Μαντάρα … στην Ευρώπη μια βδομάδα μετά το γαλλογερμανικό σχέδιο «σταθεροποίησης» του ευρώ

Τα άσχημα νέα  … για την Ευρωζώνη είναι ότι μόλις μια εβδομάδα μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και την αρχική απομόνωση της Βρετανίας, μια σειρά χώρες εκφράζουν τώρα σοβαρές επιφυλάξεις για τη νέα διακυβερνητική σύμβαση. Μετά την απόσταση που πήραν η Σουηδία και η Τσεχία, τώρα και η Ουγγαρία συντάσσεται μαζί τους ενώ αντιρρήσεις εκφράζουν η Δανία, η Ιρλανδία και η Φινλανδία.

 Ενώ, ο άξονας Βερολίνου – Παρισιού φαίνεται να κρατάει ακόμα, οι σχέσεις Λονδίνου – Παρισιού μόνο σαν … ειδύλλιο  δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.

 Αφορμή για την επιδείνωση των σχέσεων Λονδίνου-Παρισιού έδωσαν τα αντιβρετανικά σχόλια του Γάλλου υπουργού οικονομικών Φρανσουά Μπαρουάν και του διοικητού της Τράπεζας της Γαλλίας Κριστιάν Νοιγέ. Ο  Μπαρουάν επέκρινε για άλλη μια φορά και σε πολύ έντονο ύφος το βέτο του Ντέιβιντ Κάμερον στο γαλλογερμανικό σχέδιο σταθεροποίησης του ευρώ ενώ ο Κεντρικός Τραπεζίτης, σχολιάζοντας την φημολογία για υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας του από την Standard & Poors, είπε πως θα έπρεπε να προηγηθεί η υποβάθμιση της Βρετανίας λόγω του ελλείμματος  της.

 Άμεση ήταν η απάντηση της Downing Street δια στόματος του εκπροσώπου της ο οποίος υπογράμμισε πως η κυβέρνηση Κάμερον έχει σχέδιο μείωσης του ελλείμματος και το εφαρμόζει, σε αντίθεση με την Γαλλία. Όσον αφορά τα επίπεδα χρέους και την πιστοληπτική ικανότητα, η Βρετανία είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη Γαλλία, με μικρότερο χρέος και επιτόκια δανεισμού στο ήμισυ των γαλλικών. Ανώτατη κυβερνητική πηγή σημειώνει πως το ενδεχόμενο υποβάθμισης έχει πανικοβάλλει την γαλλική κυβέρνηση γι αυτό και επιχειρεί να υποσκάψει την οικονομική αξιοπιστία άλλων χωρών.

 Την ίδια στιγμή μια παρ’ ολίγον κρίση – στο βαθμό διάλυσης – γνώρισε ο κυβερνητικός συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών  - Φιλελευθέρων στη Γερμανία.

Το εσωκομματικό δημοψήφισμα για τη στάση που θα πρέπει να τηρήσει το κόμμα των Ελευθέρων Δημοκρατών στους μηχανισμούς στήριξης των υπερχρεωμένων χωρών είχε πυροδοτήσει νέες συγκρούσεις που απειλούσαν να οδηγήσουν το κόμμα σε νέα κρίση ηγεσίας και το Βερολίνο σε κυβερνητική κρίση. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα έδωσε μια πρώτη ανάσα στον πρόεδρο του κόμματος Ρέσλερ καθώς η πλειοψηφία των μελών του FDP είπε «όχι» στα σχέδια των ανταρτών. Όπως ανακοίνωσε ο ίδιος σήμερα το μεσημέρι, το 54,4 % των ψηφισάντων εκφράστηκε υπέρ των μηχανισμών ενώ το 44 ,2% υποστήριξαν τις θέσεις των αντιπάλων του ESM.

 Μόλις και μετά βίας, όμως,  διαμορφώθηκε  μια πλειοψηφία στήριξης της εφαρμοζόμενης πολιτικής – παρόλο που το συνολικό αποτέλεσμα χαρακτηρίστηκε άκυρο  καθώς δεν συμπληρώθηκε το όριο του 1/3 των εγγεγραμμένων μελών του κόμματος, δηλαδή το 33,3 % ή 21.500 ψήφοι.

Το ζήτημα είναι ότι και η κυβερνητική πλειοψηφία στη  Γερμανία αντιμετωπίζει ισχυρότατους τριγμούς.

 Και όλα αυτά σ’ ένα πλαίσιο που η διεθνής κρίση βαθαίνει.

 Η υποβάθμιση κορυφαίων τραπεζών – μεταξύ αυτών και της Deutsche Bank -  είναι γεγονός.

 Ενώ υπό επιτήρηση και πολύ πιθανή  άμεση υποβάθμιση είναι οι οικονομίες της Γαλλίας και άλλων  «ισχυρών» χωρών.

Ενώ και η επικεφαλής του ΔΝΤ,  Κριστίν Λαγκάρντ, μίλησε για την πιθανότητα   η ανθρωπότητα  «να διολισθήσει σε μια βαθιά οικονομική ύφεση που θα έχει τα χαρακτηριστικά της δεκαετίας του '30», υπογραμμίζοντας πως «καμία οικονομία στον κόσμο - ούτε οι χώρες χαμηλού εισοδήματος, ούτε οι αναδυόμενες οικονομίες, ούτε οι χώρες μεσαίου εισοδήματος, ούτε οι μεγάλες οικονομίες, δεν θα μείνουν αλώβητες από την κρίση”.

 Μιλώντας σε εκδήλωση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, παρουσία της Χίλαρι Κλίντον, η επικεφαλής του Ταμείου διεμήνυσε τον έντονο σκεπτικισμό που προκαλεί η κόντρα μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, αλλά και ο ενδοευρωπαϊκός διχασμός που σηματοδοτεί η αποστασιοποίηση της Βρετανίας, λέγοντας ότι η απειλή του αυξανόμενου προστατευτισμού και της απομόνωσης αρχίζει να εμφανίζεται απειλητικά στον ορίζοντα.

 Το οικοδόμημα που στήνουν πεισματικά οι ισχυροί αυτού του κόσμου, όπως και οι ισχυροί της Ευρώπης, κλυδωνίζεται επικίνδυνα.

  Βεβαίως, επιμένουν λυσσαλέα στη συνέχιση  της ίδιας  πολιτικής.

Επιχειρούν να φορτώσουν όλη την κρίση στους εργαζόμενους και στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, οδηγώντας τους στα έσχατα όρια εξαθλίωσης.

 Η απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού έρχεται μέσα από την αυξανόμενη διεθνή αντίσταση των κινημάτων κάθε μορφής σε όλον τον κόσμο.

Ωστόσο, όσο κι αν θέλουν να το επιβάλλουν, η λύση στην κρίση δεν είναι μονόδρομος.

Καιρός είναι να πληρώσουν και αυτοί που δημιούργησαν αυτή την κρίση …

Ο Τόμσεν, ο Παπαδήμος και τα άλλα … «παιδιά» που συνεχίζουν να ασελγούν σε βάρος των Ελλήνων

  Ο τοπάρχης του ΔΝΤ και της τρόικα στην Ελλάδα,  Πόουλ Τόμσεν  ζήτησε «βελτίωση της εργασιακής ευελιξίας, σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα και αναστολή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας», για να συμπληρώσει χαρακτηριστικά πως «μπορεί κανείς να κάνει περισσότερα για να πετύχει εργασιακή ευελιξία. Να επικεντρώσει στις προνομιούχες επιχειρήσεις, όπου οι μισθοί είναι υψηλοί, όπως τις παλιές κρατικές εταιρείες που σήμερα είναι ιδιωτικές».

 Στην ουσία απαιτεί την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ιδιαίτερα  του κατώτατου μισθού, καθώς και την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων ως κίνηση ικανοποίησης των επιχειρηματιών που επιδιώκουν τη μείωση όλων των μισθών ανεξαρτήτως ύψους -αν και την ίδια στιγμή η τρόικα αγνοεί την υπεραξία που οι επιχειρηματίες συσσώρευσαν τόσα χρόνια.

  Ο Τόμσεν ζητά ριζική μείωση του δημοσίου τομέα και βασικά μαζικές απολύσεις.

 Αυτά σε μια περίοδο που η επίσημη ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 18% και σύντομα θα φτάσει στο 1 εκατομμύριο ανθρώπους.

  Στο ίδιο μήκος κύματος και ο  επικεφαλής της Task Force Χορστ Ράιχενμπαχ που είπε πως «το μοναδιαίο κόστος εργασίας το 2008, με την έναρξη της ύφεσης, αυξανόταν. Το 2010 μειώθηκε. Αυτή η προσαρμογή πρέπει να συνεχιστεί», διαβλέποντας, βεβαίως,  «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας το 2012».

 Είναι προφανείς όσο ποτέ άλλοτε οι διαθέσεις των δανειστών, οι οποίοι θέτουν ως βασικό καθοριστικό παράγοντα τη διατήρηση της ευρείας πολιτικής στήριξης και την απάλειψη των προσχωμάτων διαφόρων συμφερόντων, προκειμένου να αποφευχθεί «ο κίνδυνος έλλειψης της επιτυχίας του προγράμματος», όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Τόμσεν, για να παραδεχθεί πως ήδη εμφανίζει έντονα σημάδια αποτυχίας.

  Να συνεχιστεί, λοιπόν, το … αποτυχημένο πρόγραμμα μέχρι τελικής εξόντωσης των Ελλήνων  εργαζομένων.

 Ποια είναι η θέση των στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης;

  Συνεχίζουν να δίνουν «όρκους πίστης» και να διαβεβαιώνουν την πρόθεσή τους να εφαρμόσουν τις συμφωνίες … οι οποίες δεν τηρούνται από μόνες τους και συνοδεύονται κάθε φορά από ένα διευρυμένο κύκλο εκβιασμών σε βάρος της Ελλάδας.

 Ταυτόχρονα, κάτι οι εκλογές που κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν κάτι ο εσωκομματικός  ανταγωνισμός  στο ΠΑΣΟΚ για τη διαδοχή στην ηγεσία, σπεύδουν να … θυμηθούν και τα βάσανα του ελληνικού λαού.

 Έτσι, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, δήλωσε ««η αξία των υπογραφών είναι ισοδύναμη με την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Είναι ισοδύναμη με την προστασία του επιπέδου ζωής και των προοπτικών των Ελλήνων πολιτών», για να συμπληρώσει πως «δεν ζητήθηκαν οι υπογραφές για την έκτη δόση. Οι υπογραφές ζητήθηκαν για τη συνολική πορεία της χώρας μέχρι την ολοκλήρωση του νέου προγράμματος, μέχρι την έξοδο της χώρας στις αγορές».

 Και ανακάλυψε στη συνέχεια τον κίνδυνο «να διαλυθεί η μεσαία τάξη».

 Την ίδια ώρα, ο Χρυσοχοΐδης, υπουργός Ανάπτυξης της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι -  παρόλο που ο ίδιος θέλει να το … ξεχνάει – έχει βγει στο … αντάρτικο. Αφού δήλωσε πως αν είχαν ληφθεί αυτά τα μέτρα σε άλλη χώρα της Δυτικής Ευρώπης θα είχε γίνει … επανάσταση!

 Αφήσαμε τελευταίο τον ίδιο τον πρωθυπουργό της δοτής κυβέρνησης, Λουκά Παπαδήμο, γιατί έχουν σημασία οι τελευταίες του δηλώσεις στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.

  «Η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι απαιτείται για να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της χώρας» δήλωσε και  προτεραιότητα της κυβέρνησής του είναι «η πλήρης εφαρμογή όσων μέτρων έχουν ήδη συμφωνηθεί στις προγραμματικές δεσμεύσεις και συμφωνηθεί με τους εταίρους».

  Με απλά λόγια ο πρωθυπουργός προαναγγέλλει την εξακόντιση νέας καταιγίδας μέτρων σε βάρος του εργαζόμενου λαού προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι στόχοι και οι  δεσμεύσεις  που έχουν ληφθεί απέναντι στους δανειστές.

Αυτά όλα διακηρύσσονται στο όνομα, επίσης, του «δημοσίου συμφέροντος» ότι και καλά η κυβέρνηση θα κάνει οτιδήποτε για υπερασπίσει αυτό το περίφημο δημόσιο συμφέρον.

 Μόνο που αυτό το «δημόσιο συμφέρον»  φαίνεται ότι δεν περιλαμβάνει τους εργαζομένους – είτε είναι στον ιδιωτικό, είτε στο δημόσιο τομέα – τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους νέους, τους μεσαίους επαγγελματίες, το βασικό κορμό των αγροτών, τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και χιλιάδες ή εκατομμύρια Έλληνες πολίτες που βάναυσα κακοποιούνται καθημερινά και βλέπουν το παρόν και το μέλλον τόσο το δικό τους, το μέλλον των παιδιών τους, το μέλλον της χώρας να υποθηκεύεται.

 Με απλά  λόγια αυτού του τύπου το «δημόσιο συμφέρον» δεν περιλαμβάνει την τεράστια πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Για να χρησιμοποιήσουμε ένα όρο που διεθνώς φαίνεται να κερδίζει έδαφος το 99% αυτής της κοινωνίας.

  Φαίνεται, επίσης, ότι «δημόσιο συμφέρον» για τον πρωθυπουργό της δοτής κυβέρνησης ταυτίζεται με τους ξένους δανειστές και τοκογλύφους, με την κλειστή ομάδα της ελληνικής ολιγαρχίας που συνεχίζει να αποκομίζει υπερκέρδη και στις συνθήκες της κρίσης.

 Με όλα αυτά καθόλου τυχαία δεν είναι η καταβαράθρωση των ποσοστών της τριμερούς κυβέρνησης σε πολύ σύντομο διάστημα από τη στιγμή που ανέλαβε τα «καθήκοντά» της, όπως και η καταβαράθρωση των ποσοστών των κομμάτων της συγκυβέρνησης.

 Ειδικότερα του ΠΑΣΟΚ που οδηγείται να μη βγει ούτε δεύτερο κόμμα, ενώ σε περιοχές της Β΄ Αθήνας εμφανίζεται ως Τρίτη ή και τέταρτη δύναμη!

 Σε πτωτική πορεία και η ΝΔ αλλά και το ΛΑΟΣ.

 Η κυβέρνηση της τριμερούς υποταγής παραπαίει.

 Οι Έλληνες πολίτες με τον αγώνα τους θα ανατρέψουν αυτή την άθλια κυβέρνηση και την πολιτική που εκπροσωπεί.

Όταν για τους New York Times η Ελλάδα αποχωρεί από το ευρώ, οδηγείται στη χρεοκοπία και ο στρατός αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας !

Με μια πολιτική που οι ίδιοι ομολογούν ότι είναι αποτυχημένη.

 Αφού και σύμφωνα με την έκθεση που συνέταξε ο επικεφαλής των τεχνοκρατών του ΔΝΤ, Πόουλ Τόμσεν, το ελληνικό πρόγραμμα «πολλοί από τους στόχους που είχαν τεθεί δεν έχουν υλοποιηθεί», ενώ τονίζεται ότι «οι κίνδυνοι για το πρόγραμμα παραμένουν μεγάλοι, τόσο από εξωτερικές πηγές (κρίση στην ευρωζώνη) όσο και από εσωτερικούς λόγους (χαλάρωση στην εφαρμογή των μέτρων)». Η οικονομική ανάπτυξη αναμένεται να παραμείνει χαμηλότερα από τα προ κρίσης επίπεδα για παρατεταμένη χρονική περίοδο και προβλέπεται ύφεση 5,5%-6% για το 2011 και 2,7%-3% για το 2012. Στην πιο δυσοίωνη πρόβλεψή του, το Ταμείο θεωρεί ότι το κενό ανταγωνιστικότητας της χώρας θα χρειαστεί περισσότερα από 10 χρόνια για να καλυφθεί.

 Όπως αναφέρει συγκεκριμένα, «η όποια βελτίωση στην ανταγωνιστικότητα της χώρας έχει προέλθει από τη μείωση των μισθών και όχι από την απαιτούμενη βελτίωση της αποδοτικότητας».

 Και φυσικά αφού είναι αποτυχημένη, εκείνοι προτείνουν να …  συνεχιστεί με ακόμη πιο εξοντωτικούς ρυθμούς!

Με σκληρή λιτότητα ορίζοντα δεκαετίας, με περικοπές δαπανών ύψους 7,7 δισ. ευρώ, με συντριβή των μισθών και εισοδημάτων … και άλλα  πολλά …

 Ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι « … είμαστε μια κυβέρνηση πολεμική» …

Ενώ πολλά κυβερνητικά στελέχη προωθούν την ιδέα η κυβέρνηση Παπαδήμου – προϊόν, κατά την άποψή μας, συνταγματικής εκτροπής – να συνεχίσει τον βίο της και το … εξαιρετικό της έργο!

Με άλλα λόγια ερωτοτροπούν με την ιδέα συνέχισης αυτής της εκτροπής και μεγαλύτερης ακόμη εμβάθυνσής της.

 Το ίδιο το  πλαίσιο, επίσης,  που έθεσε η τελευταία ευρωπαϊκή συμφωνία οδηγεί στην πλήρη χρεοκοπία την Ελλάδα και στην ουσία στην αποπομπή της από τη ζώνη του ευρώ.

  Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο και παράλληλα με αυτές τις εξελίξεις πληθαίνουν τα δείγματα αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων και πρακτικών.

Γράψαμε και χτες ότι η καπιταλιστική κρίση  γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστεί με συρρίκνωση των αστικών δημοκρατικών ελευθεριών σε παγκόσμιο επίπεδο.

 Σε χώρες όπως η  Ελλάδα – αλλά και άλλες του ευρωπαϊκού Νότου – αυτά τα φαινόμενα μπορούν υπό προϋποθέσεις να λάβουν δραματικό χαρακτήρα.

Στα πλαίσια αυτά κινείται δημοσίευμα των New York Times με τίτλο «Pondering a Dire Day: Leaving the Euro».

 Στο δημοσίευμα αυτό – που προκάλεσε αίσθηση – αναφέρεται:

«Θα μπορούσε να είναι ο χειρότερος εφιάλτης της Ευρώπης: μετά από φήμες εβδομάδων ο Έλληνας πρωθυπουργός ανακοινώνει αργά το βράδυ του Σαββάτου την αποχώρηση  της χώρας από το ευρώ και την επιστροφή της στη δραχμή».

 Στη συνέχεια  το δημοσίευμα - που έχει το χαρακτήρα ενός σεναρίου – κάνει λόγο  για πλήθη θυμωμένων ελλήνων που πολιορκούν τις τράπεζες και ζητούν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους, που έχουν παγώσει.

Η αξία της δραχμής πέφτε κατά 60% έναντι του ευρώ και οι τιμές πετούν στα ύψη σε μερικά καταστήματα  που βρέθηκαν πρόθυμα να ανοίξουν.

Σύντομα, οι διεθνείς πιστώσεις της χώρας σταματούν , αφού δεν μπορεί πια να αποπληρώσει το χρέος της και οδηγείται στη χρεοκοπία.

  Σύμφωνα με τους New York Times , «καθώς η χώρα οδηγείται στο χάος, ο στρατός αναλαμβάνει τον έλεγχο της διακυβέρνησης» !

Κατά την εφημερίδα, αυτή η τρομαχτική σειρά γεγονότων μάλλον δεν μπορεί να προκύψει. Ωστόσο, δεν αποκλείεται ο κίνδυνος για την Ελλάδα ή και για άλλες χώρες, που βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση, να οδηγηθούν στην εγκατάλειψη του κοινού νομίσματος.

 Επισήμως, οι «θεματοφύλακες»  της νομισματικής ένωσης αρνήθηκαν να συζητήσουν δημόσια τη δυνατότητα των κρατών μελών να εγκαταλείψουν το ευρώ – ακόμη και γεγονότα έκτακτης ανάγκης δεν διατυπώνονται σε καμία από τις συνθήκες που διέπουν τη νομισματική ένωση. Όμως Mario Draghi, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας,  έθεσε  το εξής ζήτημα την περασμένη εβδομάδα: «Θα ήταν φρόνιμο να δημιουργηθούν  σχέδια έκτακτης ανάγκης καθώς βλέπουμε  την πιθανότητα ότι αυτά  θα μπορούσαν να συμβούν."

 Αλλά καθώς οι εξελίξεις τρέχουν στην Ελλάδα και σε άλλες αδύναμες οικονομίες της ζώνης του ευρώ και ολοένα και περισσότερο διαφαίνεται ότι το αντίτιμο  για τη διατήρηση της σύνδεσης με το ενιαίο νόμισμα θα είναι μεγαλύτερες ακόμη  δυσκολίες και θυσίες, ένας αυξανόμενος αριθμός  νομικών και οικονομικών εμπειρογνωμόνων  εξετάζουν λεπτομερώς τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ.

 Τον τελευταίο χρόνο, οι Έλληνες έχουν αποσύρει  σχεδόν 40 δισ. ευρώ ή σχεδόν 53 δισεκατομμύρια δολάρια, καταθέσεων από το τραπεζικό σύστημα, ίση με περίπου 17 % του ΑΕΠ της χώρας!

 Συνολικά 14 δισ. ευρώ σε καταθέσεις αποσύρθηκε το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο μόνο. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Γεωργίου Α. Προβόπουλου, επικεφαλής τηςΤράπεζας της Ελλάδας, , η εκροή αυτή συνεχίστηκε στις αρχές Νοεμβρίου "σε πολύ μεγάλη κλίμακα."

 Στα πλαίσια αυτά επενδυτικές τράπεζες, πανεπιστημιακοί και νομικοί  συνεχίζουν να ερευνούν βαθιά  σε τι θα μοιάζει η έξοδος από το ευρώ. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα  οι οίκοι Nomura και UBS έχουν βγει με λεπτομερείς μελέτες για το θέμα. Οι προβλέψεις του οίκου Nomura  μίλησαν για 60% υποτίμηση της νέας δραχμής. Η UBS προχώρησε ακόμη περισσότερο, προειδοποίησε για φαινόμενα υπερπληθωρισμού, για πιθανότητα στρατιωτικών πραξικοπημάτων, ακόμη και  για πιθανό εμφύλιο πόλεμο που θα μπορούσε να πλήξει  τη χώρα που αποχώρησε.

  Όλα αυτά, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι σενάρια ορισμένων κύκλων.

Για κάποιους μπορεί, όμως, να είναι και ευσεβείς πόθοι.

 Σίγουρα, επίσης, αξιοποιούνται κινδυνολογικά από την εγχώρια και ξένη πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, προκειμένου να ασκήσει μια ιδεολογική, πολιτική και ψυχολογική τρομοκρατία στους Έλληνες πολίτες.

Για να εφαρμοστεί μέχρι τέλους η βάρβαρη πολιτική τους, για να συνεχιστεί ο βίος της δοτής  και «πραξικοπηματικής» κυβέρνησης Παπαδήμου.

Ή και να προετοιμαστεί σ’ αυτό το πλαίσιο κάποιος νέος «Μεσσίας»  που θα έρθει να σώσει τη χώρα από την «καταστροφή».

 Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι μπορεί να μην είναι απλά και μόνο  σενάρια ή μέσο εκφοβισμού.

 Σε μια χώρα  με τη συγκεκριμένη ιστορία και πολιτικές παραδόσεις, με την παράδοση ύπαρξης επεμβάσεων τόσο των ξένων όσο και του στρατού, δεν μπορεί κανείς να παίζει με αυτά τα ζητήματα.

 Όταν πάλι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η επίθεση πέρα από τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα και σε βάρος των δημοκρατικών ελευθεριών.

 Αυτό ακούγεται με μεγαλύτερη συχνότητα – όχι μόνο από τους κλασικούς εκφραστές της φιλοχουντικής πολιτικής μερίδας, τύπου ΛΑΟΣ – αλλά και από εκφραστές του πάλαι ποτέ «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ, όσο και από  πρόσωπα που αναδείχθηκαν στις ηγεσίες των μεγάλων δήμων της χώρας με τον μανδύα  ενός «εναλλακτικού»  προφίλ.

 Καθόλου τυχαίες δεν είναι οι κορώνες του δημάρχου Αθηναίων για περιορισμό των διαδηλώσεων που «προσβάλλουν» και «κακοποιούν» το πρόσωπο της Αθήνας. Όπως και αντίστοιχες του Γιάννη Μπουτάρη, δημάρχου Θεσσαλονίκης.

Πολλοί και από διάφορες πλευρές παρουσιάζονται ιδιαίτερα εφεκτικοί σε πρακτικές που οδηγούν στην αντιδημοκρατική ολίσθηση.

Για όλους αυτούς τους λόγους δημοσιεύματα αυτού του τύπου, όπως και άλλες «φήμες», σενάρια, ευφυολογήματα ή ερωτοτροπίες με ανάλογες πρακτικές, δεν μπορούν να μένουν αναπάντητα.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να τοποθετηθεί η ελληνική κυβέρνηση.

Περιμένουμε όμως τις αντιδράσεις και του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου.

Ακόμη και της Αριστεράς …

Για ένα ζήτημα που δεν επιτρέπεται ούτε για «αστείο» να τίθεται …

Η Ρωσία … νοσταλγεί το παρελθόν; Σκέψεις από μια δημοσκόπηση που αναδημοσίευσε ο Economist

  Είκοσι χρόνια πέρασαν από τότε που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση.

 Στη θέση της αναδύθηκε ένα καθεστώς του πιο ακραίου καπιταλισμού με θηριώδη χαρακτηριστικά, στηριγμένο στα πιο επιθετικά νεοφιλελεύθερα δόγματα.

 Με πλήρη αποδιάρθρωση των όποιων στοιχείων κοινωνικών υποδομών και κατακτήσεων είχε δημιουργήσει ο στρεβλωμένος «υπαρκτός σοσιαλισμός», με την καταστροφική παρουσία του ΔΝΤ τουλάχιστον μέχρι το 1998.

 Με την ανάδυση μιας μαφιόζικου τύπου νέας άρχουσας τάξης που ενσωμάτωσε στοιχεία και πρόσωπα του εγκληματικού παρακράτους και της παλιάς κομματικής νομενκλατούρας.

 Και τη διαμόρφωση ενός πολιτικού συστήματος με κατ’ επίφαση δημοκρατικές ελευθερίες και στην ουσία με αυταρχικά και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά και με κύριο γνώρισμά του την ασύλληπτη οικονομική και πολιτική διαπλοκή, τον έλεγχο των ΜΜΕ και των  κρατικών μηχανισμών.

 Στο κέντρο αυτού του συστήματος αναδύθηκε η μορφή του Βλαντιμίρ Πούτιν, του «ισχυρού ανδρός» που ενσάρκωνε στοιχεία από την πολιτική ρωσική κληρονομιά –τόσο την παλαιότερη τσαρική όσο και την επόμενη σοβιετική.

Επίκεντρο της πολιτικής του ρητορικής ήταν η ανάδειξη εκ νέου της Ρωσίας ως μεγάλης, «παγκόσμιας» δύναμης.

 Φαίνεται  ότι και αυτός ο πολιτικός κύκλος  προχωρά σε μια ιδιαίτερη φάση του – για να μην πούμε ότι φτάνει στην ολοκλήρωσή του.

 Αυτές τις μέρες φουντώνουν στη ρωσική πρωτεύουσα – αλλά και σε άλλες πόλεις – διαδηλώσεις οπαδών της ρωσικής αντιπολίτευσης που καταγγέλλουν για νοθεία τον Πούτιν και το κόμμα Ενωμένη Ρωσία.

 Μπορεί οι διαδηλωτές αυτοί να είναι οπαδοί περισσότερο των κεντρώων φιλελεύθερων κομμάτων που έχουν προσανατολισμό περισσότερο προς τη Δύση.

 Εκείνο, όμως, που δεν μπορεί να «ενταφιαστεί» πλέον είναι η μαζική δυσαρέσκεια που εκφράζει ο ρωσικός λαός.

Ένας λαός που έχει υποφέρει τα πάνδεινα τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

 Που το προσδόκιμο ζωής του μειώθηκε περίπου κατά δέκα χρόνια και αυτή τη στιγμή είναι αντίστοιχο με  εκείνο της τσαρικής Ρωσίας  στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Οι εξελίξεις αυτές προβλημάτισαν και το συντηρητικό Economist που σε άρθρο του με τίτλο «The long life of Homo sovieticus»  παρουσιάζει από τη δική του σκοπιά τις τελευταίες εξελίξεις, δημοσιεύοντας και μια δημοσκόπηση αμερικανικής πηγής, της Pew Global Attitudes Survey.

 Πέρα από την οπτική του Economist εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα της έρευνας:

60% απάντησε αρνητικά στο ερώτημα αν είναι ευχαριστημένο με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στη Ρωσία τα τελευταία χρόνια.

65%  έδωσε αρνητική γνώμη στο χαρακτηρισμό της οικονομικής κατάστασης ως καλής.

50% απάντησε πως θεωρεί σημαντική «δυστυχία», δυσμενή εξέλιξη το γεγονός ότι δεν υπάρχει η Σοβιετική Ένωση!

70% απάντησε αρνητικά στο αν οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν μετά το 1991 βοήθησαν τους απλούς καθημερινούς, ανθρώπους.

Περίπου 62% απάντησαν αρνητικά  στο αν βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής τους.

Κοντά στο 69% θεώρησαν ότι οι εξελίξεις αυτές δεν ενίσχυσαν την τιμή και περηφάνια της χώρας.

Πάνω από 55%  δήλωσαν ότι αυτές, επίσης, δεν είχαν θετική επίδραση στη δημόσια ηθική.

 Πολύ ενδιαφέρον είχαν οι απαντήσεις και σε δύο ακόμη ερωτήματα.

 Οι ρώσοι πολίτες απάντησαν κατά 58% ότι αυτός που μπορεί να προωθήσει και να λύσει τα προβλήματα της χώρας  είναι ένας «ισχυρός άνδρας» και μόνο κατά 32% μια «δημοκρατική» κυβέρνηση.

Εύλογη απάντηση που οφείλεται όχι μόνο στις «απολυταρχικές»  και πατερναλιστικές πολιτικές παραδόσεις της Ρωσίας αλλά και στην πλήρη αποτυχία του εμφανιζόμενου ως «δημοκρατικού» μοντέλου που ήρθε να αντικαταστήσει το συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικό σοβιετικό σύστημα.

Ενός δήθεν «δημοκρατικού κελύφους» που αποχαλίνωσε τις πιο άγριες δυνάμεις της καπιταλιστικής αγοράς και των νεοφιλελεύθερων δογματικών επιλογών.

Και φυσικά οδήγησε σε απόγνωση δεκάδες εκατομμύρια ρώσους πολίτες.

 Ως λογική συνέπεια ήρθε και η απάντηση στο επόμενο ερώτημα.

Οι ρώσοι πολίτες θεώρησαν κατά 69% πιο σημαντική τη διασφάλιση από το κράτος ότι κανείς δεν θα ζει σε κατάσταση ανάγκης σε σχέση με το μόλις 26% που έδωσαν στην «ελευθερία από την κρατική παρέμβαση».

 Το συμπέρασμα είναι ότι οι κοινωνίες στενάζουν κάτω από τα οικονομικά και κοινωνικά δεινά που έχουν επιβάλει παγκοσμίως οι δυνάμεις του επιθετικού καπιταλισμού.

Η  αποδιάρθρωση των δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων αποτελεί πλέον γεγονός, που οδηγεί με τη σειρά του σε πιο αυταρχικές επιλογές, στο «ξεθώριασμα» της πολιτικής ρητορικής για την αστική δημοκρατία.

 Σίγουρα, οι εξελίξεις αυτές εγκυμονούν ισχυρούς κινδύνους για την τροπή που θα  λάβουν οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις τα επόμενα χρόνια.

Μόνο που οι ευαισθητοποιημένοι και συνειδητοί  πολίτες  μπορούν και αυτοί να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις. 

Πολιτικές χούντες, περιορισμός των βασικών αστικών δημοκρατικών ελευθεριών και η κρίση του καπιταλισμού

  Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια  ριζική ανατροπή  βασικών στοιχείων των δημοκρατικών θεσμών – πολλών από αυτά που χαρακτήριζαν την  «αστική δημοκρατία» - όπως είχαμε γνωρίσει στο μεταπολεμικό κόσμο.

  Το έχουμε γνωρίσει στη χώρα μας με την  ανάδειξη της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου  ερήμην των Ελλήνων πολιτών και χωρίς καμία λαϊκή εντολή παρά μόνο μέσα από τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις  και κατόπιν της επιβολής από τους δανειστές και τον άξονα Μέρκελ – Σαρκοζί – γεγονός που χαρακτηρίσαμε ως συνταγματική εκτροπή.

 Τις τελευταίες ημέρες φουντώνουν οι δηλώσεις διάφορων πολιτικών κύκλων που καλλιεργούν το κλίμα για παραμονή αυτής της κυβέρνησης μέχρι το τέλος της θητείας αυτής της Βουλής!

 Έτσι υπήρξαν οι δηλώσεις του τ. προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Στεφανόπουλου στην «Καθημερινή» της Κυριακής, δηλώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ – Άννας Διαμαντοπούλου, Πέτρου Ευθυμίου κα – του ΛΑΟΣ και της ΝΔ.

  Δηλώσεις που από τη μια απηχούν τον πανικό αυτών των κύκλων μπροστά στη διογκούμενη λαϊκή οργή και από την άλλη εκφράζουν τη βούληση των ισχυρών επικυρίαρχων – των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ξένων και εγχώριων.

  Η τάση αυτή που υπονομεύει και τα τελευταία ίχνη των δημοκρατικών θεσμών δεν είναι μόνο  «ελληνικό» φαινόμενο. Καταγράφεται σ’ όλη την Ευρώπη και αποκτά πρωτοφανείς διαστάσεις μετά την τελευταία συμφωνία που στην ουσία δυναμιτίζει  βασικά στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας και επιβάλλει ένα απόλυτα αντιδημοκρατικό, υπερεθνικό και «γερμανοκεντρικό» έλεγχο στις χώρες της ευρωζώνης.

  Παρόμοιες τάσεις αναπτύσσονται και σε άλλες περιοχές του κόσμου.

 Η επιδίωξη που αναπτύσσεται στις ΗΠΑ για την ψήφιση ενός νέου «patriot act» που αναιρεί βασικές ατομικές ελευθερίες – εκεί στο όνομα  αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.

Στη Ρωσία δυναμώνουν οι φωνές και οι διαμαρτυρίες απέναντι στο καθεστώς Πούτιν καταγγέλλοντας μέχρι και εκλογική νοθεία.

 Ο καπιταλισμός έχει μπει σε βαθιά κρίση και επιχειρεί τις βαθιά νεοφιλελεύθερες και αντιλαϊκές πολιτικές του να τις περάσει με «σιδερένια» πυγμή και αναιρώντας και τις υποκριτικές του δηλώσεις για δημοκρατικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα.

 Το τι προεκτάσεις  έχουν και τι σημαίνουν αυτές οι τάσεις θα το εξετάσουμε και στη συνέχεια.

Σήμερα απλώς παραθέτουμε ορισμένα μόνο δημοσιεύματα από το χθεσινό τύπο που καταγράφουν αυτές τις τάσεις.

 Ο  Serge Halimi, με άρθρο του στη Monde Diplomatique, που αναδημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία» και τίτλο «Πολιτικές χούντες» επισημαίνει:

« Χάρη στα παιχνίδια με τους εκβιασμούς για χρεοκοπία και το φόβο του χάους, δύο πρώην τραπεζίτες, ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Μάριο Μόντι, ανέλαβαν πρόσφατα την εξουσία σε Αθήνα και Ρώμη. Δεν πρόκειται για απολιτικούς τεχνοκράτες, αλλά για ανθρώπους της δεξιάς, μέλη της Τριμερούς Επιτροπής, γνωστής για τις καταγγελίες της περί υπερβολικής δημοκρατίας στις δυτικές κοινωνίες.

…

Ο Παπανδρέου, έχοντας κληθεί στις Κάνες εν μέσω δύο συνεδριάσεων μιας συνόδου κορυφής στην οποία δεν μετείχε η χώρα του -πολύ μικρή γαρ- καταδικασμένος σε αναμονή, δεχόμενος δημόσια τις επιπλήξεις της Αγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί, οι οποίοι, ωστόσο, είναι συνυπεύθυνοι για την επιδείνωση της κρίσης, αναγκάστηκε να πάρει πίσω το δημοψήφισμα και να παραιτηθεί. Ο διάδοχός του, πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, επέλεξε να διευρύνει πάραυτα την κυβέρνηση των Αθηνών με ένα κόμμα της άκρας δεξιάς, η οποία είχε αποκλειστεί από την εξουσία μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, το 1974. Χωρίς αυτό να συγκινήσει ιδιαιτέρως την «τρόικα».

  Υποτίθεται ότι το ευρωπαϊκό όραμα θα εξασφάλιζε την ευημερία, θα ενδυνάμωνε τη δημοκρατία στα κράτη που άλλοτε τα κυβερνούσαν στρατιωτικές χούντες (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) και θα κατεύναζε τους «εθνικισμούς, τις γενεσιουργούς αιτίες των πολέμων». Ωστόσο, υλοποιεί το ακριβώς αντίθετο: Ενισχύει την εξόντωση, μετατρέπει τις κυβερνήσεις σε μαριονέτες των αγορών και αναμοχλεύει τις έριδες μεταξύ των λαών της Γηραιάς Ηπείρου. «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε σκλάβοι της Γερμανίας», λέει αγανακτισμένος ένας νεαρός Ισπανός, ο οποίος δεν θέλει να ξενιτευτεί στο Βερολίνο ή στο Αμβούργο προκειμένου να βρει δουλειά.

  Οι Ιταλοί σοκαρίστηκαν κυρίως με την αλαζονεία του γάλλου προέδρου και αναρωτήθηκαν, δικαίως, ποια ακριβώς ιδιότητα θα μπορούσε να τη δικαιολογήσει. Ορισμένοι Έλληνες, δε, καταγγέλλουν ότι η πατρίδα τους έχει πέσει στα χέρια «κατοχικών δυνάμεων». Κάποιες γελοιογραφίες, μάλιστα, απεικονίζουν τη γερμανίδα καγκελάριο ως ναζί...

…

Η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, αφού συνέτριψαν την Ελλάδα και ποδοπάτησαν την Ιταλία, τώρα στρέφουν το βλέμμα τους στην Ουγγαρία και την Ισπανία».

Σε άλλο άρθρο καταγράφεται:

« Νέος «patriot act» στις ΗΠΑ - Ο Μπιλ Λάντεν μπορεί να εκτελέστηκε, όπως και πολλοί από τους υπαρχηγούς και τοποτηρητές του, αλλά ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, δέκα χρόνια μετά την κήρυξή του από τον Μπους, δεν έπαψε να αποτελεί έναν από τους πυλώνες της αμερικανικής εξωτερικής και πλέον και εσωτερικής πολιτικής.

  Το Κογκρέσο και η κυβέρνηση Ομπάμα δεν κάνουν παρά να παρατείνουν και επεκτείνουν τις έκτακτες εξουσίες που δόθηκαν επί Μπους σε στρατιωτικές και υπηρεσίες ασφαλείας για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.

 Η πιο πρόσφατη πρωτοβουλία ανήκει στον ρεπουμπλικανικό γερουσιαστή Τζον ΜακΚέιν και τον δημοκρατικό ομόλογό του και πρόεδρο της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας Καρλ Λέβιν,οι οποίοι την περασμένη εβδομάδα πέτυχαν την υιοθέτηση νέας σχετικής νομοθεσίας. Το σχέδιο νόμου νομιμοποιεί την επ' αόριστον κράτηση υπόπτων για τρομοκρατία χωρίς την απαγγελία κατηγοριών ή δυνατότητας δίκης, ανεξαρτήτως εθνικότητας ή τόπου όπου συνελήφθησαν. Και ορίζει ότι την ευθύνη σε αυτές τις περιπτώσεις αναλαμβάνει ο στρατός!

Το νέο σχέδιο νόμου έχει προκαλέσει την έντονη αντίθεση πολλών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταγγέλλουν ότι πρόκειται για απαράδεκτα μέτρα αυθαίρετης κράτησης τα οποία εφαρμόζονται μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα ή στο Ισραήλ όπου καμουφλάρονται με τον ευφημισμό της "δοικητικής κράτησης".

  Η Αμερικανική Ενωση Πολιτικών Ελευθεριών (AUCL) κατήγγειλε ότι οι διευρυμένες εξουσίες του στρατού να συλλαμβάνει και να κρατά επ' αόριστον υπόπτους για τρομοκρατία χωρίς απαγγελία κατηγοριών αυξάνει τον κίνδυνο σύλληψης αμερικανών πολιτών εντός και εκτός της χώρας και παραβιάζει τα πιο στοιχειώδη συνταγματικά τους δικαιώματα».

Καθημερινά στον παγκόσμιο τύπο μπορούμε να αναγνώσουμε παρόμοια φαινόμενα και αναλύσεις.

  Οι αυταρχικές αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις βρίσκονται στην πρώτη γραμμή προκειμένου  να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των αγορών και των πιο βάρβαρων δυνάμεων της οικονομίας και της πολιτικής.

Χρέος των εργαζομένων και των πολιτών είναι να αντισταθούν σ’ αυτές τις εξελίξεις και να αναζητούν ριζοσπαστικές λύσεις σε διαφορετική τελείως κατεύθυνση.

Η Ελλάδα της απόγνωσης, των αστέγων και της … αυτοκτονίας και η Ελλάδα της ανατροπής

Το 2011 προχωρά προς το τέλος του.

Η  Ευρώπη βρίσκει ένα νέο βηματισμό, υπό τον ασφυκτικό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο κυρίως της Γερμανίας.

 Μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και δρακόντειων περιορισμών.

Με μια Ελλάδα στο περιθώριο των εξελίξεων να παρακολουθεί και να περιμένει τις εντολές των επικυρίαρχων.

Με μια κυβέρνηση δοτή, χωρίς καμία λαϊκή εξουσιοδότηση.

Ικανοποιημένη γιατί εφαρμόζει τις οδηγίες των ανωτέρων.

Που ψήφισε «πανηγυρικά» τον προϋπολογισμό για το 2012 – τον προϋπολογισμό μιας ακόμη πιο σκληρής λιτότητας, λεηλασίας στα λαϊκά εισοδήματα, απορρύθμισης και διάλυσης και των τελευταίων στοιχείων κοινωνικού κράτους.

Με την ανεργία να καλπάζει – επίσημα – κοντά στο 19%.

Με την ανεργία των νέων να ξεπερνά κατά πολύ το 40%.

Με την οικονομία να βουλιάζει διαρκώς στην ύφεση.

Αυτή είναι η μια όψη της Ελλάδας.

Η όψη της απελπισίας, της αγωνίας και απόγνωσης εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων Ελλήνων.

Μιας απόγνωσης που καταγράφεται και στα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Όπως αυτό το βίντεο του CNN  που παρουσιάζει τους Έλληνες αστέγους, τους Έλληνες κλοσάρ.

Οι οποίοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά.

Η Ελλάδα της πλήρους απόγνωσης – πρωταθλήτρια πια και στις αυτοκτονίες …

 Αφού πια  πρώτη σε ποσοστό αύξησης αυτοκτονιών έρχεται η χώρα μας λόγω κρίσης σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, ενώ πρόσφατα στατιστικά στοιχεία από τους πέντε πρώτους μήνες του 2011 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι δείχνουν σημαντική αύξηση αυτοκτονιών που αγγίζει το 40%!

Αυτή είναι η μια όψη της Ελλάδας.

 Η άλλη όψη είναι αυτή των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση, για να ανοίξει ο δρόμος για μια διαφορετική προοπτική.