Ποια Νέα Μεταπολίτευση ;

In memoriam … και όχι μόνο

Κλείνουν σήμερα 43 χρόνια από την 21 Απριλίου 1967 όπου επιβλήθηκε στη χώρα μας η επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών.

Σήμερα 43 χρόνια μετά η Ελλάδα σύρεται στο ΔΝΤ και σε μια ιδιότυπη οικονομική και πολιτική ομηρία.

Η πτώση της δικτατορίας άνοιξε τον κύκλο της Μεταπολίτευσης, μια εποχή – θα λέγαμε – υψηλών προσδοκιών, με οράματα, ιδέες, κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Στη διάρκειά της υπήρξαν και πολιτικές μεταβολές οι οποίες οδήγησαν στην παγίωση ενός δικομματικού συστήματος με ορισμένες παραλλαγές. Θα λέγαμε ότι την τελευταία δεκαετία έχει παγιωθεί το δικομματικό σύστημα με μία λίγο πολύ σταθερή σύνθεση μιας πεντακομματικής βουλής και ένα πολιτικό παιχνίδι που κινείται σ’ αυτό το πλαίσιο.

Όλα δείχνουν ότι αυτό το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο αγκομαχάει και είναι αναντίστοιχο με τις αναγκαιότητες της εποχής ενώ τα περισσότερα κόμματα μιλούν για την ανάγκη μιας νέας Μεταπολίτευσης.

Νέα Μεταπολίτευση, ωστόσο, με ποια υλικά, με ποιον και για ποιον;

Θεωρούμε ότι, πριν προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας πολιτικής εποχής, είναι σκόπιμο να θυμηθούμε ορισμένα από τα στοιχεία που οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση.

Το οικονομικό μοντέλο που υιοθετήθηκε οδήγησε σε πλήρη αποτυχία. Η Ελλάδα κινδυνεύει να ξεκινήσει τον 21ο αιώνα όπως τελείωσε … τον 19^ο. με μια οικονομική χρεοκοπία και με μια εθνική ταπείνωση.

Η χώρα μας διήνυσε μια περίοδο με ηχηρές υποσχέσεις και εξαγγελίες. Ένταξη στην Ευραπαϊκή Ένωση, ο πακτωλός (;) των ευρωπαϊκών κονδυλίων και επιχορηγήσεων, στη συνέχεια συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ. Νέες “Μεγάλες Ιδέες” όπως αυτή της Ολυμπιάδας του 2004.

Ποια ήταν, όμως, η διαχείριση σε όλα αυτά και ποια τα αποτελέσματά τους;

Για να φθάσει η Ελλάδα στο 2010 και να παρομοιάζεται από κύκλους του ΔΝΤ με την Αργεντινή και την … Τζαμάικα, ενώ αντιμετωπίζει την προοπτική που ήδη έχουν βιώσει χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού – Ουγγαρία, Ρουμανία, Λετονία και άλλες, οι οποίες είχαν τη γνωστή ιστορική διαδρομή και τελικά γνώρισαν έντονη οικονομική και κοινωνική κρίση και λόγω των πολιτικών που τους επιβλήθηκαν από το … κοινωφελές αυτό ίδρυμα;

Ήθελε πολύ μεγάλη ικανότητα και … έμπνευση από τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου μας για να οδηγηθούμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα.

Και ποιοι πληρώνουν όλα αυτά τα χρόνια το “λογαριασμό” από αυτές τις πολιτικές επιλογές και τη διαχείρισή τους;

Μα φυσικά οι γνωστοί “ένοχοι” μισθωτοί, συνταξιούχοι, νέοι, μικρομεσαίοι επαγγελματίες και άλλοι οι οποίοι, κατά κανόνα, με συνέπεια εκπληρώνουν μεταξύ των άλλων και τις φορολογικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος. Γιατί “οι άλλοι” οι ημέτεροι, οι τακτοποιημένοι, οι βολεμένοι στα πολύμορφα δίκτυα των πελατειακών σχέσεων, οι μονίμως φοροδιαφεύγοντες, όσοι είναι καλά δικτυωμένοι μέσα στο κρατικό και κομματικό σύστημα, συνήθως βρίσκουν την άκρη.

Να θυμίσουμε ότι από το 1985, με υπουργό τότε Εθνικής Οικονομίας τον Σημίτη, εξαγγέλθηκε ένα διετές πρόγραμμα σταθερότητας και τελικά παρατεταμένης λιτότητας για τους εργαζομένους. 25 χρόνια μετά, ποια είναι τα αποτελέσματά αυτών των πολιτικών;

Γιατί με μικρά διαλείμματα η οικονομική πολιτική των περισσότερων κυβερνήσεων αυτής της περιόδου κινούνταν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Έτσι, μετά τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου, είχαμε την βραχύβια, αντιφατική και αναποτελεσματική Οικουμενική, την κυβέρνηση Μητσοτάκη όπου υιοθετήθηκαν καίριες νεοφιλελεύθερες επιλογές, τη νέα διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα την οκταετία Σημίτη, όπου το “εκσυγχρονιστικό” εγχείρημα διανθίστηκε με έντονες σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές. Για να φθάσουμε στην επταετία της ΝΔ κατά τη διάρκεια της οποίας εκτοξεύθηκε το Δημόσιο Χρέος και να καταλήξουμε στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που δεν “γνώριζε”, δεν “είδε”, δεν “κατάλαβε” αυτές τις εξελίξεις και οδηγεί τώρα τη χώρα δέσμια προς το ΔΝΤ και σε ένα πλαίσιο σκληρότατων οικονομικών και κοινωνικών μέτρων.

Όλη αυτή την περίοδο οι Έλληνες βίωσαν τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, την εξάρτηση της δημόσιας διοίκησης από τις κομματικές και πελατειακές σχέσεις, την αποδιάρθρωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, την κυριαρχία της “μίζας” των κάθε λογής Ζίμενς. Γνώρισαν το σκάνδαλο και τη λεηλασία του Χρηματιστήριου τη διετία 1998 – 2000, την ένταξη στη ζώνη του ευρώ – με “πειραγμένα” τα στοιχεία και με τη βοήθεια της υπόδικης Goldman Sachs - το μεγάλο φαγοπότι της Ολυμπιάδας, της οποίας τον τελικό απολογισμό ακόμα αγνοούμε. Συνάντησαν τα “τοξικά” ομόλογα που διέλυσαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

Και τώρα γνωρίζουν το όργιο της διεθνούς κερδοσκοπίας και την αναλγησία των Ευρωπαίων “εταίρων” αλλά και των ελληνικών κυβερνήσεων που τοποθετούν την Ελλάδα στη θέση του “πειραματόζωου’ για επιλογές και μέτρα σε βάρος και άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών, ειδικότερα στον ευρωπαϊκό Νότο.

Για ποια Μεταπολίτευση λοιπόν και με ποια “υλικά” αυτή θα πραγματοποιηθεί;

Με το πολιτικό και κομματικό κατεστημένο “βολεμένο” σ’ ένα πολιτικό παιχνίδι οριοθετημένο, αρκετά “σικέ”, όπου θέση έχουν όσοι ανήκουν στους δυο μεγαλύτερους πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά και με αναλογικές “πάσες’ και μερίδιο και στις άλλες εντός της Βουλής πολιτικές δυνάμεις.

Και όσοι βρίσκονται “εκτός των τειχών” – εκτός των δεδομένων κομματικών, πολιτικών και οικονομικών παιγνίων εξουσίας, ή που δεν θέλουν να συρθούν σ’ αυτά, πάνω σε ποιους θα βασιστούν;

Διαμορφώνεται, άραγε, σήμερα στη χώρα μας ένα κενό πολιτικής εκπροσώπησης;

Ίσως, από ορισμένους θα μπορούσε να αντιταχθεί ότι οι κριτικές αυτές επισημάνσεις είναι άδικες για τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς, ωστόσο, που σε συνθήκες εντονότατης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, είναι δυνατόν να αρκείται σε μεμονωμένες διαδρομές, στην αυταρέσκεια καταγραφής κάποιων επιπλέον ποσοστών στις εκλογικές αναμετρήσεις; Ή να αρκείται στενά στην άρνηση δίχως να αντιπαραθέτει τις δικές τηης καινοτόμες και ριζοσπαστικές προτάσεις και πρωτοβουλίες;

Νέα Μεταπολίτευση μπορεί να υπάρξει με μια κοινωνία σε λήθαργο;

Και μια μιλάμε για επετείους και μνήμες, θέλουμε να αναφερθούμε και στην περίφημη “γενιά του Πολυτεχνείου”, τα στελέχη της οποίας – ευτυχώς όχι όλα – μεταλλάχτηκαν και τακτοποιήθηκαν στους κυρίαρχους σχηματισμούς εξουσίας, ενώ σε κοινωνικό επίπεδο πολλοί πέρασαν από την κοινωνική αμφισβήτηση στον κοινωνικό κομφορμισμό, στο νεοπλουτισμό και στην αποδοχή των συντηρητικών στερεοτύπων. Άνθρωποι αυτής της γενιάς “ηγούνται” σε πολλά επίπεδα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, συνεπώς φέρουν και την ευθύνη για πολλές επιλογές που σήμερα διαμορφώνονται.

Μια άλλη γενιά, η νέα γενιά, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις προκλήσεις και τις δυσκολίες της εποχής. Και είναι η πρώτη γενιά – όπως τονίζουν ορισμένοι – όχι μόνο με χαμηλές ή διαψευσμένες προσδοκίες αλλά και σχεδόν με ψαλιδισμένες τις προοπτικές της πριν καλά καλά ξεκινήσει τη ζωή της. Γεγονός που προκαλεί τη συσσώρευση ενός κοινωνικού δυναμισμού και μιας κοινωνικής αγανάκτησης που θα τη δούμε να ξεσπά πολλαπλά. Το ερώτημα είναι με ποιες μορφές.

Τα παρακμιακά πολιτικά φαινόμενα συνδέονται εν πολλοίς και με μια εφησυχασμένη κοινωνία, μια κοινωνία, που έχει αποδεχτεί πολλές από αυτές τις πρακτικές που στα λόγια καταδικάζει. Μια κοινωνία που ανέχεται να χειραγωγείται από τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης, από την τηλεσαβούρα, να υιοθετεί την αισθητική τύπου Τζούλιας και μεσημεριανών εκπομπών.

Δεν θέλουμε να είμαστε μηδενιστές ή απαισιόδοξοι. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δυνάμεις στην κοινωνία και στην πολιτική που αντιστέκονται στη σήψη, που αναζητούν καινούργιους δρόμους.

Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι ότι για να ανατραπούν τα σημερινά αδιέξοδα απαιτούνται ρήξεις και ανατροπές. Απαιτείται ριζική αλλαγή στους συσχετισμούς σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό αλλά και σε πολιτισμικό και σε αισθητικό επίπεδο.

Για ποια Νέα Μεταπολίτευση, λοιπόν;

http://www.youtube.com/watch?v=qnwxxx2ikmM

http://www.youtube.com/watch?v=bnXEYibD3ZA