Αναδημοσιεύουμε, λοιπόν, από την Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 29 / 5
Οδός Περιμένοντας...
Ο καπιταλισμός είναι κοντά στην αρχετυπική φύση του ανθρώπου, μάλιστα του ανδρός ανθρώπου -πολεμικός, κυνηγός, εφιαλτικά εφευρετικός, άπληστος, κτητικός και ιδιοκτητικός. Για αυτό ο καπιταλισμός είναι «εύκολος», κατανοητός κι εφαρμόσιμος· ταυτίζονται μαζί του αυτοί που κυριαρχούν με την πολεμική τους αρετή (εκ του αρ-άρειος), ενώ επίσης εύκολα προσαρμόζονται σ' αυτόν -μοιρολατρικά- κι εκείνοι που έπονται και υποτάσσονται.
Αντιθέτως ο σοσιαλισμός είναι πιο κοντά στο ιδανικό περί τον άνθρωπο και γι' αυτό πιο δύσκολος. Προϋποθέτει συλλογική οικονομία, προσωπική καλλιέργεια, ευρυχωρία για τον άλλον, πρόταξη των αναγκών, πολιτικοποίηση των μαζών. Κι ως εκ τούτων εύκολα εκπίπτει στο αντίθετό του -καμιά επανάσταση έως τώρα δεν παρέμεινε διαρκής.
Ο σοσιαλισμός υποκύπτει πιο εύκολα στην εντροπία του, ενώ ο καπιταλισμός θρέφεται συνεχώς απ' την παθογένειά του. Δύσκολο το στοίχημα για τους ανθρώπους...
Πού είναι η Αριστερά;
Πολλοί πολίτες αναρωτιούνται.
Οι μόνοι που ξέρουν, για την ώρα, πού είναι η Αριστερά είναι οι αριστεροί. Αυτοί που ταυτίζονται μαζί της, ιδεολογικώς, ηθικώς, κομματικώς, καθώς και εκείνοι που κάθε φορά την επιλέγουν ή την υπερψηφίζουν, χωρίς να 'ναι απαραιτήτως αριστεροί.
Αν λοιπόν το ερώτημα «πού είναι η Αριστερά» μπορεί να απαντηθεί με ευκολία απ' αυτούς που ξέρουν τι είναι η Αριστερά κι από εκείνους που δέχονται αυτό που είναι η Αριστερά, δηλαδή ένα 10-15% του Εκλογικού Σώματος, απαντιέται με δυσκολία ή καθόλου από το υπόλοιπο.
Λίγοι απ' το μεγάλο μέρος του Εκλογικού Σώματος ελπίζουν σε μια δυναμική και ουσιαστική (επαν)εμφάνιση της Αριστεράς, πολλοί αδιαφορούν και μάλλον ακόμα περισσότεροι -δυστυχώς- την αντιμετωπίζουν με δυσπιστία ή και απόρριψη. Ενίοτε απόλυτη.
Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά πληρώνει και αμαρτίες που δεν είναι δικές της. Πολλοί πολίτες της φορτώνουν κακοδαιμονίες που χρησιμοποιούν οι ίδιοι ως άλλοθι για τις δικές τους καταστροφικές επιλογές. Πολλοί της κάνουν «δίκη προθέσεων» κι άλλοι της φορτώνουν όλη μας την παθολογία, λες και η Αριστερά κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτό το φορτίο φορτώνεται στην Αριστερά, και από κακοπροαίρετους πολίτες (πελάτες του κράτους και των κομμάτων, εκμαυλισμένους και ιδιώτες -με την έννοια του ιδιωτεύοντος), αλλά και από καλοπροαίρετους. Άλλους επειδή έχουν πειστεί από τα κλισέ της κυρίαρχης προπαγάνδας για την Αριστερά κι άλλους, που θα ήθελαν απ' αυτήν περισσότερα και ουσιαστικά, τα οποία όμως δεν βρίσκουν στον χώρο της.
Ο λόγος που η Αριστερά πληρώνει με τέτοιαν ευκολία ξένες αμαρτίες είναι διότι δεν έχει εξιλεωθεί ακόμα η ίδια από τις δικές της. Και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Στη Λατινική Αμερική, όπου αφέθηκε στη λαϊκή κάθαρση, τα πράγματα πάνε αλλιώς.
Η Αριστερά, ιστορικώς, έχει δίκιο.
Αυτό απεδείχθη από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ η οποία είχε παύσει να 'ναι αριστερή από χρόνια, και ακριβώς γι' αυτό κατέρρευσε. Καμμία Αριστερά δεν υπήρχε σε ένα βοναπαρτίστικο, σταλινικό, αντιδημοκρατικό, γραφειοκρατικό, ανελεύθερο και μιλιταριστικό (παρα)μόρφωμα έτσι όπως είχε μεταλλαχθεί το ίδιο στα αντίθετα από όσα η Επανάσταση διεκήρυσσε.
Το ιστορικό δίκιο της Αριστεράς απεδείχθη και αποδεικνύεται επίσης από την αποθηρίωση του καπιταλισμού μετά τη δική της ιδεολογική οπισθοχώρηση.
Ουδέποτε άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τη βιομηχανική επανάσταση κι ύστερα, οι αντιθέσεις μέσα στις κοινωνίες κι ανάμεσα στα κράτη υπήρξαν πιο έντονες και χαοτικές.
Ιδιώτες που έχουν περιουσίες μεγαλύτερες από προϋπολογισμούς μεγάλων κρατών, εξαθλίωση της εργασίας στον αναπτυγμένο κόσμο, ενδημία της φτώχειας και της πείνας στον υπανάπτυκτο, υποδούλωση των τεχνών στις εξουσίες, υποβάθμιση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, ολοκληρωτικός έλεγχος του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, καταστολή, εξάπλωση του πολέμου, λεηλασία του πλανήτη. Οι κρίσεις, η μία μετά την άλλη, χειρότερες κάθε φορά απ' τις προηγούμενες.
Απόγνωση.
(Οπως και η ίδια η γλώσσα θα ήθελε να μας θυμίσει πως συμβαίνει, όταν αποσυνδέεται ο άνθρωπος από τους τρόπους που η ίδια η γνώση προσφέρει).
Σε μια εποχή που η τεχνολογία, όχι μόνον θα επέτρεπε λίγη δουλειά και καλή ψυχαγωγία, αλλά προσέτι θα μπορούσε να έχει εξαφανίσει την ανεργία και να εξασφαλίσει την κοινωνική αλληλεγγύη, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: οι άνθρωποι δουλεύουν σαν τρελοί (όσοι δεν είναι άνεργοι), σαν σκλάβοι, χρεωμένοι ώς τον λαιμό, ανδράποδα των κερδών για τους ελάχιστους, μιας ελίτ των Εταιρειών, που βυθίζει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βίαια την ανθρωπότητα σε έναν τοξικό βίο, βλακώδη, απάνθρωπο, γελοίον.
Καλείται λοιπόν η Αριστερά.
Πού είναι;
Είναι η προσκυνημένη και προδοτική σοσιαλδημοκρατία; Είναι οι βολεμένες στο καθεστώς ή στις παρυφές του δημοσιοσχεσίτικες «παρέες»; Είναι η Αριστερά που για να θεωρεί εαυτήν εκτός συστήματος, έχει μεταναστεύσει στον κόσμο της; Όχι. Καλείται λοιπόν η Αριστερά.
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 29.V.2010 stathis@enet.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου