Νίκος Μπογιόπουλος
Το πώς φτάσαμε ως εδώ θα έχουμε χρόνο να το δούμε, να το κουβεντιάσουμε, να το αναστοχαστούμε.
Άλλωστε το είπε και ο κ.Τσακαλώτος παραλαμβάνοντας τα διαπραγματευτικά οφίτσια από τον κ.Βαρουφάκη. Όταν κάποτε γεράσουμε, είπε, θα καθόμαστε με τον Γιάνη και θα αναπολούμε όσα έγιναν αυτόν τον καιρό.
Σωστά. Το ίδιο θα κάνουν και εκατομμύρια Έλληνες. Θα συζητούν, θα μιλούν, θα αναπολούν όλα αυτά που τούτες τις μέρες έγιναν και γίνονται.
Ανάμεσα στα άλλα θα αναπολούν και αυτά:
Ότι από το «οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλι» φτάσαμε οι γύπες και τα αρπακτικά των αγορών να χορεύουν το πιο σκληρό τους ροκ πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού.
Ότι «η Ευρώπη που θα άλλαζε», η Ευρωένωση των Γιούνκερ και των Σουλτς, έφτασε να επιβάλλει και να παρακολουθεί χαιρέκακα την εξόντωση και την ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού.
Ότι η «Αριστερά» που δεν θα έκανε ό,τι έκαναν οι πολιτικοί της αντίπαλοι έφτασε να εκλιπαρεί τον Σόιμπλε (ναι, να εκλιπαρεί τον Σόιμπλε!) για ένα νέο, ακόμα πιο σκληρό από τα προηγούμενα, Μνημόνιο.
Ότι το αγγλικό δίκαιο που θα έδινε τη θέση του στην εθνική ανεξαρτησία έφτασε να στέλνει «συμμαχικό» χαιρετισμό στην ελληνική Βουλή που ψήφισε υπέρ ενός νέου Μνημονίου γραμμένο κι αυτό εις την αγγλικήν.
Ότι ο εξευτελισμός λέξεων και εννοιών όπως δημοκρατία, από τη Νέα Δημοκρατία, όπως σοσιαλισμός, από το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, παραδίδει πλέον τη σκυτάλη στην επιχείρηση εξευτελισμού μιας ακόμα έννοιας, της έννοιας «Αριστερά».
Ότι από το «λεφτά υπάρχουν» όταν ο ελληνικός λαός ρίχτηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου στα αβαθή του Καστελόριζου και από τα «όχι στην λιτότητα, όχι στα Μνημόνια» του κ.Τσίπρα, φτάσαμε ο ελληνικός λαός να ξαναρίχνεται σήμερα στο ακόμα πιο αβαθή του Καστελόριζου.
Ότι μόλις μια βδομάδα μετά από ένα δημοψήφισμα που η κυβέρνηση πήρε το «Όχι» που η ίδια ζήτησε, η ίδια αυτή κυβέρνηση, σε μια αποθέωση της… δημοκρατίας και της λαϊκής… κυριαρχίας, μεταμόρφωσε το 62% «Όχι» σε ένα κατά 88% κοινοβουλευτικό «Ναι».
Ότι την ώρα που τα αμερικανικά και τα γερμανικά «βουβάλια» τσακώνονταν, το «βατράχι» – Ελλάδα συνθλιβόταν στις μυλόπετρες του ιμπεριαλισμού.
Ότι από την άρνηση του λαού να υποταχθεί στα μνημονιακά εξαπτέρυγα, φτάσαμε ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τζήμερος, ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, τα παπαγαλάκια των Μνημονίων σε τηλεοράσεις και σε ραδιόφωνα, τα βαποράκια της τρόικας και του ΔΝΤ, να πανηγυρίζουν για την «ευλογία» των Μνημονίων, φτάσαμε να εκθειάζουν τον Τσίπρα και να του επιδαψιλεύουν δάφνες για την «γενναιότητα» και την «εθνική του υπευθυνότητα».
Ότι ο «εγώ δεν θα γίνω Παπαδήμος», ούτε 24 ώρες από αυτή του τη δήλωσε έγινε Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς και Στουρνάρας μαζί.
Ότι «η Ευρώπη που θα άλλαζε», η Ευρωένωση των Γιούνκερ και των Σουλτς, έφτασε να επιβάλλει και να παρακολουθεί χαιρέκακα την εξόντωση και την ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού.
Ότι η «Αριστερά» που δεν θα έκανε ό,τι έκαναν οι πολιτικοί της αντίπαλοι έφτασε να εκλιπαρεί τον Σόιμπλε (ναι, να εκλιπαρεί τον Σόιμπλε!) για ένα νέο, ακόμα πιο σκληρό από τα προηγούμενα, Μνημόνιο.
Ότι το αγγλικό δίκαιο που θα έδινε τη θέση του στην εθνική ανεξαρτησία έφτασε να στέλνει «συμμαχικό» χαιρετισμό στην ελληνική Βουλή που ψήφισε υπέρ ενός νέου Μνημονίου γραμμένο κι αυτό εις την αγγλικήν.
Ότι ο εξευτελισμός λέξεων και εννοιών όπως δημοκρατία, από τη Νέα Δημοκρατία, όπως σοσιαλισμός, από το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, παραδίδει πλέον τη σκυτάλη στην επιχείρηση εξευτελισμού μιας ακόμα έννοιας, της έννοιας «Αριστερά».
Ότι από το «λεφτά υπάρχουν» όταν ο ελληνικός λαός ρίχτηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου στα αβαθή του Καστελόριζου και από τα «όχι στην λιτότητα, όχι στα Μνημόνια» του κ.Τσίπρα, φτάσαμε ο ελληνικός λαός να ξαναρίχνεται σήμερα στο ακόμα πιο αβαθή του Καστελόριζου.
Ότι μόλις μια βδομάδα μετά από ένα δημοψήφισμα που η κυβέρνηση πήρε το «Όχι» που η ίδια ζήτησε, η ίδια αυτή κυβέρνηση, σε μια αποθέωση της… δημοκρατίας και της λαϊκής… κυριαρχίας, μεταμόρφωσε το 62% «Όχι» σε ένα κατά 88% κοινοβουλευτικό «Ναι».
Ότι την ώρα που τα αμερικανικά και τα γερμανικά «βουβάλια» τσακώνονταν, το «βατράχι» – Ελλάδα συνθλιβόταν στις μυλόπετρες του ιμπεριαλισμού.
Ότι από την άρνηση του λαού να υποταχθεί στα μνημονιακά εξαπτέρυγα, φτάσαμε ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τζήμερος, ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, τα παπαγαλάκια των Μνημονίων σε τηλεοράσεις και σε ραδιόφωνα, τα βαποράκια της τρόικας και του ΔΝΤ, να πανηγυρίζουν για την «ευλογία» των Μνημονίων, φτάσαμε να εκθειάζουν τον Τσίπρα και να του επιδαψιλεύουν δάφνες για την «γενναιότητα» και την «εθνική του υπευθυνότητα».
Ότι ο «εγώ δεν θα γίνω Παπαδήμος», ούτε 24 ώρες από αυτή του τη δήλωσε έγινε Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς και Στουρνάρας μαζί.
Όλα αυτά θα έχουμε καιρό να τα αναστοχαστούμε.
Αλλά πόσος καιρός έχει απομείνει, πια, κουνώντας παθητικά το κεφάλι, να ακούμε τον ποιητή να συνεχίζει να τραγουδάει στους αιώνες:
«Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
από τον Μ ...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου