Πού διαφωνούμε με το ΣΥΡΙΖΑ – Ορισμένες σκέψεις για τον πρώτο μήνα της νέας κυβέρνησης

 Μπορεί ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στις εκλογές της 25^ης του Γενάρη μέχρι σήμερα να μην είναι πολύς – ένας μήνας και λίγες ημέρες.

 Ωστόσο,  είναι πολύ μεστός και προσφέρεται για ορισμένες γενικότερες εκτιμήσεις για την πορεία της νέας κυβέρνησης.

 Θεωρούμε χρέος μας να τοποθετηθούμε – όπως κάνουμε πάντα – με σαφήνεια και ειλικρίνεια απέναντι στις τελευταίες εξελίξεις.

Τρία βασικά στοιχεία μας κινούν σ’ αυτή την εκτίμηση: είναι οι προγραμματικές εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης – είναι υπογραφή της νέας συμφωνίας με το Eurogroup και τους θεσμούς – και τέλος είναι η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και ειδικά η τοποθέτηση του πρωθυπουργού και Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επανέλαβε ότι «στις 25 του Γενάρη τελείωσαν τα Μνημόνια …».

Πού διαφωνούμε, λοιπόν, και ποια σημεία θα θέλαμε να τονίσουμε:

1. Παρά τον ισχυρισμό … τα Μνημόνια δεν τέλειωσαν. Αντιθέτως είναι πλήρως εδώ!

Τι θα γίνει με τις απώλειες εισοδήματος 25 – 50% για τους περισσότερους εργαζόμενους, συνταξιούχους, για την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Δεν υπάρχει ούτε μια δήλωση – έστω αναγνώρισης – από την πλευρά της κυβέρνησης για την ανάγκη αποκατάστασης των λαϊκών εισοδημάτων.

Τι θα γίνει με τους ανέργους και τις κατεστραμμένες ζωές; Με την ανεργία του 26% και την ανεργία των νέων που φτάνει στα 60%; Πώς θα «διορθωθεί» αυτό το δραματικό γεγονός;

Με τους εφαρμοστικούς νόμους που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία πέντε χρόνια και συντρίβουν κάθε πλευρά της οικονομικής, κοινωνικής και προσωπικής ζωής των Ελλήνων και οι οποίοι είναι πλήρως σε ισχύ, τι θα γίνει επίσης;

Από τις έκτακτες εισφορές, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τη καταβαράθρωση μισθών και εισοδημάτων, τις συνενώσεις ή και το κλείσιμο των σχολείων, τη διάλυση των νοσοκομείων και δεκάδες άλλες πλευρές της καθημερινής μας ζωής …

Αυτό είναι το πραγματικό Μνημόνιο

Και φυσικά είναι και η ένταξη των δανειακών συμβάσεων στο αγγλικό δίκαιο με τη δέσμευση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας η οποία συνοδεύεται και με την απειλή για δέσμευση και δήμευση της περιουσίας μεγάλου μέρους των πολιτών.

2. Τι θα γίνει με το Δημόσιο Χρέος της χώρας;

Θυμίζουμε ότι στην προμετωπίδα του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν:

« … η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο με τεχνική  που δεν θα ζημιώνει τους λαούς της Ευρώπης, αλλά μέσω των συλλογικών ευρωπαϊκών μηχανισμών. Έγινε για τη Γερμανία το 1953. Να γίνει και για την Ελλάδα το 2015.»

Ήδη και αυτή η διατύπωση ήταν ιδιαίτερα προβληματική και άφηνε πολλά περιθώρια συμβιβασμών.

Όμως, και σε σχέση με αυτή  έχει αναδιπλωθεί η κυβέρνηση, υπογράφοντας τη συγκεκριμένη συμφωνία με τους «εταίρους».

Για να μην πάμε πιο πίσω στις προεκλογικές δηλώσεις του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2012:

«Και επιτρέψτε μου μια πρόβλεψη, σ’ αυτό το σημείο: Με το Μνημόνιο και με τη νέα σύνθεση του δημόσιου χρέους, όπου το χρέος σε ιδιώτες αντικαθίσταται με θεσμικό και διακρατικό υπό το αγγλικό δίκαιο, θα πρέπει να ξεχάσουμε το δανεισμό από τις αγορές, τουλάχιστον γι’ αυτήν τη δεκαετία. Δεν είναι, τέλος, τυχαίο ότι κανείς από τους δανειστές δεν μας συστήνει τη συνέχιση του Μνημονίου γιατί αυτό έχει πετύχει. Μας τη συστήνουν μόνο και μόνο επειδή έτσι εξασφαλίζονται οι ίδιοι και επειδή ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος έχουν συνυπογράψει και συνεγγυηθεί την εφαρμογή του. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είναι ο αυτόματος πιλότος προς την ολοσχερή καταστροφή.

  Είναι μηχανισμός οριστικής χρεοκοπίας και εξώθησης της χώρας σε οικειοθελή αποχώρηση από την Ευρωζώνη…

Αλλά και η χρονική επέκταση της εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου είναι προεκλογική υπεκφυγή. Δεν συνιστά λύση. Αντίθετα, επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής, χωρίς αλλαγή της μνημονιακής πολιτικής, σημαίνει μικρότερο από το προβλεπόμενο πρωτογενές πλεόνασμα. Και αυτό δεν συνεπάγεται ανάπτυξη. Αυτό που συνεπάγεται είναι ή μεγαλύτερο δανεισμό από την τρόικα ή γενναίο «κούρεμα» του θεσμικού και διακρατικού χρέους. Δηλαδή, αλλάζοντας μόνον τη δόση του θανατηφόρου φαρμάκου δεν αποτρέπεις το θάνατο. Πρέπει ν’ αλλάξεις το ίδιο το φάρμακο. Δεν υπάρχει, συνεπώς, ένα δήθεν πιο ήπιο Μνημόνιο. Ούτε είναι ρεαλιστική η λεγόμενη σταδιακή αποδέσμευση ή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο, που εκ του πονηρού διακινούν οι θιασώτες του. Το αγκίστρι του Μνημονίου έχει πιάσει έναν ολόκληρο λαό. Και γι’ αυτό πρέπει να το βγάλουμε αμέσως τώρα».

Αυτά έλεγε ο Τσίπρας το 2012 …

Αλλά από τότε μάλλον έχει περάσει πάρα πολύς καιρός. Γι’ αυτό ας επιστρέψουμε στο 2015.

Και το 2015 …

Άραγε δεν ισχύει η βασική διαπίστωση ότι το «χρέος δεν είναι βιώσιμο» ή ότι «είναι επαχθές»;

Όταν σήμερα το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας

 Έχει φτάσει στο 176% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2014, έναντι 171% του ΑΕΠ ένα χρόνο πριν, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat που δόθηκαν την Πέμπτη (22/01/2015) στη δημοσιότητα.

Το δημόσιο χρέος στην ευρωζώνη το ίδιο διάστημα διαμορφώθηκε, κατά μέσο όρο, στο 92,1% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2014, έναντι 91,1% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2013.

Στην «ΕΕ των 28» το δημόσιο χρέος έφτασε το 86,6% του ΑΕΠ, ενώ ένα χρόνο πριν ήταν στο 85,3% του ΑΕΠ.

Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, το δημόσιο χρέος το τρίτο τρίμηνο του 2014 έφτασε το 176% του ΑΕΠ (315,5 δισ. ευρώ), έναντι 177,5% του ΑΕΠ (317,5 δισ. ευρώ) το δεύτερο τρίμηνο του 2014 και 171% του ΑΕΠ (317,7 δισ. ευρώ) το τρίτο τρίμηνο του 2013.

Το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην ΕΕ κατέγραψε, το τρίτο τρίμηνο του 2014, η Ελλάδα (176%) και ακολουθούν η Ιταλία (131,8%), η Πορτογαλία (131,4%) και η Ιρλανδία (114,8).

Επομένως μέσα μόνο σ’ ένα χρόνο εφαρμογής της πολιτικής που συνεχίζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ το Χρέος αυξήθηκε κατά 5%!  Και φτάνει με βάση τους επίσημους υπολογισμούς τα 315,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ενώ παρουσιάζει αυξητικές τάσεις και αυτή τη χρονιά ενώ σύμφωνα με έγκυρους υπολογισμούς θα φτάσει στο 185% του ΑΕΠ !!!

Ρωτάμε, λοιπόν, είναι δυνατόν να αποπληρωθεί πλήρως αυτό το χρέος όπως απαιτούν οι τοκογλύφοι δανειστές, οι κατά τα άλλα «φίλοι» και «εταίροι» μας;

Που επανειλημμένα αλλά και μόλις σήμερα εν χορώ απαίτησαν την ολοκληρωτική αποπληρωμή του;

Αυτά δήλωσε και ο γνωστός κ. Σόιμπλε …

Ή και ο Γιούνκερ, Σουλτς, Ολάντ – γνωστοί «υποστηρικτές» της Ελλάδας – που δήλωσαν στη Realnews, ότι «είναι η τελευταία ευκαιρία σας» και ότι «αν δεν τηρήσετε τις υποχρεώσεις σας, πρώτοι εμείς (=αυτοί, δηλαδή, οι «φίλοι» μας) θα τραβήξουν την πρίζα …».

Και πού είναι οι δηλώσεις οι προεκλογικές της κυβέρνησης ότι το ελληνικό χρέος είναι κομμάτι της γενικότερης ευρωπαϊκής κρίσης χρέους – γεγονός πραγματικό βεβαίως – που απαιτεί συνολική αντιμετώπιση και ρύθμιση με τη σύγκληση Διεθνούς Διάσκεψης για το Χρέος;

3. Είναι δυνατόν να υπάρξει ουσιαστική Ανάκαμψη της Οικονομίας υπό το καθεστώς των παραπάνω διαπιστώσεων και συνθηκών;

Όταν η αναιμική ελληνική οικονομία και η καθημαγμένη ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αποπληρώνει στους δανειστές είκοσι, τριάντα, σαράντα δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως … και όσα ζητά ο αχόρταγος Μινώταυρος του αιώνιου δανεισμού;

Ή τελικά θα συνεχίσει αυτή η πορεία καταστροφής που οδήγησε τους φτωχούς να γίνουν ακόμα φτωχότεροι και τους εξώθησε στα όρια της κοινωνικής εξαθλίωσης;

Η πορεία που οδήγησε και οδηγεί στη φτωχοποίηση ή και στην εξαφάνιση και των μεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας;

4. Η «δημιουργική ασάφεια» - που με αρκετή αυταρέσκεια προβάλλεται από στελέχη της κυβέρνησης μήπως τελικά δεν αφορά τους δανειστές;

Αφού αυτοί με πολύ μεγάλη «σαφήνεια» απαιτούν συγκεκριμένα πράγματα σε βάρος της χώρας και του λαού.

Μήπως τελικά η «δημιουργική ασάφεια» αφορά το λαό μας στο βαθμό που νέα μέτρα έρχονται ως μέρος της υλοποίησης της συμφωνίας;

 Έτσι  – σύμφωνα με σημερινά δημοσιεύματα – « … εναλλακτικά σενάρια για την αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ σε διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες εξετάζει η κυβέρνηση υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών για την εξειδίκευση των μέτρων της «λίστας Βαρουφάκη». 

Όπως  πχ:

«1. Τα εισιτήρια των θεάτρων, τα οποία υπάγονται στον υπερμειωμένο συντελεστή 6,5%.

2. Τα εισιτήρια των κινηματογράφων και των λοιπών θεαμάτων, τα είδη εστίασης, τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού και του φυσικού αερίου, τα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τα κόμιστρα των ταξί, τις υπηρεσίες επισκευής παλαιών κατοικιών, τις πωλήσεις ειδών από καουτσούκ, τις πωλήσεις ανθέων και τις υπηρεσίες των διαγνωστικών κέντρων, που υπάγονται στο μειωμένο συντελεστή 13%.

3. Όλα τα υπόλοιπα προϊόντα και υπηρεσίες που υπάγονται στον κανονικό συντελεστή 23% (πωλήσεις ακινήτων, πωλήσεις και επισκευές ΙΧ αυτοκινήτων, ειδών ένδυσης και υπόδησης, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, επίπλων και λοιπών ειδών από ξύλο, πλαστικών και χημικών προϊόντων, ειδών υγιεινής, καθαριότητας κ.λπ. παροχή υπηρεσιών από ελεύθερους επαγγελματίες κ.λπ.

   Ο κ. Βαρουφάκης, σε μία προσπάθεια να υποβαθμίσει τη σημασία της δέσμευσης που ανέλαβε για αναμόρφωση του καθεστώτος των συντελεστών ΦΠΑ, υποστήριξε – σε συνέντευξη του στον ΑΝΤ1- ότι... το πολύ πολύ να αυξηθεί ο συντελεστής του ΦΠΑ σε κάποιο προϊόν που δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία για τους καταναλωτές!»

5.  Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης για υπερψήφιση του Προκόπη Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ήταν απλά μια κίνηση για εξασφάλιση της «εθνικής ομοψυχίας» εν όψει της «σκληρής διαπραγμάτευσης» με τους εταίρους ή έστω ένας έξυπνος πολιτικός ελιγμός.

 Σηματοδοτεί την επιλογή για μια σαφή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς το «κέντρο» αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ταχύτατα μεταλλάσσεται σε «κεντρώας», σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης πολιτική δύναμη καταλαμβάνοντας το χώρο στον οποίο τις προηγούμενες δεκαετίες ηγεμόνευε το ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα συνδέεται με την επιλογή για την αποδοχή της νέας συμφωνίας και στην ουσία της παράτασης του Μνημονίου.

Ετοιμάζοντας και πολιτικά τις προϋποθέσεις για το «Μεγάλο Συμβιβασμό» που μπορεί προοπτικά να συνδυαστεί – κάποιοι κύκλοι και δυνάμεις το προωθούν και μέσα στο καλοκαίρι, χωρίς αυτό να αποτελεί αυτή τη στιγμή την επικρατέστερη πιθανότητα – με το «Μεγάλο Συνασπισμό» ή με μια μορφή κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας», «Εθνικού Σκοπού» από τις δυνάμεις που είναι πρόθυμες να στηρίξουν Μνημόνια, Νέες Συμφωνίες ή όποια μεταλλαγμένη παραλλαγή τους στο όνομα της διασφάλισης της «ευρωπαϊκής πορείας της χώρας».

6. Στελέχη της κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι η τακτική της κυβέρνησης συγκεντρώνει την στήριξη της απόλυτης πλειοψηφίας του λαού – αφού σύμφωνα και με δημοσκόπηση της Metron Analysis για τα «Παραπολιτικά» - το 80% των ερωτηθέντων δηλώνουν ικανοποιημένοι από την πορεία της.

Πολύ επικίνδυνη αντίληψη θα σημειώναμε.

Από πότε θα πρέπει να μας «κυβερνούν» οι δημοσκόποι και οι δημοσκοπήσεις οι οποίες εκφράζουν «αυθεντικά» τη βούληση του λαού;

Τότε τις εκλογές τι της χρειαζόμαστε;

Ή τα κυρίαρχα αντιπροσωπευτικά σώματα και θεσμούς;

Ή μήπως – πάρα πολλές φορές, σχεδόν κατά κανόνα – οι δημοσκοπήσεις δεν αποτελούν εργαλείο και μέσο χειραγώγησης της κοινής γνώμης παρά έκφρασής της;

 Από την άλλη το πολύ μεγάλο ποσοστό «εμπιστοσύνης» και «στήριξης» της κυβέρνησης μπορεί να ερμηνευτεί από το γεγονός ότι μάζες ψηφοφόρων που είχαν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ακόμη και ΝΔ και οι οποίες σε προηγούμενο στάδιο είχαν στηρίξει μνημονιακές δυνάμεις και επιλογές, βλέπουν σήμερα  - κάτω και από την πίεση των εκρηκτικών προβλημάτων – ότι τους εκφράζει καλύτερα η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ η οποία από τη μια δίνει την εντύπωση της «αμφισβήτησης»  και «σκληρής διαπραγμάτευσης» με τους εταίρους και από την άλλη δεν «ταρακουνά», δεν θίγει τα θεμέλια του συστήματος. Άρα, δεν βάζει και τους ίδιους που έχουν μια συγκεκριμένη πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά σε «περιπέτειες».

 Αποτελούν επομένως μια παραλλαγή, μια νέα μορφή της «συλλογικής αυταπάτης» στην οποία, δυστυχώς, πολλές φορές έχει εγκλωβιστεί ο λαός μας.

Μόνο που οι αυταπάτες, συνήθως, έχουν κακό τέλος …

7. Αποτελεί «ελπίδα» η «αριστερή αντιπολίτευση» μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, η «Αριστερή Πλατφόρμα» και άλλες τάσεις για αλλαγή πορείας της κυβέρνησης;

Πάνω στο ερώτημα αυτό πήραμε θέση και στο προηγούμενο δημοσίευμά μας.

Χωρίς να θέλουμε να μηδενίσουμε κανέναν ή να αμφισβητήσουμε τις προθέσεις κάποιων στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνο που καταγράφουμε είναι πώς αντικειμενικά λειτουργεί η στάση και οι επιλογές τους.

 Αφού παρά την όποια καταγραφή «διαφωνιών» στην ουσία, όπως ήδη είπαμε, αποτελούν συν – διαχειριστές της κομματικής και κυβερνητικής πολιτικής συντελώντας στη δημιουργία του «αριστερού άλλοθι» της κυβέρνησης και επιτρέποντας στην ανάπτυξη και εμπέδωση αυτού του φαινομένου που ονομάσαμε ως σύγχρονη «συλλογική αυταπάτη».

Με όλα όσα αναπτύξαμε δεν εννοούμε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι και δυνάμεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ με αριστερό προσανατολισμό.

Ούτε θέτουμε ζήτημα να πέσει αυτή η κυβέρνηση σήμερα.

Υπάρχει, όμως, ζήτημα επί της ουσίας για ριζική αλλαγή πολιτικής.

Υπάρχει στο ακέραιο η ανάγκη για ριζική ανατροπή των Μνημονίων και αλλαγή της πορείας της χώρας.

Για απαλλαγή από το βρόγχο και τα δεσμά του Χρέους.

Για διασφάλιση της ουσιαστικής λαϊκής κυριαρχίας και Εθνικής Ανεξαρτησίας. Για την υπεράσπιση και διασφάλιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Και αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια «εσωτερική» υπόθεση της κυβέρνησης ή του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω κινήσεων, τακτικισμών, ευφυολογιών, «δημιουργικής ασάφειας» ή διαγκωνισμού και προβολής εσωτερικών τάσεων με «αριστερό» επίχρισμα.

 Η όποια αλλαγή πορείας σε ουσιαστικό ριζοσπαστικό προσανατολισμό για την αποτίναξη των δεσμών των Μνημονίων μπορεί να γίνει μόνο ή κυρίως με όρους του κοινωνικού κινήματος, με τη χειραφέτηση των ίδιων των πολιτών και την ανασύνταξη των αριστερών δυνάμεων μέσα στην ίδια την κοινωνία ώστε να διαμορφωθεί ένας νέος κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός ο οποίος θα αντιστρατεύεται τους συμβιβασμούς, τις υπαναχωρήσεις, χωρίς μεγαλοστομίες και υποκρισία.

 Αλλά με διάθεση και επιμονή για πραγματικές ρήξεις με τα κατεστημένα συμφέροντα και δομές.