Το γύρο του κόσμου έκαναν οι φωτογραφίες και το βίντεο από τη θεατρική χειρονομία του Ζαν Κλωντ Γιούνγκερ, προέδρου του Eurogroup, να προσπαθήσει να «στραγγαλίσει» τον υπουργό Οικονομικών της Ισπανίας, Luis de Guindos.
Στη συνέχεια, βέβαια, ακολούθησαν φιλιά, γελάκια, αγκαλιές … άλλωστε οι κύριοι είναι ομοϊδεάτες. Μετέχουν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, στο οποίο πρόεδρος είναι ο Γιούνγκερ.
Οι θεατρινισμοί αυτοί δεν μπορούν να κρύψουν την σκληρή πραγματικότητα.
Οι Ευρωπαίοι ηγήτορες ανησυχούν μήπως η Ισπανία είναι το επόμενο μεγάλο «θύμα» της κρίσης. Μήπως ακολουθήσει την τύχη της Ελλάδας και με δεδομένο το μέγεθος της ισπανικής οικονομίας, μήπως αυτό οδηγήσει σε πλήρη αποσταθεροποίηση την ευρωζώνη.
Κι αυτό σημαίνει ότι θα πιέσουν ασφυκτικά την Ισπανία για να "συμμορφωθεί" στις πιο αυστηρές πολιτικές λιτότητας.
Το σίγουρο είναι ότι ελάχιστους μήνες αφότου η συντηρητική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι ανέλαβε την εξουσία, τα οικονομικά αποτελέσματα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά.
Έτσι η ισπανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι για το 2012 αναθεωρεί τους στόχους της για το δημόσιο έλλειμμα, που ήταν 4,4% του ΑΕΠ, στο 5,8%.
Ενώ η ανεργία συνεχίζει να είναι η πιο υψηλή στην ΕΕ ξεπερνώντας το 25% και ειδικότερα η ανεργία των νέων φθάνει στο 50%.
Για να φθάσει, όμως, και στο στόχο του 5,8% του ελλείμματος η ισπανική κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει σε περικοπές και μέτρα λιτότητας ύψους 30 δις. ευρώ μέσα στο 2012, γεγονός που θα επιφέρει βαρύ πλήγμα στις κοινωνικές δαπάνες και στα εισοδήματα των εργαζομένων.
Από την άποψη αυτή φαίνεται ότι είναι κοινή η μοίρα των δύο λαών – του ελληνικού και του ισπανικού.
Και πολύ περισσότερο των νέων ανθρώπων και των δύο χωρών.
Παρουσιάζουμε, λοιπόν, ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία από ένα άρθρο του γαλλικού Monde, με τίτλο: «1000 ευρώ. Ο μισθός των ονείρων!»
Το άρθρο της Carmen Pérez-Lanzac κάνει λόγο για τον όρο “milleuriste» που όταν λανσαρίστηκε για πρώτη φορά το 2005 στην Ισπανία αφορούσε τους νέους που βρίσκονταν σε εργασιακή επισφάλεια. Σήμερα, που ένας στους δύο ισπανούς νέους είναι άνεργος το να λαμβάνει ένα μισθό των 1000 ευρώ, αποτελεί πλέον ένα όνειρο.
Ήταν τον Αύγουστο του 2005 όταν μια νεαρή Καταλανή, η Carolina Alguacil, 27 ετών , έστειλε ένα γράμμα στην εφημερίδα El Pais, όπου χαρακτηριστικά έλεγε: «είμαι mileurista». Ο όρος ήταν πρωτότυπος δικός της και αποτελούσε στην ουσία μια ελεγεία για την ανασφάλεια που ένιωθαν οι νέοι της Ισπανίας στο χώρο εργασίας.
Κάτι αντίστοιχο με τη δική μας «γενιά των 700 ευρώ».
Και οι δύο όροι εξέφραζαν τα συσσωρευμένα συναισθήματα αδικίας και απογοήτευσης.
Που τώρα φαντάζουν ως ματαιωμένα όνειρα στην απίστευτα σκληρή πραγματικότητα που ζούμε και στις δύο χώρες.
Σύμφωνα με την Carolina "οι milleuriste είναι σε ηλικία 25 έως 34 ετών, είναι πτυχιούχοι, εκπαιδευμένοι, οι οποίοι κατέχουν ξένες γλώσσες... Ανήκουν στον κόσμο της εργασίας για τρία ή τέσσερα χρόνια και έχουν γνωρίσει και μια δεύτερη απασχόληση (αν είναι τυχεροί) [...]. Το πρόβλημα είναι ότι δεν κερδίζουν πάνω από 1000 ευρώ, χωρίς πριμ - και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρονται. Αυτοί δεν αποταμιεύουν, δεν έχει προσωπική περιουσία, δεν έχει αυτοκίνητο, ούτε παιδιά, ζει από μέρα σε μέρα. Μερικές φορές είναι διασκεδαστικό, αλλά τελικά, είναι κάτι που σε φθείρει».
Σήμερα η εικόνα των νέων της Ισπανίας είναι πολύ χειρότερη. Σήμερα το να κερδίσουν 1000 ευρώ αποτελεί πλέον επιθυμία και όνειρο.
Το 2005 η ανεργία των νέων ήταν 20%. Σήμερα βρίσκεται στο 50% για μεγάλο χρονικό διάστημα, όντας διπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (22,4%).
Βέβαια, για τις ελληνικές συνθήκες και δεδομένα η εξέλιξη είναι πολύ χειρότερη.
Τα 700 ευρώ αποτελούν «όνειρο» όχι μόνο για τους νέους αλλά και για την πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και σε μεγάλα τμήματα του δημοσίου.
Ενώ οι νέοι οδηγούνται δια της βίας στα 500 ευρώ το μήνα … και βλέπουμε.
Όσο για τα 1000 ευρώ, αποτελούν μακρινή … ανάμνηση ακόμη και για εργαζόμενους με πολλά χρόνια υπηρεσίας.
Το άρθρο συνεχίζει:
Μέχρι τώρα, πολλοί από αυτούς τους νέους ανθρώπους μπορεί να υπολογίζουν στη βοήθεια από τους γονείς τους. Αλλά για ορισμένους, αυτό το δίχτυ ασφαλείας έχει τελειώσει. «"Όλοι οι δείκτες έχουν επιδεινωθεί, όλοι» επισημαίνει ο κοινωνιολόγος Esteban Sanchez, ένας ειδικός σε θέματα νεολαίας.
"Η ανεργία είναι στο πιο υψηλό σημείο, παντού υπάρχουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου όπως και οι χαμηλοί μισθοί. Το φαινόμενο είναι εντυπωσιακό. Δεν υπάρχει ένα στατιστικό στοιχείο που να μας επιτρέπει να αναμένουμε μια θετική προοπτική. " "Η γενική αίσθηση είναι ότι δεν υπάρχει μέλλον», λέει ο Guillermo Jimenez, 21, ένας φοιτητής Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης και μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Juventud sin Futuro [«Νεολαία χωρίς μέλλον»].
Σύμφωνα με κοινωνικές έρευνες το 75% των νέων της Ισπανίας είναι πεπεισμένοι ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους.
Ενώ, σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, το 68% των νεαρών Ισπανών είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη χώρα τους.
Στην Ισπανία, οι νέοι 18-34 ετών είναι ακριβώς 10.423.798. Τα καθαρά εισοδήματά τους (συμπεριλαμβανομένων των ανέργων) ανέρχονται σε 824 ευρώ το μήνα. Για εκείνους που εργάζονται, το εισόδημα αυτό έφτασε κατά μέσο όρο στα 1.318 ευρώ (στοιχεία του ισπανικού Συμβουλίου για τη Νεολαία).
Οπωσδήποτε, λοιπόν, η μοίρα, τα βιώματα, τα συναισθήματα αδικίας και απελπισίας είναι κοινά.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αναλογιστούμε και τη θέση των Ελλήνων εργαζομένων και νέων.
Να μην αναλογιστούμε ότι και μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες κρίσης η απόσταση από χώρες δοκιμαζόμενες όπως η Ισπανία μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.
Αφού τα 800 περίπου ευρώ το μήνα δεν μπορεί πλέον να διαθέτει ως εισόδημα όχι ο νέος αλλά ούτε και ο εργαζόμενος μεγαλύτερης ηλικίας ακόμη και πανεπιστημιακής μόρφωσης.
Ενώ τα 1300 αποτελούν αμφισβητούμενη πραγματικότητα ως και μακρινό όνειρο για εργαζομένους που βρίσκονται στην αγορά εργασίας μέχρι και 25 χρόνια.
Οι πολιτικές της λιτότητας οδηγούν τους λαούς στην εξαθλίωση και τους νέους σε απόγνωση.
Πολύ περισσότερο: η Ελλάδα βρίσκεται στη θλιβερή «πρωτοπορία» αυτών των εξελίξεων.
Είναι καιρός να τα ανατρέψουμε όλα αυτά.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου