neosmetoikos: Και πάλι στον αγώνα σκοτωμένοι, αλλ’ όχι νικημένοι

του M ...

Αυτό το κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια να ξεκαθαρίζει το τοπίο από στρεβλώσεις, προπαγάνδα και ανειλικρίνεια, τουλάχιστον για τους ενδιαφερόμενους. Δεν αποτελεί παρά μια ταπεινή προσφορά για τέτοιους καιρούς, αλλά φοβάμαι ότι τη χρειαζόμαστε...

Αυτό που κρίνεται αυτήν την περίοδο στον εργασιακό τομέα είναι α) οι συνθήκες ζωής και εργασίας για τον εργαζόμενο κόσμο - αυτό που ονομάζουν «ανταγωνιστικότητα» και εμείς απορρύθμιση, που σχετίζεται με το αν θα υπάρχει κάποια προστασία μπροστά στις επιδιώξεις της εργοδοσίας και β) η διαχείριση του δημόσιου πλούτου. Η συμφωνία που υπογράφεται συνιστά συντριβή και στα δύο αυτά πολύ κρίσιμα πεδία.

Στο πολιτικό επίπεδο το κόστος της συμφωνίας είναι τεράστιο. Ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή αναλαμβάνει να κάνει κάτι που θα συνιστά όνειδος για την Αριστερά για δεκαετίες. Δεν ηττάται απλώς, δέχεται να υπηρετήσει ο ίδιος τις χειρότερες επιδιώξεις των μέχρι χθες αντιπάλων του. Δεν νιώθει τα γλοιώδη φιλικά χαμόγελά τους; Δεν ανατριχιάζει με τους επαίνους τους; Η μνημονιακή Ελλάδα και ενίοτε και η Ευρώπη όχι μόνο συγχαίρει τον Τσίπρα, αλλά εξηγεί, όπως ο Σουλτς, ότι ο Τσίπρας είναι ο μόνος που μπορεί να επιβάλει τις μεταρρυθμίσεις!
Αυτό είναι το κλειδί της περιόδου που διανύουμε. Καθόλου εκδικητική δεν είναι η συνθήκη αυτή.

Αντιθέτως, αναγνωρίζει ότι ο Τσίπρας είναι ο μόνος πολιτικός που έχει ακόμη το πολιτικό κεφάλαιο να μπορεί να απευθυνθεί στους πολίτες και να τον ακούν, δηλαδή ο μόνος που μπορεί να επιβάλει έστω για λίγο πολιτική λιτότητας. Αυτό οφείλεται στη δικαιολογημένη αποστροφή των ψηφοφόρων για τους προηγούμενους. Το ερώτημα είναι: ο Τσίπρας δεν καταλαβαίνει ότι αυτό το κεφάλαιο καταναλώνεται πάρα πολύ γρήγορα; Μέρα τη μέρα, ψέμα το ψέμα. Η ασύλληπτη κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος, η γελοιοποίηση του αποτελέσματος, δεν καταλαβαίνει ότι είναι ωρολογιακή βόμβα;

Αν είσαι επαγγελματίας του δημόσιου βίου, μπορείς κάλλιστα να λες άλλα τη μία μέρα και άλλα την επομένη, ως «νοικιασμένη συνείδηση». Υπάρχει ένας λόγος για τον οποίον ο Παπαχελάς, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Άδωνης Γεωργιάδης και οι όμοιοί του εκθειάζουν τον Τσίπρα. Όπως είπε ο Αρίστος Δοξιάδης: «Σήμερα υποστηρίζω τον Αλέξη Τσίπρα. Με τεράστια καθυστέρηση κατάλαβε πώς γίνεται μια διαπραγμάτευση, πήρε το κόστος, και την έκλεισε. Μόνο αυτός μπορεί τώρα να περάσει τα βασικά μέτρα στο εσωτερικό».

Είναι τραγική ειρωνεία: ο Τσίπρας θα είναι το όχημα με το οποίο θα περάσουν όλα τα μέτρα που τόσον καιρό κατήγγελλε. Όχι μόνο επειδή έχασε, αλλά επειδή θα τα υπηρετήσει. Και θα το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, γιατί ο ίδιος συμβολίζει με τη μεταστροφή του αυτό που τόσο πολύ επιθυμούσαν τα αφεντικά να δειχθεί: ότι οι επιδιώξεις του είναι φαντασιοπληξίες. Και δεν εννοώ τώρα τη διαπραγμάτευση εντός ευρώ. Εννοώ πολύ πρακτικά ζητήματα, όπως οι συλλογικές συμβάσεις, το αφορολόγητο, ο βασικός μισθός, η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας-«επιτέλους, χωρίς ιδεοληψίες».

Δύσκολο να δεις την εργοδοσία σε τέτοιες χαρές: Καθώς παρελαύνουν στα κανάλια λέγοντας ότι «τώρα επιτέλους θα μπορέσουμε χωρίς τις ιδεοληψίες του παρελθόντος να αντιμετωπίσουμε το έλλειμμα στο μεταρρυθμιστικό έργο», καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοούν: ότι για πρώτη φορά όλα τα όνειρα απορρύθμισης της εργασίας θα εκπληρωθούν χωρίς αντίλογο, τουλάχιστον σε επίπεδο ισχυρής κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να παίξει τον αντίθετο ακριβώς ρόλο από αυτόν που οραματίστηκαν οι ψηφοφόροι του, σε χρόνο ρεκόρ. Το βάρος μεταφέρεται σε αυτό το μυστηριώδες 62% με τις πολλές ερμηνείες, που θα χρειαστεί να δείξει αν εννοούσε αυτό που έλεγε, τώρα πια χωρίς αντιπροσώπους.

Η "Αριστερά" του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε την αξιοπρέπεια να ηττηθεί. Δεν είπε ότι «αυτό το στημένο παιχνίδι δεν αντιπροσωπεύει εμένα, η Αριστερά δεν εκβιάζεται, ούτε θρονιάζεται σε υπουργικές καρέκλες, συντασσόμενη με τις υπόλοιπες μνημονιακές δυνάμεις της χώρας». Αυτή η προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία για να γίνει Σαμαράς στη θέση του Σαμαρά είναι προσβλητική για το ήθος της. Η ιδέα ότι «θα εφαρμόσω τις πολιτικές των άλλων αλλά θα είμαι καλύτερος», είναι απροκάλυπτος πασοκισμός. Έντιμη στάση είναι να λες πως βρίσκεσαι εκεί για να κάνεις κάτι συγκεκριμένο. Αν δεν είναι αυτό, φεύγεις. Πώς να πειστεί κανείς ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν βαραίνει απλώς η επιθυμία για αξιώματα;

Οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ, καθίστανται τα αφελή πιόνια όλου του κατεστημένου που στήριξε τα μνημόνια. Η κατάσταση τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινδυνεύσει να γίνει ΠΑΣΟΚ και μετά ΔΗΜΑΡ μέσα σε λίγους μήνες. Το ελάχιστο που μπορεί να κάνει τώρα είναι να μην παραδώσει την πολιτική του αξιοπιστία, ό,τι έχει απομείνει δηλαδή, στους χειρότερους αντιπάλους του για να την εκμεταλλευτούν. Εκτός αν οι αντίπαλοι μετατρέπονται ήδη σε φίλους απ' αυτούς τους δεμένους, τους μνημονιακούς, που βρίσκονται στην πολιτική λήθη σταδιακά..

Εκείνους που για όλους μαζί (Σημίτης, Καραμανλής. Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης) η Ιστορία, δεν θα γράψει παρά μια σειρά -προδότες που ξεπούλησαν την χώρα καθιστώντας την αποικία χρέος και κράτος παρία της οικονομικής Ευρωπαϊκής οικονομικής μαφίας.Για τον Αλέξη Τσίπρα θα γραφεί ενδεχομένως ότι πρόδωσε την κίνηση εμπιστοσύνης που έκανε αυτός ο λαός σ' ένα κόμμα της Αριστεράς και δικαιολογημένα πέρασε στη λήθη...

Και για τον κόσμο της Αριστεράς τί θα γραφεί; Ότι επέτρεψε στην τραπεζολησταρχία να τον καταστήσει δέσμιο των μνημονιακών πολιτικών για 3η φορά μέσα σε 5,5 χρόνια και έζησαν ως αποικιοκρατούμενοι στις επιταγές των αποικιοκρατών τους-της εγχώριας οικονομικής αριστοκρατίας και των Ευρωπαίων "εταίρων" που κάποιοι πίστευαν ότι θα μπορούσαν να τους αλλάξουν...

'Η ότι οι Αριστεροί κατόρθωσαν να κατανοήσουν το πώς τοποθετήθηκε και παίζεται η στημένη παρτίδα σκάκι, να κατανοήσουν τη στρατηγική και τον χάρτη σκέψης, να μάθουν τους παίχτες , ότι οι ίδιοι αποτέλεσαν τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής που έπρεπε να θυσιαστούν προκειμένου να παιχτεί η παρτίδα, αλλά παρόλα αυτά δεν ηττήθηκαν αλλά ανέτρεψαν την κατάσταση που τους έστησαν...

Ξέσκισε η πόρνη η Ιστορία αρχαία οράματα (Αριστερά) ή το ρεύμα δεν έγινε μαριονέτα στα χέρια πολιτικών και οικονομικών πανίσχυρων παιχτών στο θέατρο σκιών και υποκρισιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης;;

Η ΕΕ γυρίζει την πλάτη της στις αποφάσεις των πολιτών καθώς την γραμμή στις Βρυξέλλες χαράσσουν οι πολυεθνικές και επόμενος στόχος τους είναι η Ελλάδα με τις αποκρατικοποιήσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις.. Οι πολιτικοί ξεπουλάνε τους εαυτούς τους, τις υποσχέσεις και μετατρέπουν τους πολίτες σε αριθμούς στα χρόνια της ύφεσης...

Οι πολίτες -και δη οι Αριστεροί- που θα βαδίσουν; Στο δρόμο του (πρώτη φορά αριστερού) μνημονίου ή στο δρόμο της ρήξης;

Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,
χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.

Το σχόλιο του Νέου Μέτοικου

Αγαπητέ Μ ...

Πολλά σωστά επισημαίνεις.

Και ειδικά στο πού θα βαδίσουν οι αριστεροί κι όχι μόνο πολίτες αυτού του πολυβασανισμένου τόπου.

Μόνο που η Αριστερά δεν ταυτίστηκε αποκλειστικά ούτε είναι ιδιοκτησία του κάθε ΣΥΡΙΖΑ του κάθε Τσίπρα.

Η Αριστερά έχει άλλη ιστορία, άλλες παραδόσεις και διαδρομές πολύ πριν, παράλληλα με και πολύ μετά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο οποίος εδώ και καιρό έχει μεταλλαχθεί σε μια διαχειριστική, λαϊκιστική συστημική δύναμη - άσχετα αν και πόσοι το είχαν καταλάβει.

Τώρα αναλαμβάνει και το "έργο" να αυτογελοιοπηθεί με το να γίνει όπως πολύ καλά το λες "το καλύτερο πιόνι του συστήματος".

Όμως, στο σύνολό τους οι Αριστεροί δεν έγιναν "πιόνια" στο παιχνίδι ...

Υπήρξαν άνθρωποι και δυνάμεις που κράτησαν την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια τους μη συμμετέχοντας σ' αυτό το "στημένο παιχνίδι".