και για μεγαλύτερη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών, ενώ επίσης κρατά έντονη κριτική στάση απέναντι στην ανάπτυξη της γερμανικής στρατιωτικής παρουσίας στο εξωτερικό. Τα μέλη του έχουν υποστηρίξει κινητοποιήσεις, όπως οι διαμαρτυρίες ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G8 το 2007 και, πιο πρόσφατα, τις κινητοποιήσεις και καταλήψεις  Blockupy. Οι δύο νέοι ηγέτες είναι ο πρώην συνδικαλιστής  Bernd Riexinger και η  Katja Kipping, η οποία είναι γνωστή ότι στέκεται  κοντά στα κοινωνικά κινήματα, ενώ έχει τοποθετηθεί υπέρ  μιας ανανέωσης στο εσωτερικό του κόμματος που θα έχει ως στόχο, μεταξύ άλλων, να καλύψει τα τυχόν εναπομείναντα κενά μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. 

  Emma Dowling Συγχαρητήρια, Katja, για την εκλογή σας ως συμπρόεδρος του Die Linke. Σε πρόσφατες ομιλίες και συνεντεύξεις, έχετε προτείνει ένα «άλμα προς το μέλλον» για το κόμμα. Τι σημαίνει αυτό συγκεκριμένα; ​​

Katja Kipping  Υπάρχουν δύο κατευθύνσεις. Ο  συμπρόεδρος μου και εγώ έχουμε  ξεκινήσει μια «επίθεση  διαλόγου» στο Die Linke. Έχουμε δημιουργήσει μια ιστοσελίδα που ονομάζεται “Gehen wir Fragen” και πραγματοποιήσαμε μια καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη τη Γερμανία για να μιλήσουμε με τους ανθρώπους άμεσα. Πέρα από αυτές τις εσωτερικές πρωτοβουλίες, έχουμε σχέδια για συμμετοχή  ευρύτερου κοινού  σε συζήτηση πάνω σε τρία βασικά θέματα - την κρίση, την επισφάλεια και τις δημόσιες υπηρεσίες Σε αντίθεση την Ελλάδα, η κρίση στη Γερμανία εκδηλώνεται ως ένα είδος υφέρπουσας επισφάλειας στον τρόπο ζωής μας και στην εργασία, και υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας. Οι πολίτες βιώνουν όλο και περισσότερο άγχος: ο εργαζόμενος στις υπηρεσίες, ο αυτοαπασχολούμενος στον φορητό υπολογιστή του, ο άνεργος ο οποίος πιέζεται διότι πρέπει να πάει στο γραφείο ανεργίας και να υποβληθεί σε όλα τα είδη των πιέσεων και ταπεινώσεων. Βλέπουμε μια ισχυρή σχέση εδώ με την κρίση, επειδή η Γερμανία παρουσιάζει ένα τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα που βασίζεται στους χαμηλούς μισθούς. Το πρόβλημα του «φρένου χρέους» [ η νέα μετά την κρίση νομοθεσία στη Γερμανία επιδιώκει τον περιορισμό των επιπέδων  του διαρθρωτικού ελλείμματος]  επιδεινώνεται περαιτέρω από το γεγονός ότι οι ιδιωτικοποιήσεις προωθούνται ενώ τα δημόσια οικονομικά παρουσιάζουν υστέρηση. Για μας, οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν κλοπή των δημόσιων αγαθών. Θέλουμε να αποτραπούν οι περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις και αγωνιζόμαστε σε τοπικό επίπεδο για την επανακοινωνικοποίηση, για παράδειγμα των ιδιωτικών δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας. 

ΕΔ Πόσο έχει  ο νεοφιλελευθερισμός  «καταβροχθίσει» το γερμανικό κοινωνικό μοντέλο; Στο μέτρο που αυτό ήταν πάντα ένα λειτουργικό μοντέλο, σε ποιο βαθμό και με ποιους τρόπους έχει αυτό καταστραφεί από το νεοφιλελευθερισμό; 

ΚΚ Χάρη στα συνδικάτα στη Γερμανία, η διαπραγμάτευση για μειωμένες ώρες εργασίας κατέστησε δυνατό να περιοριστεί η μαζική ανεργία. Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει μειώσει τη δύναμη των συνδικάτων. Θα ήθελα, επίσης, να τονίσω ότι αποτελεί κρίσιμο στοιχείο η αυξανόμενη ανισότητα που εν μέρει έχει να κάνει με τις συνεχείς αυξήσεις στους μισθούς και τα μπόνους των διευθυντικών στελεχών. Συχνά, αυτοί οι μισθοί αποφασίζονται στις συνεδριάσεις, με την παρουσία των συνδικάτων. Υποστηρίζω ότι οι εκπρόσωποι των συνδικάτων  πρέπει να κρατούν πιο δυναμική  στάση στη διεκδίκηση ότι σε κάθε εταιρεία ο υψηλότερος μισθός δεν θα πρέπει να είναι ανώτερος  20 φορές από το χαμηλότερο μισθό. Αν ένας μάνατζερ θέλει να κερδίσει ένα εκατομμύριο, τότε θα πρέπει να εξασφαλίσει ότι  εργάτης καθαριότητας να κερδίζει € 50.000. 

ΕΔ Πώς θα μπορούσε αυτό να εφαρμοστεί;

 ΚΚ Λοιπόν, από τη μία πλευρά υπάρχουν τα συνδικάτα. Από την άλλη πλευρά, χρειαζόμαστε πίεση από τις κινητοποιήσεις στους δρόμους. Ήμουν πολύ χαρούμενη  για τις Blockupy διαμαρτυρίες στη Φρανκφούρτη φέτος την άνοιξη. Στη Γερμανία το κίνημα Occupy δεν είναι ακόμη τόσο ισχυρό, αλλά υπάρχει μια «εύθραυστη» διαμαρτυρία που συνεχώς αναπτύσσεται. Επίσης, υπάρχει ανάγκη για ένα ισχυρό αριστερό κόμμα. Αυτό είναι που προσπαθούμε να επιτύχουμε και εμείς ετοιμαζόμαστε να σημειώσουμε καλά αποτελέσματα στις εκλογές, όχι μόνο για το κόμμα, αλλά για να μετασχηματίσουμε τις σχέσεις εξουσίας στη Γερμανία. 

ΕΔ Πώς νομίζετε ότι μπορείτε να πάρετε τις ευθύνες της εξουσίας χωρίς ωστόσο να επαναλάβετε την εμπειρία, την πιο πρόσφατη, των Πρασίνων, ή ιστορικά, των περισσότερων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων;

ΚΚ Συγκεκριμένα στο γερμανικό πλαίσιο μπορεί να υπάρξει μια πραγματική αλλαγή στη γερμανική πολιτική μόνο με τη συμμετοχή του Die Linke. Αν λέμε ότι απαιτείται οικολογική αλλαγή, τότε αυτό επιβάλλει την επικέντρωση σε οικολογικές και κοινωνικές συνιστώσες. Απαιτεί, επίσης, μια κριτική του καπιταλισμού, που σημαίνει σε πρακτικό επίπεδο, την ανεξαρτησία από εταιρείες. Αυτή είναι μια θέση που δεν την έχει το SPD ή οι Πράσινοι, αλλά είναι θεμελιώδης για το Die Linke. Δεύτερον, νομίζω ότι μια αριστερή κυβέρνηση πρέπει να προστατεύσει τον εαυτό της από την ταύτιση  πάρα πολύ έντονα με τους συμβιβασμούς που πρέπει να γίνουν. Φυσικά οποιαδήποτε συμμετοχή στην κυβέρνηση απαιτεί να κάνουμε συμβιβασμούς, δεν μπορεί κανείς να ακολουθήσει το δικό της πολιτικό πρόγραμμα 100%. Νομίζω όμως ότι μια σταθερή εστία ανάδρασης που θα βασίζεται σε διανοούμενους με κριτική σκέψη και στα ανεξάρτητα κοινωνικά κινήματα είναι απαραίτητη. Ένα από τα προβλήματα του συνασπισμού SPD-Πρασίνων ήταν ότι ένα μεγάλο μέρος του περιβαλλοντικού κινήματος υπέφερε από ισχυρά συναισθήματα  πίστης και «νομιμοφροσύνης προς  τους Πράσινους και ως εκ τούτου ήταν δύσκολο να δράσει. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Είμαι ένας από τους συνιδρυτές του Ινστιτούτου Solidarische Moderne (βλ. http://tinyurl.com/solidarische), γιατί πιστεύουμε ότι η αλλαγή της κυβέρνησης θα πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένη. Δεν αρκεί απλώς μια αντικατάσταση υπουργών.  Πρέπει να κατακτηθεί η  ηγεμονία και αυτό  απαιτεί και τους κατάλληλους ανθρώπους που θα συνοδεύσουν αυτή την αλλαγή στην ηγεμονία - δηλαδή  τους οργανικά διανοουμένους, για να αναφέρω το Γκράμσι. 

ΕΔ Η σχέση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και των κοινωνικών κινημάτων δεν είναι πάντα εύκολη. Έχετε ενεργό ρόλο και η ίδια  στα κοινωνικά κινήματα. Τι είδους σχέση έχετε προβλέψει μεταξύ του κόμματος και των κοινωνικών κινημάτων; 

ΚΚ.  Ένα από τα πρώτα που ο  Bernd Riexinger και εγώ έχουμε  πραγματοποιήσει είναι η δημιουργία ενός συμβουλίου κινημάτων. Αυτό αποτελείται από ανθρώπους που εκπροσωπούν το πλήρες πολιτικό φάσμα της αριστεράς, των συνδικάτων από την ριζοσπαστική αριστερά. Δεν έχουμε ακόμη προσκαλέσει τον Τύπο, διότι θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο για εσωτερικό διάλογο, τόσο για τις τρέχουσες δυνατότητες για κινητοποίηση όσο και για τα θέματα που το Die Linke θα πρέπει να επικεντρωθεί. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι πολλοί από τους εκπροσώπους των κινημάτων, δήλωσαν ότι ενώ πίστευαν ότι οι  κοινωνικές διαμαρτυρίες ήταν σημαντικές, πίστευαν επιπλέον στην ανάγκη για ένα πραγματικά ισχυρό αριστερό κόμμα στο κοινοβούλιο και ήθελαν να υποστηρίξουν  μια επιτυχή προεκλογική εκστρατεία. 

  Όταν το Die Linke εισήλθε στην Bundestag, δημιούργησε ένα σημείο επαφής για τα κοινωνικά κινήματα,  όπου θα μπορεί να υπάρξει συνεχής συνεργασία και ανάλυση σχετικά με τη συνεργασία μεταξύ των κινημάτων και των μελών του κοινοβουλίου, καθώς και το κόμμα γενικότερα. Και αυτό είναι απαραίτητο, ιδίως επειδή σε πολλές κινήσεις συμβαίνει και υπάρχουν πάντα πολλές μετατοπίσεις και αλλαγές. Αυτό που δεν πρέπει να συμβεί είναι η κυριαρχία ή η υπονόμευση των κοινωνικών κινημάτων από το κόμμα. Αλλά εξίσου προβληματική θα ήταν μια κατάσταση κατά την οποία τα κινήματα θα σκέπτονταν, καλά, το κόμμα έχει χρήματα και μπορεί να παρέχει υπηρεσίες για το κίνημα. Συνεργασία σημαίνει, επίσης, ότι υπάρχει αμοιβαία δέσμευση. Αυτό σημαίνει σύγκρουση και συζήτηση για τις  πολιτικές επιλογές. Άλλο  μοντέλο συνεργασίας είναι το Open Office. Το πιο γνωστό και επιτυχημένο από αυτά είναι η linXXnet στη Λειψία. 

 ΕΔ. Υπάρχει, λοιπόν, ένας καταμερισμός της εργασίας μεταξύ κινημάτων  και του κόμματος εκεί; 

ΚΚ. Το κόμμα δεν είναι ούτε ο γραμματέας ούτε το αφεντικό του κινήματος. Υπάρχουν ορισμένες διαφορές μεταξύ του κόμματος και των  κινημάτων. Τα κινήματα είναι πολύ πιο «κυκλικά». Θα αυξηθεί και θα πέσουν, θα έχουν επιτυχή κινητοποιήσεις, αλλά και θα μειώνονται αν δεν διαθέτουν συνεχή ισχυρή οργάνωση. Αντίθετα, το κόμμα είναι πιο δυσκίνητο. Μόλις τεθεί σε κίνηση βεβαίως, κινείται, αλλά όχι πολύ γρήγορα. Μία άλλη διαφορά είναι, φυσικά, ότι τα κόμματα έχουν άμεση πρόσβαση στο κοινοβούλιο, που σημαίνει ότι το κόμμα μπορεί να βοηθήσει τα αιτήματα ώστε να αρθρωθούν σε συγκεκριμένες νομοθετικές προτάσεις και ρυθμίσεις. Τα κόμματα έχουν μια πολύ ισχυρότερη συλλογική μνήμη και  παραδόσεις και είναι επίσης ευρύτερα όσον αφορά τους στόχους τους. 

ΕΔ  Το κίνημα Occupy, για παράδειγμα, προώθησε την ανάπτυξη ενός εντελώς διαφορετικού είδους της πολιτικής διαδικασίας, ενός διαφορετικού είδους  δημοκρατίας από την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αυτό το στοιχείο υπήρχε επίσης στο κίνημα της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης - μια εναλλακτική  δηλαδή δημοκρατική πρακτική. Πώς αυτό σχετίζεται  με την πολιτική αντιπροσώπευσης του κόμματος; 

ΚΚ.  Ένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα των κοινωνικών κινημάτων είναι ότι αποτελούν  ένα είδος εργαστηρίου για νέες μορφές και νέες μεθόδους. Τα κόμματα  δεν μπορούν να τις ακολουθήσουν  ακριβώς. Για παράδειγμα, το κόμμα δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει  την συναινετική  πρακτική λήψης αποφάσεων (consensus decision-making practice) που έχει  το κίνημα ATTAC. Αυτό δεν θα επέτρεπε να κυβερνήσει με οποιοδήποτε αποτελεσματικό τρόπο. Ορισμένες πρακτικές μπορούν να υιοθετηθούν όμως. Για παράδειγμα, έχουμε υιοθετήσει την πρακτική «murmur rounds» που χρησιμοποιείται από την ATTAC. Κατά τη διάρκεια συζητήσεων καθώς και μετά, οι άνθρωποι μπορούν να μιλήσουν ο ένας στον άλλο, ή μπορούν  να αφήσουν την μεγαλύτερη ομάδα και να εμβαθύνει τη συζήτηση με κάποιον, και στη συνέχεια να επανέλθει στη μεγαλύτερη συνάντηση. Έχω βιώσει αυτή την πρακτική  ως πολύ θετική κίνηση. Τη  χρησιμοποιήσαμε  σε μια εθνική διάσκεψη των γυναικών. Ή [είναι] το μοντέλο οργάνωσης των συνδικάτων. Αυτά είναι πράγματα που προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε στην προεκλογική εκστρατεία μας. 

ED Πώς θα φτάσετε τους ανθρώπους που δεν είναι ήδη οργανωμένοι ή πολιτικοποιημένοι;

ΚΚ  - Εδώ και μερικά χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες αυξανόμενων μορφών αντίστασης, όπως το κίνημα  Blockupy ή στη Δρέσδη όπου οι άνθρωποι σταμάτησαν τους Ναζί. Αυτό που έχουμε δει είναι ότι πολλοί νέοι άνθρωποι έρχονται σε αυτά τα γεγονότα,  συμμετέχουν, αλλά στη συνέχεια δεν παραμένουν ούτε στα κινήματα, ούτε στο κόμμα. Και σ’ αυτό το σημείο το διαδίκτυο αποτελεί τόσο μια κατάρα όσο και ευλογία. Πριν έπρεπε να ανήκει κανείς σε μια πολιτική οργάνωση, προκειμένου να ανακαλύψει τι συνέβαινε. Σήμερα, το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να ελέγξει το Διαδίκτυο. 

  Η ερώτησή σας ήταν πώς θα φθάσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν συμμετέχουν στην πολιτική. Λοιπόν, αυτό είναι ακριβώς το ερώτημα που μας απασχολεί. Ένας τρόπος είναι να συνδέσουμε το τι συμβαίνει στον κόσμο, με τις καθημερινές εμπειρίες των ανθρώπων. Έτσι, όταν μιλάμε για την κρίση, δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή τα οικονομικά ελλείμματα.  Προσπαθούμε  επιπλέον να δείξουμε τη σύνδεση  με τις καθημερινές εμπειρίες των ανθρώπων. Ένα δεύτερο σημείο είναι λίγο πιο προκλητικό δεδομένου ότι χρειαζόμαστε ένα ορισμένο βαθμό αριστερού λαϊκισμού, μια αίσθηση του «εμείς εδώ κάτω» εναντίον των «εκείνων εκεί πάνω». Πρέπει να δώσουμε στην κρίση ένα πρόσωπο, και αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο τη διαμαρτυρία εναντίον της κ. Μέρκελ, αλλά και την καταγγελία των οίκων αξιολόγησης που αποφασίζουν για την τύχη ολόκληρων χωρών. Οι οίκοι αξιολόγησης δεν έχουν καμία δημοκρατική νομιμότητα, δεν έχουν εκλεγεί από κανέναν. 

ΕΔ Μήπως το Die Linke  επιπλέον πρέπει να αντιμετωπίσει την ιστορική κληρονομιά του; 

ΚΚ Μία κατηγορία που γίνεται είναι ότι δεν έχουμε ασχοληθεί με το παρελθόν μας, με τον κρατικό σοσιαλισμό. Νομίζω ότι αυτό είναι μια ψεύτικη κατηγορία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ασχολούμαστε με τη δημοσίευση ενός περιοδικού που ονομάζεται «Άνοιξη της Πράγας» [Prager Frühling]. Νομίζω ότι υπάρχει μια σημαντική παράδοση που το Die Linke πρέπει να συνδεθεί, δηλαδή την παράδοση του σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο - ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού. Και φυσικά είναι πολύ σαφές ότι σήμερα μιλάμε για δημοκρατικό σοσιαλισμό. Δεν σημαίνει επιστροφή στη ΛΔΓ. Αντίθετα, θέλουμε να μάθουμε από τα λάθη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, γεγονός που σημαίνει να απαλλαγούμε από όλες τις μυστικές υπηρεσίες. 

