Καταδίκη της Ελλάδας για τις φυλακές Ναυπλίου!

 Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκανε σήμερα δεκτή την προσφυγή 16 Ελλήνων, Ρουμάνων, Ουκρανών, Τούρκων και Αμερικανών κρατουμένων στις φυλακές Ναυπλίου (υπόθεση Λογοθέτης και άλλοι κατά Ελλάδος) και καταδίκασε την Ελλάδα, για παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με βάση το οποίο απαγορεύεται η απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση.

Οι προσφεύγοντες είχαν διαμαρτυρηθεί γενικά για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης τους και ιδιαίτερα για τον υπερπληθυσμό κρατουμένων που επικρατεί στις φυλακές Ναυπλίου.

Με την καταδικαστική του απόφαση το Δικαστήριο, υποχρέωσε την Ελλάδα να καταβάλει, σε κάθε έναν από τους προσφεύγοντες, αποζημιώσεις που κυμαίνονται μεταξύ 5.000 και 15.000 ευρώ και 2.000 ευρώ από κοινού για δικαστικά έξοδα και δαπάνες.

Άλλα ένα επεισόδιο στο σίριαλ των εξευτελισμών της χώρας μας σε διεθνές επίπεδο για την κατάσταση στα μεσαιωνικά κάτεργα που κατ’ όνομα ανήκουν στο ελληνικό «σωφρονιστικό» σύστημα …

 Κυβερνήσεις αλλάζουν, υπουργοί Δικαιοσύνης έρχονται και παρέρχονται, αλλά η ίδια πάνθρωπη κατάσταση συνεχίζεται …

Και στην ουσία χειροτερεύει δραματικά αφού διογκώνεται ο πληθυσμός των φυλακών όπου βασικά συνωστίζονται πλέον και οι μικρο – οφειλέτες του Δημοσίου παρέα με επικίνδυνους ποινικούς, νέοι και άλλοι «φτωχοδιάβολοι» πάνω στους οποίους το μνημονιακό κράτος εξαντλεί τη (δήθεν) αυστηρότητά του … 

Νέα επεισόδια στο σίριαλ της Προεδρολογίας – εμφανίζεται και το όνομα της … Γιάννας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη !

Την ώρα που κορυφώνονται οι παρασκηνιακές διεργασίες στο μέτωπο της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, η έκβαση της οποίας θα κρίνει εν πολλοίς και τον χρόνο προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, καινούργια ονόματα μπαίνουν εκ νέου στην εξίσωση της ονοματολογίας για τη διαδοχή του Κάρολου Παπούλια.

Αφού, λοιπόν, υπήρξε – χωρίς, βεβαίως, να έχει εκλείψει τελείως το σίριαλ … Κουβέλη, άρχισαν τώρα να έρχονται στο προσκήνιο και νέα ονόματα ή και προθέσεις των κυβερνητικών εταίρων για ανάδειξη στην Προεδρία της Δημοκρατίας μη «πολιτικού» ή «κομματικού» προσώπου.

Στρατηγική της κυβέρνησης είναι εξασφαλίσει πολιτικό χρόνο περιορίζοντας τη φθορά που υφίσταται καθημερινά, αναχαιτίζοντας προσωρινά την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία και ελπίζοντας σε κάποιο … θαύμα ή την εύνοια των ξένων επικυρίαρχων ώστε να διεκδικήσει με κάποιες πιθανότητες τη νίκη στις προσεχείς εκλογές.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι επιμέρους στρατηγικές των κομμάτων της συγκυβέρνησης αλλά και οι προσωπικές στρατηγικές επιμέρους παραγόντων του πολιτικού ή οικονομικού κατεστημένου.

Ορισμένοι μάλιστα επιδεικνύουν εξαιρετικό θράσος επιδιώκοντας να εμφανιστούν ως «μεσσίες» στο διαφαινόμενο αδιέξοδο.

Χαρακτηριστικό από αυτή την άποψη είναι δημοσίευμα των «Παραπολιτικών» που αντανακλά και τις αντιθέσεις σε κύκλους της ολιγαρχίας σχετικά με την εξελισσόμενη Προεδρολογία …

        

Αναφέρουν, λοιπόν, χαρακτηριστικά τα «Παραπολιτικά»:

« Για όσους δεν κατάλαβαν ακόμη, πρόκειται για τη Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, η οποία με έναν περίπου «μαγικό» τρόπο βρέθηκε και πάλι στην επικαιρότητα, και μάλιστα ενεπλάκη στο πιο «καυτό» πολιτικό ζήτημα των τελευταίων μηνών, που δεν είναι άλλο από τον νέο ανώτατο πολιτειακό άρχοντα.

Αυτή τη φορά, αιτία για να γίνει και πάλι θέμα συζήτησης η περιλάλητη «Lady G» ήταν η εν είδει δελφικού χρησμού δήλωση του υπουργού Παιδείας, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα έκανε λόγο για δύο πρόσωπα από την Κεντροδεξιά, ένα αρσενικού και ένα θηλυκού γένους, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να συσπειρώσουν γύρω τους τον απαιτούμενο αριθμό των 180 βουλευτών.

Σε ό,τι αφορά το γυναικείο όνομα, το μυαλό όλων πήγε αυτομάτως στη Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, αφού όχι μόνο ταιριάζει με τη σχετική περιγραφή, αλλά είναι και κοινό μυστικό στους παροικούντες την εγχώρια πολιτική Ιερουσαλήμ πως το «πράσινο» κυβερνητικό στέλεχος συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων που κάθε άλλο παρά με κακό μάτι θα έβλεπαν τη συγκεκριμένη προοπτική.

Άλλωστε, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις του που ακολούθησαν την περιβόητη τοποθέτησή του ο κ. Λοβέρδος δεν διέψευσε σε καμία περίπτωση ότι αναφερόταν στην πρώην βουλευτή της Ν.Δ. και δημοτική σύμβουλο του Δήμου Αθηναίων, που συνέδεσε το όνομά της με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και όλα όσα αποκαλύφθηκαν για τη διαχείριση χρημάτων, καθώς και καταστάσεων.

Δραστηριοποίηση

Ωστόσο, ο υπουργός δεν είναι ο μοναδικός από το κοινοβουλευτικό σκηνικό που φαίνεται να ενστερνίζεται τον προσωπικό μύθο της κυρίας Αγγελοπούλου, η οποία ουδέποτε έκρυψε τις υψηλές βλέψεις της.

«Μια Γιάννα δεν μπορεί να μένει για καιρό στην αφάνεια», λένε όσοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις φιλοδοξίες της τελευταίας και τον τρόπο που δραστηριοποιείται στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των στόχων της. «Η ανάληψη ενός σημαντικού πολιτικού πόστου, με ενωτικά χαρακτηριστικά, είναι το μοναδικό που θα μπορούσε να τη συγκινήσει αυτή την περίοδο.

Ποτέ δεν την εγκατέλειψε το μικρόβιο της ενασχόλησης με τα κοινά», προσθέτουν οι ίδιοι κύκλοι, υπενθυμίζοντας μεταξύ άλλων και τη συγγραφή του βιβλίου της, που είχε ως ξεκάθαρη επιδίωξη την αποκατάσταση του προφίλ της και την ταυτόχρονη αποδόμηση σημαντικών εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου που ήρθαν σε αντιπαράθεση μαζί της (όπως οι πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής και Κώστας Σημίτης).

«Ηθελε να αυτολανσαριστεί ως μια προσωπικότητα συγκρουσιακή με το παλαιοκομματικό κατεστημένο», τονίζουν πρόσωπα που συνεργάστηκαν με τη σύζυγο του Θόδωρου Αγγελόπουλου την περίοδο της Ολυμπιακής προετοιμασίας, εξηγώντας το περιεχόμενο των αντίστοιχων κεφαλαίων του «My Greek Drama».

Μάλιστα, από ό,τι φαίνεται, οι θαυμαστές της κυρίας Αγγελοπούλου προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα. Ενα από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη που ανήκουν στο fan club της είναι και ο πρώην «γαλάζιος» υπουργός Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο οποίος σε ανύποπτη στιγμή είχε προτείνει ανοικτά τη «Lady G» για τον δημαρχιακό θώκο της Αθήνας, γεγονός που είχε προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στους κόλπους της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.

Φυσικά, πέραν του πάλαι ποτέ ισχυρού δικομματισμού, η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη απέκτησε από το 2012 και μετά ένα ευρύ δίκτυο συνομιλητών και στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας προφανώς τη δυναμική που ανέπτυσσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Καθοριστικός παράγοντας στην προσέγγισή της με την Κουμουνδούρου υπήρξε ο γιος της, Παναγιώτης, που ως γνωστόν έχει εκφράσει επανειλημμένως και δημοσίως τη στήριξή του στον Αλέξη Τσίπρα, ενώ έχει δώσει το «παρών» και σε κομματικές εκδηλώσεις. (!)

Ως εκ τούτου, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το ιδεολογικοπολιτικό του υπόβαθρο, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να συναινέσει ή ακόμη και να προτείνει την κυρία Αγγελοπούλου για το ύπατο αξίωμα, στέλνοντας μέσω της κίνησης αυτής μήνυμα και προς τον επιχειρηματικό κόσμο.

Για την ιστορία και μόνο, σημειώνεται πως ο βασικός δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ της «Lady G» και της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι άλλος από τον στενότερο συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα και διευθυντή του γραφείου του, Νίκο Παππά, γεγονός που αν μη τι άλλο έχει ιδιαίτερη σημειολογική σημασία.

Αν η Κουμουνδούρου θεωρήσει ότι θα έχει πιο μεγάλες πιθανότητες για την αυτοδυναμία, αν οι εκλογές δεν συνδεθούν με τη διαδοχή Παπούλια, δεν αποκλείεται η κ. Αγγελοπούλου να είναι ένα από τα ονόματα που θα πέσουν στο τραπέζι του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η περίπτωσή της καλύπτει ένα μέρος της κοινωνίας που βλέπει ακόμη με επιφύλαξη τον πολιτικό λόγο του κ. Τσίπρα.

Βούτυρο στο ψωμί της τα αλισβερίσια

Ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος για τις διαθέσεις έναντι της συζύγου του κ. Θεόδωρου Αγγελόπουλου στο στρατόπεδο της Ν.Δ. Αιτία (μεταξύ άλλων) η συλλήβδην αρνητική άποψη του περιβάλλοντος Καραμανλή για τη «σιδηρά κυρία» των Ολυμπιακών Αγώνων, το βιβλίο της οποίας και οι αναφορές της στον πρώην πρωθυπουργό έριξαν λάδι στη φωτιά.

«Είναι μάλλον χλωμό ο Σαμαράς να ρισκάρει με μια τέτοια επιλογή, που, εκτός της οργής του Καραμανλή, θα προκαλούσε και διαφόρων ειδών περίεργους συνειρμούς», σημειώνουν πρόσωπα πέριξ του Μεγάρου Μαξίμου.

Πάντως, δεν είναι λίγοι αυτοί που διαμηνύουν πως η τροπή που έχουν πάρει οι διεργασίες για την εξεύρεση των 180 ψήφων που θα χρειαστούν για να εκλεγεί νέος ένοικος στην Ηρώδου Αττικού, με το συνεχές και παντός είδους αλισβερίσι, καθώς και οι αντίστοιχες καταγγελίες (όπως αυτές περί εξαγοράς βουλευτών), αποτελούν βούτυρο στο ψωμί των σχεδιασμών της κ. Αγγελοπούλου.

Στον αντίποδα, ακόμη και τα φίλα προσκείμενα στη «Lady G» πολιτικά στελέχη παραδέχονται πως το περιεχόμενο των εμφανίσεών της τους τελευταίους μήνες μάλλον έβλαψε παρά λειτούργησε θετικά στην πληγωμένη (από τα οικονομικά ευτράπελα της Ολυμπιάδας) υστεροφημία της.

«Δυστυχώς για εκείνη, έβγαλε προς τα έξω μια αλαζονική διάθεση», υπογραμμίζουν οι εν λόγω κύκλοι, που θεωρούν άστοχες και τις διαρροές περί πρόθεσής της να εμπλακεί εκ νέου στον χώρο των media, στο πλαίσιο της επιθυμίας της να δώσει και πάλι στίγμα στον δημόσιο βίο της χώρας.

Έρευνα ΕΒΕΑ: Αδυνατεί να πληρώσει την εφορία το 55% των πολιτών

του Μ…

Περισσότεροι από τους μισούς πολίτες δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις φορολογικές και ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις, σύμφωνα με το «Οικονομικό Βαρόμετρο» του ΕΒΕΑ.

«Είναι προφανές ότι η ελληνική κοινωνία έχει φθάσει στα όρια της αντοχής της, καθώς περισσότεροι από τους μισούς πολίτες δηλώνουν ότι δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία. Την ίδια στιγμή οι πολίτες δείχνουν να αμφιβάλλουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία για τα οφέλη που μπορούν να προκύψουν από τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για την ελάφρυνση των δαπανών των νοικοκυριών, ενώ ταυτόχρονα αμφιβάλλουν για την εφαρμοσιμότητα των μέτρων του οικονομικού προγράμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ωστόσο, όλο και περισσότεροι δείχνουν να ελπίζουν για βελτίωση τόσο στα οικονομικά των νοικοκυριών τους, όσο και γενικότερα στην οικονομία».

Στη δήλωση αυτή προέβη ο πρόεδρος της ΚΕΕ και του ΕΒΕΑ, Κωνσταντίνος Μίχαλος, δίνοντας στη δημοσιότητα σήμερα, τη δεύτερη για το 2014 ποσοτική έρευνα με τίτλο «Οικονομικό Βαρόμετρο», η οποία πραγματοποιείται κατ' εντολή του ΕΒΕΑ από την εταιρία ALCO, ενώ τα ευρήματά της επεξεργάζονται από το Κέντρο Μελετών και Έρευνας του ΕΒΕΑ.

Τα στοιχεία της έρευνας του ΕΒΕΑ

Η έρευνα διεξήχθη μέσω τηλεφωνικών συνεντεύξεων σε δείγμα 1.000 ενήλικων ατόμων από όλη την Ελλάδα, το χρονικό διάστημα μεταξύ 16- 18 Σεπτεμβρίου 2014.

Τα αποτελέσματα της έρευνας, παρουσιάζουν τους συμμετέχοντες επιφυλακτικούς, τόσο σχετικά με το κοινωνικό όφελος των μέτρων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, με μόλις 29% να εκτιμούν ότι θα μειωθούν οι δαπάνες τους, όσο και με το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, με μόλις 26% των ερωτηθένων να το θεωρούν εφαρμόσιμο.

Επιπλέον, περισσότεροι από τους μισούς συμμετέχοντες, συγκεκριμένα 55%, θεωρούν ότι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις φορολογικές και στις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις, γεγονός που αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα των μέτρων αυτών. Αναλυτικότερα:

• Στο πρώτο από τα τρία ερωτήματα που κατά περίπτωση θέτει το ΕΒΕΑ σε κάθε Οικονομικό Βαρόμετρο, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να εκτιμήσουν τη συμβολή των οικονομικών μέτρων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, για τη μείωση των δαπανών των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων σε ποσοστό55% θεωρούν πως τα οικονομικά μέτρα αυτά δεν θα συμβάλουν στη μείωση των δαπανών, ενώ μόλις 29%διατηρούν αντίθετη άποψη. Σημαντικό είναι το ποσοστό αβεβαιότητας ανάμεσα στους συμμετέχοντες, όπου σχεδόν δύο στους δέκα δεν ήταν σε θέση να εκφέρουν γνώμη στο συγκεκριμένο ερώτημα.

Δύο στους δέκα είναι αισιόδοξοι

• Το δεύτερο ερώτημα κατά περίπτωση, εξετάζει τη δυνατότητα εφαρμογής του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ που ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Η συντριπτική πλειονότητα των συμμετεχόντων και συγκεκριμένα 59%, θεωρούν ότι δεν είναι δυνατή η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος, με μόλις 26% να το κρίνουν ως εφαρμόσιμο. Και εδώ το ποσοστό αβεβαιότητας στο 15% είναι αρκετά σημαντικό.
• Στο τρίτο και τελευταίο κατά περίπτωση ερώτημα του ΕΒΕΑ για το οικονομικό του βαρόμετρο, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να εκτιμήσουν τη δυνατότητα ανταπόκρισής τους στις ασφαλιστικές και φορολογικές τους υποχρεώσεις. Σημαντικός αριθμός συμμετεχόντων, συγκεκριμένα 55% αυτών, θεωρούν ότι πλέον είναι αδύνατη η εκπλήρωση υποχρεώσεων ασφαλιστικής και φορολογικής φύσεως, ενώ μόλις 41%αυτών εκτιμούν ότι θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε αυτές. Το ποσοστό αβεβαιότητας σε αυτό το ερώτημα διατηρήθηκε σε χαμηλά επίπεδα, μόλις στο 4% του συνόλου.
•  

Σε ό,τι αφορά την πορεία της ελληνικής οικονομίας, τα ποσοστά φανερώνουν αισθητή μεταβολή. Περισσότεροι από δύο στους δέκα, και συγκεκριμένα ποσοστό 22% των συμμετεχόντων, δηλώνουν αισιόδοξοι για την μελλοντική εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, σε σύγκριση με το προηγούμενο ποσοστό του 18%. Εντούτοις, το ποσοστό απαισιοδοξίας παρουσίασε σημαντικότερη βελτίωση, μειωμένο από 65% σε 57%, γεγονός που δηλώνει ότι υπάρχει σημαντικά μεγάλη μερίδα των πολιτών που πλέον διατηρούν θετικότερη στάση σχετικά με τις μελλοντικές οικονομικές εξελίξεις.

Επιπλέον και εξίσου σημαντική είναι η αύξηση του ποσοστούαβεβαιότητας των συμμετεχόντων, το οποίο κατέληξε στο 21%.

Σε ό,τι αφορά την πορεία των προσωπικών τους οικονομικών, μόλις 20% των συμμετεχόντων δήλωσαν αισιόδοξοι, σημειώνοντας πάραυτα μια βελτίωση 5 ποσοστιαίων μονάδων από τα αποτελέσματα της προηγούμενης έρευνας. Το ποσοστόαπαισιοδοξίας των συμμετεχόντων, όμως, διατηρείται σε αρκετά υψηλά επίπεδα ξεπερνώντας το 60%, γεγονός που πιθανώς να υποδηλώνει τη δυσκολία μεταστροφής του αρνητικού κλίματος, ενώ και το ποσοστό αβεβαιότητας είναι αρκετά υψηλό στο 19%.

Στον απόηχο της συνάντησης Σαμαρά – Μέρκελ στο Βερολίνο - «Μπουχτισμένοι οι Έλληνες από τα μέτρα λιτότητας»

Στον απόηχο της συνάντησης στο Βερολίνο μεταξύ του Αντώνη Σαμαρά και της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ, ο γερμανικός Τύπος προχωρεί σήμερα σε αποτίμηση της. «Και οι δύο χρειάζονται μια ιστορία επιτυχίας» τονίζουν χαρακτηριστικά ορισμένα έντυπα.

Ενδεικτικά η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung επικεντρώνει το σχόλιό της σε όσα είπε, αλλά κυρίως σε όσα δεν είπε ο Αντώνης Σαμαράς στο Βερολίνο. Στα όσα είπε, συμπεριλαμβάνεται και η πρόθεσή του να γλυτώσει μια ώρα αρχύτερα από το ΔΝΤ. «Στενά ιδωμένο, η οργή του έχει αποδέκτη όλη την τρόικα, αλλά δεν τόλμησε να το πει δυνατά κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Βερολίνο. Ίσως επειδή η κριτική κατά του ΔΝΤ είναι πιο εύκολη, όχι μόνο επειδή οι όροι για την έγκριση δανείων είναι ιδιαίτερα αυστηροί, αλλά και επειδή τα επιτόκια είναι πολύ υψηλά σε σημείο που και η Ιρλανδία βρίσκεται σε διαδικασία να το ξεφορτωθεί».

Ο γερμανός αρθρογράφος επισημαίνει ότι το πραγματικό πρόβλημα του Σαμαρά βρίσκεται στα όσα δεν είπε.

  «Μετά από 6 χρόνια κρίσης τόσο η χώρα, όσο και η κυβέρνησή του έχουν μπουχτίσει από τα συνεχώς νέα μέτρα λιτότητας από την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες και την Φραγκφούρτη. Στις αρχές του 2015 ο έλληνας πρωθυπουργός θα περάσει δοκιμασία με αφορμή την εκλογή από τη Βουλή προέδρου της δημοκρατίας με ενισχυμένη πλειοψηφία του 60% των ψήφων. Εάν δεν την συγκεντρώσει, θα οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές με πιθανό νικητή την ριζοσπαστική αριστερά». Ο γερμανός αρθρογράφος καταλήγει πάντως στη διαπίστωση ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να μείνει εντελώς χωρίς την τρόικα.

Το «ρεαλισμό» του Αντώνη Σαμαρά εκθειάζει ο σχολιαστής της Frankfurter Allgemeine Zeitung. Στο άρθρο του με τον τίτλο «Προς τα πάνω» επισημαίνεται ότι η Ελλάδα μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης, έχει πέσει στις πίσω θέσεις στο πεδίο της ειδησεογραφίας. «Στην περίπτωση της Ελλάδας, που πολλοί θεώρησαν αναπόφευκτη ή ακόμη και επιθυμητή την έξοδό της από την ευρωζώνη, η εξέλιξη αυτή αποτελεί σημείο επιστροφής στην ομαλότητα και στη σταθερότητα», γράφει η εφημερίδα.

«Προφανώς η χώρα κινείται και πάλι προς τα πάνω, ο δρόμος εξόδου από την κρίση είναι προφανώς οδυνηρός, όπως δείχνουν οι απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων. Όμως η μείωση του αριθμού των απασχολούμενων στο δημόσιο, όπως και οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία αποτελούν μονόδρομο. Ο Σαμαράς είδε την αναγκαιότητα και είχε το θάρρος να τον ακολουθήσει. Στην Ιταλία και στη Γαλλία υπάρχουν πολλοί πολιτικοί παίκτες που αρνούνται την πραγματικότητα και νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν όπως μέχρι σήμερα. Αλλά πλανώνται. Όχι όμως ο Σαμαράς», καταλήγει το σχόλιο.

Έπαινοι, λοιπόν, από τα συντηρητικά γερμανικά έντυπα στον «δικό τους άνθρωπο».

Όχι άδικα …

Αφού αυτός τους «κάνει τη δουλειά», εξυπηρετώντας φυσικά τα γερμανικά συμφέροντα και όχι, βεβαίως, εκείνα της Ελλάδας και των Ελλήνων πολιτών.

«Ιστορία επιτυχίας»

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt του Ντίσελντορφ υποστηρίζει ότι τόσο η Μέρκελ, όσο και ο Σαμαράς χρειάζονται μιαν «ιστορία επιτυχίας». Και εξηγεί γιατί: «η καγκελάριος θέλει να αποδείξει ότι η 'ιατρική' των μεταρρυθμίσεων φέρνει αποτελέσματα στη χώρα όπου ξεκίνησε η δημοσιονομική κρίση. Από την πλευρά του ο Σαμαράς αντιμετωπίζει πιέσεις στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό με φόντο ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές και πιθανό νικητή τις ριζοσπαστικές δυνάμεις στη χώρα. Πρόκειται για ένα σενάριο τρόμου για τη Μέρκελ. Γι' αυτό και επιβεβαίωσε την αποφασιστική διακυβέρνηση του Σαμαρά, που θα οδηγήσει βήμα προς βήμα προς την επιτυχία». Ο γερμανός αρθρογράφος συνδέει την απόρριψη ενός τρίτου πακέτoυ βοήθειας πριν καν τεθεί επί τάπητος ένα τέτοιο ενδεχόμενο με τις εσωπολιτικές πιέσεις που υφίσταται ο Σαμαράς.

«Ιστορία επιτυχίας» ή “success story” … περσινά ξινά σταφύλια …

Αφού αυτή ξεφούσκωσε πριν καν την ψελλίσουν οι κυβερνητικοί «εγκέφαλοι».

Πιο αληθοφανής είναι η φρασεολογία για «ιατρική» των μεταρρυθμίσεων …

Πιο σωστά για τη χειρουργική των όποιων «μεταρρυθμίσεων» με τον ακρωτηριασμό των δικαιωμάτων των Ελλήνων εργαζομένων, με τη δραματική περικοπή όλων των κοινωνικών δαπανών και την αποδιάρθρωση και των ελάχιστων στοιχείων του κοινωνικού κράτους και των υποδομών του.

Πάντως ό,τι προκαλεί «τρόμο» στην κ. Μέρκελ δεν είναι απεχθές για τους Έλληνες πολίτες …

 Παρά μόνο για τους εγχώριους υποστηρικτές και υποτακτικούς της!

Τι απέφερε τελικά η συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά στο Βερολίνο και κατά πόσον εκπληρώθηκαν οι προσδοκίες της ελληνικής πλευράς;

Μια αποτίμηση επιχειρείται από τον πολιτικό επιστήμονα στο Πανεπιστήμιο της Βόννης Λάζαρο Μηλιόπουλο σε ερωτήσεις που του απηύθυνε η Deutsche Welle.

Γεγονός είναι ότι στο προοίμιο της συνάντησης είχαν καλλιεργηθεί εν μέρει υπερβολικές προσδοκίες, κυρίως από ορισμένα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κάτι που είχε προφανώς αναγκάσει τόσο την γερμανική όσο και την ελληνική πλευρά να υποβαθμίσουν τη σημασία της συνάντησης και να κατεβάσουν αισθητά τον πήχη των προσδοκιών. Όπως είπε προς τη Deutsche Welle o πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Βόννης Λάζαρος Μηλιόπουλος:

«Η κ. Μέρκελ περιορίστηκε να δηλώσει ότι είναι σίγουρη πως σύντομα θα ανακάμψει η οικονομία της χώρας. Πρόσθεσε δε ότι τα πρώτα δείγματα επιτυχίας γίνονται πλέον ορατά και πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να στηρίξουμε περαιτέρω τη χώρα. Στο πεδίο αυτό οι παρατηρήσεις των δύο πλευρών έχουν ταυτιστεί κατά κάποιον τρόπο. Από την άλλη πλευρά και ο κ. Σαμαράς έχει τονίσει ακριβώς το ίδιο.

 Πέραν αυτού όμως δεν υπήρχε κάτι το καινούργιο. Πιστεύω ότι ήταν αρκετά νωρίς για να εκφραστούν πράγματα που θα ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες της ελληνικής πλευράς.»

Ανησυχεί αλλά δεν τρομοκρατεί το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών

Κατά πόσον όμως μπορεί ο έλληνας πρωθυπουργός να χρησιμοποιήσει τη διατήρηση των πολιτικών ισορροπιών στην Ελλάδα ως όπλο στις διαπραγματεύσεις με τους διεθνείς πιστωτές της χώρας; Εντέλει, προκαλεί το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα και, κυρίως, ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ –όπως τουλάχιστον δείχνουν τελευταίες δημοσκοπήσεις- ανησυχία στους εταίρους; Τους τρομοκρατεί;

«Όχι δεν τους τρομοκρατεί, αλλά τους ανησυχεί. Υπάρχουν ανησυχίες όσον αφορά μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα. Ωστόσο αυτές οι ανησυχίες δεν είναι τόσο έντονες όσο ήταν πριν δυο, δυόμιση ή και πριν από έναν χρόνο. Και αυτό γιατί έγιναν και τα ανάλογα βήματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα. Δεν τρομοκρατείται η άλλη πλευρά με αυτόν τον τρόπο. Πρόκειται για μια λανθασμένη επιδίωξη ή ελπίδα, αν όντως υπάρχει, από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης».

Ο Λάζαρος Μηλιόπουλος είναι πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Βόννης με ειδίκευση και πολλαπλές δημοσιεύσεις στα πεδία της πολιτικής φιλοσοφίας και θεωρίας, της θρησκείας και πολιτικής, των πολιτικών συστημάτων Γερμανίας και Ελλάδας, της ιστορίας των κομμάτων αλλά και του εξτρεμισμού.

«Άνθρακες ο θησαυρός» στη συνάντηση Σαμαρά με τη Μέρκελ στο Βερολίνο

Από το Βερολίνο δεν ήρθαν τα «ευχάριστα» νέα που περίμενε ο Αντώνης Σαμαράς και η κυβέρνηση.

Ευχολόγια, χλιαρές κουβέντες … κατανόησης από την “υπερ – κυβερνήτη” Άγκελα Μέρκελ και τίποτε άλλο.

Μάλλον το ουσιαστικό μήνυμα είναι σαφές:

Συνέχιση της ίδια αυστηρής πολιτικής λιτότητας χωρίς παρεκκλίσεις.

Επιμονή στις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» - που στην απλή γλώσσα σημαίνει περισσότερα βάρβαρα μέτρα και εξαΰλωση των ελάχιστων εναπομεινάντων δικαιωμάτων των πολιτών.   

 Κατά τα άλλα, ο πρωθυπουργός σημείωσε μετά τη συνάντηση με τη Μέρκελ ότι «μετά την αξιολόγηση από την τρόικα θα πρέπει να αρχίσουν οι συζητήσεις για την ρύθμιση του χρέους», ενώ εμφανίστηκε  «βέβαιος» ότι η Ελλάδα μπορεί να σταθεί στα πόδια της χωρίς νέο πακέτο στήριξης.

«Η Ελλάδα ανεβαίνει διαρκώς. Έχουν να γίνουν ακόμα πολλά. Η Ελλάδα αφήνει την κρίση πίσω της. Η Ελλάδα μπορεί να σταθεί μόνη της στα πόδια της, δεν απαιτείται νέο πακέτο στήριξης. Χρειάζονται φοροελαφρύνσεις προκειμένου οι πολίτες που έχουν κάνει τεράστιες θυσίες να πάρουν μια ανάσα για την ώθηση των μεταρρυθμίσεων».

Όλα αυτά βέβαια μάλλον στη … νοσηρή φαντασία του κ. Σαμαρά ο οποίος μάλλον έχει απογειωθεί πλήρως από την ελληνική πραγματικότητα.

Παράλληλα ο Α. Σαμαράς σημείωσε ότι η Ελλάδα έχει πετύχει όλους τους στόχους όπως το πλεόνασμα για το 2013 και το 2014 και τις επόμενες ημέρες η χώρα μας θα προτείνει ένα δικό της πλαίσιο μεταρρυθμίσεων.

«Γυρισμός δεν υπάρχει δεν πηγαίνουμε πίσω στα ελλείμματα. Για το 2015 προβλέπεται ανάπτυξη 2,9%», δήλωσε.

Την ανάπτυξη που κάθε πράγμα επιτυγχάνουμε …

Μόνο που … ως δια μαγείας … αυτή μετατίθεται για την … επόμενη ή και μεθεπόμενη χρονιά.

Και βλέπουμε … εις το διηνεκές …

Ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για αποπληρωμή του χρέους, μέσω επιμήκυνσης. «Μετά την αξιολόγηση περιμένουμε ρύθμιση για το χρέος», ανέφερε.

Ευχές και εναπόθεση ελπίδων στις … αγαθές προθέσεις των δανειστών!

Όσον αφορά την αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα, ο Πρωθυπουργός είπε:

«Δεν δέχομαι τον όρο διαζύγιο. Εδώ είχαμε μια συνεργασία η οποία δεν ήταν εύκολη. Αυτή η συνεργασία πιστεύω ότι θα ολοκληρωθεί πριν από την συγκεκριμένη στιγμή, δεν θα είναι διαζύγιο, θα είναι μια επιτυχία. Η Ελλάδα μπορεί να τα βγάλει πέρα χωρίς πρόσθετη χρηματοδότηση. Δεν παραιτούμαστε όμως από τον στόχο των μεταρρυθμίσεων και των πλεονασμάτων».

Επιτυχία, λοιπόν, η παρουσία του ΔΝΤ στην Ελλάδα!

Μόνο που είναι «επιτυχία» στηριγμένη σε αμέτρητες θυσίες και στο αίμα των Ελλήνων, καθώς και στην υποθήκευση του μέλλοντος αυτής της χώρας.

Την «ικανοποίηση» της Γερμανίας για την εξέλιξη του ελληνικού προγράμματος, εξέφρασε η Γερμανίδα καγκελάριος Άvγκελα Μέρκελ, κατά τη συνέντευξη Τύπου, που παραχώρησε από κοινού με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, στο Βερολίνο.

«Η Ελλάδα δίνει θετικά δείγματα και μηνύματα και πολύ σύντομα θα υπάρξουν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης», δήλωσε χαρακτηριστικά η κ. Μέρκελ.

Το ίδιο παραμύθι και από τη γερμανίδα καγκελάριο …

«Θετικά δείγματα», βεβαίως, για τους ίδιους τους γερμανούς αφού και σε περίοδο κρίσης δεκάδες δισεκατομμύρια κέρδισαν από την υπερεκμετάλλευση της Ελλάδας και των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.

«Διαπιστώνουμε πολύ θετικές προόδους στην Ελλάδα και είμαστε σίγουροι ότι τα επόμενα βήματα θα ολοκληρωθούν σύντομα. Είμαστε σίγουροι ότι σύντομα θα ανακάμψει η οικονομία της χώρας» είπε αναφορικά με την πορεία του προγράμματος και πρόσθεσε:

«Ειδικά για τους ανθρώπους στην Ελλάδα, ξέρω πόσο δύσκολοι είναι οι καιροί, τα πρώτα δείγματα επιτυχίας γίνονται πλέον ορατά και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να στηρίξουμε περαιτέρω τη χώρα».

Κροκοδείλια δάκρυα από την αρχιτέκτονα των άγριων πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη.

Όχι, τέτοια «συμπόνια»  δεν τη χρειάζονται οι Έλληνες …

 Ολοφάνερο είναι ότι τη διέξοδο από αυτή τη θανάσιμη κατάσταση μπορούν να  δώσουν οι αγώνες του ελληνικού λαού χωρίς ταλαντεύσεις και αυταπάτες για  … γιατροσόφια, δήθεν ελάφρυνση των επαχθών όρων δανεισμού ή ότι με απλές αλλαγές στην κυβερνητική πλειοψηφία θα έρθουν οι … χαρμόσυνες μέρες.

Οι ΗΠΑ επιτίθενται κατά του "Ισλαμικού Κράτους" στη Συρία

Κρησφύγετα τζιχαντιστών στη Συρία βομβάρδισαν για πρώτη φορά αμερικανικές δυνάμεις, συνεπικουρούμενες από ισλαμικά κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία και το Μπαχρέιν.

Αεροπορικές επιδρομές έχει αρχίσει ο στρατός των ΗΠΑ εναντίον θέσεων του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) στη Συρία. Στην επιχείρηση κατά των τζιχαντιστών χρησιμοποιήθηκαν βομβαρδιστικά και πύραυλοι Τόμαχοκ.

Οι ΗΠΑ, λοιπόν, έκαναν πραγματικότητα τις προειδοποιήσεις τους για διεύρυνση των πολεμικών επιχειρήσεων κατά της ακραίας ισλαμιστικής οργάνωσης IS στο συριακό έδαφος. Κατά τη διάρκεια της νύχτας προς την Τρίτη, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις σε συνεργασία με συμμάχους των ΗΠΑ προχώρησαν σε βομβαρδισμό των εξτρεμιστών, ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Τζον Κίρμπι. Όπως διευκρίνισε ο ίδιος, τη σχετική διαταγή έδωσε ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ως ανώτατος επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων.

«Πριν λίγες ώρες λάβαμε την απόφαση να επιτεθούμε» δήλωσε ο Τζον Κίρμπι.

Επισήμως δεν έχουν γίνει γνωστές λεπτομέρειες σχετικά με τους στόχους, ωστόσο σύμφωνα με ανταποκρίσεις ΜΜΕ από τη Συρία, εξαπολύθηκαν επιθέσεις στην πόλη της Ράκα.

Εκπρόσωπος του Πενταγώνου επιβεβαίωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, AFP, ότι στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς συμμετείχαν οι ένοπλες δυνάμεις αραβικών συμμαχικών κρατών. Όπως μεταδίδουν αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, πρόκειται για τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Ιορδανία, το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι Times της Ν. Υόρκης φιλοξένησαν δηλώσεις αμερικανών κυβερνητικών αξιωματούχων, σύμφωνα με τους οποίους οι επιθέσεις κατά του Ισλαμικού Κράτους επικεντρώθηκαν στη βορειοανατολική συριακή επαρχία Ράκα, που αποτελεί ένα από τα προπύργια της σουνιτικής εξτρεμιστικής οργάνωσης. Σύμφωνα με τους ίδιους κυβερνητικούς αξιωματούχους, επλήγησαν και στόχοι κατά μήκος των συνόρων Ιράκ-Συρίας.

Από τις 8 Αυγούστου, οι ΗΠΑ έχουν εξαπολύσει σχεδόν 200 επιδρομές εναντίον στόχων του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ, στο πλευρό ιρακινών και κουρδικών δυνάμεων ασφαλείας, ανακόπτοντας την προέλαση των τζιχαντιστών.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, όταν μαχητές του ISIS αποκεφάλισαν δύο Αμερικανούς δημοσιογράφους και έναν Βρετανό εργαζόμενο σε ανθρωπιστική οργάνωση, ο Μπαράκ Ομπάμα εξέφρασε την πρόθεσή του να επεκτείνει την εκστρατεία στη Συρία.

Στο πλαίσιο αυτό, αμερικανικά κατασκοπευτικά αεροσκάφη πραγματοποίησαν στα τέλη Αυγούστου πτήσεις για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με πιθανούς στόχους στο έδαφος της Συρίας.

Έτσι, κατόρθωσαν να εκδιώξουν τους τζιχαντιστές και να ανακτήσουν τον έλεγχο αρκετών ιρακινών πόλεων όπως η Μοσούλη.

Ωστόσο, εξακολουθούν να υφίστανται σοβαρές προκλήσεις, δεδομένου ότι πολλοί από τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους έχουν βρει καταφύγιο στο έδαφος της Συρίας, όπου και μετατοπίζεται πλέον το μέτωπο των συγκρούσεων.

Είχε ενημερωθεί η συριακή κυβέρνηση

Όπως ανακοίνωσε η συριακή κυβέρνηση, η ίδια είχε ενημερωθεί από την Ουάσιγκτον για τους επικείμενους βομβαρδισμούς στο έδαφός της. Σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών της Συρίας, ο πρεσβευτής της χώρας στα Ηνωμένη Έθνη είχε λάβει σχετική ενημέρωση από τις ΗΠΑ.

Κάτοικοι της ομώνυμης πρωτεύουσας της επαρχίας Ράκα έκαναν λόγο μέσω twitter για ισχυρές εκρήξεις και επανειλημμένες πτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών πάνω από την περιοχή. Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με έδρα στο Λονδίνο επιβεβαίωσε αυτές τις πληροφορίες, στις οποίες αναφέρονται πολυάριθμους νεκρούς και τραυματίες μαχητές του IS κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων.

Βρισκόμαστε, επομένως, σε μια νέα κλιμάκωση της αμερικανικής επέμβασης στην ιδιαίτερα ευαίσθητη περιοχή, ενώ θα πρέπει να αναμένονται και νέες κινήσεις και από τις δύο πλευρές.

Το ζήτημα είναι ότι πάντοτε την πληρώνουν οι άμαχοι που είναι τα θύματα της όποιας πολεμικής επιχείρησης ή του ισλαμικού εξτρεμισμού. 

Χαμηλοί τόνοι αλλά υψηλές προσδοκίες της κυβέρνησης από την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο

Χωρίς να το ομολογεί η κυβέρνηση επενδύει πολλά στην επίσκεψη του Σαμαρά και στη συνάντησή του με τη Μέρκελ, την Τρίτη (23/09), στη γερμανική πρωτεύουσα. Το Βερολίνο, από την πλευρά του, προσπαθεί να υποβαθμίσει την σημασία της επίσκεψης, κάνοντας λόγο για μια συνάντηση στο πλαίσιο «εντατικών και συχνών επαφών» και υπογραμμίζοντας ότι «δεν πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις για το ελληνικό χρέος».

Αναλυτές αναμένουν, πάντως, ότι κ. Σαμαράς θα προβάλει τη θετική εικόνα που παρουσιάζουν οι οικονομικοί δείκτες και θα εκθέσει στην καγκελάριο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση του, υποστηρίζοντας ότι το κλίμα θα επιδεινωθεί εάν εφαρμόσει τα «σκληρά» αιτήματα της τρόικας. Θα μπορούσε ο κ. Σαμαράς να αποσπάσει κάτι συγκεκριμένο από την Άγκελα Μέρκελ που θα τον βοηθούσε στην ανατροπή του δυσμενούς για αυτόν πολιτικού κλίματος;

Ο Νιλς Καντρίτσκε, γερμανός αναλυτής και γνώστης των ελληνικών θεμάτων θεωρεί δύσκολο η καγκελάριος να συζητήσει λεπτομέρειες του ελληνικού προγράμματος. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα συμφωνούσε σε αλλαγές χωρίς ισοδύναμα, όπως για παράδειγμα στο ζήτημα των φορολογικών ελαφρύνσεων. «Ενδεχομένως θα του υπενθυμίσει ότι θα πρέπει επιτέλους να πληρώσουν οι φοροοφειλέτες, δίνοντας έμφαση στην ανάγκη να κληθούν στο ταμείο εκείνοι που έβγαλαν τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό», επισημαίνει στην Deutsche Welle ο γερμανός αναλυτής.

Ο Νιλς Καντρίτσκε διακρίνει, ωστόσο, περιθώρια ευελιξίας από την πλευρά του Βερολίνου. «Η κατάσταση της Ελλάδας αντιμετωπίζεται πλέον διαφορετικά στο Βερολίνο, καθώς η γερμανική κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι η πολιτική της λιτότητας που επεβλήθη στην Ελλάδα ήταν πολύ σκληρή, ενώ στο μεταξύ είναι πλέον σαφές ότι η ευρωκρίση δεν έχει παρέλθει», τονίζει ο γερμανός δημοσιογράφος, επικαλούμενος και τα πρόσφατα στοιχεία που παραπέμπουν σε ενδείξεις ύφεσης στην ευρωζώνη. Υπό αυτή την έννοια, «θα πρέπει να αναμένεται κατανόηση προς τις ελληνικές θέσεις», προσθέτει.

Υπέρ της κατανόησης προς τις ελληνικές θέσεις συνηγορεί και το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση «δεν θα αντιμετώπιζε θετικά μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ», ωστόσο, όπως επισημαίνει ο Νιλς Καντρίτσκε: «ο Τσίπρας δεν είναι πλέον ο μεγάλος μπαμπούλας».

Σημαίνει αυτό ότι ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να «συγκινήσει» το Βερολίνο επικαλούμενος τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σημαντικό προβάδισμα έναντι των κυβερνητικών κομμάτων;

«Αυτό είναι δυνατό σε περιορισμένη κλίμακα, για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά πότε θα γίνουν οι εκλογές και η παραπομπή στο ενδεχόμενο εκλογών την άνοιξη δεν εκλαμβάνεται ως κάτι συγκεκριμένο από το Βερολίνο. Αλλά ο σημαντικότερος λόγος είναι άλλος. Η μορφή Τσίπρας δεν συνιστά πλέον μπαμπούλα για το γερμανικό πολιτικό κόσμο. Στους κυβερνητικούς κύκλους της Γερμανίας και κυρίως στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο, οι ιθύνοντες γνωρίζουν καλά ότι το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης από τον Τσίπρα δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση το τέλος των σχέσεων της ΕΕ με την Ελλάδα. Σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει λάβει σαφώς θέση υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη. Επίσης διαπιστώνω πως έχουν πέσει αισθητά οι τόνοι ενόψει των επικείμενων διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Κανείς δεν φοβάται πια στο Βερολίνο ότι ο Τσίπρας θα αναποδογυρίσει το τραπέζι, στο οποίο θέλει να καθίσει με μια αριστερή κυβέρνηση προκειμένου να συζητήσει την ελληνική κρίση και σχέδια εξόδου από αυτήν», εκτιμά ο γερμανός αναλυτής.

Με απλά λόγια …

Οι Έλληνες πολίτες δεν μπορούν να περιμένουν χαλάρωση της βάρβαρης λιτότητας, αλλά πιθανόν μια ανακατασκευή ή μια επικαιροποίησή της.

Με επαχθείς και οδυνηρούς όρους …

Κι από την άλλη, ενδιαφέρουσες είναι οι διαπιστώσεις για το πώς το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο βλέπει πλέον το ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα …

Το ζήτημα, ωστόσο, είναι τι πρέπει να περιμένει ο ελληνικός λαός σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική μεταβολή …

Και το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει περάσει ο καιρός για εν λευκώ επιταγές σε πολιτικούς και κόμματα …

Ο πολιτικός Πλουμπίδης - 60 χρόνια από την εκτέλεση

του Μ…

  Πέντε χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, στις 14 Αυγούστου 1954, ο Νίκος Πλουμπίδης έπεφτε νεκρός από τα πυρά του στρατιωτικού εκτελεστικού αποσπάσματος. Η εκτέλεσή του, αν και δεν ήταν η τελευταία -όπως γενικά θεωρείται- στη μεγάλη σειρά των θανατικών καταδικών που οργάνωσε το αυταρχικό εμφυλιοπολεμικό και μετεμφυλιοπολεμικό κράτος, ήταν μάλλον απρόσμενη. Ανέτρεπε πάγιες κυβερνητικές πρακτικές που επιστρατεύονταν συμπληρωματικά στη «μάχη κατά του κομμουνισμού» μέσα από την κατασκευή, συντήρηση και προβολή των πάσης φύσεως εσωκομματικών κομμουνιστικών συγκρούσεων. Ειδικά μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, η ελληνική πολιτεία είχε κάθε λόγο να κρατήσει ενεργή, να ενισχύσει και να προβάλει την αντιπαράθεση της εξόριστης κομμουνιστικής ηγεσίας με τον βασικό εκπρόσωπο του παράνομου κομματικού μηχανισμού στην Ελλάδα, τον Νίκο Πλουμπίδη. Με αυτή την έννοια, η συγκεκριμένη εκτέλεση φαίνεται και πολιτικά ασύμφορη.

  Αποτέλεσμα ζήλου των διωκτικών μηχανισμών, της αντικομμουνιστικής υστερίας που χαρακτήρισε την ψυχροπολεμική εποχή, αλλά και προσωπικής εμπάθειας, η εκτέλεση του Πλουμπίδη ορίζει το τέλος μιας τραγικής πορείας, η οποία καθορίζεται από δυο γεγονότα: την καταδίκη από το κόμμα τον Φεβρουάριο του 1952 και τη σύλληψη από τις ελληνικές αρχές τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Ακολούθησε η δίκη τον Ιούλιο του 1953 στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών, η καταδίκη «δις εις θάνατον» και η εκτέλεση, τα χαράματα της 14ης Αυγούστου 1954, στο Δαφνί.

  Στην πράξη ο Πλουμπίδης πέρασε σχεδόν ταυτόχρονα από δύο δικαστήρια, ένα τυπικό και ένα άτυπο, αντιμετωπίζοντας τις πλέον οριακές κατηγορίες: αυτή του «αδίσταχτου κομμουνιστή» που του απέδωσαν οι διωκτικές αρχές και την άλλη του «από 27ετίας χαφιέ» σύμφωνα με την ετυμηγορία της κομματικής ηγεσίας. Την κατηγορία ότι είναι κομμουνιστής την ομολόγησε, την αποδέχτηκε και την υπερασπίστηκε δημόσια στο έκτακτο στρατοδικείο, όπως και σε κάποιες συνεντεύξεις του στον Τύπο της εποχής, υπεραμυνόμενος των προσωπικών του επιλογών και των πολιτικών θέσεων της ηγεσίας του ΚΚΕ.

  Την κομματική κατηγορία, ωστόσο, την αντιμετώπισε με διαφορετικό τρόπο. Αρνούμενος ότι είναι προδότης του κόμματος και χαφιές, όπως του καταλόγισε το Πολιτικό Γραφείο, απέδωσε την απόφαση της ηγεσίας Ζαχαριάδη σε λανθασμένη -λόγω της απόστασης- ενημέρωσή της. Επιδόθηκε έτσι σε μια παράλληλη προσπάθεια διαφύλαξης τόσο του κύρους του κόμματος και της ηγεσίας του όσο και του ιδίου και της κομματικής του διαδρομής. Ως προτεραιότητα, ωστόσο, έθεσε και πάλι το κόμμα και το κομματικό συμφέρον.

  Ο Πλουμπίδης με τη στάση του προέταξε την ενότητα της κομμουνιστικής συλλογικότητας, την εσωκομματική πειθαρχία και την υπεράσπιση της κομμουνιστικής ιδεολογίας. «Το στίγμα του χαφιέ δεν κολλάει σε μένα γιατί και το παρελθόν μου και το παρόν μου είναι καθαρά σαν το κρύσταλλο» έγραφε σε ένα από τα ιδιόχειρα σημειώματά του προς την οικογένεια, στις αρχές του 1954, χωρίς να αμφισβητήσει μέχρι το τέλος την εμπιστοσύνη του στο δίκαιο και στην αλήθεια που θα αποδοθεί από το κόμμα στον μέλλοντα χρόνο.

  Βεβαίως, η εκτέλεση δεν έδωσε τη λύση, ούτε έφερε την κάθαρση. Μέσα από τις συνεχιζόμενες μετά θάνατον διά του παράνομου ραδιοφωνικού σταθμού του ΚΚΕ καταγγελίες για τα «λύτρα της προδοσίας», νεκρός, ο Πλουμπίδης συνέχισε να αποτελεί μια ανοικτή «κομματική υπόθεση». Η υπόθεση αυτή ταλάνισε την οικογένεια, το κόμμα και την Αριστερά γιατί, παρά την αποκατάσταση το 1958, η διαχείρισή της από τις μετέπειτα κομματικές ηγεσίες δεν εναρμονίστηκε σε όσα διέσωζε η συλλογική μνήμη.

  Το βασικότερο είναι ότι εγκλώβισε για δεκαετίες τη συζήτηση σε συγκεκριμένα ζητήματα. Η σκληρότητα της κομματικής ηγεσίας και των μηχανισμών της, το κυνήγι μαγισσών και οι ανταγωνισμοί των κομματικών ελίτ, ο αποκλεισμός και οι σιωπές, οργάνωσαν μια θεματική συζήτησης με πρωταγωνιστές το θύμα και τους θύτες του. Ο Πλουμπίδης αναδείχθηκε έτσι στον συλλογικό μάρτυρα της αντισταλινικής και ανανεωτικής Αριστεράς, σε μάρτυρα που με αυτοθυσία επωμίστηκε τα λάθη και ενσάρκωσε με αξιοπρέπεια αξίες, όπως η σταθερότητα και η απόλυτη αφοσίωση στο κόμμα.

  Εικόνες και μεταφορές που διατηρούνται ακόμη ζωντανές άφησαν στο περιθώριο, πρακτικά ανεκμετάλλευτες, πτυχές της πολιτικής προσωπικότητας του ηγετικού στελέχους. Με άλλα λόγια, η «κομματική υπόθεση» επισκίασε τον πολιτικό Πλουμπίδη, γιατί και σε αυτό το επίπεδο η πολιτική του παρουσία αποτυπώθηκε με κυρίαρχη αναφορά την εικαζόμενη αντιπαλότητά του με τον Νίκο Ζαχαριάδη. Η εμπλοκή του στις εσωκομματικές διαμάχες την περίοδο 1939-1942, οι σχέσεις του με την Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ο χαρακτηρισμός ως πλαστού του «ανοιχτού γράμματος» του γραμματέα του ΚΚΕ τον Νοέμβριο του 1940, η μη επανεκλογή του στο Πολιτικό Γραφείο από το 7ο Συνέδριο του κόμματος το φθινόπωρο του 1945, όπως και η ανάληψη στη σκληρότερη φάση του εμφυλίου πολέμου -μετά τη σύλληψη του Στέργιου Αναστασιάδη, τον Μάρτιο του 1949- της ευθύνης του παράνομου κλιμακίου της Αθήνας και ο χειρισμός της υπόθεσης Μπελογιάννη σκιαγραφούν βεβαίως το πολιτικό προφίλ ενός ασκητικού και, παρά την ασθένεια, δυναμικού στελέχους. Επαρκούν άραγε για να απαντήσουν στο ερώτημα: Ποιος ήταν εν τέλει ο πολιτικός Πλουμπίδης ή πώς ο Πλουμπίδης αντιλαμβανόταν εντός και εκτός του κόμματος την πολιτική;

  «Η πολιτική δεν είναι παιγνίδι, ούτε τύχη, ούτε εύκολο πράγμα. Είναι ολόκληρη επιστήμη, με τους νόμους της και τους κανόνες της» έγραφε σε ένα ακόμη ιδιόχειρο σημείωμά του τον Μάρτιο του 1954. Την επιστήμη αυτή φαίνεται ότι τη σπούδασε καθημερινά μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ και την κατανόησε στη ζύμωσή του με την κοινωνία και τον συνδικαλισμό. Την σπούδασε ήδη από τον μεσοπόλεμο, στα χρόνια της ανάπτυξης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις με την Ενωτική ΓΣΣΕ και στις ποικίλες ανταλλαγές του μέσα στα «όργανα και τα σώματα» του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στη Μόσχα. Ο δάσκαλος από τα Λαγκάδια της Αρκαδίας, ο «κόκκινος δάσκαλος» με την «άρτια   μαρξιστική κατάρτιση» φαίνεται ότι δεν αρκέστηκε στα κεκτημένα.

  Υπέρμαχος της δημιουργίας του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας, που προωθεί από την έκρηξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το 1939, η Παλαιά Κεντρική Επιτροπή, ο Πλουμπίδης, φυματικός, εργάστηκε μέσα από το Σανατόριο της «Σωτηρίας» στη διαμόρφωση των θέσεων για τη «μαζική πολιτική πάλη» τις παραμονές της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα. Αν η επίσημη «κομματική ιστορία» κράτησε στην ομίχλη αυτή την εκ των πραγμάτων σκοτεινή για τους Έλληνες κομμουνιστές περίοδο, είναι σαφές ότι η πολιτική απάντηση στους κατακτητές με γενικές απεργίες και λαϊκές κινητοποιήσεις, που έπεσε τότε στο κενό εξαιτίας των δυσλειτουργιών του κόμματος, έβρισκε γόνιμο έδαφος στα χρόνια που ακολούθησαν.

Μέλος του Πολιτικού Γραφείου, από τον Δεκέμβριο του 1942, καθοδηγεί την Κομματική Οργάνωση της Αθήνας στη μαζικότερη διαδήλωση που γνώρισε η κατεχόμενη Ευρώπη κατά της πολιτικής επιστράτευσης, στις 3 Μαρτίου του 1943.

  Ο άνθρωπος του κομματικού ταμείου και των ειδικών μηχανισμών, ο «Μπάρμπας» της παρανομίας και της συνωμοτικότητας, γνώριζε εξίσου καλά τους «νόμους και τους κανόνες» της πολιτικής των μετώπων και την αξία του μαζικού κινήματος. Αντιπρόσωπος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς που έδωσε, το 1935, το πράσινο φως στους ανά την υφήλιο κομμουνιστές για τη δημιουργία των Λαϊκών Μετώπων, μετουσίωσε σε πολιτική συνείδηση την εμπειρία του από το ελληνικό πατριωτικό μέτωπο των χρόνων της Αντίστασης, το ΕΑΜ. Για τον Πλουμπίδη το κόμμα δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς το μέτωπο και το μέτωπο χωρίς το κόμμα.

  Εκπρόσωπος του κλιμακίου του παράνομου στην Ελλάδα ΚΚΕ, στις εξαιρετικά δύστοκες μετεμφυλιοπολεμικές συνθήκες και μέσα από την πιο βαθιά παρανομία, ανέλαβε την ευθύνη της εφαρμογής των αποφάσεων για τη συγκρότηση του Πανδημοκρατικού Μετώπου από τα τέλη του 1949. Ο Πλουμπίδης και «μια χούφτα άνθρωποι» ανέσυραν από τις στάχτες την ηττημένη Αριστερά, της έδωσαν πνοή, στις εκλογές του Μαρτίου του 1950, μέσα από τις γραμμές της Δημοκρατικής Παράταξης. Λίγους μήνες αργότερα της έδιναν υπόσταση με την ίδρυση ενός πολιτικού σχήματος, του Δημοκρατικού Συναγερμού.

  Η τρίτη φάση ήταν η δυσκολότερη. Παροπλισμένος κομματικά, ο Πλουμπίδης, ενώ ετοιμάζεται να φύγει για το εξωτερικό κατόπιν εντολής του Πολιτικού Γραφείου, έδωσε την κρισιμότερη, ίσως, μάχη στην πολιτική του ζωή. Ακροβατώντας ανάμεσα στις μισαλλόδοξες οδηγίες του Πολιτικού Γραφείου, στους διαγκωνισμούς του δεύτερου καθοδηγητικού κέντρου, των φυλακισμένων στου Αβέρωφ και των πρόσφατα απολυμένων Μακρονησιωτών, διαχειριζόμενος τις απώλειες των συντρόφων, τους εκβιασμούς αλλά και τα αιτήματα των υποψήφιων εταίρων, ο Πλουμπίδης διέσωσε το μετωπικό σχήμα της ΕΔΑ, που κινδύνευσε να διαρραγεί πριν καν από τη συγκρότησή του. Την οδήγησε στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 και άνοιξε τον δρόμο στο μέτωπο εκείνο που έφερε το ΚΚΕ και την Αριστερά στην αντίπερα όχθη.

Ήταν η τελευταία πολιτική πράξη πριν από τη διπλή δίκη και την τραγική κατάληξη «εν στόματι ρομφαίας».

Η δολοφονία του Τρόσκι

του Μ…

Στις 9 Ιανουαρίου 1937, ο Λέον Τρότσκι και η σύζυγος του Ναταλία Σέντοβα φτάνουν στο Μεξικό. Επρόκειτο για τον τελευταίο σταθμό της εξορίας του, άλλοτε παντοδύναμου ιδρυτή του Κόκκινου Στρατού. Η αντιπαράθεσή του με τον Στάλιν είχε ως συνέπεια να απολέσει όλα του τα αξιώματα, μέσα στο κόμμα των Μπολσεβίκων, και τώρα να κινδυνεύει να απολέσει και την ίδια του τη ζωή.

Η γοητεία που ασκούσε ο Τρόσκι σε μερίδα Ευρωπαίων και Αμερικανών κομμουνιστών καθώς και το υπό συγγραφή βιβλίο του στο οποίο θα αποκάλυπτε πολλές σκοτεινές πτυχές σχετικά με την αναρρίχηση του Στάλιν στην εξουσία, τον είχαν θέσει στο στόχαστρο του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης.

Προσωρινά ο Τρόσκι φιλοξενήθηκε στο περίφημο Μπλε Σπίτι του ζωγράφου Ριβέρα και της περίφημης καλλιτέχνιδας Φρίντα Κάλο. Μόλις πέντε εβδομάδες από την άφιξή του στο Μεξικό, ο Τρότσκι πληροφορήθηκε ότι ο μεγαλύτερος γιος του Λέων Σεντόφ, πέθανε ξαφνικά σε μια κλινική στο Παρίσι, συνέπεια επιπλοκών, ύστερα από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Σχεδόν ταυτόχρονα βρέθηκαν νεκροί και δυο παλαιοί γραμματείς του Τρότσκι, ο Ρούντολφ Κλέμεντ στο Παρίσι και ο ΄Ερβιν Βολφ στη Βαρκελώνη. Σχεδόν ταυτόχρονα, δολοφονήθηκαν και δυο παλαιοί γραμματείς του Τρότσκι, ο Ρούντολφ Κλέμεντ στο Παρίσι και ο ΄Ερβιν Βολφ στη Βαρκελώνη.

  Ο Τρότσκι κατάλαβε πλέον ότι ήταν ένας «νεκρός επ” αδεία», όπως έλεγε. Το σπίτι του Ριβέρα και της Κάλο, το οποίο ήταν κέντρο διερχομένων, δεν μπορούσε να προσφέρει την απαιτούμενη ασφάλεια στον εξόριστο ηγέτη. Τον Μάρτιο του 1939 ο Τρότσκι αγόρασε στο προάστιο Κογιοάκαν ένα σπίτι, το οποίο αμέσως μετέτρεψε σε απόρθητο φρούριο. Ένοπλοι φρουροί έλεγχαν την είσοδο και την έξοδο ενώ οι γύρω δρόμοι επιτηρούνταν από αστυνομικούς. Παρά ταύτα στις 24 Μαΐου μια πάνοπλη ομάδα υπό την καθοδήγηση του ζωγράφου Σιγκουέιρος, εξέχοντος μέλους του μεξικάνικου Κ.Κ, κατάφερε να εξουδετερώσει τους αστυνομικούς, να εισβάλει στο σπίτι και να «γαζώσει» με πολυβόλα τα παράθυρα των δωματίων. Ο Τρότσκι διασώθηκε, ενώ ο μικρός του εγγονός τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι.

Εξαιτίας της επίθεσης Αμερικανοί οπαδοί του Τρότσκι ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο την ασφάλεια του σπιτιού του. Τοποθέτησαν θωρακισμένες πλάκες σε παράθυρα και πόρτες, συρματόπλεγμα σε όλους τους εξωτερικούς τοίχους, κατασκεύασαν μεγάλο ειδικό καταφύγιο και ειδικό ηλεκτρικό σύστημα αυτόματου συναγερμού. Παράλληλα ενίσχυσαν τη φρουρά με περισσότερους άνδρες και βαρύτερο οπλισμό. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δεν μπορούσε να κρατήσει μακριά τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Άλλωστε, ο ανώτατος διοικητής του «Ειδικού Τμήματος Τρότσκι» της NKVD, στρατηγός Λέονιντ ΄Αϊτινγκον, υπό τον μανδύα του εκπροσώπου του σοβιετικού Ερυθρού Σταυρού, κατοικούσε κατά διαστήματα σε μια βίλλα πολύ κοντά στο σπίτι του στόχου του!

Ο΄Αϊτινγκον, συνέλαβε το σχέδιο να εισάγει έναν εκπαιδευμένο δολοφόνο μέσα στο περιβάλλον του Τρότσκι. Ήδη από το 1939 η Σύλβια Αγγέλοφ, οπαδός του Τρότσκι και αδελφή της τέως γραμματέως του εξόριστου ηγέτη γνώρισε, κατά το ταξίδι της από το Μεξικό στη Γαλλία, έναν εμφανίσιμο Καναδό επιχειρηματία ονόματι Φράνκ Τζάκσον. Στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για τον Ραμόν Μερκαντέρ, Ισπανό κομμουνιστή, βετεράνο του εμφυλίου πολέμου και γιο της Ισπανίδας πράκτορος της NKVD Καριντάντ ντελ Ρίο Χερνάντεζ. Επρόκειτο για τον «εκλεκτό» υποψήφιο δολοφόνο του Τρότσκι που πίστευε , όπως όλοι οι τότε πιστοί στη Σοβιετική Eνωση κομμουνιστές, ότι ο Τρότσκι ήταν προδότης του σοσιαλισμού και της πατρίδας, «ένα σκουλήκι που έχει πουληθεί στους φασίστες».

Ένα χρόνο μετά το ζευγάρι επέστρεψε στο Μεξικό. Ο Τζάκσον δεν βιάστηκε να πλησιάσει στο σπίτι του στόχου του. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των φρουρών δανείζοντας τους το πολυτελές αυτοκίνητό του και αναλαμβάνοντας με προθυμία οποιαδήποτε μικροεξυπηρέτηση.

Μετά από κάποιο διάστημα μπορούσε να κυκλοφορεί άνετα μέσα στο σπίτι. Στην αρχή περιοριζόταν να συναντά τον Τρότσκι στην αυλή και πάντα με την παρουσία τρίτων. Αργότερα τον παρακάλεσε να διορθώσει ένα σχέδιο πολιτικού άρθρου που επρόκειτο να γράψει .

Στις 17 Αυγούστου ο Τζάκσον έδειξε στον Τρότσκι το σχέδιο του άρθρου. Ο ανυποψίαστος Τρότσκι τον κάλεσε να πάνε στο γραφείο του, ήταν δε η πρώτη φορά που ο Τζάκσον βρέθηκε μόνος μαζί του. Του υπέδειξε αρκετές τροποποιήσεις, λέγοντας αργότερα στη σύζυγό ότι το σχέδιο ήταν πρόχειρο, συγκεχυμένο και χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον.

Η δολοφονία

Στις 20 Αυγούστου ο Τζάκσον επέστρεψε φέρνοντας και το άρθρο του. Φορούσε ένα αδιάβροχο σφιγμένο στο σώμα του, παρά τον καλό καιρό. Στην εύλογη απορία της Ναταλίας για την αμφίεση του δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι στο Μεξικό οι καιρικές συνθήκες είναι πάντα απρόβλεπτες. Στη συνέχεια της ζήτησε ένα ποτήρι νερό και αρνήθηκε το τσάι που του προσέφερε.

Ο Τρότσκι προφανώς δεν είχε όρεξη να διαβάσει το δυσνόητο άρθρο του. Απρόθυμα ωστόσο τον κάλεσε στο γραφείο του. Κάθισε στο γραφείο του και άρχισε την ανάγνωση. Η ευκαιρία για τον Τζάκσον ήταν μοναδική. Άνοιξε το αδιάβροχό του, έβγαλε μια μικρή ορειβατική αξίνα και την κάρφωσε με όλη του τη δύναμη στο κεφάλι του Τρότσκι. Ο τελευταίος όμως, σε μια απέλπιδα προσπάθεια, αναπήδησε και άρπαξε τον δολοφόνο, βγάζοντας ταυτόχρονα κραυγές πόνου.

Αμέσως οι γραμματείς και οι φρουροί έτρεξαν και άρχισαν να χτυπούν με λύσσα τον Τζάκσον. Θα τον σκότωναν σίγουρα αν ο μισολιπόθυμος Τρότσκι δεν τους φώναζε «Μην τον σκοτώνετε… Πρέπει να μιλήσει.

Ο τραυματίας χειρουργήθηκε εσπευσμένα στον εγκέφαλο. Το τραύμα ωστόσο ήταν πολύ βαρύ. Παρά τις προσπάθειες των ιατρών απεβίωσε την επομένη το απόγευμα.

Σύμφωνα με τον Τζαίημς Κάννον, γενικό γραμματέα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος των ΗΠΑ και φίλου του Τρότσκι, τα τελευταία λόγια του Ρώσου ηγέτη ήταν: «Δεν θα επιβιώσω απ’ αυτή την επίθεση. Ο Στάλιν κατάφερε τελικά να ολοκληρώσει το έργο που αποπειράθηκε ανεπιτυχώς και πρωτύτερα».

Φυσικά η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε κάθε ανάμιξη στη δολοφονία.Ο δολοφόνος, κατά την ανάκριση, ισχυρίστηκε ότι σκότωσε τον Τρότσκι με δική του πρωτοβουλία, καθώς τον θεωρούσε προδότη της σοσιαλιστικής ιδέας. Η δίκη του διεξήχθη τον Φεβρουάριο του 1943. Τότε η δημοφιλία του Στάλιν ήταν στο ζενίθ λόγω της συντριβής των Γερμανών στο Στάλινγκραντ. Το κλίμα αυτό γλύτωσε τον Μερκαντέρ από την κρεμάλα.

Καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη. Κατά την παραμονή του στη φυλακή απολάμβανε ιδιαίτερα προνόμια. Πρόεδρος της επιτροπής φυλακών ήταν επί μακρό χρόνο η δρ. Εσθήρ Τσάπα. Η ίδια μάλιστα πρότεινε στον «υψηλό της προσκεκλημένο» την οργάνωση της απόδρασής του. Εκείνος όμως αρνήθηκε, καθώς πίστευε ότι ο Στάλιν θα του έκλεινε το στόμα.

Όταν αποφυλακίστηκε, παρελήφθη αμέσως από Τσέχους πράκτορες. Οδηγήθηκε στην Κούβα και στη συνέχεια στην Τσεχοσλοβακία. Εκεί τα ίχνη του χάθηκαν για αρκετά χρόνια. Τελικά εντοπίστηκε να ζει στα περίχωρα της Πράγας έχοντας μια σύνταξη από την ΕΣΣΔ και το μετάλλιο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Στη συνεχεία εγκαταστάθηκε στο Βέλγιο όπου και απεβίωσε, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες.