Εργατική Πρωτομαγιά ή Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών :Χρονικό της Πρωτομαγιάς

H 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886. Βασικό τους αίτημα αποτελούσε το οκτάωρο, καθώς την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο στις ΗΠΑ κανονιστικό εργασιακό πλαίσιο και οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να εργάζονται αμέτρητες ώρες, ακόμα και Κυριακές. Στη δυναμική πορεία του Σικάγο έλαβαν μέρος περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι, ενώ περίπου 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια συμμετείχαν στην απεργία.

  Οι βίαιες συμπλοκές έλαβαν χώρα τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, άγνωστος από το πλήθος πέταξε προς τις αστυνομικές δυνάμεις μία χειροβομβίδα, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Σε απάντηση, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις διαδηλωτές και σημαντικός αριθμός τους να τραυματιστεί. Στη συμπλοκή έχασαν τη ζωή τους και άλλοι έξι αστυνομικοί από πυρά, χωρίς να εξακριβωθεί η προέλευσή τους. Την προηγούμενη μόλις ημέρα, επιπλέον 4 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις. Οκτώ συνδικαλιστές καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για τη βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού. Μοναδικό επιχείρημα του εισαγγελέα, Τζούλιους Γκρίνελ, εναντίον τους ήταν η ενθάρρυνση του άγνωστου βομβιστή από τους λόγους που εκφώνησαν. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν ένοχοι για συνωμοσία και θανατώθηκαν.

Η Πρωτομαγιά ανά τον κόσμο

Την επίσημη καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς από το ιδρυτικό συνέδριο της Δευτέρας Διεθνούς ακολούθησε η πρόταση του Ρέιμοντ Λαβίν, η οποία καλούσε σε διεθνή κινητοποίηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1890. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις της 1ης Μαΐου να λάβουν έκτοτε ετήσιο χαρακτήρα. Ως γιορτή αφιερωμένη στους αγώνες των εργατών και στο σοσιαλιστικό κίνημα, η Πρωτομαγιά αποτελεί μία τεράστιας σημασίας επίσημη γιορτή για χώρες όπως η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η Κούβα και τα πρώην Σοβιετικά κράτη. Οι εορτασμοί περιλαμβάνουν συνήθως μεγαλειώδεις λαϊκές και στρατιωτικές παρελάσεις.

Η σοβιετική Πρωτομαγιά σημαδευόταν από τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στο κέντρο της Μόσχας, η οποία διέσχιζε και την Κόκκινη Πλατεία, όπου βρίσκονταν ο εκάστοτε γενικός γραμματέας, η κυβέρνηση και όλο το Ανώτατο Σοβιέτ και παρακολουθούσαν μια αληθινή επίδειξη δύναμης.

Στη Βραζιλία, η μέρα των εργατών είναι επίσημη γιορτή που γιορτάζεται από τα συνδικάτα με ολοήμερες εκδηλώσεις.

Στην Ιαπωνία, παρά το γεγονός ότι η Πρωτομαγιά δεν έχει οριστεί επίσημα ως εθνική αργία από την κυβέρνηση, επειδή ημερολογιακά συμπίπτει με τη λεγόμενη χρυσή εβδομάδα των αργιών, είτε δίνεται από του εργοδότες ως αργία είτε λαμβάνεται ως άδεια άνευ αποδοχών από την πλειονότητα των Ιαπώνων. Σκοπός δεν είναι η συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις για τον εορτασμό της ημέρας, αλλά συνήθως, η προσωπική ξεκούραση. Συνήθως, ανήμερα της Πρωτομαγιάς, τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα διοργανώνουν πορείες και κινητοποιήσεις στο Τόκιο.

Στο Νεπάλ, η Πρωτομαγιά αναγνωρίστηκε ως εθνική αργία το 2007, παρότι γιορτάζεται στη χώρα από το 1963.

Η γερμανική Πρωτομαγιά αποτελεί μία σημαντική ημέρα, όπου παραδοσιακά τονίζεται η πολιτική σημασία την ημέρας στις περισσότερες περιοχές της και αναφέρεται συνήθως ως «Ημέρα των Εργατών». Μαζικές ετήσιες διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο Βερολίνο, οι μεγαλύτερες από τις οποίες διοργανώνονται από εργατικά συνδικάτα και πολιτικά κόμματα.

Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι οι μοναδικές χώρες στις οποίες ως Ημέρα της Εργασίας δεν εορτάζεται η Πρωτομαγιά, αλλά η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Το 1894, ο εορτασμός της Ημέρας της Εργασίας έγινε νόμος του κράτους των ΗΠΑ, με απόφαση του Κογκρέσου και νόμος του Καναδά με απόφαση του Kοινοβουλίου της χώρας. Στόχος ήταν η αποφυγή της ταύτισης των εργατικών κινημάτων με την αριστερά της χώρας στην οποία είχαν συμβεί τα γεγονότα του Σικάγου.

Η Πρωτομαγιά όπως καθιερώθηκε στην Ελλάδα

  Η πρώτη ελληνική κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε το 1893 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και διαδήλωσαν υπέρ της οκτάωρης εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής ως αργίας και της κρατικής ασφάλισης για θύματα εργατικών ατυχημάτων. Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα, το οποίο επέδωσαν στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Η κωλυσιεργία του προέδρου της Βουλής να το εκφωνήσει προκάλεσε τη μεγαλόφωνη αντίδραση του Καλλέργη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, με εντολή του προέδρου, για διατάραξη της συνεδρίασης. Ο Καλλέργης ξυλοκοπήθηκε και μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε για δύο μέρες. Λίγες μέρες αργότερα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών.

Χρειάστηκε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια, ως το 1911 που γιορτάστηκε και πάλι η εργατική Πρωτομαγιά. Στο διάστημα αυτό ξέσπασαν μεγάλες απεργίες σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και σε πολλούς κλάδους, ενώ πολλά σωματεία και δευτεροβάθμιες οργανώσεις δημιουργήθηκαν. Το 1911, η Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και συλλαμβάνουν τους πρωτεργάτες, ανάμεσα σ´ αυτούς τον Μπεναρόγια, που εξορίζεται στη Σερβία. Tην ίδια χρονιά, στην Αθήνα, αποφασίζεται να γιορταστεί εκ νέου η Πρωτομαγιά με πρωτοβουλία του Ν.Γιαννιού στο Μετς, με κεντρικό σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο». Η Αστυνομία οδήγησε τους Γιαννιό, Αποστολίδη και Παπαγιάννη στα γραφεία της γιατί «δεν είχαν άδειαν», όπου τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι.

Η πρωτομαγιά γιορτάζεται ξανά το 1919 σε 12 πόλεις πανελλαδικά, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Στο μεταξύ, ψηφίστηκε ο Ν.281/1914 «περί Σωματείων» με τον οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα.

Σήμερα, βάσει νόμου, οι αργίες διακρίνονται σε αυτές που έχουν καθοριστεί ως ημέρες υποχρεωτικής αργίας, κατά τις οποίες απαγορεύεται κάθε βιομηχανική, βιοτεχνική, εμπορική εργασία και κάθε επαγγελματική εν γένει δραστηριότητα, καθώς βέβαια και η απασχόληση των μισθωτών, και ως ημέρες προαιρετικής αργίας, στις οποίες επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια του εργοδότη η λειτουργία της επιχείρησης και η απασχόληση ή μη των μισθωτών που απασχολούνται από αυτόν. Η 1η Μαΐου, σύμφωνα με το άρθρο 1 του Α.Ν. 380/68, αποτελεί υποχρεωτική αργία, όταν κηρύσσεται ως τέτοια με απόφαση του υπουργού Απασχόλησης, διαφορετικά εντάσσεται στις προαιρετικές αργίες.

ΠΗΓΗ κειμένου: http://tvxs.gr

 

  Είδαμε παραπάνω το χρονικό της 1ης Μαΐου, πως και γιατί ξεκίνησε και διαμορφώθηκε ως μέρα αργίας, ή ορθότερα απεργίας. ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ έχασαν την ζωή τους προσφέροντας την στον βωμό των εργασιακών δικαιωμάτων, που αφορούν ανθρώπους όχι δούλους της σύγχρονης ιστορίας, πληρώνοντας φόρο αίματος προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό.

  Και όμως στην Ελλάδα του 2014, οι εργαζόμενοι οι ίδιοι λησμόνησαν τις διεκδικήσεις που κέρδισε το εργατικό προλεταριάτο, γαντζώθηκαν στα κόμματα ή κρύφτηκαν πίσω από τον συνδικαλισμό. Σταμάτησαν να διεκδικούν, να γεμίζουν με πορείες τις πλατείες και τους δρόμους, ξεχνώντας την ιστορία του εργατικού κινήματος στην ίδια τους την χώρα, τους νεκρούς και την ιστορία τους. Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα, είχε γράψει κάποτε ο Ανδρέας Πανταζής.

  Φυσικά δεν υπεραπλουστεύουμε ούτε βάζουμε στο ίδιο σακί όλους τους εργαζομένους αυτής της χώρας και τις πορείες της, σεβόμενοι πάνω απ' όλα την ιστορία αυτού του τόπου, έχοντας δώσει κάλυψη πολλές φορές απ' αυτό το blog σ' ότι διαδραματίζεται στις πορείες, χωρίς κομματικές αγκυλώσεις. Όμως περιγράφεται μια κατάσταση χειραφέτησης της μοίρας μας σε κόμματα, συνδικαλισμό κ.α , χωρίς εν τέλει να είμαστε οι ίδιοι κύριοι του εαυτού μας, για την οποία κατάσταση την ευθύνη την έχουμε όλοι μας.

  Εμείς οι πολίτες δεν είμαστε αυτοί που καθιερώσαμε το έθιμο των εκδρομών την ημέρα της Πρωτομαγιάς, την επίσκεψη στο εξοχικό, το ψήσιμο, την οικογενειακή απόλαυση και ξεκούραση, αφήνοντας άλλους να διαδηλώνουν στους δρόμους για εμάς; Την ώρα που η ανεργία βρίσκεται στο 27% και αποτελεί τον καθημερινό εφιάλτη δύο εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.382.062 άτομα, σημειώνοντας αύξηση κατά 78.041 άτομα σε σχέση με το Νοέμβριο του 2012 (+6,0%) και κατά 5.698 άτομα σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2013 (+0,4%). Οι απασχολούμενοι, από την άλλη, εκτιμάται ότι ανήλθαν σε 3.550.679 άτομα, μειωμένοι κατά 112.752 άτομα σε σχέση με το Νοέμβριο του 2012 (-3,1%) και κατά 35.726 άτομα σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2013 (-1,0%).Τα υψηλότερα επίπεδα ανεργίας παρατηρούνται στους νέους ηλικίας 15-24 ετών, όπου το ποσοστό σκαρφάλωσε στο 61,4% από 61% που ήταν το Νοέμβριο του 2012.

  Για τα παραπάνω λοιπόν είναι που πρέπει να αντιδράσουμε, να πάρουμε στα χέρια μας αυτό που μας ανήκει από μια κυβέρνηση δοσίλογων και εθνικών προδοτών, την ίδια μας τη ζωή και τα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα, τα οποία καταστρατηγούν οδηγώντας τον λαό στους δρόμους της ανέχειας και της φτώχειας, σε μισθούς πείνας ή διαθεσιμότητα, φθάνοντας το τελευταίο σκαλί του βάθρου του αίσχους, τις απολύσεις. Να μην αφήνουμε άλλους στη θέση μας, γιατί αύριο δεν θα απολυθεί μονάχα ο διπλανός μας, αλλά εμείς οι ίδιοι. Το βάρος πέφτει κυρίως στη νεολαία η οποία στελεχώνει την κοινωνία του αύριο, δίχως να έχει θέση στην αγορά εργασίας, βαδίζοντας μέρα με την μέρα όλο και πιο κοντά στον καιάδα της κοινωνικής εξαθλίωσης. Το βάρος πέφτει εκεί γιατί οι γονείς έχουν ήδη απολυθεί και οι ίδιοι δεν μπορούν να συντηρήσουν τους εαυτούς τους επειδή βρίσκουν κλειστές τις πόρτες εργασίας ή επειδή οι ίδιοι δεν ψάχνουν.

  Συνοψίζοντας, κρίνουμε πως επιβάλλεται η πνευματική εγρήγορση των πολιτών και η διεκδίκηση των εργασιακών κεκτημένων από τον θίασο των καταδοτών στο θέατρο του παραλόγου της κυβέρνησης. Η πορεία για την Πρωτομαγιά είχε 7.000 διαδηλωτές όπως έδωσαν τα ΜΜΕ(εξημέρωσης), από μια χώρα 11 εκατομμυρίων με τα 10 να μην εκπροσωπούν παρά τα δικά τους συμφέροντα...

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Το παραπάνω κείμενο μας το έστειλε ο φίλος και συνεργάτης, Μ...

Μπορεί να φαίνεται κάπως ετεροχρονισμένο, αφού βρισκόμαστε την επαύριο των εκλογών, αλλά στην ουσία δεν είναι.

 Από δυο πλευρές: 

Είναι πάγια θέση μας ότι δεν αρκούν μόνο ή κυρίως οι εκλογές για να προκύψουν θετικές εξελίξεις για τη χώρα και την κοινωνία μας.

 Απαιτείται η συνειδητοποίηση και η ενεργή στράτευση της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Και από την άλλη, ως Νέος Μέτοικος - αργά αλλά σταθερά - θα φιλοξενούμε άρθρα και κείμενα που αφορούν ιστορικά θέματα - τόσο του εργατικού και λαϊκού κινήματος όσο και ευρύτερα.