Σαν σήμερα – δυο μαύροι «επέτειοι» για την ιστορία της χώρας μας …

Σαν σήμερα, λοιπόν, 4 Οκτωβρίου συμπίπτει η «επέτειος» για δύο γεγονότα που σημαδεύουν τη νεότερη ιστορία μας …

Καταρχάς, σήμερα είναι η επέτειος ίδρυσης της Νέας Δημοκρατίας το 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

 Επέτειο που σπεύδει να γιορτάσει σήμερα και η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά με τον έντονο ακροδεξιό προσανατολισμό της, την πρόσδεση στο Μνημόνιο και τα άρμα της Γερμανίας, σε μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης του δεξιού και στυντηρητικού χώρου.

H Νέα Δημοκρατία ιδρύθηκε, λοιπόν, στις 4 Οκτωβρίου 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως συνέχεια την προδικτατορικής Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ). Όπως προσδιόρισε το ιδεολογικό στίγμα του κόμματος στο συνέδριο της Χαλκιδικής το 1979, η Νέα Δημοκρατία ασπάζεται τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό που αναγνωρίζει «την ελευθερία της αγοράς με τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους χάρη της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά και την υπογραφή της συνθήκης ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ εγκαταλείπει την πρωθυπουργία και μεταπηδά στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 1980. Στις 8 Μαΐου 1980 η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος εκλέγει τον Υπουργό Εξωτερικών Γεώργιο Ράλλη ως τον νέο ηγέτη του κόμματος, ο οποίος αναλαμβάνει και την πρωθυπουργία της χώρας. Ο Γεώργιος Ράλλης λαμβάνει 88 ψήφους έναντι 84 του ανθυποψηφίου του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ.

Η πρωθυπουργία του Ράλλη θα σημαδευτεί από τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο το 1980 και την δολοφονία από τα ΜΑΤ, δύο νεαρών διαδηλωτών, της Σταματίνας Κανελλοπούλου, Ελληνίδας εργάτριας 20 ετών, και του Ιάκωβου Κουμή, Κύπριου φοιτητή, 26 ετών.

Ήταν τότε που επέπεσε επί των διαδηλωτών η «ρομφαία» των ΜΑΤ  … κατά τις δηλώσεις του Γεωργίου Ράλλη, γνήσιου απογόνου των συνεργατών των Γερμανών κατακτητών (παρά το «φιλελεύθερο» προσωπείο που συνήθιζε να πλασάρει τα τελευταία χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας.

Η καραμανλική Νέα Δημοκρατία αποτέλεσε τον κύριο εκφραστή του αστικού κόσμου, των συντηρητικών δυνάμεων της χώρας, ενσωματώνοντας από στοιχεία της ακροδεξιάς, της παραδοσιακής δεξιάς μέχρι και κάποια στελέχη και απομεινάρια του ιστορικού Κέντρου, στις επανειλημμένες διευρύνσεις που επιχείρησε ο ιδρυτής της.

Μέσα από το προκάλυμμα του «ριζοσπαστικού φιλευθερισμού», εμπεδώθηκε το συντηρητικό, αυταρχικό καθεστώς των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης που έδεσε τη χώρα στο «ανήκομεν εις τη Δύσιν» και σε στρατηγικές επιλογές που η ελληνική ολιγαρχία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι αποκαλούν «σωτηρία της χώρας», όπως πχ την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τα επίχειρα της οποίας παρακολουθούμε και βιώνουμε σήμερα …).

Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας το 1981 και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου για πρώτη φορά στην εξουσία, προκαλεί κρίση στο κόμμα. Ο Γεώργιος Ράλλης με δική του πρωτοβουλία θέτει θέμα εμπιστοσύνης στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, η οποία τον καταψηφίζει. Νέος ηγέτης του κόμματος αναδεικνύεται στις 21 Οκτωβρίου 1981, ο Ευάγγελος Αβέρωφ με 67 ψήφους, έναντι 32 του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου και 12 του Ιωάννη Μπούτου.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ παρέμεινε στην ηγεσία μέχρι το 1984 σε συνθήκες ιδιαίτερα έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Παραιτήθηκε για λόγους υγείας, αφού προηγουμένως οδήγησε τη ΝΔ στις ευρωεκλογές, όπου το κόμμα κατόρθωσε να αυξήσει το ποσοστό του. Την 1η Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς εκλέγεται πρόεδρος του κόμματος από την Κοινοβουλευτική Ομάδα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επικρατώντας του Κωστή Στεφανόπουλου με ψήφους 70 έναντι 40.

Η Νέα Δημοκρατία χάνει τις εκλογές του Ιουνίου του 1985, ανεβάζοντας όμως το ποσοστό της. Λόγω του αρνητικού αποτελέσματος, ο Κώστας Μητσοτάκης ζητά την ανανέωση της εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας στις 24 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς. Πέντε μέρες αργότερα επανεκλέγεται στην ηγεσία του κόμματος. Ο Κωστής Στεφανόπουλος διαφωνεί με τη διαδικασία και αποχωρεί από το κόμμα για να ιδρύσει τη ΔΗΑΝΑ, το κόμμα της Δημοκρατικής Ανανέωσης.

Κατά την περίοδο της ηγεσίας Μητσοτάκη, η ΝΔ αποκτά πιο έντονα νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά ενώ μια σειρά νέων πολιτικών στελεχών της προωθούνται στο προσκήνιο που θα «διαπρέψουν» και την επόμενη δεκαετία πλασάροντας τα διάφορα νεοφιλελεύθερα δόγματα.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα παραμείνει στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έως τον Οκτώβριο του 1993, όταν θα χάσει τις εκλογές από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις 14 Οκτωβρίου θα παραιτηθεί από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και στις 3 Νοεμβρίου η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος θα εκλέξει νέο αρχηγό τον «καραμανλικό» Μιλτιάδη Έβερτ με 141 ψήφους, έναντι 37 ψήφων του επίσης «καραμανλικού» Ιωάννη Βαρβιτσιώτη.

Το κόμμα χάνει τις δεύτερες κατά σειράν εκλογές του 1996 από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη και παραμένει στην αντιπολίτευση. Ο Μιλτιάδης Έβερτ παραιτείται και δηλώνει πως δεν θα διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, απόφαση που αργότερα ανακαλεί. Στις 4 Οκτωβρίου 1997 επικρατεί αρχικά του Γιώργου Σουφλιά με ψήφους 103 έναντι 84, αλλά λόγω της εσωκομματικής κρίσης που έχει ξεσπάσει, υποχρεούται να συγκαλέσει έκτακτο συνέδριο του κόμματος, το Μάρτιο του 1997. Είναι η πρώτη φορά που το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας καλείται να εκλέξει νέο αρχηγό. Θα επικρατήσει ένας νέος ηλικιακά υποψήφιος: ο βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης και ανιψιός του ιδρυτή, Κώστας Καραμανλής, που θα επικρατήσει των ανθυποψηφίων του Μιλτιάδη Έβερτ και Γιώργου Σουφλιά.

Υπό την ηγεσία του Κώστα Καραμανλή το κόμμα θα επανέλθει στην εξουσία στις 7 Μαρτίου 2004 και θα κερδίσει και τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007. Υπό το βάρος των σκανδάλων, της τραγικής κατάστασης της οικονομίας και της απειλής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες λόγω της προεδρικής εκλογής, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής προκηρύσσει εκλογές για τις 4 Οκτωβρίου 2009, τις οποίες θα χάσει πανηγυρικά από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Το ίδιο βράδυ ανοίγει την κούρσα της διαδοχής του και στις 6 Νοεμβρίου το έκτακτο συνέδριο του κόμματος αποφασίζει για πρώτη φορά ο έβδομος κατά σειρά αρχηγός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας να εκλεγεί από τα μέλη του κόμματος.

Στις ανοιχτές εσωκομματικές εκλογές της 29ης Νοεμβρίου 2009 ο Αντώνης Σαμαράς εκλέγεται πανηγυρικά αρχηγός του κόμματος με το 50,06% των ψήφων, έναντι 39,72% της Ντόρας Μπακογιάννη και 10,22% του Παναγιώτη Ψωμιάδη. Η αποχώρηση του Δημήτρη Αβραμόπουλου από την προεκλογική κούρσα ήταν αυτή που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του Αντώνη Σαμαρά.

Η Νέα Δημοκρατία θα παραμείνει στην αντιπολίτευση έως τις 11 Νοεμβρίου 2011, οπότε θα επανέλθει στην εξουσία, στηρίζοντας τη μεταβατική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ. Τα δύο αυτά χρόνια η «γαλάζια παράταξη» στάθηκε απέναντι στο «Μνημόνιο» και αντιμετώπισε ουκ ολίγες κρίσεις, με αποκορύφωμα τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη στις 6 Μαΐου 2010, επειδή πήγε κόντρα στην κομματική γραμμή και ψήφισε τη δανειακή σύμβαση.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, αλλά με το μικρότερο ποσοστό της ιστορίας της (18,85%). Στις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 ανέβασε κατά πολύ τις δυνάμεις της (29,66%) και ο αρχηγός της Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε την πρωθυπουργία στις 20 Ιουνίου 2012, επικεφαλής τρικομματικής κυβερνήσεως (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ). Στις 21 Ιουνίου 2013 η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία έμεινε με δύο εταίρους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ).

Η Νέα Δημοκρατία, ένας από του βασικούς στυλοβάτες του δικομματισμού στη χώρα μας, βασικό κόμμα της ολιγαρχίας, των ξένων συμφερόντων και της συντηρητικής παράταξης, βαρύνεται με καίριες στρατηγικές επιλογές που καθόρισαν την πορεία της χώρας και επιβάρυναν και επιβαρύνουν την ελληνική κοινωνία. Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από το συγκεκριμένο κόμμα συνδέθηκε με την πορεία διάλυσης των οικονομικών δομών, με την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων, με την κακοδιαχείριση των δημόσιων οικονομικών, την επιδείνωση της πορείας του χρέους, με την κακοδιοίκηση, την αναξιοκρατία και τη διαιώνιση των δικτύων πατρωνίας.

 Παρά την αρχική ρητορεία του Αντώνη Σαμαρά αποτέλεσε και στυλοβάτη του μνημονιακού καθεστώτος ενώ έχει αποκτήσει έντονο ακροδεξιό προσανατολισμό συντελώντας και στη γιγάντωση των φαινομένων της ακροδεξιάς, ρατσιστικής και φασιστικής παρουσίας και βίας στη χώρα μας.

Το άλλο «επάρατο» γεγονός που συνέβη αυτή την ημερομηνία είναι οι εκλογές στις 4 Οκτωβρίου 2009 και η κατάκτηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας από το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη Παπανδρέου.

Ο οποίος ανήλθε στην εξουσία με την επαγγελία ότι «λεφτά υπάρχουν» για να οδηγήσει λίγο αργότερα τη χώρα στις ανακοινώσεις από το – γραφικό και πανέμορφο κατά τα άλλα – Καστελόριζο,  την υποδούλωση στο ΔΝΤ, την τρόικα και στα Μνημόνια …

Τραγική ειρωνεία!

Ίσως, αυτή η ημερομηνία συμπίπτει με την αρχή και το τέλος ενός πολιτικού  κύκλου …

Με τη θριαμβευτική ίδρυση του πρώτου πυλώνα του μεταπολιτευτικού δικομματικού συστήματος και την τραγική «νίκη» του Γιωργάκη Παπανδρέου που σηματοδοτεί το όριο για την εξουθένωση της χώρας και της κοινωνίας μας και την πτώση του άλλου μεταπολιτευτικού δικομματικού πυλώνα, του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, οι δυο άλλοτε «θανάσιμοι» αντίπαλοι βρίσκονται σφιχταγκαλιασμένοι σ’ ένα σπιράλ θανάτου.

Πρώτα απ’ όλα βέβαια για την ίδια τη χώρα …

Αλλά και για τους ίδιους.

Το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια, εκπέμποντας τη θανάσιμη δυσωδία του και την τέλεια εικόνα παρακμής και αποσύνθεσης …

Η ΝΔ, ερωτοτροπώντας από τη μια με τον κυβερνητικό της εταίρο και από την άλλη με τους φαιούς σχηματισμούς, τύπου Χρυσή αυγή και όχι μόνο, προσπαθεί απεγνωσμένα να αποτελέσει εκ νέου το βασικό πόλο σε μια κυβερνητική πλειοψηφία που θα διαιωνίζει και θα διασφαλίζει το καθεστώς του μνημονίου, της πρόσδεσης στους ξένους δανειστές και την εγχώρια ολιγαρχία.

Μόνο που καθημερινά κατρακυλά στις δημοσκοπήσεις και νιώθει απέραντο εκνευρισμό με την επικείμενη … επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που βασικό ερωτηματικό παραμένει αν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέου τύπου δικομματισμό ή σε μια ριζοσπαστική στροφή και τομή στην πορεία της χώρας.

Ίδωμεν …