OHE: 13,6 εκατ. οι εκτοπισμένοι από τις συρράξεις σε Ιράκ-Συρία

του M ...

Περίπου 13,6 εκατ. άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από τις ένοπλες συρράξεις στη Συρία και στο Ιράκ και πολλοί δεν έχουν ούτε τροφή ούτε στέγη ενώ έχει αρχίσει ο χειμώνας, ανακοίνωσε σήμερα η Ύπατη Αρμοστεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR).

Ο Αμίν Άουαντ, επικεφαλής της διεύθυνσης της UNHCR, η οποία είναι αρμόδια για τη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική, δήλωσε ότι ο κόσμος σταδιακά αντιμετωπίζει με αδιαφορία τις ανάγκες των εκτοπισμένων και των προσφύγων.

«Πλέον όταν μιλάμε για ένα εκατομμύριο ανθρώπους που έχουν εκτοπιστεί μέσα σε δύο μήνες, ή 500.000 μέσα σε μια νύχτα, ο κόσμος απλά δεν αντιδρά», είπε ο Άουαντ μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Γενεύη.

Σε αυτά τα 13,6 εκατ. συμπεριλαμβάνονται 7,2 εκατ. άνθρωποι οι οποίοι έχουν εκτοπιστεί εντός Συρίας —αριθμός σημαντικά αυξημένος σε σχέση με την εκτίμηση που έκανε επί μακρόν ο ΟΗΕ, περί 6,5 εκατ. εσωτερικά εκτοπισμένων—, 3,3 εκατ. Σύροι πρόσφυγες στο εξωτερικό, 1,9 εκατ. άνθρωποι εκτοπισμένοι εντός Ιράκ και 190.000 που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα αυτή αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο.

Στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι Σύροι πρόσφυγες έχουν μεταβεί στον Λίβανο, στην Ιορδανία, στο Ιράκ και στην Τουρκία, χώρες που ο Άουαντ είπε ότι «μας ντροπιάζουν όλους» με την υποστήριξη που προσφέρουν στις άστεγες οικογένειες από τη Συρία.

«Άλλες χώρες του κόσμου, ιδίως οι Ευρωπαίοι καθώς και άλλοι, θα έπρεπε να ανοίξουν τα σύνορα και να μοιραστούν το βάρος», τόνισε το στέλεχος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Η UNHCR τονίζει ότι τα χρήματα που έχει λάβει σε δωρεές είναι κατά 58,5 εκατ. δολάρια λιγότερα από αυτά που θα χρειαζόταν ώστε να συμβάλει να προετοιμαστούν 990.000 άνθρωποι να αντιμετωπίσουν το χειμώνα - ένα ποσό που θα βοηθούσε να καλυφθούν βασικές τους ανάγκες, όπως ζεστά ρούχα, πλαστικά καλύμματα και κουβέρτες.

Χωρίς κεφάλαια για να καλύψει όλες τις ανάγκες που σχεδίαζε, η Αρμοστεία δίνει προτεραιότητα στη χορήγηση αρωγής στα πρόσωπα τα οποία ζουν σε μεγαλύτερα υψόμετρα και σε ψυχρότερα κλίματα, αλλά και τα πιο ευάλωτα, όπως τα νεογέννητα παιδιά.

Ο Άουαντ επέκρινε το γεγονός ότι η Ρωσία και η Κίνα, αμφότερες κράτη-μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τα μέλη του οποίου αποτυγχάνουν να βρουν μια λύση για τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία, κατατάσσονται ανάμεσα στις τελευταίες χώρες στον κατάλογο των κυριότερων δωρητών, καλώντας τη Μόσχα και το Πεκίνο να δώσουν περισσότερα.

«Από πολιτική άποψη δεν μπορούν να δείχνουν αδιαφορία, επομένως η χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας είναι επιτακτική ανάγκη και πρέπει να δίνεται πρώτη και πάνω από όλα, εάν ιδίως δεν προωθείται μια (πολιτική) διευθέτηση... Πρέπει να συνεισφέρουν περισσότερα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όπως και οι άλλοι», δήλωσε το στέλεχος της UNHCR.

«Ναι» των Καταλανών στην ανεξαρτησία

Το αποτέλεσμα του συμβολικού δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της περιοχής της Καταλωνίας ήταν συντριπτικό: το 80,1% ψήφισε υπέρ ενός ανεξάρτητου κράτους. Η Μαδρίτη όμως δεν το αναγνωρίζει.

Το δημοψήφισμα που έλαβε χώρα την Κυριακή στην Καταλωνία είχε καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Εντούτοις οι Καταλανοί που προσήλθαν στις τοπικές κάλπες έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα προς τη Μαδρίτη, ψηφίζοντας υπέρ της ανεξαρτητοποίησης σε ποσοστό 80,1%, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα επίσημα αποτελέσματα.

Ειδικότερα, το ποσοστό αυτό απάντησε θετικά στο διπλό ερώτημα: κατά πρώτον εάν η Καταλωνία πρέπει να είναι ανεξάρτητο κράτος και κατά δεύτερο εάν πρέπει να αποσχιστεί από την Ισπανία. Το 10,1% των ψηφοφόρων απάντησε θετικά μεν στο πρώτο ερώτημα και αρνητικά στο δεύτερο, τάχθηκε δηλαδή υπέρ της δημιουργίας ενός καταλανικού κράτους, το οποίο θα συγκαταλέγεται όμως στην Ισπανία. Αρνητικά και στα δύο ερωτήματα απάντησε το 4,6% των ψηφοφόρων.

Το δημοψήφισμα αυτό είχε καθαρά «συμβουλευτικό χαρακτήρα» και διοργανώθηκε παρά τα νομικά εμπόδια και τις έντονες ενστάσεις της κεντρικής κυβέρνησης της Μαδρίτης. Παρά το συντριπτικό αποτέλεσμα υπέρ του «ναι», η ισπανική κυβέρνηση, όπως είχε άλλωστε εξαγγείλει, εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει το συμβολικό δημοψήφισμα. Ωστόσο ειδικοί και σχολιαστές εκτιμούν ότι αυτό φέρει αναμφισβήτητα πλέον ένα ειδικό πολιτικό βάρος, που δεν μπορεί εύκολα να παραγνωριστεί.

Από εκλογικό τμήμα της Βαρκελώνης, 9 Νοεμβρίου 2014

Στο μεταξύ ο επικεφαλής της τοπικής καταλανικής κυβέρνησης, Αρτούρ Μας, πριν ακόμη από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έσπευσε να κάνει λόγο για μεγάλη νίκη και «απόλυτη επιτυχία». «Για άλλη μια φορά η Καταλωνία απέδειξε ότι θέλει να κυβερνά η ίδια τον εαυτό της», δήλωσε ο Αρτούρ Μας την Κυριακή μπροστά σε πλήθος Καταλανών που τον επευφημούσαν.

Εντούτοις στην πράξη το συμβολικό δημοψήφισμα δεν αναμένεται να έχει άμεσες νομικές συνέπειες, από τη στιγμή που το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας σε απόφαση που εξέδωσε τον περασμένο Σεπτέμβριο κρίνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με θέμα την ανεξαρτητοποίηση της Καταλωνίας ως αντισυνταγματική, δικαιώνοντας έτσι την προσφυγή της κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόι.

Στο δρόμο που χάραξε η Σκωτία;

 To δημοψήφισμα για τη Σκωτία λειτούργησε ως μοχλός πίεσης προς το Λονδίνο

Σύμφωνα με στοιχεία των καταλανικών αρχών στο δημοψήφισμα συμμετείχαν 2,25 εκατομμύρια Καταλανοί, αριθμός ωστόσο που κρίνεται μικρός σε σχέση με το σύνολο των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων της περιοχής, ο οποίος ανέρχεται σε 5,4 εκατομμύρια.

Ας σημειωθεί, τέλος, ότι το δημοψήφισμα στην Καταλωνία έρχεται να προστεθεί σε εκείνο για την ανεξαρτησία της Σκωτίας που διεξήχθη προ διμήνου. Το σκωτσέζικο δημοψήφισμα μολονότι δεν στέφθηκε με επιτυχία, κατάφερε ωστόσο να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς την κυβέρνηση του Λονδίνου με στόχο την παροχή διευρυμένων αρμοδιοτήτων στο τοπικό κοινοβούλιο της Σκωτίας.

Σε κάτι τέτοιο αποβλέπει εν τέλει και η καταλανική πολιτική ηγεσία, η οποία αποζητά μεγαλύτερη φορολογική και πολιτική αυτονομία από το «κράτος της Μαδρίτης».

Ισπανία: Στις κάλπες οι Καταλανοί για το συμβολικό δημοψήφισμα ανεξαρτησίας

του Μ ....

Στις κάλπες προσέρχονται σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες Καταλανοί προκειμένου να συμμετέχουν στο συμβολικό δημοψήφισμα ή αλλιώς την άτυπη διαβούλευση για την ανεξαρτησία της περιοχής της Ισπανίας παρά την αντίθεση της Μαδρίτης.

Οι οργανώσεις υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας έχουν απευθύνει έκκληση στους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες ώστε να υπάρξει μεγάλη προσέλευση. Περίπου 40.000 εθελοντές θα βοηθήσουν ώστε να στηθούν τα ανεπίσημα εκλογικά κέντρα για την ψηφοφορία της Κυριακής.

Οι πολιτικοί της Καταλωνίας που τάσσονται υπέρ της απόσχισης της περιοχής από την Ισπανία ευελπιστούν ότι ένα μεγάλο ποσοστό υποστήριξης θα παρακινήσει την κεντρική κυβέρνηση να ξεκινήσει διάλογο μαζί τους για τη διαπραγμάτευση μεγαλύτερης φορολογικής και πολιτικής αυτονομίας, ή ακόμα και να πείσει τη Μαδρίτη να δεχτεί ένα μελλοντικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία.

Αξιωματούχοι από δύο κύρια κόμματα της Καταλωνίας, υποστηρίζουν ότι εάν τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο πολίτες – από τους συνολικά 7 εκατομμύρια - ψηφίσουν υπέρ της απόσχισης, κάτι τέτοιο θα βοηθήσει στα σχέδια για την ανεξαρτησία της περιοχής.

«Το ιδανικό σενάριο είναι όσο περισσότεροι άνθρωποι τόσο το καλύτερο», δήλωσε ο Οριόλ Χουνκέρας, επικεφαλής του κόμματος Δημοκρατική Αριστερά Καταλονίας (ERC). «Είναι σαφές ότι αυτή η διαβούλευση… δεν μας δίνει τη δημοκρατική εντολή που θα είχαμε σε μια εκλογική διαδικασία, ωστόσο το σημαντικό είναι πως αποδεικνύεται ότι οι πολίτες θέλουν να ψηφίσουν και θέλουν να εκφράσουν τη γνώμη τους».

Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις που έχουν διενεργηθεί το τελευταίο διάστημα, περίπου το 80% των Καταλανών επιθυμούν περισσότερη αυτονομία από την Ισπανία, ενώ σχεδόν το 50% τάσσεται υπέρ της ανεξαρτησίας της περιοχής.

Ουκρανία: Σφοδρές μάχες με πυρά πυροβολικού στο Ντονέτσκ

                                                                                                         του Μ …

Σφοδρές μάχες με πυρά πυροβολικού ξέσπασαν τη χθεσινή νύχτα στο Ντονέτσκ, προπύργιο των φιλορώσων αυτονομιστών στην ανατολική Ουκρανία, όπου σημαντικές ενισχύσεις έφτασαν προς τις δυνάμεις των ανταρτών, σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).

Τα πυρά, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης, άρχισαν να γίνονται πυκνά γύρω στις 02.00 το πρωί και συνεχίστηκαν με την ίδια ένταση δύο ώρες αργότερα, σύμφωνα με δημοσιογράφους του Γαλλικού Πρακτορείου που βρίσκονται στην περιοχή. Δεν κατέστη δυνατό να εκτιμηθούν άμεσα οι συνέπειες των βομβαρδισμών αυτών, λόγω της απαγόρευσης της κυκλοφορίας που έχουν επιβάλει στο Ντονέτσκ οι αυτονομιστικές αρχές από τις 23.00 έως τις 06.00 τοπική ώρα. 

Νέα ένδειξη ότι η εκεχειρία που υπογράφηκε στις 5 Σεπτεμβρίου μεταξύ του Κιέβου και των αυτονομιστών αργοπεθαίνει μετά τη διεξαγωγή την περασμένη Κυριακή εκλογών στις περιοχές που τελούν υπό τον έλεγχο των ανταρτών, η πρωτοφανής αυτή στρατιωτική δραστηριότητα καταγράφεται την ώρα που παρατηρητές από τον ΟΑΣΕ δήλωσαν χθες ότι είδαν να καταφθάνουν στο Ντονέτσκ μεγάλες ενισχύσεις προς το στρατόπεδο των ανταρτών, δηλαδή περισσότερα από 40 άρματα μάχης και περί τα 20 φορτηγά, ρωσικής κατασκευής και χωρίς αριθμό κυκλοφορίας, που μετέφεραν πυροβόλα 122 χιλιοστών. 

Την Παρασκευή, οι ουκρανικές αρχές είχαν καταγγείλει την είσοδο από τη Ρωσία, η οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί ούτε από τις ΗΠΑ ούτε από το ΝΑΤΟ, δεκάδων αρμάτων μάχης, στρατιωτών και άλλου στρατιωτικού εξοπλισμού. 

Ο ΟΑΣΕ εξέφρασε χθες την "έντονη ανησυχία" του για την παρουσία αυτών των αυτοκινητοπομπών στην περιοχή του Ντονέτσκ και στη γειτονική πόλη Μακίιβκα, η οποία επίσης τελεί υπό τον έλεγχο των φιλορώσων αυτονομιστών. 

Ισχυροί βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν χθες στην περιοχή του αεροδρομίου, βόρεια του Ντονέτσκ, επίκεντρο των μαχών μεταξύ των ανταρτών και των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων επί μήνες. 

Ο ουκρανικός στρατός που δήλωσε ότι θέσεις του, κυρίως σημεία ελέγχου, δέχθηκαν πυρά πυροβολικού, θρηνεί το θάνατο οκτώ στρατιωτών του, οι περισσότεροι στο αεροδρόμιο του Ντονέτσκ και στα περίχωρα της πόλης αυτής. Περίπου 20 είναι οι τραυματίες, ανάμεσά τους άμαχοι.

Χθες βράδυ ισχυρές εκρήξεις ακούστηκαν στο κέντρο του Ντονέτσκ. Οι αντάρτες είχαν αρχίσει να σκάβουν χαρακώματα κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό στην περιοχή του αεροδρομίου, η οποία αποτελεί ένα από τα θερμότερα σημεία της σύγκρουσης. 

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, περισσότεροι από 4.000 άνθρωποι, άμαχοι στην πλειονότητά τους, έχουν χάσει τη ζωή τους από την έναρξη της σύγκρουσης τον Απρίλιο. 

Συρία: Τουλάχιστον 21 άμαχοι νεκροί σε επιδρομές και της συριακής αεροπορίας

του M…

Τουλάχιστον 21 άμαχοι, ανάμεσά τους ένα παιδί, σκοτώθηκαν και εκατό ακόμη τραυματίστηκαν στις επιδρομές που πραγματοποίησε η συριακή πολεμική αεροπορία στην πόλη Αλ-Μπαμπ, την οποία έχουν καταλάβει οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους στη βόρεια επαρχία του Χαλεπίου, ανακοίνωσε σήμερα το Συριακό Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

"Η πολεμική αεροπορία έριξε χθες βράδυ επτά βόμβες-βαρέλια και τρεις οβίδες πάνω από την πόλη Αλ-Μπαμπ, βορειοανατολικά της πόλης του Χαλεπίου, σκοτώνοντας τουλάχιστον 21 άμαχους, ανάμεσά τους ένα παιδί και μια γυναίκα", σύμφωνα με το Παρατηρητήριο. 

Η Αλ-Μπαμπ είναι προπύργιο του ΙΚ, το οποίο ελέγχει εδάφη στη Συρία και στο Ιράκ

Η Αλ-Μπαμπ είναι προπύργιο του ΙΚ, το οποίο ελέγχει εδάφη στη Συρία και στο Ιράκ

σπέρνει τον τρόμο μέσω της εφαρμογής της εξτρεμιστικής του ερμηνείας του Ισλάμ. 

Όπως η πόλη του Χαλεπίου και περιοχές που τελούν υπό τον έλεγχο των ανταρτών και των τζιχαντιστών στην επαρχία του, η Αλ-Μπαμπ αποτελεί συχνά στόχο βομβαρδισμών με βόμβες-βαρέλια από τις δυνάμεις του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Το ισχυρό αυτό όπλο έχει αφήσει χιλιάδες νεκρούς εδώ και ένα χρόνο στην περιοχή. 

Τα γεμάτα εκρηκτικά βαρέλα είναι μη κατευθυνόμενες βόμβες που εκτοξεύονται από ελικόπτερα και αποτελούν το κύριο όπλο του καθεστώτος Ασαντ εναντίον των ανταρτών στον μεταξύ τους πόλεμο που μαίνεται περισσότερα από τρία χρόνια. 

Η κυβέρνηση στη Δαμασκό ουδεμία διάκριση κάνει μεταξύ των "μετριοπαθών" ανταρτών και των τζιχαντιστών του ΙΚ, αποκαλώντας όλους "τρομοκράτες", ακόμα κι αν αντάρτες και τζιχαντιστές πολεμούν επίσης μεταξύ τους. 

Το ΙΚ εμφανίστηκε στη Συρία το 2013. Ωστόσο ο συριακός στρατός άρχισε να πλήττει τις θέσεις των τζιχαντιστών στην ανατολική και βόρεια χώρα το καλοκαίρι, μετά τις επιθέσεις εναντίον συριακών βάσεων που προκάλεσαν τον θάνατο εκατοντάδων στρατιωτών.

Οι βομβαρδισμοί των κυβερνητικών δυνάμεων εναντίον του ΙΚ πραγματοποιούνται την ώρα που η εξτρεμιστική οργάνωση αποτελεί επίσης στόχο επιδρομών του υπό τις ΗΠΑ συνασπισμού στη Συρία και το Ιράκ. 

Μεξικό: Οργή μετά τις αποκαλύψεις για τον τρόπο δολοφονίας 43 φοιτητών

του Μ ...

Ημέρα οργής και πένθους ήταν το Σάββατο για πολλούς Μεξικανούς, μετά τις ομολογίες τριών υπόπτων οι οποίοι αποκάλυψαν στις αρχές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με τους θανάτους των 43 φοιτητών τα ίχνη των οποίων είχαν εξαφανιστεί από τα τέλη Σεπτεμβρίου.

Ο Αλκαράζ Χοσέ Γκαρσία, εκπρόσωπος του κινήματος 43x43, δήλωσε ότι το έθνος έχει βυθιστεί στο πένθος και είναι «πιο εξοργισμένο από ποτέ», μετά την αναγγελία ότι οι φοιτητές είχαν δολοφονηθεί.

  Ο ομοσπονδιακός Γενικός Εισαγγελέας, Χεσούς Μουρίγιο, ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι τα φερόμενα ως μέλη της συμμορίας είχαν ομολογήσει στις αστυνομικές αρχές ότι όχι μόνο δολοφόνησαν τους φοιτητές αλλά έκαψαν και τις σορούς τους ώστε να εξαφανίσουν οποιαδήποτε αποδεικτικά στοιχεία.

Οι ερευνητές στην υπόθεση παρουσίασαν βίντεο από την ανάκριση των δραστών, στο οποίο οι ύποπτοι περιγράφουν λεπτομερώς τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν, λέγοντας ότι σκότωσαν αρκετά άτομα και έκαψαν τα πτώματά τους. Οι πληροφορίες αυτές οδήγησαν τους αστυνομικούς στην πόλη Κοκούλα στην πολιτεία Γκερέρο, όπου ανακάλυψαν μόνο στάχτες και τα απομεινάρια οδοντοστοιχιών.

Ο Μουρίγιο δήλωσε ότι τα γεγονότα που παρέθεσαν οι ύποπτοι πρέπει να επαληθευτούν και από τους ιατροδικαστές ενώ πρόσθεσε ότι τα ανθρώπινα «λείψανα» θα σταλούν στο πανεπιστήμιο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας προκειμένου να γίνει η τελική ταυτοποίηση του DNA των θυμάτων.

Οι 43 φοιτητές, ηλικίας μεταξύ 15 και 25 ετών, ταξίδευαν με λεωφορεία όταν αστυνομικοί τους σταμάτησαν στην περιοχή Ιγκουάλα στις 26 Σεπτεμβρίου και φέρεται πως τους απήγαγαν, δήλωσαν αυτόπτες μάρτυρες. Οι συλληφθέντες δήλωσαν ότι στη συνέχεια οι αστυνομικοί παρέδωσαν τους φοιτητές σε μέλη της συμμορίας Γκερέρος Γιουνίντος.

Σπάζοντας τη σιωπή του σχετικά με το περιστατικό, ο πρόεδρος της χώρας, Πένια Νιέτο δήλωσε: «Το έθνος μας βιώνει δύσκολες στιγμές. Δίνω το λόγο μου στις οικογένειες των αγνοουμένων και στο λαό του Μεξικού ότι δεν θα σταματήσουμε έως ότου αποδοθεί δικαιοσύνη».

Η ελεύθερη αγορά δεν έριξε το Τείχος του Βερολίνου – ένα ενδιαφέρον άρθρο του Melvyn P. Leffler στο Foreign Policy.

“ Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν παρερμηνεύσει το τέλος του κομμουνισμού για ένα τέταρτο του αιώνα. Ήρθε η ώρα να  δούμε τα πράγματα καθαρά.”

Συνεχίζοντας τα δημοσιεύματα του Νέου Μέτοικου για τα 25 χρόνια από την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου παρουσιάζουμε το άρθρο του Melvyn P. Leffler στο Foreign Policy.

Ο Leffler παρουσιάζει ορισμένες κριτικές απόψεις για την καυχησιολογία, τον κομπασμό του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου – που τη χαρακτηρίζει ως ύβρη – και για την άκριτη αποδοχή των νεοφιλελεύθερων δογμάτων.

 Βέβαια, ο ίδιος είναι υποστηρικτής της “κοινωνικής αγοράς” και ενός ρυθμισμένου καπιταλισμού με την παρέμβαση του κράτους και των κυβερνήσεων.

 Έχουν σημασία, ωστόσο, οι απόψεις του για να κατανοήσουμε και τους προβληματισμούς ή και τη πολιτικο- ιδεολογική αντιπαράθεση που αναπτύσσεται αυτή την περίοδο στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλες δυτικές χώρες.

 Στο τέλος αναγνωρίζει και ο ίδιος ότι φυσικά δεν έχουμε γνωρίσει το «τέλος της ιστορίας» που αυτάρεσκα διακήρυξαν οι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκπρόσωποι των νικητών του Ψυχρού πολέμου αφού – όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: “η αναταραχή, οι συγκρούσεις και ο πόνος στην πραγματικότητα ποτέ δεν τελειώνει.”        

Στις 9 Νοεμβρίου, 1989, ο Gunter Schabowski, εκπρόσωπος του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας,  μέσα από μια συνέντευξη Τύπου και έναν αδέξιο χειρισμό άλλαξε την ιστορία.

Αν και ο Schabowski ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου, ο ίδιος δεν είχε παρακολουθήσει τη συνεδρίαση του νωρίτερα μέσα στην ίδια ημέρα, όταν η επιτροπή αποφάσισε για τις νέες ταξιδιωτικές ρυθμίσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Εκείνος δεν τις είχε διαβάσει ακόμα, όταν στάθηκε σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο δημοσιογράφους.

Για μήνες, οι Ανατολικογερμανοί έφευγαν προς τη Δυτική Γερμανία, μέσω της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας. Το καθεστώς βρισκόταν σε βαθιά αμηχανία, και κλονίστηκε ακόμη περισσότερο από την αυξανόμενη αναταραχή στις πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας. Οι διαδηλωτές πραγματοποίησαν ειρηνικές συγκεντρώσεις στη Λειψία, κάθε βδομάδα για αρκετούς μήνες, προσελκύοντας ολοένα και μεγαλύτερα πλήθη. Παρακινούμενοι από εκκλησιαστικές ομάδες, οικολόγους και μη-κυβερνητικές οργανώσεις που αγωνίζονταν για την ειρήνη και τον αφοπλισμό, οι ανατολικογερμανοί διαδήλωναν στους δρόμους, φωνάζοντας συνθήματα για αλλαγή, αλλά και φοβούμενοι την καταστολή.

Στο νέο της βιβλίο “Η κατάρρευση”, η ιστορικός Μαρία Sarotte παρουσιάζει λεπτομερώς το ρόλο των απλών ιδιωτών και τα τυχαία περιστατικά που οδήγησαν στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου: οι ηγέτες του Κόμματος γνώριζαν ότι έπρεπε να διαμορφώσουν νέους ταξιδιωτικούς κανόνες ώστε να εκτονώσουν την κρίση και να αποτρέψουν την αυξανόμενη πίεση από τους συντρόφους τους στην Πράγα, τη Βουδαπέστη και τη Μόσχα. Αλλά δεν ήθελαν να ανοίξουν διάπλατα τα σύνορα. Δεν είχαν την πρόθεση να επιτρέψουν στους ανατολικογερμανούς να φύγουν χωρίς να ζητήσουν άδεια.

Για το μεγαλύτερο μέρος, οι δημοσιογράφοι κάθονταν βαριεστημένοι στη διάρκεια μιας ώρας συνέντευξης τύπου. Ο Schabowski έδωσε συγκεχυμένες απαντήσεις σε μια σειρά από ερωτήματα. Καθώς πλησίαζε επτά το απόγευμα, ρωτήθηκε σχετικά με τους νέους ταξιδιωτικούς κανόνες. Ανακάτεψε τα χαρτιά του, και πάλι μίλησε άσκοπα, στη συνέχεια είπε ότι "απ’ όσο ξέρω ... θα είναι δυνατό για κάθε πολίτη να μεταναστεύσει." Οι δημοσιογράφοι του έκαναν καυστικές ερωτήσεις, αλλά αυτός δεν μπορούσε να αποσαφηνίσει τους νέους κανονισμούς. Έκπληκτος  από την αναταραχή που είχαν προκαλέσει οι δηλώσεις του, θέλοντας να φύγει γρήγορα, και προφανώς έχοντας κακή πληροφόρηση και ο ίδιος, πρόσθεσε ότι οι νέοι κανόνες θα τεθούν σε ισχύ «αμέσως» - ακόμη και στο Βερολίνο.

Οι δημοσιογράφοι των τηλεοπτικών καναλιών  ανέφεραν αμέσως ότι τα σύνορα είχαν ανοίξει. Οι ανατολικοβερολινέζοι συνέρρεαν στα σημεία ελέγχου κατά μήκος του τείχους που χώριζε την πόλη τους από το 1961. Αντιμετωπίζοντας το χάος, οι φρουροί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Θα έπρεπε να πυροβολήσουν; Θα έπρεπε να προσπαθήσουν να εξηγήσουν ότι οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί δεν είχαν, στην πραγματικότητα, χαλαρώσει;

Το πλήθος συνέχισε να αυξάνεται. Φοβούμενοι τη βία και μην ξέροντας τι να κάνουν, οι φρουροί άνοιξαν τις πύλες. Χαρούμενοι πολίτες πέρασαν το Τείχος και στη συνέχεια το έριξαν.

Αυτό το Σαββατοκύριακο συμπληρώνεται  ένα τέταρτο αιώνα από την πτώση του Τείχους. Οι Γερμανοί θα τιμήσουν την επέτειο στην Πύλη του Βρανδεμβούργου με μια πανηγυρική ομιλία από την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, μια συναυλία του Peter Gabriel, και με μια επίδειξη  8.000 λαμπερών φανών. Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο θα κάνουν δηλώσεις μνήμης και σεβασμού. Αλλά τι ακριβώς πρέπει ο κόσμος να γιορτάζει; Πώς θα πρέπει οι μελλοντικές γενιές να σκέφτονται αυτό το γεγονός; Ποια διδάγματα μπορούν να αντληθούν από αυτό;

Εμείς οι Αμερικανοί θέλουμε  να πιστεύουμε ότι η διάλυση του Τείχους επιβεβαίωσε το λυτρωτικό ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, την ορθότητα της πολιτικής της ανάσχεσης, την αποτελεσματικότητα της συσσώρευσης όπλων που ξεκίνησε από τον Πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν, καθώς και την παγκόσμια διακήρυξη της ελευθερίας. Η Πτώση του Τείχους ενίσχυσε την άποψη των Αμερικανών για τον εξαιρετικό ρόλο του εαυτού τους. Αυτή η θριαμβολογία υιοθετήθηκε από μια τόσο ετερόκλητη ομάδα προσώπων, όπως ο Τζορτζ Μπους, οι Κλίντον, οι Ντόναλντ Ράμσφελντ και Ντικ Τσένι, ο Πολ Γούλφοβιτς και ο Ντάγκλας Φέιθ.

Αλλά η θριαμβολογία δεν αναπτύχθηκε άμεσα. Όταν ο Πρόεδρος Μπους άκουσε τις πρώτες ειδήσεις  από τις  εξελίξεις στο Βερολίνο, ήταν επιφυλακτικός. Καλωσόρισε την αυξανόμενη ελευθερία της Ανατολής Γερμανούς, αλλά ήταν αποφασισμένος να αποφευχθεί η ρητορική που ενδεχομένως επέσπευδε τη Σοβιετική καταστολή. "Κάποιοι ήθελαν να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του Τείχους του Βερολίνου," αυτός είπε στους δημοσιογράφους εκείνες τις στιγμές. "Λοιπόν, ποτέ δεν άκουσα μια τόσο ηλίθια ιδέα." Ο πρόεδρος θυμήθηκε τα γεγονότα στη Βουδαπέστη το 1956 και στην Πράγα το 1968, και δεν μπορούσε να αγνοήσει την πρόσφατη βίαιη καταστολή από το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς στην πλατεία Τιενανμέν.

  Ωστόσο, μετά την επανένωση της Γερμανίας και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε και ο πρόεδρος δεν μπορούσε πλέον να αντισταθεί στο να λάβει τα εύσημα για τα γεγονότα: «Οδηγήσαμε στην πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος και στο θάνατο του αυτοκρατορικού κομμουνισμού," είπε σε μια συγκέντρωση  υποστηρικτών του στο Οχάιο το Μάιο του 1992. Λίγους μήνες αργότερα, η επίσημη προεκλογική πλατφόρμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος προχώρησε ακόμη περισσότερο: "Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου σηματοδοτεί μια κοσμοϊστορική αλλαγή στον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν .... Εμείς οι Ρεπουμπλικάνοι είδαμε καθαρά τους κινδύνους του κολεκτιβισμού, όχι μόνο τη στρατιωτική απειλή, αλλά τη βαθύτερη απειλή για την ψυχή των ανθρώπων που υποδουλώνονται στην εξάρτηση του. " Εμφανιζόμενος στην συνέλευση των Ρεπουμπλικάνων για την τελευταία δημόσια ομιλία του το 1992 πριν κτυπηθεί από τη νόσο Αλτσχάιμερ, ο Ρήγκαν διαβεβαίωσε τους ακροατές του ότι αυτό ήταν αλήθεια: «Εμείς οι Αμερικανοί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ήμασταν η ηθική δύναμη που νίκησε τον κομμουνισμό."

 Οι Δημοκρατικοί, επίσης, παρερμήνευσαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Συμφώνησαν ότι η κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση απαξίωνε το ρόλο της κυβέρνησης και καταδείκνυε την ανωτερότητα των ελεύθερων αγορών. Αγκάλιασαν  το ανοικτό εμπόριο και την παγκοσμιοποίηση, την Πράξη για τη Βορειοαμερικανική Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

  Κατάργησαν το τείχος προστασίας ανάμεσα στην περιοχή της Ύφεσης και της εμπορικής και επενδυτικής τραπεζικής δράσης και απέτυχαν να ρυθμίσουν τους αναπτυσσόμενους τομείς της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, όπως τις συναλλαγές σε παράγωγα και την τιτλοποίηση των στεγαστικών δανείων. Ανάγκασαν και τις άλλες κυβερνήσεις για την απελευθέρωση των δημοσιονομικών ελέγχων ως προϋπόθεση συμφώνων ελεύθερων συναλλαγών ή για την εξασφάλιση οικονομικής βοήθειας κατά τη διάρκεια της ασιατικής οικονομικής κρίσης. "Η τάση προς τη δημοκρατία και τις ελεύθερες αγορές σε ολόκληρο τον κόσμο," είπε ο Μπιλ Κλίντον, "προωθεί τα αμερικανικά συμφέροντα." Το τέλος του Τείχους, η κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας, καθώς και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ολοκλήρωσε τον εναγκαλισμό των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών και από τις δύο πλευρές της αμερικανικής πολιτικής.

Μετά την 11^η Σεπτεμβρίου, οι μνήμες του Τείχους του Βερολίνου συνέχισαν να διασκεδάζουν και να εμπνέουν τους κυβερνητικούς αξιωματούχους των ΗΠΑ. Στις 9 Νοεμβρίου 2001, ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους κήρυξε την "Παγκόσμια Ημέρα για την Ελευθερία." Είπε, "Όπως και στη πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την ήττα του ολοκληρωτισμού στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, η ελευθερία θα θριαμβεύσει σε αυτόν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας."

Αυτός ο τρόπος σκέψης διαμόρφωσε τη γλώσσα – στην πραγματικότητα την ύβρι - που διατυπώθηκε στην Δήλωση Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας του 2002: «Οι μεγάλοι αγώνες του 20ου αιώνα μεταξύ ελευθερίας και ολοκληρωτισμού τελείωσαν με μια αποφασιστική νίκη για τις δυνάμεις της ελευθερίας και με ένα ενιαίο βιώσιμο μοντέλο εθνικής επιτυχίας: με ελευθερία, δημοκρατία, και ελεύθερη επιχείρηση». Δεν είναι δύσκολο να χαράξουμε μια διαχωριστική γραμμή από την μετά τον Ψυχρό Πόλεμο θριαμβολογία και την εισβολή στο Ιράκ το 2003: Παρατηρώντας βίντεο από την ανατροπή του αγάλματος του Σαντάμ, ο Υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ είπε σκεπτικά σε συνέντευξη Τύπου στο Πεντάγωνο: "Παρακολουθώντας [τους Ιρακινούς] ... δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει, αλλά σκεφτείτε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του Σιδηρού Παραπετάσματος».

Αυτές οι αντιπαραβολές δεν είναι απλά λανθασμένες, είναι τελείως λάθος. Με ό, τι γνωρίζουμε τώρα για την ιστορία της Πτώσης του Τείχους  - τη συμπτωματικότητα του γεγονότος και τον τρόπο αντίδρασης των απλών ανθρώπων - θα πρέπει να αντλήσουμε διαφορετικά μαθήματα, αυτά που δεν σχετίζονται με την οικουμενική έκκληση της ελευθερίας ή τη γενναιοδωρία των ελεύθερων αγορών ή την αποτελεσματικότητα της δύναμης, της εξουσίας και της αποτροπής.

Πρέπει, πρώτα, να αναγνωρίσουμε το ρόλο της επανάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το ρόλο των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ), όπως του Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι, της Επιτροπή Υπεράσπισης των Εργατών (KOR), στην Πολωνία, και της Χάρτας 77 στην Τσεχοσλοβακία, και πολλών άλλων. Αυτές οι ομάδες, αν και διαφορετικές στην ιδεολογία και την τακτική, όλες διεκδικούσαν την αλλαγή, τη διαφάνεια, την ελεύθερη έκφραση, την ατομική ευκαιρία, τη θρησκευτική ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Οι ιστορικοί έρχονται τώρα να εκτιμήσουν τη δράση  και τη συνεισφορά αυτών των ΜΚΟ για την πτώση του κομμουνισμού. Αυτές οι ομάδες που υπερασπίστηκαν τις συμφωνίες του Ελσίνκι του 1975, τις συμφωνίες που υπογράφηκαν από 35 χώρες της Ευρώπης - κομμουνιστικές, μη-κομμουνιστικές και ουδέτερες, καθώς και τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά - οι οποίες παρουσίασαν τις αρχές που θα κατεύθυναν τις σχέσεις Ανατολής-Δύσης, συμπεριλαμβανομένων της οικονομικής, επιστημονικής, πολιτιστικής και της τεχνολογικής συνεργασίας. Χάραξαν την υποχρέωση όλων των συμβαλλομένων να σεβαστούν τα θεμελιώδη δικαιώματα όπως την ελευθερία της σκέψης, της θρησκείας και της συνείδησης.

Οι ΜΚΟ παρουσιάστηκαν σ 'όλη την Ευρώπη, ανατολική και δυτική, υπερασπίζοντας το δικαίωμα σε ελεύθερη πρόσβαση και ταξίδια, για την προώθηση των πολιτιστικών ανταλλαγών, για να στηρίξουν την οικογενειακή επανένωση, και, πάνω απ' όλα, με στόχο να ελέγχουν τις κυβερνήσεις που θεωρούνταν υπόλογες για τη φυλάκιση αντιφρονούντων, για διακρίσεις σε βάρος των μειονοτήτων, που κατέπνιγαν  την κοινωνία των πολιτών, που συμπίεζαν τα δικαιώματα των εργαζομένωνγια οργάνωση και συνδικαλιστικές ελευθερίες, ή παραβίαζαν την ελευθερία της θρησκείας ή του Τύπου. Αυτές οι ΜΚΟ εργάστηκαν ακούραστα για να καταγγείλουν τους παραβάτες. Προώθησαν διακρατικές επαφές, καθώς και την αμοιβαία υποστήριξη και βιωσιμότητά των διαφωνούντων σε όλη την Ανατολική Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση. Όσο τίποτα, αυτό οδήγησε στην πτώση των κατασταλτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. 

Όταν σκεφτόμαστε την κατάρρευση του κομμουνισμού, θα πρέπει να τονίσουμε και να γιορτάσουμε την ελκυστικότητα μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς -. Όχι  της ελεύθερης επιχείρησης. Πράγματι, ήταν οι αρχές της κοινωνικής αγοράς, ο ελεγχόμενος ανταγωνισμός και μια δέσμευση για την κοινωνική ισότητα και ένα δίχτυ ασφαλείας, που ενσωματώθηκαν στο νόμο για την ίδρυση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας. Στο ιδεολογικό ανταγωνισμό μεταξύ ελεύθερης επιχείρησης και του κομμουνισμού, η κοινωνική αγορά κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο. Παρά την επίθεση Ρέιγκαν-Θάτσερ στην κυβέρνηση και τη ρύθμιση, τα κοινωνικά δίχτυα ασφαλείας δεν διαβρώθηκαν στη δεκαετία του 1980, ούτε ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία. Και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, η κοινωνικής προστασίας ως ποσοστό του ΑΕΠ έφθασε πράγματι στο αποκορύφωμά της το 1993.

Η ικανότητα να συμβιβάσει την ειρήνη με την ευημερία έκανε τη Δύση τόσο ελκυστική για τους πολίτες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Και από αυτή την άποψη, αν αναλογιστούμε την πτώση του Τείχους, θα πρέπει επίσης να γιορτάσουμε την αποτελεσματικότητα των υπερεθνικών θεσμών και της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης. Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, λόγω της γαλλο-γερμανικής συμφιλίωσης, λόγω της επιτυχίας της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα και της Κοινής Αγοράς, και λόγω των ελπίδων που ενέπνευσε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 από την μελλοντική Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, εξαιτίας της ανθεκτικότητας των δυτικών οικονομιών και την ελκυστικότητα του πολιτισμού της μαζικής κατανάλωσης. Όταν οι ανατολικογερμανοί συνέρρεαν στη Δυτική Γερμανία, που δεν πήγαιναν εκεί για να επευφημήσουν την άφιξη των πυραύλων Πέρσινγκ  II.

Παρ 'όλα αυτά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η οικονομική ανασυγκρότηση και η ολοκλήρωση της Δυτικής Ευρώπης δεν θα είχε συμβεί χωρίς τα αμερικανικά στρατεύματα που στάθμευαν στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ίδρυση του ΝΑΤΟ. Η στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και οι στρατηγικές δεσμεύσεις ήταν το απαραίτητο φόντο για τη γαλλο-γερμανική συμφιλίωση και τον εκσυγχρονισμό των δυτικοευρωπαϊκών οικονομιών.

Ωστόσο οι σοφοί ηγέτες συνειδητοποίησαν ότι η στρατιωτική δύναμη από μόνη της δεν θα κέρδιζε  τον Ψυχρό Πόλεμο.

Ο Ρήγκαν αντιληφθεί ότι η διαπραγμάτευση από τη θέση ισχύος σήμαινε διαπραγμάτευση, προσέγγιση και κατανόηση του αντιπάλου. Ο Μπους αναγνώρισε ότι η σύνεση και η αυτοσυγκράτηση ήταν κρίσιμης σημασίας. Ήξερε ότι δεν πρέπει να αντιδράσει υπερβολικά, ότι δεν πρέπει να προκαλέσει την καταστολή μέσα από την Ανατολική Γερμανία ή από το Κρεμλίνο. Ο Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Κολ κατανόησε ότι μια ενωμένη Γερμανία έπρεπε να εντάσσεται στο πλαίσιο υπερεθνικών θεσμικών οργάνων, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν πιέστηκε για να προχωρήσει η Νομισματική Ένωση το 1992, που θεωρήθηκε προϋπόθεση για εξισορρόπηση της γερμανικής δύναμης καθησυχάζοντας και τους γείτονες της Γερμανίας.

Οι μη κυβερνητικούς θεσμοί, οι νομισματικές ενώσεις, και οι κακότεχνες συνεντεύξεις τύπου πιθανόν δε δημιουργούν τις δραματικές, θριαμβευτικές αφηγήσεις που κάνουν τους Αμερικανούς να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους και την κυβέρνησή τους. Αλλά πρέπει να απορρίψουμε τις απλές εξηγήσεις των γεγονότων. Μια ιστορία που παραγνωρίζει το τι συνέβη οδηγεί σε ιδεολογική ύβρη και λαθεμένα διδάγματα για το μέλλον, από την καταστροφική οικονομική απορύθμιση στην υπερ-εμπιστοσύνη για την ικανότητα της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος να μετασχηματίσει άλλες κοινωνίες. 

Αλλά ακόμη και αν αναγνωρίζουμε τα όρια και την πολυπλοκότητα, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να συμφωνήσουμε σχετικά με την 25η επέτειο από την Πτώση του Τείχους ότι απομένουν πολλά για να γιορτάσουμε. Σε κύριο άρθρο της στις 11 Νοέμβρη 1989, η εφημερίδα New York Times έθεσε τα γεγονότα στη σωστή τους διάσταση:. «Τα πλήθη των νεαρών Γερμανών χόρεψαν πάνω στο μισητό Τείχος του Βερολίνου το βράδυ της Πέμπτης Χόρευαν για τη χαρά -  χόρευαν για την ιστορία. Χόρευαν επειδή ο. τραγικός κύκλος της καταστροφής που συντάραξε την Ευρώπης πρώτη φορά πριν από 75 χρόνια, αγκάλιασε δύο παγκόσμιους πολέμους, ένα ολοκαύτωμα, και έναν ψυχρό πόλεμο, φάνηκε επιτέλους να πλησιάζει το τέλος. "

Εμείς, επίσης, μπορούμε να εξακολουθούμε να χαιρόμαστε, ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι η αναταραχή, οι συγκρούσεις και ο πόνος στην πραγματικότητα ποτέ δεν τελειώνει.         

* Ο Melvyn P. Leffler είναι καθηγητής Αμερικανικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια