Μπορεί οι κυβερνητικοί κύκλοι και τα ΜΜΕ που στηρίζουν τη δοτή συγκυβέρνηση να καλλιεργούν ένα κλίμα «αισιοδοξίας» για τη συνεδρίαση του Eurogroup που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή.
Όμως, οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ εν όψει των τελικών αποφάσεων σχετικά με την εφαρμογή του PSI και την παροχή του «δανείου» 130 δις. ευρώ προς την Ελλάδα, κάνουν λόγο για πιθανή αποτυχία επίτευξης του στόχου για ένα «βιώσιμο» έλλειμμα του ελληνικού χρέους το 2020 της τάξης του 120%!
Οι νέοι υπολογισμοί μιλούν για ένα χρέος το 2020 που θα φτάνει στο 129% (και στα κρυφά κάποιοι υπολογίζουν και ένα χρέος στα 132% και πλέον)!
Ο ελληνικός λαός δηλαδή μετά από ένα ανείπωτο μαρτύριο μιας δεκαετίας θα βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα θηριώδες χρέος.
Οι τελευταίες πληροφορίες επίσης αναφέρουν ότι δεν είναι και τόσο «αισιόδοξα» τελικά τα πράγματα στο Eurogroup, αφού οι «δορυφόροι» της Γερμανίας – Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία – παρουσιάζονται «δύσπιστοι» και θέλουν νέους πιο σκληρούς όρους.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο πληθαίνουν οι φωνές τόσο στο ευρωκοινοβούλιο όσο και στο διεθνή τύπο που καταγγέλλουν τα αδιέξοδα της ακολουθούμενης πολιτικής.
Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Nick Cohen που δημοσιεύτηκε στο χθεσινό Guardian με τον τίτλο «Greece is being destroyed by 'respectable' fanatics».
Στο άρθρο επισημαίνεται:
Η ΕΕ, η οποία μπορεί να υπερηφανεύεται ότι η αλληλεγγύη αποτελεί θεμελιώδη αρχή της, αναγκάζει την Ελλάδα σε ένδεια και χάος
Η Ελληνική δημοκρατία καταστρέφεται. Όχι από τους στρατιώτες κατακτητές που παρελαύνουν με συνθήματα στα χείλη τους σχετικά με την αναπόφευκτη νίκη της γερμανικής φυλής, ή του διεθνούς προλεταριάτου και της παγκόσμιας τζιχάντ, αλλά από «μετριοπαθείς» συντηρητικούς άνδρες και γυναίκες που σκέφτονται ότι έχουν ανοσία στον ιδεολογικό παροξυσμό. Οι εχθροί της Ελλάδας μπορεί να μοιάζουν με μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι λιγότερο επίφοβοι γι’ αυτό: είναι εξτρεμιστές από το χώρο του κέντρου.
Όποιο δρόμο και να ακολουθήσει, η Ελλάδα δεν μπορεί να κερδίσει. Το πρώτο «πακέτο διάσωσης» της ΕΕ δεν μπόρεσε να επιτελέσει τη λειτουργία της διάσωσης και να σώσει τον πάσχοντα από τη δυστυχία.
Οι Γερμανοί, με την ολλανδική και φινλανδική συνδρομή, ωθούν την Ελλάδα σε ένα φαύλο κύκλο θανάτου.
Η ΕΕ απαιτεί η Ελλάδα να περικόψει 150.000 θέσεις εργασίας στο δημόσιο μέσα σε τρία χρόνια – που ισοδυναμεί όσον αφορά τον πληθυσμό του Ηνωμένου Βασιλείου, με περικοπή 800.000 θέσεων εργασίας από το δημόσιο τομέα. Οι Έλληνες πολιτικοί αποδέχτηκαν χωρίς ενδοιασμούς την περικοπή κατά 22% του κατώτατου μισθού και τη μείωση του κράτους πρόνοιας.
Η Ελλάδα είναι σε διαρκή ύφεση. Η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 7% κατά τους τρεις τελευταίους μήνες ως τον Δεκέμβριο του 2011. Δεκάδες χιλιάδες των οικογενειακών επιχειρήσεων έχουν κλείσει.
Η Ευρώπη προσφέρεται τώρα να «διασώσει» την Ελλάδα οδηγώντας την στην εξαθλίωση, να τη θεραπεύσει προξενώντας της θανάσιμες βλάβες. Όπως είπε ο Τάκιτος σχετικά με την παλαιότερη προσπάθεια των ρωμαϊκών λεγεώνων να επιβάλουν μια πρώιμη «ευρωπαϊκή ένωση»: «δημιουργούν μια έρημο και την αποκαλούν ειρήνη».
Εάν η ελληνική κοινωνία μπορέσει να αντέξει την πίεση, παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα. Τα κόμματα της άκρας δεξιά και η αριστερά ακμάζουν στις δημοσκοπήσεις, καθώς το κοινό αντιμετωπίζει τους κεντρώους πολιτικούς του ως προδότες εξαιτίας της προσπάθειας να κατευνάσουν μια εχθρική Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο άρθρο επισημαίνεται η εχθρική στάση μεγάλου τμήματος πολιτών προς την ΕΕ γεγονός που ευνοεί τα πολιτικά «άκρα». Επειδή είναι αντίθετοι με την ΕΕ, αριστεροί ακραίοι και ρατσιστές από την άκρα δεξιά φαίνονται πλέον περισσότεροι λογικοί για τους Έλληνες από τους mainstream πολιτικούς. Οι παραλληλισμοί με τη δεκαετία του 1930 είναι πολύ προφανείς.
Όποιες και αν είναι οι πολιτικές συνέπειες, κάθε λογικός οικονομικός σχολιαστής κατανοεί ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αντέξει περισσότερο. Η "διάσωση" απλώς θα την ωθήσει ακόμη πιο βαθιά στο βούρκο.
Οι όροι της ΕΕ, δεν ταιριάζουν με τον αλτρουισμό που έδειξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες απέναντι στους Γερμανούς μετά την ήττα το 1945. Η Αμερική δεν οδήγησε στην φτωχοποίηση τους Δυτικογερμανούς όπως ζητούσαν πολλοί στη Γαλλία ακόμη και στην ίδια την Ουάσιγκτον. Η Αμερική εγγυήθηκε την ασφάλειά τους, κατόπιν τους έδωσε δάνεια από το Σχέδιο Μάρσαλ που επέτρεψαν να ξεκινήσει το οικονομικό θαύμα της Δυτικής Γερμανίας.
Η Ελλάδα, όμως, δεν έχει εισβάλει σε κανέναν και δεν κατηγορείται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ωστόσο, η ΕΕ, η οποία μπορεί να υπερηφανεύεται ότι η αλληλεγγύη αποτελεί θεμελιώδη αρχή της, είναι αυτή που την εξαναγκάζει σε εξαθλίωση και χάος.
Η εναλλακτική λύση να υποκύψει στις απαιτήσεις των γερμανικών αφεντικών δεν είναι αισθητά καλύτερη. Εάν η Ελλάδα πρόκειται να εγκαταλείψει το ευρώ, θα υπάρξουν εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια, από αγωγές, καθώς τα συμβαλλόμενα μέρη θα υποστηρίξουν ότι οι συμβάσεις θα πρέπει να τηρηθούν με το παλιό ή το νέο νόμισμα. Ο υπερπληθωρισμός θα μπορούσε να έρθει ως συνέπεια αυτών των εξελίξεων.
Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα μπορούσε να καταρρεύσει. Όπως λέει ο William Hague, το ευρώ είναι ένα φλεγόμενο κτίριο χωρίς εξόδους.
Η ΕΕ δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της για ό, τι έχει κάνει και να φανεί μεγαλόψυχη για λόγους που οι Βρετανοί αναγνώστες δεν μπορούν να κατανοήσουν. Μεγαλωμένοι σε μια ευρωσκεπτικιστική χώρα, δεν καταλαβαίνουμε πώς μια απόλυτη δέσμευση στο ευρωπαϊκό σχέδιο και την συγκεκριμένη προοπτική αποτελεί ένα σημάδι «αξιοπρέπειας» και «αξιοπιστίας» στην ΕΕ. Όπως το να πας στην εκκλησία και να λες τις προσευχές για τις προγόνους, μια δημόσια επίδειξη και έκφραση της δέσμευσης και υποταγής στην ΕΕ, εξασφαλίζει το να σας αντιμετωπίσουν σαν «αξιοσέβαστο πολίτη».
Αν ήθελε κανείς να «προοδεύσει» στα κυβερνώντα κόμματα, τη δικαστική εξουσία στην Ευρώπη, στις γραφειοκρατίες που διαχειρίζονται την εξουσία και στη βιομηχανία του πολιτισμού, θα έπρεπε να προσχωρήσει στην πεποίθηση ότι η ολοένα και μεγαλύτερη ένωση ήταν κάτι ολοφάνερα αξιόλογο και ότι άξιζε τον κόπο.
Η Νομισματική ένωση αποτελεί – προφανώς - μια καταστροφή. Με την αποδοχή της οδηγεί σε πάρα πολύ μεγάλη απώλεια της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας για τις ευρωπαϊκές ελίτ. Για να πάρουμε το πιο ηχηρό παράδειγμα: η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν επωφεληθεί πάρα πολύ από το ενιαίο νόμισμα, κρατώντας χαμηλά τη συναλλαγματική ισοτιμία για τα προϊόντα τους, ενώ επέβαλαν αποτελεσματικούς δασμολογικούς φραγμούς στη νότια Ευρώπη.
Αντί να πουν: «Είμαστε πλούσιοι επειδή αυτοί είναι φτωχοί», η Άνγκελα Μέρκελ και οι συνεργάτες της μιμούνται τον αυτάρεσκο, τοπικιστή, εγωιστή αναγνώστη της Bild, ο οποίος πιστεύει ότι τα προβλήματα των ξένων θα μπορούσαν να λυθούν μόνο αν και εκείνοι θα μπορούσαν να γίνουν σαν κι αυτόν.
Η Γερμανία επιμένει ότι η ελληνική κρίση είναι το αποτέλεσμα της διαφθοράς της ελληνικής δημόσιας ζωής. Η ελληνική πολιτική ζωή είναι αναμφίβολα διεφθαρμένη, αν και θέλω να προσθέσω ότι τα πρώτα θύματα της διαφθοράς είναι φτωχοί Έλληνες που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τη δωροδοκία προς τους υπαλλήλους ή να γλιτώσουν τις αποταμιεύσεις τους από την εφορία.
Αλλά η ελληνική διαφθορά δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί η Πορτογαλία βρίσκεται σε κρίση, ούτε και η ιταλική διαφθορά μπορεί να εξηγήσει γιατί η Ιρλανδία και η Ισπανία βρίσκονται σε κρίση.
Και οι πέντε χώρες υποφέρουν - και η Γαλλία μπορεί να υποφέρει επίσης σύντομα - γιατί το ευρώ αποτελεί ένα μνημειώδες λάθος. Αντί να το διορθώσουν, οι ευρωπαίοι ηγέτες επιτίθενται στα κράτη πρόνοιας, στην προστασία της απασχόλησης και στις δημόσιες υπηρεσίες που οικοδομήθηκαν στην Ευρώπη μετά το 1945. Στο όνομα της διάσωσης του ευρώ, τα πάντα πρέπει να διαλυθούν.
Καθώς αυξάνεται η διόγκωση της φτώχειας και δυναμώνουν οι διαμαρτυρίες, η εικόνα της ΕΕ θα αλλάζει - όχι προς το καλύτερο. Κάποτε η ΕΕ είχε θεωρηθεί ως καταφύγιο, το οποίο μπορούσε να προσφέρει τη διαφυγή των Ευρωπαίων από τους τρόμους του παρελθόντος. Η ΕΕ, έγραψε ο οξυδερκής Βρετανός διπλωμάτης, Ρόμπερτ Κούπερ, το 2002, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του «μεταμοντέρνου κόσμου». Οι Ευρωπαίοι είχαν επιτρέψει σε διαπραγματευτές και γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες να εξομαλύνουν τις συγκρούσεις και να ρυθμίζουν οτιδήποτε.
Η ΕΕ μπορεί να μην ήταν πολύ δημοκρατική. Αλλά η αποφυγή των συγκρούσεων πρόσφερε την εντύπωση μιας «ευχάριστης, ευημερούσας και ειρηνικής» ηπείρου.
Η Ευρώπη δεν φαίνεται ευχάριστη, ευημερούσα και ειρηνική σήμερα. Όταν οι ιστορικοί γράψουν για το τέλος της μεταμοντέρνας ουτοπίας της, θα σημειώσουν ότι δεν καταστράφηκε από την εισβολή στρατευμάτων που επιδίωκαν τη λεηλασία του πλούτου της Ευρώπης ή εξαιτίας ολοκληρωτικών ιδεολογιών αποφασισμένων να εγκαταστήσουν κάποια δικτατορία, αλλά εξαιτίας των πολιτικών και γραφειοκρατών της, οι οποίοι φαίνονταν ότι ήταν «πυλώνες της υπευθυνότητας», αλλά αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν φανατικοί πάνω από όλα.
Μπορεί κανείς να μη συμφωνεί με όλα τα επιχειρήματα και τα συμπεράσματα που καταθέτει ο Nick Cohen. Ούτε με ορισμένους πολιτικούς χαρακτηρισμούς του. Ωστόσο είναι ενδεικτικά των τάσεων και προβληματισμών σε μια σειρά χώρες, μερίδα του τύπου, αλλά και σε διανοητές και οικονομολόγους διαφορετικών προελεύσεων.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου