Οι εκπτώσεις στη Δημοκρατία δεν οδηγούν στην έξοδο από την κρίση

Πολύς θόρυβος έγινε το τελευταίο διάστημα για τη για τη διαδικασία και τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση θα προωθούσε τις ρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και για τις σαρωτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που επιβάλλει το Μνημόνιο που συνυπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα.

Η επιλογή της μεθόδου των Προεδρικών διαταγμάτων για θέματα μείζονος σημασίας που θα επηρεάσουν την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων είναι πολλαπλά προβληματική. Η υποβάθμιση του Κοινοβουλίου και των αντιπροσωπευτικών θεσμών έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα της κυβερνητικής πολιτικής η οποία απελπισμένα προσπαθεί να βρει στηρίγματα ή τρόπους επιβολής της.

Στην ουσία συνιστά μια αυταρχική οπισθοδρόμηση που ανοίγει την προοπτική και άλλων εκτροπών και παραβιάσεων της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.

Διαβάσαμε σήμερα στην «Αυγή» και αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Ν. Φίλη «Η κωλοτούμπα του Λοβέρδου»

« Μαθήματα συνταγματικού δικαίου θέλησε να δώσει χθες από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Εργασίας, Αν. Λοβέρδος, ο οποίος, αν και κατά κόσμον συνταγματολόγος, φιλοδοξεί να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταγωνιστή της συνταγματικής αταξίας σήμερα. Κάτι σαν τον αλήστου μνήμης βασιλικό συνταγματολόγο Χρ. Σγουρίτσα, ο οποίος είχε επιχειρήσει να προσδώσει μανδύα συνταγματικής νομιμότητας στην Αποστασία του 1965.

Ο κ. Λοβέρδος επιχείρησε να παρακάμψει τη Βουλή με το τέχνασμα των Π.Δ., που δεν έχουν συγκεκριμένη και ειδική εξουσιοδότηση από κανένα νόμο. Επιχειρηματολόγησε, μάλιστα, από κανάλι σε κανάλι, την περασμένη εβδομάδα, για το συνταγματικά επιτρεπτό της διά Π.Δ. διακυβέρνησης της χώρας.

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι το Μνημόνιο και οι συναφείς πολιτικές έχουν διχάσει τη Βουλή, συνεχίζουν να τη διχάζουν και εξεγείρουν τους πολίτες. Δείγμα της λαϊκής οργής είναι η πίεση των κυβερνητικών βουλευτών, που ανάγκασαν τον συνταγματολογούντα υπουργό να κάνει κωλοτούμπες και να πάει το εργασιακό στη Βουλή.

Όλα αυτά τα γνώριζε η κυβέρνηση. Η επιλογή της να προχωρήσει με Π.Δ., εκτός των άλλων, συνιστά επιχείρηση κομματικής αιχμαλωσίας του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σκέφτηκε κουτοπόνηρα ότι, αν ο Πρόεδρος αρνηθεί να υπογράψει βιαστικά το επίμαχο Π.Δ., στον χρόνο που πίεζε ο Αν. Λοβέρδος, τότε θα εδημιουργείτο κρίση στην κορυφή. Συνεπώς ο Πρόεδρος ήταν υποχρεωμένος να σιωπήσει.

Έπεσε έξω, όμως, η κυβέρνηση. Ο Πρόεδρος τελικώς βρήκε τον τρόπο να αποστασιοποιηθεί από την άθλια μεθόδευση χωρίς να δημιουργηθεί θεσμική κρίση. Σε συνθήκες πολιτικής κρίσης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τον συμβολικό ρόλο του, την ενσάρκωση της λαϊκής ενότητας, μπορεί να αρθεί πάνω από την κομματική αντιδικία και να ακούσει τη φωνή της κοινωνίας.

Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας απέναντι σε επόμενες εκβιαστικές κυβερνητικές κινήσεις με την πρόφαση ότι “κινδυνεύει η πατρίς”. Το φθινόπωρο θα είναι εντελώς διαφορετική η χώρα. Ας μην επιχειρούν, λοιπόν, τη ρευστοποίηση του πολιτικού κεφαλαίου του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Το Μνημόνιο γεννά κοινωνικές αντιδράσεις και πιέζεται από τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Η κάλτσα του Μνημονίου μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται με αφορμή τις επιπτώσεις από το ασφαλιστικό και το εργασιακό. Και μαζί του, το πρόθυμο πολιτικό προσωπικό της εποχής του ΔΝΤ.»

Είναι σαφές ότι η πρακτική και η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης όπως και του υπουργού είναι ιδιαίτερα προβληματική.

Ωστόσο θα επισημάνουμε ότι και οι δυνάμεις της αριστεράς οφείλουν να αποσαφηνίσουν τις επιλογές και την τακτική τους. Δεν πάει πολύς καιρός – που δεν συμμετείχαν στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ( εύλογα μάλλον ). Τώρα ζητούν την παρέμβασή του ή επικροτούν τη στάση του.

Είναι αρκετά αμφίβολο αν αυτή είναι η ενδεδειγμένη πολιτική στρατηγική αυτή την περίοδο.

Η φωνή της Αριστεράς θα ήταν πιο δυνατή και αποφασιστική αν και μέσα στην κοινωνία, μέσα στους κοινωνικούς αγώνες και μέσα στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς δυνάμωνε και ενισχύονταν ο κοινός βηματισμός, ο συντονισμός και οι κοινές δράσεις σε όλα τα επίπεδα.

Πολύ περισσότερο σε μια περίοδο που η επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα συμπληρώνεται από μεθόδους με αντιδημοκρατικό προσανατολισμό και έμπνευση.

Πολιτικές επιλογές και πρακτικές οι οποίες όχι μόνο δεν οδηγούν στην έξοδο από την κρίση αλλά, αντιθέτως, υπονομεύουν μακροπρόθεσμα την πορεία της χώρας, διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή και παροξύνουν τις κοινωνικές αντιθέσεις και ανισότητες.

Το ερώτημα πάντα παραμένει τι θα κάνουν και πόσο θα μπορέσουν να αντιδράσουν οι εναλλακτικές , αριστερές και ριζοσπαστικές δυνάμεις, όχι μόνο καταγγέλλοντας αυτή την πολιτική και τις μεθόδους της, αλλά ανατρέποντάς την και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια ριζικά διαφορετική πορεία της χώρας.