"Oι νέες εκλογές δεν αλλάζουν τίποτε", υποστήριξε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang
Schäuble, μπροστά από την ψηφοφορία των Ελλήνων τον Ιανουάριο που οδήγησε
στην ανάδειξη με σαρωτικό τρόπο μιας ριζοσπαστικής αριστερής κυβέρνησης
που υποσχόταν τέλος στη λιτότητα και απαιτούσε την ελάφρυνση του χρέους
από τους πιστωτές της στην ευρωζώνη. Η νέα ελληνική διοίκηση,
επέμεινε ο Σόιμπλε, πρέπει να αποδεχθεί τους όρους που έχουν τεθεί
από την προκάτοχό της. Σε μεγάλο βαθμό, η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα έχει
ενεργήσει με αυτό τον τρόπο, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Πώς,
λοιπόν, μπορεί οι καταστροφικές πολιτικές που επιβάλλονται από τους ομοίους του
Σόιμπλε πραγματικά να
αλλάξουν; Είναι η ένταξη στην ευρωζώνη συμβατή με τη δημοκρατία;
Αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα
ελληνικό θέμα. Εκλογές πρόκειται να διεξαχθούν στην Ισπανία κάποια στιγμή αργότερα
αυτό το έτος, και οι αριστεροί ριζοσπάστες των Podemos προηγούνται στις
δημοσκοπήσεις. Πράγματι, σε όλες σχεδόν τις εκλογές από τότε που άρχισε η
κρίση, οι ψηφοφόροι έχουν ρίξει την κυβέρνησή τους, μόνο για να πει ο Schäuble
και οι ακόλουθοι του της ευρωζώνης ότι η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να επιμείνει
στις αποτυχημένες πολιτικές, που οι ψηφοφόροι μόλις απέρριψαν. Το 2012,
για παράδειγμα, ο Φρανσουά Ολάντ κέρδισε την προεδρία της Γαλλίας με μια
δέσμευση για τον τερματισμό λιτότητας, αλλά σύντομα αναγκάστηκε από το Βερολίνο
να υποχωρήσει. Πέρυσι, με εντολή από τη θριαμβευτική νίκη του στις ευρωπαϊκές
εκλογές του Μαΐου, ο μεταρρυθμιστής πρωθυπουργός της Ιταλίας, Matteo Renzi,
απαίτησε αλλαγές στο φορολογικό καθεστώς της ευρωζώνης που επέτρεπαν στην
ιταλική κυβέρνηση να επενδύσει περισσότερο. Η πρόταση φυσικά
απορρίφθηκε.
Φυσικά,
οι πολιτικοί συχνά πετούν εύκολα τις προεκλογικές υποσχέσεις όταν έρχονται
αντιμέτωποι με τα σκληρά γεγονότα της διακυβέρνησης. Αυτό είναι ένα
(λυπηρό) χαρακτηριστικό της δημοκρατίας και όχι η απόδειξη της έλλειψης
αυτής. Αλλά οι περιορισμοί για τη δημοκρατία στην ευρωζώνη είναι πολύ
πραγματικοί. Το 2011, οι αρχές της Ευρωζώνης, εξανάγκασαν σε παραίτηση
τους εκλεγμένους πρωθυπουργούς της Ιταλίας και της Ελλάδας - ο τελευταίος
είχε την τόλμη να προτείνει στους Έλληνες δημοψήφισμα για τις άδικες συνθήκες
που τους επιβάλλονταν από τη Γερμανία - και τους αντικατέστησε με εύκαμπτους,
μη εκλεγμένους τεχνοκράτες.
(Εντάξει - ο αρθρογράφος είτε αγνοεί είτε αποκρύπτει τι πραγματικά ήταν και
έκανε ο Γιωργάκης Παπανδρέου.
Κι ότι ήταν από τους βασικούς αρχιτέκτονες της υποδούλωσης της χώρας
στα Μνημόνια).
Όσον
αφορά τη Γαλλία, δεν είναι οι αγορές που εμποδίζουν την κυβέρνηση να αναπτύξει
το δημοσιονομικό της πρόγραμμα - αντίθετα, οι επενδυτές επιδιώκουν να
δανείσουν το Παρίσι σχεδόν δωρεάν - είναι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες που το
κάνουν. Και είναι η καγκελαρία της Άνγκελα Μέρκελ, όχι η οικονομική
«πραγματικότητα» που εμποδίζει την Ιταλία και άλλους από ένα λογικό δανεισμό
για επενδύσεις, γεγονός που θα ενισχύσει την τρέχουσα ζήτηση και τη μελλοντική
προσφορά, καθώς και τα δημόσια οικονομικά.
Όταν
αμφισβητήθηκε η πολιτική αυτή, η απάντηση του Σόιμπλε ήταν ότι πρέπει να γίνουν
σεβαστές οι συμφωνίες: οι κανόνες είναι κανόνες. Αλλά ο ισχυρισμός
ότι οι κανόνες της ευρωζώνης είναι σταθεροί σαν την πέτρα δεν είναι μόνο
αντιδημοκρατικός - είναι και αναληθής. Το Βερολίνο έχει
επανειλημμένα κάνει κατάχρηση της επιρροής του στα θεσμικά όργανα της ΕΕ για να
ξαναγράψει τους κανόνες της ευρωζώνης, και συνεχίζει να τους παραβιάζουν
ατιμώρητα.
