Ψηφίστηκε και το "αριστερό" Μνημόνιο (με "βοήθεια" από τους παραδοσιακούς μνημονιακούς) - Και τώρα, τι γίνεται;

Το ζήσαμε κι αυτό.

Σε μια απερίγραπτη συνεδρίαση της Βουλής - την ώρα που έξω από το κτίριο - συνέβαιναν σοβαρότατα επεισόδια - ψηφίστηκε η νέα, "αριστερής" υπογραφής αυτή τη φορά κατάπτυστη συμφωνία.

Με 229 «ναι», 64 «όχι» - εκ των οποίων τα 32 από τον ΣΥΡΙΖΑ που μέτρησε επίσης έξι «παρών» και μια αποχή - υπερψηφίστηκε από την Ολομέλεια το νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα μέτρα της Συμφωνίας της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες.


Ένας συσχετισμός που  από πρώτη ματιά φαίνεται "ισχυρός" αφού είναι το Μνημόνιο ή Συμφωνία με τη μεγαλύτερη στήριξη στη Βουλή από το 2010!
 Μάλιστα, όλα τα προηγούμενα έφτανα μέχρι τις 170 ψήφους στήριξης. Ενώ τώρα το "αριστερό" Μνημόνιο ξεπέρασε κατά πολύ  αυτόν τον αριθμό.

Λογικό θα λέγαμε εμείς αφού η μνημονιακή πλειοψηφία στη Βουλή έχει πια new entries ... τους 110 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ!

Από την άλλη, η  νέα αυτή πλειοψηφία επιτεύχθηκε με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού.

Γιατί η κυβερνητική πλειοψηφία δέχτηκε σοβαρό πλήγμα στη συνοχή της. Αφού 39 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με τον ένα ή άλλο τρόπο  διαφοροποιήθηκαν από τη γραμμή του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης. 

 Όχι για να επιβεβαιωθούμε, αλλά μόλις χτες είχαμε γράψει για την διπλή απονομιμοποίηση αυτής της Βουλής και για το πόσο ανίσχυρη θα ήταν η κυβέρνηση αλλά και η "πλειοψηφία" που θα στήριζε την επιλογή προώθησης και επιβολής του νέου Μνημονίου.

Ήδη, λοιπόν, η κυβέρνηση έχει χάσει επί της ουσίας - όχι τυπικά - τη δεδηλωμένη υποστήριξη της πλειοψηφίας της Βουλής.

Πρόκειται πια στην ουσία για μια κυβέρνηση μειοψηφίας η οποία θα βασίζεται στην ανοχή της αντιπολίτευσης, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού.

Από την πλευρά τους αυτές οι δυνάμεις δεν δέχονται - μέχρι στιγμής - να συμμετάσχουν σε κάποια κυβέρνηση "οικουμενική" ή "εθνικής ενότητας".
 Κάτι που δήλωσε και ο νυν πρόεδρος της ΝΔ, κ. Μεϊμαράκης.

Τα κόμματα αυτά έχουν πετάξει την "καυτή πατάτα" στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα ώστε να περάσει τα πιο βαριά και αντιλαϊκά μέτρα που ούτε οι κυβερνήσεις  της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησαν να περάσουν.

Και μετά θα δουν τι θα κάνουν ...

Έτσι ο Τσίπρας προσωπικά και ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, όπως επίσημα εκφράζεται, θα αποτελέσουν το καλύτερο "εργαλείο του συστήματος"  στην παρούσα φάση ώστε να σταθεροποιήσει το μνημονιακό καθεστώς και για να ολοκληρώσει τις αντιλαϊκές "μεταρρυθμίσεις".

Πρόκειται, λοιπόν, για μια κυβέρνηση όχι μόνο "ειδικού σκοπού" (άσχετα αν επίσημα ο πρωθυπουργός δεν την αναγνωρίζει ως τέτοια) αλλά και "ειδικού" και περιορισμένου χρόνου.

Ο Τσίπρας προτίθεται σήμερα κιόλας να προχωρήσει σε εκτεταμένο ανασχηματισμό. Ήδη έχουν αποχωρήσει ο Νίκος Χουντής, η Νάντια Βαλαβάνη.  

Όλα δείχνουν ότι θα απομακρυνθούν από τις θέσεις τους  - χωρίς να παραιτηθούν οι ίδιοι, τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας που ψήφισαν Όχι στη χτεσινή ψηφοφορία, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Δημήτρης Στρατούλης, Κώστας Ήσυχος.

Ενδέχεται η κυβέρνηση να συμπληρωθεί και από ευρύτερα πρόσωπα του χώρου της Κεντροαριστεράς προκειμένου να δοθεί η εντύπωση μιας ευρύτητας.  

Σε κάθε περίπτωση θα είναι μια κυβέρνηση εξαιρετικά αποδυναμωμένη.
Μάλιστα διπλά αποδυναμωμένη.

Από τη μια θα στηρίζεται  σε μια ασταθή κυβερνητική πλειοψηφία που σε κρίσιμα νομοσχέδια θα εξελίσσεται σε μειοψηφία και η οποία κατ' ουσίαν θα στηρίζεται στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, στη λεγόμενη "εθνική πλειοψηφία" (!).

Συμπληρωματικά ο ΣΥΡΙΖΑ φανερώνεται βαθιά διχοτομημένος.
Μια διχοτόμηση η οποία εκφράστηκε στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει υποστεί σημαντικά πλήγματα και στην προσωπική του επιρροή.

Ενώ φαίνεται να χάνει (;) και τον έλεγχο του κόμματος.
Από τη στιγμή που 109 στα 201 μέλη της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής έχουν ταχτεί με δήλωσή τους κατά της νέας συμφωνίας και ζητούν την άμεση σύγκληση του οργάνου.

Γιατί βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να μην στηρίζεται από το κόμμα από το οποίο προέρχεται! 

Ο διχασμός αυτός έχει φτάσει και στην κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνοντας ορισμένες φορές και πολεμικό τόνο. 

 Ο Τσίπρας και η τωρινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πολύ σύντομα θα βρεθεί στην ανάγκη να  αντιμετωπίσει και το εσωκομματικό ζήτημα.

Από την άλλη, θα είναι μια κυβέρνηση η οποία  άμεσα θα καλεστεί να ολοκληρώσει την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου καθώς και βαρύτατα και σκληρότατα αντιλαϊκά μέτρα.
 Μοιραία, θα έρθει σε σύγκρουση με ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας, με τις κοινωνικές ομάδες τις οποίες υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και οι οποίες στην πλειοψηφία τους είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ με την εντολή να ανατρέψει τα Μνημόνια και την πολιτική της λιτότητας.

Κι όπως ήδη είχαμε γράψει καμία "μεταρρύθμιση", κανένα μέτρο δεν μπορεί να προχωρήσει και να υλοποιηθεί, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί με αντιμέτωπη την κοινωνία και την πλειοψηφία του λαού ο οποίος θα πλήττεται βαριά από τις συνέπειες της πολιτικής της.

Πολύ περισσότερο μέσα σε ένα οικονομικό περιβάλλον, σε μια οικονομία που έχει κυριολεκτικά "αποτεφρωθεί" εξαιτίας και των τελευταίων εξελίξεων.

Έτσι έρχεται δυνατά στην επιφάνεια το σενάριο των πρόωρων εκλογών.
Ήδη κάποιοι έγραψαν ως πιθανή  ημερομηνία τις 13 Σεπτεμβρίου.
Άλλοι τοποθετούν αργότερα την προκήρυξή τους τον Οκτώβριο ή και λίγο μετά.

Ο Τσίπρας πιθανόν να θέλει  να ελέγξει τις εξελίξεις, να ανανεώσει τη λαϊκή εντολή και να κατοχυρώσει το ρόλο του.
Κάτι τέτοιο, όμως, θα πυροδοτήσει και θα παροξύνει όλες τις αντιθέσεις, πρώτ' απ' όλα μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποκλείεται και η πολυδιάσπασή του.

Είναι πιθανό, όμως, το ευρωπαϊκό και εγχώριο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο να επιλέξουν να μη γίνουν οι εκλογές, να μείνει ο Τσίπρας με διάφορες κυβερνητικές παραλλαγές και σχήματα - χωρίς να αποκλείεται και αλλαγή του - προκειμένου να γίνει η "δουλειά": να ψηφιστεί ολοκληρωτικά το Τρίτο Μνημόνιο,, τα βασικά νομοθετικά μέτρα και να "σταθεροποιηθεί" η κατάσταση.

Μπορεί, λοιπόν, να δώσουν τον "ελάχιστα αναγκαίο" πολιτικό χρόνο για να ολοκληρωθούν όλα αυτά ... και μετά όλα μπορούν να γίνουν.

Θα θέλαμε σ' αυτό το σημείο να εξετάσουμε και τη στάση της "Αριστερής Πλατφόρμας" - η οποία είναι εξαιρετικά αντιφατική.

Η οποία - επιφανειακά τουλάχιστον - φαίνεται ενισχυμένη.
Ελέγχει ένα σημαντικό αριθμό βουλευτών - προσεγγίζει τον αριθμό των 40 - ενώ έχει ενισχύσει και τις θέσεις της εσωκομματικά.

Το ΟΧΙ στη χτεσινή ψηφοφορία  από τη μια μπορεί να πει κανείς ότι δείχνει μια "συνέπεια" με τις θέσεις που κατ΄καιρούς έχουν εκφράσει τα στελέχη της.

Η πρόταση του Παναγιώτη Λαφαζάνη για εδώ και τώρα έξοδο από το ευρώ και και πορεία προς τη δραχμή θα πρέπει να επισημάνουμε είναι ανακόλουθη και  με αυτό το οποίο οι ίδιοι είχαν εκλεγεί στις 25 του Γενάρη (εξαίρεση ο κ. Λαπαβίτσας ο οποίος ευθαρσώς από τότε μιλούσε για δραχμή). Στο λόγο της Αριστερής Πλατφόρμας και του ίδιου του Παναγιώτη Λαφαζάνη μέχρι και δέκα μέρες πριν - στη διαδικασία του δημοψηφίσματος -  επίσημα γινόταν αναφορά για "παραμονή στο ευρώ" και διεκδίκηση μιας "καλύτερης συμφωνίας".

Κατά τα άλλα οι τελυταίες δηλώσεις του Λαφαζάνη και των στελεχών της Πλατφόρμας (αλλά και της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Γιάνη Βαρουφάκη) ξεπερνούν τα όρια του ... πολιτικού σουρεαλισμού.

Από τη μια καταψηφίζουμε τα Μνημόνια και τα μνημονιακά μέτρα και από την άλλη  ... στηρίζουμε την κυβέρνηση και τον Τσίπρα.

Που κατά κύριο λόγο θα εφαρμόζει τη μνημονακή πόλιτική και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από τις συμφωνίες.


«Στηρίζουμε την κυβέρνηση και αυτοί που είπαμε ‘όχι', στηρίζουμε την προσπάθεια να βγούμε από την κρίση με την Ελλάδα ψηλά, κοινωνικά δίκαιη», δήλωσε, λοιπόν, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης μετά την ψηφοφορία, στο περιστύλιο της Βουλής.

Ο κ. Λαφαζάνης είπε ότι «στηρίζουμε την κυβέρνηση, αλλά διαφωνούμε με τα μνημόνια, με μέτρα λιτότητας, είναι σαφές, στηρίζουμε απολύτως», για να συμπληρώσει ότι «είμαστε βουλευτές της κυβέρνησης αυτής, τη στηρίζουμε ολόθερμα, είμαστε η καρδιά και η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ, τον στηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, στηρίζουμε τον πρωθυπουργό, δεν στηρίζουμε το Μνημόνιο».

«Συνεχίζουμε με έναν ΣΥΡΙΖΑ ενωμένο και κορμό μιας κυβέρνησης που πρέπει να ακολουθήσει και θα ακολουθήσει μια προοδευτική πορεία για να βγει η χώρα από την κρίση. Αυτή είναι η κατεύθυνσή μας, αυτή θα ακολουθήσουμε», είπε.

Τώρα, ας βγάλει κανείς συμπέρασμα με αυτού του τύπου τις δηλώσεις.

Επισημαίνουμε, επίσης, την πολύ άσκημη εντύπωση που έχει κάνει σε πολλούς πολίτες η μη παραίτηση από τις υπουργικές θέσεις αυτών των στελεχών (σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τη στάση της Νάντιας Βαλαβάνη).

Για να μιλήσουμε τώρα πιο σοβαρά ...

Η επιδίωξη του Λαφαζάνη και της Πλατφόρμας είναι κατά πάσα απιθανότητα να πάρουν τον πλήρη έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλοντας τους δικούς τους όρους εν όψει και των εξελίξεων και των πιθανών εκλογών.

Κάτι που ούτε εύκολο, ούτε δεδομένο πρέπει να θεωρείται.

Αφού ακόμα το "πολιτικό κεφάλαιο" του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται να είναι ισχυρό.

Σε διαφορετική περίπτωση είναι πιθανόν να οδηγηθεί σε διάσπαση ο ΣΥΡΙΖΑ και να επιλεγεί  ο δρόμος της αποχώρησης, με την αυτόνομη πορεία της Πλατφόρμας με κάποιους "συμμάχους".

Είναι χαρακτηριστικό από αυτήν την άποψη το φλερτ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή τουλάχιστον με κάποια στελέχη της. όπως για παρ'αδειγμα άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου στον ιστότοπο Iskra.gr που μιλούσε στην ουσία για ένα νέο πολιτικό σχηματισμό από δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της Πλατφόρμας και από αγωνιστές προερχόμενους από το ΚΚΕ (!).

Ένα νεο - αριστερίστικο, δηλαδή, μόρφωμα με θολές θέσεις, με αντιμνημονιακή ρητορεία και με μία τοποθέτηση υπέρ της δραχμής αλλά και εξαιρετικές αντιφάσεις στο εσωτερικό του.
Αφού - γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα - πολλά στελέχη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν καλοβλέπουν αυτή την προοπτική αφού Λαφαζάνη και λοιπούς τους θεωρούν "ρεφορμστές".

Ένα τέτοιο σχήμα θα βαρύνεται, επίσης, με μια ακόμη διάσπαση στο χώρο της Αριστεράς γεγονός που δεν γνωρίζουμε πώς θα γίνει δεκτό στον ευρύτερο κόσμο και τους πολίτες της.

Από την άλλη το νέο σχήμα  θα δεχτεί λυσσαλέα επίθεση από το ΚΚΕ εφόσον η ηγεσία του θα  το αντιμετωπίζει ως κατεξοχήν ανταγωνιστικό και ως "ανάχωμα" για να μην προσεγγίσουν οι λαϊκές μάζες το Κομμουνιστικό Κόμμα. 
 Ήδη η πολεμική έχει ξεκινήσει με τις τοποθετήσεις του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στη Βουλή και σε άλλες ευκαιρίες.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο σχετικά αυτόνομοι παράγοντες που παίζουν το δικό τους προσωπικό "πολιτικό χαρτί' είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Η διαφοροποίησή τους πρέπει να εννοηθεί ως επένδυση για το πολιτικό τους μέλλον και ειδικότερα από την πλευρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως διαμόρφωση ενός δυνάμει ηγετικού προφίλ - ειδικότερα μέσα στον αντιμνημονιακό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και ευρύτερα.

Οι δύο αυτοί εγγράφονται μέσα στο χτεσινό ΟΧΙ μαζί με την 'Πλατφόρμα".
Όμως, βασικά έχουν διαφορετικές στοχεύσεις και πιθανόν αποκλίνουσες πορείες.

Εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε ως Νέος Μέτοικος είναι ότι οι πολίτες και ο λαός μας δεν πρέπει να εγκλωβιστεί ή να αφεθεί σε νέους αυτόκλητους "μεσσίες".

Εκείνο που απαιτείται καταρχάς είναι η ανασύνταξη του κοινωνικού κινήματος για την  απάντηση στα νέα βάρβαρα μέτρα που θα προωθηθούν άμεσα και η δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Με βάση, όμως, τα σκληρά διδάγματα των τελευταίων έξι μηνών θα πρέπει να τονιστεί η αναγκαιότητα για την πολιτική χειραφέτηση και συνειδητοποίηση του ίδιου του λαού και των πολιτών. 

Η όποια πολιτική λύση δεν μπορεί να προκύψει από δυνάμεις παλιές και φθαρμένες, μέσα από βυζαντινισμούς και ίντριγκες σε παλαιοκομματικά γραφεία.

Ούτε και από δυνάμεις που εκφράζουν μια νεο - λαϊκιστική, δημαγωγική, δήθεν αριστερή ρητορεία. 

Που δεν θα έχει καμία συγκεκριμένη πρόταση για τον πολυβασανισμένο αυτόν τόπο και τον λαό του.

Μια λύση που δεν θα αναπαράγει στερεότυπα, δομές και πρακτικές ιστορικά ξεπερασμένες και χρεοκοπημένες.

Η όποια νέα πρόταση θα πρέπει να στηρίζεται σε ουσιαστικά καινούργιες και ριζοσπαστικές πολιτικές και προγραμματικές θέσεις, επιτέλους επιστημονικά τεκμηριωμένες και όχι καιροσκοπικές.

Που θα απαντούν ουσιαστικά στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου, της Ευρώπης - όχι ως φαντασιακού μορφώματος - αλλά στην πραγματική σημερινή υπερεκμεταλλευτική,αντιδημοκρατική και "γερμανική" μορφή της, θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες της κοινωνίας μας.

Που δεν θα έχει στον πυρήνα της μαι νέα άλωση του κράτους για τη δημιουργία των νέων πελατειακών σχέσεων, απλώς με "αριστερό" επίχρισμα.

Θα πρέπει να στηρίζεται σε μια νέα σχέση με το κοινωνικό κίνημα και τους πολίτες- σχέση όχι μικροκομματικής εκμετάλλευσης, πολιτικής και κομματικής χειραγώγησης τους.

Αλλά σε μια δημιουργική σχέση ανατροφοδότησης στηριγμένη σε νέες  αρχές και κυρίως στην ειλικρίνεια και σ' ένα ηθικό κεφάλαιο το οποίο πλέον δεν είναι δεδομένο για την "Αριστερά".

Μια πρόταση που θα είναι έτοιμη και τις αναγκαίες ρήξεις - όχι στα λόγια, με κούφια ρητορεία, που θα οδηγεί αναπόδραστα σε νέες ήττες - αλλά με σχέδιο, ουσιαστική προετοιμασία, με το λαό ενήμερο και συμμέτοχο στις αποφάσεις (με κανένα τρόπο δεν εννοούμε συμμετοχή του τύπου χειραγωγημένων "δημοψηφισμάτων" που θα τα αξιοποιεί η όποια πολιτική ηγεσία για τους δικούς της σκοπούς).

Αλλά για όλα αυτά θα ξαναμιλήσουμε ...