Και τώρα τι; Μια μέρα μετά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου – υπάρχει ελπίδα;

Δεκάδες χιλιάδες πολιτών βρέθηκαν χτες έξω από τη Βουλή για να διαδηλώσουν την απαίτησή τους να μην περάσουν τα πιο βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα στη νεότερη πολιτική μας ιστορία.

 Που τελικά ψηφίστηκαν από μια ισχνή πλειοψηφία 153 βουλευτών, μέσα από μια απερίγραπτη διαδικασία που εξευτέλισε για πολλοστή φορά το ελληνικό κοινοβούλιο.

Και τώρα τι γίνεται;

Ποια είναι η επόμενη μέρα;

Υπάρχει ελπίδα ανατροπής αυτής της ζοφερής κατάστασης;

Ή μήπως θα οδηγηθούμε σε ένα απροσδιόριστα μακρόχρονο διάστημα όπου και η εκτίμηση για δημιουργία συνθηκών ενός εργασιακού και κοινωνικού Μεσαίωνα μπορεί να φαντάζει επιεικής;

 Το σίγουρο είναι ότι τα μέτρα αυτά βυθίζουν την οικονομία σε ακόμη πιο βαθιά ύφεση, οδηγούν την κοινωνία σε δραματικά αδιέξοδα και δημιουργούν συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής και πολιτικής οξύτητας.

Στο οικονομικό επίπεδο είναι φανερό  ότι μόνο το πρόβλημα του χρέους δεν αντιμετωπίζουν τα νέα βάρβαρα μέτρα.

Αφού ακόμη και ο επίτροπος για θέματα Οικονομίας, Όλι Ρεν, μόλις πρόσφατα δήλωσε στο Reuters ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο και ότι μέχρι το 2014 θα έχει εκτιναχτεί στο 188.9% του ΑΕΠ!

Και ότι στην ουσία απαιτούνται και νέα επιπρόσθετα μέτρα!

Γι’ αυτό άλλωστε – και στο ίδιο μήκος κύματος - ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δήλωσε ότι «η επόμενη εβδομάδα μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να ληφθεί απόφαση σχετικά με την χορήγηση περαιτέρω βοήθειας προς την Ελλάδα» και επιπλέον "αυτή τη στιγμή δεν βλέπω πως μπορούμε να καταλήξουμε σε απόφαση για την Ελλάδα στο τέλος της επόμενης εβδομάδας, θα ήταν πολύ νωρίς".

Με άλλα λόγια και τα μέτρα ψήφισε η εθελόδουλη κυβερνητική πλειοψηφία και η παροχή της δόσης των 31,5 δις. ευρώ δεν εξασφαλίζεται ενώ προφανώς οι ευρωπαίοι «εταίροι» πιέζουν και για άλλες παραχωρήσεις.

 Ενώ και η ανεργία – προ μέτρων – εκτινάχτηκε στο ιστορικά υψηλότερο της σημείο: στο 25,4%.

 Φθάνοντας σε επίπεδα που ποτέ δεν είχε γνωρίσει η Ελλάδα στην μεταπολεμική της ιστορία.

Στο πολιτικό επίπεδο η κυβέρνηση κατέγραψε μια «Πύρρεια νίκη».

 Αυτό έδειξε και το παγωμένο «χαμόγελο» του Σαμαρά μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες μετά την οριακή υπερψήφιση των μέτρων  μετά από μια ψηφοφορία και διαδικασία που αφήνει πίσω της μία κυβέρνηση τραυματισμένη, με διαγραφές και κυβερνητικούς εταίρους δυο ταχυτήτων αφού πλέον η ΔΗΜ.ΑΡ. οριοθέτησε τη δική της στάση απέναντι σε αυτό που ο ίδιος ο κ. Σαμαράς περιέγραψε ως «πρώτο βήμα προς την ανάκαμψη».

 Σε πολιτικό επίπεδο ο Σαμαράς καλείται να αντιμετωπίσει ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο στο εσωτερικό της κυβέρνησής του. Η στάση του απέναντι στον Φώτη  Κουβέλη έχει προκαλέσει μία υφέρπουσα γκρίνια στη «γαλάζια» κοινοβουλευτική ομάδα ενώ το θερμό άνοιγμα προς τον άλλο «εταίρο», τον  Βενιζέλο όπως όλα δείχνουν θα καταλήξει σε μία πιο ενεργή συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει η στάση που θα κρατήσει ο Κουβέλης ως προς το ενδεχόμενο να συμμετάσχει πιο ουσιαστικά στην κυβέρνηση, η οποία όμως θα κληθεί να εφαρμόσει τα μέτρα που ο ίδιος δεν ψήφισε.

  Στην ουσία, όμως, η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης αποτελούν την ουσιαστική εφεδρεία και το «στυλοβάτη» της ασταθούς κυβερνητικής πλειοψηφίας σε μια περίοδο αυτή φαίνεται να παραπαίει.

 Αφού ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ οδεύει στην αποσύνθεση μετά και τη διαγραφή των έξι βουλευτών που κράτησαν διαφορετική στάση κατά την ψηφοφορία, μεταξύ αυτών και του Κώστα Σκανδαλίδη.

 Ενώ σήμερα και ο Ανδρουλάκης δήλωσε ότι «ανεξαρτητοποιείται» ενώ ο Λοβέρδος προχωρά σε ρήξη με το Βενιζέλο μετά την επιστολή του που ζητά την έκτακτη σύγκλιση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ αφήνοντας αιχμές εναντίον του προέδρου του κόμματος για τους χειρισμούς του.

 Κάποια άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ερωτοτροπούν με την ιδέα ένταξής τους σ’ ένα κεντροδεξιό πόλο με κύριο κορμό τη ΝΔ του Σαμαρά.

 Στις συνθήκες αυτές έμμεσα φαίνεται να κέρδισε ορισμένους «πόντους» ο ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει να εμφανιστεί ως κύριος διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας μεταλλασσόμενος στον κυριότερο κεντροαριστερό πόλο.

 Ενώ πυκνώνει και η φημολογία για υποδοχή πολλών στελεχών του ΠΑΣΟΚ – πολιτικών και συνδικαλιστικών – στο ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική κατάκτησης της κυβέρνησης.

 Φυσικά, παρά τη ρητορεία για την αντιλαϊκότητα των μέτρων, υπάρχει σαφής έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων και σαφούς πολιτικού λόγου, ενώ πολλές θέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης «λειαίνονται» προκειμένου να εμφανιστεί με το προσωπείο της «κυβερνησιμότητας».

 Από την άλλη, το ΚΚΕ εμμένει στη γνωστή του πολιτική γραμμή που μέχρι στιγμής αποκλείει κάθε συνεργασία ενώ περισσότερο φαίνεται να το απασχολεί η αποκάλυψη της ασυνέπειας του ΣΥΡΙΖΑ.

 Την ίδια στιγμή, που η ευρύτερη αριστερά δεν μπορεί να αξιοποιήσει πλήρως τα οξύτατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και να εμφανίσει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση, ορισμένα στρώματα της κοινωνίας – με συντηρητικό προσανατολισμό – στρέφονται στην ακροδεξιά, αφού έλκονται από τη λαϊκιστική δημαγωγία της «Χρυσής Αυγής» που αναδεικνύεται σταθερά σε τρίτο κόμμα.

 Σ’ αυτό το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό τοπίο, οι εξελίξεις δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντες.

Ενώ δεν αποκλείεται και μια σχετικά γρήγορη προσφυγή στις κάλπες.

Αλλά ένα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο:

Ότι ως πολίτες και ως κοινωνικό κίνημα σε κανένα δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τις τύχες μας εν λευκώ.

Η πικρή εμπειρία των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι απαιτείται κοινωνική και πολιτική αφύπνιση.

Ότι δεν φτάνει ένα νέο «μασκάρεμα» του πολιτικού συστήματος.

Αλλά απαιτούνται βαθιές ρήξεις και ανατροπές.

Και με πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα να δείξουμε ότι τα πράγματα σ’ αυτή χώρα μπορούν ν’ αλλάξουν.