ΕΔ Κάποιοι μπορεί να πουν ότι το Κόμμα των Πειρατών σας αντικαθιστά ως κόμμα διαμαρτυρίας. Ποια είναι η σχέση σας μαζί τους; 

ΚΚ. Είχα μια συνάντηση με τον ηγέτη του Κόμματος Πειρατών και μπορώ να πω ότι δεν έχει ακόμη αποφασίσει εάν πρόκειται να είναι ένα αριστερό κόμμα ή όχι. Είναι ένα σύγχρονο κόμμα με smartphones, αλλά χωρίς καθόλου γυναίκες; Θέλω να πω, ότι δεν είναι φεμινιστές. Αν παρακολουθήσουμε το είδος των δηλώσεων που ο ηγέτης τους έχει πει πχ για τους φόρους - δηλαδή ένα πάγιο ίσο φόρο για όλους - αυτό είναι απλά άδικο. Πιστεύει, επίσης, ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό είναι νόμιμες. Είναι υπέρ του «φρένου στο χρέος».  Όλα αυτά ακούγονται σε μένα ότι η ψήφος στους Πειρατές υποστηρίζει  τελικά τις απόψεις για τη FDP (ελεύθερη φιλελεύθερη αγορά). Νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά άδικο, ιδίως επειδή υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στους κύκλους του Κόμματος των Πειρατών, που θεωρούν τους εαυτούς τους ότι αποτελούν μια αριστερή τάση. Αλλά προφανώς ένα μεγάλο μέρος από την ηγεσία τους αποφάσισε για μια διαφορετική πορεία δράσης. Το Κόμμα των Πειρατών δηλώνει ότι είναι υπερήφανο γιατί είναι απαλλαγμένο από κάθε ιδεολογία, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι η πιο ιδεολογική από οποιαδήποτε άλλη  θέση, γιατί στην  ουσία στηρίζει την υπάρχουσα κυρίαρχη ιδεολογία. 

ΕΔ Ποιες είναι οι προκλήσεις για τη συμμετοχή του Die Linke στην κυβέρνηση; 

ΚΚ   Πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αν είναι να υπάρξει μια σαφής αλλαγή στην κυβέρνηση μακριά από την πορεία του CDU / FDP, τότε δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή χωρίς το SPD. Αυτό είναι καθαρά μαθηματικά. Ο Bernd Riexinger και εγώ έχουμε μια ιδιαίτερη δυναμική απάντηση σε αυτή την ερώτηση - είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε αυτό κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Θέλουμε την επιβολή φόρου για τα υψηλότερα εισοδήματα, που θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι το μηνιαίο εισόδημα δεν θα  είναι χαμηλότερο των € 1.000, και ότι θα υπάρξει ένα βασικό εισόδημα. Πιστεύουμε ότι το SPD θα πρέπει να πάρει θέση πριν από τις επόμενες εκλογές. Δεν μπορεί να παριστάνει το αριστερό πριν από τις εκλογές, μόνο για να γίνει δεξιό μετά. Για μερικούς σοσιαλδημοκράτες, όπως  ο τωρινός ηγέτη του SPD, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊμάγιερ, φαίνεται ότι είναι όλα γίνονται μόνο για την κατάκτηση της εξουσίας. Ξέρω ότι υπάρχουν και άλλοι σοσιαλδημοκράτες που θέλουν πραγματικά την αλλαγή και θα υποστηρίξουν ένα φόρο στον πλούτο. Αλλά πρέπει ακόμα να πείσουν την ηγεσία τους και αυτό είναι κάτι που το SPD θα πρέπει να λύσει. Εμείς δεν θα σταθούμε εμπόδιο στο δρόμο της αλλαγής της κυβέρνησης. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι; Ένα σημείο διαφωνίας είναι φυσικά το θέμα της εξωτερικής πολιτικής. Σε γενικές γραμμές, σαν Die Linke, δεν μπορούμε να φανταστούμε συμφωνία για στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Ένα άλλο σημείο διαφωνίας είναι οι κυρώσεις γύρω από  την Hartz IV [ τις «μεταρρυθμίσεις» του συστήματος πρόνοιας  που περιορίζουν τους ανθρώπους που μπορούν να λάβουν πλήρες επίδομα ανεργίας]. Δεν μπορώ να φανταστώ συμφωνία για παροχές  που θα βρίσκονται κάτω από το  ελάχιστο όριο. Επί του παρόντος, το SPD δεν είναι έτοιμο για να απαλλαγούμε από αυτές τα μέτρα. Αυτά είναι πραγματικά προβλήματα. 

ΕΔ Έχετε πει κατ ' επανάληψη ότι σας απασχολεί η κατάσταση στην Ελλάδα. Τι μπορούν και πρέπει να κάνουν τα κοινωνικά κινήματα και το Die Linke στη Γερμανία; 

ΚΚ  Πρώτα απ 'όλα, για την κατάσταση στην Ελλάδα. Πρέπει να τονίσουμε επανειλημμένα ότι υπάρχει μια κοινωνική καταστροφή που εξελίσσεται εκεί. Μια έγκυος γυναίκα πρέπει να πληρώσει € 1.000, προκειμένου να έχουν το μωρό της σε ένα νοσοκομείο.  Μητέρες παραδίδουν τα παιδιά τους σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, επειδή δεν μπορούν πλέον να τα θρέψουν. Η έκταση του φαινομένου των αστέγων - όλα αυτά είναι πολύ ανησυχητικά.  Πρέπει επίσης  να αντιμετωπίσουμε τις απίστευτα ρατσιστικές αφηγήσεις  εδώ στη Γερμανία, δηλαδή ότι οι Έλληνες έχουν ζήσει πέρα από τις δυνατότητές τους. Πρέπει να πούμε όχι. Στην  πραγματικότητα, οι Γερμανοί εργαζόμενοι έχουν ζήσει κάτω από τις δυνατότητές τους, γιατί είναι ακριβώς οι ανισορροπίες  στο εξωτερικό εμπόριο που επιδείνωσαν την κρίση. Πρέπει επίσης να τονίσω ότι δεν προσφέρει βοήθεια σε κανέναν, ούτε στους  Έλληνες ούτε στο ευρώ, αν η Ελλάδα βγει έξω από το ευρώ. Η Sahra Wagenknecht, αρμόδια εκπρόσωπος του Die Linke για τα οικονομικά θέματα,  έχει επισημάνει ότι αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ, τότε για τη Γερμανία αυτό ένα έλλειμμα € 80 δισεκατομμυρίων. Έτσι, ακόμη και αν ήθελε κανείς να πάρει μια τέτοια εγωιστική άποψη, δεν έχει κανένα νόημα. Και τι θα πρέπει να κάνει το κόμμα; Νομίζω ότι το κόμμα πρέπει να παρέχει μια αντίθετη αφήγηση σχετικά με τα αίτια της κρίσης και να μιλήσει για την άνιση κατανομή του πλούτου, τις εμπορικές ανισορροπίες και την έλλειψη ρύθμισης των χρηματοπιστωτικών αγορών. Το έργο των κοινωνικών κινημάτων, καθώς και το έργο του ευρωπαϊκού κόμματος, είναι να αγωνιστεί για τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών και έναν φόρο στον πλούτο. Δεν ήταν οι Έλληνες εργαζόμενοι που προκάλεσαν την κρίση, ήταν οι κερδοσκόποι. Το έλλειμμα του κράτους εξερράγη υπό το φως της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Κι  αυτό οφείλουμε να το τονίσουμε. 

ΕΔ ​​ Ποια είναι η αλληλεπίδρασή σας με άλλα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη;

ΚΚ.  Λοιπόν, ιδρύσαμε το Κόμμα Ευρωπαϊκής της  Αριστεράς με την πρόθεση να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο στις αντίστοιχες προεκλογικές εκστρατείες μας. Για παράδειγμα, ο αριστερός ιταλός πολιτικός και πρόεδρος της Απουλίας, Nichi Vendola, βρέθηκε στο Βερολίνο και μίλησε σε μια εκδήλωση όπου ο πρώην πρόεδρος του Die Linke, Oskar Lafontaine, μίλησε επίσης. Εξέφρασαν την αμοιβαία αλληλεγγύη. Επίσης, καλέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας, ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ,  να μιλήσει για την κατάσταση στην Ελλάδα και έχουν οργανωθεί κοινές δράσεις, όπως μια πανευρωπαϊκή συλλογή υπογραφών για μια δημόσια τράπεζα. Το τρίτο ζήτημα  είναι ότι μπορούμε να αξιοποιούμε τις καλές ιδέες του άλλου. Για παράδειγμα, η πρόταση του υποψηφίου της Αριστεράς για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, Mélenchon,  για  επιβολή φόρου στο μέγιστο εισόδημα.  Αυτοί είναι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να ενισχύσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις αριστερές προτάσεις και διεκδικήσεις. 

ΕΔ Τι νομίζετε ότι μπορούμε να μάθουμε από την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα; 

ΚΚ.  Δεν νομίζω ότι μπορούμε να μετατρέψουμε μια εξαιρετική εμπειρία απ’  ευθείας σε άλλα μέρη Ευρώπη. Υπάρχουν ίσως δύο πράγματα, όμως, να πω. Από την αρχή, σε αντίθεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μια φιλοευρωπαϊκή γραμμή. Δήλωνε  ότι ήθελε να μείνει στην ΕΕ όσο και στη ζώνη του ευρώ. Πέτυχε καλά εκλογικά αποτελέσματα με αυτό. Δεύτερον, είπαν ότι δεν ήταν εξ ολοκλήρου ενάντια στην προοπτική συμμετοχής σε κυβέρνηση, αλλά ότι είχαν συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις γι’ αυτό. Νομίζω ότι είναι ένα καλό μείγμα - να γίνει σαφές ότι δεν θέλουν να είναι κατ 'ανάγκην στην κυβέρνηση, αλλά ότι θα ήταν πρόθυμοι να το πράξουν εάν οι ιδιαίτερες συνθήκες πληρούνται. Παράλληλα, πήραν μια φιλοευρωπαϊκή γραμμή και έδειξαν ότι είναι δυνατόν να κινητοποιηθούν σε μια δύσκολη κατάσταση.

 ΕΔ Πώς βλέπετε το Ηνωμένο Βασίλειο σε σχέση με την κρίση της ευρωζώνης; 

ΚΚ Ναι, καλά, ο Κάμερον! Οι επίσημες πολιτικές  του Ηνωμένου Βασιλείου δεν κάνουν τίποτε περισσότερα από ό, τι  να ωθούν αργά τα πράγματα προς τα κάτω, όπως και η εφαρμογή ενός φόρου επί των νομισματικών συναλλαγών. Έτσι, το Ηνωμένο Βασίλειο  δεν παίζει κανένα αξιέπαινο ρόλο στην τρέχουσα κρίση. 

ED Έτσι, τώρα είστε ο συν - επικεφαλής του Die Linke. Πώς φθάσατε σε αυτή τη θέση;

ΚΚ  Λοιπόν, εγώ δεν το σχεδίασα. Η πολιτική ήταν πάντα μέρος της ζωής μου. Η πολιτική είναι πάντα μέρος  μια καλής ζωής. Επίσης, είμαι ένα άτομο μαχητής, δουλεύω συλλογικά μαζί με άλλους ανθρώπους. Ποτέ δεν είχε ένα μέντορα. Όταν άρχισα την προεκλογική εκστρατεία μου, το έκανα μαζί με μια ομάδα ανθρώπων που δήλωσαν ότι ήθελαν να αλλάξουν το κόμμα, προκειμένου να αλλάξει την κοινωνία. Αυτή είναι η αντίληψη μου για την πολιτική και για το τι σημαίνει να είναι αδέσμευτη. 

Η Emma Dowling είναι λέκτορας κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Middlesex και έχει δραστηριοποιηθεί στα κινήματα για παγκόσμια  δικαιοσύνη για πολλά χρόνια. Η συνέντευξη έλαβε χώρα τον Αύγουστο στο Βερολίνο.