Στον απόηχο της συνάντησης Μέρκελ - Τσίπρα: τελικά ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό;

Ικανοποίηση και αισιοδοξία εξέφρασαν στελέχη της κυβέρνησης και ο ίδιος ο πρωθυπουργός  για τα αποτελέσματα της επίσκεψης στο Βερολίνο και της συνάντησης με την καγκελάριο Μέρκελ.

Τα συστημικά ΜΜΕ, επίσης, έσπευσαν να καλλιεργήσουν την εικόνα μιας πολύ επιτυχημένες επίσκεψης.

Πολλοί πολίτες αισθάνθηκαν - κάτω και από αυτή την επικοινωνιακή επίθεση - "υπερήφανοι" και είδαν τις τοποθετήσεις του πρωθυπουργού στη συνάντηση σαν κάτι ποιοτικά καινούργιο σε σχέση με τους προκατόχους του.

Και πράγματι, ο Αλέξης Τσίπρας - αυτό κυρίως καταγράφουν ως μεγάλη επιτυχία - έθεσε ενώπιον της Μέρκελ τα ζητήματα των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου καθώς και εκείνο της Siemens, ζητώντας δικαστική συνδρομή από τις δικαστικές αρχές της Γερμανίας.

Οπωσδήποτε στο επίπεδο των ρηματικών ανακοινώσεων και της σημειολογίας ήταν θετικά στοιχεία.

Μόνο που ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποδυνάμωσε αυτές τις δηλώσεις.

Λέγοντας ότι πρωτίστως είναι ηθικής φύσης ζήτημα αυτό των γερμανικών επανορθώσεων.

Δεν θα συμφωνήσουμε με αυτή τη διατύπωση.

Υπάρχουν συμβατικές υποχρεώσεις του γερμανικού κράτους και για τις αποζημιώσεις και για το κατοχικό δάνειο τις οποίες δεν τις έχει εκπληρώσει και αρνείται μέχρι και σήμερα να τις δεχτεί.

Όσον αφορά το ζήτημα της Siemens όφειλε πρώτα η ελληνική πολιτεία να κινήσει την υπόθεση και να πάρει μέτρα.
 Θυμίζουμε το άρθρο που αναρτήσαμε στο Νέο Μέτοικο και αφορούσε τις ενέργειες και το τεράστιο πρόστιμο που επέβαλαν οι αμερικανικές δικαστικές αρχές στην Commwerialbank - μονομερώς και με βάση τους αμερικανικούς νόμους.

Τώρα, σχετικά με τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι δεν πήγε στο Βερολίνο για να ζητήσει χρήματα,  ούτε αυτή είναι ακριβής.

Και το αποδεικνύει  η επιστολή του ίδιου του πρωθυπουργού προς τη Μέρκελ από τις 15.3 και την οποία αποκάλυψαν πριν λίγες ημέρες οι Financial Times. 

Όπου ούτε λίγο ούτε πολύ ο πρωθυπουργός ομολογεί ότι το χρηματοδοτικό αδιέξοδο του ελληνικού κράτους το οποίο μπορεί να οδηγηθεί σε πιστωτικό γεγονός μέσα στον Απρίλιο αν δεν δοθούν πρόσθετοι πόροι αλλά και αυτοί που - σωστά - υποστηρίζει η ελληνική κυβέρνηση ότι της οφείλει η ΕΚΤ.

http://www.real.gr//Files/Articles/Document/402629.pdf

Τώρα, πόσο "περήφανη" και "αποτελεσματική" διαπραγμάτευση μπορείς να κάνεις όταν ομολογείς ότι έχεις φτάσει στο έσχατο σημείο;

Από εδώ και πέρα τίθενται τα βασικά ερωτήματα;

Τι πήρε αλλά και τι έδωσε η ελληνική πλευρά σ' αυτή τη συνάντηση;

Επικοινωνιακά και φραστικά βγήκε ότι υπάρχει μια "βελτίωση" των σχέσεων και της κατανόησης μεταξύ των δύο κρατών.

Διαφαίνεται και κάποια κινητικότητα από πλευράς θεσμικών παραγόντων, όπως ο Ντάισελμπλουμ, ώστε να ξεκλειδώσουν καταρχάς τα 1,2 δισ ευρώ που ζητά η ελληνική κυβέρνηση να της επιστραφούν.

Όλο, όμως, οι παράγοντες τονίζουν ότι όλα αυτά θα προχωρήσουν στο βαθμό που η ελληνική πλευρά ανταποκριθεί στις "υποχρεώσεις" της.

Φυσικά, έχει ανοίξει διάπλατα και η συζήτηση για μια Νέα Συμφωνία - ένα Νέο Μνημόνιο - με οποιοδήποτε καινούργιο τίτλο ή όνομα του δοθεί.

Στο εσωτερικό είχαμε και τα πρώτα "κρούσματα" του πώς εννοούνται ορισμένες από αυτές τις "υποχρεώσεις" ή τις "δεσμεύσεις":

Έτσι, είχαμε τις δηλώσεις της κ. Βαλαβάνη για αύξηση του ΦΠΑ σε ορισμένα νησιά με "προνομιούχο" τουρισμό, φέρνοντας σε αντιπαράθεση μάλιστα την Κρήτη με αυτά τα νησιά!

Ερώτημα απλό: με δεδομένο ότι οι Έλληνες πολίτες είναι οι πλέον υπερφορολογημένοι στην Ευρώπη και΄όχι μόνο, γιατί δεν εξετάζεται  η μείωση του ΦΠΑ και στις περιοχές που είναι ιδιαίτερα υψηλός;
 Πώς θα ενισχυθεί η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και η καταναλωτική ζήτηση - άρα και η τόνωση της εγχώριας αγοράς - όταν οι Έλληνες πληρώνουν κυριολεκτικά αιματηρούς φόρους;

Αλλά είπαμε, ότι υπάρχουν οι "δεσμεύσεις" και οι "υποχρεώσεις" προς τους εταίρους (για να καταλαβαινόμαστε, τους δανειστές και τοκογλύφους ... )

Το δεύτερο που έχει ακουστεί είναι αλλαγές στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα με πιθανή αύξηση του ορίου ηλικίας σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων.

Άλλη μια "υποχρέωση" και "δέσμευση" ...

Και τρίτον, ανοίγει ο φάκελος των ιδιωτικοποιήσεων - με πρώτο θέμα, απ' ότι ακούγεται, την πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας για τα οποία ενδιαφέρονται πρωτίστως οι Γερμανοί.

Και έπεται συνέχεια ...

Όλα αυτά βαπτίζονται "μεταρρυθμίσεις", "δεσμεύσεις" και άλλα τέτοια ηχηρά ...
Στην ουσία είναι εξαναγκαστικοί όροι που προκύπτουν από τα Μνημόνια τα οποία ακόμα ζουν και βασιλεύουν!

Και στα οποία οι δανειστές, η ευρωπαϊκή ολιγαρχία σε συνεργασία με την αντίστοιχη ελληνική θέλουν να μας κρατήσουν δεμένους για πάρα πολλά χρόνια ακόμη.

Γι' αυτό πιέζουν και εξωθούν στην υπογραφή ενός Νέου Μνημονίου - όπως κι αν ονομαστεί.

Με την αναγκαία, οπωσδήποτε, επικαιροποίηση, συμμόρφωση και τροποποίηση.

Έχοντας σ' αυτή τη φάση νέο "διαχειριστή" που είναι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. 

Πρέπει, λοιπόν, και η κυβέρνηση, ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ν' απαντήσει στο αν αποδεχτεί αυτό το ρόλο (πέρα από τη ρητορική και την επικοινωνιακή  προβολή κάποιων θεμάτων).

Πρέπει, επίσης, να απαντηθεί αν είναι δυνατόν να βγούμε από αυτό το φαύλο κύκλο της ύφεσης, της μαζικής ανεργίας στηριζόμενοι αποκλειστικά σε δανεικά τα οποία επιβαρύνουν διαρκώς το δημόσιο χρέος και απαιτούν όλο και πιο σκληρά μέτρα σε βάρος του λαού μας.

Ο οποίος αυτός  - όλοι εμείς - πρέπει ν' απαντήσουμε αν ανεχτούμε μια τέτοια εξέλιξη, αν συμβιβαστούμε με την προοπτική του εθελούσιου ραγιαδισμού στο όνομα της αποφυγής μια μελλοντικής "καταστροφής".

Αγνοώντας την καθημερινή καταστροφή που συντελείται στη χώρα και στην τεράστια πλειοψηφία των πολιτών.