Η διπλή απονομιμοποίηση της σημερινής Βουλής ....

Ήδη κατατέθηκε στο Κοινοβούλιο  το πολυνομοσχέδιο με τα μέτρα για την υλοποίηση της συμφωνίας, τα οποία είναι μόνο η αρχή, αποτελούν τα προαπαιτούμενα (prior actions) για να προχωρήσουν οι "διαπραγματεύσεις" για την ολοκλήρωση του Τρίτου Μνημονίου.

Ενώ οργιάζουν αυτές τις ώρες οι φήμες και οι ζυμώσεις για τον επικείμενο ανασχηματισμό της κυβέρνησης.

Ο Καμμένος και οι ΑΝΕΛ  ... διαφωνούν με τη συμφωνία αλλά θα στηρίξουν την κυβέρνηση.

Η "Αριστερή Πλατφόρμα" καταγγέλλει τη συμφωνία και ο Λαφαζάνης ζητά από τον πρωθυπουργό να την πάρει πίσω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται για να καταθέσει ... μομφή (!) σε βάρος της προέδρου της Βουλής η οποία αρνείται πεισματικά να παραιτηθεί.

Διαφωνίες εκφράζονται και από άλλα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ενώ από την ηγεσία του καταβάλλονται εντατικές προσπάθειες για την επίτευξη της μεγαλύτερης  συνοχής της.

Με δεδομένο ότι η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από 149 βουλευτές γίνεται απολύτως κατανοητό ότι δημιουργείται τεράστιο ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και ευρύτερα για την κυβερνητική πλειοψηφία αφού 30 έως και 40 (μπορεί και παραπάνω) βουλευτές είναι δυνατόν να διαφοροποιηθούν.

Δημιουργείται έτσι de facto ζήτημα δεδηλωμένης  για την κυβέρνηση!

Από την άλλη,η "αντιπολίτευση" - η ΝΔ ειδικότερα αλλά και το ΠΑΣΟΚ - κρατά τις δικές της αποστάσεις. Μιλά ότι θα στηρίξει τα μέτρα που προκύπτουν από τη συμφωνία αλλά τίποτε άλλο.
Ενώ τα κόμματα αυτά εκφράζουν την επιφύλαξή τους ή και την απροθυμία τους να συμμετέχουν σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού.

Πιο πρόθυμο πάντα είναι το Ποτάμι ...

Έτσι, λοιπόν, όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, διαγράφονται ορισμένες  πιθανότητες:

- Η κυβέρνηση χωρίς τη δεδηλωμένη, λειτουργώντας ως μειοψηφία, να συνεχίσει ως "κυβέρνηση ανοχής", η οποία θα στηρίζεται στη στήριξη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού.

Κάτι, βεβαίως, που θα την καθιστά ιδιαίτερα εύθραυστη και ευάλωτη.

- Άλλη περίπτωση είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης "ειδικού σκοπού" με τη συμμετοχή δυνάμεων της αντιπολίτευσης ή και ανεξάρτητων προσωπικοτήτων.
  Αυτό φαίνεται - σύμφωνα και με κύκλους του Μαξίμου - να το απορρίπτει, προς στιγμήν ο πρωθυπουργός.

- Παραλλαγή του προηγούμενου σχεδίου είναι η "κυβέρνηση εθνικής ενότητας", ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού από τις δυνάμεις που διατίθενται να υλοποιήσουν και να εφαρμόσουν το Τρίτο Μνημόνιο.
  Και σ' αυτή την περίπτωση η σχετική θέση του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού θα ήταν αποδυναμωμένη. 

- Η άλλη περίπτωση θα ήταν ο σχηματισμός κυβέρνησης "προσωπικοτήτων", τεχνοκρατών που είχε "παίξει" για ένα διάστημα, θα ήταν αρεστή προφανώς στους "εταίρους" αλλά απορρίπτεται από τα κυβερνητικά στελέχη και τον πρωθυπουργό.

 Ο οποίος μπορεί να επιλέξει τελικά τον ανασχηματισμό ή την ανασύνθεση της κυβέρνησης με τον παραμερισμό των διαφωνούντων και τη συμπλήρωση του κυβερνητικού σχήματος με πρόσωπα από το χώρο της κεντροαριστεράς (ίδε - πρώην ΠΑΣΟΚους ...)  και άλλες προσωπικότητες ή και δυνάμεις.

Οι κινήσεις και οι διεργασίες αυτές στηρίζονται στο ότι ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, αποτελεί αυτή τη στιγμή το "ισχυρό πρόσωπο", διαθέτει το πολιτικό κεφάλαιο και τη στήριξη των πολιτών  προκειμένου να περάσει τη Νέα Συμφωνία και τα πολύ επώδυνα μέτρα που αυτή συνεπάγεται.

Δεν είναι τυχαίο που εγχώριοι αλλά και ευρωπαϊκοί πολιτικοί  κύκλοι τονίζουν αυτή τη διάσταση. Χαρακτηριστική από αυτή την άποψη η δήλωση του γνωστού Μάρτιν Σουλτς, ότι "ο Τσίπρας είναι "ο πιο ισχυρός πρωθυπουργός των τελευταίων δεκαετιών".

Εμείς έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση:

Μέσα στη σχετική "παντοδυναμία" του ο Αλέξης Τσίπρας είναι εξαιρετικά αδύναμος.
Από τι στιγμή που έχει απομακρυνθεί έτη φωτός από τις πολιτικές και προγραμματικές του θέσεις και σίγουρα χάνει κοινωνικά και πολιτικά στα "αριστερά" του.
 Οπότε κινείται μοιραία σε κεντροαριστερή κατεύθυνση και στη λογική εφαρμογής των Μνημονίων.

Σ' αυτή τη φάση ο Τσίπρας είναι ο άνθρωπος που θα "κάνει τη δουλειά του συστήματος" με το καλύτερο τρόπο ...
Στην επόμενη, όμως;

Με δεδομένους τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς μπορεί ανά πάσα στιγμή ν' "αδειαστεί" και να ανατραπεί.

Το βασικότερο, όμως, δεν είναι όλα αυτά που περιγράψαμε παραπάνω.

Δεν είναι απλά η τυπική απώλεια της δεδηλωμένης.

Άλλωστε κι εμείς θεωρούμε ότι το ζήτημα δεν είναι τυπικά συνταγματικό.
Το Σύνταγμα προβλέπει  διαδικασίες για το σχηματισμό κυβερνήσεων με διάφορες τρόπους.

Το ζήτημα είναι βαθιά ΠΟΛΙΤΙΚΟ και ΗΘΙΚΟ.

 Είναι ένα ζήτημα πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησης.


Δηλαδή, μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ - όποιος τέλος πάντων απομείνει - να συνεχίσει να κυβερνά με τις δυνάμεις εκείνες τις οποίες κατήγγειλε προεκλογικά;
 Με την ανοχή, τη στήριξη ή και συμμετοχή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ποταμιού - παλιών και νέων μνημονιακών δυνάμεων;


Ποια νομιμοποίηση ουσιαστική μπορεί να έχει μια νέα πλειοψηφία στη Βουλή - των 251, περισσότερων ή λιγότερων βουλευτών - ώστε να εφαρμοστεί το Τρίτο Μνημόνιο;

Το "πραξικόπημα" για το οποίο γίνεται λόγος περιλαμβάνει οπωσδήποτε τους ωμούς εκβιασμούς και παρεμβάσεις των Ευρωπαίων "εταίρων' - δανειστών και τοκογλύφων - με προεξάρχουσα τη Γερμανία.

 Περιλαμβάνει, επίσης, και τη συμμετοχή των οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων μέσα στην Ελλάδα, που στηρίζουν την εφαρμογή των Μνημονίων και της Λιτότητας και ειδικότερα του Τρίτου Μνημονίου, στις οποίες προσχωρεί και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.


Από εδώ προκύπτει  η ΔΙΠΛΗ ΑΠΟΝOMΙΜΟΠΟΙΗΣΗ της σημερινής Βουλής.

Η οποία με οποιαδήποτε πλειοψηφία ή  κυβερνητικό σχήμα δεν έχει το πολιτικό και ηθικό δικαίωμα, την πολιτική εντολή να εφαρμόσει το βάρβαρο πρόγραμμα μέτρων και τις πολιτικές που προκύπτουν από τη νέα συμφωνία και το νέο Μνημόνιο.

Ο λαός και οι πολίτες της Ελλάδας εκφράστηκαν κατηγορηματικά δύο  φορές το τελευταίο εξάμηνο: 

Στις 25 του Γενάρη στις βουλευτικές εκλογές όπου έδωσε σαφή εντολή κατάργησης των Μνημονίων και της Λιτότητας.

Και στις 5 του Ιούλη με το συντριπτικό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα όπου για μια ακόμη φορά  απέρριψε τις πολιτικές της λιτότητας και των εκβιασμών. 

Οι πολιτικές δυνάμεις, οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί που δεν θα λάβουν υπόψη τους, που αντίθετα θα παραβιάσουν τη λαϊκή εντολή και θα κινηθούν σε αντίθετη κατεύθυνση, θα βρεθούν σε ριζική  δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση. 

Οι μεθοδεύσεις, οι τακτικισμοί, οι τερατογενέσεις σε πολιτικό και κυβερνητικό που θα προκύψουν δεν μπορούν να κρύψουν αυτή την αλήθεια. 

Κι εκείνο που αγνοούν οι "εγκέφαλοι" των Βρυξελλών, οι πολιτικοί "ηγέτες" αυτής της χώρας και τα κέντρα που τους στηρίζουν είναι  ότι καμία πολιτική επιλογή, καμία μεταρρύθμιση, καμία δέσμη μέτρων, κανένα "πρόγραμμα" δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν δεν στηρίζεται στην αποδοχή και στη συγκατάθεση του λαού.

Κι είναι ο λαός και οι πολίτες αυτής της χώρας που θα δώσουν τη δική τους απάντηση στο Τρίτο Μνημόνιο, στα πολιτικά σχέδια και μεθοδεύσεις που δρομολογούνται ώστε να γίνει δυνατή η εφαρμογή του.

Καταργώντας τα στην πράξη ...

Όπως έδωσε και στα προηγούμενα Μνημόνια ...

Αλλά με μεγαλύτερη τώρα πια συνειδητοποίηση και αποφασιστικότητα ...