Κάποτε ο Κάρολος Μαρξ είχε γράψει ότι η Γαλλία αποτελεί το πολιτικό εργαστήρι για όλη την Ευρώπη.
Και φυσικά δεν είχε άδικο.
Σήμερα στη χώρα αυτή που είχε ένα σημαντικό ρόλο στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα και η οποία είναι βυθισμένη σε βαθιά κρίση ενώ τείνει να γίνει δορυφόρος της Γερμανίας, διεξάγονται περιφερειακές και τοπικές εκλογές που έχουν ιδιαίτερη σημασία.
Κυρίως για την επερχόμενη - όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις - νίκη του FN (Front National) της Μαρί Λεπέν.
Θ απαρακολουθήσουμε τη συζήτηση για το κρίσιμο αυτό θέμα παρουσιάζοντας ορισμένα άρθρα από το γαλλικό και διεθνή τύπο. Ξεκινώντας από ένα άρθρο του Grégoire Biseau στη Liberation.
Να υπενθυμίσουμε, επίσης, ότι στη γαλλική πολιτική σημειολογία και γεωγραφία το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα κατατάσσεται στην “Αριστερά”.
Αίσθηση της προδοσίας, η άνοδος του ατομικισμού, η απώλεια της εμπιστοσύνης ... Αυτά που οδήγησαν στην εκλογή του Ολάντ το 2012 φαίνεται να έχουν εξατμιστεί, γεγονός που “υπόσχεται” μια ήττα την Κυριακή.
«Φυγή». Έτσι περιγράφει ο Bruno Le Roux, επικεφαλής των Σοσιαλιστών βουλευτών, την κατάσταση των ψηφοφόρων, στις παραμονές των εκλογών για τους νομούς. Πρόκειται για μια τοπική εκλογική αναμέτρηση, βέβαια, αλλά θα έχει ένα ισχυρό εθνικό αντίκτυπο. Πρώτον, διότι είναι η πρώτη φορά που τα συμβούλια θα πρέπει να ανανεωθεί για μία φορά. Αλλά κυρίως γιατί με την εκλογή αυτή, η γαλλική πολιτική θα πειραματιστεί για πρώτη φορά, σε πολύ μεγάλη κλίμακα, σ’ ένα νέ τρικομματισμό, με το FN -το Εθνικό Μέτωπο - να βρίσκεται σε θέση να κυριαρχήσει σε σχεδόν τα μισά από τα καντόνια.
Δεν πρέπει να υπάρχει σύγχυση: ένας ψηφοφόρος που φεύγει, που διαρρέει είναι ένας ψεύτικος φίλος. Οι εκλεγμένοι γνωρίζουν ότι συχνά αυτό είναι προάγγελος της καταστροφής. Ο ψηφοφόρος της Αριστεράς "διαρρέει", διότι δεν θέλει να μιλήσει, και αμφισβητεί την ανάγκη να ρίξει ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Δεν έχει πια την επιθυμία, την εμπιστοσύνη. Ο πολιτικός επιστήμονας μιλά για παρέμβαση, αποπροσανατολισμό, και αισθήματα εγκατάλειψης. Ο ψυχολόγος διαπιστώνει εύκολα μια μορφή κατάθλιψης. "Νιώθουμε μια πραγματική δυσφορία," επιβεβαιώνει ένα τοπικό στέλεχος των Σοσιαλιστών. Θα χρειαστεί πολλή ενέργεια και πολιτική συνειδητοποίηση προς τα αριστερά για να πάνε οι ψηφοφόροι να ψηφίσουν.Και όταν πάνε, θα βρεθούν διχασμένοι. Στα περίπου 90% των καντονιών, τουλάχιστον δύο ψηφοδέλτια της Αριστεράς θα διαγωνιστούν. Το καλύτερο διαβατήριο για να περιοριστούν κατά τον πρώτο γύρο, και να πολλαπλασιαστούν την 21η του Απρίλη σε όλη τη χώρα.
