Ελλάδα: μια χώρα προς πώληση

Ένας χρόνος μετά το μνημόνιο εκείνο που καταγράφεται είναι η ολική αποτυχία της πολιτικής και των επιλογών που το ακολούθησαν.

 Τη στιγμή που έχουν πραγματοποιηθεί συντριπτικά πλήγματα στα εργασιακά δικαιώματα, στο εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων. Τη στιγμή που η αγορά συρρικνώνεται, η ανεργία καλπάζει, οι προσδοκίες των νέων ανθρώπων συντρίβονται, η  απάντηση είναι μια ακόμη πιο σκληρή πολιτική με ολική αποψίλωση  και των τελευταίων εργασιακών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

 Με τη δέσμευση, την  υποθήκευση και  εκποίηση της δημόσιας περιουσίας -  των πιο ζωτικών και δυναμικών της στοιχείων.

«Από την πώληση του ΟΤΕ, της ΕΥΑΘ, του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, του ΟΛΠ και του ΟΛΘ, ξεκινούν οι αποκρατικοποιήσεις όπως αναφέρει σε ανακοίνωση του το υπουργείο Οικονομικών. Όσον αφορά στα νέα μέτρα, ύψους 6 δισ. ευρώ, αυτά θα ανακοινωθούν μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης από την τρόικα και αφού συζητηθούν πρώτα με τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα.»

 Αυτά γράφονται στο σημερινό τύπο.

 Και ήρθαν ως συνέπεια ιταμών πιέσεων και απαιτήσεων από την τρόικα, από τους «εταίρους» της ΕΕ, από κάθε «σύμβουλο», και εκπρόσωπο διεθνών κερδοσκοπικών κέντρων.

 Από τους δανειστές που με  νοοτροπία τοκογλύφου – κατακτητή,  αντιμετωπίζουν απαξιωτικά το σύνολο των Ελλήνων  και απαιτούν σαρωτικά μέτρα σε βάρος των μισθωτών, των μικρομεσαίων και των κοινωνικών δαπανών και υποδομών.

Απαιτούν και πιέζουν για την κατασκευή της συναίνεσης και της αποδοχής αυτών των επιλογών.

 Και οι κυβερνώντες  αυτή τη χώρα – ψελλίζουν κουβέντες για «πατριωτικό χρέος» για τη σωτηρία από τη χρεωκοπία – προσφέροντας « γην  και ύδωρ»   στους επικυρίαρχους τους.

 Κινδυνολογούν και καλλιεργούν τον πανικό, την αντίληψη ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη λύση, ότι όλα αυτά αποτελούν κάτι το «μοιραίο».  

 Οι ηγεσίες, πάλι,  των κομμάτων που θεωρητικά αντιτίθενται στην ασκούμενη πολιτική αρκούνται σε κλισέ και σε ασκήσεις ρητορικής και καταγραφής εκλογικών ποσοστών

 Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτό το πολιτικό κενό που διαπιστώνεται καλυφθεί από άλλες δυνάμεις, από την ανάπτυξη μιας άλλης κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής.  

 Το μήνυμα πέρα από την απαισιοδοξία, τη μοιρολατρία, το συμβιβασμό μπορεί να είναι μια ανάταση των ίδιων των Ελλήνων πολιτών, των εργαζομένων, όλων των δημιουργικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας.