Περικοπών … το ανάγνωσμα: 14 δισ. ευρώ επιπρόσθετα μέτρα ζητά το ΔΝΤ

 Και το μαρτύριο δεν έχει τέλος.

Τα αυθαίρετα νούμερα που έχουν βάλει ως στόχους  στους διεστραμμένους σχεδιασμούς τους δεν βγαίνουν.

Οπότε επανέρχονται δριμύτεροι και απαιτούν ένα ατελείωτο χορό περικοπών και νέων μέτρων.

 Στην έκθεση του ΔΝΤ για το δεύτερο πρόγραμμα που ανακοινώθηκε χθες αναφέρεται ότι η «προσπάθεια εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας και διόρθωσης των δημοσιονομικών και εξωτερικών ανισορροπιών που υπήρχαν έως το 2009, οδήγησαν σε μια παρατεταμένη και επιδεινούμενη ύφεση με το ΑΕΠ να μειώνεται το 2011 κατά 6,9%». Σε αυτή επισημαίνεται ότι η ύπαρξη πειστικών διαρθρωτικών μέτρων στον τομέα των δαπανών ύψους 5,5% του ΑΕΠ ώστε να επιτευχθεί ο στόχος του 2014 για πρωτογενές πλεόνασμα 4,5%, αποτελεί προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης που θα γίνει τους επόμενους μήνες.

 Στην έκθεση αναφέρεται επίσης ότι η άσχημη οικονομική κατάσταση οδήγησε στην εκροή του ενός τρίτου των καταθέσεων από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, ενώ καθίσταται σαφές ότι η πορεία του προγράμματος δεν θα είναι εύκολη υπόθεση καθώς ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι. Στο πλαίσιο αυτό σημειώνεται ότι η Ελλάδα έχει μηδαμινά περιθώρια για αποκλίσεις ή ακόμη και για να απορροφήσει τις επιπτώσεις από πιθανούς εξωτερικούς κραδασμούς.

Κατά το ΔΝΤ εάν δεν ληφθούν τα αναγκαία μέτρα και δεν υπάρξουν οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν θα υπάρξει ανάπτυξη, θα προκληθεί βαθύτερη ύφεση και το χρέος θα εκτιναχθεί σε μη βιώσιμα επίπεδα, και το οποίο  προσθέτει ότι σε όλο αυτό τον προβληματισμό δεν βοηθά η αβεβαιότητα που προκαλούν ο πολιτικές εξελίξεις και οι επικείμενες εκλογές. Γι αυτό, αναφέρεται, οι δανειστές επέμειναν σε διαβεβαιώσεις για την απρόσκοπτη συνέχιση της εφαρμογής του προγράμματος. Εάν πάραυτα υπάρξουν αποκλίσεις, σημειώνεται ότι αναπόφευκτα η χώρα θα χρειασθεί και νέα χρηματοδότηση, χωρίς την οποία θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία.

Φυσικά το ΔΝΤ δεν είναι ερωτευμένο με τις δημοκρατικές διαδικασίες, την έκφραση της λαϊκής βούλησης.

Επανειλημμένα έχει στηρίξει δικτάτορες, κάθε λογής πραξικοπήματα και αντιδημοκρατικές εκτροπές.

Όσο για την ενδεχόμενη χρεοκοπία, δεν πρέπει να είσαι μάντης ή να έχεις ένα μάτσο διδακτορικά στην οικονομική ανάλυση για να το προβλέψεις.

Ήδη η χώρα βρίσκεται σε οιωνεί χρεοκοπία και η οικονομία της ζει με  … τεχνητή αναπνοή.

Το θέμα είναι πότε οι τοκογλύφοι δανειστές θα αποφασίσουν να την αποσυνδέσουν από τον «μηχανισμό υποστήριξης».

Ή αν τους το επιτρέψουμε εμείς.

 Τονίζεται η διοχέτευση 50 δισ. για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ώστε να μπορέσουν αυτές να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις της ύφεσης και της αναδιάρθρωσης του χρέους. Σημειώνεται δε ότι στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό, θα διατηρηθεί η ιδιωτική ιδιοκτησία τους, αλλά καθίσταται σαφές ότι το πλαίσιο της λειτουργίας των τραπεζών θα εξορθολογισθεί και θα ενδυναμωθεί έτσι ώστε να διασφαλισθεί η σωστή χρήση των κονδυλίων που δίνονται για την ανακεφαλαιοποίηση.

Σημειώνεται, πάντως, ότι η εμπειρία από το πρώτο πρόγραμμα έδειξε πως θα χρειασθεί περισσότερος χρόνος για να υλοποιηθούν και να αρχίσουν να αποδίδουν οι μεταρρυθμίσεις και να βελτιωθεί η γενικότερη κατάσταση της οικονομίας.

Φυσικά για τις τράπεζες δίνεται περισσότερος χρόνος και άφθονο χρήμα.

Για τους εργαζόμενους και την κοινωνία, αντίθετα, προβλέπεται … σοκ και δέος.

Έτσι, πρόσθετα μέτρα συνολικού ύψους 14 δισ. ευρώ (7% του ΑΕΠ) καλείται να λάβει η Ελλάδα προκειμένου να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ το 2014. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που καταλήγει η έκθεση των αναλυτών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που δόθηκε στη δημοσιότητα μετά την έγκριση του νέου δανείου για τη χώρα μας, ύψους 28 δισ. ευρώ.

Μέσα από την έκθεσή του το Ταμείο προαναγγέλλει ουσιαστικά χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο, νέο μαχαίρι στις συντάξεις αλλά και επιπλέον περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα προκειμένου να καλυφθεί το χάσμα ανταγωνιστικότητας (κατά 15% με 20%). Περικοπές αναμένονται και στα κοινωνικά επιδόματα. Μάλιστα οι συντάκτες της έκθεσης του ΔΝΤ χαρακτηρίζουν σύνθετες, άνισα κατανεμημένες και χωρίς στόχευση τις κοινωνικές παροχές στην Ελλάδα, προαναγγέλλοντας την επανεξέταση και αναθεώρησή τους.

Επισημαίνουν ότι το 60% των οικογενειακών επιδομάτων καταλήγει στο 40% των νοικοκυριών με τα υψηλότερα εισοδήματα.

Τα μέτρα αυτά βέβαια θα έχουν ως αποτέλεσμα να βαθύνει ακόμη περισσότερο η ύφεση. Το ΔΝΤ προβλέπει ύφεση 4,5% έως 5% φέτος και εκτιμά ότι θα υπάρξει μια σταθεροποίηση το 2013 και «ήπια κυκλική ανάκαμψη» στην περίοδο 2014 – 2017.

Στην έκθεση του το ΔΝΤ υπογραμμίζει ότι υπάρχουν ακόμη σημαντικά ρίσκα που θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν το πρόγραμμα προσαρμογής και να οδηγήσουν την χώρα ακόμη και εκτός της ζώνης του ευρώ.

Ο μόνος κίνδυνος, ωστόσο, για τη χώρα και για τον εργαζόμενο λαό είναι ένας: Να συνεχιστεί η ίδια, ανάλγητη, καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική.

Η αποικιοκρατική και ληστρική δανειακή σύμβαση αλυσοδένει τη χώρα για δεκαετίες και οδηγεί στη πτώχευση με χειρότερους όρους

Νύχτα κατέθεσε στη Βουλή η δοτή κυβέρνηση τη νέα δανειακή σύμβαση που υποθηκεύει καθοριστικά το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Οδηγεί όχι στη μισθωτή δουλεία, αλλά στην απλήρωτη δουλεία. Μετατρέπει τους έλληνες εργαζομένους σε μια νέα μορφή working poor – ανθρώπους  που εργάζονται χωρίς να εξασφαλίζουν τα ελάχιστα για τη διαβίωσή τους.

Ταυτόχρονα η εθελόδουλη στάση της κυβέρνησης και της κατευθυνόμενης πλειοψηφίας της Βουλής αποδέχεται την υπαγωγή της δανειακής σύμβασης στο αγγλικό δίκαιο – ένα δίκαιο που ευνοεί σαφώς τους δανειστές.

Οι όποιες διαφορές προκύπτουν θα «επιλύονται» όχι σε ελληνικά δικαστήρια, αλλά σε δικαστήρια του … Λουξεμβούργου και όπου αλλού βολεύει τους τοκογλύφους δανειστές μας.

Απεμπολούνται έτσι βασικά συστατικά στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας.

Η χώρα γίνεται κυριολεκτικά όμηρος και έρμαιο στις διαθέσεις  των δανειστών.

Οι όροι που επέβαλαν – και που τους αποδέχεται στο όνομα της «σωτηρίας» της πατρίδας η δοτή κυβέρνηση, συγκροτούν μια «λεόντεια» συμφωνία με χαρακτηριστικά αποικιοκρατικά και ληστρικά.

Φυσικά, δεν υπάρχει προηγούμενο σε χώρα της ΕΕ και είναι αμφίβολο αν έχει επιβληθεί κάτι αντίστοιχο σε χώρα του δυτικού κόσμου αν όχι όλου του κόσμου.

Οι όροι αυτοί οδηγούν σε ασφυξία την οικονομία και την κοινωνία, ενώ δεν αφήνουν κανένα περιθώριο άσκησης οποιασδήποτε εναλλακτικής πολιτικής.

«Απαγορεύουν» το δανεισμό από άλλες πηγές- έστω και αν βρεθούν ευνοϊκότερες προϋποθέσεις. Απαγορεύουν οποιαδήποτε εναλλακτική κίνηση από το ελληνικό δημόσιο, από την Τράπεζα της Ελλάδας.

Αποτελούν μνημείο διεθνούς τοκογλυφίας, οικονομικής βαρβαρότητας και ιδεολογικού νεοφιλελεύθερου δογματισμού.

Προσβάλλουν βάναυσα την εθνική και κοινωνική μας αξιοπρέπεια ενώ προεξοφλούν – παρά τις αντίθετες διακηρύξεις - την οριστική αποτυχία του «προγράμματος βοήθειας».

Η τοκογλυφική, άγρια κερδοσκοπική φύση των προβλεπόμενων ρυθμίσεων μπορεί να γίνει κατανοητή και από τη δειγματοληπτική παρουσίαση ορισμένων άρθρων της νέας δανειακής σύμβασης:

            «Η εκταμίευση οποιασδήποτε Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης, σε καμία περίπτωση, δεν δεσμεύει τα Μέρη να προχωρήσουν στην παροχή και αποδοχή οποιασδήποτε περαιτέρω Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης είτε σύμφωνα με την παρούσα Σύμβαση, είτε με οποιαδήποτε άλλη Σύμβαση μεταξύ των Μερών. Προς αποφυγή αμφιβολίας, το ΕΤΧΣ δεν υποχρεούται να ανταποκρίνεται θετικά σε οποιοδήποτε αίτημα του Δικαιούχου Κράτους Μέλους οποτεδήποτε για την τροποποίηση ή αναδιάρθρωση των οικονομικών όρων οποιασδήποτε Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης».

Μας καθιστούν δέσμιους ενώ αυτοί « … σε καμία περίπτωση δεν δεσμεύονται στην παροχή περαιτέρω ενίσχυσης …

(7)        «To Δικαιούχο Κράτος Μέλος πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα ποσά που του παρασχέθηκαν υπό τους όρους της παρούσας Σύμβασης. συμπεριλαμβανομένων των Διευκολύνσεων, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από το Μνημόνιο, την Απόφαση. την παρούσα Σύμβαση και άλλως όπως ορίζεται στους σχετικούς Ειδικούς Όρους Διευκόλυνσης».

Πλήρης και ολοκληρωτική «συμμόρφωση» στους όρους του Μνημονίου έστω και η οικονομία και η κοινωνία πεθαίνει – και αυτό δεν αποτελεί μεταφορά …

«… να μην συνάπτει και να μην συνομολογεί χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του ΕΤΧΣ, συναλλαγές ή ρυθμίσεις που αφορούν την απόκτηση, αγορά ή ανταλλαγή Νέων Ελληνικών Ομολόγων, είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος. οποιουδήποτε συνδεδεμένου μέρους ή αντιπροσώπου ή εταιρείας ειδικού σκοπού είτε σε τιμή είτε ίση είτε ανώτερη είτε κατώτερη της ονομαστικής αξίας, εκτός εάν η συναλλαγή ή η ρύθμιση για την απόκτηση, αγορά ή ανταλλαγή] Νέων Ελληνικών Ομολόγων εξυπηρετεί σκοπούς βραχυπρόθεσμης επένδυσης υπό την έννοια της Σύμβασης Διευκόλυνσης ΣΙΤ Διαχείρισης Υποχρεώσεων».

Στην ουσία το ελληνικό κράτος, η ελληνική κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδας παύουν να έχουν την οποιαδήποτε δυνατότητα και εξουσία να προβούν σε ρυθμιστικές διορθωτικές κινήσεις και προσπάθειες αλλαγής προς όφελος της οικονομίας της χώρας.

 «Ανεξάρτητα από όσα ορίζονται στον Όρο 9, εάν το Δικαιούχο Κράτος Μέλος αποτύχει να καταβάλλει κάθε ληξιπρόθεσμο ποσό από μία Διευκόλυνση κατά την ημέρα λήξης του, το Δικαιούχο Κράτος Μέλος οφείλει να καταβάλει επιπλέον τόκο υπερημερίας επί του ανωτέρω ποσού (ή επί κάθε μη πληρωθέντος ποσού που οφείλεται κάθε φορά) στο ΕΤΧΣ από την ημέρα λήξης μέχρι την ημέρα πλήρους καταβολής, το οποίο  υπολογίζεται σε σχέση με διαδοχικές περιόδους εκτοκισμού (κάθε μια από τις οποίες έχει διάρκεια, κατ' επιλογή του ΕΤΧΣ, όπου η πρώτη τέτοια περίοδος ξεκινά την αντίστοιχη δήλη ημέρα και εφόσον είναι εφικτό, έχει διάρκεια μιας εβδομάδας) με ετήσιο επιτόκιο επί του ανωτέρω ληξιπρόθεσμου ποσού ίσου με 200 μονάδες βάση ετησίως επί του υψηλότερου εκ των (α) του EURIBOR που ισχύει στη σχετική περίοδο που έχει επιλεγεί από το ΕΤΧΣ και (β) το Επιτόκιο το οποίο θα οφειλόταν αν το υπερήμερο ποσό θεωρούνταν, κατά τη διάρκεια της περιόδου μη πληρωμής του, Χρηματοδοτική Ενίσχυση σύμφωνα με τη σχετική Διευκόλυνση (εάν υπάρχει τέτοια).

Για όσο διάστημα διαρκεί η αδυναμία πληρωμής, το ανωτέρω επιτόκιο αναπροσαρμόζεται σύμφωνα με τις διατάξεις του Όρου 6(3) κατά την τελευταία ημέρα της αντίστοιχης περιόδου εκτοκισμού και τυχόν μη καταβληθέντες τόκοι υπό τον παρόντα Όρο που αφορούν προηγούμενες περιόδους εκτοκισμού προστίθενται στο τέλος της αντίστοιχης περιόδου εκτοκισμού. Ο τόκος υπερημερίας είναι άμεσα ληξιπρόθεσμος και πληρωτέος».

 Το ελληνικό κράτος θα αντιμετωπίσει βαρύτατα τοκογλυφικά επιτόκια τα οποία θα πολλαπλασιάζονται σε περίπτωση καθυστέρησης καταβολής μιας δόσης.

Αυτή η επιθετική τοκογλυφική συμπεριφορά έχει βαφτιστεί από τους εταίρους μας «βοήθεια» για τη «σωτηρία» της Ελλάδας.

 «To ΕΤΧΣ μπορεί επίσης να ακυρώσει εφόσον κρίνει ότι είναι κατάλληλο το σύνολο ή οποιοδήποτε μέρος του μη εκταμιευθέντος ποσού οποιασδήποτε ή όλων των Διευκολύνσεων προς το Δικαιούχο Κράτος Μέλος σε περίπτωση που το ΔΝΤ ακυρώσει τη Σύμβαση ΔΝΤ, οποιοσδήποτε άλλος Πάροχος Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης ακυρώσει εν όλω ή εν μέρει οποιοδήποτε μηχανισμό στήριξης που έχει συναφθεί με. ή αφορά το Δικαιούχο Κράτος Μέλος ή το ΕΤΧΣ ακυρώσει οποιαδήποτε από τις Διευκολύνσεις που παρέχονται από το ΕΤΧΣ όπως περιγράφεται στο Προοίμιο (6)».

Οποιαδήποτε στιγμή – σύμφωνα με τους δικούς τους υπολογισμούς και συμφέροντα – μπορούν να  ακυρώσουν την καταβολή των δόσεων και να μας οδηγήσουν σε χρεοκοπία.

Και ερχόμαστε στα πιο … σκληρά:

«ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ

(1) To ΕΤΧΣ δύναται, με γραπτή ενημέρωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους, να ακυρώσει

όλες ή κάποιο μέρος από τις Διευκολύνσεις (ή οποιαδήποτε από αυτές) και/ή να κηρύξει το συνολικό ποσό κεφαλαίου οποιασδήποτε ή όλων των Χρηματοδοτικών Ενισχύσεων που έγιναν και εκκρεμούν σύμφωνα με τους όρους των Διευκολύνσεων, άμεσα ληξιπρόθεσμο και απαιτητό  μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους. όλα τα άλλα ποσά που οφείλονται σχετικά με τα ανωτέρω, εάν:

(α) το Δικαιούχο Κράτος Μέλος, το ΤΧΣ ή η Τράπεζα της Ελλάδος δεν καταβάλει στο

ΕΤΧΣ οποιοδήποτε ποσό κεφαλαίου ή τόκων σε σχέση με οποιαδήποτε

Χρηματοδοτική Ενίσχυση ή οποιοδήποτε άλλο ποσό πληρωτέο σύμφωνα με την          

παρούσα Σύμβαση, με οποιουσδήποτε από τους Ειδικούς Όρους Διευκόλυνσης …

ή

(β) το Δικαιούχο Κράτος Μέλος, το ΤΧΣ ή η Τράπεζα της Ελλάδος αθετήσουν

οποιαδήποτε υποχρέωσή τους από την παρούσα Σύμβαση (συμπεριλαμβανομένης και

της    υποχρέωσης    που    διατυπώνεται    στον   Όρο    2(7))να    εφαρμοστεί    κάθε

Χρηματοδοτική Ενίσχυση σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου …»

Με άλλα λόγια σε περίπτωση καθυστέρησης καταβολής δόσεων ή έστω μικρού μέρους του χρέους οι δανειστές έχουν τη δυνατότητα να κηρύξουν άμεσα απαιτητό ολόκληρο το ποσό των δανείων, οδηγώντας τη χώρα στην πτώχευση και στη συνέχεια, βεβαίως, να απαιτήσουν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Αφού:  

Ο δανειστής μπορεί:

«να κινεί νομικές ή άλλες διαδικασίες για μία απόφαση που να απαιτεί από το Δικαιούχο Κράτος Μέλος να πραγματοποιήσει κάποια πληρωμή, ή να εκπληρώσει κάποια υποχρέωση για τα οποία έχει δώσει το ΤΧΣ κάποια εγγύηση. δέσμευση, ή έχει αναλάβει ευθύνη αποζημίωσης, όπως ορίζεται στον Όρο 13(1).

(δ) να εξασκεί οποιοδήποτε δικαίωμα συμψηφισμού κατά του Δικαιούχου Κράτους Μέλους,»

Και με δεδομένο ότι:

            «Τα Μέρη στην παρούσα Σύμβαση αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ύπαρξη και τους όρους του Μνημονίου, των Κανόνων Χρηματοδότησης του ΕΤΧΣ. και των Κανόνων Επένδυσης του ΕΤΧΣ ως αυτό τροποποιείται, συμπληρώνεται ή ενημερώνεται κατά καιρούς».

Και με βάση ποιο δίκαιο θα κρίνονται αυτού του τύπου οι διαφορές;

Μα φυσικά …

«ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΑΡΜΟΔΙΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

(1)        Η παρούσα Σύμβαση και οι Ειδικοί Όροι Διευκόλυνσης (συμπεριλαμβανομένων των όποιων Παραρτημάτων και Προσαρτημάτων) κ κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που απορρέει από ή γεννάται σε σχέση με κάθε μία από αυτές διέπονται και ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο.

(2)        Τα Μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης και καθενός από τους Ειδικούς Όρους Διευκόλυνσης της (συμπεριλαμβανομένων των όποιων Παραρτημάτων και Προσαρτημάτων της) στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου».

Ορίστε, λοιπόν, θα δικαζόμαστε σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο στα δικαστήρια του … Λουξεμβούργου.

Προς όφελος ποιου, άραγε;

« Ο Όρος 15(2) εφαρμόζεται προς όφελος μόνον του ΕΤΧΣ. Κατά συνέπεια. τίποτε από όσα αναφέρονται στον Όρο 15(2) δεν εμποδίζει το ΕΤΧΣ να εκκινήσει διαδικασίες σχετικά με μία διαφορά (οι "Διαδικασίες") στα δικαστήρια του Δικαιούχου Κράτους Μέλους η του εφαρμοστέου δικαίου της παρούσας Σύμβασης και το Δικαιούχο Κράτος Μέλος αποδέχεται αμετάκλητα την υπαγωγή στην αρμοδιότητα των ανωτέρω) δικαστηρίων. Στο μέτρο που το επιτρέπει ο νόμος, το ΕΤΧΣ μπορεί να εκκινήσει παράλληλες Διαδικασίες σε περισσότερες από μια από τις ανωτέρω δικαιοδοσίες».

Και το χειρότερο από όλα:

«To Δικαιούχο Κράτος Μέλος, το ΤΧΣ και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τα ίδια και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι νομικών διαδικασιών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση και κάθε ένα από τα Παραρτήματα και τα Προσαρτήματά της (συμπεριλαμβανομένων των Παραρτημάτων σε αυτά τα Προσαρτήματα) και κάθε Σύμβαση Προχρηματοδότησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά της ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διαταγής, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης καν αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο».

Το ελληνικό κράτος παραιτείται – μάλιστα παραιτείται – «αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τα ίδια και τα περιουσιακά τους στοιχεία».

Δεν θα μπορεί με απλά λόγια να προστατεύει τα περιουσιακά του στοιχεία, την περιουσία δηλαδή του ελληνικού λαού.

Παραιτείται «αμετάκλητα» και «ανεπιφύλακτα» …

Και μόνο η ορολογία είναι εξαιρετικά ταπεινωτική.

Και πρωτοφανής σε διεθνή συμφωνία.

Παραιτείται ακόμη και στην περίπτωση « …  κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης  αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων…».

Τα λόγια και οι χαρακτηρισμοί χάνουν τη σημασία τους μπροστά σε τέτοιο κατάπτυστο κείμενο.

Το οποίο παρουσιάζεται και ως «σωτηρία της πατρίδας».

Αλήθεια, είναι δύσκολο – αλλά τελικά είναι και αληθινό – να πιστέψει κανείς πως Έλληνες πολιτικοί, Έλληνες πολιτικοί ηγέτες θα υπογράψουν τέτοιου είδους συμφωνία.

Κι όμως …

Αν αυτό τώρα δεν εγγράφεται στα όρια της εθνικής μειοδοσίας, τότε δεν ξέρουμε πού μπορούμε να κατατάξουμε τέτοιου είδους φαινόμενα.

Μόνη λύση η αταλάντευτη πάλη για την ανατροπή των κάθε λογής Μνημονίων και των πολιτικών δυνάμεων που τα εκπροσωπούν. 

120 Γερμανοί διανοούμενοι αλληλέγγυοι με την Ελλάδα, καταγγέλλουν την πολιτική των ισχυρών της Ευρώπης απέναντι της ως ρατσιστική και βαθιά αντιδραστική

Πέρα από τη Μέρκελ, το Σόιμπλε, την Deutsche Bank, τη Siemens και άλλα παρόμοια ή και χειρότερα φαινόμενα, υπάρχει και μια άλλη Γερμανία.

Που προσπαθεί να αρθρώσει μια αντίθετη φωνή.. μια φωνή αλληλεγγύης και υποστήριξης προς την Ελλάδα.

 Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο που δημοσίευσαν   στην εφημερίδα Die Tageszeitung 120 Γερμανοί διανοούμενοι με τον τίτλο «Δημοκρατία αντί για δημοσιονομικό Σύμφωνο». Την  έκκληση απευθύνει η Ένωση για την κριτική κοινωνική έρευνα (Assoziation für kritische Gessellschaftsforschung AkG), την οποία συνυπέγραψαν προσωπικότητες, πολλοί εξ’ αυτών καθηγητές πανεπιστημίων, στελέχη ερευνητικών ινστιτούτων και οργανισμών.

«Δημοκρατία αντί για δημοσιονομικό Σύμφωνο».

« Άνοιξη του 2012. Οι Μέρκελ και Σαρκοζί βιάζονται ως επικεφαλής στη σύνοδο κορυφής να σώσουν το ευρώ. Η λεωφόρος ορμά εναντίον του λαού της Ελλάδα. Ο αγώνας για την επίλυση της κρίσης κλιμακώνεται δραματικά: Από τις αρχές του 2013, μια αυταρχική νεοφιλελεύθερη συμμαχία των ενώσεων του κεφαλαίου, του χρηματοπιστωτικού τομέα, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της γερμανικής κυβέρνησης και άλλων χωρών  εξαγωγής αποφάσισαν πρόσφατα στις Βρυξέλλες ένα "δημοσιονομικό σύμφωνο" που θα το φέρουν να το περάσουν  με γρήγορες διαδικασίες στα κοινοβούλιά τους.

Το  δημοσιονομικό Σύμφωνο προβλέπει μια αντικοινωνική πολιτική  λιτότητας και περιλαμβάνει κυρώσεις κατά των χωρών που αντιτίθενται σε αυτήν την πολιτική. Το δημοσιονομικό Σύμφωνο περιορίζει τα όρια για τη δημοκρατική αυτοδιάθεση ακόμη περισσότερο. Είναι η κορύφωση μιας αυταρχικής ανάπτυξης στην Ευρώπη.

 Δεν αντέχουμε άλλο αυτή την αντικοινωνική και αντιδημοκρατική πολιτική: είναι εξίσου θλιβερές με τις ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον του ελληνικού λαού. Ας διαμαρτυρηθούμε, ενάντια στις απάνθρωπες συνέπειες αυτής της πολιτικής.

Ας διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην αυταρχική στροφή της ευρωπαϊκής και γερμανικής πολιτικής των χαμηλών μισθών που προκάλεσαν την κρίση.

Ας μιλήσουμε για τον συσσωρευμένο  πλούτο των λίγων και τα βάσανα των πολλών. Δηλώνουμε το θαυμασμό μας για την αντίσταση του ελληνικού λαού και την αλληλεγγύη μας σ’ αυτόν.

Ζητάμε το αυτονόητο: πραγματική δημοκρατία και μια καλή ζωή με αξιοπρέπεια για όλους - στην Ευρώπη και αλλού.

Μια δομική κρίση του καπιταλισμού

 Η κρίση στην Ευρώπη είναι η κορυφή του παγόβουνου. Κάτω από αυτό βρίσκεται μια βαθιά δομική κρίση του καπιταλισμού Πάρα πολλά κεφάλαια ψάχνουν για το κέρδος. Αλλά τα ποσοστά κέρδους είναι χαμηλά: ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος και οι μισθοί υπερβολικά χαμηλοί. Τα Χρέη που χρηματοδοτούν την  ανάπτυξη και οι φούσκες θα μπορούσαν να καθυστερήσουν μόνο την έναρξη της μεγάλης κρίσης.

Τώρα, η αυταρχική και νεοφιλελεύθερη συμμαχία υποστηρίζει την πιο ριζοσπαστική "business as usual": η κερδοσκοπία επιχειρεί να κοινωνικοποιήσει τις απώλειες - με τη μόνιμη αξιοποίηση του χρέους των μισθωτών. Το ποσοστό κέρδους θα αυξηθεί - από την επισφαλή απασχόληση, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, τις περικοπές στην πρόνοια και τις ιδιωτικοποιήσεις. Οι συνέπειες είναι δραματικές και αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη: θα μπορούσε να οδηγήσει σε μαζική ανεργία, εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, στην κατάρρευση των συστημάτων υγείας, την αύξηση των ψυχιατρικών διαταραχών και την πτώση του προσδόκιμου ζωής.

Τα μέτρα αυτά μπορούν να εφαρμοστούν μόνο αυταρχικά. Το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή το 1973, τα προγράμματα του ΔΝΤ σε χώρες της Αφρικής στη δεκαετία του 1980 και ο Μετασχηματισμός  της Ανατολικής Ευρώπης στις αρχές του 1990, αποτελούν ιστορικά προηγούμενα για το δημοσιονομική Συμφώνου & Σία: εφαρμόζονται στρατηγικές σοκ. Μετά από χρόνια σκληρών αγώνων - οι κοινωνικές και δημοκρατικές αρχές που καταχτήθηκαν, καταργούνται από το δημοσιονομικό σύμφωνο με ρυθμό που κόβει την ανάσα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η εξυπηρέτηση του χρέους και να αυξηθούν τα περιθώρια κέρδους.

Μη  εκλεγμένες κυβερνήσεις επιβάλλουν στην Ιταλία και την Ελλάδα με ρόπαλα, δακρυγόνα και ρίψη νερού κάθε υπαγόρευση για λιτότητα που αποφασίζεται στις Βρυξέλλες, τη Φραγκφούρτη και το Βερολίνο από ανδροκρατούμενες ομάδες εμπειρογνωμόνων.

Το  Δημοσιονομικό Σύμφωνο και τη νομοθετική δέσμη για την "οικονομική διακυβέρνηση"  τα κατευθύνουν όργανα, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που λειτουργούν εκτός του δημοκρατικού ελέγχου,  διαθέτοντας όλο και περισσότερη δύναμη. Είναι μια ύπουλη μεθόδευση: Για να αποφύγουν δημοκρατικές αποφάσεις ενάντια στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, οι επιταγές των χρηματοπιστωτικών αγορών, ενισχύονται από χρηματικές ποινές μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όπως και στην Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 (έτσι και σήμερα) κέρδισαν σε επιρροή οι  σοβινιστικές και φασιστικές δυνάμεις στην Ουγγαρία, την Αυστρία, τη Φινλανδία και αλλού. Ξεχνώντας την ιστορία, η γερμανική κυβέρνηση, με την αδιάλλακτη αντιδραστική  πολιτική λιτότητας καθιστά την επίλυση της  κρίσης λιγότερη πιθανή.

Ας μην επικυρώσουμε το φορολογικό πακέτο

 Οι οργισμένοι παγκόσμιοι αγώνες ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, από την πλατεία του Συντάγματος στην Αθήνα στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο και την Zuccotti Park στη Νέα Υόρκη και την Puerta del Sol της Μαδρίτης. Οι κινήσεις των προσφύγων και των μεταναστών εργαζομένων, οι οποίοι διασχίζουν τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης είναι μέρος αυτού του αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Οι αγώνες αυτοί διεξάγονται στα σύνορα και στα «κέντρα» της αυταρχικής και νεο-φιλελεύθερης συμμαχία, στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο.

Καλούμε λοιπόν για τη συμμετοχή στις επικείμενες διαδηλώσεις, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ημέρα Δράσης στις 31 Μαρτίου, η Παγκόσμια Ημέρα Δράσης στις 12 Μαΐου και η διεθνής κινητοποίηση για την Φρανκφούρτη από τις 17 έως 19 Μαΐου.  Μπορούμε να προσδιορίσουμε εναλλακτικούς τρόπους επίλυσης των κρίσεων:

  Να μην επικυρωθεί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, να ανακληθεί το νομοθετικό πακέτο της ΕΕ για την «οικονομική διακυβέρνηση», και το δημόσιο χρέος, να δοθεί  έμφαση στην εισαγωγή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων και οι τράπεζες να μετατραπούν σε όργανα που θα υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.  

 Ο κοινωνικός πλούτος να αναδιανεμηθεί  μέσω ενός νέου φορολογικού συστήματος με ανακατανομή από τα πάνω προς τα κάτω, μέσα από ένα κοινωνικο-οικολογικό πρόγραμμα επενδύσεων για την επέκταση των κοινωνικών υποδομών και την προώθηση οικολογικότερων μορφών ανάπτυξης, καθώς και τη συντόμευση των ωρών εργασίας.

Ριζικός Εκδημοκρατισμός της πολιτικής και της οικονομίας σε όλα τα επίπεδα.

Κατάργηση  της ρατσιστικής πολιτικής των συνοριακών τειχών με την παροχή δικαιώματος παραμονής και εγγράφων για όλους.

Τασσόμαστε    ενάντια στην αυταρχική και νεοφιλελεύθερη ΕΕ και επιδιώκουμε μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη των πολλών!

***

Οι αρχικοί υπογράφοντες:

Dr. Ilker Ataç, Institut für Politikwissenschaften, Universität Wien; Dr. Roland Atzmüller, Abteilung für Theoretische Soziologie und Sozialanalysen (TSS), Johannes Kepler Universität Linz; Dr. Dario Azzellini, Johannes Kepler Universität Linz; Simone Bader, Künstlerin, Klub2, Akademie der bildenden Künste Wien; Frauke Banse, Universität Kassel; Prof. Joachim Becker, Institut für Außenwirtschaft und Entwicklung, Wirtschaftsuniversität Wien; Dr. Martin Beckmann, Ver.di; Dieter A. Behr, Europäisches BürgerInnen Forum; Prof. Dr. Bernd Belina, Institut für Humangeographie, Goethe Universität Frankfurt; Prof. of Political Economy Andreas Bieler, University of Nottingham; Dr. Hans-Jürgen Bieling, Professur für Politik und Wirtschaft, Universität Tübingen; Barbara Blaha, Leitung Momentum-Kongress und Autorin, Wien; Dr. Manuela Bojadžijev, Institut für Europäische Ethnologie, Humboldt-Universität Berlin; Prof. Dr. Ulrich Brand, Institut für Politikwissenschaften, Universität Wien;Prof. Dr. Michael Brie, Direktor des Instituts für Gesellschaftsanalyse, Rosa-Luxemburg-Stiftung; PD Dr. Achim Brunnengräber
; Dr. Sonja Buckel, Institut für Sozialforschung, Frankfurt am Main; Dr. Mario Candeias, stellvertretender Direktor des Instituts für Gesellschaftsanalyse, Rosa-Luxemburg-Stiftung; Simone Claar, Goethe Universität Frankfurt; Prof. Dr. Alex Demirović, Technische Universität Berlin; Prof. Dr. Frank Deppe, Philipps-Universität Marburg; Petja Dimitrova, Akademie der bildenden Künste Wien, 1. März - Transnationaler Migrant_innenstreik, Wien; Prof. Dr. Nikolaus Dimmel, Rechtswissenschaftliche Fakultät der Universität Salzburg; Werner Drizhal, Gewerkschafter in Wien; Pia Eberhardt, Corporate Europe Observatory, Brüssel; Dr. Oliver Eberl, Technische Universität, Darmstadt; Prof. Dr. Trevor Evans, Hochschule für Wirtschaft und Recht, Berlin; Georg Feigl, Beirat für gesellschafts-, wirtschafts- und umweltpolitische Alternativen; Univ.-Lektor Mag. Christian Felber, Publizist, Wien; Prof. Dr. Andreas Fisahn, Fakultät für Rechtswissenschaft, Universität Bielefeld; Karin Fischer, Johannes Kepler Universität Linz; Prof. Dr. Andreas Fischer-Lescano, Zentrum für Europäische Rechtspolitik, Universität Bremen; Axel Gehring, Doktorand, Institut für Politikwissenschaft, Uni Marburg; Dipl. Pol. Fabian Georgi, Institut für Sozialforschung, Frankfurt am Main; Prof. Dr. Christoph Görg, Universität Kassel; Dr. Friederike Habermann, freie Wissenschaftlerin; Katharina Hajek, Institut für Politikwissenschaft, Universität Wien; Dr. Eva Hartmann, Universität Kassel; Prof. Dr. Frigga Haug, Berliner Institut für kritische Theorie (InkriT); Prof. Dr. Wolfgang Fritz Haug, Berliner Institut für kritische Theorie (InkriT); Prof. Dr. Susanne Heeg, Institut für Humangeographie, Johann-Goethe-Universität Frankfurt am Main;Mathis Heinrich, Phd Student, Lancaster University, UK; Prof. em. für Politikwissenschaft Joachim Hirsch, Johann-Wolfgang-Goethe-Universität Frankfurt; Julia Hofmann, Institut für Soziologie, Universität Wien; Prof. Dr. Thomas Höhne, Pädagogische Hochschule Freiburg;Dr. Andrej Holm, Institut für Sozialwissenschaften, Humboldt-Universität Berlin; Dr. Uwe Höring; Dr. Laura Horn, Associate Professor, Department of Society and Globalisation, University of Roskilde, Dänemark; Nikolai Huke, Institut für Politikwissenschaft, Philipps-Universität Marburg; Prof. Bob Jessop, Distinguished Professor of Sociology, Lancaster University, UK; Jun. Prof. Dr. John Kannankulam, Philipps-Universität Marburg; Prof. Dr. Juliane Karakayali, Evangelische Hochschule Berlin; Dr. Serhat Karakayali, Institut für Soziologie, Martin-Luther-Universität Halle-Wittenberg;Bernd Kasparek; Sebastian Klauke, Christian-Albrechts-Universität zu Kiel, Institut für Sozialwissenschaften - Arbeitsbereich Internationale Politische Soziologie; Käthe Knittler, Prekär Café, Wien; Julia König, Fachbereich Erziehungswissenschaften, Universität Frankfurt am Main; Hagen Kopp, kein mensch ist illegal/Hanau; Lisbeth Kovacic, PrekärCafé, Wien; Daniela Koweindl, Redaktionsmitglied Kulturrisse - Zeitschrift für radikaldemokratische Kulturpolitik; Anna Krämer, Goethe Universität, Frankfurt am Main; Prof. Dr. Michael Krätke, Lancaster University; Dr. Roland Kulke; Dr. Henrik Lebuhn, Redakteur der PROKLA - Zeitschrift für kritische Sozialwissenschaft;Prof. Dr. Stephan Lessenich, Institut für Soziologie, Universität Jena;Hanna Lichtenberger, Institut für Politikwissenschaften, Universität Wien; Prof. Dr. em. Jürgen Link, Universität Dortmund; Prof. Dr. Ulla Link-Heer, Bergische Universität Wuppertal; Bettina Lösch, Privatdozentin und akademische Rätin, Politikwissenschaft und politische Bildung, Universität Köln; Dana Lüddemann, Fachbereich Gesellschaftswissenschaften der Goethe-Univeristät, Frankfurt am Main; Prof. Dr. Margit Mayer, FU Berlin; Dr. Gabriele Michalitsch, Institut für Politikwissenschaften, Universität Wien; Dr. Tadzio Müller, Rosa-Luxemburg Stiftung; Lukas Oberndorfer, juridikum (zeitschrift für kritik|recht|gesellschaft); Benjamin Opratko, Universität Wien;Martin Panholzer, Gewerkschafter in Wien; Alexis J. Passadakis, Rat von Attac Deutschland; Prof. Dr. Susanne Pernicka, Institut für Soziologie, Johannes Kepler Universität Linz; Maximilian Pichl, Institut für Sozialforschung, Frankfurt am Main; Univ-Doz. Arno Pilgram, Institut für Rechts- und Kriminalsoziologie, Wien; Mag. Stefan Pimmer, Johannes Kepler Universität Linz; Sasha Pirker, Künstlerin, Akademie der bildenden Künste Wien; Oliver Prausmüller, Beirat für gesellschafts-, wirtschafts- und umweltpolitische Alternativen; Dr. Thore Prien, Institut für Politische Wissenschaft, Universität Hannover; Prof. Dr. Jörg Reitzig, Hochschule Ludwigshafen am Rhein; Saida Ressel, Studentin, Philipps-Universität Marburg; Dalilah Reuben-Shemia, Studentin; Dr. Thomas Sablowski, Justus-Liebig-Universität Gießen; Detlef Sack, Bielefeld; Prof. Dr. Birgit Sauer, Institut für Politikwissenschaften, Universität Wien; Dr. Judith Schacherreiter, Abteilung für Rechtsvergleichung, Einheitsrecht und Internationales Privatrecht, Universität Wien; Dr. Wolfram Schaffar, Institut für Internationale Entwicklung, Universität Wien; Prof. Dr. Hans Scheirl, Akademie der Bildenden Künste Wien; Sebastian Schipper, Institut für Humangeographie, Frankfurt am Main; Dr. Stefan Schmalz, Institut für Soziologie, Friedrich Schiller-Universität Jena; Prof. Dr. em. Dorothea Schmidt, Hochschule für Wirtschaft und Recht, Berlin;Prof. Dr. Helen Schwenken, Fachbereich Gesellschaftswissenschaften, Universität Kassel; Prof. Dr. Franz Segbers, Philipps-Universität Marburg; Lisa Sigl, Prekär Café, Wien;Ruby Sircar, Künstlerin, Akademie der bildenden Künste Wien; Alexander Somek, Professor of Law at the University of Iowa; Prof. Dr. Ruth Sonderegger, Akademie der bildenden Künste Wien;Christoph Spieker, Uni Bremen; Dr. Martina Sproll, FU-Berlin;Sandra Stern, Institut für Soziologie, Johannes Kepler Universität Linz;Alexandra Strickner, Obfrau von Attac Österreich; Ingo Stützle, Analyse & Kritik; Prof. Dr. Günter Thien, Universität Münster; Dr. Vassilis S. Tsianos, Institut für Soziologie, Universität Hamburg; Dr. Bastiaan van Apeldoorn, Reader in International Relations, VU University Amsterdam; Dipl. Soz. Judith Vey, Goethe-Universität FFM;Björn Wagner, Friedrich-Schiller-Universität Jena; Christian Weitzel, Doktorand am Institut für Europäische Studien der TU Chemnitz; Dr. Christa Wichterich; Ingeborg Wick, ehem. Südwind-Institut; Dr. Angela Wigger, Dozentin Global Political Economy, Radboud University Nijmegen, Niederlande; Dr. Jens Wissel, Institut für Sozialforschung, Frankfurt am Main; PD Dr. Markus Wissen, Universität Wien, Institut für Politikwissenschaft; Peter Wahl, Mitarbeiter von WEED und Mitglied im Wissenschaftlichen Beirat von Attac; Dr. Stefanie Wöhl, Freie Universität Berlin; Prof. Dr. Frieder Otto Wolf, FU Berlin; Prof. Dr. ehem. Bodo Zeuner, FU Berlin; Aram Ziai, Senior Researcher am Zentrum für Entwicklungsforschung der Universität Bonn

86% δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση και 40% η ευρύτερη Αριστερά σε δημοσκόπηση του Σκάι – τι άλλο θέλουμε για να … τρελαθούμε

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν και παίρνουν.

Εκείνο που γίνεται ξεκάθαρο είναι η ραγδαία καταβαράθρωση των κομμάτων που στήριξαν το Μνημόνιο.

Και η δημοσκοπική τρελή τροχιά των ευρύτερων δυνάμεων της Αριστεράς η οποία δημιουργεί νευρικότητα και ταραχή στους κύκλους του πολιτικού κατεστημένου.

Φυσικά τίθεται το ερώτημα αν αυτό εκφραστεί πραγματικά στην κάλπη και κυρίως πώς θα διαχειριστεί η ίδια η Αριστερά τη δύναμη που της προσφέρει ένα ευρύτατο τμήμα της κοινωνίας που ξεπερνά την παραδοσιακή εκλογική της βάση.

Πώς θα διαχειριστεί – με άλλα λόγια – την εμπιστοσύνη και τις αυξημένες προσδοκίες μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.

Ταυτόχρονα προβάλλουν και νέα δεδομένα  όπως η εμφάνιση του κόμματος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» χωρίς να έχει καταγραφεί το νέο κόμμα  Κατσέλη – Καστανίδη.

Ενώ στη γκρίζα ζώνη των δημοσκοπικών ποσοστών προβάλλει και η  ενδεχόμενη είσοδος της «Χρυσή Αυγής», του νεοναζιστικού κόμματος στη Βουλή.

Και να σκεφτούμε ότι η προεκλογική περίοδος δεν έχει αρχίσει ακόμη επίσημα.

Τα σκληρά διλήμματα και οι εκβιασμοί δεν έχουν ακόμη τεθεί ολοκληρωμένα.

Ως Νέος Μέτοικος έχουμε ισχυρή επιφύλαξη  για την εγκυρότητα των δημοσκοπήσεων, ειδικά αυτή την περίοδο.

Ωστόσο, δεν παύουν να ‘φωτογραφίζουν’ τάσεις και δυναμικές που αναπτύσσονται  μέσα στην κοινωνία.

Ίδωμεν …

Η αλλαγή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως δεν άλλαξε και την ψυχολογία των ψηφοφόρων του καθώς τα ποσοστά παραμένουν απογοητευτικά. Πρώτη αλλά μακριά από την αυτοδυναμία βρίσκεται η ΝΔ και ακολουθεί η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Πάνου Καμμένου αυξάνουν συνεχώς τα δημοσκοπικά τους ποσοστά. Στα αξιοσημείωτα της μέτρησης του ΣΚΑΙ και της εταιρείας Public issue είναι ότι το 25,5% δηλώνει πως θα απέχει από τις εκλογές ή θα ρίξει ψήφο διαμαρτυρίας.

Συγκεκριμένα: ΝΔ 25%, Δημοκρατική Αριστερά 15,5%, ΣΥΡΙΖΑ 12% ΚΚΕ 11,5%, ΠΑΣΟΚ 11% Ανεξάρτητοι Έλληνες 6,5%, ΛΑΟΣ 4%, Οικολόγοι 3,5% Χρυσή Αυγή 3%

Η εικόνα με την αναγωγή, αλλάζει μόνο όσον αφορά τον αριθμό των κομμάτων που μπαίνουν στην βουλή. Καθώς σύμφωνα με την μέτρηση και η Δημοκρατική Συμμαχία συγκεντρώνει το «πολυπόθητο» 3%.

Το 61% πιστεύει πως ορθώς η χώρα οδηγείται άμεσα σε εκλογές.

Η πλειονότητα των ερωτηθέντων εκφράζει την δυσαρέσκεια του για την κυβέρνηση σε ποσοστό 86%. Το 66% δεν εμπιστεύεται τον Λ. Παπαδήμο για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας, ωστόσο το 48% πιστεύει ότι η χώρα είναι απίθανο να χρεοκοπήσει.