Διπολισμός. Μετά από σχεδόν τρία χρόνια στην εξουσία, ο Ολάντ έχει προκαλέσει σύγχυση σε πολλούς από τους ψηφοφόρους του, με μια πολιτική που μιλά ελάχιστα προς τα αριστερά και δεν έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά της. Παρότι είναι σχετικά μικρή, η εκλογική βάση του περιορίζεται ακόμη. Σύμφωνα με έρευνες, οι προθέσεις ψήφου του συνόλου της Αριστεράς μπορούν να εξακολουθούν να είναι περίπου στο 35%. Ένα ποσσοτό που δεν θα αποφύγει το σφυροκόπημα στις νομαρχιακές εκλογές, αλλά θα κρατήσει μια (μικρή) ελπίδα για το 2017. Υπό την προϋπόθεση ότι ο αρχηγός του κράτους θα εργαστεί γρήγορα για να ξανασυγκεντρώσει την παράταξή του. Γιατί το εκλογικό σώμα της αριστεράς έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό διπολικό. Μπορεί να εκφράζει από τη μια "πολύ ισχυρή αίσθηση της προδοσίας για τις ανεκπλήρωτες δεσμεύσεις του Φρανσουά Ολάντ," σύμφωνα με τον François Miquet Marty, του ViaVoice, και να υποστηρίζει ταυτόχρονα κατά 57% (και 71% για τους υποστηρικτές των Σοσιαλιστών) τη δράση του Manuel Valls, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση - βαρόμετρο του Ipsos. Μπορεί ταυτόχρονα να καταγγέλλει την πολιτική της λιτότητας και των φιλελεύθερων κοινωνικών πολιτικών της κυβέρνησης, χωρίς να θέλουν να ψηφίσουν τον Μελανσόν. Συμβαίνει επίσης να στηρίζει πολλά από τα σημαντικότερα μέτρα της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων των πιο σημαντικών διασπάσεων (σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, μείωση των δημοσίων δαπανών, μέχρι και τη μείωση των ποσών για το οικογενειακό επίδομα ...), ενώ απορρίπτει την προσφυγή της κυβέρνησης στην παγκοσμιοποίηση.
Τα σημεία δείχνουν ότι η Αριστερά - οι “Αριστερές” θα ήταν καλύτερο να γράψει κανείς - για πρώτη φορά είναι καταδικασμένη να χάσει. Δεν είναι μόνο κατακερματισμένη μεταξύ πολλών ευαισθησιών όλο και περισσότερο ασυμβίβαστων μεταξύ τους, διασχίζεται, επίσης, από αντιφατικές προσδοκίες. Θέλει - για παράδειγμα - περισσότερο Κράτος αλλά λιγότερους φόρους. Αποδέχεται πρόθυμα τη γοητεία της αυταρχικής πολιτικής και αισθάνεται βαθιά δυσπιστία προς την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ειδικά, με δεδομένο ότι δεν βλέπουν οι ψηφοφόροι οποιαδήποτε αποτελέσματα στο μέτωπο της απασχόλησης, αρχίζουν να αμφιβάλλουν για τη νομιμοποίηση της ιδεολογικής τους ταυτότητας: την ιδέα της κοινωνικής αναδιανομής. Όλες οι δημοσκοπήσεις λένε: συμπεριλαμβανομένου της αριστεράς, τις αξίες του προοδευτικού ατομικισμού. Στην πραγματικότητα , οι εκλεγμένοι συναντούν όλο και πιο πολλούς αριστερούς ψηφοφόρους, οι οποίοι είναι ανοιχτά εξοργισμένοι για την άσκηση της πολιτικής ή αμφισβητούν την αιτιολόγηση της πολιτικής αλληλεγγύης. Γι’ αυτή την αργή διολίσθηση, ο Φρανσουά Ολάντ δεν είναι προφανώς χωρίς ευθύνη. "Έχει καταφέρει να κάνει αντιλαϊκή και αντιδημοφιλή τη φορολογική πολιτική, παραδέχονταια κόμα και πιστοί φίλοι του Προέδρου. Για κάποιον ειδικό στα δημόσια οικονομικά οι επιλογές του είναι πολύ ατυχείς».
Προς τα δεξιά. Σ’ αυτή την κρίση του προεδρικού και κυβερνητικού έργου προστίθεται μια κρίση αξιών. Η προς τα δεξιά μετατόπιση της γαλλικής κοινωνίας “μολύνει” επίσης ένα (μικρό) τμήμα της αριστεράς: ο αντιρατσισμός, η εμπιστοσύνη σε μια ανοικτή και πολυπολιτισμική κοινωνία ... έχουν χάσει την ομόφωνη στήριξή τους. Σήμερα μπορεί κανείς να ακούσει στο στόμα ενός ψηφοφόρου του Ολάντ φράσεις αδιανόητες πριν μερικά χρόνια, όπως: “ακόμη υπάρχουν πάρα πολλοί ξένοι" ή "δεν γίνεται τίποτε παρά μόνο για αυτούς "... Έτσι, σήμερα, η Αριστερά είναι σιωπηλή. Αν είχε μια επιλογή, ίσως θα πήγαινε σε “καραντίνα”. Αυτή τη χρονική στιγμή, μπορεί να καθήσει να “ρεμβάζει” και να κάνει τη βόλτα του χωρίς να περάσει στη δράση.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου