Το τηλεφώνημα του Ομπάμα στον Τσίπρα, η Γερμανία και η Ρωσία: ή, εκεί ποπυ συγκρούονται τα ‘βουβάλια’ στη διεθνή στρατηγική αντιπαράθεση, ποια μπορεί να είναι η θέση της “μικρής” Ελλάδας;

Πέρα από την είδηση που έδωσε στη δημοσιότητα η ελληνική κυβέρνηση και το Reuters επιβεβαίωσε το τηλεφώνημα του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, με το οποίο  συνεχάρη τον Έλληνα Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, για την εκλογή του και δήλωσε ότι η Ουάσινγκτον προσβλέπει στη συνεργασία με την Αθήνα στις προσπάθειές της για την ενίσχυση της οικονομίας της  χώρας.

"Ο Πρόεδρος σημείωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως ένας παλιός φίλος και σύμμαχος, ανυπομονεί να συνεργαστεί στενά με τη νέα ελληνική κυβέρνηση για να βοηθήσει την  Ελλάδα να επιστρέψει σε μια πορεία  μακροπρόθεσμης ευημερίας”,  ανέφερε σε δήλωσή του εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου.

«Οι δύο ηγέτες εξέτασαν επίσης τη στενή συνεργασία μεταξύ της Ελλάδας και των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με τα θέματα της ευρωπαϊκής ασφάλειας και αντιτρομοκρατίας.”

Έχουμε άραγε έναν ξαφνικό “έρωτα” Ουάσιγκτον - Αθήνας;

Το τηλεφώνημα του Ομπάμα πέρα από το τυπικό του πράγματος έρχεται να δηλώσει τη διαφορετική προσέγγιση που ακολουθεί η αμερικανική ηγεσία στους τρόπους υπέρβασης της κρίσης. Κάτι που έχει εφαρμόσει και στις ίδιες τις ΗΠΑ με την τόνωση των επενδύσεων και τελευταία με τη δήλωση για τη στήριξη της αμερικανικήςμεσαίας τάξης όπως και των χαμηλών εισοσδημάτων με ια παράλληλη αύξηση φορολογίας στους πολύ πλούσιους.

Τώρα ανα υτό είναι επαρκές ή αν λείνει τα προβληματα που γεννά η καπιταλιστική κρίση, είνια μια άλλη συζήτηση.

Εμείς απλώς σ’ αυτό το σημείο καταγράφουμε της διαφορές πολιτικής ανάμεσα στην αμερικανική ηγεσία και εκείνη της Γερμανίας.

Η Ουάσιγκτον προφανώς ενδιαφέρεται να  βγει η ευρωζώνη από τη χρόνια κρίση και στασιμότητα, ώστε να σταθεροποιηθεί και το διεθνές οικονομικό σύστημα, κάτι που θα επέτρεπε πιο απρόσκοπτη ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας.

Από την άποψη αυτή διαφαίνεται μια σχετική σύγκρουση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία σχετικά με τις ασκούμενες πολιτικές λιτότητας.

 Σ’ αυτό το κλίμα εντάσσεται  και η τοποθέτηση του διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας ο οποίος τα “έσουρε” στο Βερολίνο για τον οικονομικό παγετό που έχει επιβάλει στην Ευρώπη με την άκαμπτη πολιτική λιτότητας.

Αυτή είναι η μία όψη, όμως.

Γιατί υπάρχει και η άλλη.

Οι  ΗΠΑ  και  η ΕΕ - ειδικά η Γερμανία - είναι στρατηγικοί εταίροι στην αντιμετώπιση  της Ρωσίας του Πούτιν, την οποία πολλοί στις ΗΠΑ θεωρούν το μεγάλο γεωστρατηγικό τους αντίπαλο.

Έτσι, η όξυνση των γεγονότων στην Ανατολική Ουκρανία δημιουργεί  ένα εκρηκτικό μίγμα  μέσα στο οποίο είναι αναγκασμένη να κινηθεί  και η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Ενώ, λοιπόν, ήταν σημαντική η έκφραση της δυσαρέσκειας της ελληνικής κυβέρνησης για την αγνόησή της  στο υπό έκδοση ψήφισμα για νέα αντίμετρα σε βάρος της Ρωσίας, μένει σήμερα να δούμε στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών, μέχρι πού είναι διατεθειμένη να το τραβήξει η πλευρά της Ελλάδας.

Άλλωστε, στα ψιλά της τηλεφωνικής συνομιλίας τονίστηκαν “ … τα θέματα της ευρωπαϊκής ασφάλειας και αντιτρομοκρατίας.”

Με άλλα λόγια, τα θέματα γεωπολιτικού ενδιαφέροντος - εκείνα που οι ΗΠΑ θεωρούν κρίσιμα για τη διασφάλιση της ηγεμονίας τους.

Και εδώ ακριβώς είναι ένα  εξαιρετικά  σύνθετο και περίπλοκο πεδίο το οποό μπορεί να περιπλέξει τα πράγματα και στην προσπάθεια διευθέτησης του ελληνικού χρέους και στη διεθνη θέση της χώρας.

Ή αλλιώς - εκεί που οι “βούβαλοι” της διεθνούς πολιτικής  - ΗΠΑ, Γερμανία, Ρωσία και όχι στο μεγάλο βάθος, η Κίνα - συγκρούονται, ποια μπορεί να είνια η θέση και ο ρόλος της ‘μικρής’  Ελλάδας;

Θα το διαπιστώσουμε, μάλλον, σχετικά σύντομα …