Οι γερμανικές τράπεζες δάνεισαν πάρα πολύ
την αφερέγγυα Ελλάδα; Κανένα πρόβλημα! Θα παραβιάσουμε τη νομική
βάση επί της οποίας διαμορφώθηκε η Ευρωζώνη - τον κανόνα "μη
διάσωσης» της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία απαγορεύει την κυβέρνηση μέλος να
χρηματοδοτεί τους εταίρους της - και κρυφά θα διασώσουμε αυτές τις
τράπεζες με το δανεισμό χρημάτων από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους στην
Αθήνα. Οι γερμανικές τράπεζες δάνεισαν, επίσης, πάρα πολλά στις
αφερέγγυες, αναξιόχρεες Ιρλανδία, Πορτογαλία, καθώς και στην Ισπανία; Kein
Problem (= Κανένα Πρόβλημα)! Σε συμπαιγνία με τις διεφθαρμένες
εθνικές ελίτ, εμείς θα δανείσουμε τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών ώστε να
μπορούν να ξεμπλέξουν τις τοπικές τράπεζες και ως εκ τούτου τους Γερμανούς
πιστωτές τους. Οι Γερμανοί φορολογούμενοι άρχισαν να ανησυχούν ότι
μπορεί να πιαστούν στο γάντζο για το σύνολο των χρεών της Νότιας Ευρώπης; Τότε
ας ξαναγράψουμε τους δημοσιονομικούς κανόνες, κάτω από την απειλή ενός
οικονομικού πανικού που τα λάθη της Μέρκελ έχουν δημιουργήσει, και ας
επιβάλουμε ένα νέο φορολογικό ζουρλομανδύα που δίνει στο Βερολίνο και τις
Βρυξέλλες μεγαλύτερο έλεγχο επί των προϋπολογισμών των άλλων χωρών.
Το αχανές πλεόνασμα τρεχουσών
συναλλαγών της Γερμανίας - το πλεόνασμα των εξοικονομήσεων που προκύπτουν
από την πολιτική να ρίξεις στη ζητιανιά τον γείτονά σου με την περιστολή των
μισθών για την επιδότηση των εξαγωγών - υπήρξε το καύσιμο για τον κακό
δανεισμό των γερμανικών τραπεζών, που προκάλεσε την κρίση στην
ευρωζώνη. Τώρα είναι το όχημα μέσω του οποίου η Γερμανία εξάγει
αποπληθωρισμό. Εν ολίγοις, αυτή είναι η μεγαλύτερη, πιο αποσταθεροποιητική
ανισορροπία στη νομισματική ένωση. Και αυτό δεν γίνεται
δεκτό από τους κανόνες της ευρωζώνης για τις μακροοικονομικές
ανισορροπίες. Αλλά αποτελεί πρόβλημα για τις Βρυξέλλες; Φυσικά και
όχι. Οι Γερμανοί "ακουμπούν" στις αρχές της ευρωζώνης για να
"βγουν από το γάντζο", και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποκλίνεται στο
Βερολίνο. Αλλά οι ψηφοφόροι οπουδήποτε αλλού θέλουν να αλλάξουν τα
πράγματα, ακόμα και μόνο στις δικές τους χώρες;
Nein, nein, nein : Δεν
υπάρχει εναλλακτική λύση.
Στην
ελληνική περίπτωση, η γερμανική κυβέρνηση έχει καταλήξει σε ένα ακόμη πιο
υποκριτικό επιχείρημα. Δεν υπάρχει τίποτα αντιδημοκρατικό στο να
εξαναγκάζεις την ελληνική κυβέρνηση να υποταχθεί στη βούληση του
Βερολίνου, υποστηρίζει ο Σόιμπλε: Αντίθετα, η Αθήνα πρέπει να σεβαστεί τις επιθυμίες των ψηφοφόρων στις
άλλες χώρες της ευρωζώνης. Και είναι αλήθεια ότι οι φορολογούμενοι στη
Γερμανία και σε όλη την ευρωζώνη θα ήταν - άδικο - να χάσουν αν η Ελλάδα λάβει
την ελάφρυνση του χρέους που χρειάζεται για να ανακάμψει. Αλλά γιατί
συμβαίνει αυτό; Επειδή η Μέρκελ παραβίασε τον κανόνα απαγόρευσης
διάσωσης, θέτοντας τα συμφέροντα των γερμανικών τραπεζών πάνω από εκείνα των
Ευρωπαίων πολιτών - συμπεριλαμβανομένων και των Γερμανών - και οδηγώντας
τους Ευρωπαίους τον έναν εναντίον του άλλου. Μόνο εάν οι
Γερμανοί ψηφοφόροι συνειδητοποιούσαν ότι οι Μέρκελ και Σόιμπλε τους έχουν πει
ψέματα και τους ξεπούλησαν, δεν θα έπεφταν στην εθνικιστική παγίδα να
κατηγορούν τους Έλληνες για τις δικές τους τράπεζες και τις πράξεις της
κυβέρνησης!
Για να πετύχει την ελάφρυνση
του χρέους, η Ελλάδα θα πρέπει να αποκαλύψει τη μπλόφα της Γερμανίας, όπως υποστήριξα πριν από δύο εβδομάδες - και να
είναι έτοιμη να εκδώσει ένα παράλληλο νόμισμα. Η τετράμηνη παράταση
διάσωσης για την Αθήνα που έγινε αποδεκτή από τους πιστωτές της ΕΕ τον
περασμένο μήνα, δίνει στη νέα ελληνική κυβέρνηση το χρόνο να αναλογιστεί τη
στρατηγική της. Αλλά γενικότερα, πώς θα μπορούσε να αποκατασταθεί η
οικονομική και δημοσιονομική δημοκρατία; Είναι τέτοια η οργή και
δυσπιστία που δημιουργήθηκε από την κακή διαχείριση της κρίσης που τα βήματα
προς μια δημοκρατική ομοσπονδία, είναι πολιτικά αδιανόητη για τώρα. Μια
καλύτερη επιλογή θα ήταν να αποκατασταθεί ο κανόνας της "μη
διάσωσης" και μαζί με αυτόν η ελευθερία των κυβερνήσεων να ανταποκριθούν
στις μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες και τις πολιτικές προτεραιότητες - που
περιορίζονται από την επιθυμία και προθυμία των αγορών να δανείσουν και,
τελικώς, από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. (Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα
λάβει επίσης εντολή να είναι ο κατάλληλος δανειστής στην έσχατη ανάγκη σε
μη κυβερνήσεις με δυσχέρεια ρευστοποίησης.) Ή το ευρώ θα μπορούσε να
"σπάσει" και να χωριστεί.
Η απογύμνωση των ψηφοφόρων από
το δικαίωμα τους να κάνουν νόμιμες οικονομικές και πολιτικές επιλογές δεν
είναι βιώσιμη. Και όπως μας δείχνει η τραγική ιστορία της Γερμανίας
της Βαϊμάρης, η επιβολή δυσβάστακτων πληρωμών προς μισητούς ξένους πιστωτές
οδηγεί στον πολιτικό εξτρεμισμό. Ο Μάρτιν Γουλφ των Financial
Times έχει παρατηρήσει ότι η ευρωζώνη είναι γραφτό να
γίνει μια ένωση δημοκρατιών, όχι μια αυτοκρατορία. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε
πρέπει να το θυμούνται αυτό."
Φυσικά ο Legrain ... δεν είναι
κομμουνιστής!
Είναι οικονομολόγος, συγγραφέας,
ανώτερος συνεργάτης στο London School of Economics και πρώην σύμβουλος του
προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο το
2011-2014.
Από την άποψη αυτή οι επισημάνσεις του -
παρά τις διαφωνίες που μπορούμε να έχουμε - έχουν ιδιαίτερη αξία, καθώς
αναδεικνύουν:
- Το χαώδες δημοκρατικό έλλειμμα που
υπάρχει στην ΕΕ και ειδικότερα στην ευρωζώνη
- Τον "αυτοκρατορικό ρόλο" της
Γερμανίας μέσω της πολιτικής της Μέρκελ και του Σόιμπλε (έχουμε και εμείς
πολλές φορές μιλήσει για το Γερμανικό Imperium)
- Τη συστηματική καταπάτηση και
"προσαρμογή" των ευρωπαϊκών κανόνων από τη Γερμανία την ίδια
στιγμή που κουνά απειλητικά το δάκτυλο στην Ελλάδα,και άλλες χώρες, και καλεί
σε συμμόρφωση προς τους "κανόνες".
- Τελικά, ότι όλα γίνονται για να
διασφαλιστούν τα κέρδη και τα συμφέροντα των τραπεζών, των δανειστών - και
πρώτα απ' όλα των Γερμανικών φυσικά - σε βάρος των ευρωπαϊκών κρατών και
πολιτών.
- Αποκαλύπτεται, έτσι, ο ρόλος των
Μνημονίων, των "προγραμμάτων διάσωσης" στα οποία έχει αλυσοδεθεί η
Ελλάδα και ο λαός μας.
Τώρα, αν επιλέξουμε να παραμείνει η χώρα
στο ρόλο ενός κράτους - αποικίας ...
Αν επιλέξουμε να δεχτούμε και άλλους
εκβιασμούς και εκφοβισμούς - είτε από τους επικυρίαρχους της Ευρώπης, από τους
τοκογλύφους και τους δανειστές είτε και από την εγχώρια ολιγαρχία και από
πολιτικές δυνάμεις μέσα στην ίδια την Ελλάδα ...
Αυτό πρέπει να το απαντήσουμε όλοι μας!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου