Το κίνημα του νεοφασισμού σαρώνει την Ευρώπη: επανάληψη του σκηνικού της δεκαετίας 1930-1940;

του Μ …

Αυτός είναι ο νέος χάρτης της ευρωπαϊκής κοινότητας το 2014, που δεν διαφέρει πολύ από τον αντίστοιχο της δεκαετίας του '30, όταν μετά την αποτυχία της Κοινωνίας Των Εθνών, το φάντασμα του φασισμού άπλωνε το πέπλο του πάνω από την Ευρώπη.

The Map of neo Nazi parties- EU
9.3% Greece
13% Finland
25% France
22% United Kingdom
23% Denmark
The fandom of the 1930's is here

  Η δεκαετία 1930-1940, θεωρείται η πιο κρίσιμη στιγμή της ευρωπαϊκής ηπείρου, καθώς μετά τον τερματισμό του Α Παγκοσμίου Πολέμου, στο επονομαζόμενο διάστημα του Μεσοπολέμου, ανήλθε ο φασισμός και ο ναζισμός, ενώ σε πολλές χώρες υπήρχε κυβέρνηση της (άκρα)δεξιάς. Η Ευρώπη μετά το αιματοκύλισμα της απέναντι στις έννοιες του εθνικισμού και του ιμπεριαλισμού, στον πόλεμο όπου τερματίστηκαν οι τελευταίες μεγάλες αυτοκρατορίες των Αψβούργων και η Οθωμανική, δημιούργησε την ΚΤΕ, έχοντας ως όραμα ένα ευρωπαϊκό δημοκρατικό μέλλον, που επισφραγίστηκε με την Συνθήκη των Βερσαλλιών (28  Ιουνίου 1919). Η ΚΤΕ, σκοπό είχε να αποτελέσει δικλείδα για τη διεθνή ασφάλεια και ειρήνη, καταδικάζοντας τις χώρες με πολεμικές διαθέσεις, δημιουργώντας επίσης μια Ένωση Εθνών, με όρους την εθνική αυτοδιάθεση και την ιδέα ένα κράτος για κάθε έθνος. 

  Ωστόσο, η δημοκρατία στην Ευρώπη είχε βασιστεί μετά το 1918 σ' έναν ασταθή συνασπισμό διεθνών και εγχώριων δυνάμεων, ο οποίος πλέον κατέρρεε, αφήνοντας πίσω όλο και λιγότερους δημοκράτες. Η διεθνής στήριξη της δημοκρατίας μειωνόταν με το πέρασμα του χρόνου. Η κληρονομιά του μεσσιανικού φιλελευθερισμού του Προέδρου των ΗΠΑ Wilson υπονομευόταν από τον αμερικανικό απομονωτισμό, ενώ οι νικητές του Πολέμου στην Ευρώπη - Βρετανία και Γαλλία - ανησυχούσαν περισσότερο για τον κομμουνισμό παρά για τη δικτατορία.

  Επομένως, παρατηρείται η ισχνή υποστήριξη της δημοκρατίας στην Ευρώπη, καθώς και ότι ο φόβος του κομμουνισμού έσπρωξε τους φιλελεύθερους προς πιο αυταρχικές λύσεις. Η ευρωπαϊκή αριστερά είχε εξασθενίσει από τη διάσπαση σοσιαλδημοκρατών και κομμουνιστών, έτσι ώστε να μην μπορέσει να επανέλθει στα επίπεδα του 1918-19. Η δημοκρατία επέζησε εκεί όπου οι σοσιαλδημοκράτες συνέπηξαν συμμαχία με τους αγροτικούς πληθυσμούς. Από την μεριά της συντηρητικής δεξιάς, ευχαρίστως θα επέστρεφαν σε πιο ελιτίστικους ή ακόμα και μοναρχικούς τρόπους διακυβέρνησης.

  Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης παρατηρήθηκε η κούραση του φιλελευθερισμού, η καταρράκωση της Αριστεράς και ο δεσποτισμός της Δεξιάς στην Ιταλία, την Κεντρική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Αναλυτικότερα, υπήρχε ποικιλία καθεστώτων με τη  δικτατορία του Αντονέσκου στη Ρουμανία, τη στρατιωτική κυβέρνηση στην Ισπανία, την Ουγγαρία και την Ελλάδα και τα μονοκομματικά καθεστώτα της Γερμανίας και της Ιταλίας. Οι στρατηγοί Φράνκο και Μεταξάς φοβούμενοι την μαζική πολιτική χρησιμοποίησαν την καθεστηκυία τάξη της μοναρχίας. Η νέα ριζοσπαστική Δεξιά στην Ιταλία και τη Γερμανία ανήλθε στην εξουσία με εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

  Μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος αναπτύχθηκε λοιπόν ο αυστροφασισμός του Ντόλφους, ο φασισμός του Μουσολίνι και ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ. Μετά την άνοδο τους στην εξουσία τα καθεστώτα αυτά (που είχαν ξεκινήσει ως μορφώματα) καταστρατήγησαν τις αξίες του φιλελεύθερου δικαίου, δημιουργώντας νέους νόμους. Για την προστασία της Volksgemeinschaft ο νόμος έπαυε να προστατεύει τα δικαιώματα των Εβραίων και των τσιγγάνων, καθώς και των εκφυλισμένων ομάδων της φυλής των Αρίων: ακοινωνικών, ομοφυλοφίλων, των σωματικά και διανοητικά υστερούντων και φυσικά των αντικαθεστωτικών, έχοντας ως όπλα την αστυνομική καταστολή και την ιατρική βία. Ο Μουσολίνι καθιέρωσε το καθεστώς του με την φαρσοκωμωδία της "πορείας προς την Ρώμη", υιοθετώντας το σύμβολο με τις fasces, που κατείχαν οι Ρωμαίοι δικτάτορες, ενώ το καθεστώς του Φύρερ περιγράφεται εξαίσια κ ρεαλιστικά στην παράσταση του Brecht : Τρόμος και αθλιότητα του Γ' Ράιχ. 

  Αυτές οι επιλογές ξεκίνησαν από την κάλπη και εύλογα αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν συσχετισμοί με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών σήμερα. Ο κλυδωνισμός της δημοκρατίας οδήγησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν πόλεμο ιδεολογιών απέναντι στον φασισμό και τον ναζισμό και την υποδούλωση ολόκληρης της Ευρώπης σε φασιστικό προτεκτοράτο. Την επομένη των αποτελεσμάτων της κάλπης των ευρωεκλογών   διαφαίνεται εκ νέου το φάντασμα του νεοναζισμού πάνω από την Ευρώπη στο πλαίσιο της νέας κρίσης της δημοκρατίας στην ήπειρο. Επιβάλλεται να αναλογιστούμε από τα λάθη μας, προτού να είναι πολύ αργά, όπως αργή ήταν και η αντίδραση στο φασιστικό θίασο του Χίτλερ. Ο Santayana είχε γράψει: <<ο λαός που δεν μαθαίνει από την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει.>> Απ'  ότι φαίνεται δεν μάθαμε από την ιστορία μας και είμαστε ξανά στο ίδιο έργο θεατές.

  Η δημοκρατία περισώζεται με ενεργούς πολίτες, όχι αδιάφορους, με πνευματική οξυδέρκεια, όχι με πνευματικό λήθαργο, με αδιάφθορους πολιτικούς και εκλογική τιμωρία των ενόχων, όχι με κυβέρνηση εντολοδόχων και αδιαφορία στα εγκλήματα και τις απειλές των πολιτικών. Η διόρθωση της κακής δημοκρατίας δεν απαιτεί καλό φασισμό ούτε νοείται να στέλνεται στο ευρωκοινοβούλιο ο άνθρωπος που κατέβασε τη φασιστική σημαία, με ανθρωπάρια που σκοπό έχουν να την ανυψώσουν εκ νέου!