Μετά το πρώτο σουτ …

Άρχισε, λοιπόν, σήμερα το πιο μαζικό, το πιο «παγκοσμιοποιημένο» θέαμα.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι το παρακολουθούν.


Ονειρεύονται, παθιάζονται, ταυτίζονται.


Το Παγκόσμιο Κύπελλο – μια «γιορτή του ποδοσφαίρου» και του αθλητισμού.


Πολλοί θα εκφράσουν αντιρρήσεις.

Πολλοί θα διατυπώσουν την κριτική και τον σκεπτικισμό τους.

Πολλοί πάλι θα προσπαθήσουν να το ερμηνεύσουν.


Το ποδόσφαιρο – εκφράζει την «ανθρώπινη φύση» - τον άνθρωπο, ειδικά τον άντρα, θηρευτή, κυνηγό.


Το ποδόσφαιρο αναπαριστά την ανθρώπινη κοινωνία – ένα «γήπεδο» με τις αντιθέσεις, την πολεμική, τους φίλους και αντιπάλους.


Το ποδόσφαιρο, ένα παιχνίδι ταύτισης – «συμπάθειας» και «αντιπάθειας».

Το ποδόσφαιρο μέσο πολιτικής χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού.


Το ποδόσφαιρο «πεδίο» της βίας αλλά και μέσο ή «παραγωγός» της βίας.


Το ποδόσφαιρο της εμπορικοποίησης, των μεγάλων business, της κερδοσκοπικής «φούσκας»


Και πόσα ακόμη.

Κριτική, σχολιασμός, ερμηνεία.

Και δικαίως.


Όλα αυτά μέχρι το … πρώτο σουτ.


Τότε αφήνουμε τη θεωρία και υιοθετούμε το πάθος και το συναίσθημα.


Κρατώντας τις κατάλληλες αποστάσεις μπορούμε και να το απολαύσουμε…

Μουντιάλ 2010. Μια άλλη οπτική

Αύριο, Παρασκευή αρχίζει στη Νότια Αφρική το Μουντιάλ. Η κυβέρνηση της χώρας κάνει τα πάντα για να παρουσιάσει μόνον την καλή πλευρά της νοτιοαφρικανικής κοινωνίας.

Τα σποτάκια κάνουν λόγο για μια κοινωνία ανοιχτή και φιλελεύθερη που κατέκτησε με αγώνες το σημερινό της προφίλ. Όμως η αλήθεια είναι άλλη: στο περιθώριο των γηπέδων, πίσω από τα φώτα και τις τηλεοπτικές κάμερες οι Αφρικανοί μετανάστες στη Νότια Αφρική ζουν καθημερινά στο πετσί τους την ξενοφοβία του ντόπιου πληθυσμού.

Με αγωνία περιμένουν όλοι οι φίλαθλοι στον κόσμο την έναρξη του Μουντιάλ. Το ίδιο και οι Νοτιοαφρικανοί, που προσπάθησαν από την ημέρα της επιλογής της χώρας τους ως τόπου διεξαγωγής του Μουντιάλ να αποδείξουν πόσο δυναμική και ελπιδοφόρα ήταν η πορεία τους από την ημέρα της κατάργησης του απαρτχάιντ μέχρι σήμερα.

Ο εξωραϊσμός της καθημερινότητας

Οι διακρίσεις, οι ξυλοδαρμοί και πολλές φορές οι θάνατοι μεταναστών από τη Σομαλία, το Κονγκό ή τη Ζιμπάμπουε είναι θέμα στα ψιλά των εφημερίδων, αν και συνιστά καθημερινότητα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι και φέτος σημειώθηκαν τέτοιου είδους επεισόδια: Στις 29 Μαρτίου ομάδα οπλισμένων Νοτιοαφρικανών έκανε γυαλιά καρφιά το περίπτερο ενός Σομαλού πολιτικού πρόσφυγα. Ο ίδιος τη γλύτωσε με ελαφριά κατάγματα. Ο Σομαλός πολιτικός πρόσφυγας μιλώντας σε τηλεοπτικό κανάλι απέδωσε την επίθεση στη ζηλοφθονία των Νοτιοαφρικανών.

Η Ένωση Σομαλών Μεταναστών στη Νότια Αφρική διατηρεί αρχείο με τις επιθέσεις και τα θύματα ξενοφοβίας: 109 νεκροί και 1.500 μαγαζιά και περίπτερα που ανήκαν σε Σομαλούς είναι η θλιβερή καταγραφή του 2008.

Τότε για πρώτη φορά έγινε σάλος και στην κοινή γνώμη, αλλά και διεθνώς για την ξενοφοβία στη Νότια Αφρική. Ασφαλώς υπάρχουν και Νοτιοαφρικανοί που δείχνουν αλληλεγγύη προς τους Αφρικανούς μετανάστες, αλλά η καθημερινή εικόνα ήταν και παραμένει ίδια: μαγαζιά λεηλατούνται, ληστεύονται, Αφρικανοί μετανάστες διαπομπεύονται, ξυλοκοπούνται ή σκοτώνονται. Πρόκειται για συμμορίες, λένε ορισμένοι. Όμως οι Αφρικανοί μετανάστες υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο έχει βαθιές ρίζες στη νοτιοαφρικανική κοινωνία. Πρόκειται για ένα πικρό απολογισμό, διότι την εποχή του απαρτχάιντ οι Νοτιοαφρικανοί έβρισκαν καταφύγιο στη Σομαλία και στο Κονγκό.

Αυτή τη στιγμή καταγράφονται ελάχιστα περιστατικά βίας, ενώ πολλά αποσιωπούνται. Το Μουντιάλ είναι προ των πυλών. Οι κάμερες όλου του κόσμου είναι στραμμένες στη Νότια Αφρική. Τι θα γίνει άραγε όταν πάψουν να ρίχνουν τα φώτα τους στην Νότια Αφρική;

Και για μια γεύση από την ιστορία των Μουντιάλ ένα βίντεο από τον πρώτο τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου

Ήταν το 1930 όταν η τότε ποδοσφαιρική υπερδύναμη Ουρουγουάη – νικήτρια και στον τελικό ποδοσφαίρου της Ολυμπιάδας του 1928 – ανέλαβε τη διοργάνωση του πρώτου Μουντιάλ.

Και τελικά το κατέκτησε νικώντας στον τελικό την Αργεντινή 4-2

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=1RqlyrXZ4KM]

«Η Κρίση της Ευρώπης προκαλεί εμπόδια στην παγκόσμια ανάπτυξη», υποστηρίζει η Παγκόσμια Τράπεζα

Η κρίση του χρέους που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές χώρες μπορεί να προκαλέσει σοβαρά εμπόδια στην πορεία προς την οικονομική ανάπτυξη», αναφέρει η Παγκόσμια Τράπεζα.

Στην τελευταία έκθεσή της προβλέπει ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ θα αυξηθεί μεταξύ 2,9% και 3,3% το 2010 και το 2011 - στη συνέχεια, να ενισχυθεί μεταξύ 3,2% και 3,5% το 2012.

Αλλά η έκθεση αναφέρει ότι η παρατεταμένη αύξηση των χρεών των κυβερνήσεων θα μπορούσε να οδηγήσει σε αύξηση της τιμής του δανεισμού, συμπίεση των επενδύσεων και της ανάπτυξης στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Το ΑΕΠ σε παγκόσμιο επίπεδο συρρικνώθηκε κατά 2,1% το 2009.

Οι αναπτυσσόμενες οικονομίες προβλέπεται ότι θα αναπτυχθούν μεταξύ του 5,7% και 6,2% κάθε έτος το 2010 - 2012, σύμφωνα με την έκθεση.

Τα κράτη με υψηλό εισόδημα, τα οποία είδαν τις οικονομίες τους να συστέλλονται κατά 3,3% το 2009, προβλέπεται ότι θα αναπτυχθούν με βραδύτερους ρυθμούς φέτος λέει η έκθεση, σε ποσοστό μεταξύ 2,1% και 2,3%.

«Σοβαρές διακυμάνσεις»

Οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) την εβδομάδα αυτή επισφράγισαν το πακέτο «σταθεροποίησης» 750 δις. ευρώ μέσω του οποίου θα δοθούν δάνεια σε κράτη της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.

Οι αποφάσεις αυτές ήρθαν μετά από ειδικό πρόγραμμα «βοήθειας» προς την Ελλάδα ώστε να αποφύγει την αθέτηση των χρεών της.

Η Παγκόσμια Τράπεζα αναφέρει ότι οι προβλέψεις της βασιζόταν στην υπόθεση ότι οι προσπάθειες αυτές από το ΔΝΤ και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα θα εμπόδιζαν κάθε χώρα να αθετήσει ή να οδηγηθεί σε σημαντική αναδιάρθρωση των χρεών της.

Ωστόσο, πρόσθεσε ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες και περιφέρειες οι οποίες στηρίχθηκαν στις εμπορικές σχέσεις με τις υπερχρεωμένες χώρες και οι οποίες αναγκάζονται να περικόψουν τις δαπάνες προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμά τους, μπορεί να αισθανθούν "σοβαρά κύματα συνεπειών".

«Προσεκτικός χειρισμός»

Νωρίτερα, ο επικεφαλής της Reserve Bank της Αυστραλίας, Γκλεν Στίβενς, δήλωσε ότι η χώρα του θα μείνει σχετικά ανεπηρέαστη από αυτά τα φαινόμενα λόγω των ισχυρών εμπορικών δεσμών της με την Ανατολική Ασία.

Υποστήριξε ότι αυτό θα θωρακίσει την Αυστραλία έναντι της Ευρώπης, παρά το ότι το ποσοστό ανάπτυξης στις ασιατικές χώρες θα είναι αργό.

Η Αυστραλία ήταν το μόνο από τα κυριότερα αναπτυγμένα κράτη που μέχρι στιγμής έχει αποφύγει την είσοδο στην ύφεση.

Βοηθήθηκε πολύ σ’ αυτό από τους εμπορικούς δεσμούς της με την Κίνα, ιδίως από τις εξαγωγές σιδηρομεταλλεύματος και άλλων πρώτων υλών.

"Τα [Ευρωπαϊκά επεισόδιο] δεν έχει ακόμη τελειώσει, και τα προβλήματα θα συνεχίσουν να χρειάζονται προσεκτικό χειρισμό όλων των ενδιαφερομένων όπως και στενή παρακολούθηση από εμάς τους υπόλοιπους", δήλωσε ο κ. Stevens.

"Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι το δυναμικό για περαιτέρω οικονομική αναταραχή υπάρχει."

Σε αντίθεση με αυτά ο Ζαν Κλοντ Τρισε υποστήριξε πως ο ρυθμός ανάπτυξης στην Ευρωζώνη αναμένεται να κυμανθεί μεταξύ του 0,7% και 1,3% έναντι του 0,4% με 1,2% που είχε προβλέψει τον Μάρτιο. Ωστόσο η ανάπτυξη το 2011 αναμένεται πιο συγκρατημένη από τις προηγούμενες προβλέψεις της ΕΚΤ που έκαναν λόγο για ρυθμό 0,5% έως 2,5% και τοποθετείται σήμερα μεταξύ του 0,2 % και 2,2%.

Όπως ανέφερε ο επικεφαλής της ΕΚΤ, ο πληθωρισμός αν και ελαφρώς ενισχυμένος σε σχέση με τις προηγούμενες προβλέψεις θα παραμένει και φέτος κάτω από το όριο του 2% αλλά θα το ξεπεράσει οριακά το 2011. Για το 2010 σύμφωνα με τις τελευταίες προβλέψεις της ΕΚΤ θα κυμανθεί μεταξύ του 1,4% και 1,6% ενώ την επόμενη χρονιά αναμένεται να κινηθεί από το 1% έως και το 2,2%.

Αυτά βεβαίως εκφράζουν και τις επιθυμίες αυτών των κύκλων – Παγκόσμιας Τράπεζα, ΕΚΤ και ΔΝΤ.

Πολλές φορές, ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει έξω στις προβλέψεις τους.

Και φυσικά τα μεγέθη για την Ελλάδα είναι πολύ πιο αρνητικά – ένταση της ύφεσης με αρνητικά πρόσημα ανάπτυξης, άνοδος του πληθωρισμού, υστέρηση στα έσοδα και αύξηση της ανεργίας πάνω από το 11% ( επίσημα τουλάχιστον).

Οπότε …

Οριακή νίκη του Φιλελεύθερου Κόμματος έδειξε η κάλπη στην Ολλανδία – Ενίσχυση της Ακροδεξιάς στις εκλογές της Ολλανδίας

Με καταμετρημένο σχεδόν το σύνολο των ψήφων οι Φιλελεύθεροι φέρονται να συγκεντρώνουν 31 έδρες έναντι 30 που λαμβάνουν οι Σοσιαλδημοκράτες. 3η δύναμη με 24 έδρες αναδείχθηκε το κόμμα της Ελευθερίας του ακροδεξιού Γκέερτ Βίλντερς ενώ μόλις στην 4η με 21 έδρες οι Χριστιανοδημοκράτες του νυν πρωθυπουργού Μπαλκεντέντε.

O Μπαλκεντέντε, ο οποίος βρισκόταν στην εξουσία για οκτώ χρόνια, αναγκάστηκε σε παραίτηση το Φεβρουάριο, λόγω της πίεσης της κοινής γνώμης για αποχώρηση των ολλανδικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν. Το κόμμα του έχασε 20 έδρες – έλαβε 2 από 41 που είχε – και ο ίδιος, αφού χαρακτήρισε τα αποτελέσματα «πολύ απογοητευτικά», οδηγήθηκε σε παραίτηση από την ηγεσία του.

Δύσκολες αναμένονται οι διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης. Ο 43χρονος επικεφαλής του δεξιού Φιλελεύθερου Κόμματος Μαρκ Ρούτε μπορεί να γίνει ο πρώτος Φιλελεύθερος πρωθυπουργός στην Ολλανδία μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Προεκλογικά ο ίδιος είχε αποσαφηνίσει ότι δεν αποκλείει κανένα κόμμα από τις συζητήσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Οι Φιλελεύθεροι έλαβαν το 20,4% των ψήφων και 31 από τις έδρες του 150μελούς ολλανδικού κοινοβουλίου.

Οι εκλογές στην Ολλανδία είναι οι πρώτες που πραγματοποιούνται σε χώρα της ευρωζώνης από τη στιγμή που έγινε γνωστή η ελληνική δημοσιονομική κρίση.

Οι Φιλελεύθεροι είχαν υποσχεθεί προεκλογικά ένα φιλόδοξο πρόγραμμα περικοπών στον δημόσιο τομέα. Διακηρυγμένος στόχος του κόμματος είναι η μείωση του ελλείμματος από το 5,3 % σήμερα και, που αναμένεται στο τέλος του έτους να φθάσει στο 6.6 %, στο μηδέν.

Ίσως το αποτέλεσμα να δίνει την εντολή στον Ρούτε για το σχηματισμό κυβέρνησης. Κάτι που δεν θα είναι εύκολο - και αυτό γιατί χρειάζεται να διαμορφωθεί ένας συνασπισμός τριών κομμάτων για να διαμορφωθεί κυβερνητική πλειοψηφία, ενώ από την άλλη ο ίδιος έχει εξαγγείλει ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας και δημοσιονομικών περικοπών – περίπου 45 δις. ευρώ για τα επόμενα δέκα χρόνια.

Ενισχυμένο βγήκε το ακροδεξιό κόμμα της Ελευθερίας που σχεδόν διπλασίασε τις έδρες του – κέρδισε επιπλέον 10 - και μπορεί να παίξει ρυθμιστικό ρόλο για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Ο Βίλντερς και το κόμμα του ανέπτυξε μια έντονη ρητορεία εναντίον της μετανάστευσης και των μεταναστών, καθώς και εναντίον του Ισλάμ. «Περισσότερη ασφάλεια, λιγότερη εγκληματικότητα, λιγότερο Ισλάμ – αυτά είναι που επέλεξαν οι Ολλανδοί» δήλωσε ο ακροδεξιός πολιτικός.

Ο Βίλντερς , ο οποίος αποκάλεσε το Ισλάμ μια φασιστική θρησκεία και παρομοίασε το Κοράνι με το «Mein Kampf» του Χίτλερ, έγινε γνωστός γνωστός στο εξωτερικό για το 17 λεπτο με το σχόλιό του, «Fitna», το οποίο χαρακτηρίστηκε «επιθετικά αντι-ισλαμικό» από τον ΓΓ του ΟΗΕ, Μπαν Κι-μουν .

Οδηγήθηκε σε δίκη στην Ολλανδία, τον Οκτώβριο, με τις κατηγορίες της υποκίνησης φυλετικού μίσους κατά των μουσουλμάνων, ενώ δεν του επιτράπηκε η είσοδος στη Βρετανία πέρυσι επειδή είναι υπόλογος για τη διάδοση «μίσους και βίαιων μηνυμάτων»

Ο Βίλντερς χαρακτήρισε «υπέροχο» το εκλογικό αποτέλεσμα και υποστήριξε ότι το «απίθανο έχει συμβεί» και ότι το κόμμα του είναι ο νικητής των εκλογών.

Από την άλλη, οι Εργατικοί Σοσιαλδημοκράτες υπό την ηγεσία του πρώην δημάρχου του Άμστερνταμ, Job Cohen είναι πιθανόν να προχωρήσουν σε μια σύμπραξη με τους Φιλελεύθερους, αλλά σαν το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα σ’ αυτές τις εκλογές μάλλον θα ζητήσουν ορισμένες παραχωρήσεις.

«Αν και συνθήκες είναι δύσκολες, είμαστε έτοιμοι και πάλι να αναλάβουμε την ευθύνη μας ώστε να διασφαλίσουμε τη χώρα μας να συνεχίσει τον κοινωνικό της δρόμο,» είπε ο Κοέν.

Ο Marcel Boogers, καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Tilburg εκτίμησε πως μια δεξιά-αριστερή σύμπραξη -η οποία μερικές φορές περιγράφεται ως «μωβ συνασπισμός» - είναι μια πιθανή εξέλιξη. « Θα μπορούσε να είναι μια βιώσιμη συμμαχία» υποστήριξε.

Το αποτέλεσμα επίσης σημαίνει ότι τα τρία δεξιόστροφα κόμματα - Φιλελεύθεροι, Χριστιανοδημοκράτες, και το ακροδεξιό Ελεύθερο κόμμα - μπορούν να σχηματίσουν ισχνή πλειοψηφία με 76 έδρες από τι; 150 του κοινοβουλίου.

Μια άλλη δυνατότητα είναι ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» ανάμεσα στους Φιλελεύθερους, στους Σοσιαλδημοκράτες και τους Χριστιανοδημοκράτες, οι οποίοι συγκεντρώνουν 82 έδρες, δηλαδή μια σχετικά σταθερή πλειοψηφία. Αλλά κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή φαίνεται πολιτικά δύσκολο.

Άλλα αξιοσημείωτα της εκλογικής αναμέτρησης είναι ότι οι Σοσιαλδημοκράτες αναδείχτηκαν ισχυρότερο κόμμα στις 4 μεγαλύτερες πόλεις – στο Άμστερνταμ, το Ρότερνταμ, στην Ουτρέχτη και τη Χάγη. Ιδιαίτερα στο Άμστερνταμ, όπου ο Κοέν ήταν δήμαρχος μέχρι τις αρχές της άνοιξης, οπότε ηγήθηκε της εκστρατείας του κόμματος, έλαβαν ποσοστό 35%.

Από τα άλλα κόμματα – το Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδισε 15 έδρες – χάνοντας 10 περίπου έδρες.

Η «Πράσινη Αριστερά» και το κεντρώο D66 συγκέντρωσαν από 10 έδρες ενισχύοντας τα ποσοστά τους, ενώ η Χριστιανική Ένωση κέρδισε 5 έδρες, χάνοντας μία.

Ειδικότερα η Πράσινη Αριστερά έλαβε 6,6% και 3 έδρες περισσότερες από την προηγούμενη φορά.

Οι εκλογές αυτές αποτελούν ένα σημείο καμπής στην πολιτική ζωή της Ολλανδίας. Μια «διαιρεμένη Ολλανδία» έλεγε το πρωτοσέλιδο μιας ολλανδικής εφημερίδας συνοψίζοντας τα εκλογικά αποτελέσματα.

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων έφτασε στο 74%, στο χαμηλότερο σημείο από το 1998.

Παρά τη μακρόχρονη παράδοση μιας ανοικτής κοινωνίας η Ολλανδία, παρουσιάζει ορισμένα κρίσιμα φαινόμενα και οδηγείται σε μια «εσωστρέφεια» καθώς η οικονομία δείχνει σημεία αποτελμάτωσης.

Με 1,6 εκατομμύρια Μουσουλμάνους σε έναν πληθυσμό 16,6 εκατομμυρίων πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις έχουν εμφανιστεί. Οι εκπρόσωποι των μουσουλμανικών κοινοτήτων εξέφρασαν την ανησυχία τους για την άνοδο του Ελεύθερου κόμματος. « Σεβόμαστε το δημοκρατικό αποτέλεσμα, αλλά η συνεχιζόμενη επίθεση και συκοφαντία που διαρκώς εντείνεται σε βάρος μιας ιδιαίτερης ομάδας του πληθυσμού δεν συμβάλλει σε μια αρμονική κοινωνία» δήλωσε ο Driss El Boujoufi, εκπρόσωπος της Μαροκινής μουλσουμανικής οργάνωσης, UMMON.

Συνολικά τα αποτελέσματα δημιουργούν έναν προβληματισμό σχετικά με το κατά πόσο σε συνθήκες έντασης της κρίσης ευνοηθούν ακραίες και ρατσιστικές αντιλήψεις ή υπάρξει ενίσχυση αριστερών και εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων.

Τα συνολικά αποτελέσματα σε 98% των ψήφων και η κατανομή των εδρών είναι:

Στους ήχους της βουβουζέλα

Αρχίζει σε δύο μέρες η παγκόσμια γιορτή του ποδοσφαίρου, το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής.

Το γεγονός που περιμένουν με ανυπομονησία εκατομμύρια – ή και δισεκατομμύρια - φίλαθλοι σε όλη τη γη.

Το Μουντιάλ 2010 έχει κάποιες σημαντικές ιδιομορφίες.

Για πρώτη φορά πραγματοποιούνται τα τελικά της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη στη Μαύρη Ήπειρο.

Οι αγώνες θα πραγματοποιηθούν εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης που πλήττει την παγκόσμια οικονομία με ορισμένες χώρες να έχουν πληγεί πιο έντονα, όπως π.χ. και η Ελλάδα.

Πέρα από τους φανατικούς οπαδούς το Μουντιάλ έχει και τους «άσπονδους φίλους» και τους επικριτές του.

Αυτούς που θα χαρακτήριζαν το ποδόσφαιρο ως νέο «όπιο του λαού» ή μια καλοστημένη επιχείρηση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών.

Όπως και να είναι, το Μουντιάλ διατηρεί τη μαγεία και τη λάμψη του.

Χωρίς βεβαίως να παύουν όλα τα άλλα προβλήματα. Όπως αυτά που σημαδεύουν και τη διοργανώτρια χώρα, τη Νότιο Αφρική ή και ολόκληρη την Αφρικανική Ήπειρο.

Ως Νέος Μέτοικος θα παρακολουθήσουμε το οδοιπορικό του Μουντιάλ – άλλοτε «ποδοσφαιρικά» - συνήθως, όμως, τονίζοντας και κάποιες άλλες παραμέτρους.

Το Μουντιάλ 2010 στη πιο φτωχή ήπειρο του πλανήτη

Η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου – του πολυδάπανου και «ακριβού» θεάματος στον κόσμο – στη πιο φτωχή ήπειρο, αποτελεί ένα γεγονός που περιέχει ένα βαθύ συμβολισμό.

Συμβολισμό όμως για ποιο θέμα;

Για τον Thabo Mbeki, ο οποίος ως πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής ήταν στην πρώτη γραμμή της διεκδίκησης για να φιλοξενήσει η χώρα του το τουρνουά, είναι η στιγμή κατά την οποία η Αφρική μπαίνει οριστικά στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας σκηνής.

Σε επιστολή του προς τον πρόεδρο της FIFA, Sepp Blatter, ο Mbeki είχε περιγράψει τις φιλοδοξίες της χώρας του: «Θέλουμε, εξ ονόματος της ηπείρου μας, να οργανώσουμε ένα γεγονός που θα στείλει κύματα εμπιστοσύνης απ 'το Ακρωτήρι στο Κάιρο... Θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι μια μέρα οι ιστορικοί θα λάβουν υπόψη τους το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 ως μια στιγμή κατά την οποία η Αφρική στάθηκε ψηλά και με αποφασιστικότητα μετέτρεψε την παλίρροια αιώνων της φτώχειας και των συγκρούσεων »

Υπερβολή; Σίγουρα. Κάτι που άλλωστε συνηθίζεται στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις.

Όμως, κι έτσι, η φιλοδοξία αυτή θέτει τη «μπάρα» πολύ ψηλά.

Στην πραγματικότητα, οι αθλητικές διοργανώσεις πολύ σπάνια μπορούν να αλλάξουν την τύχη των χωρών που τις φιλοξενούν - τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο - πόσο μάλλον να αλλάξουν τη μοίρα ολόκληρων ηπείρων.

Αλλά μπορούν να μας πουν πολλά για το πού η εξουσία ανήκει πραγματικά!

Αυτό που μας δείχνει το Μουντιάλ 2010 είναι ότι η Αφρική αποτελεί τώρα ένα σημαντικό «παίχτη» στον κόσμο του ποδοσφαίρου. κάτι που αποτελεί μια αξιοσημείωτη στροφή σε σχέση με το σχετικά μακρινό 1974, όταν το Ζαΐρ – σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό – ήταν η πρώτη αφρικανική χώρα που συμμετείχε σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Τότε γνώρισε τρεις ήττες, ενώ δέχθηκε 14 γκολ, χωρίς να σκοράρει ούτε μια φορά.

Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός. Και οι σχετικά ανυπόληπτες αφρικανικές ομάδες στο παρελθόν – οι οποίες αντιμετώπιζαν και ρατσιστικά σχόλια – παρουσιάζονται σήμερα με πολλές φιλοδοξίες. Άλλωστε ορισμένες από αυτές περιλαμβάνουν μερικούς από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές στον κόσμο – τους Ντιντιέ Ντρογκμπά, τον Σαμουέλ Ετό, τον Μίκαελ Εσιέν. Η Αφρική έχει γίνει υπολογίσιμη δύναμη στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη. Και η Νότια αφρική το 2010 ίσως γίνει το κορυφαίο σύμβολο αυτής της παγκόσμιας αλλαγής.

Αλλά ακόμα, ο κόσμος του ποδοσφαίρου δεν είναι όμοιος με τον πραγματικό κόσμο. Για ένα τουρνουά που προορίζεται να επισημάνει το πόσο έχουν αλλάξει οι παγκόσμιες ποδοσφαιρικές ισορροπίες, εξακολουθεί να υπάρχει κάτι το «ντεμοντέ» σχετικά με τη σύνθεση του τελικού γύρου του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Θα υπάρχουν έξι αφρικανικές ομάδες που συμμετέχουν - Αλγερία, Καμερούν, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκάνα, Νιγηρία και η οικοδέσποινα, Νότια Αφρική – αλλά θα απουσιάζουν πολλές από τις ανερχόμενες δυνάμεις του κόσμου.

Δεν υπάρχει η Κίνα, η οποία απέτυχε να προκριθεί, ούτε και η Ινδία, που ως συνήθως απουσιάζει. Πράγματι, από τις χώρες με τα αρχικά BRIC, η Βραζιλία μόνο θα βρίσκεται εκεί (η Βραζιλία είναι πάντα εκεί)? Η Ρωσία επίσης απέτυχε να προκριθεί, σε ένα play-off με αντίπαλο τη Σλοβενία. Αλλά, επίσης, θα απουσιάσουν ομάδες από πολλές άλλες από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες του κόσμου: Ινδονησία, Φιλιππίνες , Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Βιετνάμ, Ιράν, Ιράκ.

Αν προστεθεί ο πληθυσμός τους, αυτός είναι πάνω από τον μισό πληθυσμό του πλανήτη ο οποίος θα πρέπει να υποστηρίζει κάποια άλλη εθνική ομάδα.

Ωστόσο, είναι η απουσία της Κίνας που είναι πραγματικά αξιοσημείωτη. Πρόκειται για ένα «αφρικανικό τουρνουά» χωρίς την παρουσία της κυρίαρχης δύναμης της ηπείρου – της Κίνας! Αυτό βεβαίως με κάποια δόση ειρωνείας ή έστω μελλοντολογίας.

Η Κίνα βεβαίως είχε μεγαλύτερη παρουσία στο Africa Cup ( Κύπελλο Εθνών Αφρικής ) που πραγματοποιήθηκε στην Αγκόλα, νωρίτερα αυτό τον χρόνο. Παρείχε το μεγαλύτερο μέρος της υποδομής, κατασκευάζοντας τέσσερα στάδια, με αντάλλαγμα την επέκταση των εμπορικών ανταλλαγών και την παραχώρηση συμβάσεων για εκμετάλλευση ορυκτών.

Αντιθέτως, το σόου της FIFA εξακολουθεί να φέρνει στο νου μια εικόνα ενός κόσμου στον οποίο η Ευρώπη βρίσκεται στο επίκεντρο των πάντων. Αυτό όχι μόνο επειδή οι μισές ομάδες που συμμετέχουν είναι ευρωπαϊκές. Είναι, επίσης, γιατί πολλοί από τους κορυφαίους παίκτες της Νοτίου Αμερικής, καθώς και σχεδόν όλων των κορυφαίων αφρικανικών, παίζουν στην Ευρώπη. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι παρακμάζουσες δυνάμεις της Ευρώπης να φαίνεται ότι παραμένουν η κινητήρια δύναμη πίσω από το παγκόσμιο παιχνίδι.

Οι χώρες που οι πραγματικές οικονομίες τους κλυδωνίζονται - Ισπανία, Ιταλία, Αγγλία - εξακολουθούν να συντηρούν μια τεράστια οικονομική «φούσκα» στο χώρο του ποδοσφαίρου και τροφοδοτούν το ενδιαφέρον του παγκόσμιου για το άθλημα. Η Αφρική είναι πλέον μέρος αυτής της μηχανής του χρήματος, αλλά έχει ελάχιστο ή καθόλου έλεγχο πάνω σ’ αυτήν.

Ως αποτέλεσμα, και αυτό είναι το Μουντιάλ διαμορφώνεται από και προς το συμφέρον της ευρωπαϊκής ελίτ.

Παρόλο που διεξάγεται στην Αφρική, π.χ., οι αγώνες και οι τηλεοπτικές μεταδόσεις πραγματοποιούνται στη ζώνη ώρας για το ευρωπαϊκό τηλεοπτικό κοινό.

Η φιλοξενία του Παγκοσμίου Κυπέλλου λίγες ελπίδες δίνει για την τόνωση του ποδοσφαίρου της Νότιας Αφρικής καθώς και άλλων αφρικανικών χωρών.

Κάτι τέτοιο προσκρούει στα άλυτα προβλήματα που ταλανίζουν τη Νότια Αφρική και ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο.

Πρόσφατα η FIFΑ έδωσε έκτακτη βοήθεια 100 εκατ. Δολαρίων στη SAFA την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Νοτίου Αφρικής - ώστε να εξασφαλιστεί η κατασκευή των αθλητικών εγκαταστάσεων και των βοηθητικών χώρων. Τα γήπεδα, όντως, είναι θαυμάσια, αλλά οι περισσότερες από τις θέσεις απασχόλησης που δημιουργήθηκαν έχουν βραχυπρόθεσμη διάρκεια. Ένα αθλητικό γεγονός που θα έχει έσοδα 3,3 δις δολάρια για τη FIFΑ θα αφήσει ελάχιστα στο λαό της Νότιας Αφρικής.

Ορισμένοι άνθρωποι πρόκειται να γίνουν πολύ πλούσιοι, ως αποτέλεσμα του τουρνουά. Αλλά μόλις αυτό τελειώσει, τα πράγματα πρόκειται να είναι δύσκολα για τους περισσότερους Νοτιοαφρικανούς οι οποίοι μάλλον θα αγνοούν πού θα έχουν καταλήξει όλα αυτά τα χρήματα.

Στο « Why England Lose, and Other Curious Football Phenomena Explained», οι Simon Kuper και Stefan Szymanski περιγράφουν γιατί οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις σπάνια δίνουν στη χώρα που τις φιλοξενεί την οικονομική ώθηση που οι διοργανωτές υπόσχονται πάντα - όλα αυτά τα επιπλέον δολάρια από τον τουρισμό και τα οφέλη των επενδύσεων - απλώς δεν θα υλοποιηθούν. Αυτό που συνήθως επιτυγχάνουν είναι μια βραχυπρόθεσμη ώθηση στην εθνική «ευτυχία» - για μερικούς μήνες, οι άνθρωποι αισθάνονται πιο χαρούμενοι και ασχολούνται με κάτι που τους ευχαριστεί αλλά και τους αποσπά την προσοχή από τα κύρια προβλήματά τους.

Και τι είναι αυτό που κυρίως η Νότια Αφρική χρειάζεται; «Περίπου το ένα τρίτο όλων των Νοτιοαφρικανών ζουν με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα,"αναφέρουν οι Kuper και Szymanski. "Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται σπίτια, ηλεκτρικό ρεύμα, δουλειές, διακοπές, γιατρούς".

Όλα αυτά είναι δύσκολο να συμβαδίσουν με τις ελπίδες του Mbeki για το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Η FIFA είναι αποφασισμένη να δώσει μια καλή επίδειξη. Οι εγκαταστάσεις θα γίνουν στην ώρα τους, οι ανάδοχοι θα έχουν αποδώσει καρπούς, η διαφθορά θα έχει συγκαλυφθεί. Θα υπάρχει άφθονο τοπικό χρώμα και – μάλλον – ένα ελκυστικό ποδόσφαιρο. Νέοι σούπερ σταρ θα γεννηθούν, μερικοί από τις χώρες της Αφρικής, ίσως ακόμη και ορισμένοι από τη Νότιας Αφρική, τους οποίους οι Ευρωπαϊκοί σύλλογοι θα αρπάξουν όταν το τουρνουά θα έχει τελειώσει.

Και η Αφρική θα μείνει αντιμέτωπη με τα δικά της προβλήματα.

Μέχρι τότε, όμως, ας απολαύσουμε και λίγη μπάλα!

Η βουβουζέλα αναμένεται να δώσει τον τόνο στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής

Αυτή η μακριά κόρνα από πλαστικό, που βγάζει έναν ήχο που θυμίζει αφρικανικό ελέφαντα ή βούβαλο, φθάνει τα 127 ντεσιμπέλ.

Η βουβουζέλα είναι παραδοσιακή καραμούζα της Νότιας Αφρικής και οι παράγοντες της Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία δήλωσαν πως πρόκειται για μέρος της κουλτούρας της χώρας.

Ταυτόχρονα πέρα από το χρώμα που θα δώσει στις κερκίδες των σταδίων η βουβουζέλα θα αποτελέσει μέρος και του «εμπορικού παιχνιδιού». Μια τοπική φίρμα, η Vuvuzela Branding Company, υποστηρίζει ότι έχει παραγγελίες για ένα εκατομμύριο … βουβουζέλες με τυπωμένες τις σημαίες χωρών – στη πλειοψηφία, βεβαίως, της Νότιας Αφρικής αλλά και Άλλων, όπως των ΗΠΑ, της Ολλανδίας και της Αυστραλίας.

Η τιμή τους ξεκινά από τα έξι ευρώ, αλλά ανάλογα την διακόσμηση μπορεί να φτάσει και στα … εκατό!

Η ακριβής καταγωγή της βουβουζέλα δεν είναι γνωστή. Μια θεωρία υποστηρίζει ότι αυτές οι μακρές, λεπτές τρομπέτες κατασκευάζονταν από τα κέρατα των kudu – είδους κερασφόρων – και παλιά χρησιμοποιούνταν από τους ηγέτες των τοπικών κοινοτήτων για να συγκαλούν τις συνελεύσεις των χωριών. Αργότερα, οι τρομπέτες αυτές κατασκευάζονταν από μεταλλικά ελάσματα – και αργότερα στη δεκαετία του 1990, οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων αποφάσισαν να τις … αξιοποιήσουν σε μια νέα χρήση, και έτσι εμφανίστηκαν τα πλαστικά μοντέλα.

Αυτές βεβαίως δεν μπορούμε να τις απολαύσουμε …

Υπομονή, ωστόσο, και ας αρκεστούμε στο ποδοσφαιρικό θέαμα …

Ένταση της λιτότητας και κινητοποιήσεις των Ευρωπαίων εργαζομένων

Οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πλήρη συνεργασία με το ΔΝΤ εντείνουν Τα σκληρά μέτρα λιτότητας σε βάρος των Ευρωπαίων πολιτών . αυτή είναι η δική τους απάντηση, η δική τους προσπάθεια για να περιορίσουν την οικονομική κρίση.

« Οι δημοσιονομικές περικοπές που γίνονται με μισή καρδιά ή έρχονται καθυστερημένα από ευάλωτες χώρες της Ευρωζώνης όπως η Ελλάδα μπορούν να προκαλέσουν περαιτέρω απώλειες στην εμπιστοσύνη των αγορών και νέα διολίσθηση του ευρώ», προειδοποίησε χθες το ΔΝΤ.

Η αύξηση των ηλικιών συνταξιοδότησης, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και η μεταρρύθμιση του τομέα της υγείας που θα επέτρεπε τη μείωση στα κόστη αποτελούν κινήσεις που πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις για τη μακροχρόνια μείωση των δαπανών τους.

Το ΔΝΤ υποστηρίζει επίσης πως χρειάζονται αυστηρότερες κυρώσεις για να υποχρεωθούν οι χώρες-μέλη να προσαρμοσθούν στους κανόνες κατά το πρότυπο της Γερμανίας που βάζει φρένο στο δανεισμό και το χρέος.

Οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ συμφώνησαν στο θέμα του ελέγχου των προϋπολογισμών. Κάθε άνοιξη, τα κράτη - μέλη θα υποβάλουν το σχέδιο προϋπολογισμού στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στη συνέχεια στο Συμβούλιο Υπουργών.

Αναφορικά με τη δημοσιονομική πειθαρχία, δεν θα χρειάζεται πλέον ένα κράτος να έχει έλλειμμα πάνω από το όριο του 3% του ΑΕΠ, για να αρχίσουν να κινούνται οι διαδικασίες επιτήρησης. Θα χρησιμοποιείται η μέθοδος "orange", δηλαδή θα ανάβει "πορτοκαλί φως" όταν διαπιστώνεται από τις Βρυξέλλες ότι επιδεινώνονται τα δημοσιονομικά μεγέθη μίας χώρας και θα ακολουθούν συστάσεις.

Το δημόσιο χρέος θα αποτελεί πλέον ένα εκ των βασικών κριτηρίων για την ένταξη στη διαδικασία επιτήρησης. Σύμφωνα με τις καλύτερες προϋποθέσεις το 2013 το ελληνικό χρέος θα φτάσει στο 149,3% του ΑΕΠ, όταν το όριο της Συνθήκης είναι στο 60%. Αν επιτευχθούν οι στόχοι του μνημονίου, το 2014 θα είναι το πρώτο έτος μείωσης του χρέους, οριακά στο 148,4%. Συνεπάγεται χρόνια λιτότητα και μέτρα διαρθρωτικής προσαρμογής, ενώ η ταχύτερη αποκλιμάκωση του χρέους απαιτεί υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Και η Γερμανία στον κλοιό της λιτότητας

Οι αποφάσεις αυτές ακολούθησαν τις εξαγγελίες από τη Γερμανική κυβέρνηση και την καγκελάριο Μέρκελ του πιο σκληρού πακέτου λιτότητας για τη συγκεκριμένη χώρα. 80 δις ευρώ θέλει να εξοικονομήσει η γερμανική κυβέρνηση μέχρι το 2014: με περικοπές στον κοινωνικό τομέα, ειδικούς φόρους στον τομέα της ενέργειας, κατάργηση τουλάχιστον 10.000 θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα.

Μετά από μαραθώνιες διήμερες διαβουλεύσεις και διαμάχες πολλών εβδομάδων η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε το πακέτο περικοπών, το οποίο αφορά τον προϋπολογισμό του 2011 αλλά και έναν ευρύτερο σχεδιασμό μέχρι το 2014.

Η καγκελάριος στην κοινή συνέντευξη τύπου, που έδωσε με τον αντικαγκελάριο Γκίντο Βεστερβέλε, τόνισε πως η κατάσταση της Ελλάδας και άλλων χωρών της ευρωζώνης κατέδειξε τη μεγάλη σημασία μιας στέρεης οικονομικής βάσης.

Στόχος της κυβέρνησης, σύμφωνα με την καγκελάριο είναι η εξυγίανση των δημοσιονομικών και η δημιουργία θέσεων εργασίας. Για τον προϋπολογισμό του 2011 προβλέπονται περικοπές περίπου 11 δις ευρώ, ενώ μέχρι το 2014 το ποσόν αυτό προβλέπεται ότι θα φθάσει τα 80 δις ευρώ. Αναλυτικότερα για το 2012 αναμένεται να εξοικονομηθούν 19,1 δις ευρώ και την επόμενη χρονιά 24,7 δις ευρώ.

"Ευάλωτο πολιτικά το πακέτο", "Δεν στοχεύει σε δίκαιη κατανομή των επιβαρύνσεων": με αυτούς τους τίτλους υποδέχθηκε ο γερμανικός τύπος τις δρακόντειες περικοπές της κ. Μέρκελ.

«Κυβερνητικός συνασπισμός χωρίς ιδέες», είναι ο τίτλος του σχολίου της Süddeutsche Zeitung για το πακέτο εξυγίανσης των γερμανικών δημοσιονομικών:

«Το σημαντικότερο πρόβλημα που διαπιστώνουμε στα μέτρα είναι ότι οι περικοπές δεν στοχεύουν στην κοινωνική ισορροπία. Τα μέτρα πλήττουν περισσότερο τους χαμηλόμισθους. Όμως τέτοια δρακόντεια μέτρα μπορούν να γίνουν αποδεκτά από τους κοινωνικούς εταίρους μόνον όταν ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι η κατανομή των βαρών είναι δίκαια. Έτσι η σχεδιαζόμενη φορολογία στις τράπεζες με μια ετήσια εισφορά τριών δισεκατομμυρίων είναι μάλλον αστεία ή και προκλητική.»

«Το πακέτο εξυγίανσης μας απογοητεύει», σημειώνει η οικονομική εφημερίδα του Ντίσελντορφ Handelsblatt και εξηγεί: «Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι η πολυσυζητημένη κατάργηση των κρατικών επιδοτήσεων δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο σχεδιασμό των περικοπών. Λυπηρό είναι επίσης το γεγονός ότι με τα μέτρα δεν επιτυγχάνεται ο στόχος να μπει φρένο στα χρέη. Ταυτόχρονα δεν υπάρχει καμία εξισορροπητική πρόθεση στην κατανομή των επιβαρύνσεων και έτσι τα μέτρα είναι πολιτικά ευάλωτα.»

«Άτολμα και μονομερή τα μέτρα», υποστηρίζει η Frankfurter Rundschau: «Όποιος ζητά θυσίες από τις οικογένειες, τους ανέργους, τους δικαιούχους του κοινωνικού επιδόματος και τους δημόσιους υπαλλήλους, δεν μπορεί παρά να κάνει ακριβό δώρο σε κάποιους άλλους. Σαφέστατα η κ. Μέρκελ επιδιώκει να μην προκαλέσει άλλο τον κυβερνητικό της εταίρο, τους Ελεύθερους Δημοκράτες του κ. Βεστερβέλε. Όποιος όμως εξυπηρετεί τόσο πλουσιοπάροχα τα λόμπι και παραιτείται μονομερώς από κρατικά έσοδα, δεν είναι δυνατόν να ελπίζει στην κατανόηση των πολιτών, που θα νιώσουν στο πετσί τους τις περικοπές.»

Τις έντονες αντιδράσεις και της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων προκάλεσε ωστόσο στη Γερμανία το πακέτο περικοπών που ενέκρινε η κυβέρνηση Μέρκελ.

Η γενική γραμματέας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Αντρέα Νάλες έκανε λόγο για «εξαιρετικά δειλά μέτρα, γιατί δεν πλήττονται οι υπαίτιοι της κρίσης αλλά οι πιο αδύναμοι». Οι Σοσιαλδημοκράτες «δεν πρόκειται να δεχθούν αυτές τις βαθιές περικοπές στην πολιτική για την αγορά εργασίας», πρόσθεσε.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Ένωσης Γερμανικών Συνδικάτων (DGB) Μίχαελ Ζόμερ μίλησε για ένα κείμενο με «απουσία προοπτικής» που «επιδεινώνει την ούτως ή άλλως προβληματική κατάσταση».

Δήλωσε ότι τα συνδικάτα δεν θα επιτρέψουν να πληρώσουν την νύφη πάλι οι εργαζόμενοι και οι χαμηλόμισθοι: «Οι προθέσεις φαίνονται. Επιδιώκουν να τα πάρουν πάλι από τους φτωχούς, ενώ δεν θα θίξουν καθόλου τους πλούσιους.»

Και συμπλήρωσε ότι η κυβέρνηση βιάζεται να προχωρήσει σε σχέδια αυστηρών περικοπών πριν ελέγξει καν τις ρεαλιστικές δυνατότητες κάλυψης των ελλειμμάτων από την ανακατανομή των φορολογικών επιβαρύνσεων.

Συγκεκριμένα ο πρόεδρος των Γερμανικών Συνδικάτων πρότεινε, πριν κατεδαφιστεί πλήρως το κοινωνικό κράτος να αυξηθούν δραστικά οι φορολογίες, πρώτον, ο φόρος κληρονομίας και ο φόρος εισοδήματος, και δεύτερον, να θεσπιστεί φόρος χρηματοοικονομικών συναλλαγών. Με την αύξηση αυτών των φόρων υπολογίζεται ότι θα συρρεύσουν στα κρατικά ταμεία γύρω στα 24 δισεκατομμύρια ευρώ.

Επομένως, υποστηρίζει ο Μίχαελ Ζόμερ, «δεν χρειάζεται καν να προχωρήσουμε σε περικοπές. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάρουμε αρκετά χρήματα από αυτούς που έχουν, χωρίς να προκαλέσουμε ανεπανόρθωτα προβλήματα στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας και χωρίς να διακυβεύσουμε την κοινωνική γαλήνη.»

Οι διακηρύξεις του προέδρου των γερμανικών συνδικάτων δεν απέχουν καθόλου από εκείνες των ευρωπαϊκών συνδικάτων που ήδη δια του προέδρου τους Τζον Μονκς διαβεβαίωσαν ότι θα προβάλουν σθεναρή αντίσταση και τόνισαν ότι τα μέτρα και η μανία των περικοπών θυμίζουν την δεκαετία του ‘30.

Οι Ισπανοί δημόσιοι υπάλληλοι σε απεργία εναντίον των μέτρων λιτότητας

Οι Ισπανοί δημόσιοι υπάλληλοι προχώρησαν σήμερα σε απεργία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για μια μέση μείωση κατά 5% στην αμοιβή τους που θα τεθεί σε ισχύ αυτό το μήνα.

Οι περικοπές αποτελούν μέρος μιας δέσμης μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης με στόχο τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας, που έχει διογκωθεί από δύο χρόνια ύφεσης.

Τα Ισπανικά συνδικάτα υποστήριξαν ότι το 75-80% των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα είχαν συμμετοχή στην απεργία.

Η Ισπανία είχε πρόσφατα γνωρίσει την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της εξαιτίας των φόβων ότι θα μπορούσε να ακολουθήσει την Ελλάδα στην κρίση του χρέους.

Με έλλειμμα προϋπολογισμού αυτή τη στιγμή πάνω από 11%, η κυβέρνηση δέχεται πιέσεις από την ΕΕ να μειώσει τις δαπάνες.

Τον Μάιο, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο ανακοίνωσε μείωση κατά 5% των μισθών στο δημόσιο τομέα, ξεκινώντας από αυτό το μήνα. Οι μισθοί θα «παγώσουν» το 2011.

Υπήρχαν, επίσης, μεγάλες περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις και την αναπτυξιακή βοήθεια. Πάγωμα υπήρξε και στις συντάξεις.

Οι περικοπές αποτελούν μέρος ενός σχεδίου περιοριστικών μέτρων ύψους 15 - 18δισ. ευρώ, ενός προγράμματος λιτότητας που αποσκοπεί επίσης να «καθησυχάσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, ότι η Ισπανία θα καλύψει τα χρέη της.

Όμως, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι αποφασισμένες να αντιδράσουν. Κατηγορούν το Σοσιαλιστικό Κόμμα ότι υπαναχωρεί στις προηγούμενες υποσχέσεις, ενώ διαβεβαίωνε ότι η Ισπανία θα είναι σχετικά ανεπηρέαστη από την οικονομική κρίση.

Έτσι η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο μπορεί σύντομα να είναι αντιμέτωπη με μια γενική απεργία.

Ενώ οι κινητοποιήσεις αναμένεται να επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα, τη στιγμή που το ποσοστό ανεργίας υπερβαίνει το 20%, διπλάσιο από το μέσο όρο της ζώνης του ευρώ και η κυβέρνηση σχεδίαζε να διευκολύνει την αύξηση των απολύσεων από τις επιχειρήσεις με το πρόσχημα να μειώσουν το κόστος τους.

Αυτή απεργία των δημοσίων υπαλλήλων - η πρώτη που γνώρισε η κυβέρνηση Θαπατέρο από το 2004 – σηματοδοτεί και τη ρήξη της κυβέρνησης με τα συνδικάτα, τόσο τη Γενική Ένωση Εργαζομένων (UGT), όσο και τις Επιτροπές των Εργαζομένων "(CC . OO.), που προετοιμάζουν ευρύτερες κινητοποιήσεις.

Όλα δείχνουν ότι η Ευρώπη προετοιμάζεται για ένα εξαιρετικά … θερμό καλοκαίρι.

Σε συνθήκες «ρευστοποίησης» το πολιτικό σκηνικό;

Ενώ από πολλές πλευρές ακούγεται η απαίτηση ή η επιδίωξη μιας «Νέας Μεταπολίτευσης» φαίνεται ότι οι τελευταίες μέρες παρουσιάζουν μια κινητικότητα που – ίσως – οδηγήσει σε πολιτικές ανακατατάξεις.

Η ολοκλήρωση του 6^ου Συνεδρίου του Συνασπισμού που έληξε με την επανεκλογή του κ. Αλέξη Τσίπρα στη θέση του Προέδρου αλλά που ως πιο ηχηρό αποτέλεσμα είχε την αποχώρηση της ανανεωτικής τάσης από τις διαδικασίες του συνεδρίου και τη μη συμμετοχή της στις εκλογές για τη νέα Κεντρική Πολιτική Επιτροπή.

Επόμενο βήμα είναι η αναζήτηση δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα, σύμφωνα με στελέχη της τάσης. Σε εισήγηση που έκανε ο Φώτης Κουβέλης σε σύσκεψη της τάσης, μίλησε «για πολιτικό κενό που υπάρχει στη χώρα και οφείλεται στη δεξιόστροφη πολιτική του ΠΑΣΟΚ (με τη λήψη των μέτρων) και στην παλαιοκομματική αντίληψη των άλλων κομμάτων, ανέφερε ότι η Ανανεωτική Αριστερά παρακολουθεί τις εξελίξεις στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και την κινητικότητα των Οικολόγων Πράσινων και ανακοίνωσε ότι τις επόμενες ημέρες θα πραγματοποιηθούν συσκέψεις σε όλη τη χώρα στις οποίες θα προσκληθούν μέλη του ΣΥΝ, μέλη της Ανανεωτικής Πτέρυγας και ανένταχτοι αριστεροί». «Δεν είμαστε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε βουλευτές της Ανανεωτικής Αριστεράς», φέρεται να δήλωσε στη συνάντηση ο Φώτης Κουβέλης.

Ταυτόχρονα στο Συνέδριο δεν συμμετείχε ο Αλέκος Αλαβάνος ο οποίος αρκέστηκε να στείλει ένα τυπικό μήνυμα, ως επικεφαλής του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής». Ο ίδιος συνεχίζει τις περιοδείες και τις συγκεντρώσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Τις επόμενες μέρες αυτά τα ζητήματα θα τεθούν και στο ΣΥΡΙΖΑ αφού και ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε « για ανάληψη άμεσων πρωτοβουλιών στον ΣΥΡΙΖΑ», στοχεύοντας ευθέως κατά του Αλέκου Αλαβάνου, τον οποίο περιέγραψε ως αρχηγό του νέου σχήματος εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οριοθετώντας έτσι τον νέο στόχο του, να ξεκαθαρίσει δηλαδή το παιχνίδι «αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμών» εντός της πολιτικής συμμαχίας.

Στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος στο χώρο της ΝΔ και της Κεντροδεξιάς υπάρχει ένταση της αντιπαράθεσης μεταξύ Αντώνη Σαμαρά και Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία οδεύει στο σχηματισμό νέου πολιτικού φορέα.

Ενώ στο εσωτερικό της ΝΔ υπάρχει μια διαρκής ένταση μεταξύ της προσπάθειας του Προέδρου της ΝΔ να αποστασιοποιηθεί από την περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή και των στελεχών που στήριζαν τον τέως πρωθυπουργό.

Ανοικτός σε εξελίξεις, λοιπόν, και αυτός ο χώρος.

Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ κλυδωνίζεται και αυτό με εσωτερικές αντιπαραθέσεις – μικρό δείγμα των οποίων υπήρξε η διαφοροποίηση των τριών βουλευτών, αλλά και οι τριβές μεταξύ κυβερνητικών στελεχών. Κρατάει «κάποια προσχήματα» λόγω της νομής της κυβερνητικής εξουσίας. Μέχρι, βέβαια, να αντιμετωπίσει ακόμη πιο έντονα τις αντιδράσεις και τις συνέπειες από τις διογκούμενες κοινωνικές αντιδράσεις και δυσαρέσκεια.

Καταβάλλει και αυτό αγωνιώδη προσπάθεια να «απεξαρτηθεί» από τα όζοντα σκάνδαλα της περιόδου Σημίτη και όχι μόνο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η αναστολή της κομματικής ιδιότητας του Άκη Τσοχατζόπολου – ενός εκ των ιστορικών του στελεχών - μέχρι την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης που αφορά την περιουσιακή του κατάσταση, που εισηγήθηκε η Επιτροπή Διαφάνειας του ΠΑΣΟΚ στην Επιτροπή Καταστατικού του κόμματος.

Ευσεβείς πόθοι;

Το σίγουρο είναι ότι η κυβερνητική πλειοψηφία θα δοκιμαστεί και από τη βαριά οσμή των σκανδάλων που συμπεριλαμβάνουν το ένα μετά το άλλο πρώην κυβερνητικά και κομματικά στελέχη.

Κυρίως, όμως, θα δοκιμαστεί από την ένταση των προβλημάτων που δημιουργεί μια αδιέξοδη πολιτική, σε μια οικονομική συγκυρία όπου επιδεινώνονται όλοι οι οικονομικοί δείκτες ενώ συσσωρεύεται η κοινωνική αγανάκτηση. Όλα αυτά θα τα δούμε σε μεγέθυνση τους επόμενους μήνες.

Στην προσπάθεια να προλάβει τις εξελίξεις και να δρομολογήσει τις πολιτικές διεργασίες εντάσσεται και η επιδίωξη της κυβέρνησης για αλλαγή του εκλογικού νόμου. Αυτό προκύπτει και από τη σημερινή συνέντευξη του υπουργού Εσωτερικών κ. Γιάννη Ραγκούση, στο in.gr. Σύμφωνα με τον υπουργό – «ο νέος εκλογικός νόμος θα περιλαμβάνει μονοεδρικές και ευρείες εκλογικές περιφέρειες» ενώ χαρακτήρισε το νόμο ως «το πραγματικό τέλος της μεταπολίτευσης».
Επίσης, αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο μείωσης του αριθμού των βουλευτών συνδέοντάς το με το νέο εκλογικό σύστημα.

Υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις οι οποίες προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη ποντάροντας στη ‘σταθερή γραμμή και παρουσία τους» όπως επιχειρεί το ΚΚΕ, το οποίο προσδοκά φυσικά να έχει κέρδη και λόγω της οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας αλλά και λόγω των εξελίξεων στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ταυτόχρονα εμφανίζονται και οι Οικολόγοι με τις δικές τους αξιώσεις, ενώ μερίδιο θα διεκδικήσουν και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Συμπέρασμα;

Θα εξαρτηθεί η όποια πορεία των πραγμάτων από ορισμένους βασικούς παράγοντες.

Μέχρι τώρα θα λέγαμε ότι το πολιτικό σύστημα μέσα από μια περίεργη ισορροπία παρήγαγε – ειδικά κατά τη τελευταία δεκαετία – συγκεκριμένα αποτελέσματα. Την αυτοδυναμία των μεγάλων κομμάτων και μια πεντακομματική Βουλή, χωρίς να αλλάζουν ριζικά οι βασικές πολιτικές επιλογές και πρακτικές στην άσκηση της εξουσίας.

Θα αλλάξουν όλα αυτά τώρα;

Μένει να το δούμε.

Εμείς επισημαίνουμε ότι οι επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για την πορεία των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας.

Οι κοινωνικοί αγώνες και η επίδραση που θα ασκήσουν στο πολιτικό σκηνικό είναι η μία παράμετρος.

Η άλλη είναι η ετοιμότητα των πολιτικών δυνάμεων - ιδιαίτερα εκείνων που διεκδικούν ένα εναλλακτικό και ριζοσπαστικό ρόλο – να αναλάβουν πρωτοβουλίες και δράσεις ικανές να ανατρέψουν το υπάρχον σκηνικό. Ζήτημα το οποίο μένει να αποδειχθεί στην πράξη.

Υπάρχει το ενδεχόμενο στο πολιτικό προσκήνιο να αναδυθούν και «νέοι παίχτες», με ιδιαίτερα ανησυχητικό το ενδεχόμενο να εκφραστούν λόγω και της απογοήτευσης και της κοινωνικής αποδιάρθρωσης ακραία λαϊκιστικά και αντιδραστικά φαινόμενα.

Πέρα από την πορεία των οικονομικών δεικτών και των συνεπειών που αυτοί δημιουργούν, θα θέλαμε να επισημάνουμε και τη σημασία για την αλλαγή ή την παγίωση του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας των προσεχών αυτοδιοικητικών εκλογών – ιδιαίτερα των περιφερειακών.

Εκτός εάν, υπάρξουν μέχρι τότε και άλλες ραγδαίες εξελίξεις …

«Μεσογειακά Χρόνια του Πάμπλο Πικάσο» Έκθεση στη Gagosian Gallery στο Λονδίνο

Μετά την επιτυχία της έκθεσης "Πικάσο: Mosqueteros " την άνοιξη του 2009 - μια έκθεση που χαρακτηρίστηκε από τους New York Times ως ένα από τα καλύτερα θεάματα στην πόλη μετά την αλλαγή του αιώνα - ο βιογράφος του Πικάσο, Τζον Ρίτσαρντσον, θα συνεργαστεί και πάλι με τον εγγονό του δημιουργού, Bernard Ruiz-Πικάσο για να διοργανώσουν "Πικάσο: Τα Μεσογειακά Χρόνια (1945-1962) » στη Gagosian Gallery στο Λονδίνο.

Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, o Πικάσο άρχισε να περνά όλο και περισσότερο χρόνο στο νότο της Γαλλίας, σηματοδοτώντας μια επιστροφή στην πολιτιστική κληρονομιά της Μεσογείου που είχε εκθρέψει μερικές από τις πιο σημαντικές τεχνοτροπικές αλλαγές στο παρελθόν. Μια δραστήρια κοινωνική σκηνή, που περιλάμβανε ταυρομάχους και ποιητές, ένα διεθνές cast φίλων και θαυμαστών του, την επιστροφή των Cocteau ως βραβευμένου ποιητή του και μια ανανεωμένη οικογενειακή ζωή με τη γέννηση των Claude και Paloma (με τη Françoise Gilot) που ενώθηκαν με τον αδελφό τους Πάολο (γιο του με την Όλγα Khokhlova) τη Μάγια (κόρη του με τη Marie-Therese Walter), καθώς και την αγάπη της Jacqueline Roque και της κόρης της, Κάθι , προσέφεραν στην παραμονή του Πικάσο στην ακτή της Μεσογείου και στο έργο που παρήγαγε εκεί μια νέα ζωντάνια.

Τοποθετώντας τον εαυτό του απέναντι στον Ντελακρουά, τον Μανέ και τον Βελάσκεθ και ζωγραφίζοντας μερικά από τα πιο εντυπωσιακά έργα του, στη δεκαετία του 1950, ο Πικάσο «επαναστατικοποίησε» τη γλυπτική και την κεραμική και έσπρωξε στα όρια τη λιθογραφία, τη λινοτυπία και σε άλλες γραφιστικές τεχνικές. Στο Vallauris, όπου μεταμόρφωσε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο αρώματος σε μια σειρά από στούντιο, στη La Californie, στη μεγάλη βίλα από τα τέλη αιώνα, και στο Vauvenargues, στον υπέροχο πύργο του στις πλαγιές του Mont Sainte-Victoire, το έργο του πιο ευρέως γνωστού καλλιτέχνηςστον κόσμο, αναγεννήθηκε.

Συμπεριλαμβάνοντας σημαντικά πορτρέτα των Françoise, Claude, Paloma και της τελευταίας μεγάλης του μούσας, της Jacqueline, λινοτυπίες, κεραμικά και πολλά εικονικά γλυπτά (La guenon et son petit ,1951, Petite fille sautant à la corde, 1950, La femme enceinte I, 1950, και Sylvette , 1954), η έκθεση «Πικάσο: Τα Χρόνια της Μεσογείου » θα οργανωθεί γύρω από γενναιόδωρα δάνεια από τα μέλη της οικογένειας του Πικάσο των έργων που έχουν γίνει γνωστά ως Picasso's Picassos. Η έκθεση θα παρουσιαστεί στη γκαλερί που μεταμορφώθηκε από την αρχιτέκτονα Annabelle Selldorf και συνοδεύεται από ένα πλήρως εικονογραφημένο κατάλογο με νέες μελέτες από τον John Richardson, την καθηγήτρια Elizabeth Cowling και τον βιογράφο του Jean Cocteau , Claude Arnaud.

Με επίκεντρο τα πιο προσωπικά έργα του Πικάσο , η έκθεση "Πικάσο: Τα Χρόνια της Μεσογείου » θα αποτελέσει μια σημαντική αντίθεση προς την έκθεση της Tate του Λίβερπουλ "Πικάσο: Ειρήνη και Ελευθερία. " Μεταξύ των δύο αυτών εκθέσεων, οι επισκέπτες στη Μεγάλη Βρετανία το καλοκαίρι του 2010 θα έχουν μια εξαιρετική ευκαιρία να εξερευνήσουν το δημόσιο και τον ιδιωτικό πρόσωπο αυτού του απαράμιλλου και πολυδιάστατου καλλιτέχνη στη δεκαετία του 1950.

Τα τελευταία χρόνια, η Gagosian Gallery συνεργάζεται με τους πιο διακεκριμένους επιστήμονες και ειδικούς στον τομέα τους, προκειμένου να παρουσιάσει εξαιρετικές εκθέσεις στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, όπως τη βραβευμένη από τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Τέχνης "Πικάσο: Mosqueteros " (Νέα Υόρκη, 2009)?" Manzoni: A Retrospective" με τον Germano Celant (Νέα Υόρκη, 2009), "Isabel and Other Intimate Strangers: Portraits by Alberto Giacometti and Francis Bacon" με τη Veronique Wiesinger (Νέα Υόρκη, 2008), "Francis Bacon: Τρίπτυχα» (Λονδίνο, 2006), "Cast A Cold Eye: The Late Work of Andy Warhol" " (Νέα Υόρκη, 2006) και τη "Willem de Kooning: A Centennial Exhibition " (Νέα Υόρκη, 2004).

Ο Πάμπλο Πικάσο γεννήθηκε στη Μάλαγα, στην Ισπανία το 1881 και πέθανε στη Γαλλία το 1973. Πρόσφατες εκθέσεις της δουλειάς του περιλαμβάνουν "Πικάσο: Προκαλώντας το παρελθόν », Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο (2009), "Πικάσο et les Maîtres, "Galeries nationales du Grand Palais (2008/2009), «Ο Πικάσο και η Αμερικανική Τέχνη», Whitney Museum of American Art , Νέα Υόρκη (2006), "Πικάσο: Παράδοση και Avant-Garde », Museo Nacional del Prado και Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, στη Μαδρίτη (2006).

Στο πλατύ κοινό έχει γίνει γνωστός για το μνημειώδες έργο του «Guernica», εμπνευσμένο από το βάρβαρο βομβαρδισμό της χιτλερικής αεροπορίας στις 26 Απριλίου 1937, στην ισπανική κωμόπολη.

Άλλοι καιροί, άλλα ήθη (;)

Τότε κομμάτιαζαν με τις βόμβες κορμιά και ανθρώπινα μέλη.

Σήμερα με τις «οικονομικές βόμβες» θρυμματίζουν όνειρα, ελπίδες και οδηγούν σε αδιέξοδο τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.