FT: «Ναι» σε κούρεμα του ελληνικού χρέους από 18 οικονομολόγους

του Μ ...

Οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν πως η ελάφρυνση χρέους είναι αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει να αναπτυχθεί η Ελλάδα και να εκμεταλλευθεί πλήρως τις ικανότητες του λαού της , ώστε να συνεισφέρει στην ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη.

Σε κάθε περίπτωση ξεκαθαρίζουν πως η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους από μόνη της δεν επαρκεί για να δημιουργηθεί την απαραίτητη αναπτυξιακή δυναμική και ότι η Ελλάδα οφείλει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, δίνοντας βάρος στην ενίσχυση της αποδοτικότητας στην είσπραξη φόρων και απέχοντας από περικοπές στις δημόσιες δαπάνες.

Για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους οι γνωστοί οικονομολόγοι υιοθετούν μια σειρά προτάσεων όπως:

• Την υπό όρους παράταση της περιόδου χάριτος, έτσι ώστε η Ελλάδα να μην χρειάζεται να εξυπηρετεί χρέος, παρά μόνον όταν καταγράφει ρυθμό ανάπτυξης τουλάχιστον 3% και μέχρις ότου ανακτήσει τουλάχιστον το 50% του ΑΕΠ που έχει χάσει από το 2008 (ρήτρα ανάπτυξης).

• Την μείωση κάποιου μέρους του επίσημου χρέους, ώστε να υπάρχει περισσότερος διαθέσιμος δημοσιονομικός χώρος.

• Τη χορήγηση σημαντικών επενδυτικών κεφαλαίων στη βάση του σχεδίου Γιούνκερ, που θα στηρίξουν τις ελληνικές εξαγωγές.

Οι νομπελίστες που υπογράφουν την επιστολή:

Prof Joseph Stiglitz
Columbia University, Nobel Prize winner of Economics

Prof Chris Pissarides
London School of Economics, Nobel Prize winner of Economics

Prof Charles Goodhart
London School of Economics

Prof Marcus Miller
Warwick University

Michael Burke
Economists Against Austerity

Prof Panicos Demetriadis
University of Leicester

Prof Stephany Griffith-Jones
IPD Columbia University

Prof Gustav A Horn
Macroeconomic Policy Institute (IMK)

Prof Mary Kaldor
London School of Economics

Neil MacKinnon
VTB Capital

Prof Jose Antonio Ocampo
Columbia University

Avinash Persaud
Peterson Institute for International Economics

Helmut Reisen
Shifting Wealth Consult

Robert Skidelsky
Emeritus Professor, University of Warwick

Prof Frances Stewart
University of Oxford

Prof Robert Wade
London School of Economics

Hilary Wainwright
Transnational Institute, Amsterdam

Prof Simon Wren-Lewis
Merton College Oxford

Το δημοσίευμα των Financial Times

Ολόκληρο το άρθρο μεταφρασμένο στα ελληνικά:

Κύριε, 

Αρθρογράφοι των FT αναγνώρισαν πρόσφατα ότι η ελάφρυνση του χρέους είναι μια αναγκαία (αν και όχι επαρκής) συνθήκη για να επανακάμψει η Ελλάδα (Gillian Tett-19 Ιαν., Wolfgang Münchau-5 Ιαν,  Peter Spiegel-7 Ιαν.) Μόνο μετά από μια τέτοια ελάφρυνση θα μπορέσει να οικοδομήσει μια ισχυρή οικονομία που είναι σε θέση να αξιοποιήσει πλήρως τα προσόντα των ανθρώπων της και να συμβάλει σε μια ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη. 

Σχετικά με το δύσκολο θέμα της απομείωσης του χρέους, πρέπει να συγχαρούμε τους αρθρογράφους για την ηθική και πραγματιστική τους στάση. Ηθική γιατί απορρίπτει μια δογματική εμμονή στην πλήρη αποπληρωμή του χρέους, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές και πολιτικές της συνέπειες-ένα δόγμα που ήδη διχάζει την Ευρώπη και ευνοεί την άνοδο της ακροδεξιάς. Πραγματιστική γιατί αντιλαμβάνεται τον ζωτικό χώρο που θα δώσει μια τέτοια απόφαση σε μια κυβέρνηση που θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις- να αντιμετωπίσει την διαφθορά και τη φοροδιαφυγή και να επιδιώξει τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας - αντί να ακολουθεί τυφλά την πολιτική της λιτότητας.

 Θα θέλαμε να πάμε αυτό τον πραγματισμό λίγο παραπέρα, προτείνοντας τρία είδη χρηματοοικονομικής διαχείρισης του χρέους με συγκεκριμένα ιστορικά προηγούμενα: 

1. Μια επιπρόσθετη, υπό όρους, επέκταση της περιόδου χάριτος, ώστε η Ελλάδα να μην χρειάζεται να πληρώνει για το χρέος της, π.χ. τα επόμενα 5 χρόνια. Αλλά ακόμα και τότε, να πληρώνει μόνο αν αρχίσει να αναπτύσσεται με ρυθμό πάνω από 3%, και μέχρι να ανακτήσει τουλάχιστον το 50% του προϊόντος που εχάσε απο το 2008. Μια τέτοια λύση αποτελούσε, ας πούμε, η "ρήτρα ανάπτυξης" που περιλαμβάνονταν στο δάνειο που έλαβε η Βρετανία από τις ΗΠΑ, την οποία διαπραγματεύτηκε ο Τζ. Μ. Κέυνς μετά τον Β’ Π.Π., χάρη στην οποία η Βρετανία δεν εξυπηρέτησε το χρέος της μέχρις ότου η οικονομία της να πληροί συγκεκριμένες συνθήκες. 

 2. Μια μείωση του χρέους, ειδικά του διμερούς θεσμικού χρέους, ώστε να διευρυνθεί ο διαθέσιμος δημοσιονομικός χώρος.

3. Ένα σημαντικό ποσό για αποτελεσματικές επενδύσεις, κυρίως εξαγωγικές. Το "πακέτο Γιούνκερ" θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό πλαίσιο για τέτοιου είδους επενδύσεις οι οποίες θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν, επί παραδείγματι, από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τα Διαρθρωτικά Ταμεία της ΕΕ και την γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW. Παράλληλα με την αύξηση της συνολικής ζήτησης, ένα τέτοιο μέτρο στην πλευρά της προσφοράς θα βοηθήσει την ανάπτυξη στο μέλλον. 

Ωστόσο, η ελάφρυνση του χρέους δεν είναι επαρκής συνθήκη για μια τέτοια "ενάρετη δυναμική": Η Ελλάδα πρέπει να κάνει η ίδια μεταρρυθμίσεις. Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τη λιτότητα από τις μεταρρυθμίσεις. Η απόρριψη της λιτότητας δεν ισοδυναμεί με απόρριψη των μεταρρυθμίσεων. Η μακροοικονομική σταθεροποίηση μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ανάπτυξης και της βελτίωσης της αποτελεσματικότητας στη συλλογή των φόρων, αντί μέσω περικοπής των δημοσίων δαπανών, η οποία μείωσε την φορολογική βάση και οδήγησε στην αύξηση του ποσοστού του χρέους. 

Πιστεύουμε ότι όλη η Ευρώπη θα ωφεληθεί αν δοθεί η ευκαιρία στην Ελλάδα να κάνει μια νέα αρχή. Εξάλλου, όπως μας υπενθύμισε η κα Tett, η γερμανική οικονομία κατάφερε να αναπτυχθεί -και να κάνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις- στη δεκαετία του 1950, μόνο όταν το χρέος της μειώθηκε σημαντικά.