του Μ ...
"Διαβάζω και ξαναδιαβάζω άρθρα για τα δίκια μας. Για τη διαγραφή χρεών στη Γερμανία κοκ. Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Έρχεται η ώρα που μένεις με μια απόφαση και με τις συνέπειές της για όλους μας. Οι φωνές των φίλων που έλεγαν «προχώρα και εμείς είμαστε μαζί σου» είναι αδιάφορες, το ίδιο και οι ηθικολογίες. Άκουσα την καταληκτική αποστροφή του πρωθυπουργού για την Αντιγόνη. Η «Αντιγόνη» ως τραγωδία είναι ένα συγκινητικό έργο για το δίκιο. Η Αντιγόνη ως ηρωίδα πεθαίνει. Χρησιμοποιεί την ελευθερία της για να μετατρέψει τη θανατική καταδίκη της σε αυτοκτονία, κι έτσι κρεμιέται εκεί που την είχαν αφήσει να πεθάνει.
Φοβάμαι ότι σε κάποια φάση αυτής της σύγκρουσης ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να παραδεχθεί ότι εντός ευρώ δεν γίνεται όχι αυτή η πολιτική που οραματίζεται και που υποσχέθηκε, αλλά ούτε καν μια ελάφρυνση του χρέους. Το σενάριο της Ευρώπης που μεταμορφώνεται είναι ένα σενάριο ολάκερης πίτας και χορτάτου σκύλου. Αυτό δεν συνέβη και δεν μπορώ να το φανταστώ να συμβαίνει, παρότι θα είναι πολύ μεγάλη χαρά για όλους μας αν έχω άδικο. Ως τότε, όσοι επιχειρηματολογούσαν λέγοντας ότι ο Τσίπρας έχει κατά καιρούς πει ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ λειτουργώντας ωστόσο με πράξεις που πιστοποιούν το αντίθετο, ας απαντήσουν: πότε είναι ο καιρός για να ενεργοποιηθεί αυτό το αντανακλαστικό, αν δεν είναι τώρα, με κλειστές τις τράπεζες; Η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι λύση, είναι η αρχή ενός πολύ μεγάλου και δύσκολου δρόμου. Φοβάμαι όμως ότι αν δεν πούμε αυτό, δεν θα έχει ποτέ πια νόημα καμία κριτική στα επαχθή μνημόνια. Θα είναι ευγενή παράπονα απέναντι σε παντοδύναμους παίκτες. Εμείς θα επικαλούμαστε την Αντιγόνη και εκείνοι θα μας κλείνουν τις τράπεζες.
Φοβάμαι ότι σε κάποια φάση αυτής της σύγκρουσης ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να παραδεχθεί ότι εντός ευρώ δεν γίνεται όχι αυτή η πολιτική που οραματίζεται και που υποσχέθηκε, αλλά ούτε καν μια ελάφρυνση του χρέους. Το σενάριο της Ευρώπης που μεταμορφώνεται είναι ένα σενάριο ολάκερης πίτας και χορτάτου σκύλου. Αυτό δεν συνέβη και δεν μπορώ να το φανταστώ να συμβαίνει, παρότι θα είναι πολύ μεγάλη χαρά για όλους μας αν έχω άδικο. Ως τότε, όσοι επιχειρηματολογούσαν λέγοντας ότι ο Τσίπρας έχει κατά καιρούς πει ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ λειτουργώντας ωστόσο με πράξεις που πιστοποιούν το αντίθετο, ας απαντήσουν: πότε είναι ο καιρός για να ενεργοποιηθεί αυτό το αντανακλαστικό, αν δεν είναι τώρα, με κλειστές τις τράπεζες; Η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι λύση, είναι η αρχή ενός πολύ μεγάλου και δύσκολου δρόμου. Φοβάμαι όμως ότι αν δεν πούμε αυτό, δεν θα έχει ποτέ πια νόημα καμία κριτική στα επαχθή μνημόνια. Θα είναι ευγενή παράπονα απέναντι σε παντοδύναμους παίκτες. Εμείς θα επικαλούμαστε την Αντιγόνη και εκείνοι θα μας κλείνουν τις τράπεζες.
Ωστόσο η κυβέρνηση αποφάσισε το δρόμο ενός νέου μνημονίου, για πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο και να αποτελέσει κι εκείνη πλέον μια μνημονιακή δύναμη και κάπως έτσι το κυβερνητικό επιτελείο απέστειλε τις δικές του προτάσεις. Σε αυτές τις προτάσεις, προφανώς και έχουμε αναλάβει την ισχυρή μας δέσμευση να πιάσουμε τους δημοσιονομικούς στόχους που απαιτούνται με βάση τους κανόνες, γιατί αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε ότι η Ευρωζώνη έχει κανόνες. Όμως, διατηρούμε το δικαίωμα της επιλογής, να επιλέξουμε εμείς ως κυρίαρχη κυβέρνηση, πού θα εντοπίσουμε, πού θα προσθέσουμε τα φορολογικά βάρη, προκειμένου να πιάσουμε τους απαιτούμενους δημοσιονομικούς στόχους». Το πλαίσιο είναι λοιπόν δεδομένο, είναι τα περιοριστικά μέτρα που εξασφαλίζουν δημοσιονομικά πλεονάσματα και στοχεύουν στην αποπληρωμή του χρέους, και είναι ολοφάνερα μνημονιακό. Η «διαφωνία» εντοπίζεται στην «κατανομή των βαρών», δηλαδή σε μια (υποτίθεται) «κοινωνικά δικαιότερη» εκδοχή λιτότητας, που θα παρουσιαστεί ως «αναδιανομή» τη στιγμή που θα διαιωνίζει την ύφεση (κάθε αναφορά στη δέσμευση για μη-υφεσιακά μέτρα έχει απαλειφθεί) και την φτωχοποίηση των πολλών.
Εν τω μεταξύ, και ενώ λέγονται αυτές οι «κατευναστικές» κουβέντες που κατεδαφίζουν ότι έχει απομείνει από τις προγραμματικές δεσμεύσεις του Σύριζα, εντείνεται η «κατάσταση πολιορκίας» που υφίσταται η χώρα, με την η ΕΚΤ να κρατάει κλειστή τη στρόφιγγα της ρευστότητας και να "κουρεύει" ακόμη περισσότερο την αξία των ομολόγων των τραπεζών, οδηγώντας τες με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση. Και όμως! Παρά την σοβαρότητα της κατάστασης, και παρ’ όλο που με τον έλεγχο των κεφαλαίων ένα μέρος του δρόμου έχει ήδη διανυθεί, ουδείς, εκτός από τον Κώστα Λαπαβίτσα και κάποια στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, δεν κάνει λόγο για τα αυτονόητα και στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας που επιβάλλουν παρόμοιες περιστάσεις, αρχίζοντας από τον δημόσιο έλεγχο και την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Η εξήγηση είναι βέβαια πολύ απλή: κάτι τέτοιο θα έβαζε την Ελλάδα με το ενάμιση πόδι εκτός ευρώ, που είναι ακριβώς το απόλυτο φετίχ στο οποίο αγκιστρώνεται η κυβέρνηση, τη στιγμή ακριβώς που ένας διόλου ριζοσπάστης οικονομολόγος όπως ο Πολ Κρούγκμαν διαπιστώνει ότι «το μεγαλύτερο μέρος του κόστους του έχει ήδη πληρωθεί» και ότι είναι καιρός «να εισπράξει η Ελλάδα τα πλεονεκτήματα »
Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι απλούστατο: με τις κινήσεις αυτής της εβδομάδας, η κυβέρνηση δεν πέτυχε παρά την "ολική επαναφορά" στον προηγούμενο εγκλωβισμό, και τούτο από μια πολύ δυσχερέστερη θέση, υπό την πίεση ενός ακόμη οξύτερου οικονομικού στραγγαλισμού. Όσο για το πολιτικό πλεονέκτημα, δηλαδή για το τεράστιο κεφάλαιο που αποκόμισε με το δημοψήφισμα, έσπευσε να το ακυρώσει σε χρόνο ρεκόρ, ακολουθώντας σε όλα τα σημεία τη γραμμή όσων αντιτάχθηκαν σ' αυτό, και που έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται δικαιωμένοι ενώ έχουν καταποντισθεί στις κάλπες.
Και όμως δημοψήφισμα υπήρξε, δεν είναι ένα μεθύσι που πέρασε, ούτε παραίσθηση. Παραίσθηση είναι αντίθετα η προσπάθεια να υποβαθμιστεί σε μια εκτονωτική παρένθεση στον κατήφορο που οδηγεί σε ένα τρίτο Μνημόνιο.
Ας το πούμε με την δέουσα σαφήνεια: οποιαδήποτε απόπειρα ακύρωσης της λαϊκής θέλησης για ανατροπή της λιτότητας και των Μνημονίων αποτελεί Ύβρι με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Όποιος την αποτολμήσει και οδηγήσει την χώρα και την Αριστερά στην παράδοση και την ατίμωση θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και την αντίστοιχη Νέμεσι. Αν τέτοια είναι η κατάληξη του παραλογισμού των ημερών που ζούμε, ας ξέρουμε τουλάχιστον πως αυτή η τραγωδία δεν θα έχει ούτε από μηχανής Θεό, ούτε Ευμενίδες για να κατευνάσουν τις Ερινύες.
Εν τω μεταξύ, και ενώ λέγονται αυτές οι «κατευναστικές» κουβέντες που κατεδαφίζουν ότι έχει απομείνει από τις προγραμματικές δεσμεύσεις του Σύριζα, εντείνεται η «κατάσταση πολιορκίας» που υφίσταται η χώρα, με την η ΕΚΤ να κρατάει κλειστή τη στρόφιγγα της ρευστότητας και να "κουρεύει" ακόμη περισσότερο την αξία των ομολόγων των τραπεζών, οδηγώντας τες με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση. Και όμως! Παρά την σοβαρότητα της κατάστασης, και παρ’ όλο που με τον έλεγχο των κεφαλαίων ένα μέρος του δρόμου έχει ήδη διανυθεί, ουδείς, εκτός από τον Κώστα Λαπαβίτσα και κάποια στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, δεν κάνει λόγο για τα αυτονόητα και στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας που επιβάλλουν παρόμοιες περιστάσεις, αρχίζοντας από τον δημόσιο έλεγχο και την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Η εξήγηση είναι βέβαια πολύ απλή: κάτι τέτοιο θα έβαζε την Ελλάδα με το ενάμιση πόδι εκτός ευρώ, που είναι ακριβώς το απόλυτο φετίχ στο οποίο αγκιστρώνεται η κυβέρνηση, τη στιγμή ακριβώς που ένας διόλου ριζοσπάστης οικονομολόγος όπως ο Πολ Κρούγκμαν διαπιστώνει ότι «το μεγαλύτερο μέρος του κόστους του έχει ήδη πληρωθεί» και ότι είναι καιρός «να εισπράξει η Ελλάδα τα πλεονεκτήματα »
Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι απλούστατο: με τις κινήσεις αυτής της εβδομάδας, η κυβέρνηση δεν πέτυχε παρά την "ολική επαναφορά" στον προηγούμενο εγκλωβισμό, και τούτο από μια πολύ δυσχερέστερη θέση, υπό την πίεση ενός ακόμη οξύτερου οικονομικού στραγγαλισμού. Όσο για το πολιτικό πλεονέκτημα, δηλαδή για το τεράστιο κεφάλαιο που αποκόμισε με το δημοψήφισμα, έσπευσε να το ακυρώσει σε χρόνο ρεκόρ, ακολουθώντας σε όλα τα σημεία τη γραμμή όσων αντιτάχθηκαν σ' αυτό, και που έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται δικαιωμένοι ενώ έχουν καταποντισθεί στις κάλπες.
Και όμως δημοψήφισμα υπήρξε, δεν είναι ένα μεθύσι που πέρασε, ούτε παραίσθηση. Παραίσθηση είναι αντίθετα η προσπάθεια να υποβαθμιστεί σε μια εκτονωτική παρένθεση στον κατήφορο που οδηγεί σε ένα τρίτο Μνημόνιο.
Ας το πούμε με την δέουσα σαφήνεια: οποιαδήποτε απόπειρα ακύρωσης της λαϊκής θέλησης για ανατροπή της λιτότητας και των Μνημονίων αποτελεί Ύβρι με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Όποιος την αποτολμήσει και οδηγήσει την χώρα και την Αριστερά στην παράδοση και την ατίμωση θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και την αντίστοιχη Νέμεσι. Αν τέτοια είναι η κατάληξη του παραλογισμού των ημερών που ζούμε, ας ξέρουμε τουλάχιστον πως αυτή η τραγωδία δεν θα έχει ούτε από μηχανής Θεό, ούτε Ευμενίδες για να κατευνάσουν τις Ερινύες.
Από την κατάργηση του μνημονίου μ' έναν νόμο στην ψήφιση του νέου μνημονίου μ' έναν νόμο, ένα δημοψήφισμα δρόμος...
Κατά την είσοδο του στο Eurogroup, ο Γ. Ντάισελμπλουμ δήλωσε ότι ακόμα και αν το πρόγραμμα συμφωνηθεί υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το αν θα εφαρμοστεί γιατί έχει χαθεί η εμπιστοσύνη της Ευρώπης στη κυβέρνηση Τσίπρα. Αν όμως αμφισβητείται η ίδια η κυβέρνηση τότε το πιθανότερο είναι ότι θα προσπαθήσουν να την αλλάξουν. Η Ευρώπη δεν έχει κρύψει ότι δεν θέλει την κυβέρνηση Τσίπρα. Επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο ότι σέβεται τη διάθεση του Ελληνικού λαού, όμως με τις πράξεις της έχει αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Οι ηγέτες αυτής της οργανωμένης μαφίας προσπάθησαν να οδηγήσουν στην πτώση της κυβέρνησης τη Δευτέρα μετά την ανακοίνωση του Δημοψηφίσματος. Ήταν τότε που οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι διέρρεαν ότι είχε ήδη αποφασιστεί η ακύρωσή του. Η πίεση για να μη γίνει το δημοψήφισμα ήταν τρομακτική και ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό ήταν να πέσει η κυβέρνηση. Δεν τα κατάφεραν, και την Τετάρτη φάνηκε ότι αυτή η προσπάθειά τους έπεσε στο κενό, όταν όλοι μαζί έδωσαν ραντεβού για τη Δευτέρα.
Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε τη σύγκλιση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών ενώ μόλις είχε πετύχει μια τεράστια νίκη στο Δημοψήφισμα; Υπάρχει κάποιο κρυφό προαπαιτούμενο για την πολιτική συναίνεση; Ο πρωθυπουργός αντί να λειτουργήσει ως νικητής του δημοψηφίσματος, έπραξε σαν να υπερίσχυσε το "Ναι" και κέρδισε την στήριξη των πολιτικών αρχηγών των άλλων κομμάτων, των χαμένων! Κάνοντας μια παρέκβαση από τα τεκταινόμενα, Η νομική υπηρεσία της Κομισιόν έχει ήδη προετοιμάσει το «νομικό κατασκεύασμα» για την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ σε περίοδο 4 μηνών με ταυτόχρονη «ανθρωπιστική βοήθεια» και χρηματοδότηση πάνω από 30 δις (και ταυτόχρονο πάγωμα καταβολής δόσεων). Αυτό το πλάνο χρησιμοποιήθηκε ήδη τις τελευταίες ημέρες προκειμένου να πιεστεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Χθες η ανησυχία μεγάλωσε παρακολουθώντας την διαδικασία στη Βουλή. Γιατί όλος ο λόγος του γύριζε πίσω από τις λέξεις «ευθύνη» και «εκβιασμό»; Γιατί είπε δύο φορές ότι δεν εξαπάτησε τους Έλληνες; Και κυρίως γιατί είπε «Εγώ δεν θα γίνω Παπαδήμος;» Γιατί ο Πάνος Καμμένος πέρασε τόσες ώρες χθες στο γραφείο του Πρωθυπουργού; Γιατί ο Γιούνκερ μιλάει στον Τσίπρα μέσω του Σταύρου; Όλα αυτά τα ερωτήματα γυρνάνε αυτές τις ημέρες.
Η κυβέρνηση δεν χρειαζόταν να περάσει αυτή την υποτιμητική διαδικασία που δεν την βγάζει παρά λαβωμένη και με σημαντικές διαρροές. Θα μπορούσε να αρκεστεί στο αίτημα που έστειλε και να ταξιδέψει στις Βρυξέλλες για να το διαπραγματευτεί. Κι όμως επέλεξε να δημιουργήσει ένα πραγματικό χάος, να ψηφίσει τα χαράματα ένα ασαφές νομοσχέδιο εκμεταλλευόμενη διασταλτικές ερμηνείες του συντάγματος. Ήταν μια συνεδρίαση-παρωδία στην οποία συμμετείχε και η αντιπολίτευση χωρίς να βγάλει ουσιαστικά άχνα. Με τον Σταύρο Θεοδωράκη να έρχεται (πάλι) από ραντεβού που είχε στις Βρυξέλλες.
Στην προσπάθεια ανασύνθεσης αυτού του παζλ, ο μόνος τρόπος που τα κομμάτια κολλάνε, έστω και πρόχειρα, είναι με την ερμηνεία του «δημοκρατικού πραξικοπήματος». Όταν οι Ευρωπαίοι ζητάνε εγγυήσεις για την εφαρμογή του προγράμματος μπορεί να μη σημαίνει λοιπόν μόνο αυστηρή εποπτεία και ελεγκτικά κλιμάκια. Μπορεί να σημαίνει απαίτηση για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Η κυβέρνηση δεν χρειαζόταν να περάσει αυτή την υποτιμητική διαδικασία που δεν την βγάζει παρά λαβωμένη και με σημαντικές διαρροές. Θα μπορούσε να αρκεστεί στο αίτημα που έστειλε και να ταξιδέψει στις Βρυξέλλες για να το διαπραγματευτεί. Κι όμως επέλεξε να δημιουργήσει ένα πραγματικό χάος, να ψηφίσει τα χαράματα ένα ασαφές νομοσχέδιο εκμεταλλευόμενη διασταλτικές ερμηνείες του συντάγματος. Ήταν μια συνεδρίαση-παρωδία στην οποία συμμετείχε και η αντιπολίτευση χωρίς να βγάλει ουσιαστικά άχνα. Με τον Σταύρο Θεοδωράκη να έρχεται (πάλι) από ραντεβού που είχε στις Βρυξέλλες.
Στην προσπάθεια ανασύνθεσης αυτού του παζλ, ο μόνος τρόπος που τα κομμάτια κολλάνε, έστω και πρόχειρα, είναι με την ερμηνεία του «δημοκρατικού πραξικοπήματος». Όταν οι Ευρωπαίοι ζητάνε εγγυήσεις για την εφαρμογή του προγράμματος μπορεί να μη σημαίνει λοιπόν μόνο αυστηρή εποπτεία και ελεγκτικά κλιμάκια. Μπορεί να σημαίνει απαίτηση για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Η εικόνα των τελευταίων ημερών αποτυπώνει τον Τσίπρα να έχει ηττηθεί και να υποχωρεί συνεχώς. Τώρα θα πρέπει να αποδείξει ότι όντως δεν σκοπεύει να γίνει Παπαδήμος.
Αλλά το πρόβλημα πλέον είναι ότι ήδη κάναμε τόσα βήματα πίσω ώστε το πρόγραμμα που στείλαμε στην Ευρώπη είναι σχεδόν αυτό που ο λαός απέρριψε. Και μην αυταπατάστε, όσο το διαπραγματευόμαστε ακόμα θα μας ζητηθεί να κάνουμε και αυτά τα ελάχιστα που δεν ενσωματώθηκαν στην «πρόταση μας ». Μπορεί να το γυρίσει όλο αυτό ο Πρωθυπουργός; Δύσκολα.
Αλλά το πρόβλημα πλέον είναι ότι ήδη κάναμε τόσα βήματα πίσω ώστε το πρόγραμμα που στείλαμε στην Ευρώπη είναι σχεδόν αυτό που ο λαός απέρριψε. Και μην αυταπατάστε, όσο το διαπραγματευόμαστε ακόμα θα μας ζητηθεί να κάνουμε και αυτά τα ελάχιστα που δεν ενσωματώθηκαν στην «πρόταση μας ». Μπορεί να το γυρίσει όλο αυτό ο Πρωθυπουργός; Δύσκολα.
Η ενδιάμεση λύση, ο συμβιβασμός με πασπάλισμα κοροϊδίας ήρθε.. Η κυβέρνηση θα χαρακτηριστεί παρόμοια με τις προηγούμενες αλλά με "αριστερό" πρόσημο και θα προδώσει την μοναδική κίνηση εμπιστοσύνης που έκαναν οι πολίτες της Ελλάδας στην Αριστερά, από την περίοδο της μεταπολίτευσης και μετά... Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πολύ σύντομο διάστημα από τον Φεβρουάριο, μέχρι σήμερα, αντικατέστησε τις κορόνες με τις δικαιολογίες καταλήγοντας ότι μάλλον το ευρώ είναι φετίχ.
Χρέος των υπολοίπων είναι να καταδείξουμε ότι η Αριστερά δεν απαρτίζεται ούτε από αφελείς ούτε από υποκριτές. Άποψη μας είναι ότι μονόδρομος είναι η ρήξη, αν και όσοι είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο ας το πράξουν.."
Ένα σχόλιο του Νέου Μέτοικου:
Το άρθρο αναφέρει πολλές πάρα πολλές σωστές σκέψεις και διαπιστώσεις.
Το μόνο που θέλουμε να επισημάνουμε είναι ότι η Αριστερά ως έννοια και ως οντότητα δεν ταυτίζεται, ούτε περικλείνεται αποκλειστικά εντός ή πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχει και η Αριστερά των κοινωνικών αγώνων, του συνεπούς και συνεχούς αγώνα κατά των Μνημονίων τα τελευταία πέντε χρόνια.
Αυτή που δεν ξεγελάστηκε ούτε εγκλωβίστηκε στις προεκλογικές δημαγωγικές και εξόφθαλμα αποπροσανατολιστικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες εξαρχής οδηγούσαν στον συμβιβασμό αφού δεν δέχονταν ούτε προετοίμαζαν το λαό για τη ρήξη με τα κατεστημένα συμφέροντα.
Η Αριστερά, επίσης, που δεν εγκλωβίστηκε στη φενάκη του κυβερνητισμού, των επικοινωνιακών παιγνίων, της "δημιουργικής ασάφειας" - η οποία, όμως, ήταν πολύ "σαφής" σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.
Που δεν υιοθετούσε από τη μια τον ανέξοδο - στην αρχή - κυβερνητικό λαϊκισμό που θα τσάκιζε τα Μνημόνια, θα προστάτευε τα κοινωνικά δικαιώματα, δεν θα προχωρούσε στις ιδιωτικοποιήσεις ... και άλλα πολλά.
Ενώ από την άλλη προχωρούσε στον ένα συμβιβασμό μετά τον άλλο μέχρι να καταλήξει στη σημερινή κατάντια.
Που δεν παγιδεύτηκε, επίσης, στα ψευτοδιλήμματα ενός "δημοψηφίσματος" που μόνο του σκοπό είχε να χειραγωγήσει την ψήφο των πολιτών και να τη χρησιμοποιήσει "διαπραγματευτικά" ώστε να φέρει μετά την "εθνική συνεννόηση" και το Τρίτο βαρύτερο Μνημόνιο.
Υπάρχει και αυτή η Αριστερά που δεν χειραγωγείται, που δεν αθροίζεται σε κομματικά ποσοστά, που δεν απεμπολεί τον γενετικό της κώδικα, το δικό της DNA ...
Που δεν είναι άλλο από την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, των πολιτικών ελευθεριών, της αξιοπρέπειας του λαού μας,
που δεν σταματά ν' αγωνίζεται για την κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση.
Χωρίς συμβιβασμούς που υποτάσσουν το κοινωνικό και λαϊκό κίνημα και που βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με τις δυνάμεις και τα συμφέροντα που κινούνται ριζικά στην αντίθετη κατεύθυνση - διεθνή, ευρωπαϊκά ή και ελληνικά.
Που στηρίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης σε όλα αυτά τα επίπεδα, της αλληλεγγύης, όμως, της αγωνιστικής, της ταξικής, της πολιτικής και κοινωνικής - που δεν είναι, δηλαδή, "ουδέτερη", άχρωμη και άγευστη ...
Μια Αριστερά που δεν υποτάχθηκε και δεν απογοητεύεται γιατί αυτή δεν παραπλανήθηκε, ούτε βολεύτηκε σε αυταπάτες.
Και συνεχίζει και θα συνεχίσει τον αγώνα με το λαό, τους πολίτες, ειδικά τους νέους ανθρώπους, με όσους είπαν και λένε ΟΧΙ με το ουσιαστικό του περιεχόμενο μέχρι τη ριζική ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος και το άνοιγμα του δρόμου για ένα διαφορετικό μέλλον.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου