Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Και ξαφνικά βρισκόμαστε στον αστερισμό της «αισιοδοξίας»; Πώς από τον κίνδυνο της πτώχευσης περάσαμε στο έχουμε εξασφαλίσει τα χρήματα για την αποπληρωμή των δόσεων



Όλη την προηγούμενη βδομάδα ζήσαμε ένα ντελίριο δημοσιευμάτων στο διεθνή τύπο που μιλούσαν για ενδεχόμενη αδυναμία της Ελλάδας ν’ ανταποκριθεί πρώτα στην αποπληρωμή της δόσης προς το ΔΝΤ την 9η Απριλίου ύψους 485 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά και στην καταβολή μισθών και συντάξεων.

Αυτό, βεβαίως, σύμφωνα πάντα με τα δημοσιεύματα θα σήμαινε πιστωτικό γεγονός, χρεοκοπία της χώρας, ενώ η όλη φιλολογία συνδυαζόταν με το ενδεχόμενο του Grexit, ή ακόμα και με το πέρασμα σε μια κατάσταση «διπλού νομίσματος» είτε με τη δραχμή στο εσωτερικό και ευρώ για τις διεθνείς συναλλαγές και υποχρεώσεις της χώρας είτε με την έκδοση IOUs.



Από κοντά είχαμε και τις «πολεμικές» δηλώσεις και την πολύ υψηλή ρητορική στελεχών της κυβέρνησης για «ανένδοτη» και «ανυποχώρητη» στάση που έφταναν να ερωτοτροπούν μέχρι και με το ενδεχόμενο της ρήξης με τους «εταίρους».

Αυτά όλα μέχρι περίπου την Παρασκευή το πρωί …

Γιατί στη συνέχεια άλλαξαν οι τόνοι.

Υπήρξε μπαράζ δηλώσεων ότι «λεφτά υπάρχουν» τόσο για τη δόση στο ΔΝΤ όσο και για τους μισθούς και τις συντάξεις (αυτού του δεκαπενθημέρου, γιατί μετά βλέπουμε πάλι …).

Τώρα αν αυτό έγινε εφικτό με το στράγγισμα των αποθεματικών από  Περιφέρειες, τον ΟΣΚ, τα διάφορα ταμεία – είναι φαίνεται μια άλλη ιστορία.

Τι να κρύβεται, λοιπόν, πίσω από όλο αυτόν τον επικοινωνιακό θόρυβο;

Ένα πρώτο είναι οι ασφυκτικές πιέσεις των δανειστών για πλήρη συμμόρφωση της ελληνικής κυβέρνησης στις απαιτήσεις τους με ορίζοντα τον Ιούνιο όπου εκπνέει η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και θα καλεστεί η χώρα να μπει σε νέο Μνημόνιο, σε νέα δανειακή σύμβαση ύψους 20 – 30 δις ευρώ με αδιευκρίνιστο χρονικό ορίζοντα.

 Στην ουσία, δηλαδή, στον αιώνα τον άπαντα …

Από την άλλη, η κυβέρνηση προσπαθεί να διασώσει τα όποια προσχήματα. Τη στιγμή που διαρκώς υπαναχωρεί, όχι μόνο από τις προεκλογικές εξαγγελίες αλλά και από τις προγραμματικές της δεσμεύσεις στη νέα Βουλή,  εμφανίζεται ότι όλα αυτά είναι μέρος μιας «σκληρής διαπραγμάτευσης».

Την ίδια στιγμή, βεβαίως, φεύγει εσπευσμένα ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, για να συναντήσει τη Λαγκάρντ και να ξεκλειδώσει κάπως τη χρηματοδότηση.
Ενώ αυτή πάντα δηλώνει «δύσκολη» αφού επιμένει ότι πρέπει να γίνει και η πέμπτη «αξιολόγηση».
Κατά τα άλλα έχουμε βγει από το Μνημόνιο.

Εκείνο που ακούμε επιπλέον είναι η επιβολή νέων φόρων, σκέψεις για ΦΠΑ που θα αυξηθεί, προβληματισμός για τη νέα μορφή του ΕΝΦΙΑ – για τον οποίο ακούγεται ότι τείνει προς «εξαφάνιση» το αφορολόγητο όριο – και άλλα συναφή μέτρα.

Κι εκείνα που δεν «ακούμε» και πολύ ή η εικόνα τους έχει αρχίσει να ξεθωριάζει είναι σειρά εξαγγελιών που παραπέμπονται όλο και αργότερα (μισθός στα 751 ευρώ, προσλήψεις των απολυμένων και άλλα συναφή …).

Ελπίζουμε να μην παραπέμπονται τελικά στις ελληνικές καλένδες …

Γιατί εκείνο που δεν μπορεί να κρυφτεί είναι η τραγική κατάσταση της πραγματικής οικονομίας η οποία έχει βουλιάξει και η «ασάφεια» και η αμφισημία των κυβερνητικών θέσεων, η αβεβαιότητα για τις πιθανές εξελίξεις και σενάρια την επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο.

Έτσι, τα δημόσια έσοδα παραμένουν σε πολύ χαμηλή τροχιά.
Οι υποχρεώσεις  προς τους δανειστές τρέχουν με ιλιγγιώδη ρυθμό και συνεχώς θα αυξάνονται.  

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, ότι η ανεργία – μετά από μια πρόσκαιρη στατιστική κάμψη – αυξήθηκε τον Μάρτιο ξεπερνώντας και πάλι το 26%.

Συνεπώς, επανερχόμαστε πάλι στα θεμελιακά ερωτήματα και διλήμματα:

Είναι δυνατόν να βρεθεί λύση μέσα σ’ αυτό το βαθύ τούνελ που έχει πέσει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, συνεχίζοντας έστω και κάπως παραλλαγμένα με ορισμένους εξωραϊσμούς, λεκτικούς ακροβατισμούς και «μπαλωματάκια» στα δεσμά των Μνημονίων και της σκληρής λιτότητας;

Κάτι που επιχειρεί η κυβέρνηση – παρά την όποια ρητορική – και τα ευφυολογήματα.
Όταν βαπτίζει τη νέα λιτότητα «λιτό βίο» - πάντα, όμως, για τους πιο αδύναμους οικονομικά και κοινωνικά – και τη συνυπογραφή για συνέχιση των Μνημονίων μέσω της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου «διαπραγμάτευση».

Ή απαιτείται μια συνολική ρήξη με όλο αυτό το σύστημα της υποταγής και της ληστρικής εκμετάλλευσης του λαού μας;

ΥΓ – Έχουμε, βεβαίως, και τον «ξαφνικό έρωτα» με τη Ρωσία …
Αλλά γι’ αυτόν θα ξαναμιλήσουμε





Δεν υπάρχουν σχόλια: