Είμαι Στριμωγμένος, Φίλε - Πέτρος Κουμπλής

«Είμαι στριμωγμένος, φίλε.» μου είπε , με φωνή απελπισμένη.

«Φοβάμαι για τα παιδιά μου. τι θ’ απογίνουν; Πες μου. Τι θ’ απογίνει η γυναίκα μου; Ο γέρος πατέρας μου; Πες μου, σε παρακαλώ. Πες μου, έχω εγκλωβιστεί. δεν αντέχω άλλο».

Δεν ήξερα ακριβώς τι έλεγε. Πώς περίμενε να του απαντήσω; Τι να του πω; Έμοιαζε πάντως πολύ περίεργο, να τα λέει όλα αυτά σε κάποιον όπως η αφεντιά μου. Πόσο εγκλωβισμένος θα μπορούσε να είναι δηλαδή; Πόσο πιο πολύ από μένα;

Είμαι ένας σκύλος, ένας μπασταρδάκος που σίγουρα αν με βλέπατε θα λέγατε πως μοιάζω με εκατομμύρια άλλους τριχωτούς κοπρίτες αυτού του κόσμου. Όμως όλη μου τη ζωή την έχω περάσει εδώ. Δεμένος. Κυριολεκτικά όλη μου τη ζωή. Ήταν μόνο λίγος καιρός από τότε που γεννήθηκα, όταν τ’ άγρια όρθια ζώα που καμιά φορά με χτυπάνε ή μου φωνάζουν «Σκάσε», αποφάσισαν πως οι παιδικές μου αταξίες θα μπορούσαν να τους χαλάσουν τον κήπο. Από τότε με έδεσαν εδώ. Και δε με άφησαν ποτέ ξανά ελεύθερο. Φτάνω όπου φτάνει η αλυσίδα μου.

Στην πραγματικότητα δεν ήμουν ποτέ ένας μικρός γλυκούλης σκύλος. Δεν υπάρχεις ως κουτάβι, αν δεν βρεθούν παιδιά να σ’ αγαπήσουν. Δεν καταλαβαίνεις ζωή, αν δε βρεθεί κάποιος να τον αγαπήσεις κι εσύ. Και δεν βρήκα κανέναν. Δεν υπήρχε ποτέ κανένας. Μόνο κάτι σκιές τα βράδια. Αυτές τις σκιές άκουσα να τις αποκαλούν «κλέφτες». Δεν ξέρω τι είν’ αυτό. Κι αφού δεν μπορούσα να αγκαλιάσω σκιές με τις πατούσες μου, αποφάσισα να τους γαβγίζω. Θα υπερασπιζόμουν αυτό το ελάχιστο που μου αναλογούσε.

Τ’ άγρια όρθια ζώα δεν τ’ αγάπησα αληθινά ποτέ μου, αλλά νιώθω ευγνωμοσύνη και κουνάω την ουρά μου, όταν μου αφήνουν φαγητό τα μεσημέρια. Από εκείνους εξαρτάται η ζωή μου. Αν δεν έρθει η δόση του φαγητού θα πεθάνω. Εκείνοι αποφασίζουν για την κάθε μέρα μου. Που είναι φρικτά ίδια με την προηγούμενη. Και την επόμενη.

«Είμαι στριμωγμένος, φίλε.», μου ξανάπε. Ήταν αυτός ο άγνωστος, με το σκαμμένο πρόσωπο, που τον τελευταίο καιρό ερχόταν στα μέρη μου, χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο. Καθόταν ακριβώς απέναντί μου, πάνω στον μικρό βράχο που δημιουργούσε ένα άνετο κάθισμα κάτω από το δέντρο. Σκεφτόταν. Και μετά άρχιζε να μου μιλάει.

«Είναι άδικος ο κόσμος. Μπορεί να γεννηθείς και να σαι ένα άκακο πτηνό μέσα σε ορνιθοτροφείο. Να σε στριμώχνουν βάρβαρα σ’ ένα κελί, να σε παχαίνουν γρήγορα για να σε κρεμάσουν μετά γδαρμένο στο τσιγκέλι. Άδικη ζωή, αλλά κανείς δεν ξέρει τι είπες με τα κακαρίσματά σου λίγο πριν φύγεις. Δεν την ξέρουν τη γλώσσα σου.

Μπορεί να γεννηθείς σαν κι εσένα, ένας σκύλος που θα ζήσει στριμωγμένος σε μια μικρή αυλή, δεμένος για πάντα. Ποιος θα πει την ιστορία σου; Πάντοτε θα υπάρχουν άλλες, πιο δύσκολες ιστορίες. Σ είχα δει κι εγώ μικρό σκύλο, πριν καιρό. Είσαι τριών χρόνων το ξέρεις; Δεν το ξέρεις. Στενοχωρήθηκα που σου ‘χαν φερθεί έτσι τότε. Θα μπορούσα ίσως να σ’ είχα σώσει. Αλλά δεν έκανα κάτι. Δεν πήγα να τους μιλήσω.  Δεν ήθελα να μπλέξω. Ήδη είχα τα δικά μου. Γιατί ξέρεις. είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος.

Ναι, μπορεί να γεννηθείς άνθρωπος. Να σαι στριμωγμένος σ’ ένα τετράγωνο τσιμεντένιο κουτί κι από πάνω να πέφτουν βόμβες. Να σαι στριμωγμένος σ’ ένα δουλεμπορικό. Και να πνιγείς πριν σε δεις να μεγαλώνεις. Μπορεί να σαι κάπου μακριά. Υπάρχει μια χώρα που τη λένε Ζάμπια. Την ξέρεις τη Ζάμπια; Τι σου λέω.. δεν ξέρεις ούτε τη δίπλα γειτονιά. Είναι όλα τόσο μακριά για σένα. Εκεί λοιπόν, σ αυτή την χώρα, οι άνθρωποι προσπαθούν να κολλήσουν AIDS. Θέλουν επίτηδες ν’ αρρωστήσουν, γιατί έτσι έχουν περισσότερες ελπίδες να τους δώσουν ένα πιάτο φαί οι γιατροί. Κι όσο αντέξουν με την ασθένεια., όσο αντέξουν θα το παλέψουν. Αλλά χωρίς αυτήν, είναι δύσκολο να βρουν κάτι να φάνε αύριο. Το καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνεις τι συμβαίνει; Καταλαβαίνεις ;;;

Αλλά κι εδώ δίπλα, δυο χιλιόμετρα απ’ το σπίτι σου, μικρέ μου σκυλάκο. Αν μπορούσες ν’ ανέβεις στο δέντρο θα ‘βλεπες το νοσοκομείο. Εκεί που πηγαίνουν οι άστεγοι και παρακαλούν , ικετεύουν τους γιατρούς να τους κάνουν εισαγωγή, για να μπορέσουν να χουν τροφή το βράδυ.

Τα δικά μου τα ξέρεις. Τα χεις ακούσει με το ζόρι. Πώς θα βρω να πληρώσω; Πώς; Σε τι έφταιξα; Σε τι έφταιξαν τα παιδιά μου; Τα μικρά μου τα παιδάκια. η ζωή μου όλη.

Αυτά δε μπορώ να τα πω σε κανέναν πια. Σε κανέναν. Οι άνθρωποι δεν ακούνε. Ποτέ δεν ακούνε. Γι’ αυτό τους φοβάμαι. Γι’ αυτό τα λέω σε σένα. Που δε μπορείς να με δαγκώσεις. Δε φτάνεις να με δαγκώσεις».

Ρωτάτε αν θα τον δάγκωνα; Το μοναδικό που ξέρεις να κάνεις όταν δεν είσαι ελεύθερος, είναι να προκαλείς πόνο.

«Είμαι στριμωγμένος, φίλε.» ,μου ξανάπε. « Κι είσαι ο τελευταίος που μπορώ να το πω και ίσως με καταλάβει».

Όχι, δεν καταλάβαινα. Όλους αυτούς που έλεγε δεν τους είχα γνωρίσει, δε μιλούσα τη γλώσσα τους, δεν είχα ταξιδέψει μέχρι την πατρίδα τους. Η αλυσίδα ξέρετε. δεν θα μ άφηνε ποτέ να ταξιδέψω. Στα όνειρα μου έβλεπα κάποτε πράσινα λιβάδια, εκεί έτρεχα σαν να ‘ταν η τελευταία μέρα της ζωή μου. Μετά ξέχασα τι είναι τα λιβάδια. Ονειρευόμουν να τρέξω στον απέναντι κήπο. Αυτόν που κοιτούσα κάθε μέρα – και νύχτα, περιμένοντας τους κλέφτες – αλλά η αλυσίδα μου δε μ’ άφηνε. Μετά ονειρευόμουν το απέναντι δέντρο. Ας κατάφερνα να βρεθώ έστω εκεί. Να σηκώσω το ποδάρι μου και να μαρκάρω τον κορμό του για πάντα. Αλλά ούτε εκεί μπορούσα. Με το που πήγαινα να τρέξω η αλυσίδα απότομα μ’ επέστρεφε στην πραγματικότητά μου. Πολλές φορές μου κοβόταν η ανάσα, όταν αποφάσιζα να πάρω μεγάλη φόρα και να πετάξω απέναντι. Για ώρα ξερνούσα μετά, τρίχες, αμάσητες τροφές και σάλια.

«Είναι αργά πια. Είμαι στριμωγμένος, φίλε» μου είπε για τελευταία φορά. Και χάθηκε στους άγνωστους για μένα τόπους.

Πέρασε ο καιρός. 24 δόσεις μετά (μετράω τη ζωή μου με τις δόσεις από κόκαλα και αποφάγια που μου πετούν. Δεν ξέρω άλλη μονάδα μέτρησης). Ο ήλιος βρισκόταν ακριβώς από πάνω μου. Μόνο μια μικρή γωνιά είχε σκιά. Ζαλισμένος από τη ζέστη δεν είχα καταλάβει πως εκείνο το άγνωστο πλάσμα με τα δυο πόδια και τις πνιχτές εξομολογητικές κουβέντες βρισκόταν σχεδόν δίπλα μου. Μα τι κάνει; Τι κάνει εκεί;;;

Α! Ναι! Ναι, το τόλμησε να με πλησιάσει. Όση ώρα εγώ είχα κλειστά τα μάτια μου , εκείνος τραβούσε την αλυσίδα μου με όλη του τη δύναμη , μέχρι να την σπάσει. Για πρώτη φορά ένιωθε το σώμα του ν’ ακολουθεί την σκέψη , για πρώτη φορά ήθελε να κάνει πράξη όσα μου ψιθύριζε. Είχε πάρει την απόφασή του. Θα μ’ ελευθέρωνε.

Γύρισα απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Τον ξέρω αυτόν το τρόμο. Τον βλέπω να καθρεφτίζεται στο μικρό λάκκο, όταν κοιτάζω φοβισμένος πως μου τελειώνει το νερό.

Μείναμε ακίνητοι. Τελείως ακίνητοι.

Λίγες στιγμές. Ελάχιστες.

Και τότε τα δόντια μου όρμησαν για τον λαιμό του.

( Το κείμενο δημοσιεύει στο Νέο Μέτοικο ο Μ … )

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

   Στις 17 Σεπτεμβρίου 1982 πέθανε ο Μάνος Λοΐζος, ο συνθέτης που στράφηκε ενάντια στον φασισμό μέσα από τα τραγούδια του και κυρίως μέσα από την ''γνωστή'' του στάμπα, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ. 31 χρόνια μετά, ο Παύλος Φύσσας έπεσε θύμα του φασισμού που αποδεικνύεται ότι  ''πέρασε''.

   Ένας φασισμός  ριζωμένος στην ελληνική κοινωνία, σε παρακρατικές οργανώσεις τις οποίες οπλίζει η βία, που δολοφονεί συμπολίτες μας για την ιδεολογία τους και το κράτος ''δικαίου'' αφήνει ατιμώρητες επιδεικνύοντας φανφάρες και κροκοδείλια δάκρυα.  Ο φασισμός αυτός στρέφεται ενάντια σε μετανάστες και σε αριστερούς μέχρι τώρα, μπορεί να μην σε απασχολεί αν δεν ανήκεις σ ' αυτές τις κατηγορίες αλλά αναλογίσου πως  είσαι ο επόμενος στον οποίο το παρακράτος θα χτυπήσει την πόρτα, απλέ πολίτη.

  Οι επιλογές σου στην κάλπη έστειλαν στην βουλή δολοφόνους, μεσσίες που θα σε απαλλάξουν από την μιζέρια της ύφεσης που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει και περιμένεις από μηχανής θεούς για να σε σώσουν. Μην γελιέσαι μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου, εσύ έχεις την δύναμη να αλλάξεις την φασιστική κοινωνία σου και να την μετατρέψεις σ' εκείνο που επιθυμείς, όντας ενεργό μέλος της. Αποδεικνύεται περίτρανα το ρητό του Hegel : το μόνο πράγμα που μαθαίνουμε από την ιστορία είναι ότι δεν μαθαίνουμε από την ιστορία.  Έφτασε λοιπόν η ώρα να γίνουν αλλαγές, τις οποίες εσύ ο ίδιος πρέπει να κάνεις και όχι να επιτρέπεις σε άλλους να αυθαιρετούν και να καταδυναστεύου την ζωή σου.

  Έκανες λάθη, είναι ανθρώπινο. Δεν εκτίμησες σωστά το ''δημοκρατικό δώρο'' που σου δόθηκε, την ψήφο. Δεν ήσουν ενεργός πολίτης στο πολίτευμα που προϋποθέτει ενεργούς πολίτες και όχι με εντολοδόχους, όπως η εκάστοτε κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Εσύ έδωσες εντολή να σε εκπροσωπούν και αυτοί αμαυρώνουν τη ζωή σου και σε καθιστούν υπεύθυνο για τα δικά τους σφάλματα, κάτι που δεν σε εκφράζει. Οι λάθος επιλογές σου συγχωρούνται και μπορούν να διορθωθούν. Όμως στις τελευταίες εκλογές έστειλες στο κοινοβούλιο να σε εκπροσωπήσει ένα κόμμα, του οποίου η ιδεολογία όπλισε το χέρι ενός δολοφόνου.

  Σ 'αυτό το τραγικό συμβάν είναι όλοι συμμέτοχοι:  το κόμμα και η ''ιδεολογία'' τρομοκρατίας του, ο δηλωμένος σ' αυτό το κόμμα δολοφόνος, οι ψηφοφόροι και... ΕΣΥ! Ναι, εσύ που ως ψηφοφόρος έχεις στα χέρια σου το αίμα του αδικοχαμένου Παύλου. Ενδεχομένως να μην είσαι εσύ ο ψηφοφόρος, και θεωρείς πως νίπτεις τας χείρας σου από το αθώο αίμα. ΛΑΘΟΣ!! Έχεις εξίσου την ίδια ευθύνη με τους άλλους συμμέτοχους γιατί με την απάθεια, με τον ωχαδερφισμό, με την απραξία σου, όντας μέρος ενός τέτοιου κοινωνικού συνόλου επέτρεψες να γίνει αυτή η δολοφονία και σιωπάς απέναντι στην επόμενη με την παθητική σου στάση.

  Προκειμένου να αποφευχθούν ανάλογες πράξεις πρέπει να αντιδράσουμε στον φασισμό, να κινητοποιηθούμε και να τον ανατρέψουμε. Στον φασισμό της κυβέρνησης και των οργάνων της, στο φασισμό ''ιδεολογιών'' που επιτρέπουν δολοφονίες και επικροτούν την βία όταν είναι σε βάρος αντιφρονούντων. Επιβάλλεται να εναντιωθούμε στον φασισμό που παράγουμε σαν κοινωνία. Χθες ήταν ο Παύλος, αύριο θα είναι κάποιος άλλος μέχρι να έρθει η δική σου σειρά. Εκτός και αν το ανατρέψεις μαζί μας.

  Καλούμε τον καθένα σας σε έναν αγώνα ενάντια στο φασισμό πολεμώντας τον με ''όπλα'' τις πορείες, την ενημέρωση και την διαρκή δραστηριοποίηση ενάντια στους φασιστικούς θεσμούς. Τα όρια των εκάστοτε τυράννων καθορίζονται από την ανοχή αυτών που καταπιέζουν σύμφωνα με τον Frederick Douglass. Εμείς δεν έχουμε πλέον άλλη ανοχή και αυτοί δεν θα σταματήσουν μέχρι να επιβάλλουν έναν νέο ολοκληρωτισμό. Αυτό θα γίνει όσο σκύβεις το κεφάλι, όσο φοβάσαι και υποκύπτεις... Ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσεις είναι να πας ενάντια σ' αυτούς μέχρι να τους ανατρέψεις.

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ' την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,

γιατί νομίζω πως θα' ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,

με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!....

Αζίζ Νεσίν - απόσπασμα από το ποίημα, Σώπα μην μιλάς

Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον

καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει

τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω

καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν

και χάνονται βαθιά στα περασμένα

οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν

μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον

δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος

που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι!

το κουρασμένο βήμα του το ξέρω

και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα

πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου

και δίπλα σου φτάσει κάποια μέρα

αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Berthold Brecht- Ο Φασισμός

( Το κείμενο δημοσιεύει στο Νέο Μέτοικο ο Μ … )

Νέος κύκλος απολύσεων των διοικητικών υπαλλήλων στις 24 Μαΐου: στήριξη στον αγώνα των απεργών διοικητικών υπαλλήλων

  Σε νέο κύκλο απολύσεων μπαίνουν οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση των διαπιστωτικών πράξεων, που περιλαμβάνουν τις λίστες των υπαλλήλων που περνούν σε διαθεσιμότητα, αντιστεκόμενοι με απεργίες στις απολύσεις που έρχονται στις 24 Μαΐου, με θύματα αυτή την φορά τους υπαλλήλους του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Με μοναδικό όπλο τις απεργίες οι εργαζόμενοι απέχουν από τις πανεπιστημιακές ασχολίες τους και διαμαρτύρονται για το αυτονόητο μια θέση στην αγορά εργασίας, την οποία κέρδισαν επάξια, συμβάλλοντας στην φήμη που έχουν αποκτήσει τα  προαναφερθέντα πανεπιστήμια στις αξιολογήσεις των πανεπιστημίων στο εξωτερικό. Στις απεργίες της 13ης και 14ης Μάη, οφείλουν να συμμετάσχουν όλοι όσοι σχετίζονται με το πανεπιστήμιο, ιδίως οι φοιτητές, όχι ως ανδρείκελα των παρατάξεων, αλλά ως αγωνιζόμενοι φοιτητές οι οποίοι επιθυμούν ένα ανοικτό πανεπιστήμιο. Αναγκαία κρίνεται επίσης η διεξαγωγή νέων γύρων συνελεύσεων, έχοντας ως στόχο τη συγκρότηση μετώπου απέναντι στο καθεστώς των διαθεσιμοτήτων.

  Μόλις λίγους μήνες μετά την πολύμηνη απεργία των διοικητικών υπαλλήλων στο ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, η κυβέρνηση πιστή στις επιτάξεις των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, συνεχίζει την επίθεση της μέχρι να τσακιστεί κάθε λαϊκή κατάκτηση, βρίσκοντας αυτή την φορά νέα θύματα την ΑΣΟΕΕ και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Στον βωμό της "ανάπτυξης" της κυβέρνησης Σαμαρά, θα βρεθούν στο δρόμο της ανέχειας χιλιάδες εργαζομένων και η τροΐκανή  κυβέρνηση σπαταλώντας κροκοδείλια δάκρυα και κάνοντας αναίσχυντες δηλώσεις μπροστά από τον τηλεοπτικό φακό των Μ.Μ.Ε ( εξημέρωσης) θα υλοποιεί το όραμα των 150.000 απολύσεων στο δημόσιο. Βρισκόμαστε σε μια πρωτοφανή εργασιακή καμπή, καθώς έπειτα από τις απολύσεις θα επέλθουν συγχωνεύσεις σε υπηρεσίες, κατάργηση του δικαιώματος σε μόνιμη και σταθερή εργασία, υλοποιώντας τον εφιάλτη του εργασιακού μεσαίωνα.

  Επομένως, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως οι φαμφάρες και οι υποσχέσεις του Υπ. Παιδείας περί ένταξης των απολυμένων σε θέσεις ΕΔΙΠ και ΕΤΕΠ ή η προσπάθεια περί μείωσης του αριθμού των διαθέσιμων πέφτουν στο κενό, ενώ η αγωνιώδης επιστολή των διοικητικών προς το Υπουργείο πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων.  Μπροστά λοιπόν στον ολοφάνερο κίνδυνο των απολύσεων ποιοί στέκονται στο πλευρό των υπαλλήλων; Ποία η θέση των Πρυτάνεων και των Συγκλητικών ή ακόμη των συνδικαλιστικών ηγεσιών; Ποία η στάση των φοιτητικών παρατάξεων έξω από τον χώρο του κυλικείου; Φυσικά οι παρίες του συστήματος, της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, συντελούν στο έργο της κυβέρνησης τους. Όμως, οι αριστερές παρατάξεις μήπως είναι ώρα να βγουν μπροστά σε έναν αγώνα χωρίς ψηφοθηρία, κομματικές αντιθέσεις και αγκυλώσεις; Οι φοιτητές που δεν υπάγονται σε συμφέροντα παρατάξεων και εκδηλώνουν την αντίθεση τους με συνειδητή αποχή, άκυρο ή λευκό είναι ώρα να σταθούν αλληλέγγυοι στο πλευρό των διοικητικών υπαλλήλων.

  Οι απολύσεις των διοικητικών άνοιξαν απλώς τους ασκούς του Αιόλου στην βάρβαρη επίθεση στις σχολές. Η υπολειτουργία των ιδρυμάτων, χωρίς γραμματειακή υποστήριξη θα επιφέρει την εφαρμογή των περίφημων συμβουλίων διοίκησης, την είσοδο εργολαβιών μέσα στα ιδρύματα, εταιρίες security ή ακόμα και αστυνομικό κιόσκι. Θα ακολουθήσουν οι διαγραφές 150.000 φοιτητών τον Ιούνιο, ενώ δεν αποκλείεται να ακολουθήσει η επιβολή διδάκτρων στους φοιτητές. Οι περαιτέρω συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων, το Σχέδιο Αθηνά Νο. 2 θα επιφέρουν την ποιότητα στην Ανώτατη Εκπαίδευση, την οποί ετοιμάζει η κυβέρνηση.

  Αποδεικνύεται λοιπόν πως το φλέγον ζήτημα της Παιδείας μας αφορά όλους, κυρίως τους φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Μνημονίου. Τις απολύσεις του σήμερα, θα ακολουθήσουν οι απολύσεις του αύριο, οι ταξικοί φραγμοί θα επιφέρουν τον εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλουν. Μετά την υλοποίηση του οράματος απολύσεων της κυβέρνησης Σαμαρά, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι θα βλέπουν να καταδυναστεύονται τα εργασιακά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί από το λαό με το αίμα του, ενώ οι ίδιοι θα φοβούνται να σηκώσουν το κεφάλι τους. Αυτή είναι η "ανάπτυξή" τους, αυτό είναι το μέλλον της χώρας που ετοιμάζουν. Ένας λαός χωρίς παιδεία και αντίδραση είναι καταδικασμένος να υποδουλωθεί και να κατακτηθεί από τους εφαρμοστές των μνημονίων και κατ' επέκταση από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ. Εκτός αν αντιδράσουμε και τους ανατρέψουμε!

( Το κείμενο δημοσιεύει στο Νέο Μέτοικο ο Μ … )

Σύντομο σχόλιο για τις εκλογές της Κυριακής ...

Εκλογές, λοιπόν.

Ο δεύτερος γύρος των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.

Ο πρώτος έστειλε τα δικά του «μηνύματα».

Τα οποία – ως συνήθως – ο καθένας τα μετέφρασε με το δικό του τρόπο.

Και – ω, του θαύματος (!) – έμειναν όλοι ευχαριστημένοι …

Και περισσότερο, βεβαίως, έχουμε τις Ευρωεκλογές.

Τις οποίες και αυτές πολλοί τις συνδέουν με ποικιλότροπα μηνύματα.

Να «γυρίσουμε σελίδα».

Να «αλλάξουμε εποχή».

Να «βάλουμε τέλος σε μια εποχή» …

Μέσα σε μια ατελείωτη υποσχεσεολογία και υψηλούς τόνους ρητορικής …

Με πάνω από 700.000 θέσεις εργασίας να έρχονται καλπάζοντας …

Με τη «μαγική» αλλαγή εικόνας από τη στιγμή που θα πρωτεύσει τούτο ή το άλλο κόμμα …

Με μια ισχυρή δόση νεο – μεσσιανικής λογικής … κάποιος σωτήρας που έλθει και ως δια μαγείας θα λύσει τα προβλήματά μας …

Με τους πολίτες, βεβαίως, να είναι παθητικοί τηλεθεατές που μπορούν απλά να πατάνε τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ – αλλάζοντας πολιτικές επιλογές σ’ ένα ιδιότυπο μετα - πολιτικό  ζάπινγκ …

Και τις δημοσκοπήσεις που αναδεικνύουν  «νικητές» και «ηττημένους» - παρά την παταγώδη αποτυχία τους την προηγούμενη Κυριακή …

Και όλα αυτά παρά, επίσης, την απειλητική παρουσία των νεοναζιστικών και ακροδεξιών μορφωμάτων σε Ελλάδα και Ευρώπη …

Οι εκλογές, βεβαίως, μπορούν υπό προϋποθέσεις να δρομολογήσουν εξελίξεις και αλλαγές.

Αυτό, όμως, δεν μπορεί να συμβεί – και σίγουρα δεν θα έχει θετικό χαρακτήρα – με τους πολίτες και την κοινωνία παθητικούς και εφησυχασμένους …

Γιατί πέρα από τα μπαλκόνια και τις υποσχέσεις, πέρα από τη μαγική προεκλογική εικόνα …

Υπάρχουν τα προβλήματα που είναι πιεστικά και αγνοούν τις μικροπολιτικές προσεγγίσεις …

Και από τη Δευτέρα η κοινωνία και οι πολίτες καλούνται να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις απέναντι σε μια πολιτική εξουσία που πολύ απέχει από τις ανάγκες και τις προτεραιότητές τους …

Ως  Νέος Μέτοικος – «αλλάζοντας σελίδα» και εμείς – δίνουμε φωνή σε δημοσιεύσεις και κείμενα νέων ανθρώπων ώστε να εκφράσουν τις αγωνίες και τις απόψεις τους …