Ευρωπαϊκά αδιέξοδα και γερμανικός δογματισμός

Αντιμέτωπη με τεράστιες προκλήσεις βρίσκεται η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, η οποία αναλαμβάνει από αύριο, 1η Νοεμβρίου, επίσημα τα καθήκοντά της, σύμφωνα με σημερινά δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού τύπου.

H νέα Κομισιόν αναλαμβάνει τα ηνία της ΕΕ σε μια πολύ κρίσιμη χρονική συγκυρία, καθώς η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλά και διαφορετικά αδιέξοδα, δήλωσε σε συνέντευξή του προς τη Γερμανική Ραδιοφωνία ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός και πρώην κοινοτικός επίτροπος Γκίντερ Φερχόιγκεν.

«Καταρχήν η πολιτική κρίση την οποία βιώνουμε και η οποία εκφράζεται μέσα από τη δυσαρέσκεια των ανθρώπων για τα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης αλλά και τα πρώτα σημάδια διάλυσης, εάν σκεφτεί κανείς τι μας περιμένει στη Μεγάλη Βρετανία. Δεύτερον, η ανικανότητα επίλυσης της οικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης. Αντί να λυθεί, οδήγησε στη διόγκωση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων στην Ευρώπη. Και τρίτον το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια αποδυναμώθηκε ο ρόλος της Ευρώπης στον κόσμο».

Οι ευθύνες Μπαρόζο

Όπως υπογράμμισε ο Γκίντερ Φερχόιγκεν, η απερχόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο πρώην επικεφαλής της Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο δεν κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να δώσουν πειστικές απαντήσεις σε μια σειρά κρίσιμων θεμάτων.

«Ναι, δυστυχώς έτσι είναι. Όταν σκέφτομαι το έτος 2004, όταν ανέλαβε ο Μπαρόζο, και τη σημερινή κατάσταση εν έτη 2014, τότε πρόκειται για μια διαφορετική ΕΕ σήμερα, η οποία σε καμία περίπτωση δεν βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από τότε. Το αντίθετο! Θα ήταν όμως άδικο, τελείως άδικο, να επιρρίψει κανείς την ευθύνη για όλες τις κρίσεις και δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ΕΕ στον πρόεδρο της Κομισιόν και την ομάδα του. Όλοι φέρουν ευθύνες».

Πόσο αξιόπιστη όμως μπορεί να είναι η Κομισιόν όταν εγκρίνει τους προϋπολογισμούς της Γαλλίας και της Ιταλίας, παρά το γεγονός ότι προβλέπεται ένα υψηλότατο έλλειμμα, ρωτήθηκε ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός;

Περί γερμανικών ευθυνών

 «Αυτό δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Στο ερώτημα αυτό κρύβεται ένας πολύ γερμανικός τρόπος σκέψης. Με συγχωρείτε που το λέω έτσι. Στο ερώτημα αυτό κρύβεται μια φράση του Τέο Βάιγκελ που για εμάς τους Γερμανούς έχει ριζώσει στο πετσί μας, ότι 3 % σημαίνει 3 %. Η αλήθεια είναι ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης πρέπει να αντιμετωπίζεται σε ένα λογικό μακροοικονομικό πλαίσιο. Εγώ, όπως επίσης ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αλλά και πολλοί άλλοι, είμαι από αυτούς που λένε ότι ο γερμανικός δογματισμός σε αυτό το ζήτημα είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε εδώ όπου βρισκόμαστε. Θεωρώ αναγκαία μια πιο ευέλικτη και μακροπρόθεσμη διαχείριση αυτού του ζητήματος και των σχετικών αποφάσεων. Δεν θα ασκούσα λοιπόν κριτική στην Κομισιόν ως προς αυτό».

Σύμφωνα με τον Γκίντερ Φερχόιγκεν θα πρέπει να λαμβάνονται πάντα υπόψη οι ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε χώρας, η πολιτική που ασκείται εκεί και οι αποφάσεις που λαμβάνονται. «Το να πιέζεις όμως για εξυγίανση μέσα από ένα ή δυο βήματα, σε έναν προϋπολογισμό που παρουσιάζει ουσιαστικά προβλήματα είναι, όπως διαπιστώσαμε, μια επικίνδυνη πολιτική, είναι πολιτικά και οικονομικά επικίνδυνο».

Φυσικά, ο κ. Φερχόιγκεν τώρα που αποσύρθηκε από την Κομισιόν μας τα λέει αυτά.

Και φυσικά, επίσης, αναφέρει ένα μέρος της αλήθειας ενώ αποκρύπτει τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες των σοσιαλδημοκρατών που στην ουσία έχουν γίνει συνδιαχιεριστές μαζί με τους χριστιανοδημοκράτες και δεξιούς της Ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων.

 Και ακόμη ακριβέστερα μάλλον έχουν γίνει ουραγοί τους και θερμοί θιασώτες των δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού.

                             

Φυσικά υπάρχει «γερμανικός δογματισμός» ο οποίος καταδυναστεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνδέεται με την ακαμψία – η οποία εξελίσσεται σε νεκρική ακαμψία για τις ασθενέστερες χώρες ειδικότερα – στην εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας με το «μαγικό» όριο του 3%.

Γεγονός που συνδέεται πραγματικά με τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και πιο φτωχών κρατών.

Με την ενίσχυση της θέσης της Γερμανίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μεταφορά πλούτου και πόρων από τις χώρες του Νότου προς αυτήν κυρίως αλλά και προς μια μικρή ομάδα χωρών που λειτουργούν δορυφορικά γύρω της.

Και τελικά λειτουργεί προς όφελος των πολύ μεγάλων οικονομικών συμφερόντων – εταιρειών, μονοπωλίων, κυρίως τραπεζών – που συνεχίζουν τη ληστρική τους πορεία και μέσα στη βαθιά οικονομική κρίση που διανύουμε.